ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513  E-Mail: chaziteo@t-online.de

            28.03.2017

Το μυστηριο των μυστηριων, το σκοτεινωτερο της φυσης, ο χωρος, το αδειο και το κενο περιεχουν ολον τον υλικο κοσμο, τους πλανητες, τα αστρα, τους γαλαξιες, τις ομαδες γαλαξιων και ολα τα αλλα ουρανια σωματα που μαζι αποτελουνται απο φεγγουσα και για τους ανθρωπους ακομη αγνωστη μη φεγγουσα δηλαδη μαυρη υλη.

Η φεγγουσα υλη ειναι καθε διαστατο μεγεθος που καταλαμβανει την θεση του στον χωρο χωρις ομως αυτος να σχηματιζει την ιδιοτητα της.

Το συνολο της φεγγουσας υλης υπολογιζεται απο το αθροισμα των μεμονωμενων και φεγγουσων γαλαξιων.

Το αθροισμα αυτο ομως ειναι το κατωτερο οριο της ολης φεγγουσαν υλης του συμπαντος.

Το κακο παρουσιαζεται ως καλο στις σκεψεις εκεινων των ανθρωπων που ο θεος τους οδηγει στην συμφορα (ο χωρος της τραγωδιας της Αντιγονης!).

Το εαν αυτο που ο ανθρωπος αντιλαμβανεται ειναι η «πραγματικοτητα», δηλαδη η «εμπρακτικοτητα» αποτελει ενα πολυ δυσκολο προβλημα, διοτι για τις φυσικες διεργεσεις απο τον εξω κοσμο το ανθρωπινο σωμα δεν εχει τους καταλληλους δεκτες, δηλαδη το οτι οι ανθρωποι βλεπουν τον κοσμο ετσι οπως τον βλεπουν και οχι διαφορετικα και το οτι μερικα πραγματα ειναι για αυτους ευκολα κατανοητα και αλλα πολυ δυσκολα, οφειλεται στο γεγονος οτι και ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι προ’ι’ον τις εξελεκτικης τους πορειας.

Ο εγκεφαλος αυτος εξελιχθηκε ετσι για να βοηθα το ανθρωπινο σωμα να υπαρχη σε ενα περιβαλλον και δη των διαστασεων μεσα στο οποιο το ανθρωπινο σωμα λειτουργει.

Στις γιγαντιεες διαστασεις του συμπατικου κοσμου και στις πολυ μεγαλες γεω-ιστορικες χρονικες περιοδους λαμβανουν χωρα γεγονοτα που ενω για τις διαστασεις του μεσαιου κοσμου εμφανιζονται ως απιθανα, ειναι ομως υπαρκτα.

Ολες οι φυσικες διεργεσεις απο τον εξω κοσμο καταληγουν στα οργανα των ανθρωπινων αισθησεων που κατανεμονται σε ολο το ανθρωπινο σωμα και  μεταφραζονται στα νευρικα κυτταρα, δηληδη κωδικοποιουνται νευρολογικα και μετα προωθουνται προς τον ανθρωπινο εγκεφαλο.

Το απλουστερα κατανοητο αλφαβητο της εγκεφαλικης γλωσσας ειναι ο «κωδικας – binär»,  ο αποτελουμενος απο το 0 και το 1! Υπο την προ’υ’ποθεση οτι και τα δυο ως ανω στοιχεια μεταφερονται αξιοπιστα και σε  ισα μεγεθη, η δια του φωτος πληροφορια, η οποια με τα ως ανω στοιχεια μεταφερεται, ειναι 1 Bit, η μοναδα μετρισης της πληροφοριας (1). Ο ανθρωπινος ομως εγκεφαλος δεν ειναι σε θεση να συγκεντρωνη και να κατανοη χαοτικες και κλασματομορφικες  καταστασεις και να τις μεταφραζη σε πληροφοριες.

Αυτος ειναι και ο κυριος λογος που ο ανθεωπινος εγκεφαλος εφευρε διαφορα αναποδεκτα αξιωματα, δηλαδη προ’ι’οντα της φαντασιας που χρησιμοποιουν οι μαθηματικες/ και φυσικες επιστημες για να εηξηγησουν διαφορα φαινομενα.

Εως τα μεσα του 20^ου μ.Χ. αιωνα θεωρουνταν το «Σημειο» ως η βαση της γεωμετριας, δηλαδη ενα φανταστικο στοιχειο χωρις σχημα και διαστασεις ‘η ως η τομη δυο ευθειων γραμμων.

Και οι δυο αναφορες ομως ειναι ανευ σημασιας ετσι ωστε τα μοντερνα μαθηματικα να θεωρουν το «Σημειο» ως μια υποθετικη αοριστη εννοια.

Ενα «Σημειο» χωρις διαστασεις ειναι κατι το ανυπαρκτο.

Η εξελεκτικη πορεια ποτε δεν προετοιμασε τους ανθρωπους να καταγινονται με τον κοσμο των ατομων και κβαντοτεμαχιδιων.

Εαν τους προετοιμαζε ο ανθρωπινος εγκεφαλος θα αντιλαμβανονταν π.χ. οτι ενας βραχος  πετρωματος αποτελειται «πραγματι», δηλαδη «εμπρακτα» στο μεγαλυτερου μερος του απο κενο χωρο.

Η λεξη «πραγματι» ‘η «εμπρακτα» δεν ειναι ευκολα κατανοησημη.

Εαν π.χ. ενα νεοτρινο ειχε τον δικο του εγκεφαλο και η εξελεκτικη πορεια αυτου ελαβεν χωρα στους προγονους του νεοτρινου, τοτε θα μπορουσε να διατυπωθη, οτι πραγματι ο βραχος του πετρωματος αποτελειται «πραγματι» στο μεγαλυτερο του μερος απο κενο χωρο.

Τι ειδος ομως υπαρξης ειναι η πραγματικοτητα;

Η κλασικη πραγματικοτητα διαφερει απο την σχετικη πραγματικοτητα και αυτη απο την κβαντικη πραγματικοτητα και αυτη απο την ενιαια πραγματικοτητα

Κατα ποσο συνεπως αυτο που αντιλαμβανεται ο ανθρωπος ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα;

Ο ανθρωπινος εγκεφαλος αποτελειται απο δισεκατομμυρια νευρωνες που συνδεονται μεταξυ τους με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων στα οποια κυκλοφορουν ηλεκτρικες και χημικες ωσεις.

Πως ομως ειναι ποτε δυνατον με φανταστικες εφευρεσεις του εγκεφαλου αυτου να ξεχωριζεται το αληθινο απο το μη αληθινο;

Ολα τα σηματα των αισθητηριων οργανων μετατρεπει ο ανθρωπινος εγκεφαλος σε απλα σχηματα οπως κυβους, τριγωνα και γραμμες βασιζομενα σε ενα «Σημειο» ‘η σε αριθμους οι οποιοι με την σειρα τους βασιζονται στην μοναδα 1.

Η μοναδα αυτη ειναι ενα θεμελειωδης και και κυριο μαθηματικο εννοιολογικο μεγεθος για την εξελιξη της μαθηματικης επιστημης.

Λογω του χαρακτηρα του το νοειν κατεχει μια ιδιαιτερη θεση και στην Μεταφυσικη (2).

Η μοναδα η οποια νοητα παραγεται ως αριθμος, προ’υ’ποθετει την ομοιογενεια αλλα επισης και την ετερογενεια του χωρου.

Χωρις την ομοιογενεια του χωρου δεν ειναι δυνατη η απευθειας κατανοηση του.

Απο την μοναδα αυτη εξαρτωνται πολλες μεταφυσικες κατηγοριες, ως το ολον, η συνδεση, το τεμαχιο κ.α.

Πως ομως ειναι δυνατον ο ανθρωπος να κατανοη το ατεμαχιστο χωρις το τεμαχισμενο, το αχρονο χωρις το χρονιο, το συνολο χωρις το μερικο, το αρνητικο χωρις το θετικο, το διασταλομενο χωρις αδιασταλτο κλπ.

Για τον καθωρισμο των διαστασεων, εφευρε ο ανθρωπινος εγκεφαλος τους οριακους παραμετρους, απειρως μεγαλο, απειρως μικρο και το μηδεν.

Εαν ειναι το απειρο ειναι ανυπαρκτο δεν μπορει να υπαρχη και το μηδεν.

Τα εφαρμοσμενα μαθηματικα βασιζονται συνεπως σε αξιωματα που αυτα συχνα δεν ειναι λογικα.

Τα προ’ι’οντα της ανθρωπινης φαντασιας χρησιμοποιουνται στα μαθηματικα και στις φυσικες επιστημες για την λυση προβληματων, ως ορια, κατιουσες σειρες, λογισμοι της απειροτητας, υπολογισμοι διαφορετικου- και ολοκληρωτικου λογισμου, αριθμητικη, γεωμετρια κλπ.

Τα προ’ι’οντα ομως αυτα δεν μπορουν να δημιουργησουν και ουτε καν να καθωρισουν τους νομους της φυσεως (ηλεκτρομαγνητικη δυναμη, ασθενης- και ισχυρα πυρηνικη δυναμη, βαρυτητα), αλλα προσπαθουν απλα να τους εξηγησουν.

Πως ειναι π.χ. δυνατο, ενω οι πλευρες ενος τετραγωνου (για καθε μοναδα!) ειναι ενα ευθυγραμμο και τετελεσμενο μεγεθος, η διαγωνιος ομως του τετραγωνου, δηλαδη ριζα απο το 2 = 1,4142135…να ειναι ενα απειρως μεγαλο μεγεθος;

Το απειρο συνεπως συνυπαρχει εντος του τερματιστου και το αλογο χαος εντος της λογικης του κοσμου.

Το ακαθωριστο, δηλαδη το ατερματιστο, δειχνει τα ορια της ανθρωπινης γνωσης τοσο στον πολυ μεγαλο οσο και στον πολυ μικρο μερος του  κοσμου Εφ’ οσον υπαρχουν ευθυγραμμα και τερμαστιστα μερη απο μηκη, οπως η διαγωνιος του τετραγωνου, τα οποια δεν μπορουν να μετρηθουν, κατανεμεται και ενα τερματιστο απειρως μικρο μερος μηκους και σε αλλα μικρωτερα εως αυτα να εξαφανιστουν.

Σε ενα μη νοητο μικρο αριθμο απο μερη θα υπαρχει παντοτε ενας μικροτερος αριθμος απο μερη.

Ο Ζηνων ο Ελεατης, ο οποιος προσπαθησε να αποδειξη την θεωρια του Παρμενιδη για την ανυπαρξια της κινησης, διατυπωσε τα τεσσερα παραδοξα του (Αχιλλευς, Βελος, Διχοτομια, Σταδιο).

Ο Παρμενιδης συμφωνα με τον Θεοφραστο πρωτος ωνομασε τον ουρανο κοσμο και την γη στρογγυλη και πρεσβευε οτι ο ηλιος ηταν πυρινος, η σεληνη λαμβανει το φως απο τον ηλιο, ενω και τα δυο σωματα απεκριθησαν απο τον γαλαξια.

Στο «περι φυσης» εργο του, του οποιου σωζονται 150 περιπου στιχοι αναφερει, οτι το ον ειναι συνεχες και ενιαιο, δεν εχει αρχη ουτε τελος, ειναι αγεννητο και αφθαρτο και αποτελει μια ολοτητα, αδιαταρακτη και ακατασκευαστη.

Ο Παρμενιδης ταυτιζει την υπαρξη με το αιωνιο ειναι του νοειν και του χωρου και αναιρει το αισθητο, την κινηση και τον χρονο.

Τα παραδοξα του Ζηνωνος  μαζι με τον εντοπισμο της ασυμμετριας της διαγωνιου και των πλευρων του τετραγωνου απο τον Πυθαγορα, αντανακλουν τις αντιφασεις των εννοιων της κινησης και του χρονου.

Εως σημερα ουδεις απο τους επιστημονες προσπαθησε επτυχως να εξαλειψη τις αντιφασεις αυτες.

Τι ειναι το Μηδεν; Υπαρχει το Μηδεν;

Η εννοια αυτη πρωτοεμφανιζεται τον 2^ον μ.Χ. αιωνα στους πινακες του Κλαουδιου Πτολεμαιου, διοτι η ανυπαρξια της θα τιναζε στον αερα την θεωρια των Ιουδαιων και Χριστιανων, οτι ο θεος τους Jahwes δημιουργησε τον κοσμο εκ του μηδενος.

Οι αρχαιοι Ελληνες φιλοσοφοι αντι της λεξης «Μηδεν» χρησιμοποιουσαν το απολυτως τιποτε ‘η το μη Ον.

Στις εξισωσεις της κβαντομηχανικης το Μηδεν γεμιζει το Αδειο με ακαθωριστα μεγαλα τεμαχιδια.

Προκειτα για μια πολυ επικινδυνη ιδιωτητα του Μηδενος.

Τιποτα δεν δημιουργειται απο το τιποτα δια της μυστικιστικης δυναμης του Αδειου και της συνεχους διαστολης του συμπαντος.

Οι διαμαχες σχετικα με την σημασια του Χωρου και του Αδειου ελαβαν ηδη χωρα στην αρχαιοελληνικη εποχη.

Ο Δημοκριτος, ο Επικουρος, ο Πυθαγορας, ο Πλατωνας, ο Αριστοτελης και πολλοι αλλοι επιγονοι αυτων κατα την διαρκεια των αιωνων καταγινονταν με την σημασια του Χωρου και του Αδειου.

Κατα τον Δημοκριτο στο συμπαν υπαρχουν μονο Ατομα Υλης και το Αδειο.

Εαν οι διαστασεις που παιρνουν τα σωματα ανηκουν στον Χωρο, τοτε δεν υπαρχει αδειος χωρος.

Διαφορετικα η υπαρξη του αδειου χωρου ειναι ακατανοητη.

Θεωρητικα και κατανοητα η υπαρξη του Αδειου ειναι σε καθε περιπτωση δυνατη και λογικα κατανοητη.

Ειναι μια πραγματικοτητα, υπο την προ’υ’ποθεση, οτι ο χωρος δεν ειναι ιδιοτητα των διαστασεων, που περιεχουν τα σωματα, αλλα προ’υ’ποθεση της υπαρξης των σωματων.

Το Κενο κατα τους αρχαιους Ελληνες ανταποκρινεται στον αδειο χωρο.

Το Κενο αυτο διαχωριζεται στο δυναμικο και στο ψευδες κενο.

Το δυναμικο Κενο συγκρινεται με μια ησυχη λιμνη μιας καλοκαιρινης νυχτος, η επιφανεια της οποιας κατσαρωνει ενω πανω της παντου φεγγουν ζευγαρια απο ηλεκτρονια και ποσιτρονια οπως οι πυγολαμπιδες, κοινων κωλοφωτιες.

Τι δυναμικο κενο ειναι μια απασχολουμενη και φιλικη περιοχη σε αντιθεση με τον φοβερο αδειο χωρο του Δημοκριτου και τον παγωμενο Αιθερα του Αριστοτελη (2, 3).

Το ψευδες Κενο ειναι κβαντοφυσικα η περιοχη των φανταστικων τεμαχιδιων, δηλαδη των βραχυβιων τεμαχιδιων, τα οποια δημιουργουντα απο την ροη των κβαντοτεμαχιδιων απο ενα κανονικο δυναμικο κενο.

Τα πεδια των κβαντοτεμαχιδιων περιεχουν ολα τα δυνατα μηκη κυματων. Αυτα κινουνται προς ολες τις κατευθυνσεις.

Οταν αυτα εξαντλουνται δημιουργειται ενας αδειος χωρος.

Οταν δεν εξαντλουνται προκυπτει ενα ψευδες κενο.

Κατα τον 19^ον μ.Χ. αιωνα οι περισσοτεροι επιστημονες ηταν της γνωμης οτι ο χωρος του συμπαντος καλυπτονταν απο τον «Αιθερα», δηλαδη απο το πεμτο στοιχειο των αρχαιων Ελκληνων.

 Ο Εινστα’ι’ν απεριψε την υπαρξη του Αιθερα για να τεκμηριωση την θεωρια του της σχετικοτητας, δηλαδη εκεινον τον Αιθερα που οι σημερινοι επιστημονες τον ξαναεντοπισαν και τον βαφτισαν ως «Quintessenz» ‘η «Ωκεανος-Higgs» (Επανενσαρκωση του Αιθερα!) χωρις ομως να ειναι σε θεση να απαντησουν στην ερωτιση υπαρξης ‘η μη του αδειου χωρου (4, 5).

Ενας Ωκεανος-Higgs  ειναι ενα αορατο δεδομενο, που γεμιζει αυτο που θεωρειται ως συνηθες αδειος χωρος.

Η διαδικασια, δια της οποιας ενα Πεδιο-Higgs μεταβαλλεται σε εναν Ωκεανο-Higgs ονομαζεται μια αυθορμητα διασπαση της Συμμετριας η οποια παιζει ενα κεντρικο ρολο στην φυσικη των κβαντοτεμαχιδιων και στην κοσμολογια.

Το Βοζονιο-Higgs, το ετσι ονομασθεν τεμαχιδιο του θεου, εντοπισθηκε μονο και μονο, διοτι κανει δυνατη την υπαρξη μαζας (προ’ι’ον την ανθρωπινης φαντασιας!) στα κβαντοτεμαχιδια της υλης.

Για ποιο λογο η υπαρξη της αφου η μαζα ειναι μια εφευρεση του ανθρωπινου εγκεφαλου;

Κατα τον Αριστοτελη δεν υπαρχει κατι τετοιο οπως το αληθινο ‘η το απολυτο Αδειο.

Διοτι πως μπορει καποιος να ιχυριζεται οτι το Κενο υπαρχει, οταν αυτο κυριολεκτικα ειναι ενα τιποτε.

Το μοντερνο Κενο δημιουργει εναν συμβιβασμο μεταξυ των αποψεων του Δημοκριτου και του Αριστοτελη.

Ο απολυτος Χωρος απο την φυση του και ανευ της σχεσης με οτιδηποτε αλλο απο εξω, παραμενει παντοτε ομοιος και ακινητος ως συνολο,αεναος, αδιαχωριστος, αχρονος και συνεχης.

Ο χωρος ο ιδιος  γινετα αμεσα Αδειος απο την αμεσοτητα, την οποια περιεχει απολυτα, παρ’ολο που το προβλημα της σχεσης της μοναδικοτητας με τον χωρο συνεχιζει να υφισταται.

Ο χωρος ειναι ενας απο τους δυο σταθερους παραμετρους της ετσι ονομασθεισης μεταφυσικης και δεν υποκειται κατα τον Πλατωνα καμμια φθορα και δεν απεικονιζεται αλλα ειναι η εδρα των αντιλαμβανομενων.

Οι ιδιοτητες του Χωρου ως π.χ. ομοιογενης, αχρωμος, ακατοστρωτος, αδιακοπος, ανευ διαστασεις, αδιαιρετος και ολοκληρωμενος, ειναι μοναδικες και ανεπαναληπτες.

Ισως αυτο που δημιουργειται αναιρει αυτο που υπηρχε διοτι τα παντα δημιουργουνται και βρισκονται σε συνεχεις μετασχηματιστικες φασεις.

Ο ανθρωπος κατανοει τον χωρο ως τριδιαστατο, διοτι σε αυτον ο χωρος επιδρα με συνεχη υποσυνειδητη συγκριση με τα διαφορα υπαρχοντα μεγεθη οποιοδηποτε μικρου μερους του γηινου φυσικου περιβαλλονος σε συσχετιση με την κινηση (6)..

Η λεξη «μεταφυσικη» αποτελει ορο, που εχει την προελευση του στην ταξινομηση των εργων του Αριστοτελη, που εγινε στην βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας απο τον Ανδρονικο τον Ροδιο τον 2^ον μ.Χ. αιωνα.

Κατα την ταξινομηση των εργων αυτων, οταν αυτα τροπον τινα τακτοποιηθηκαν στα ραφια της βιβλιοθηκης, υπηρχε η «Ποιητικη», η «Αθηναιων Πολιτεια», τα «Πολιτικα», τα ηθικα κειμενα, τα λογικα και ρητορικα κειμενα, διαφορα βιβλια της φυσικης και μια σειρα βιβλιων, που εξεταζουν αταξινομητα θεματα μεσα στο καθιερωμενο διαγραμμα.

Αυτα τα βιβλια ονομαστηκαν στα Ελληνικα, λογω σειρας ταξινομησης,  «Μετα τα Φυσικα».

Συνεπως η λεξη «μεταφυσικη» ποτε δεν χρησιμοποιηθηκε απο τον Αριστοτελη.

Η ετσι ονομασθεισα μεταφυσικη των καιρων μας καταγινεται με το υποκειμενο, τον χωρο, τα αντικειμενα και τον χρονο και επεκτεινε την ερευνα της στις αρχες του γιγνωσκειν, στην συνειδηση, στις παραστασεις, στην μνημη, στην φαντασια, στην κριση, στην ηθικη και στο νοειν και λογιζεσθαι, αντιγραφοντας και σκοπημα παραμορφωνοντας την αρχαιοελληνικη διανοηση, για να διαμορφωση εννοιολογικα την πιστη των χριστιανων.

Ισχυριζεται, οτι κανενας δεν μπορει να κλονιση την αμεσοτητα, την χωρικη ομογενεια, την ετερογενεια των αισθητων, την χρονικοτητα, την διαλεκτικη, την ηθικη βουληση και την αισθητικη συγκινηση.

Στην πραγματικοτητα ομως οι Πατερες της χριστιανικης θρησκειας προσετρεξαν απο αναγκη στην Ελληνικη Φιλοσοφια, παραμενοντας ομως πιστοι στα Ιουδα’ι’κα δεδομενα.

Υπο μορφη υποκλοπων αντικαθισταται η α’ι’διοτητα του κοσμου και η μετεμψυχωση των φιλοσοφων αρχαιων Ελληνων  απο το δογμα της εκ του Μηδενος δημιουργιας και της προσωπικης αθανασιας.

Οι αυθαιρεσιες και οι παραμορφωσεις χαρακτηρισθηκαν απο τους «υποκλεπτες» ως εναναστατικες (7,8).

Χωρις την διανοηση των αρχαιων Ελληνων η ετσι ονομασθεισα «μεταφυσικη» παραμενει χωρις κανενα νοημα, γιατι η προβληματικη της αναφερεται σε καταστασεις, αληθειες ‘η εννοιες, οι οποιες ειναι ανυπαρκτες ‘η δεν εχουν σχεση με τον ανθρωπο και εαν ακομη ειναι υπαρκτες.

Κατα τις προσωκρατικες φιλοσοφικες αποψεις των Ελληνων, η φυση ειναι μεν πολυπλοκη μπορει ομως να κατανοηθη απο τους ανθρωπους.

Ναι μεν δεν ειναι οι αρχες της ακαθωριστιας και  της κβαντοθεωριας ολοκληρωμενες, υπαρχουν ομως «ψευδεις παραμετροι» δια των οποιων καποτε θα αποδειχθουν οι αιτιωδεις αρχες της φυσεως (9).

Απο τους χριστιανους η φυση αυτοσυλαμβανεται ως ατελης, ως πασχουσα, ως επιρρεπης προς το κακο.

Η εγκοσμια συνειδηση του οντος γινεται αδυναμη, πασχουσα, αμαρτωλη.

Με την παραμορφωση αυτη τιθενται τα θεμελια του φοβου και της ελπιδας στις ψυχες των πιστων, δηλαδη οι βασικες προ’υ’ποθεσεις για την δεσποτεια και την εκμεταλλευση,.

Στην ψυχη δινεται απο τους χριστιανους μια παραμορφωμενη δυναμικη για να ελευθερωθη απο τον κλοιο της αναγκαιοτητας.

Η αποσταση, που δημιουργηθηκε αναμεσα στον κοσμο και στον θεο τους Jahwes, γεφυρωνεται με το τεχνασμα, οτι η πνευματικη φυση του ανθρωπου δημιουργηθηκε «κατ’ εικονα και καθ’ ομοιωση» του θεου.

Και τα τεχνασματα του ειδους αυτου ειναι απειρα…….για την αποσταση μεταξυ του κτιστου και ακτιστου…..για την εγκοσμια συνειδηση κλπ. κλπ.

Το χασμα μεταξυ κτιστου και ακτιστου γεφυρωνεται φαινομενικα με το τεχνασμα, οτι ο προσωικος θεος των Ιουδαιων και Χριστιανων, δηλαδη ο Jahwes, εχει την απολυτη δυνατοτητα της δημιουργιας του ατελους ανθρωπου και του κοσμου.

Εαν ο ανθρωπος κατανοουσε λογικα και αντιληπτα τα εσαει τελουμενα εργα του θεου τους, θα επαυε αυτος να ειναι δημιουργημα του.

Με τετοια και πολλα αλλα τεχνασματα διατηρειται εδω και 1700 χρονια αποβλακωμενος ο Ελληνικος Λαος, για να λεηλατειται χωρις αντισταση απ’ ολα τα αποβρασματα, θρησκευτικα, πολιτικα, οικονομικα και της θεμιδος, της κοινωνιας του.

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Βιβλιογραφια

1. Laroche S. Vom flüchtigen Signal zur stabiler Erinnerung.

                                          Spektrum der Wissenschaft. Spezial. Gedächnis.

                                          ND 2/2003, S. 10-15

2. Mpiska Nanou «…der Äther der Althellenen ist in der moderne»

                                         Physik wiederentdeckt worden

                                         Davlos/Athen, Nr. 268, April 2004, S. 17593-17600

3. Ostriker J. Steinhardt P. Die Quintessenz des Universums

                                            Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001

1. 92-98

4. Lawrene K. Quintessenz. The Mysterie of Missing Mass in the

                                         Universe. New York 2004

5. Kyparissos G.         Theorien über die Materie

                                         Davlos/Athen, Nr. 258, S. 16845-16852

6. Stamoulis B. Die Paradoxen von Zeno. Ein Umsturz der Physik

                                          Davlos/Athen, Nr. 288, Februar 2006, S. 19507-19521

7. Chaziteodorou G. Metaphysik. Die Entartung der Philosophie

                                          Davlos/Athen, Nr. 316, September 2008, S. 22402-

                                          22415.

8. Gleis J. Isaak Newton. Die Geburt des modernen Denkens

                                          Düsseldorf 2004

9. Stamoulis B. Das Paradoxon von Zeno. Eine andere Wirklichkeit

                                          Davlos/Athen, Nr. 282, Juli-Aug. 2005, S. 18859-

                                          18865.

Στα γερμανικά:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou                                               Bleibergweg 114

                                                                                                   D-40885 Ratingen

                                                                                    Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                                                                                 E-Mail: chaziteo@t-online.de

                                                                                                               25.03.2017

DER RAUM, DIE LEERE, DAS VAKUUM!

DAS MYSTERIUM DER MYSTERIEN!

Dr. Georg Chaziteodorou

Das Mysterium der Mysterien, das Dunkelste der Natur, der Raum, die Leere, und das Vakuum, beinhalten dem ganzen materiellen Kosmos, Planeten, Sterne,

Galaxien, Galaxiengruppen u.a. und bestehen selbst aus leuchtende und einer der Menschen bisher unbekannte unsichtbare d.h. schwarze Materie. Die leuchtende Materie ist jede dimensionale Größe die ihren Platz im Raum nimmt ohne aber dass der Raum ihre Eigenschaft bildet. Die Gesamtheit der leuchtenden Materie ergibt sich aus der Summe der einzelnen leuchtenden Galaxien. Diese Summe kann nur den unteren Bereich der leuchtenden Materie des Universums darstellen.

Das Böse erscheint als Gut im Verstand des Menschen der von Gott ins Unheil geführt wird (Chor in der Tragödie von Antigone!). Ob das was der Mensch

wahrnimmt, auch die «Tatsächlichkeit» bzw. die «Wirklichkeit» entspricht, ist ein schwerwiegendes Problem weil für die physikalischen Reize der Außenwelt der menschliche Körper keine geeignete Rezeptoren hat d.h. dass die Menschen die Welt so und nicht anderes sehen, und das manche Dinge für sie intuitiv leicht zu begreifen sind, andere dagegen nur schwer, liegt daran, dass auch das menschliche Gehirn selbst durch Evolution entstanden ist. Es hat sich so entwickelt, dass es den menschlichen Körper hilft, sich in seiner Umwelt zurechtzufinden, und zwar in dem Größenmaßstab, in dem der menschliche Körper funktioniert. In den gigantischen Dimensionen des universellen Kosmos oder in der sehr großen geo-geschichtliche zeitliche Perioden, finden Ereignisse statt die bei dem mittleren Kosmos als unwahrscheinlich erscheinen, sind aber unausweichlich. Die physikalische Reize der Außenwelt werden von der                                                                                                                      menschlichen Sinnesorgane und über den ganzen Körper verteilten Sinnesrezeptoren empfangen und in Nervensignale übersetz bzw. neuronal codiert und weiter an Gehirn geleitet. Das einfachste denkbares Alphabet der Gehirnsprache besteht aus der «binärer Code» d.h. aus 0 und 1.

Vorausgesetzt, beide Zeichen werden zuverlässig übertragen und kommen gleich häufiger vor, die erwähnte Lichtinformation, die mit einem solchen

Zeichen übermittelt wird, ist 1 Bit d.h. die Maßeinheit der Information (1). Das

menschliches Gehirn ist aber nicht in der Lage chaotische Zustände und bruchgestaltigen, morphologisch zu erfassen und zu verstehen und diese in einer

komplexe Gehirnarchitektur als verarbeitende Maschinerie von Information, optimal zu verarbeiten. Deshalb erfand das menschliche Gehirn verschiedene

nicht beweisenden Axioms d.h. Phantasiebegriffe, die in der Mathematik und in den Naturwissenschaften benutzt werden um weiter zu kommen. Bis Mitte des

20ten n. Chr. Jahrhunderts, wurde der Punkt als Basis der Geometrie betrachtet,

wie das Phantasieelement ohne Form und Dimensionen oder als Schnittpunkt zweie geraden Linien. Alle beiden Betrachtungen sind aber Begriffe ohne Bedeutung, so dass in der moderne Mathematik, der Punkt als einer anfangs hypothetisch nicht bestimmbare Begriff verstanden wird. Ein Punkt ohne Dimensionen gibt es nicht.

                                                                                                                             Die Evolution hat die Menschen nie darauf vorbereitet in der Welt der Atome

und Quantenteilchen zu orientieren, Wäre das der Fall, dann würde das menschliche Gehirn einen Felsen wahrscheinlich «tatsächlich» bzw. «wirklich» als Ansammlung leerer Räume wahrnehmen. Das Wort «tatsächlich» bzw. «wirklich» ist nicht etwas leicht verständlich. Wenn z.B. ein Neutrino einen Gehirn hätte und die Evolution dieses in Vorfahren von

Neutrinos stattfand, dann hatte man gesagt, dass tatsächlich der Fels des Gesteins besteht «tatsächlich» zu größten Teil aus leerem Raum. Was aber ist

Wirklichkeit? Die klassische Wirklichkeit unterscheidet sich von der relativistischen Wirklichkeit und diese von der Quantenwirklichkeit und diese von der kosmologischen Wirklichkeit und diese von der vereinheitliche Wirklichkeit. In wie fern also das, was der Mensch wahrnimmt, entspricht

auch die Wirklichkeit?  Wie ist es überhaupt möglich mit Phantasieerfindungen des menschlichen Gehirns dass der Mensch zwischen wahres und unwahres unterscheiden kann? Alle Signale der Sinnesorgane wandelt sich das menschliche Gehirn in einfachen Formen wie Kuben, Dreiecke und Linien, basierend auf einem Punkt oder in Zahlen, basierend auf die Einheit 1, um. Die Einheit selbst ist eine fundamentale und hauptmathematische Begriffsgröße, für den Beginn der mathematischen Wissenschaft. Wegen ihren Denkcharakter besitzt diese eine Sonderstellung in der Metaphysik (2). Die Einheit die gedanklich reproduziert wird als Zahl, setzt die Homogenität und Heterogenität der Wahrnehmbaren, aber auch die Homogenität des Raumes voraus. Ohne die Homogenität des Raumes ist die direkte gedankliche Erfassung dieser nicht möglich. Von der Einheit hängen viele metaphysischen Kategorien ab, wie das ganzes, die Verbindung, das Teil usw. Wie kann aber der Mensch verstehen das unteilbare ohne das teilbare, das zeitlose ohne das zeitliche, das Gesamte ohne das Teil, das Negative ohne das Positive, das dehnbare ohne das undehnbare Ende usw. Für die Festlegung der Dimensionen erfand das

menschliche Gehirn die Grenzparameter, unendlich Groß, unendlich Klein und

die Null. Wenn kein Unendliches existiert, kann es auch kein Null geben. Die

angewandte Mathematik basiert also auf nicht beweisbare Axioms und diese sind oft unlogisch. Diese Produkte der Phantasie werden in der Mathematik und

Naturwissenschaften für die Lösung von Problemen wie Grenzen, abnehmenden Reihen, Logik der Unendlichkeit, Logik der Differential- und Intergralrechnung,

Arithmetik, Geometrie usw. benutzt. Diese jedoch weder bestimmen, noch lassen die Gesetze der Natur (elektromagnetische Kraft, Stark- und schwache Kernkraft, Schwerkraft) entstehen, sondern versuchen die bereits verordneten

Gesetzen der Natur zu erklären und auszudrucken. Wie ist es z.B. möglich, dass die Seite des Quadrats mit der Länge l (für jede Messeinheit) eine geradlinige und endliche Größe ist, die Diagonale aber des Quadrats d.h. der Quadratwurzel von 2 = 1,4142135… eine unendliche Größe besitzt? Das unendliche also existiert mit, innerhalb des endlichen und das unlogischen Chaos, innerhalb der Logik des Kosmos. Das unbestimmbare, das ohne Ende, bezeichnet die Grenzen des menschlichen Wissens in dem ganz einfachen und kleinen Teil des Kosmos. Wenn geradlinige und endliche Längen von Teilen existieren, wie die Diagonale des Quadrats, die nicht messbar sind, war es folgend die Zerlegung eines endlichen Teils in unendlich großen kleine Teile mit endlichen Längen. In einer undenkbaren kleinen Zahl wird immer noch eine kleinere Zahl geben, bis diese

sich verschwindet. Zeno der Eleate, der versucht hat die Theorie von Parmenides über die nicht Existenz der Bewegung zu beweisen, drückte die vier Paradoxe aus (Achilleus, Pfeil, Dichothomie, Stadion). Diese Paradoxe zusammen mit der Entdeckung der Asymmetrie von Pythagoras der Diagonale und der Seiten des Quadrats, reflektieren die Widersprüche von Begriffen der Bewegung und der Zeit. Bis heute wurde keine zufrieden stellender Versuch unternommen, diese Widersprüche zu beseitigen. Was ist Null? Existiert die Null? Dieser Begriff erscheint erstmalig in der Tabelle von Claudius Ptolemaios

im 2ten n. Chr. Jahrhundert, weil die nicht Existenz dieser, hätte die jüdische und christliche Theorie über die Beschaffung der Welt von dem jüdischen Gott Jawes aus dem Null, entwurzelt. Die hellenische Philosophen benutzten statt das Wort Null, das gar nicht oder das nicht Wesen. In den Gleichungen der Quadratmechanik die Null füllt die Leere mit unbestimmten großen Teilchen.

Das ist die gefährlichste Fähigkeit der Null. Nichts entsteht von Nichts, durch die mystische Kraft der Leere und die dauernde Ausdehnung des Universums.

Die Auseinandersetzung mit der Bedeutung des Raumes und der Leere fand schon in der hellenischen Antike statt. Demokrit, Epikur, Pythagoras, Plato, Aristoteles und viele ihrer Nachfolger haben im laufe der Jahrhunderte in der einen oder anderen Weise mit der Bedeutung des Raumes und der Leere gerungen. Nach Demokrit es gibt im Universum nur Atome und Leere. Wenn die Dimension die die Körper einnehmen zum Raum gehört, dann gibt es keinen

leeren Raum. Sonst ist die Existenz des  leeren Raumes selbstverständlich.

Theoretisch und verständlich ist die Leere auf jeden Fall möglich und logisch

begreiflich. Sie ist eine Tatsache, wenn man annimmt, dass der Raum nicht Eigenschaft der Dimension, die die Körper beinhaltet ist, sondern

Voraussetzung der Existenz der Körper, Das Vakuum stellt nach den alten

Hellenen  den leere Raum statt. Dieser unterscheidet sich nach dem dynamischen und falschen Vakuum. Das dynamische Vakuum ist wie ein stiller See in einer Sommernacht, dessen Oberfläche sich sanft kräuselt, während überall Paare von Elektronen und Positronen leuchten wie Glühwürmchen auf. Es ist ein beschäftigter und freundlicher Ort als die erschreckende Leere von Demokrit oder der eisige Äther (2, 3) des Aristoteles. Das falsche Vakuum stellt quantenphysikalisch den Bereich virtueller Teilchen dar, d.h. kurzlebiger Teilchen, die sich durch Quantenfluss aus einem normalen Vakuum bilden. Die fluktuierenden Quantenfelder haben alle die möglichen Wellenlängen und bewegen sich in alle Richtungen. Wenn sich die Quantenfelder aufheben, hat man einen leeren Raum, wenn sie sich nicht aufheben, hat man ein falsches Vakuum. Im 19ten Jahrhundert n. Chr. nehmen die meisten Physiker an, der Raum sei von so genannten «Äther», das fünfte Element der alten Hellenen, gefüllt. Einstein verwarf den Äther der Hellenen, den gleichen Äther, der

heute wieder als «Quintissenz» oder als «Higgs-Ozean» wiederentdeckt wurde (Inkarnation des Äthers), jedoch ohne die Frage der Existenz oder nicht der Nichtleere beantworten zu können (4, 5). Ein Higgs-Ozean  ist eine unsichtbare Gegebenheit, die füllt, was man gewöhnlich als leeren Raum vorstellt. Der Prozess, durch den ein Higgs-Feld einen Higgs-Ozean bildet nennt man eine spontane Symmetriebrechung und diese spielt eine zentrale Rolle in der Teilchenphysik und Kosmologie. Das Higgs-Boson wurde erfunden, weil es eine Möglichkeit bietet, die Teilchen der Materie mit Masse auszustatten. Warum eigentlich? Die Masse der Materie ist auch ein Phantasiebegriff des menschlichen Gehirns! Nach Aristoteles gibt es so was wie wahre oder absolute Leere nicht. Denn wie kann man sagen, dass ein Vakuum existiert, wenn es buchstäblich Nichts ist. Das moderne Vakuum stellt ein Kompromiss zwischen den Auffassungen von Demokrit und Aristoteles.

Der absolute Raum von seiner Natur und ohne Beziehung mit irgendetwas von außen bleibt immer ähnlich und unbeweglich als Ganzheit, beständig, nicht teilbar, zeitlos und fortdauernd. Der Raum selbst wird unmittelbar als Leer von der Unmittelbarkeit erfasst, die in diesem absolut beinhaltet ist, jedoch das Problem der Beziehung der außergewöhnlichen mit dem Raum bestehen bleibt. Er stellt einen von deν zwei festen Parametern der so genannten Metaphysik

dar und unterliegt nach Plato keinen Verschleiß und nicht darstellbar aber Residenz der wahrnehmbaren ist. Aristoteles trennt eindeutig den Raum von den wahrnehmbaren. Die Eigenschaften des Raumes wie z.B. homogen, farblos,

unausgesetzt, stetig, ohne Dimension, unteilbar und ganzes sind einzigartig und

nicht wiederholbar. Vielleicht das was geschafft wird, widerlegt das was ist, weil alles wird geschaffen, alles befindet sich in kontinuierlichen Phasen des

Wandels. Der Mensch begreift den Raum als dreidimensional, weil er ihm durch stetigen unterbewussten Vergleich mit der unterschiedlichen existierenden Größen irgendeine kleinen Teils der natürlich Umgebung der Erde im Beziehung mit der Bewegung erlebt (6). Der Mensch betrachtet das Gefühl das

er für den für ihm wichtigen Lebensraum hat, wie er ihm erlebt, als dem einzigen richtigen und authentischen, weil er seine Wahrnehmungen blind aber fälschlich vertraut und damit gibt es keine Möglichkeit dass er der verkleinerten oder vergrößerten Punkt festlegt, in dem er und seiner Universum sich befinden.

Seit Jahrtausenden verbinden sich philosophische Analysen des Raumes auch mit theologischen Fragen der Metaphysik. Der Begriff der Metaphysik aber wurde nie von Aristoteles selbst benutzt. Als Andronikos von der Insel Rodos

im 2ten Jahrhundert n. Chr. in der Bibliothek von Alexandrien die Werke von Aristoteles neu ordnete, gab es Werken wie z.B. die Dichtung, der Athener Staat, Politik, Texte über Sittlichkeit, Logik und Rhetorik, einige Bücher über Physik und für anderen nicht geordneten Themen, die in der Reihenfolge

«nach der der Physik» d.h. «Meta-Physik» geordnet wurden. Der absolute

absolute Raum, erklärte Newton, sei das Sensorium Gottes und stellte fest, dass der absolute Raum bleibt vermöge seiner Natur und ohne Beziehung auf einen äußeren Gegenstand stets gleich und unbeweglich (7.8).

Die so genannte Metaphysik unserer Zeit befasst sich mit dem Subjekt, dem Raum, den Gegenstände und der Zeit und verlängert ihre Untersuchungen in Bereichen der Prinzipien des Wissens, des Bewusstseins, der Darstellungen,

des Gedächtnis, der Phantasie, der Beurteilung, der Moral und des Verständnis und Überlegens und schreibt absichtlich und total mit unzulässige Verformungen aus der althellenische Philosophie ab nur um den Glauben der Christen glaubhaft zu machen. Dieser Glaube ist ein aus vielen Zweifeln zusammengesetztes frevelhaftes Mosaik. Um begrifflich den christlichen Glauben zu gestalten, wie diesem Glauben das mosaische Priestertum durchdacht hat, stützten sich die späteren Väter der christlichen Religion zwangsweise auf die althellenische Philosophie, ohne jedoch die jüdischen Grundsätze zu verlassen (8). Nach der Art von kunstvoll gestalteten Plagiaten, ist die Fähigkeit der Ewigkeit des Kosmos und die Seelenwanderung der alten Hellenen durch das Dogma der «ex nihilo» Entstehung und der persönlichen Unsterblichkeit ersetzt. Der Kosmos und der Mensch entstanden aus dem Nichts! Man hat die Seele mit einer entstellten Dynamik versehen damit diese sich von den Beschränkungen der Notwendigkeit befreit. Diese Entstellungen wurden von den Vätern der christlichen Religion als revolutionär bezeichnet.

Nach der vorsokratische philosophische Meinungen der Hellenen, die

Natur kann von den Menschen verstanden werden. Zwar sind das Prinzip der Unbestimmtheit und die Quantentheorie unvollständig, existieren aber «falsche Parameter» die irgendwann das Ursachenprinzip in der Natur bestätigen werden (9). Nach Plato, die Schwächen der menschlichen Natur – bedingt durch die Grenzen der Wahrnehmungsorgane – erlauben nicht die ewige Substanz direkt zu verstehen. Die Frage von Plato (Timaios 27D und 28A) über den nicht entstandenen und entstandenen Kosmos, über den «Ist Kosmos» und über den Kosmos des «Seins» bringt den Menschen gegenüber mit dem Rätsel der Schöpfung. Vor der Schöpfung blieb die ganze Materie nicht ruhig sondern sie bewegte sich fehlerhaft und unordentlich. Der Schöpfer schaffte aus der Unordnung Ordnung, weil er der Meinung war, dass die Ordnung besser als die Unordnung ist (Timaios 30A). An dieser Stelle soll man erinnert werden, dass

Pythagoras der Erste war, der das All wegen der herrschende Ordnung und Harmonie «Kosmos» nannte. Nach Plato Timaios 30B) der Schöpfer baute das All, als er vorher Verstand in der Seele und Seele in den Körper einsetzte. Hier kommt deutlich heraus die dreifache Grundlage des Kosmos – Verstand, Seele, Körper, eine sehr bekannte Lehre in hellenischem Altertum. Plato harmonisiert dadurch die vorsokratische Lehre der vier Elemente mit der Lehre von Pythagoras über die Harmonie und Analogie. Aus den Elemente Erde, Wasser, Luft und Feuer, miteinander mit harmonischen Analogie verbunden, der Schöpfer meisterte den sichtbaren, fassbaren und bestimmten Kosmos kreis- und kugelförmig, so dass der Mittelpunkt in gleichen Abstand von allen Punkten der Peripherie liegt die alles umschließt, weil weder etwas nach außen gehen noch von außen nach innen kommen dürfte.

Dr. Georg Chaziteodorou

Literaturverzeichnis

1. Laroche S. Vom flüchtigen Signal zur stabilen Erinnerung

                                     Spektrum der Wissenschaft. Spezial. Gedächnis

                                     ND 2/2003, S. 10-15

2. Mpiska Nanou  «…der Äther der Althellenen ist in der moderne

                                     Physik wiederentdeckt worden».

                                     Davlos/Αthen, Νr. 268, April 2004, S. 17593-17600

3. Ostriker J.

     Steinhardt P.           Die Quint6essenz des Universums

                                     Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 92-98

4. Lawrene K. Quintessenz. The Mysterie of Missing Mass in the

                                     Universe, New York 2004

5. Kyparissos G. Theorien über die Materie

                                     Davlos/Athen, Nr. 258, S. 16845-16852

6. Stamoulis B. Die Paradoxen von Zeno. Ein Umsturz der Physik

                                     Davlos/Athen, Nr. 288, Februar 2006, S. 19507-19521

7. Chaziteodorou G. Metaphysik. Die Entartung der Philosophie

                                     Davlos/Athen, Nr. 316, September 2008, S. 22402-22415

8. Gleis J. Isaak Newton. Die Geburt des modernen Denkens

                                     Düsseldorf 2004

9. Stamoulis B. Das Paradoxon von Zeno. Ein andere Wirklichkeit

                                     Davlos/Athen, Nr. 282, Juli-Aug. 2005, S. 18859-18865

http://arxaiaithomi.gr/