ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ένα να παραδειγματίσουν και τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους λαούς, αφού εδώ ειναι το λίκνο του φωτός!

Δυο μοίρασμα ξανά των γεωπολιτικών εδαφών!

Τρία να αφανίσουν έναν λαό που μιλά ακόμα για ελευθερίες, δημοκρατίες, πολιτισμούς, δικαιώματα, οικογένεια, έθνος, ιδιοκτησία κ.α!

Τέταρτον να τεμαχίσουν την Ελλάδα σε καντόνια να τα μοιράσουν να διορίσουν κυβερνήτες διευθυντές μαριονέτες, και να ειναι και το πείραμα τους για την συνέχεια της απόλυτης εφαρμογής της Νέας Τάξης!

Πέμπτον οι Έλληνες και η Ελλάδα τιμωρείται από τους εγκληματίες επικυρίαρχους τραπεζίτες, με οικονομική ποινή θανάτου!

Στον Ελληνικό λαό μένει να καταγγείλει στην παγκόσμια κοινότητα, το παγκόσμιο έγκλημα που συντελείτε στον αθώο Ελληνικό λαό και που αν χάσει ο Ελληνικός λαός την μάχη αυτή, να περιμένουν την σειρά τους άμεσα!

ΕΛΛΑΔΑ: Το Απόλυτο Σύμβολο του Παράνομου Χρέους!

Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήρθε στην επικαιρότητα τη στιγμή που οι ιθύνοντες της χώρας αποδέχτηκαν τη θεραπεία λιτότητας που απαίτησαν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που πυροδότησε σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010.

Από πού προέκυψε όμως αυτό το ελληνικό χρέος;

Όσον αφορά το χρέος που επιβαρύνει τον ιδιωτικό τομέα, η αύξησή του είναι πρόσφατη:

Μια πρώτη αύξηση ακολουθεί την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη το 2001, μια δεύτερη έκρηξη του χρέους εκδηλώνεται μετά το 2007, όταν η οικονομική βοήθεια που δόθηκε στις τράπεζες από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων των Η.Π.Α., από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.) χρησιμοποιήθηκε μερικώς από τους τραπεζίτες για χρηματοδότηση προς την Ελλάδα και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία ή η Πορτογαλία.

Όσο για το δημόσιο χρέος, η ανάπτυξή του ήταν παλαιότερη.

Πέρα από το χρέος που κληρονομήθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η προσφυγή σε δανεισμό από τη δεκαετία του 1990 και μετά χρησίμευσε στην κάλυψη της τρύπας που είχε ανοίξει στα δημοσιονομικά με τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και στα υψηλά εισοδήματα. Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες, πολλαπλά δάνεια είχαν επιτρέψει την χρηματοδότηση αγοράς στρατιωτικού υλικού κυρίως από τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ, Που εσκεμμένα έβαζαν την Τουρκία να μας ενοχλεί για να αγοράζουμε όπλα!!!

Άλλωστε το ίδιο μοτίβο συνεχίζουν και σήμερα!

Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε την εξωπραγματική χρέωση του Δημοσίου για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Τα γρανάζια του δημόσιου χρέους λιπάνθηκαν και από τα λαδώματα των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, με στόχο την αποκόμιση συμβολαίων: η Siemens αποτελεί ένα εμβληματικό παράδειγμα.

Να λοιπόν γιατί η νομιμότητα και η νομιμοποίηση των χρεών πρέπει να τίθενται κάτω από αυστηρό έλεγχο, στα χνάρια της δουλειάς που έγινε από την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους του Ισημερινού κατά τα έτη 2007-2008.

Όσα χρέη χαρακτηρίζονται από ανομίες, απέχθεια και παραβάσεις, θα πρέπει να ανακηρυχθούν άκυρα και η Ελλάδα να μπορεί να αρνηθεί την αποπληρωμή τους, απαιτώντας συνάμα την παραπομπή στη δικαιοσύνη εκείνων που τα σύναψαν.

Ενθαρρυντικά σημάδια προερχόμενα από την Ελλάδα καταδεικνύουν πως η αμφισβήτηση του χρέους έχει γίνει κεντρικό θέμα συζήτησης και πως η ανάγκη δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου εξελίσσεται με ένα τρόπο πολύ ενδιαφέροντα.

Στοιχεία που αποδεικνύουν τη Μη Νομιμότητα του Δημόσιου Χρέους.

Κατ’ αρχήν υφίσταται το χρέος που δημιουργήθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, και το οποίο τετραπλασιάστηκε ανάμεσα στα έτη 1967 και 1974.

Προφανώς ανταποκρίνεται απόλυτα στον χαρακτηρισμό του απεχθούς χρέους(1).

Ακολούθως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το σκάνδαλο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Σύμφωνα με τον Dave Zirin, όταν η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε με περηφάνια το 1997 στους Έλληνες πολίτες ότι η Ελλάδα θα είχε την τιμή να υποδεχθεί επτά χρόνια αργότερα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι Αρχές της Αθήνας και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή προέβλεπαν μια δαπάνη 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Μερικά χρόνια αργότερα, το κόστος είχε πολλαπλασιαστεί επί τέσσερα και ανερχόταν σε 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια.

Αμέσως μετά τους Αγώνες, το επίσημο κόστος είχε φθάσει στα 14,2 δισεκατομμύρια δολάρια.(2)

Σήμερα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, το πραγματικό κόστος θα πρέπει να ξεπέρασε τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια.
Διάφορα συμβόλαια που υπογράφτηκαν ανάμεσα στις ελληνικές αρχές και μεγάλες ξένες ιδιωτικές εταιρίες αποτελούν σκάνδαλο εδώ και κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα.

Αυτά τα συμβόλαια υπονόμευσαν την αύξηση του χρέους.

Ας παραθέσουμε μερικά παραδείγματα τα οποία τροφοδότησαν το ελληνικό χρονικό:
– αρκετά συμβόλαια έγιναν με την γερμανική πολυεθνική Siemens, η οποία κατηγορείται- τόσο από τη γερμανική δικαιοσύνη όσο και από την ελληνική- πως έδινε προμήθειες και λάδωνε το πολιτικό, στρατιωτικό και διοικητικό προσωπικό της Ελλάδας, με ένα ποσό το οποίο πλησίαζε το ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Ο κύριος ιθύνων της εταιρίας Siemens-Hellas,(3) ο οποίος ομολόγησε πως είχε «χρηματοδοτήσει» τα δυο μεγάλα ελληνικά κόμματα, το έσκασε το 2010 στην Γερμανία και η γερμανική δικαιοσύνη απέρριψε την αίτηση έκδοσής του που εξέδωσε η Ελλάδα.

Αυτά τα σκάνδαλα συμπεριλαμβάνουν την πώληση, από τη Siemens και τους διεθνείς συνεταίρους της, του αντιπυραυλικού συστήματος Patriot (1999, 10 εκατομμύρια ευρώ για λάδωμα), της ψηφιοποίησης των τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ (λαδώματα 100 εκατομμυρίων ευρώ), του συστήματος ασφαλείας «C41»,το οποίο αγοράστηκε με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και ποτέ δεν τέθηκε σε λειτουργία, την πώληση υλικού στους ελληνικούς σιδηρόδρομους (ΟΣΕ), του συστήματος τηλεπικοινωνιών Ερμής στον Ελληνικό Στρατό, πανάκριβων εξοπλισμών στα ελληνικά νοσοκομεία.
– Το σκάνδαλο των γερμανικών υποβρυχίων (τα οποία είχαν κατασκευαστεί από την HDW που είχε απορροφηθεί από την Thyssen) συνολικής αξίας 5 δισεκατομμυρίων ευρώ, υποβρύχια που παρουσίασαν από την αρχή το ελάττωμα να γέρνουν υπερβολικά προς τα …αριστερά (!) και να είναι εξοπλισμένα με ελαττωματικό ηλεκτρονικό εξοπλισμό.

Μια δικαστική έρευνα για ενδεχόμενες ευθύνες (διαφθορά) των πρώην Υπουργών Άμυνας βρίσκεται σε εξέλιξη.
Είναι απόλυτα φυσικό να υποθέσουμε πως τα χρέη που προέκυψαν με σκοπό τη σύναψη αυτών των συμβολαίων είναι παράνομα και παράλληλα μη νομιμοποιημένα.

Πρέπει να ακυρωθούν.
Παράλληλα με τις περιπτώσεις που μόλις αναφέρθηκαν, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε την πρόσφατη εξέλιξη του ελληνικού χρέους.

Η έξαρση της χρέωσης κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας.

Το χρέος του ιδιωτικού τομέα αναπτύχθηκε ταχέως κατά της διάρκεια της δεκαετίας του 2000.

Τα νοικοκυριά, για τα οποία οι τράπεζες και ολόκληρος ο ιδιωτικός εμπορικός τομέας (διανομή, αυτοκινητοβιομηχανία, κατασκευές…) διέθεταν δελεαστικές προτάσεις, είχαν καταφύγει σε μαζική χρέωση, όπως επίσης και οι επιχειρήσεις που δεν ανήκαν στον χρηματοπιστωτικό τομέα καθώς και οι τράπεζες που μπορούσαν να δανειστούν με μικρό κόστος (χαμηλά επιτόκια και μεγαλύτερο πληθωρισμό από τις πιο αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, οι χώρες της Μπενελούξ, η Μεγάλη Βρετανία).

Αυτή η ιδιωτική χρέωση υπήρξε η κινητήρια δύναμη της ελληνικής οικονομίας.

Οι ελληνικές τράπεζες (στις οποίες πρέπει να προσθέσουμε και τα ελληνικά υποκαταστήματα των ξένων τραπεζών), χάρη στο ισχυρό ευρώ, μπορούσαν να επεκτείνουν τις διεθνείς δραστηριότητές τους και να χρηματοδοτήσουν με μικρότερο κόστος τις εθνικές δραστηριότητές τους.

Δανείστηκαν εντατικά.

Με τη μεγάλη ρευστότητα που τέθηκε στη διάθεσή τους από τις κεντρικές τράπεζες το διάστημα 2007-2009, οι τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης (κυρίως οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, καθώς επίσης και οι βελγικές, ολλανδικές, βρετανικές, ιρλανδικές και οι τράπεζες του Λουξεμβούργου…) δάνειζαν μαζικά την Ελλάδα (τον ιδιωτικό τομέα και τις Αρχές του Δημοσίου).

Πρέπει ακόμα να λάβουμε υπόψη το γεγονός πως η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ επηρέασε την εμπιστοσύνη των δυτικοευρωπαίων τραπεζιτών, οι οποίοι πίστεψαν πως οι ισχυρές χώρες θα τους συνέδραμαν σε περίπτωση που θα αντιμετώπιζαν προβλήματα.

Δεν ανησύχησαν για την ικανότητα της Ελλάδας να ξεπληρώσει μεσοπρόθεσμα το κεφάλαιο που είχε δανειστεί.

Οι τραπεζίτες θεωρούσαν πως μπορούσαν να πάρουν πολύ υψηλά ρίσκα στην Ελλάδα.

Η ιστορία μέχρι εδώ τους δικαίωσε, η Ευρωπαϊκή Ένωση και, ειδικά, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας παρείχαν μια αδιάρρηκτη υποστήριξη στους τραπεζίτες της Δυτικής Ευρώπης.

Για να το πετύχουν αυτό, οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες έφεραν την δημόσια οικονομία σε μια κατάσταση αξιοθρήνητη.

Τα παρακάτω γραφήματα παρουσιάζουν έναν ισολογισμό στα τέλη του 2009.
Το παρακάτω γράφημα δείχνει ότι οι τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης αύξησαν τα δάνειά τους προς την Ελλάδα για πρώτη φορά ανάμεσα στο Δεκέμβριο του 2005 και τον Μάρτιο του 2007 (κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο όγκος των δανείων αυξήθηκε κατά 50%, περνώντας από σχεδόν 80 δισεκατομμύρια στα 120 δισεκατομμύρια δολάρια).

Όταν ξέσπασε η κρίση των subprime στις ΗΠΑ, τα δάνεια αυξήθηκαν εκ νέου πάρα πολύ (+33%) ανάμεσα στον Ιούνιο του 2007 και το καλοκαίρι του 2008 (περνώντας από τα 120 στα 160 δισεκατομμύρια δολάρια).

Αυτό σημαίνει πως οι ιδιωτικές τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης χρησιμοποιούσαν τα χρήματα που τους δάνειζαν μαζικά και με χαμηλό κόστος η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα Αποθεμάτων των ΗΠΑ για να αυξήσουν τα δάνειά τους σε χώρες όπως η Ελλάδα.(6) Εκεί, καθώς τα επιτόκια ήταν υψηλότερα, μπορούσαν να αποκομίσουν μεγάλα κέρδη.

Οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν επομένως ένα πολύ βαρύ μερίδιο ευθύνης στην εκτεταμένη χρέωση της Ελλάδας.
Οι Έλληνες πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να περιμένουν δραστική μείωση του χρέους, κάτι που προϋποθέτει πως οι τραπεζίτες θα αναγκαστούν να διαγράψουν τις απαιτήσεις τους από τα λογιστικά βιβλία τους.

Η απεχθής συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Αφότου ξέσπασε η κρίση, το στρατιωτικό-βιομηχανικό λόμπι με την στήριξη των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πέτυχε την ελάχιστη μείωση του ποσού για την Άμυνα ενώ την ίδια εποχή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει να πετσοκόψει τις κοινωνικές δαπάνες (προϋπόθεση των μέτρων λιτότητας).

Παρ’ όλα αυτά, εν μέσω κρίσης στις αρχές του 2010, ο Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, μια χώρα με τεταμένες σχέσεις με την γείτονα Ελλάδα, απευθύνθηκε στην Αθήνα και πρότεινε μια μείωση της τάξης του 20% στις στρατιωτικές δαπάνες των δυο χωρών.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν άρπαξε την ευκαιρία που της δόθηκε.

Δέχτηκε πιέσεις από τις γερμανικές και γαλλικές αρχές που ήθελαν να σιγουρέψουν τις στρατιωτικές εξαγωγές τους.

Αναλογικά, η Ελλάδα δαπανά σε στρατιωτικό εξοπλισμό πολύ παραπάνω από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι ελληνικές στρατιωτικές δαπάνες αντιπροσωπεύουν το 4% του ΑΕΠ της χώρας έναντι του 2,4% της Γαλλίας, 2,7% της Μεγάλης Βρετανίας, 2,0% της Πορτογαλίας, 1,4% της Γερμανίας, 1,3% της Ισπανίας, 1,1% του Βελγίου.(7) Το 2010, η Ελλάδα αγόρασε από τη Γαλλία έξι πολεμικές φρεγάτες (2,5 εκατομμύρια ευρώ) και πολεμικά ελικόπτερα (400 εκατομμύρια ευρώ).

Από τη Γερμανία αγόρασε 6 υποβρύχια αντί 5 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η Ελλάδα ήταν ένας από πέντε σημαντικότερους εισαγωγείς όπλων στην Ευρώπη μεταξύ 2005 και 2009.

Η αγορά πολεμικών αεροπλάνων αποτελεί από μόνη της το 38% του όγκου αυτών των εισαγωγών, και ιδιαίτερα η αγορά 26 F-16 )από τις Ηνωμένες Πολιτείες) και 25 Μιράζ 2000 (από τη Γαλλία), με αυτό το τελευταίο συμβόλαιο να ανέρχεται σε 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ο κατάλογος του γαλλικού εξοπλισμού που πουλήθηκε στην Ελλάδα δεν τελειώνει εδώ: μπορούμε να απαριθμήσουμε επίσης οχήματα τεθωρακισμένα (70 VBL), ελικόπτερα ΝΗ90, βλήματα MICA, Exocet, Scalp, και ελικόπτερα Sperwer.

Αυτές οι αγορές κατέστησαν την Ελλάδα τον τρίτο πελάτη της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας την προηγούμενη δεκαετία.(8)

Μετά το 2010, τα ολοένα και υψηλότερα επιτόκια, που απαιτούσαν οι τραπεζίτες και οι άλλοι πρωταγωνιστές των χρηματοοικονομικών αγορών με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ, προκαλούν μία κλασσική «χιονοστιβάδα»: το ελληνικό χρέος ακολουθεί μια ανοδική καμπύλη επειδή οι ηγέτες της χώρας δανείζονται κεφάλαιο για να ξεπληρώσουν τους τόκους (και ένα μέρος του κεφαλαίου που είχαν δανειστεί νωρίτερα).
Τα δάνεια που χορηγήθηκαν πριν από το 2010 στην Ελλάδα από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΔΝΤ δεν μπορούν με τίποτα να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, το αντίθετο μάλιστα, αφού το πρόγραμμα λιτότητας που έχει τεθεί σε εφαρμογή επιφέρει πολλαπλά πλήγματα στα κοινωνικά δικαιώματα του πληθυσμού.

Ως εκ τούτου,(9) θα πρέπει να τους αποδοθεί η έννοια του «παράνομου χρέους» και η αποπληρωμή τους να τεθεί υπό αμφισβήτηση.

Πολλαπλά πλήγματα στα κοινωνικά δικαιώματα μετά το 2010.

Μείωση μισθών στο δημόσιο τομέα από 20% έως 30%. Μείωση των ονομαστικών μισθών που μπορούσε να φθάσει έως το 20%, ο 13ος και 14ος μισθός αντικαταστάθηκαν από μια δόση της οποίας το μέγεθος διαφέρει ανάλογα με το μισθό.

Παγωμένοι μισθοί για τα 3 προσεχή έτη. Οι 4 στις 5 αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης στο δημόσιο τομέα δεν θα αντικατασταθούν.

Μαζική μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα που φθάνει ως το 25%.
Τα επιδόματα ανεργίας μειώθηκαν και ένα σύστημα βοήθειας προς τους φτωχούς που είχε αρχίσει να λειτουργεί το 2009 ανεστάλη.

Δραστική μείωση των επιδομάτων των πολυτέκνων.
Σχέδια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και αντικατάστασή τους από ατομικές συμβάσεις.

Η πρακτική των απλήρωτων ή κακοπληρωμένων σταζ έχει γίνει νόμος.

Ο δημόσιος τομέας είναι πλέον υποχρεωμένος να καταφεύγει στην προσωρινή εργασία.

Εργασία

Δραστικές περικοπές στις επιχορηγήσεις στους Δήμους και τις Κοινότητες, γεγονός που οδηγεί σε μαζικές απολύσεις των δημοτικών υπαλλήλων. Απόλυση 10.000 εργαζομένων με σύμβαση αορίστου χρόνου στο δημόσιο τομέα. Κλείσιμο των ελλειμματικών δημόσιων επιχειρήσεων.

Φόροι

Αύξηση των έμμεσων φόρων (ο ΦΠΑ πέρασε από το 19% στο 23% και επιβλήθηκαν ειδικοί φόροι στα καύσιμα, το αλκοόλ και τον καπνό). Αύξηση από 11% σε 13% του κατώτερου ποσοστού του ΦΠΑ (αφορά τα αγαθά ευρείας καθημερινής κατανάλωσης, την ηλεκτρική ενέργεια, το νερό, κλπ.) Αύξηση του φόρου εισοδήματος για τις μεσαίες τάξεις. Από την άλλη, μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις.

Ιδιωτικοποιήσεις

Πρόθεση για ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, των αεροδρομίων, των σιδηροδρόμων, του δικτύου ύδρευσης, του χρηματοπιστωτικού τομέα και των γαιών που ανήκουν στο Κράτος. Κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής το Μάρτιο του 2011, η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να πραγματοποιήσει ιδιωτικοποιήσεις 50 δισεκατομμυρίων ευρώ επί πλέον όσων είχε αναγγείλει το 2010. 

Συνταξιοδοτικό Σύστημα.

Οι συντάξεις πρέπει να μειωθούν και μετά να παγώσουν. Το όριο της ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκε, από το 2015 ο αριθμός των ενσήμων για την απόκτηση δικαιώματος σε πλήρη σύνταξη θα αποκτιέται μετά από 40 χρόνια εργασίας και όχι 37 και το ύψος της θα υπολογίζεται σύμφωνα με το μέσο μισθό του συνόλου των ετών εργασίας και όχι με τον τελευταίο μισθό. Πρέπει να προσθέσουμε την κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης για τους συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα. Φορολόγηση ενός πλαφόν δαπανών που διατίθενται στις συντάξεις, οι οποίες δεν πρέπει να ξεπερνούν πλέον ποσό ισοδύναμο του 2,5% του ΑΕΠ.

Κόστος μαζικής μεταφοράς.

Αύξηση κατά 30 % των εισιτηρίων σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Η απαίτηση για έλεγχο του χρέους κερδίζει έδαφος.

Τον Δεκέμβριο του 2010, η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα έκανε μια αξιοπρόσεκτη παρέμβαση στην Ελληνική Βουλή προτείνοντας τη σύσταση μια Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον έλεγχο του δημόσιου ελληνικού χρέους.(10) Η Σοφία Σακοράφα, που μερικούς μήνες νωρίτερα ήταν μέλος του κυβερνώντος κόμματος ΠΑΣΟΚ , είχε εξάλλου ψηφίσει κατά του προϋπολογισμού του 2011,(11) και μάλιστα λόγω της επιβάρυνσής του εξαιτίας της αποπληρωμής του χρέους.

Δικαιολογώντας την θαρραλέα θέση της, αναφέρθηκε διεξοδικά στην εμπειρία του Εκουαδόρ, το οποίο, διεξάγοντας έλεγχο κατά τα έτη 2007-2008, πέτυχε μια σημαντική μείωση του δημόσιου χρέους του.

Πρότεινε να ακολουθήσει και η Ελλάδα το παράδειγμα του Εκουαδόρ και διεκδίκησε μια εναλλακτική λύση απέναντι στην υποταγή στους πιστωτές, είτε πρόκειται για το ΔΝΤ, είτε για τους τραπεζίτες. Μέσα στην επιχειρηματολογία της, τόνισε πως το «απεχθές χρέος» δεν πρέπει να αποπληρωθεί. Αυτή η άποψη βρήκε σημαντική απήχηση στον τύπο.

Στο ελληνικό Κοινοβούλιο πάντα, ο επικεφαλής του Συνασπισμού (κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς), Αλέξης Τσίπρας, ζήτησε επίσης τη σύσταση Επιτροπής Ελέγχου «για να μάθουμε ποιο κομμάτι του χρέους είναι απεχθές, παράνομο και μη νομιμοποιημένο».

Η ελληνική κοινή γνώμη εξελίσσεται και τα ΜΜΕ δεν το αγνοούν.

Στις 3 Μαρτίου 2010, πάνω από εκατό προσωπικότητες, από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, δημοσιοποίησαν έκκληση υπέρ της σύστασης μιας Επιτροπής Ελέγχου.

Δηλώνουν: «Οι παρακάτω υπογεγραμμένοι πιστεύουμε πως είναι επιτακτική ανάγκη να συσταθεί μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για να εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Η σημερινή πολιτική γύρω από το δημόσιο χρέος, η οποία καθοδηγείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ επέφερε στην Ελλάδα τεράστια κοινωνικά κόστη.

Άρα, ο ελληνικός λαός έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να είναι πλήρως ενημερωμένος γύρω από το δημόσιο χρέος αλλά και το ιδιωτικό το οποίο επωφελείται από τις εγγυήσεις του δημοσίου. Αντικείμενο αυτής της Επιτροπής θα είναι να μάθει τους λόγους για τους οποίους συνάφθηκε το χρέος, τους όρους πάνω στους οποίους στηρίχτηκε και τον προορισμό των δανείων.

Η Επιτροπή θα θέσει, στα πλαίσια των εργασιών της, προτάσεις σχετικές με αυτό το χρέος συμπεριλαμβανομένων και όσων τμημάτων του θεωρηθούν παράνομα, μη νομιμοποιημένα ή επαχθή.

Σκοπός της Επιτροπής θα είναι να βοηθήσει την Ελλάδα να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αντιμετωπίσει το βάρος αυτού του χρέους.

Η Επιτροπή θα προσπαθήσει επίσης να ρίξει φως στις ευθύνες».(11)

Συνδικαλιστικές οργανώσεις, πολλά πολιτικά κόμματα, πολλοί διανοούμενοι υποστηρίζουν αυτή την πρόταση εκτιμώντας πως πρόκειται για ένα εργαλείο εξεύρεσης μιας λύσης στο χρέος, που αφορά είτε την διαγραφή του είτε την τιμωρία των επιχειρήσεων και των προσώπων που θεωρούνται υπεύθυνοι για αυτό το παράνομο χρέος. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως μια Ελληνική Επιτροπή ενάντια στο χρέος γεννήθηκε το 2010.(13)

Σημειώσεις.
(1) Σύμφωνα με τον Alexander Sack, θεωρητικό του δόγματος περί απεχθούς χρέους: «Αν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάπτει ένα χρέος όχι σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Κράτους, αλλά για να ενδυναμώσει τη δεσποτική εξουσία του, για να καταστείλει την αντίσταση του πληθυσμού, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον πληθυσμό ολόκληρου του Κράτους(…) Αυτό το χρέος δεν υποχρεώνει το έθνος: είναι ένα χρέος της εξουσίας, χρέος προσωπικό του καθεστώτος που το σύναψε, με αποτέλεσμα να χάνεται συνάμα με την πτώση αυτού του καθεστώτος».

Για μια σύνθετη παρουσίαση βλ. Hugo Ruiz Diaz, «Το απεχθές χρέος ή η ακυρότητα του χρέους» http://www.cadtm.org.)
(2) Dave Zirin: «Το Μεγάλο Ολυμπιακό Κόλπο, οι Πόλεις θα έπρεπε απλά να λένε Όχι», http://www.counterpunch.org/: «Για όσους όμως έχουν κακή μνήμη, θα έπρεπε να ρίξουν μια ματιά στους Αγώνες της Αθήνας το 2004, που κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία.

Το 1997 όταν η Αθήνα «κέρδισε» τους Αγώνες, οι προύχοντες της πόλης και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή υπολόγιζαν ένα κόστος 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Όταν είχε γίνει ο πραγματικός και λεπτομερής σχεδιασμός το ποσό εκτοξεύτηκε στα 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια.

Όταν τελείωσαν οι Αγώνες η Ελλάδα είχε δαπανήσει γύρω στα 14,2 δισεκατομμύρια δολάρια, σπρώχνοντας τον προϋπολογισμό του κράτους σε επίπεδα ρεκόρ».)
(3) Για μια λεπτομερή περίληψη του σκανδάλου Siemens-Hellas: http://www.scribd.com/doc/14433472/Siemens-Scandal-Siemens-Hellas. Τα αδικήματα τα οποία αποδόθηκαν στη Siemens από τη γερμανική δικαιοσύνη ήταν τέτοια ώστε να αποφευχθεί μια ουσιαστική καταδίκη, και η εταιρία δέχτηκε να καταβάλει το ποσό των 201 εκατομμυρίων ευρώ τον Οκτώβριο του 2007 στις γερμανικές αρχές.

Το σκάνδαλο είχε αμαυρώσει τόσο πολύ την εικόνα της Siemens ώστε, σε μια προσπάθεια επίδειξης, η ιστοσελίδα της πολυεθνικής ανακοινώνει την δωρεά 100 εκατομμυρίων ευρώ στη μάχη κατά της διαφθοράς. http://www.siemens.com/about/sustainability/de/themenfelder/compliance/collective-action/integrity-initiative.php

(6) Το ίδιο φαινόμενο εμφανίστηκε εκείνη την εποχή και στην Πορτογαλία, την Ισπανία, τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
(7) Στοιχεία του 2009. Από όλα τα κράτη- μέλη του ΝΑΤΟ, μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπανούν περισσότερα από την Ελλάδα: 4,7% του ΑΕΠ.
(8) Ένα μέρος των δεδομένων που αναφέρονται εδώ προέρχονται από τον Φρανσουά Σεσναί, Revue Contretemps no 7, 2010, και βασίζεται στο Stockholm Peace Research Institute (SIPRI) http://www.sipri.org/yearbook
(9) Μπορούμε να προσθέσουμε τουλάχιστον ακόμα ένα επιχείρημα για να αποδείξουμε την μη νομιμότητα αυτού του χρέους: Για να είναι έγκυρο ένα συμβόλαιο ανάμεσα σε δυο μέρη, σύμφωνα με τον Common Law, πρέπει το κάθε μέρος να εξασκεί την αυτονομία της βούλησης, δηλαδή να είναι σε θέση να πει όχι ή να αρνηθεί ορισμένες ρήτρες του συμβολαίου που βαίνουν αντίθετα προς τα συμφέροντά του.

Από τη στιγμή που οι χρηματοπιστωτικές αγορές άρχισαν να εκβιάζουν την Ελλάδα τον Μάρτιο-Απρίλιο 2010 και ακολούθως Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ συνεργάστηκαν για να επιβάλλουν δρακόντεια μέτρα στη χώρα (μέτρα λιτότητας πολύ σκληρά που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων), θεωρούμε πως η Ελλάδα δεν είναι πράγματι σε θέση να εξασκήσει την αυτονομία της βούλησης και να αρνηθεί.
(10) http://tvxs.gr/node/73861/450287
(11) http://www.hri.org/news/greek/
(12) http://www.cadtm.org/Appel-pour-une-Commission-d-audit
(13) http://www.contra-xreos.gr

https://fragoulisg.wordpress.com/2016/12/23/%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%bb%cf%85%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bc%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%bc/

………………………………………

05 December 2016 23:00
Tέσσερις λόγοι μη εξόφλησης του χρέους προς το ΔΝΤ

των Renaud Vivien και Eric Toussaint

για το CADTM international

Στις 7 Δεκεμβρίου του 2016, το ΔΝΤ περιμένει από την Ελλάδα την πληρωμή μίας δόσης 299 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το χρέος αντιστοιχεί σε ένα μέρος του δανείου “σωτηρίας”, που είχε χορηγηθεί από το ΔΝΤ το 2010.

Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να τολμήσει να αρνηθεί να πληρώσει αυτό το ποσό στο ΔΝΤ για τέσσερις τουλάχιστον λόγους.

2016 12 06 01 cadtmΠρώτον, αυτή η δόση προέρχεται από ένα αθέμιτο χρέος, καθώς μόνο το 5% των δανείων που χορηγήθηκαν το 2010 και το 2012 διατέθηκε για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Το υπόλοιπο 95% χρησίμευσε στην αποπληρωμή των ξένων – κυρίως ιδιωτικών – τραπεζών και στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Αυτά τα ποσοστά δεν είναι πόρισμα κάποιας επαναστατικής οργάνωσης αλλά προκύπτουν από μία έρευνα που διεξήγαγε το νεοφιλελεύθερο γερμανικό think-tank European School of Management and Technology.

Βεβαίως, ισχύει πως πρόκειται για μία επιχείρηση διάσωσης – αλλά όχι όπως παρουσιάζεταιαπό την επίσημη αφήγηση.

Δεν ωφελήθηκαν οι Έλληνες πολίτες αλλά οι ξένες και ελληνικές τράπεζες, που σώθηκαν με δημόσιο χρήμα μέσω των δανείων του ΔΝΤ, των κρατών και τωνοργάνων της ΕΕ.

Η περιβόητη«επιχείρηση διάσωσης» είναι λοιπόν αθέμιτη για τον ελληνικό πληθυσμό, που καλείται έτσι να αποπληρώσει στο ΔΝΤ (με επιτόκιο 3,6%!) ένα χρέος που προκύπτει από τη διάσωση των τράπεζων που ευθύνονται για την οικονομική κρίση.

Στην πρώτη της έκθεση, η Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους που συστάθηκε από την πρώην πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, καταδεικνύει πως αιτία του “ελληνικού προβλήματος” δεν είναι η ανεξέλεγκτη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αλλά η τραπεζική κρίση που μπαλώθηκε με δημόσια κεφάλαια.

Δεύτερον, η οφειλή που απαιτεί το ΔΝΤ είναι επονείδιστη στο σύνολό της. Σύμφωνα με τη νομική θεωρία που βασίζεται στις εθνικές και διεθνείς νομολογίες, ένα χρέος αξιολογείται ως “επονείδιστο” όταν συνδυάζει δύο στοιχεία: αφενός την έλλειψη κέρδους υπέρ του πληθυσμού του κράτους που συνάπτει τη δανειακή συμφωνία και αφετέρου την επίγνωση αυτής της έλλειψης εκ μέρους των δανειστών1.

Η έκθεση του Γραφείου ανεξάρτητης αξιολόγησης του ΔΝΤ, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 20162, αποδεικνύει πως η αξιολόγηση του ελληνικού χρέους ως “επονείδιστου” αρμόζει πλήρως στην περίπτωση της Ελλάδας.

Πράγματι, η διεύθυνση του ΔΝΤ γνώριζε ήδη από το 2010 ότι το Ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο και ότι το πρόγραμμα λιτότητας που επρόκειτο να επιβληθεί ως αντίτιμο του δανείου, μέσω μνημονίου, θα επιδείνωνε την κατάσταση της χώρας.

Αυτός ο ισχυρισμός βασίζεται στα πρακτικά της συνεδρίασης του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ στις 9 Μαΐου 2010, όπου διακυβεύτηκε η τύχη της Ελλάδας.

Στη διάρκεια της συνεδρίασης μαθαίνουμε πως πολλοί Τοπικοί Γενικοί Διευθυντές, στελέχη του ΔΝΤ αναφέρθηκαν στην επικείμενη αποτυχία του μνημονίου.

Σύμφωνα με τον Αργεντινό αντιπρόσωπο: “Είναι δύσκολο να ξεχάσουμε το σκληρό μάθημα που μας έδωσαν οι δικές μας κρίσεις. Το 2001, παρόμοιες πολιτικές προτάθηκαν από το ΔΝΤ στην Αργεντινή. Οι καταστροφικές τους συνέπειες είναι βεβαίως γνωστές (…) Είναι πιθανό η Ελλάδα να καταλήξει χειρότερα.

Τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που προτείνει το ΔΝΤ, θα υποβαθμίσουν την ευημερία του πληθυσμού της Ελλάδας και την πραγματική ικανότητά της χώρας να αποπληρώσει το χρέος μετά την εφαρμογή αυτού του προγράμματος”.

Ο αντιπρόσωπος της Ελβετίας προσθέτει: “πρέπει να εξεταστεί σοβαρά η αναδιάρθρωση του χρέους ως μέσο για την εξασφάλιση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας και για την ανάληψη ενός μέρος του φορτίου από τους ιδιώτες πιστωτές”.

Ύστερα να θέσουμε την ερώτηση-κλειδί: “Γιατί η αναδιάρθρωση του χρέους και η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δεν λήφθηκαν υπόψη;” Πράγματι αν το ΔΝΤ είχε εφαρμόσει τα συνήθη κριτήρια βιωσιμότητας, θα είχε επιβάλει μία ελάφρυνση του χρέους ήδη από το 2010.

Γιατί όμως δεν το έπραξε; Και γιατί άραγε κατέληξε να αλλάξει ξαφνικά τους κανόνες του ώστε να μπορέσει να δανείσει σε ένα αφερέγγυο κράτος;

Η απάντηση δόθηκε επισήμως τρία χρόνια αργότερα σε μία άλλη αναφορά του ΔΝΤ που υπογραμμίζει πως η αναβολή της αναδιάρθρωσης του χρέους εφαρμόστηκε προς όφελος των ιδιωτικών τραπεζών “για να μειωθεί η έκθεσή τους και για να μεταβιβαστεί το χρέος στα δημόσια όργανα.”3 Όπως δήλωσαν ο πρώην αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ και ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του Μπαρόζο σε ακρόασή τους στην Βουλή των Ελλήνων από την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος, ο Γάλλος Στρως-Καν, ως διευθυντής του ΔΝΤ, επίτηδες απέκλεισε το 2010 την αναδιάρθρωση του χρέους προκειμένου να προστατεύσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς οι πιο εκτεθειμένες ήταν κατά κύριο λόγο γαλλικές και γερμανικές.

Τρίτον, η απαίτηση του ΔΝΤ δεν πρέπει να ικανοποιηθεί καθώς είναι απολύτως παράνομη. Αφενός τα μέτρα που επιβλήθηκαν ως αντίτιμο για το δάνειο καταπατούν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και παραβιάζουν πλήθος διεθνών συνθήκων προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως τόνισε ο Εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ για το χρέος στην αναφορά του για την Ελλάδα4.

Αφετέρου, η ελληνική κυβέρνηση δεν πρότεινε για ψήφιση στη Βουλή τη δανειακή σύμβαση του 2010, αντίθετα με όσα προβλέπει το Σύνταγμα.

Αθέμιτο, επονείδιστο, παράνομο, το ελληνικό χρέος είναι επίσης μη βιώσιμο, ακόμα περισσότερο πλέον από το 2010, αφού τρία μνημόνια επιβλήθηκαν έκτοτε καταστρέφοντας μέρα με τη μέρα την οικονομία και τις συνθήκες ζωής του πληθυσμού.

Το φορτίο αυτού του χρέους, που εμποδίζει το κράτος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του ως προς ζητήματα θεμελιωδών δικαιωμάτων, αυξάνεται αυτόματα από τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις που απαιτούν οι πιστωτές, δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο στον οποίο εγκλωβίζεται η κυβέρνηση και ζητά νέα δάνεια για να πληρώνει τα αυξανόμενα χρέη.

Προκειμένου να σπάσει ο φρικτός φαύλος κύκλος και να τερματιστεί το έγκλημα, επιβάλλεται η άνευ όρους ακύρωση του επονείδιστου, παράνομου, αθέμιτου και μη βιώσιμου μέρους του ελληνικού χρέους, ξεκινώντας από τη δόση που απαιτεί το ΔΝΤ στις 7 Δεκεμβρίου του 2016.

Συγκριτικά, το ποσό των 299 εκατομμυρίων ευρώ αντιστοιχεί σε περισσότερο από το διπλάσιο της τιμής (130 εκατομμύρια) των μέτρων αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας που λήφθηκαν το 2015 προς όφελος των πιο φτωχών 400.000 ατόμων στην Ελλάδα.

Ποσό το οποίο η Τρόικα είχε θεωρήσει εξωφρενικό.

Είναι μεγαλύτερο και από το ποσό των 200 εκατομμυρίων ευρώ που προέβλεπε το πρόγραμμα των συμπληρωματικών μέτρων της κυβέρνησης για τη δημιουργία ιατρικής περίθαλψης για 2,5 εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες, πρόγραμμα που θα συντελούσε στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και στην κοινωνική αποκατάσταση των συνεπειών των μέτρων που επιβλήθηκαν με το Τρίτο Μνημόνιο.

Όμως ενώπιον της αντίδρασης των πιστωτών, που απειλούσαν να μην εκταμιεύσουν ούτε μία δόση του δανείου στην Αθήνα, σε περίπτωση ψήφισης αυτού του προγράμματος, το θέμα αφαιρέθηκε τον Δεκέμβριο του 2015 από την ημερήσια διάταξη της Βουλής των Ελλήνων.

Η Επιτροπή για την Ακύρωση των Αθέμιτων Χρεών (CADTM) δεν έχει ψευδαισθήσεις: η απόφαση ακύρωσης του χρέους δεν θα προέλθει από το ΔΝΤ, παρόλο που και το ίδιο αναγνωρίζει την ευθύνη του για τον ελληνικό μαρασμό στις αναφορές του, και παρά τις πρόσφατες δηλώσεις του ΔΝΤ, ευνοϊκές προς μία ελάφρυνση του χρέους η οποία όμως να τονίσουμε πως καθόλου δε θα επηρεάσει τις απαιτήσεις του παρά θα συνοδευτεί από μία νέα δόση λιτότητας.

Η απόφαση αυτή δε θα προέλθει ούτε και από το Eurogroup,του οποίου οι Υπουργοί Οικονομικών θα συνεδριάσουν στις 5 Δεκεμβρίου.

Είναι επομένως μάταιο να πιστεύει κανείς πως θα βρεθεί μία δίκαια λύση για το ελληνικό χρέος μέσα στο σύγχρονο πλαίσιο διαπραγματεύσεων.

Για αυτόν τον λόγο η Επιτροπή μας συνιστά τη μονομερή λήψη μέτρων για το χρέος, στη βάση φυσικά στέρεων νομικών επιχειρημάτων – όπως αυτά αναπτύσσονται στην προκαταρκτική της έκθεση – με στόχο την αναστολή ή απάρνηση των αθέμιτων, επονείδιστων, παράνομων ή μη βιώσιμων χρεών.

Τέτοια μέτρα πρέπει να συνοδεύονται άμεσα και από άλλα μέτρα για την κοινωνικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού τομέα και τον αυστηρό έλεγχο της κυκλοφορίας των κεφαλαίων.

1 http://www.cadtm.org/La-dette-odieuse-selon-Alexandre

2 http://www.ieo-imf.org/ieo/pages/CompletedEvaluation267.aspx

3 http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2013/cr13156.pdf

4 http://goo.gl/4YYCR2

μετάφραση: Ελένη Τσέκερη
………………………………………
Eric Toussaint : « Η Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους, η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα και οι διεθνείς προοπτικές του αγώνα ενάντια στα αθέμιτα χρέη »

2016 10 09 01 eric toussaintΣυνέντευξη στον Benjamin Lemoine, ερευνητή κοινωνιολογίας στο CNRS (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών), με ειδίκευση στο δημόσιο χρέος και τις σχέσεις μεταξύ κρατών και χρηματοπιστωτικών θεσμών.[1]

Μετάφραση Πάνος Αγγελόπουλος

Πώς, παρά τη μετριοπαθή στάση που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από την περίοδο 2013-2014, ο λογιστικός έλεγχος του χρέους κατάφερε να ξεκινήσει μετά την εκλογική νίκη της 25ης Ιανουαρίου 2015;

Καταρχάς, κάποιες προσωπικότητες που είχαν εξαρχής στηρίξει μια τέτοια προοπτική έγιναν μέλη της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ο Νίκος Χουντής[1] διορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Να σημειώσουμε άλλωστε ότι ήδη στις αρχές Ιανουαρίου 2015, ο Νίκος Χουντής, με τη σύμφωνη τότε γνώμη του Αλέξη Τσίπρα, είχε αναθέσει στον Γιώργο Καραβέλη, πρώην υπάλληλο στην Γενική Γραμματεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και άρτι συνταξιούχο, να εργαστεί μαζί μου για την προετοιμασία ενός λογιστικού ελέγχου.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης που διορίστηκε Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, τουτέστιν τέθηκε στην ηγεσία ενός από τα λεγόμενα υπερ-υπουργεία αυτής της κυβέρνησης, είχε στηρίξει από το 2011 την Επιτροπή για έναν Λογιστικό Έλεγχο του χρέους (ΕΛΕ) και ήταν υπέρ της αναστολής πληρωμών.

[2] Η Νάντια Βαλαβάνη, την οποία είχα γνωρίσει το 2011, έγινε Αναπληρώτρια Υπουργός Οικονομικών.

[3] Η Ράνια Αντωνοπούλου, καθηγήτρια στο Levy Economics Institute στη Νέα Υόρκη, ήταν Αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, αρμόδια για την καταπολέμηση της ανεργίας.

[4] Είχε επικοινωνήσει μαζί μου λίγες μέρες πριν τις εκλογές για να μου πει ότι συμφωνεί με την πρόταση για λογιστικό έλεγχο.

Ο Δημήτρης Στρατούλης

[5] διορίστηκε Υφυπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, ενώ ο Κώστας Ήσυχος, με τον οποίο ήμασταν σε τακτική επαφή από το 2011, χρίστηκε Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Τέλος, ο Γιώργος Κατρούγκαλος

[6], ενεργό μέλος της ΕΛΕ, με τον οποίο επίσης βρισκόμασταν σε συστηματική επικοινωνία από τον Μάιο του 2011, διορίστηκε Αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικής Μεταρρύθμισης.

Τον συνάντησα με την άφιξή μου στην Αθήνα στις 13 Φεβρουαρίου 2015 και του ζήτησα να έλθει σε επαφή με την Πρόεδρο της Βουλής, ώστε να διερευνήσουμε τη δυνατότητα σύστασης μιας επιτροπής ελέγχου.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μόλις είχε εκλεγεί στη θέση Προέδρου του Κοινοβουλίου με 290 ψήφους, δηλαδή με ποσοστό 90%. Με τη μεσολάβηση του Γ. Κατρούγκαλου, ανταποκρίθηκε άμεσα και θετικά στην έκκληση.

Την συνάντησα στις 16 Φεβρουαρίου 2015 και της πρότεινα τη σύσταση μιας ομάδας ικανής να ξεκινήσει άμεσα και αφικερδώς τις εργασίες του λογιστικού ελέγχου.

Συζητήσαμε λιγότερο από μια ώρα. Μου δήλωσε αμέσως πως επιθυμεί τη συνδρομή μου και στο τέλος της συνάντησης κάλεσε τους εκπροσώπους Τύπου του Κοινοβουλίου.

Μια ώρα αργότερα εξέδωσε ένα δελτίο τύπου γνωστοποιώντας τη συνάντηση και τη συζήτησή μας για τη σύσταση μιας επιτροπής λογιστικού ελέγου του χρέους…

[8] Ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, κατείχε μια σημαντική θέση στην ιεραρχία. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, δεύτερη μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πριν τον Πρωθυπουργό !

Έχαιρε δε της εμπιστοσύνης του Τσίπρα και διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις μαζί του.

Παρ’όλα αυτά, όλα φαίνονταν ακόμα ένα εύθραυστο οικοδόμημα : τον Μάρτιο-Απρίλιο, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιώργος Κατρούγκαλος ήταν τα μαύρα πρόβατα του ελληνικού Τύπου και της Δεξιάς.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ειδικότερα καταγγέλονταν ως ανεύθυνη και δεχόταν συστηματικά πυρά πανταχόθεν.

Στις 3 Απριλίου 2015, ο Γ. Κατρούγκαλος μου λέει : « Άκου… Φοβάμαι πως στην αυριανή συνάντηση στη Βουλή δεν θα υπάρχει άλλος υπουργός εκτός από εμένα και πως δεν υπάρχει πραγματική στήριξη της πρωτοβουλίας ».

Αργότερα το ίδιο βράδυ συναντώ μέσα στη νύχτα την Ζ. Κωνσταντοπούλου και μου λέει : « Και ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι εκεί αύριο το πρωί, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι αύριο το πρωί εκεί, και οι περισσότεροι υπουργοί θα είναι αύριο εκεί ». Μετά από μια δύσκολη νύχτα, πηγαίνω στο Κοινοβούλιο και ανακαλύπτω ότι στη συνεδρίαση είναι όντως παρόντες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Πρόεδρος της Βουλής, ο Πρωθυπουργός, καθώς και δέκα περίπου υπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Άμυνας και προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνου Καμμένου.

Η Πρόεδρος της Βουλής είχε λάβει την επίσημη πια στήριξη για τη συγκρότηση της Επιτροπής !

Είναι σαφές ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση για την διενέργεια του ελέγχου.

Κατόρθωσε να πάρει το πράσινο φως του Αλέξη Τσίπρα και δεν έπαψε ποτέ να στηρίζει με συνέπεια το έργο μας.

2016 10 09 01 article 01

Και, ακολούθως, ριχτήκατε στη δουλειά. Ποιες ήταν οι προτεραιότητες που θέσατε;

Η Επιτροπή απαρτίστηκε από δεκαπέντε αλλοδαπούς, οι οποίοι κατάγονται από δέκα διαφορετικές χώρες και τρεις ηπείρους, και δεκαπέντε Έλληνες. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μού ανέθεσε τη σύσταση της Επιτροπής όσον αφορά τα ξένα μέλη, ενώ της υπέβαλα προτάσεις για επτά ή οκτώ μέλη από την Ελλάδα τα οποία γνώριζα ήδη από καιρό μέσα από τις προηγούμενες πρωτοβουλίες που είχαν ήδη παρθεί στην ίδια κατεύθυνση.

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να συμμετάσχουν άνθρωποι ικανοί να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο του λογιστικού ελέγχου και μάλιστα αφιλοκερδώς.

Για τις εργασίες μας, χρειάστηκε να συνδυαστούν διαφορετικές δεξιότητες και εμπειρίες από σημαντικούς τομείς όπως το διεθνές δίκαιο, το συνταγματικό δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο δημοσιονομικός έλεγχος, τα ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, τα διεθνή οικονομικά, οι κεντρικές τράπεζες, η στατιστική κ.λπ.

Περισσότερα από τα μισά μέλη συνδύαζαν μια από αυτές τις δεξιότητες με την εμπειρία τους από τα κοινωνικά κινήματα. Οι συναντήσεις εργασίας μας διήρκησαν δυόμισι μήνες. Αρχικά, έπρεπε να ορίσουμε τους όρους αναφοράς του λογιστικού ελέγχου και να προβούμε σε έναν καταμερισμού του ερευνητικού έργου.

Στηριζόμενοι στο διεθνές και το εθνικό δίκαιο καθορίσαμε τα κριτήρια που θα χρησιμοποιούσαμε για τον εντοπισμό των αθέμιτων, παράνομων, επονείδιστων ή μη βιώσιμων χρεών.[9] Δεδομένης της ποικιλομορφίας των απόψεων και της τεχνογνωσίας στους κόλπους της Επιτροπής, το έργο επεξεργασίας της μεθόδου και υιοθέτησης των ορισμών έγινε με πολύ μεγάλη προσοχή, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται μια συναίνεση.

Στη συνέχεια, χωριστήκαμε σε υπο-ομάδες επιφορτισμένες να ελέγξουν τα διαφορετικά χρέη που επιβαρρύνουν τη χώρα και να επεξεργαστούν διαφορετικά κεφάλαια της προκαταρκτικής έκθεσης που θέλαμε να παρουσιάσουμε στα μέσα Ιουνίου του 2015.

Μεταξύ άλλων, πραγματοποιήσαμε και κάποιες δημόσιες ακροάσεις. Καλέσαμε, για παράδειγμα, τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη

[10], εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ κατά την περίοδο 2010-2011, και τον Philippe Legrain

[11], σύμβουλο του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής José Manuel Barroso την περίοδο 2011-2014. Μεταβήκαμε επίσης στο Υπουργείο Άμυνας για να αναλύσουμε με τον Υπουργό και συμβούλους του τις πιο πρόδηλες περιπτώσεις αθέμιτων και παράνομων χρεών.

Αντίστοιχα, επισκεφτήκαμε και την Κεντρική Τράπεζα. Στις συνεδριάσεις μας πήραν διαδοχικά το λόγο δώδεκα περίπου υπουργοί, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ο επικεφαλής της επιστημονικής υπηρεσίας του Κοινοβουλίου.

Για την περίοδο 2000-2015, μελετήσαμε όλα τα χρέη έναντι των σημερινών πιστωτών της Ελλάδας, το ακριβές πλαίσιο εντός του οποίου συνάφθηκαν οι δανειακές συμβάσεις κ.λπ.

Σε διάστημα δυόμιση μηνών συντάξαμε στα αγγλικά μια έκθεση εννέα κεφαλαίων.

Αντιπροσωπεύει περισσότερες από 1500 ώρες εργασίας, εννοείται άμισθης, που πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο δέκα εβδομάδων, αν λάβουμε υπόψη της συμβολές των διαφόρων μελών.

Η έκθεση αυτή εγκρίθηκε από την Επιτροπή στις αρχές Ιουνίου και μεταφράστηκε στα ελληνικά την επόμενη εβδομάδα προκειμένου να παρουσιαστεί σε μια δημόσια συνεδρίαση στις 17 και 18 Ιουνίου 2015. Στη συνεδρίαση αυτή προήδρευσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και παρέστησαν ο Πρωθυπουργός, μέλη της κυβέρνησης, ευρωπαίοι βουλευτές, δυο βουλευτές από την Αργεντινή, ένας βουλευτής από την Τυνησία, καθώς και εκπρόσωποι ευρωπαϊκών και ελληνικών κοινωνικών κινημάτων.

Περισσότερο από ένα χρόνο μετά τη δημοσίευση του πορίσματος, τα συμπεράσματά μας επιβεβαιώνονται από πλήθος αποκαλύψεων, από τις ίδιες τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη, από μελέτες που δημοσίευσαν διάφοροι διεθνείς οργανισμοί, είτε πρόκειται για την ανεξάρτητη υπηρεσία αξιολόγησης του ΔΝΤ[12] είτε για την European School of Management and Technology (Ευρωπαϊκή Σχολή Διοίκησης και Τεχνολογίας) του Βερολίνου.

[13] Ποιες ήταν οι σχέσεις σας με την κυβέρνηση;

Κατά τη διάρκεια των εργασιών μας, ένα ολοένα και μεγαλύτερο χάσμα άνοιγε ανάμεσα σε ό,τι κάναμε και σε ό,τι συναινούσε, από τη μεριά της, η κυβέρνηση κατά τις διαπραγματεύσεις της με τους πιστωτές και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ενώ επτά δισ. ευρώ χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή του χρέους στο ΔΝΤ, στη ΕΚΤ και τις ιδιωτικές τράπεζες, η κυβέρνηση δαπανούσε μετά βίας 200 εκατ. ευρώ για την επίλυση προβλημάτων που άπτονταν της ανθρωπιστικής κρίσης : προβλήματα υγείας, προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συνταξιούχοι ή ακόμα οι 30 000 οικογένειες που δεν είχαν πια παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στο σπίτι τους…

Όπως εκμυστυρεύεται ο Γιάνης Βαρουφάκης στο πρόσφατο βιβλίο του, έβρισκε αποκρουστικό να χορηγεί εγγυήσεις ύψους 50 δισ. στις ελληνικές τράπεζες, εγγυήσεις απαιτητές ανά πάσα στιγμή, τη στιγμή που οι κοινωνικές δαπάνες ήταν τόσο περιορισμένς.

Γράφει, λόγου χάρη, « Ανά πάσα στιγμή, οι υπογραφές μου παρείχαν εγγυήσεις για περισσότερα από 50 δισ. ευρώ χρέος των ιδιωτικών τραπεζών, ενώ το κράτος μας δεν μπορούσε καν να χρησιμοποιήσει κάποιες εκατοντάδες εκατ. ευρώ για να χρηματοδοτήσει τα δημόσια νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας ή τις συντάξεις των ελλήνων συνταξιούχων »

.[14] Είναι πρόδηλο ότι έπρεπε να είχαν γίνει άλλες επιλογές.

Προσωπικά, ήμουν πεπεισμένος ότι η κατεύθυνση που επέλεξε ο Τσίπρας οδηγούσε σε πλήρη αποτυχία.

Εξέφρασα επανειλημμένα τις αμφιβολίες στην Πρόεδρο της Βουλής, η οποία από τη μεριά της προσπαθούσε, εις μάτην, να πείσει τόσο τον Αλέξη Τσίπρα όσο και άλλα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσουν μια πιο ριζοσπαστική στάση.

Μιλούσα επίσης με τα μέλη της Επιτροπής, με κάποια μέλη της κυβέρνησης, με δημοσιογράφους εμπιστοσύνης, με πολλούς αγωνιστές τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από άλλες πολιτικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και ιδιαίτερα με συντρόφους και συντρόφισσες από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στις 15 Μαΐου 2015, επισκέφθηκα τον Δημήτρη Στρατούλη, Υφυπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης αρμόδιο για τις συντάξεις, προκειμένου να του εκφράσω τη αμέριστη συμπαράσταση της Ειτροπής στην άρνησή του να υποκύψει στις πιέσεις των πιστωτών και μιας μερίδας της κυβέρνησης.

Αμέσως μετά έκανα μια δημόσια δήλωση στην οποία έλεγα μεταξύ άλλων : « είναι σαφές ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των όρων που επιβάλλονται από την Τρόικα και της αύξησης του δημόσιου χρέους.

Η επιτροπή αλήθειας για το χρέος θα παράγει μια προκαταρκτική έκθεση, στην οποία το χρέος θα πρέπει να αξιολογηθεί ανάλογα με το αν είναι νόμιμο ή θεμιτό, καθώς υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι τόσο το ελληνικό Σύνταγμα όσο και οι διεθνείς συνθήκες που εγγυώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν παραβιαστεί.

Η επιτροπή θεωρεί ότι υπάρχει άμεση σχέση των πολιτικών που επιβάλλονται από τους πιστωτές με την εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού και την πτώση του ΑΕΠ κατά 25% από το 2010.

Για παράδειγμα, τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία υπέστησαν μια τεράστια μείωση των αποθεματικών τους εξαιτίας του PSI του 2012, το οποίο επιβλήθηκε από την Τρόικα, οδηγώντας σε «κούρεμα» από 16 έως 17 δισ. ευρώ από τα 31 δισ. της αρχικής τους αξίας.

Τα έσοδα προς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης έχουν επίσης πληγεί άμεσα λόγω της αύξησης της ανεργίας και της μείωσης των μισθών ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών.

Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, όχι μόνο από οικονομικής άποψης, καθώς είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα αδυνατεί να το αποπληρώσει, αλλά και από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αρκετοί νομικοί ειδικευμένοι στο Διεθνές Δίκαιο θεωρούν ότι η Ελλάδα μπορεί να κηρύξει καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, όταν μια χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει τη δυνατότητα να αναστείλει την αποπληρωμή του χρέους μονομερώς, χωρίς συσσώρευση τόκων υπερημερίας, για να μπορέσει έτσι να εγγυηθεί στους πολίτες βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως εκπαίδευση, υγεία, διατροφή, αξιοπρεπείς συντάξεις, θέσεις εργασίας ».

[15] Η δήλωση αυτή έγινε κατόπιν συνενόησης με τον Δημήτρη Στρατούλη ώστε να συνδράμουμε όσα μέλη αυτής της κυβέρνησης ασκούσαν πιέσεις στην κατεύθυνση της αναστολής πληρωμών.

Από την πλευρά του, ο Δ. Στρατούλης έκανε ό.τι ήταν δυνατόν για να δοθεί η μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα στη συνάντησή μας, καθότι αναζητούσε στηρίγματα απέναντι στις πιέσεις που ασκούσε επάνω του ο σκληρός πυρήνας γύρω από τον Α. Τσίπρα.

Ακόμα κι αν αυτό δεν παρουσιαζόταν δημόσια, η κυβέρνηση ήταν διχασμένη : έξι Υπουργοί και Υφυπουργοί τάσσονταν υπέρ της αναστολής πληρωμών του χρέους, μεταξύ των οποίων ο Λαφαζάνης, ο Ήσυχος, ο Στρατούλης, η Βαλαβάνη και ο Χουντής.

Αντιτάσσονταν επίσης στις παραχωρήσεις όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις και τις περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων.

Ο Λαφαζάνης, για παράδειγμα, αρνούνταν να παράσχει πληροφορίες που ζητούσαν οι πιστωτές, και τις οποίες έδιναν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης.

Ειδικότερα, αντιτασσόταν στην ιδιωτικοποίηση του τομέα της ενέργειας που τελούσε υπό την αρμοδιότητά του.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επίσης αντιστεκόταν σε κάποιες πιέσεις του Τσίπρα, Για παράδειγμα, όταν ο τελευταίος της ζήτησε να μεταφέρει ό,τι αποθεματικά διέθετε το ταμείο της Βουλής, γύρω στα 80 εκατ. ευρώ, λέγοντάς της ότι θα πήγαιναν για τις υντάξεις, η Κωνσταντοπούλου τηλεφώνησε πάραυτα στον Στρατούλη ρωτώντας τον αν πράγματι αυτό το ποσό ήταν αναγκαίο για να εξασφαλιστεί η καταβολή των συντάξεων.

Εκείνος της απάντησε ότι το πρόβλημα είχε λυθεί και ότι οι συντάξεις θα καταβληθούν στο ακέραιο.

Αίφνης, η Κωνσταντοπούλου συνειδητοποίησε ότι ο Τσίπρας είχε χρησιμοποιήσει αυτό το πρόσχημα προκειμένου να τροφοδοτήσει το ταμείο που στην πραγματικότητα χρησίμευε για την αποπληρωμή του χρέους.

Αρνήθηκε λοιπόν να ικανοποιήσει το αίτημά του.

Πώς οικοδομήθηκε η δημοτικότητα του λογιστικού ελέγχου;

Μια κορυφαία στιγμή ήταν η ακροαματική διαδικασία με τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη, πρώην ακπρόσωπο της Ελλάδα στο ΔΝΤ, έμπιστο του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και προσωπικό φίλο του Dominique Strauss-Kahn δίπλα στον οποίο θήτευσε στο Παρίσι.

Είχα ένα σύντομο τετ α τετ μαζί του και του έδειξα ότι είχα στην κατοχή μου κάποια απόρρητα έγγραφα του ΔΝΤ και ειδικότερα τα πρακτικά μιας συνεδρίασης. Τα είχα λάβει από την Πρόεδρο της Βουλής, η οποία είχε προβεί στον αποχαρακτηρισμό των συγκεκριμένων εγγράφων.

Το περιεχόμενό τους ήταν πραγματικά εκρηκτικό.

Ο προηγούμενος Πρόεδρος της Βουλής τα είχε βάλει στο συρτάρι, παρόλο που αποτελούσαν σημαντικά στοιχεία για μια έρευνα που είχε διαταχθεί κατά τη διάρκεια της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου σχετικά με ποινικές υποθέσεις επί οικονομικών θεμάτων.

Τα έγγραφα αυτά αποδείκνυαν ότι στη συνεδρίαση της 9ης Μαΐου 2010, στο πλαίσιο της οποίας το ΔΝΤ αποφάσισε να δανείσει στην Ελλάδα 30 δισ. ευρώ, δηλαδή 32 φορές περισσότερα από το ποσό που δικαιούται κανονικά να ζητήσει μια χώρα, αρκετοί εκτελεστικοί διευθυντές του Ταμείου έκριναν ότι η εν λόγω βοήθεια ήταν πρωτίστως μια βοήθεια προς τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες.[16]

Τούτο καταγγέλθηκε με δριμύτητα τόσο από τον εκπρόσωπο της Βραζιλίας στην ηγεσία του ΔΝΤ, όσο και από τον εκπρόσωπο της Ελβετίας !

Προς απάντηση στις ενστάσεις τους ως προς τη σκοπιμότητα των δανείων του ΔΝΤ στην Ελλάδα, οι εκτελεστικοί διευθυντές από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ολλανδία, δήλωσαν, κατά τη διάρκεια πάντα της συνεδρίασης, ότι οι τράπεζες των χωρών τους δεν θα αποχωρούσαν από την Ελλάδα.

Παραθέτω τη δήλωση στην οποία προέβη ο γάλλος εκτελεστικός διευθυντής στην εν λόγω συνέδρίαση : « Υπήρξε μια συνάντηση νωρίτερα αυτή την εβδομάδα ανάμεσα στις μεγάλες γαλλικές τράπεζες και την Υπουργό μας, κυρία Lagarde.

[17] Θα ήθελα να επισημάνω την επίσημη δήλωση που ακολούθησε της συνάντησης και αναφέρει ότι οι γαλλικές τράπεζες δεσμεύονται να διατηρήσουν την έκθεσή τους στην Ελλάδα καθ’όλη τη διάρκεια του προγράμματος ».

Ο δε γερμανός εκτελεστικός διευθυντής δήλωσε από τη μεριά του : « (…) οι γερμανικές τράπεζες προτίθενται να διατηρήσουν κάποια έκθεση σε ελληνικές τράπεζες, γεγονός που σημαίνει ότι δεν θα μεταπωλήσουν ελληνικά ομόλογα και θα διατηρήσουν πιστωτικές γραμμές με την Ελλάδα.

Με τη εκπνοή τους μάλιστα θα ανανεωθούν, τουλάχιστον εν μέρει ». Ο δε ολλανδός εκπρόσωπος προέβη σε κάποιες υποσχέσεις : «Οι ολλανδικές τράπεζες είχαν συζητήσεις με τον υπουργό Οικονομικών της χώρας μας και δεσμεύτηκαν δημόσια ότι θα αναλάβουν πλήρως τον ρόλο που τους αντιστοιχεί στην υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης και των ελληνικών τραπεζών ».

Εντούτοις, αποδείχθηκε ότι και οι τρεις αυτοί εκπρόσωποι είπαν σκοπίμως ψέματα στους συναδέλφους τους, προκειμένου να τους πείσουν να υπεψηφίσουν την πρόταση του δανείου του ΔΝΤ προς την Ελλάδα.

[18] Το δάνειο δεν είχε ως στόχο την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και ακόμα λιγότερο να βοηθήσει τον ελληνικό λαό.

Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή των γαλλικών, γερμανικών και ολλανδικών τραπεζών οι οποίες διακρατούσαν περισσότερο από 70% του ελληνικού χρέους τη στιγμή της απόφασης.

Ενώ όμως φρόντιζαν να αποπληρωθούν, οι τράπεζες αφενός αρνούνταν να συνεχίσουν να δανείζουν την Ελλάδα, αφετέρου μεταπωλούσαν στη δευτερογενή αγορά τους τίτλους που δεν είχαν ακόμα εκπνεύσει.

Η ΕΚΤ μάλιστα, με επικεφαλής τον Γάλλο Trichet, τους έτειναν χείραν βοηθείας αγοράζοντας ελληνικούς τίτλους.

Έκαναν δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από ό,τι οι γερμανικές, γαλλικές και ολλανδικές ηγεσίες είχαν δηλώσει στο ΔΝΤ.

Πρέπει μάλιστα να προσθέσουμε ότι κατά τη διάρκεια της ίδιας συνεδρίασης του Μαϊου 2010, αρκετοί εκτελεστικοί διευθυντές επέκριναν το γεγονός ότι η διοίκηση του ΔΝΤ έχει αλλάξει εσπευσμένα το καταστατικό του σε ό,τι αφορούσε τους όρους παραχώρησης δανειακών συμβάσεων.

[19] Μέχρι τότε, το ΔΝΤ δεν μπορούσε να χορηγήσει δάνειο σε μια χώρα παρά υπό την προϋπόθεση ότι, δανείζοντάς την, το χρέος της γινόταν βιώσιμο.

Καίτοι λοιπόν η ηγεσία του ΔΝΤ γνώριζε πολύ καλά ότι δανείζοντας 30 δισ. ευρώ στην Ελλάδα χωρίς την παραμικρή απομείωση χρέους, αυτό όχι μόνο δεν θα γινόταν βιώσιμο αλλά θα καθίστατο ακόμα πιο επαχθές, αποφάσισε παρ’όλα αυτά να τροποποιήσει τον κανονισμό. Υιοθέτησε μάλιστα ένα άλλο κριτήριο, χωρίς καμία διαβούλευση : στο εξής παρέχει δάνεια σε μια χώρα αν τα χρήματα από αυτά δύνανται να αποσοβήσουν μια διεθνή τραπεζική κρίση.

Για εμάς, αυτό συνιστά απόδειξη ότι ο πραγματικός κίνδυνος ήταν η χρεοκοπία των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, οι οποίες είχαν δανείσει αφειδώς τόσο τον ιδιωτικό όσο και το δημόσιο τομέα, προκειμένου να αποκομίσουν τεράστια κέρδη, και χωρίς καν να λαμβάνουν τα προληπτικά μέτρα που υποχρεούνται να εφαρμόζουν περιορίζοντας το δανεισμό προς τις ελληνικές δημόσιες και ιδιωτικές αρχές.

Όσον αφορά την κριτική του συνόλου του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το ΔΝΤ, αξίζει να παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα από την παρέμβαση του εκπροσώπου της Αργεντινής κατά την ίδια συνεδρίαση του Μαΐου του 2010.

Όπως εξηγούσε, η πολιτική που το ΔΝΤ ήθελε να επιβάλει στην Ελλάδα δεν θα είναι ούτε υλοποιήσιμη ούτε αποτελεσματική.

Ο Pablo Pereira, άσκησε δριμεία κριτική τόσο στις παρελθούσες όσο και στις τρέχουσες επιλογές του ΔΝΤ : « Είναι δύσκολο να ξεχάσουμε τα σκληρά μαθήματα που πήραμε από τις δικές μας κρίσεις κατά το παρελθόν. Το 2001, παρόμοιες πολιτικές προτάθηκαν από το Ταμείο στην Αργεντινή.

Οι κατατροφικές τους συνέπειες είναι γνωστές τοις πάσι. (…) Υπάρχει μια πραγματικότητα σαφής και αδιαμφισβήτητη : ένα χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί είναι αδύνατο να αποπληρωθεί χωρίς μια επιβοηθούμενη ανάπτυξη. (…) Είμαστε οι πρώτοι που γνωρίζουν τις επιπτώσεις των « διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων » ή των πολιτικών προσαρμογής, ότι καταλήγουν να επιφέρουν ύφεση, ανάσχεση της συνολικής ζήτησης και, ως εκ τούτου, των όποιων προοπτικών οικονομικής ανάκαμψης. (…) Είναι πολύ πιθανό ότι η Ελλάδα θα καταλήξει σε ακόμα χειρότερη θέση μετά την εφαρμογή αυτού του προγράμματος.

Τα μέτρα προσαρμογής που συνιστά το Ταμείο θα πλήξουν και την ευημερία του πληθυσμού της και την πραγματική της ικανότητα αποπληρωμής του χρέους ».

[20] Ο Π. Ρουμελιώτης λοιπόν κατέθεσε γι αυτή την υπόθεση ενώπιον της Επιτροπής στη δημόσια συνεδρίαση της 15ης Ιουνίου 2015.

Του υποβάλαμε ερωτήσεις, αρχικά εγώ, έπειτα η Πρόεδρος της Βουλής και τέλος τα μέλη της Επιτροπής.

Απάντησε διαδοχικά σε όλες. Αυτή η ιδιάζουσα δημόσια ακρόαση διήρκησε οκτώ ώρες !

Ο Π. Ρουμελιώτης παραδέχθηκε ενώπιον της Επιτροπής ότι « Υπήρξαν μυστικές συναντήσεις, σε ξενοδοχεία, για να συζητηθεί η συμμετοχή των τραπεζών σε μια πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Οι συζητήσεις αυτές έλαβαν χώρα πριν την απόφαση επιβολής του πρώτου μνημονίου και κατέληξαν στην απόφαση να μην υπάρξει αναδιάρθρωση »,

[21] Η συνεδρίαση, όπως και όλες οι σημαντικές συνεδριάσεις της Επιτροπής, αναμεταδόθηκε ζωντανά από το κανάλι της Βουλής.

Τα ποσοστά τηλεθέασης κατέγραψαν ρεκόρ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ιδιωτικά κανάλια που στην αρχή μποϊκόταραν και λοιδορούσαν προκλητικά το έργο της Επιτροπής άρχισαν στο εξής να δείχνουν ενδιαφέρον υπό την πίεση των εταιριών τηλεθέασης και διαφήμισης. Στις 17 Ιουνίου 2015, προβήκαμε στην επίσημη παρουσίαση των πορισμάτων της Επιτροπής.

Στην εναρκτήρια ομιλία μου

[22] κατέθεσα την ανάλυσή μας για τους βαθύτερους λόγους που οδήγησαν στην επιβολή του πρώτου μνημονίου τον Μάιο του 2010.

Ήταν μια συνεδρίαση με πολύ μεγάλη απήχηση.

2016 10 09 02 epitropi
Η πράξη κυριαρχίας : το τέλος του συστήματος-χρέος ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των ζημιών

Ποια ήταν η βασική συμβολή του λογιστικού ελέγχου στην περίπτωση της Ελλάδας;

Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους αποδεικνύει ότι οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η Ελλάδα με την Τρόικα κατά την περίοδο των τριών διαδοχικών Μνημονίων, δηλαδή στο διάστημα Μαϊου 2010-Αυγούστου 2015, ενέχουν και συνεπάγονται σαφή παραβίαση δικαιωμάτων κατοχυρωμένων από μια σειρά διεθνών Συμφώνων, Συνθηκών και Συμβάσεων σχετικών με τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και πολιτειακά δικαιώματα.

Η έκθεση της Επιτροπής, και ειδικότερα το 6ο κεφάλαιό της, απαριθμεί μια σειρά συγκεκριμένων τέτοιων παραβιάσεων.

[23] Γενικότερα, η βασική συμβολή του λογιστικού ελέγχου ήταν να αποδομήσει, στη βάση αποδεικτικών στοιχείων, την κυρίαρχη πολιτική αφήγηση για την ελληνική κρίση που ανέπτυξε και τροφοδότησε η Τρόικα, οι κυβερνήσεις της ΕΕ και τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Η εξήγηση που επέλεξαν είναι εντελώς αντίθετη με την αλήθεια που θριάμβευσε χάρη στο έργο της Επιτροπής.

Σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, το δημόσιο χρέος είχε καταστεί μη βιώσιμα εξαιτίας των υπερβολικών δημοσιονομικών δαπανών, ενός υπερτροφικού κοινωνικού κράτους, ενός συνταξιοδοτικού συστήματος προνομίων ή ακόμα εξαιτίας μιας εγγενούς ανικανότητας είσπραξης φόρων.

Στα προκαταρκτικά πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας, καταδεικνύουμε ότι αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι η έκρηξη του ιδιωτικού χρέους, τουτέστιν ένα φαινόμενο που υπερβαίνει κατά πολύ την ελληνική περίπτωση.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι μεγάλες τράπεζες της Γαλλίας, της Γερμανίας και των άλλων χωρών του λεγόμενου « οικονομικού κέντρου » της Ευρώπης διοχέτευσαν τεράστιες χρηματοπιστωτικές ροές στις χώρες της περιφέρειας της ΕΕ εν γένει και στις χώρες της Ευρωζώνης ειδικότερα.

Αυτό επιταχύνθηκε με την είσοδο της Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ, καθώς οι μεγάλες γαλλικές και γερμανικές τράπεζες ήταν σίγουρες ότι, ακόμα κι αν προέκυπταν προβλήματα, δεν θα υπήρχε ούτε υποτίμηση ούτε και απώλειες για τις ίδιες.

Οι γάλλοι και οι γερμανοί τραπεζίτες έδειξαν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη σύναψη δανείων με ελληνικές αρχές, καταρχήν ιδιωτικές και όχι δημόσιες.

Θεώρησαν ότι τα δάνειά τους θα τύγχαναν των εγγυήσεων των κυβερνήσεών τους, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που σε περίπτωση προβλήματος θα έπαιρναν τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να συνδράμουν τους πιστωτές.

Δεν ίχαν καθόλου άδικο. Αυτό ακριβώς συνέβη.

Να σημειώσουμε δε ότι οι μαζικές ροές χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων κατευθύνθηκαν επίσης προς την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Σλοβενία, την Ιρλανδία.

Υπάρχει μια γραμμή συνέχειας με τις περιπτώσεις παράνομων ή επαχθών χρεών των λεγόμενων « αναπτυσσόμενων χωρών »;

Και βέβαια ! Και όπως συνέβη κι άλλες φορές σε αυτήν την ιστορία, κάποια στιγμή οι ροές σταματούν, συνήθως δε για λόγους που αφορούν πρωτίστως τις χώρες του Κέντρου, αλλά συνδυάζονται με συγκυρίες στις χώρες της περιφέρειας.

Έτσι καταλήξαμε να έχουμε μια τεράστια αύξηση του ιδιωτικού χρέους.

Ποιος όμως χρεωνόταν στην Ελλάδα; Ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό το ιδιωτικό χρέος; Βρίσκονται τα ελληνικά νοικοκυριά που « τσίμπησαν » στις ελκυστικές προσφορές των ελληνικών τραπεζών ή ακόμα και των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που τους δάνειζαν απευθείας .

Οι ελληνικές μη χρηματοοικονομικές εταιρείες που δανείζονταν εξίσου μαζικά, αφειδώς και απερίσκεπτα από το εξωτερικό .

Οι ελληνικές τράπεζες επίσης, οι οποίες χρεώνονταν στις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες για να χρεώσουν με τη σειρά τους τα ελληνικά νοικοκυριά και τις ελληνικές επιχειρήσεις.

Υπήρξε βέβαια και ένα δημόσιο χρέος που αυξήθηκε λόγω των υπερβολικά υψηλών στρατιωτικών δαπανών τις οποίες ενθάρρυναν ιδιαίτερα οι γάλλοι, γερμανοί και βορειοαμερικανοί ιδιώτες προμηθευτές όπλων.

Παρ’όλα αυτά, είναι σαφές ότι το ιδιωτικό χρέος αυξήθηκε πολύ πιο γρήγορα απ’ό,τι το δημόσιο.

Η κρίσιμη κατάσταση που γνώρισε η Ελλάδα στα τέλη του 2009 δεν οφειλόταν στον κίνδυνο χρεοκοπίας της λόγω αδυναμίας πληρωμής του χρέους.

Ο κίνδυνος προερχόταν από την αδυναμία διαφόρων υπερχρεωμένων ιδιωτικών αρχών της χώρας να συνεχίσουν τις αποπληρωμές τους.

Αυτό που έκανε την Τρόικα να παρέμβει ήταν ακριβώς το ενδεχόμενο κατάρρευσης του ελληνικού τραπεζικού τομέα και οι αρνητικές συνέπειες που θα είχε στις γαλλικές, γερμανικές, ακόμα και αμερικανικές τράπεζες.

Εν ολίγοις, τα αίτια άπτονται πολύ περισσότερο του χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού τομέα απ’ό,τι των ελλειμάτων επί του προϋπολογισμού ή της δημοσιονομικής κατάστασης ;

Ακριβώς. Και εκεί υπεισέρχεται το αφήγημα.

Γιατί, για να εξηγηθεί η ανάγκη παροχής 110 δισ. ευρώ στην Ελλάδα για τη διάσωση του ελληνικού, του γαλλικού και του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, χρειαζόταν μια αφήγηση αποδεκτή για την κοινή γνώμη.

Εν έτει 2010, όμως, οι ευρωπαϊκές αρχές και το ΔΝΤ δεν μπορούσαν πια να πουν ότι θα σώσουν τις τράπεζες. Το είχαν πει επανειλημμένα κατά την περίοδο 2007-2008.

Η κοινή γνώμη είχε ήδη βαρεθεί αυτό το τροπάρι. Η Τρόικα λοιπόν χρειαζόταν μια διαφορετική αφήγηση, και την οικοδόμησε γύρω από το ότι « το ελληνικό Δημόσιο είναι εξαιρετικά δαπανηρό ». Ο Γ. Παπανδρέου, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία, έτσι ώστε να εμφανίζεται διόγκωση του ελλείματος του κρατικού προϋπολογισμού, αύξηση του δημόσιου χρέους και ενίσχυση των ποσοστών χρέους ως προς το ΑΕΠ. Για να επιτευχθεί μάλιστα κάτι τέτοιο, συνυπολογίστηκαν στο χρέος στοιχεία ξένα ως προς αυτό, τα οποία τελούσαν σε πλήρη αντίθεση με τα ευρωπαϊκά λογιστικά πρότυπα της Eurostat.

Πρόκειται άλλωστε για μια υπόθεση που απασχολεί αυτή τη στιγμή τη δικαιοσύνη, με τις σχετικές έρευνες να στηρίζονται σε ακράδαντα αποδεικτικά στοιχεία.

Τι αποδεκτές λύσεις προτείνει ο λογιστικός έλεγχος;

Το διεθνές δίκαιο προβλέπει ότι κράτη τα οποία βρίσκονται αντιμέτωπα με μια στάση άδικη, unfair στα αγγλικά, εκ μέρους πιστωτών και αρχών που απαιτούν αποπληρωμή ενός χρέους, δύνανται να ανατρέξουν σε « αντίμετρα », δηλαδή σε μονομερείς πράξεις κυριαρχίας για την αυτοπροστασία τους : αναστολή πληρωμών, καταγγελία δανειακών συμβάσεων, αλλά και αποποίηση, άρνηση εξόφλησης του αθέμιτου, παράνομου, μη βιώσιμου και/ή επονείδιστου χρέους.

Τι είδους στηρίγματα σας έλειψαν στην Ελλάδα πέραν των όσων ήδη αναφέρατε σχετικά με τον στενό πυρήνα γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα;

Στην Ελλάδα, μια σειρά από ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις είπαν : « Γιατί να ελέγξουμε το χρέος ; Το χρέος πρέπει να διαγραφεί.

Ο λογιστικός έλεγχος είναι ένα είδος νομιμοποίησης του χρέους ». Σε αυτήν τη βάση, οι εκπρόσωποι αυτών των δυνάμεων είτε αποχώρησαν από το συγκεκριμένο κίνημα ήδη το 2011, είτε απλά αρνήθηκαν να στηρίξουν μια πρωτοβουλία πολιτών για λογιστικό έλεγχο του χρέους.

Η πλειοψηφία της ριζοσπαστικής αριστεράς επέλεξε να μην στηρίξει έναν λογιστικό έλεγχο με τη συμμετοχή πολιτών, είτε επρόκειτο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε για το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε για το ΚΚΕ που δεν δίστασε μάλιστα να μας χαρακτηρίσει ταξικούς εχθρούς.

Ευτυχώς, υπήρξαν αγωνιστές και αγωνίστριες από οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που ρίχτηκαν με θέρμη σε αυτή τη μάχη μαζί μας.

Ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια στελέχη του ΝΑΡ και μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και συνδικαλιστές.

Αλλά τα περισσότερα μέλη της Επιτροπής ήταν άτομα ή οργανώσεις πολιτών που κινητοποιήθηκαν για το θέμα του χρέους χωρίς την υποστήριξη πολιτικών οργανώσεων.

Περιμένουμε βέβαια ακόμα τις πολιτικές οργανώσεις που αρνήθηκαν να στηρίξουν τον έλεγχο του χρέους να μας πουν, μετά την ανάγνωση των πορισμάτων του Ιουνίου και του Σεπτεμβρίου του 2015[24], αν οι εργασίες μας νομιμοποίησαν ένα μέρος του χρέους ή όχι.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν αυτές οι οργανώσεις, αντί να μας επικρίνουν ή να μας κοιτούν αφ’υψηλού, είχαν συμμετάσχει ενεργά στη διαδικασία εκθέτοντας τα επιχειρήματά τους για την ακύρωση του χρέους, θα είχαν ενισχύσει σημαντικά όλους αυτούς και όλες αυτές που ήθελαν να εφαρμόσουν στην πράξη μια εναλλακτική πολιτική ενάντια στη συνθηκολόγηση του Α. Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Αναμένουμε επίσης μια εξήγηση εκ μέρους του Γιάνη Βαρουφάκη.

Γιατί κατά τη διάρκεια της υπουργικής του θητείας δεν στηρίχθηκε ούτε μια στιγμή δημόσια στις εργασίες της Επιτροπής για να αμφισβητήσει τη στάση των ευρωπαϊκών θεσμών και του ΔΝΤ; Γιατί δέχθηκε να συνεχίσει την αποπληρωμή του χρέους και να αδειάσει τα ταμεία του συνόλου του δημόσιου τομέα; Γιατί δεν συνεργάστηκε πραγματικά με την Επιτροπή Αλήθειας, σε αντίθεση με τις δημόσιες δεσμεύσεις του κατά τη δημόσια συνεδρίαση έναρξης των εργασιών της στις 4 Απριλίου 2015; Ο Γ. Βαρουφάκης αντιτάχθηκε στην άνευ όρων παράδοση και αυτό τον κάνει να διαφέρει παρασάγγας από τον Τσίπρα, τον Δραγασάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Τσακαλώτο, κ.ά.

Αν όμως είχε υιοθετήσει διαφορετική στάση από τα τέλη Φεβρουαρίου του 2015, ίσως τα γεγονότα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή.

Η περίτρανη νίκη του « Όχι » στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου δείχνει ότι ο ελληνικός λαός είχε τη θέληση να αντιταχθεί στις απαιτήσεις των πιστωτών.

Τι διδάγματα εξάγετε από αυτήν τη συνθηκολόγηση;

Δύο βασικά διδάγματα για το μέλλον :

1. Είναι αναγκαίο για κάθε λαϊκή κυβέρνηση (ή κάθε δύναμη της αριστεράς που διεκδικεί τη συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση) να αντιστέκεται στους πιστωτές, να επιδείξει ανυπακοή σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και συνθήκες, να στηρίζεται στις λαϊκές κινητοποιήσεις και να σέβεται τη βούληση του λαού.

2. Είναι επίσης αναγκαίο οι από κάτω να διατηρήσουν τη μέγιστη δυνατή πίεση στις κυβερνήσεις που θεωρούνται φίλιες, ώστε αυτές να μην συνθηκολογήσουν και να εφαρμόσουν ένα πραγματικά εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα.

Αρκεί η ακύρωση του παράνομου χρέους;

Η επίλυση του προβλήματος του παράνομου χρέους είναι μια συνθήκη sine qua non για τη ρήξη με τις πολιτικές λιτότητας, αλλά δεν είναι η μόνη. Μια πραγματική εναλλακτική πρέπει να εδράζεται σε ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο που συμπεριλαμβάνει λογιστικό έλεγχο και αναστολή πληρωμών του χρέους, επίλυση της τραπεζικής κρίσης μέσω της κοινωνικοποίησης των τραπεζών – στην Ελλάδα, αυτό θα έπρεπε να περάσει μέσα από την πτώχευση των ιδιωτικών τραπεζών και τη δημιουργία ενός κοινωνικοποιημένου και υγιούς δημόσιου τραπεζικού συστήματος που θα προστάτευε τις καταθέσεις –, δημιουργία ενός συμπληρωματικού νομίσματος για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων – την επανενεργοποίηση της τοπικής οικονομίας, τη διασφάλιση πληρωμών που δεν απαιτούν τη χρήση του ευρώ, την αύξηση των συντάξεων και των μισθών, την ενίσχυση της οικονομικής βοήθειας προς όσους και όσες επλήγησαν περισσότερο από την κρίση –, επιβολή υψηλής φορολογίας στους κατέχοντες ώστε να μειωθεί η φορολογική επιβάρυνση των οικονομικά ασθενών στρωμάτων, κατάργηση των κοινωνικά άδικων μέτρων, παύση την ιδιωτικοποιήσεων και απο-ιδιωτικοποίηση, ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών, κατανομή του χρόνου εργασίας, μέτρα στην κατεύθυνση της οικολογικής μετάβασης.

Σε περίπτωση απόφασης εξόδου από την Ευρωζώνη, η έξοδος αυτή θα πρέπει να συνδυαστεί με μια αναδιανεμητική νομισματική μεταρρύθμιση.

[25] Πρέπει επίσης να συντελεστεί στο πλαίσιο μιας Συντακτικής διαδικασίας ώστε να αλλάξει με δημοκρατικό τρόπο το Σύνταγμα της χώρας.

Στις χώρες μας, χρειάζεται την ίδια στιγμή να αλλάξουν τα εθνικά θεσμικά όργανα και να τεθούν νέα θεμέλια για μιαν άλλη Ευρώπη.

Και αυτό περνά από την κατάργηση απαράδεκτων ευρωπαϊκών Συμφώνων και Συμφωνιών.

Η ΕΕ δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί.

Η Συντακτική διαδικασία προϋποθέτει τη μεγάλη συμμετοχή των λαών.

Οι πολίτες πρέπει να ξαναγίνουν κύριοι της πολιτικής και των πολιτικών αποφάσεων.

Και για να συμβεί αυτό πρέπει να είμαστε σε θέση να ορίσουμε εκ νέου και εκ βάθρων τα Συντάγματα.

Ένα από τα θετικά διδάγματα που θα έπρεπε να αντλήσουμε από τις εμπειρίες της Λατινικής Αμερικής είναι αυτές οι πλούσεις Συντακτικές διαδικασίες που επιχειρήθηκαν τόσο στη Βενεζουέλα το 1999, όσο και στην Βολιβία την περίοδο 2006-2008 και τον Ισημερινό την περίοδο 2007-2008, και επέτρεψαν να ενταχθεί στα Συντάγματα αυτών των χωρών ένας μηχανισμός δημοκρατικής ανακλητότητας όλων των αιρετών αντιπροσώπων του λαού.

Να θυμίσουμε εδώ ότι στο νέο Σύνταγμα του Ισημερινού περιλαμβάνεται η ρητή απαγόρευση να κοινωνικοποιούνται τα ιδιωτικά χρέη…

Οι δράσεις ενάντια στα αθέμιτα χρέη συνεχίζονται;

Η CADTM κάνει μια διαρκή προσπάθεια δημοσιοποίησης και διάδοσης των εργασιών και των πορισμάτων της ελληνικής Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους. Μετέφρασε την προκαταρκτική έκθεση στα γαλλικά και την εξέδωσε υπό μορφή βιβλίου.

Μεταφράσεις της έγιναν επίσης στα ισπανικά, από μέλη της πλατφόρμας λογιστικού ελέγχου πολιτών και της CADTM, στα γερμανικά, από τα μέλη του ATTAC Γερμανίας, στα ιταλικά, από το ATTAC Ιταλίας που είναι και μέλος του διεθνούς δικτύου της CADTM, και, εν μέρει, στα σλοβενικά και τα πορτογαλικά. Πολλά βίντεο και μαγνητοσkοκοπήσεις των παρεμβάσεών μας κυκλοφορούν μεταφρασμένα σε αρκετές γλώσσες και έχουν μεγάλη απήχηση.

[26] Αυτή τη στιγμή, πρωτοβουλίες ενάντια στα παράνομα χρέη αναλαμβάνονται σε αρκετές χώρες ανά τον κόσμο. Στο Πουέρτο Ρίκο, μια χώρα που βρίσκεται σε μια οιονεί αποικιακή σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια πρωτοβουλία λογιστικού ελέγχου βρίσκεται σε εξέλιξη, ενώ αναπτύσσονται πολλά κινήματα αντίστασης ενάντια στην πληρωμή του χρέους προς τις αμερικανικές τράπεζες.

[27] Σε αρκετούς δήμους της Ισπανίας, όπως σε αυτούς της Μαδρίτης, της Βαρκελώνης, του Οβιέδο, του Κάντιθ, όπως και σε αυτόνομες κοινότητες στην Καταλονία, προωθούνται ήδη διαδικασίας λογιστικού ελέγχου του χρέους με τη συμμετοχή των πολιτών.

[28] Στην Ιταλία, ένα τμήμα της CADTM ιδρύθηκε το 2016 με στόχο την αμφισβήτηση και την αναστολή πλητρωμών του παράνομου χρέους.

[29] Στην Τυνησία, με πρωτοβουλία των οργανώσεων Raid, ATTAC και CADTM Τυνησίας, 73 βουλευτές υπέβαλαν τον Ιούνιο του 2016 μια πρόταση σύστασης επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους.

[30] Στην Αργεντινή, το ίδιο το Κοινοβούλιο παίρνει πρωτοβουλίες για αναστολή πληρωμών και λογιστικό έλεγχο του χρέους με γνώμωνα την υπεράσπιση της εθνικής κληρονομιάς και των κοινών αγαθών.

[31] Στην Βενεζουέλα επίσης συγκροτήθηκε μια πλατφόρμα για τον έλεγχο του χρέους από τους πολίτες κατόπιν σχετικών πρωτοβουλιών πολλών διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων της αριστεράς.

[32] Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και πρόσφατες πρωτοβουλίες στην Ουκρανία

[33], τη Σλοβενία

[34] και την Πορτογαλία

[35]. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι στην Ελλάδα, η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους συνεχίζει τις εργασίες της εντελώς ανεξάρτητα από την κυβέρνηση.

Εν κατακλείδι, συνεχίζουμε με αμείωτη ένταση τον αγώνα, στηρίζοντας, ενισχύοντας και διευρύνοντας τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις ενάντια στα αθέμιτα χρέη.
Σημειώσηεις

[1] Μια συνοπτική εκδοχή της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Capital et dettes publiques» («Κεφάλαιο και δημόσια χρέη») της επιστημονικής επιθεώρησης Savoir/Agir, ν. 35, τον Μάρτιο του 2016.

Τα περιεχόμενα του τεύχους είναι τα εξής : 1. Χρέη του Νότου, χρέη του Βορρά. 2. Σχέσεις αντι-εξουσίας και εξουσίας : η επιτυχία του Ισημερινού. 3. Η παλινωδία των κυβερνώντων όσον αφορά τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς και το χρέος. 4.

Μια νέα «Συμφωνία του Λονδίνου»; Ελπίδα ευρωπαϊκής συνεργασίας versus «μονομερής ενέργεια κυριαρχίας». 5. Η πράξη κυριαρχίας και το τέλος του συστήματος του χρέους, της ιδιωτικοποίησης των κερδών και της κοινωνικοποίησης των απωλειών.

Στον ιστότοπο της CADTM φιλοξενείται το σύνολο της μακροσκελούς συνομιλίας με τον Eric Toussaint σε έξι μέρη : 1. La généalogie du CADTM et de l’anti-dette illégitime : les origines. 2. Les premiers terrains d’expérimentation de la méthode CADTM pour combattre les dettes illégitimes : les exemples du Rwanda et de la République démocratique du Congo. 3. L’Argentine : la poursuite de l’action contre la dette illégitime. 4. Des espoirs déçus au succès en Equateur. Les exemples de l’Afrique du Sud, du Brésil, du Paraguay et de l’Equateur. 5. Grèce : L’ambivalence des dirigeants vis-à-vis de l’ordre financier et de la dette malgré des débuts prometteurs. 6. Grèce : La Commission pour la vérité sur la dette grecque, la capitulation du gouvernement de Tsipras et les perspectives internationales pour la lutte contre les dettes illégitimes. Εδώ, δημοσιεύουμε μεταφρασμένο το 6ο μέρος.

[2] Βλ. σχετικά τον ιστότοπο Νίκος Χουντής

[3] Βλ. σχετικά το λήμμα Παναγιώτης Λαφαζάνης στην Βικιπαίδεια.

[4] Βλ. σχετικά το λήμμα Νάντια Βαλαβάνη στην Βικιπαίδεια.

[5] Συνάντησα για πρώτη φορά την Ρ. Αντωνοπούλου τον Φεβρουάριο του 2015, λίγες μέρες μετά το διορισμό της στην κυβέρνηση.

Μου είχε ήδη επιβεβαιώσει ότι θα στηρίξει το εγχείρημα του λογιστικού ελέγχου. Την συνάντησα εκ νέου τον Μάιο του ίδιο έτους.

Μου εκμυστυρεύτηκε ότι ήταν απογοητευμένη από τη λειτουργία της κυβέρνησης διότι δεν πήρχαν πραγματικές συναντήσεις του συνόλου των μελών της. Πρόσθεσε ότι διαφωνούσε με τον ιδιαίτερα μετριοπαθή προσανατολισμό του Πρωθυπουργού, και με διαβεβαίωσε ότι στηρίζει την Επιτροπή ελέγχου που είχε συστήσει η Πρόεδρος του Κοινοβουλίου έναν μήνα πριν.

Ωστόσο, τον Ιούλιο του 2015, αποδέχτηκε τη συνθηκολόγηση.

Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, διατήρησε τη θέση της που ε΄ίχε και στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα. Βλ. σχετικά το λήμμα Ράνια Αντωνοπούλου στην Βικιπαίδεια και τη σελίδα της στο Levy Economics Institute.

[6] Βλ. σχετικά το λήμμα Δημήτρης Στρατούλης στην Βικιπαίδεια.

[7] Βλ. σχετικά το λήμμα Γιώργος Κατρούγκαλος στην Βικιπαίδεια.

[8] Βλ. σχετικά Ant1 News, !6 Φεβρουαρίου 2015. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 20 Φεβρουαρίου, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, η Πρόεδρος της Βουλής δήλωνε ότι « έχουμε ήδη πάρει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για την έναρξη ενός λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους », Ήταν παρόντες ο Ν. Χουντής, ο Δ. Παπαδημούλης, καθώς και άλλοι ευρωβουλευτές. Στις 17 Μαρτίου 2015, σε μια διάσκεψη Τύπου που οργανώθηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Σοφία Σακοράφα και εγώ ανακοινώσαμε επίσημα τη σύσταση της Επιτροπής Αλήθειας.

[9] Βλ. Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους, σελ. 14.

[10] Βλ. σχετικά το λήμμα Παναγιώτης Ρουμελιώτης στην Βικιπαίδεια και τα πρακτικά της ακρόασης στον ιστότοπο της CADTM.

[11] Βλ. σχετικά το λήμμα Philippe Legrain στην Wikipedia και τα πρακτικά της ακρόασης στον ιστότοπο της CADTM.

[12] Βλ. : IEO, Independent Evaluation Office, The IMF and the Crises in Greece, Ireland, and Portugal, July 2016, και Charles Wyplosz & Silvia Sgherri, The IMF’s Role in Greece in the Context of the 2010 Stand-By Arrangement, IEO background paper, February 2016.

[13] Βλ. : J. Rocholl, & A. Stahmer (2016), Where did the Greek bailout money go ? ESMT White Paper No. WP–16–02.

[14] Βλ. γαλλ. έκδοση Yanis Varoufakis, Et les faibles subissent ce qu’ils doivent ? Comment l’Europe de l’austérité menace la stabilité du monde, Les Liens qui Libèrent, Παρίσι, 2016, σ. 225.

[15] Βλ. το πλήρες κείμενο του δελτίου Τύπου στον ιστότοπο της CADTM.

[16] Μετά τη δημοσιοποίηση αυτών των απόρρητων εγγράφων από την Επιτροπή Αλήθειας, αυτά αναρτήθηκαν και στο διαδίκτυο, χάρη ακριβώς στο ερευνητικό έργο της Επιτροπής Βλ. « Minutes of IMF Executive Board Meeting », May 9, 2010.

[17] Την εποχή εκείνη, η Christine Lagarde ήταν ακόμα υπουργός της κυβέρνησης του Nicolas Sarkozy. Διορίστηκε γενική διευθύντρια του ΔΝΤ το 2011, μετά την παραίτηση του Dominique Strauss Kahn.

[18] Βλ. « Minutes of IMF Executive Board Meeting », May 9, 2010 και ειδικότερα το τέλος του σημείου 4, σελ. 3 : « The Dutch, French, and German chairs conveyed to the Board the commitments of their commercial banks to support Greece and broadly maintain their exposures. », στο προαναφερθέν έγγραφο.

[19] Βλ. « Minutes of IMF Executive Board Meeting », May 9, 2010 και ειδικότερα το σημείο 7, σελ. 3 όπου δηλώνεται με σαφήνεια πως πολλά μέλη της διοίκησης του ΔΝΤ καταλογίζουν στην Γενική Διεύθυνση του Ταμείου ότι τροποποίησε σιωπηρά τον κανονισμό.

[20] Βλ. « Minutes of IMF Executive Board Meeting », May 9, 2010 καθώς και το εξαιρετικό άρθρο του Michel Husson, « Grèce : les « erreurs » du FMI » στον ιστότοπο της CADTM.

[21] Βλ. τα πρακτικά της ακρόασης του Π. Ρουμελιώτη στον ιστότοπο της CADTM. Η μαρτυρία του είναι βέβαια πολύτιμη, αλλά δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε τι έγραφε το 2010 ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ : « Το Πρόγραμμα περιλαμβάνει μέτρα που στοχεύουν στην προστασία των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων του πληθυσμού.

Οι αρχές της χώρας μου είνια αποφασισμένες να κατανείμουν το βάρος του προγράμματος προσαρμογής με τον πιο ισότιμο και δίκαιο τρόπο.

Η φορολογική πίεση θα αυξηθεί για τους πιο πλούσιους, ενώ οι χαμηλές συντάξεις και τα ελάχιστα οικογενειακά επιδόματα θα διατηρηθούν (…) Η αποφασιστική δέσμευση των αρχών στην υλοποίηση του προγράμματος στηρίζεται από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ». Βλ. « Statement by Panagiotis Roumeliotis, Alternate Executive Director for Greece », στο παράρτημα του « Minutes of IMF Executive Board Meeting », May 9, 2010.

[22] Η ομιλία αυτή είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο.

[23] Βλ. Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους, 6ο κεφ., σ. 47.

[24] Βλ. Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους, καθώς και Πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους για το 3ο Μνημόνιο στον ιστότοπο της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

[25] Βλ. Eric Toussaint, Une alternative pour la Grèce, στον ιστότοπο της CADTM.

[26] Για το λόγο αυτό, η CADTM έχει ξεκινήσει μια συνεργασία με την ανεξάρτητη εταιρία παραγωγής Les productions du pavée. Βλ. ενδεικτικά τη συμπαραγωγή La dette grecque, une tragédie européenne, όπως και τα βίντεο στο κανάλι της CADTM στο youtube. Βλ. επίσης το ντοκιμαντέρ του Philippe Menut, La tourmente grecque II – Chronique d’un coup d’état

[27] Βλ. Pierre Gottiniaux, Puerto Rico : L’audit en cours révèle déjà une dette largement illégale, στον ιστότοπο της CADTM.

[28] Éric Toussaint : « En Espagne, il est fondamental que les municipalités du changement constituent un front commun, qu’elles soient ou non confrontées dans l’immédiat à un problème de dette »

[29] Συλλογικό – Χάρτα της Γένοβα, « Du G8 de Gênes à l’Encyclique ‘Laudato si’ : Le Jubilé de la dette ? »

[30] CADTM-International, « Le réseau CADTM soutient la proposition de loi pour l’audit de la dette publique qui vient d’être déposée au parlement tunisien »

[31] Maud Bailly, « Résistances à l’endettement impérialiste en Argentine et au-delà »

[32] Edgardo Lander, « Venezuela. L’implosion d’un pays rentier (I) », Víctor Alvarez R.,

« ¿Qué pasa si Venezuela no paga su deuda externa? » και « CADTM / AYNA exhorta y ofrece apoyo al gobierno venezolano para Auditoría Ciudadana de la Deuda »

[33] Βλ. Conférence d’Eric Toussaint en Ukraine sur la lutte contre les dettes publiques illégitimes et pour l’audit citoyen

[34] Lucien Perpette, « Un pas en avant vers le lancement d’un audit citoyen de la dette »

[35] Eric Toussaint , Fátima Martín , Joana Louca, « La dette réclamée au Portugal est illégitime et insoutenable »

……………………
Η απάτη της αναδιάρθρωσης χρέους

Του Μωυσή Λίτση*

2016-04-27 01 debtΑπό τον περασμένο Ιούλιο και μετά, από τότε δηλαδή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραδόθηκε αμαχητί στους δανειστές, το κύριο επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν: αποδεχθήκαμε μία σκληρή επώδυνη συμφωνία αλλά κερδίσαμε τουλάχιστον την υπόσχεση για αναδιάρθρωση χρέους.

Αφήνοντας κατά μέρος τη στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ, που από τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, την αναστολή πληρωμών, τη διαγραφή του παράνομου, απεχθούς και μη βιώσιμου μέρους του και την ανάληψη πρωτοβουλιών για μία ευρωπαϊκή διάσκεψη για το ελληνικό χρέος, στα πρότυπα της διάσκεψης του Λονδίνου το 1953 για το γερμανικό χρέος, εκλιπαρεί για λίγη… κατανόηση από τους δανειστές, η αναδιάρθρωση είναι η νέα χίμαιρα των αυταπατών(;) της κυβέρνησης Τσίπρα.

Το ΔΝΤ και λοιποί δανειστές ζητούν προληπτικά(!) πρόσθετα μέτρα 3 δισ. ευρώ, χωρίς καν να μιλούν για ελάφρυνση του χρέους. Φυσικά τα μέτρα αυτά αφορούν νέο γύρο περικοπών στις συντάξεις, στους μισθούς, επιβολή φόρων και αυξήσεις στους λογαριασμούς, όλα μέτρα που θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους ήδη εξαθλιωμένους Έλληνες εργαζόμενους και θα συντρίψουν οριστικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Αλλά από μόνη της η αναδιάρθρωση δεν είναι παρά μία απάτη.

Σημαίνει πολύ απλά ότι ίσως οι δανειστές να αποδεχτούν μία επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους ή κάποια ελάφρυνση στο επιτόκιο, μεταθέτοντας το πρόβλημα απλά για τις επόμενες γενιές, με αντάλλαγμα ακόμη πιο σκληρά μέτρα.

Για ποια ελάφρυνση χρέους λοιπόν μιλάμε όταν οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να σηκώνουν το σκληρό βάρος της εξοντωτικής λιτότητας για ένα χρέος για το οποίο δεν φέρουν ευθύνη;

Είδαμε άλλωστε την τύχη που είχε η προηγούμενη αναδιάρθρωση, επί υπουργίας Βενιζέλου.

Το περιβόητο PSI, το μόνο που πέτυχε είναι να λεηλατηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία εκλιπαρούν τώρα για πόρους, στρώνοντας το δρόμο για τη μετατροπή της σύνταξης σε «φιλοδώρημα» και της κοινωνικής ασφάλισης, σε ιδιωτική για όσους μπορούν ακόμη να συνεισφέρουν μερικά ευρώ…

Το δημόσιο χρέος δεν το δημιούργησαν οι υψηλές συντάξεις, τα σχολεία και τα νοσοκομεία που κλείνουν, αλλά η πολιτική και οικονομική ελίτ που διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού κράτους. Φταίνε οι εργαζόμενοι για τη διαφθορά του δημοσίου, οι πραγματικά αγωνιζόμενοι συνδικαλιστές και όχι η εξαγορασμένη από καιρό συνδικαλιστική γραφειοκρατία;

Ακόμη και αν δεχτούμε το φασιστικής έμπνευσης επιχείρημα της συλλογικής ευθύνης, δηλαδή το ότι επειδή επί χρόνια ο ελληνικός λαός ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα δύο κατεξοχήν κόμματα της αστικής τάξης που λυμαίνονταν το ελληνικό δημόσιο και κοινωνία, άρα είναι συνυπεύθυνος για τη διαφθορά, να θυμίσουμε ότι δεν ζούσαμε σε κράτος «εργατικής εξουσίας», ούτε σε «σοβιετία», αλλά σε καπιταλιστικό κράτος, πλήρως ενταγμένο στους διεθνείς μηχανισμούς.

Δεν ήταν η οικονομική και επιχειρηματική ελίτ που μιλούσε για «ισχυρή Ελλάδα» τα τελευταία χρόνια και τώρα κρούει κατά βούληση τον κώδωνα έξωσης από το ευρώ;

Η ανάδειξη άλλωστε της αριστεράς σε πλειοψηφικό ρεύμα τα τελευταία χρόνια, παρά την προδοσία των ελπίδων και προσδοκιών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έδειξε ότι ο ελληνικός λαός αναζητούσε πλέον διαφορετικές λύσεις.

Τα μέτρα που επιβάλλονται στη χώρα μας με τους συνεχείς εκβιασμούς του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, επιβάλλονται σε όλη την Ευρώπη με παρόμοια επιχειρήματα(βλέπε Γαλλία) και ας μην υπάρχει κίνδυνος άμεσης χρεοκοπίας.

Το χρέος είναι από αρχαιοτάτων χρόνων μία μορφή υποδούλωσης και μόνο επαναστατικές πράξεις, όπως π.χ. η σεισάχθεια του Σόλωνα στον 6ο π.χ. αιώνα στην Αθήνα κατάφεραν να σπάσουν τα δεσμά.

Στο σύγχρονο κόσμο ο Μαρξ είχε έγκαιρα γράψει ήδη από τον 19ο αιώνα (Κεφάλαιο, Τόμος Α’):

«Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση.

Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα,…το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».

Αλλά και ο δολοφονηθείς πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο Τομάς Σανκαρά (1983-1987), τόνιζε: «Οι ρίζες του χρέους βρίσκονται πίσω στην εποχή της αποικιοκρατίας. Αυτοί που μας δάνειζαν λεφτά, είναι οι ίδιοι που μας εποίκισαν.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διαχειριζόντουσαν τα κράτη και τις οικονομίες μας.

Ήταν οι άποικοι που οδήγησαν την Αφρική να συνάψει δάνεια με τους πιστωτές του Βορρά, τα αδέλφια και τα ξαδέλφια τους.

Δεν αναγνωρίζουμε αυτό το χρέος. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να το αποπληρώσουμε».

Το ως άνω απόφθεγμα ισχύει απόλυτα και για την ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ που συναγελάζεται με τις αστικές τάξεις της Ευρώπης, περιμένοντας την εύνοια των συσσωρευμένων με αίμα και ιδρώτα ευρώ τους.

Το ζήτημα της αναστολής πληρωμών και διαγραφής του χρέους, ενός χρέους καταφανούς παράνομου και απεχθούς, όπως έδειξαν οι πρόσφατοι κυνικοί διάλογοι Τόμσεν-Βαλκουλέσκου που διέρρευσαν μέσω Wikileaks, για πρόκληση πιστωτικού γεγονότος(χρεοκοπία) στην Ελλάδα, προκειμένου να κάμψουν τις όποιες αντιστάσεις της κυβέρνησης, πρέπει να μπει ξανά επιτακτικά στην ατζέντα του εργατικού κινήματος.

Και βέβαια από μόνο του το αίτημα της διαγραφής του χρέους θα είναι κενό περιεχομένου, αν δεν συνδυάζεται με ξεκάθαρες αντικαπιταλιστικές προτάσεις, αλλά και προετοιμασία του κόσμου για ρήξη, ένας δρόμος διόλου εύκολος, αλλά αναγκαίος για να βγούμε από τη μέγγενη της πιστωτικής ασφυξίας και κοινωνικής εξαθλίωσης.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη

Πρώτο μέρος της σειράς –

«Ελλάδα και χρέος: Δύο αιώνες ανάμειξης των πιστωτών»

Η ανεξάρτητη Ελλάδα γεννήθηκε με ένα απεχθές χρέος

του ​Ερίκ Τουσέν*

Δημοσιεύουμε σήμερα το πρώτο μέρος μιας σημαντικής δουλειάς του Ερίκ Τουσέν για την ιστορία του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την επόμενη βδομάδα θα δημοσιεύσουμε το δεύτερο μέρος. Ο Ερίκ Τουσέν είναι Βέλγος πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός, διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Παρισιού VIII και του Πανεπιστημίου της Λιέγης, όπου και διδάσκει. Είναι πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους των Χωρών του Τρίτου Κόσμου (Comite pour l’annulation de la dette du Tiers Monde, CADTM). Είναι επίσης μέλος της Προεδρικής Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους (CAIC) στον Ισημερινό, του Διεθνούς Συμβουλίου του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ από την ίδρυσή του το 2001, της επιστημονικής επιτροπής της Attac Γαλλίας, του επιστημονικού δικτύου της Attac Βελγίου, καθώς και της Διεθνούς Επιτροπής της Τετάρτης Διεθνούς (Post-Reunification). Από τον Απρίλη του 2015 είναι επιστημονικός συντονιστής της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που δημιουργήθηκε από την τότε Πρόεδρο της ελληνικής Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Από το 2010, με την εμ­φά­νι­ση της κρί­σης χρέ­ους, η Ελ­λά­δα βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο της προ­σο­χής. Αυτή η κρίση χρέ­ους, που δη­μιουρ­γή­θη­κε πρώτα και κύρια από τις ιδιω­τι­κές τρά­πε­ζες, δεν είναι ωστό­σο και­νο­φα­νής στην ιστο­ρία της ανε­ξάρ­τη­της Ελ­λά­δας. Από το 1826 τέσ­σε­ρις με­γά­λες κρί­σεις χρέ­ους ση­μά­δε­ψαν πολύ βαθιά τη ζωή των Ελ­λή­νων. Κάθε φορά, ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις συ­να­σπί­ζο­νταν για να ανα­γκά­σουν την Ελ­λά­δα να συ­νά­ψει νέα δά­νεια για να απο­πλη­ρώ­σει τα πα­λαιά.

Η συνέχεια στον σύνδεσμο http://www.contra-xreos.gr/arthra/1057-2016-05-25-01-28-29.html

 Επιπλέον πληροφορίες θα βρείτε στον σύνδεσμο παρακάτω.

Την επιμέλεια έκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ.

 Ορισμένα Άρθρα και στοιχεία τα έστειλε η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

http://arxaiaithomi.gr/category/%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%b1/