«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η γιορτή της μητέρας στην αρχαία Ελλάδα

ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ

Μάνα, μητέρα, μαμά, λέξεις που έχουν βγει από τα χείλη όλων μας για το πιο ιερό κι αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μας, γιʼ αυτό που ευθύνεται για την ύπαρξή μας, ζωοδότρα της αγάπης, της προσφοράς, των αξιών που μας γαλούχησε, των ονείρων που μας μεταλαμπάδευσε.

Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην “γιορτή της μητέρας”. Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.

Ο σημαντικός ρόλος της γυναίκας ως μητέρα, αναγνωριζόταν από την αρχαιότητα στην Ελλάδα. Η Γαία, η μητέρα Γη, υπήρξε από τις σημαντικότερες θεότητες, η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο. Στη σύγχρονη ελληνική ζωή η μάνα παραμένει το βασικό πρόσωπο μέσα στην οικογένεια και κοινωνία, παρά τις μεγάλες αλλαγές και διαφοροποιήσεις που παρατηρούμε στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων

Το πιο ιερό κι αγαπημένο πρόσωπο στην ζωή μας

Μάνα, μητέρα, μαμά, λέξεις που έχουν βγει από τα χείλη όλων μας για το πιο ιερό κι αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μας, γιʼ αυτό που ευθύνεται για την ύπαρξή μας, ζωοδότρα της αγάπης, της προσφοράς, των αξιών που μας γαλούχησε, των ονείρων που μας μεταλαμπάδευσε.

Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας.

ΤΗΣ ΡΕΑΣ

Την παντογόνα βασίλισσα των Θεών θα τραγουδήσω,

την πανυπέρτατη αρχόντισσα του σύμπαντος κόσμου.

Έλα μακαρία Θεά, ομόκλινη του πανδαμάτορος Κρόνου,

λαμπροφορεμένη Ρέα, χρυσοστόλιστη, πολυδόξαστη,

ζωσμένη με πύρινες γλώσσες, ολόλαμπρη, πανίσχυρη,

πολύμορφη, πολυμήχανη, στοχαστική, σώτειρα του

Ολυμπίου άνακτα, που τα φρένα του παντεπόπτη Θεού

θόλωσες σκεπάζοντάς τα με τον πέπλο της απάτης,

ω πολυδύναμη βασίλισσα, μέγιστη Θεά, πολυώνυμη Κόρη,

που από το πανίερο σώμα σου όλα τα Θεία εφάνηκαν,

κραταιά Τιτανίδα, καρπέ της γόνιμης Γαίας, ωφέλιμη,

πολυεύσπλαχνη, πολύσπορη, που αθάνατους θησαυρούς

στους πολύμοχθους θνητούς χαρίζεις, πάναγνη δέσποινα

των ψηλών βουνών, που με αθάνατες πνοές την μανία της

άγριας φύσης φουντώνεις και τα πάντα μέσα σ’ αυτήν με τις

άπειρες δυνάμεις σου μεταβάλεις, πολυθόρυβη, οργιαστική,

μανιακή, που όλες τις θηριώδεις μορφές, όσες η μαύρη Γη

μες τους κόλπους της τρέφει, με πολυποίκιλους μυστικούς

τρόπους υποτάσεις, γι’ αυτό και η πλάση ολόκληρη,

ω παντάνασσα, με βροντερές φωνές το άγιο όνομά σου δοξάζει.

Χαίρε ολόφωτη Θεά, παντοτρόφα Κόρη. Σ’ εσένα δέομαι,

ω ιερή μήτρα των πάντων, να έλθεις χαρούμενη, φέρνοντας

πλούσια αγαθά και άμεμπτη ευτυχία, πολύτιμους συνοδοιπόρους

στους δύσκολους δρόμους της ζωής.

ΠΗΓΗ: http://autochthonesellhnes.blogspot.gr

Γράφει η Λιζέτα Λιούρτα
Ψυχολόγος MSc

Μάνα, μητέρα, μαμά. Τρεις λέξεις που κλείνουν μέσα τους ομορφιά, τρυφερότητα, και αγάπη. Η «μητέρα», βιολογική και μη, αποτελεί ίσως την πιο σημαντική παρουσία στη ζωή του ανθρώπου. Μια ύπαρξη γλυκιά και ανιδιοτελής. Είναι εκεί όταν τη χρειαζόμαστε, πρόθυμη να μας ακούσει και να μας δώσει τις συμβουλές της, τη φροντίδα της, την αγκαλιά της, να μας θρέψει και να μας ηρεμήσει, να διώξει μαγικά τον φόβο και τον πόνο μας. Ένας ανυπέρβλητος δεσμός που υμνήθηκε όσο κανένας άλλος, η μάνα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης χιλιάδων καλλιτεχνών. Στους πρώτους στίχους ενός ποιήματος αφιερωμένου στη μάνα διαβάζουμε:

«Με ξύπνησε ξημέρωμα μια αύρα μια πνοή,

στο μάγουλο φτερούγισε της μάνας μου φιλί

το χάδι της με γέμισε με αγάπη και στοργή

και πίσω ξαναγύρισα ξανάγινα παιδί.

Μ’ ένα φιλί και μια ευχή και το χαμόγελο της,

σαν ξύπνησα τον ήλιο μου είδα στο πρόσωπο της»

Η μητέρα ήταν, είναι και θα είναι ξεχωριστή για το παιδί, τον έφηβο, τον ενήλικα. Και η σημερινή μέρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευκαιρία για να την τιμήσουμε και να της δείξουμε πόσο πολύ την αγαπάμε.

Πρόκειται για μια γιορτή αρκετά παλιά. Στην Αρχαία Ελλάδα συναντάμε την πρωταρχική αναφορά στην “γιορτή της μητέρας”, με μια ανοιξιάτικη γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Γαία. Η θεά Γαία, ή αλλιώς «Η μεγάλη μητέρα», ήταν σύζυγος του Ουρανού και μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων, και κάθε άνοιξη λατρευόταν ως υπέρτατη θεότητα. Αυτή ήταν και η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρας. Με τα χρόνια η λατρεία πέρασε στην κόρη της Ρέα, που ήταν σύζυγος του Κρόνου και μητέρα του Δία. Η Ρέα ονομάστηκε “Μητέρα των Θεών”, μιας και ήταν η πρώτη που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα. Οι αρχαίοι Έλληνες, τιμούσαν τη Ρέα, τη θεά της γης και της γονιμότητας κάθε άνοιξη.

Η τιμή προς τη μητέρα συνεχίστηκε κατά τα ρωμαϊκά χρόνια όπου συναντάμε τη Γιορτή της Μητέρας ως γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη και γινόταν κάθε Μάρτιο. Στην Αγγλία του 1600 μ.Χ, η γιορτή της μητέρας αποκαλούνταν “Mothering Sunday” ή αλλιώς «Κυριακή της μητέρας», και γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής κάθε χρόνο. Εκείνη τη μέρα όλοι οι υπηρέτες έπαιρναν από τα αφεντικά τους μία μέρα άδεια, για να επισκεφτούν τα σπίτια τους και να περάσουν την μέρα τους μαζί με τις μητέρες τους.

Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη, η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της “Μητέρας Εκκλησίας” αλλά με τον καιρό οι δύο αυτές έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία προσφέροντας παραδοσιακά δώρα όπως λουλούδια ή γλυκά.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στις αρχές του 20ού αιώνα, η δασκάλα Άννα Τζάρβις (Anna Jarvis) από τη Φιλαδέλφεια, αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας, τη 2η Κυριακή του Μαΐου. Ήθελε να τιμήσει τη μητέρα της που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864. Οι αγώνες της Άννας Τζάρβις δικαιώθηκαν το 1914, όταν το Κογκρέσο όρισε ως επίσημη εθνική Γιορτή της «Μητέρας» την ημέρα αυτή.

Στην Ελλάδα, γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου του 1929, για να συνδυαστεί η Γιορτή αυτή με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Τελικά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έτσι, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου έχει καθιερωθεί να γιορτάζουν οι μητέρες όλου του κόσμου και είναι μια γιορτή με συμβολικό χαρακτήρα.

Η μητρότητα είναι ένα αρχέτυπο που μοιράζεται όλο το ανθρώπινο γένος. Οι γυναίκες θέλουν να κάνουν παιδιά, ανεξαρτήτως εποχής και πολιτισμού. Όλοι οι πρόγονοί μας είχαν μια μητέρα και μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου η μητέρα κι οι άλλες μητρικές φιγούρες ήταν παρούσες. Άλλωστε, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να επιβιώσουμε χωρίς τη σύνδεσή μας με μια τροφό, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής μας που είμαστε αβοήθητα βρέφη.

Μοιάζει λοιπόν λογικό να είμαστε “φτιαγμένοι” με έναν τρόπο που να αντικατοπτρίζει αυτό το εξελικτικό περιβάλλον: ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο έτοιμοι να θέλουμε μητέρα, να την αναζητούμε, να την αναγνωρίζουμε, να αλληλεπιδρούμε μαζί της. Το βρέφος στρέφεται ενστικτωδώς στο μητρικό στήθος. Έτσι, το αρχέτυπο της μητέρας, είναι η ενσωματωμένη δυνατότητα που έχουμε να αναγνωρίζουμε μια συγκεκριμένη σχέση, αυτή της «μητρότητας». Μια σχέση καθοριστική για την ανάπτυξη και εξέλιξη της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Jung υποστηρίζει πως στην αρχή η σχέση αυτή είναι αφηρημένη, και πως πιθανότατα προβάλουμε το αρχέτυπο έξω στον κόσμο προς το πρόσωπο που μας φροντίζει, και που, συνήθως είναι η μητέρα μας.

Ένα αρχέτυπο, ακόμα και όταν δεν έχει ένα συγκεκριμένο υπαρκτό πρόσωπο στη διάθεση του, τείνουμε να το προσωποποιούμε και να το μεταφέρουμε σε κάποιο χαρακτήρα της μυθολογίας. Έτσι, ο χαρακτήρας αυτός συμβολίζει το αρχέτυπο.

Η αρχαία θεά Δήμητρα, συμβολίζει το αρχέτυπο της μητέρας. Είναι κόρη της θεάς Ρέας και εγγονή της θεάς Γαίας, ενώ μαζί με τον Δία απέκτησε μια Κόρη, την Περσεφόνη. Ο μύθος λέει πως μια μέρα, ο Άδης, ο θεός του κάτω κόσμου και αδερφός της Δήμητρας, άρπαξε την Περσεφόνη για να την κάνει γυναίκα του. Η Δήμητρα άκουσε τις φωνές της Περσεφόνης και άρχισε να την ψάχνει χωρίς όμως αποτέλεσμα. Όταν έμαθε για την αρπαγή της κόρης της θύμωσε απερίγραπτα και η θλίψη και η οργή της την οδήγησαν στην απόφαση να μην αφήσει κανένα σπόρο να φυτρώσει πάνω στη γη. Γιατί ο αποχωρισμός αυτός είναι ίδιος με το θάνατο, και βύθισε τη μάνα στην κατάθλιψη και στο θρήνο την κόρη. Η ανθρωπότητα όμως άρχισε να μαστίζεται από λιμό και τότε ο Δίας αποφάσισε να επέμβει. Ζήτησε από τη Δήμητρα να αφήσει τη γη να καρπίσει και η ίδια να επιστρέψει στον Όλυμπο. Η Δήμητρα όμως απαιτούσε την επιστροφή της Περσεφόνης. Έτσι ο Δίας διέταξε τον Πλούτωνα να αφήσει ελεύθερη την Κόρη. Ο Πλούτωνας υπάκουσε δένοντας όμως την Περσεφόνη για πάντα με τον Κάτω Κόσμο. Η Περσεφόνη γύρισε στην Δήμητρα και η θεά άφησε τη γη να βλαστήσει. Από τότε η Περσεφόνη περνούσε στον Άδη τέσσερις μήνες και τους υπόλοιπους με την μητέρα της στον Όλυμπο.

Η θεά Δήμητρα, που το όνομά της Δα-μητηρ εμπεριέχει την μητέρα, αναπαριστά το μητρικό ένστικτο το οποίο ικανοποιείται μέσα από την εγκυμοσύνη και την τεκνοποίηση, ή από την παροχή φυσικής, ψυχολογικής ή πνευματικής τροφής στους άλλους. Το δυνατό αυτό αρχέτυπο μπορεί να καθορίσει την πορεία που θα πάρει η ζωή μιας γυναίκας, μπορεί να έχει σημαντικό αντίκτυπο στους άλλους ανθρώπους στη ζωή της, και μπορεί να την προδιαθέσει για κατάθλιψη σε περίπτωση που η ανάγκη της να γίνει μητέρα απορριφθεί ή ματαιωθεί.

Μια γυναίκα με ισχυρό το αρχέτυπο της θεάς Δήμητρας, ποθεί να γίνει μητέρα, και όταν γίνει, νιώθει πλήρης μέσα από αυτό το ρόλο. Όταν το αρχέτυπο της θεάς Δήμητρας είναι το ισχυρότερο στην ψυχή μιας γυναίκας, η μητρότητα γίνεται αυτοσκοπός. Η εικόνα της μητέρας με το βρέφος, ανταποκρίνεται σε μια εσώτερη αναπαράσταση που την κινητοποιεί βαθύτατα. Το αρχέτυπο της μητέρας κάνει τις γυναίκες να θέλουν να φροντίσουν τους άλλους, να είναι γενναιόδωρες και δοτικές, και να αντλούν ικανοποίηση μέσα από αυτό το ρόλο.

Συνεπώς, αυτή η φροντιστική όψη του αρχετύπου της θεάς Δήμητρας μπορεί να εκφραστεί και μέσα από αντίστοιχα επαγγέλματα, όπως αυτό της δασκάλα, της νοσοκόμας, του συμβούλου, και οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα ή σχέση όπου εμπλέκεται η φροντίδα των άλλων. Το αρχέτυπο δεν σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με την τεκνοποίηση.

Σε βιολογικό επίπεδο, η θεά Δήμητρα αναπαριστά το μητρικό ένστικτο, δηλαδή την επιθυμία να μείνει έγκυος μια γυναίκα και να αποκτήσει μωρό. Ορισμένες μάλιστα γυναίκες λένε πως το επιθυμούσαν από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Το αρχέτυπο της θεάς Δήμητρας αποτελεί μια ισχυρή δύναμη που σπρώχνει τη γυναίκα να μείνει έγκυος. Σε ορισμένες γυναίκες η δύναμη αυτή είναι αρκετά συνειδητή και συνεπώς μπορεί να επιλέξει το χρόνο που θα προχωρήσει στην τεκνοποίηση. Στις περιπτώσεις όμως που το αρχέτυπο λειτουργεί σε ασυνείδητο επίπεδο, η «τυχαία» ή μη επιδιωκόμενη εγκυμοσύνη μπορεί να χτυπήσει την πόρτα σε ορισμένες γυναίκες. Η απόφαση για το αν θα κρατήσουν ή όχι το παιδί καθώς και οι συναισθηματικές επιπτώσεις καθορίζονται σημαντικά από το πόσο ισχυρό είναι το αρχέτυπο της μητρότητας.

Το μητρικό αυτό ένστικτο δεν περιορίζεται μόνο στην βιολογική μητρότητα και την ανατροφή των βιολογικών παιδιών μιας γυναίκας. Μέσα από το ρόλο της θετής ή ανάδοχης μητέρας, της γυναίκας που αναλαμβάνει τη φροντίδα και το μεγάλωμα ενός παιδιού, μια μεγάλη μερίδα γυναικών καταφέρνουν να εκφράσουν συναισθήματα μητρικής αγάπης και φροντίδας σε παιδιά που δεν τα έχουν γεννήσει οι ίδιες, αλλά τα έχουν στην καρδιά τους.

Οι γυναίκες χωρίς να το συνειδητοποιούν καλλιεργούν τα χαρακτηριστικά της θεάς Δήμητρας μέσα τους και προσκαλούν το αρχέτυπο να γίνει πιο ενεργό, όταν αρχίζουν να σκέφτονται σοβαρά να γίνουν μητέρες. Καθώς επεξεργάζονται την προοπτική αυτή, αρχίζουν να παρατηρούν πιο συχνά γυναίκες που κυοφορούν, μωρά, παιδιά, ενώ παλιότερα τους ήταν σχεδόν αόρατα. Επίσης μπορούν να ενεργοποιήσουν το αρχέτυπο της μητρότητας καθώς φαντάζονται ή και ονειρεύονται τον εαυτό τους να εγκυμονεί ή να κρατά κάποιο μωρό. Επιπλέον, το ίδιο το μωρό μπορεί να ενεργοποιήσει το αρχέτυπο της μητρότητας σε μια γυναίκα. Τα συναισθήματά της για το μωρό, την κινητοποιούν να γίνει πιο υπομονετική ή να έχει περισσότερες αντοχές για χάρη του. Καθώς η γυναίκα γίνεται περισσότερο μητρική, και δουλεύει πάνω στη μητρότητα της, το αρχέτυπο της θεάς Δήμητρας μεγαλώνει μέσα της.

Το συγκεκριμένο αρχέτυπο όμως, δε σταματά στην καθεαυτή μητρότητα. Η γυναίκα Δήμητρα είναι τροφός. Αντλεί μεγάλη ικανοποίηση μέσα από την παροχή τροφής όχι μόνο στα παιδιά της, αλλά και σε ανθρώπους έξω από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον. Έχει επιμονή και είναι πρόθυμη να προσφέρει την φροντίδα και την αρωγή της πέρα από τα στενά όρια της οικογένειας της, εκεί όπου συνάνθρωποί της τη χρειάζονται. Είναι γενναιόδωρη και με απόλυτη φυσικότητα μπορεί να προσφέρει τροφή, σωματική φροντίδα, συναισθηματική και ψυχολογική υποστήριξη, ακόμα και πνευματικότητα.

Τι μορφές όμως παίρνει το αρχέτυπο της θεάς Δήμητρας στις διάφορες φάσεις ζωής μιας γυναίκας; Στην παιδική ηλικία συναντάμε ορισμένα κορίτσια που είναι εκκολαπτόμενες γυναίκες Δήμητρα, καθώς παίζουν τις μαμάδες φροντίζοντας τα μωρά κούκλες τους. Είναι εκείνα τα κορίτσια που θέλουν να πάρουν στην αγκαλιά ένα μωρό, και που γύρω στα 10 τους ζητούν να αναλάβουν την προσοχή και τη φροντίδα κάποιου άλλου μωρού.

Κατά την εφηβεία, η απόκτηση ενός βιολογικού παιδιού είναι πλέον δυνατή καθώς το αρχετυπικό μητρικό ένστικτο ενισχύεται από τις αντίστοιχες ορμόνες. Τότε είναι που ορισμένες νεαρές γυναίκες επιθυμούν μια εγκυμοσύνη, και στις περιπτώσεις όπου προσωπικοί και κοινωνικοί παράγοντες την ενισχύουν και δεν την αποτρέπουν, καλοδέχονται το μωρό που έρχεται στη ζωή τους. Ωστόσο, η πλειονότητα των γυναικών αυτών, δεν τεκνοποιεί, καθώς ακόμα στερείται τη συντροφικότητα της θεάς Ήρας και τον ερωτισμό της θεάς Αφροδίτης. Τείνουν όμως να παντρεύονται νωρίς και να μην επενδύουν στην εκπαίδευση και την καριέρα τους. Στις περιπτώσεις εκείνες που επιλέγουν να σπουδάσουν, επιλέγουν σχολές και επαγγέλματα φροντίδας. Δεν έχουν υψηλές προσωπικές φιλοδοξίες, ούτε είναι ανταγωνιστικές, παρόλο που δύνανται να διακριθούν. Η «θέση», που είναι ιδιαίτερα σημαντική για την Ήρα, είναι ασήμαντη για αυτές, κάτι που τις κάνει ιδιαίτερα ανοιχτές να συναναστραφούν με ανθρώπους που ανήκουν σε ποικίλες διαφορετικές κοινωνικές ομάδες.

Η μέση ηλικία είναι ίσως η πιο σημαντική περίοδος για τη γυναίκα Δήμητρα. Αν δεν έχει ήδη αποκτήσει παιδί, αρχίζει να την απασχολεί συνειδητά η τεκνοποίηση, καθώς το βιολογικό ρολόι «τρέχει», και ασκεί χρονική πίεση για την απόκτηση απογόνου. Οι παντρεμένες γυναίκες Δήμητρα, είναι αυτές που παίρνουν την πρωτοβουλία για την απόκτηση παιδιού και που απευθύνονται σε κάποιον ειδικό όταν συναντούν δυσκολίες, ή υιοθετούν. Και οι ελεύθερες δεν διστάζουν να γίνουν ανύπαντρες μητέρες. Ακόμα και μετά την απόκτηση παιδιού, η μέση ηλικία παραμένει καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση της μετέπειτα ζωής μιας γυναίκας με ισχυρό αυτό το αρχέτυπο. Τα παιδιά μεγαλώνουν και κάθε βήμα τους προς την ανεξαρτησία, δοκιμάζει την ικανότητα της να τα αποδεσμεύσει από την ίδια. Τότε ορισμένες γυναίκες, αποφασίζουν να αποκτήσουν ένα «στερνό» παιδί. Η απομάκρυνση των παιδιών μπορεί να οδηγήσει τη γυναίκα Δήμητρα σε κρίση, καθώς η απώλεια του προηγούμενου ρόλου τη βυθίζει σε θυμό και σε μεγάλο πένθος, και θέματα προσωπικά μπορεί να έρθουν στην επιφάνεια. Τότε σημάνει η ώρα που οι γυναίκα Δήμητρα αναλογίζεται τι στερείται στη ζωή της και πως μπορεί να επιδιώξει εκ νέου μια προσωπική εσωτερική πληρότητα.

Προς τη δύση της ζωής της η γυναίκα Δήμητρα συνήθως εντάσσεται σε μια από τις παρακάτω δύο κατηγορίες. Στη πρώτη κατηγορία εμπίπτει η γυναίκα που αισθάνεται τον εαυτό της θύμα. Η πηγή αυτού του αισθήματος δυστυχίας, συχνά απορρέει από απογοητεύσεις και ανεκπλήρωτες προσδοκίες της μέσης ηλικίας. Τώρα, η βυθισμένη στο θρήνο, προδομένη και θυμωμένη Δήμητρα, κάθεται στο θρόνο της και δεν αφήνει τίποτα να αναπτυχθεί. Έτσι και η γυναίκα αυτής της κατηγορίας συνήθως μένει άπραγη και γερνά γεμάτη πίκρα. Η γυναίκα της δεύτερης κατηγορίας αντίθετα, βρίσκει αυτή την περίοδο ιδιαίτερα ανταποδοτική καθώς παραμένει δραστήρια και πολυάσχολη, γεμάτη γνώση από τις εμπειρίες της και αναγνώριση από τους άλλους για την σοφία και τη γενναιοδωρία της. Πρόκειται για τη γυναίκα Δήμητρα, που δεν έμαθε τους άλλους να εξαρτώνται από αυτήν ή να την εκμεταλλεύονται. Αντίθετα, αυτή η γυναίκα κατάφερε να τους εμφυσήσει την ανεξαρτησία και τον αμοιβαίο σεβασμό. Παιδιά, εγγόνια, μαθητές, πελάτες, ασθενείς τρέφουν αγάπη και σεβασμό για το πρόσωπό της, όπως ακριβώς συνέβη με τη θεά Δήμητρα στο τέλος του Μύθου, που έδωσε στον άνθρωπο τα δώρα της και τιμήθηκε από αυτόν.

Γιορτή της Μητέρας, λοιπόν, σήμερα. Μία ευκαιρία να εκφράσουμε στη γυναίκα, που μας έδωσε τη ζωή και μας φρόντισε, την αγάπη και το σεβασμό μας. Λίγα λουλούδια, ένα χαμόγελο, ένα φιλί και ένα απλό «ευχαριστώ», μπορεί να είναι λίγα για να χωρέσουν την ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα μας προσφέρει. Είναι όμως αρκετά για να την κάνουν ευτυχισμένη.

ΠΗΓΗ: http://www.psyxologos.info

avagnon

Το διαβάσαμε από το: ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ: το αρχέτυπο και η διαδρομή στους αιώνες – Η Γιορτή της μητέρας στην Αρχαία Ελλάδα http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2016/05/blog-post_369.html#ixzz4BICMk7jU

http://www.hellinon.net/NeesSelides/NEOTERES/Hroismos.files/image002.jpg
Ή ταν ή επί τας!..
Ο ηρωϊσμός των αρχαίων Ελληνίδων προγόνων μας!… Των αγνώστων αυτών μανάδων του Ελληνισμού που θυσίασαν πολλές φορές ακόμη και όλα τα παιδιά τους για την πατρίδα τους!..
Διαβάζοντας κανείς τον Πλούταρχο και συγκεκριμένα τα «Ηθικά » του, κάποια στιγμή θα συναντήση το κεφάλαιο υπό τον τίτλον «Γυναικών αρεταί». Το έργο τούτο, που αναφέρεται στον κατάλογο του Πλανούδη (αρ. 33), συνέγραψε ο Πλούταρχος χάριν της Κλέας, εις την οποίαν, ως γνωστόν, αφιέρωσε και ένα άλλο έργο του υπό τον τίτλον «Περί Ίσιδος και Οσίριδος».
Το ποία ήτο η Κλέα, αναφοράν κάμνομεν ειδικήν αναφοράν μέσα εις το βιβλίον μας. Απ” όσα, όμως, μας αναφέρει ο Πλούταρχος, φαίνεται ότι ήτο ιέρεια του μαντείου των Δελφών, που ανήκε εις τον θίασον των γυναικών, οι οποίες ησχολούντο με την λατρείαν του Διονύσου και μάλιστα ελέγοντο Θυιάδες. Η Κλέα ήτο αρχηγέτις αυτών.
Αφορμήν δια την συγγραφήν του έργου Γυναικών αρεταί, έδωσε ο θάνατος μιας κοινής φίλης του Πλουτάρχου και της Κλέας, της Λεοντίδος, που ο γνωστός βιογράφος εχαρακτήριζε αρίστην.
Έτσι, με την ευκαιρίαν της συναντήσεώς τους, εδόθη και στους δύο η ευκαιρία να συζητήσουν επί μακρόν για τις αρετές της Λεοντίδος και να δοθή υπό του Πλουτάρχου η υπόσχεσις, ότι θα γραφή το μνημονευθέν έργον (Γυναικών αρεταί).
Πράγματι, λίγο αργότερα ο Πλούταρχος πήρε την γραφίδα του και άρχισε να γράφη το έργο αυτό, που μας έδωσε την δυνατότητα να γνωρίζομεν σήμερον πολλά και συγκλονιστικά γεγονότα δια τον ηρωϊσμόν των αρχαίων Ελληνίδων, αφού, για το ίδιο θέμα, έγραψαν αργότερα και πολλοί άλλοι ιστορικοί.

http://www.hellinon.net/NeesSelides/NEOTERES/Hroismos.files/image004.jpg

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ
Ο Πολύαινος, που ήτο μεταγενέστερος του Πλουτάρχου, αφού έζησε κατά την εποχήν των αυτοκρατόρων Μ. Αυρηλίου και Λ. Ουήρου (162 μ.Χ.), μέσα εις τα Στρατηγήματά του, πέραν των άλλων, κάμνει μίαν σημαντικήν αναφοράν για τις αρχαίες Ελληνίδες ηρωΐδες, συλλέγοντας μέσα από την αρχαία Ελληνική ιστορία δεκάδες συγκλονιστικά παραδείγματα κατορθωμάτων, ηρωϊσμού και γενναιότητος πολλών Ελληνίδων της αρχαιότητος, που αλιεύει, όμως, μέσα από το έργο του Πλουτάρχου, παραλλάζοντας διάφορα θέματα είτε λόγω διαφορετικής εκτιμήσεως είτε λόγω διαφορετικών πηγών.
Σε συνολικό και ατομικό επίπεδο, οι γυναίκες – ηρωΐδες, που μνημονεύουν οι ως άνω ιστορικοί , ανεξαρτήτως εθνικότητος, είναι οι εξής :
1) Τρωϊάδες 15) Μίκκα και Μεγιστώ
2) Φωκίδες 16) Πιερία
3) Χίαι 17) Πολυκρίτη
4) Αργείαι 18) Λαμψάκη
5) Περσίδες 19) Αρεταφίλα
6) Κελταί 20) Κάμμα
7) Μηλίαι 21) Στρατονίκη
8) Τυρρηνίδες 22) Χιομάρα
9) Λυκίαι 23) Γύναιον Περγαμηνόν
10) Σαλματίδες 24) Τιμόκλεια
11) Μιλήσιαι 25) Ερυξώ
12) Κίαι 26) Ξενοκρίτη
13) Φωκίδες 27) Πύθεω γυνή
14) Ουαλερία και Κλοιλία

http://www.hellinon.net/NeesSelides/NEOTERES/Hroismos.files/image006.jpg
ΕΠΙΠΟΛΗ : Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΝΑ ΜΑΣ !…
Και μόνον το γεγονός, ότι υπήρξε μία αρχαία Ελληνίδα μάνα μας, ονόματι Επιπόλη, η οποία, σύμφωνα με τον Φώτιο, ντύθηκε σαν άνδρας και πήγε να πολεμήση στην Τροία, με αποτέλεσμα να το πληροφορηθή ο Παλαμήδης και να βρη τραγικόν θάνατον, αυτό και μόνον το γεγονός μας αρκεί για να γνωρίζωμε την γενναιότητα και την μεγαλοψυχία αυτών των ηρωΐδων γυναικών!
Και όχι μόνον!… Μια γυναίκα, για παράδειγμα, επρότεινε νόμο, ώστε να παύση η μανία των Μιλησίων παρθένων προς απαγχονισμόν, που οδηγούσε την πόλη σε καταστροφή !!
Ωστόσο, για να έλθουμε στο θέμα του ηρωϊσμού, δεν λησμονούμε να πούμε, ότι, όταν οι Θεσσαλοί εισέβαλαν στην χώρα των Φωκέων, ο στρατηγός Δαΐφαντος κατέπεισε τούς Φωκείς να συναθροίσουν τις γυναίκες και τα τέκνα τους σε ένα τόπο, όπου εμάζεψαν ξύλα γύρω απ” αυτές, με σκοπό να καούν στην περίπτωση που οι άνδρες νικηθούν στην μάχη.
Το συγκλονιστικό στην όλη υπόθεση δεν είναι μόνον αυτό, αλλά το γεγονός, ότι, το όλο θέμα, έγινε με την συγκατάθεση των γυναικών τους, που όχι μόνον συμφώνησαν, αλλά και επήνεσαν τον Δαΐφαντον για την απόφασή του!!
Πάντα ταύτα, αν λάβωμε υπ” όψιν το γεγονός, ότι οι Τυρρηνοί – για παράδειγμα- μία νύκτα ενεδύθησαν τα φορέματα των γυναικών τους για ν” αποφύγουν τούς Λακεδαινονίους φύλακες, με αποτέλεσμα οι Σπαρτιάτες να μετανιώσουν πικρά για μια ολιγωρία τους!
Το θέμα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι πού δανείσθηκε ο Πολύαινος τις πηγές του (αν είναι, για παράδειγμα, ο Ηρόδοτος, ο Διόδωρος, ο Πλούταρχος, ο Ξενοφών και άλλοι), αλλά αν τα ιστορούμενα από όλους τούς ιστορικούς είναι αλήθεια, την ώρα που είναι γνωστόν ότι υπάρχουν και άλλες πρωταρχικές πηγές (Έφορος, Θεόπομπος), που αναφέρονται στις γυναίκες.
Όλα αυτά, για να μη λησμονούμε το γεγονός, ότι ακόμη και ο Πλούταρχος αλιεύει τα θέματά του για τις αρχαίες Ελληνίδες ηρωΐδες μέσα από τον Σωκράτη τον Αργείο τον ιστορικό, τους Ναξίους συγγραφείς, τον Αριστοτέλη, τον Χάρωνα τον Λαμψακηνό, τον Πολύβιο, τον Ηρόδοτο και άλλους.

http://www.hellinon.net/NeesSelides/NEOTERES/Hroismos.files/image007.jpg
ΠΑΛΗ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΩΝ -ΠΙΝΑΚΑΣ 1903 EMMANUEL CROISE

ΑΝΔΡΕΙΑ, ΤΟΛΜΗ, ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΣ…
Αν θέλουμε, όμως, να διαβάσουμε για τις εν γένει αρετές των αρχαίων Ελληνίδων μανάδων μας, ας ανοίξουμε το έργον του Παρθενίου «Ερωτικά Παθήματα», έτσι ώστε να συμπληρώσουμε το τρίπτυχον Πλουτάρχου-Πολυαίνου-Παρθενίου, με τα αντίστοιχα έργα τους : «Γυναικών αρεταί», «Στρατηγήματα» και «Ερωτικά παθήματα», όπου εξυμνείται το αρχαίον ελληνικόν κάλλος, ο θείος έρως και ο ηρωϊσμός των αρχαίων μανάδων μας!.. Και όχι μόνον!..
Εάν τώρα θελήσομε να αναζητήσουμε απομιμήσεις έργων διαφόρων αρχαίων Ελλήνων ιστορικών, πάνω σ” αυτό το ζήτημα, θα διαβάσουμε εδώ τι λέει σ” ένα εισαγωγικό του σημείωμα ο Εκδοτικός οίκος «Πάπυρος»:
« Παρόμοιον θέμα, δηλ. περί λαμπρών γυναικείων κατορθωμάτων, επραγματεύθησαν και άλλοι. Από της αρχαιότητος ήδη είναι γνωστόν εν έργον, το οποίον αποδίδεται εις τον Ησίοδον και φέρει τον τίτλον Κατάλογος ηρωΐδων γυναικών ή Ηοίαι, διότι η περιγραφή εκάστης ηρωΐδος ήρχιζε με την λέξιν η οίη. Ομοίας Συλλογάς συνέθεσαν κατά τον Φώτιον (Βιβλ. 161 σελ. 338 και 341) ο Αρτέμων Μάγνης «εκ των κατ” αρετήν γυναικών πεπραγμένων διηγημάτων» και ο Απολλώνιος Στωϊκός «όσαι γυναίκες εφιλοσόφησαν η και άλλως τι επίδοξον διεπράξαντο «. Επίσης ο Νικαίνετος κατά τον Αθήναιον (590 b ) έγραψεν Κατάλογον γυναικών. Εκτός των απολεσθεισών τούτων Συλλογών διεσώθησαν μέχρις ημών τα Στρατηγήματα του Πολυαίνου και τα Ερωτικά παθήματα του Παρθενίου. Αλλά και κατά νεωτέρους χρόνους το παράδειγμα του Πλουτάρχου έδωσεν αφορμήν προς μίμησιν εις τον Joh. Vocacio (de claris mulieribus) και άλλους..».

http://www.hellinon.net/NeesSelides/NEOTERES/Hroismos.files/image009.jpg

ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΗΡΩΪΔΕΣ
Δεν ξέρω πόσοι εκ των Ελλήνων είναι εις θέσιν να γνωρίζουν πόσες και πόσες αρχαίες Ελληνίδες μανάδες μας επέδειξαν έναν πρωτοφανή ηρωϊσμό όχι μόνον σε καιρούς πολέμου, αλλά και σε ημέρες ειρήνης.
Η Λέαινα η άγλωττος ονομάστηκε έτσι, διότι είχε την τόλμη να κόψη με τα ίδια της τα δόντια την γλώσσάν της και να την φτύση κατάμουτρα στον βασανιστή της, που ζητούσε απ” αυτήν να πληροφορηθή τούς συνωμότες κατά του Ιππάρχου, πέριξ του Αρμοδίου, που ήτο φίλος της!
Η Τιμάνδρα, φίλη του Αλκιβιάδου, μόλις εδολοφόνησαν τον αγαπημένο της, δεν εδίστασε να πάρη το σώμά του, να το ενδύση και να το κηδέψη «λαμπρώς και φιλοτίμως», όπως γράφει ο Πλούταρχος.
Η Θαΐς η εταίρα, φίλη του Μ. Αλεξάνδρου, πέραν του αν κάποιοι συμφωνούν η διαφωνούν με την ενέργειάν της, για να εκδικηθή τους Πέρσες που κατέστρεψαν την Ελλάδα, δεν εδίστασε ν” αρπάξη πρώτη τον πυρσόν και να βάλη φωτιά στην Περσέπολη, συμπαρασύρουσα κι αυτόν ακόμη τον Μέγα Στρατηλάτη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ο Πλούταρχος αναφέρει , πως η Θαΐς, ως και τα άλλα γύναια του Μεγάλου Αλεξάνδρου εξεδικήθησαν τας κατά της Ελλάδος επιδρομάς των Περσών καλύτερον παντός ναυμάχου η στρατηγού!!
Η Ειρήνη, φίλη του Πτολεμαίου, μη διστάσασα ν” ακολουθήση τον καταδιωκόμενον εραστήν της, όστις κατέφυγε εις το ιερόν της Αρτέμιδος, προτίμησε ν” αποθάνη ηρωϊκώς μαζί του, δια να τον ακολουθήση μέχρι του θανάτου του. Λέγεται μάλιστα ότι κρατούσα δια των χειρών της τούς κρίκους των θυρών του ιερού, έραινε δια του αίματος του προσφιλούς νεκρού τούς βωμούς μέχρις ότου την κατέσφαξαν!!
Τι άλλο να θυμηθούμε; Μήπως την Αλκιθέα, μητέρα του Παυσανίου, που πρώτη έβαλε τον λίθον για τον εντειχισμόν του ναού, μέσα εις τον οποίον είχαν κλείσει τον πολυθρύλητο γιο της, τον νικητή των Πλαταιών, μόλις πληροφορήθηκε ότι κατηγορείται για προδοσία;
Πάμπολλα τα ιστορικά στοιχεία…
Ας δούμε, όμως, ορισμένα παραδείγματα Ελληνίδων ηρωΐδων, που μνημονεύει ο Πλούταρχος μέσα στο έργο του Γυναικών αρεταί:
ΤΡΩΪΑΔΕΣ. Μετά την άλωσιν της Τροίας, όσοι κατάφεραν να διαφύγουν μέσα στα καράβια μαζί με τις γυναίκες τους, φθάνοντας στην Ιταλία, τούς έπιασε τρικυμία. Άπειροι και αδαείς, που ήσαν οι άνδρες, κατέφυγαν στ” αγκυροβόλια και τα λιμάνια, που είχαν ανάγκη, κοντά στον Τιβεριν ποταμόν, περιπλανώμενοι ανά την χώραν, δια να συλλέξουν τις όποιες πληροφορίες εχρειάζοντο.
Οι γυναίκες τους, ταλαιπωρημένες όπως ήσαν και ζητώντας οπωσδήποτε πατρίδα, έλαβαν απόφαση να πυρπολήσουν τα πλοία, για ν” αναγκάσουν τούς άνδρες τους να μείνουν εκεί. Μάλιστα, η πρώτη, που έβαλε φωτιά, ελέγετο Ρώμη.
Μόλις έβαλαν την φωτιά, πήγαν να συναντήσουν τούς άνδρες τους, οι οποίοι έτρεχαν προς την θάλασσα για να σώσουν τα πλοία. Φοβούμενες, όμως, την οργή τους, άλλες μεν αγκάλιαζαν τούς άνδρες των, άλλες δε φιλούσαν θωπευτικώς τούς συγγενείς των, με αποτέλεσμα, δια του τρόπου αυτού, να τους καταπραΰνουν!
Από τότε έμεινε και το συνήθεια στις γυναίκες των Ρωμαίων να χαιρετίζουν με φιλήματα τούς συγγενείς των…
ΦΩΚΙΔΕΣ. Κάποτε ξέσπασε ένας άσπονδος πόλεμος μεταξύ Θεσσαλών και Φωκέων, διότι αυτοί μεν εντός μίας ημέρας εφόνευσαν όλους τούς άρχοντες και τυράννους αυτών, οι δε Θεσσαλοί κατακομμάτιασαν διακοσίους πενήντα ομήρους εκείνων. Κατόπιν εισέβαλαν δια πανστρατιάς στην χώρα των Λοκρών, αποφασίσαντες να μη χαρίσουν την ζωή σε κανένα ενήλικα και να αιχμαλωτίσουν τα παιδιά και τις γυναίκες.
Τότε ο Δαΐφαντος, ο γιος του Βαθυλλίου, άρχοντας με δύο άλλους, κατέπεισε τούς Φωκείς να εξέλθουν αυτοί εις συνάντησιν και να συνάψουν μάχην με τούς Θεσσαλούς, συναθροίζοντας γυναίκες και παιδιά από όλη την Φωκίδα σε ένα μέρος και, αφού συγκεντρώσουν γύρω τους ξύλα, στην περίπτωση που νικηθούν, να δοθή προσταγή να κάψουν τα σώματά τους!
Ενώ, λοιπόν, συμφώνησαν όλοι για την παραπάνω ενέργεια, σηκώθηκε ένας και είπε πως πρέπει να έχουν και την συγκατάθεση των γυναικών τους, διαφορετικά να μη χρησιμοποιήσουν βία.
Μόλις το άκουσαν αυτό οι γυναίκες, έκαμαν συνεδρίασιν και όχι μόνον συμφώνησαν με τούς άνδρες των, αλλά εστεφάνωσαν κιόλας τον Δαΐφαντο για την απόφασή του!
Το ίδιο ακριβώς έγινε και με τα παιδιά, που συνηθροίσθησαν και έλαβαν την ίδια απόφαση με αυτήν των μανάδων τους!!
Τελικώς, οι Φωκείς, συμπλακέντες στις Κλεωνές της Υαμπόλιδος ενίκησαν τους Θεσσαλούς, για να τελούνται έκτοτε ειδικές εορτές, οι οποίες εκαλούντο Ελαφηβόλια, προς τιμήν της Αρτέμιδος και της Υαμπόλεως, ενώ το ψήφισμα των Φωκέων οι Έλληνες ωνόμασαν Απόνοιαν.
ΧΙΑΙ. Κάποτε στην Χίο ενυμφεύετο ένας επίσημος κι ενώ η νύφη εφέρετο επί αμάξης εις την οικίαν του γαμπρού, ο βασιλεύς Ίπποκλος, φίλος και παρευρισκόμενος στον γάμο, χάριν αστεϊσμού, επήδησε πάνω στην άμαξα, με αποτέλεσμα να βρη τον θάνατον από τούς φίλους του γαμπρού.
Λέγεται ότι, τότε, εξεδηλώθη θεία αγανάκτησις και πως εζητήθη από τον θεόν να σκοτώσουν τους φονείς του Ιππόκλου. Αυτό, όμως, δεν έγινε διότι συμφώνησαν ότι όλοι είναι φονείς του βασιλέως. Τότε ο θεός διέταξε να εγκαταλείψουν όλοι την πόλιν, αφού οι πάντες (άνδρες και γυναίκες) είναι φονείς.
Έτσι, λοιπόν, τους αιτίους και τους λαβόντες μέρος στον φόνο τους έστειλαν ως αποίκους στην Λευκωνία, την οποίαν, προηγουμένως, είχαν αφαιρέσει οι Κορωνείς, που κατείχαν μαζί με τούς Ερυθραίους.
Αργότερον, όταν εξερράγη πόλεμος μεταξύ αυτών και των Ερυθραίων, οι οποίοι, μεταξύ των Ιώνων είχαν μεγάλη δύναμη, εξεστράτευσαν εναντίων των Χίων της Λευκωνίας, οι οποίοι, μη δυνάμενοι ν” αντισταθούν, συμφώνησαν, μετά από σπονδές, να εξέλθουν φορώντας μόνον μία χλαμύδα, ένα ιμάτιο και τίποτε άλλο, με αποτέλεσμα οι γυναίκες τους να τους χαρακτηρίζουν δειλούς.
Επειδή δε εκείνοι έλεγαν ότι είχαν ορκισθή, τους προέτρεπαν να μην αφήσουν τα όπλα, αλλά να λέγουν στους εχθρούς των, ότι χλαμύς είναι το δόρυ, χιτώνιον δε η ασπίς!
Αφού δε επείσθησαν οι Χίοι, παρουσιάσθηκαν αμέσως στους Ερυθραίους με τα όπλα τους, αναγκάζοντάς τους να φοβηθούν δια την τόλμην των και μάλιστα να ικανοποιηθούν από την αναχώρησίν των.
Έτσι, λοιπόν, εδιδάχθησαν από τις γυναίκες των να έχουν θάρρος και να σωθούν.
Μετά πολλού χρόνου δε, κι αφού οι γυναίκες απέδειξαν την αρετή τους, ο Φίλιππος, γιος του Δημητρίου, πολιόρκησε την πόλι καλώντας με βάρβαρο και υβριστικό κήρυγμα τους δούλους να αποστατήσουν προς αυτόν, με την υπόσχεσιν ελευθερίας και γάμου με τις κυρίες των, με στόχο να τους συγκατοικήση με τις γυναίκες των δεσποτών τους. Επειδή δε οι γυναίκες κατελήφθησαν από φοβερόν και άγριον θυμόν, οι δε δούλοι είχαν αγανακτήσει κι αυτοί, όρμησαν αμέσως προς τα τείχη προσφέροντας λίθους και βέλη, παρακαλώντας και προτρέποντας τους πολεμούντες άνδρες των, ενώ οι ίδιες έγιναν πολεμίστριες αποκρούοντας τελικώς τον Φίλιππο, χωρίς κανείς δούλος ν” αποστατήση προς αυτόν!!
ΑΡΓΕΙΑΙ. Ο αγών περί του Άργους κατά του Κλεομένους, κατά προτροπήν της ποιητρίας Τελεσίλλης, είναι το επόμενο θέμα μας.
Η Τελέσιλλα (ίδε όνομα) κατήγετο από ένδοξον οικογένειαν, αλλ” ήτο φιλάσθενος. Αυτός και ο λόγος, που έστειλε να ρωτήση το Μαντείο για την σωματική της υγεία. Μόλις έλαβε την απάντησιν, ότι δια των Μουσών θα γίνη καλά, άρχισε να υπηρετή την ποίησιν και την μουσικήν με αποτέλεσμα ν” απαλλαγή της ασθενείας της και να θαυμάζεται από τις Αργείες δια την ποιητικήν τέχνην της.
Όταν, λοιπόν, ο βασιλεύς των Σπαρτιατών Κλεομένης εσκότωσε αρκετούς (όχι όμως 7.777 άτομα (!), όπως ψευδώς ισχυρίζονται μερικοί) και εισήρχετο στην πόλη, ορμή και θεία τόλμη κατέλαβε τις γυναίκες, που ευρίσκοντο εις την ακμήν της ηλικίας των, να αντιταχθούν κατά των εχθρών υπέρ της πατρίδος των. Υπό την αρχηγίαν, λοιπόν, της Τελεσίλλης, έλαβαν τα όπλα, εστάθησαν κοντά στις επάλξεις και περιέβαλαν σαν στέφανος γύρω τα τείχη, ώστε να τις θαυμάζουν οι εχθροί. Απέκρουσαν, λοιπόν, τον Κλεομένη, αφού πολλοί εφονεύθησαν, ενώ τον άλλον βασιλέα, τον Δημάρατον, που εισήλθε εις την πόλιν και κατέλαβε το Παμφυλιακόν, εξεδίωξαν, σύμφωνα με τον Σωκράτην.
Έτσι, λοιπόν, αφού εσώθη η πόλις, τις μεν γυναίκες που σκοτώθηκαν στην μάχη τις έθαψαν στην οδόν της Αργείας, ενώ στις σωθείσες επέτρεψαν να ιδρύσουν τον Ενυάλιον ναόν ως ενθύμιον της ανδρείας των!!
Έκτοτε υπήρχε μία εορτή, που γινόταν εις ανάμνησιν της μάχης εκείνης, τα Υβριστικά, όπου τις μεν γυναίκες ενέδυαν με ανδρικούς χιτώνες και χλαμύδες, τους δε άνδρες με πέπλα και καλύπτρες γυναικών.
Προς επανόρθωσιν δε της λειψανδρίας συνέζευξαν τις γυναίκες όχι με δούλους, όπως λέει ο Ηρόδοτος, αλλά με αρίστους γείτονές των, αφού τους επολιτογράφησαν. Αυτός και ο λόγος, που οι γυναίκες αυτές δεν τους τιμούσαν συγκοιμώμενες, αλλά τους περιφρονούσαν, κάνοντας ειδικόν νόμο, που έλεγε ότι οι έγγαμες γυναίκες θα συγκοιμώνται με τους άνδρες αυτούς φέρουσες πώγωνα!!…
ΜΗΛΙΑΙ. Οι Μήλιοι, όπως γράφει ο Πλούταρχος, κατόπιν εντολής του θεού, και με αρχηγόν τον νέον και ωραίον άνδρα Νυμφαίον, κατόπιν ταλαιπωριών, λόγω καταστροφής των πλοίων τους, όταν προσήγγισαν την Καρίαν και εξήλθον εις την ξηράν, αποίκισαν ένα χώρο δίπλα στην πόλιν Κρύασσαν, που τους παρεχώρησαν οι εκεί κάτοικοι είτε από φόβο είτε από ευσπλαχνίαν.
Μόλις, λοιπόν, διεπίστωσαν ότι οι Μήλιοι επολλαπλασιάζοντο επικινδύνως, οι Κάρες σκέφθηκαν να τούς εξοντώσουν και εμηχανεύθησαν κάποιαν ευωχίαν η κάποιο συμπόσιο.
Έτυχε τότε να έχη ερωτευθή τον Νυμφαίον μία νεαρά παρθένος, που ελέγετο Καφένη, η οποία εκμυστηρεύθηκε το μυστικό στον αγαπημένο της.
Πράγματι. Μόλις οι Κάρες προσποιήθηκαν ότι θέλουν να τούς προσκαλέσουν σε γεύμα, αλλά χωρίς τις γυναίκες τους, ο Νυμφαίος απήντησε ότι τούτο δεν είναι πρέπον και δεν μπορεί να γίνη διότι πρέπει να τούς συνοδεύουν απαραιτήτως οι γυναίκες των.
Έτσι, λοιπόν, αφού ο Νυμφαίος είπε τα πραχθέντα στους Μηλίους, τούς συμβούλευσε να πάνε μεν αυτοί άοπλοι, αλλά οι γυναίκες τους να κρύβουν μέσα στα πόδια τους από ένα ξίφος και να κάθονται κοντά στον άνδρα τους.
Όταν εις το μέσον του δείπνου εδόθη το σύνθημα εις τούς Κάρες και οι Έλληνες κατάλαβαν τι επρόκειτο να συμβή, οι γυναίκες άνοιξαν ταυτόχρονα τούς κόλπους των και οι άνδρες, λαβόντες τα ξίφη, επετέθησαν κατά των βαρβάρων για να τους φονεύσουν όλους, με αποτέλεσμα να κατακτήσουν την χώρα, να την καταστρέψουν και να κτίσουν στην θέση της παλιάς πόλεως την Νέαν Κρύασσαν!
Περιττόν να πούμε, ότι η Καφένη έλαβε σύζυγον τον Νυμφαίον και έχαιρε τιμής και ευγνωμοσύνης εκ μέρους των Ελλήνων.
ΤΥΡΡΗΝΙΔΕΣ. Από τούς Τυρρηνούς, που κατέλαβαν την Λήμνον και Ίμβρον και άρπαξαν τις γυναίκες των Αθηναίων από την Βραυρώνα, εγεννήθησαν τέκνα, που οι Αθηναίοι εξεδίωξαν ως μιγάδες από τα νησιά αυτά. Εκείνοι τότε κατέπλευσαν στο Ταίναρο για να φανούν χρήσιμοι κατά τον ειλωτικόν πόλεμον (465 π.Χ.). Αυτός και ο λόγος, που έλαβαν διάφορα δικαιώματα και ενυμφεύθησαν γυναίκες από το μέρος αυτό.
Επειδή, όμως, οι Τυρρηνοί δεν εκρίνοντο άξιοι να μετέχουν των αξιωμάτων και της βουλής, έγιναν ύποπτοι για συμμετοχή σε πραξικόπημα και πως εσκόπευαν να ανατρέψουν το καθεστώς.
Τότε, οι Λακεδαιμόνιοι τους συνέλαβαν, τους εφυλάκισαν και τους εφύλαττον αυστηρώς, με σκοπό να βρουν αποδεικτικά στοιχεία προς καταδίκην των.
Πλην, όμως, οι γυναίκες των φυλακισμένων ήλθαν σ” επαφή με τους φύλακες και τους ικέτευαν να τις αφήσουν να δουν τους άντρες των μόνες των, μόνον και μόνον για να τους χαιρετίσουν.
Οι φύλακες επείσθησαν και μόλις οι γυναίκες μπήκαν μέσα, προέτρεψαν τους άντρες τους ν” αλλάξουν τα ρούχα τους με αυτά των γυναικών και να εξέλθουν της φυλακής σκεπασμένοι με τις καλύπτρες των, ενώ αυτές θα έμεναν μέσα δια παν ενδεχόμενον.
Έτσι και έγινε. Οι φύλακες εξηπατήθησαν και οι Τυρρηνοί κατέλαβαν τον Ταΰγετον με αποτέλεσμα να κινήσουν εις αποστασίαν τους Είλωτες, που εδέχοντο εις την τάξιν των.
Οι Σπαρτιάτες εφοβήθησαν πολύ και έστειλαν κήρυκα προς συμφιλίωσιν, με τον όρον να λάβουν τις γυναίκες των και, αφού δοθούν εις αυτούς χρήματα και πλοία, να αποπλεύσουν και μάλιστα να χαρακτηρίζονται φίλοι και συγγενείς των Λακεδαιμονίων, όπου και όταν βρουν την χώρα, που θέλουν να κατοικήσουν.
Όπερ και εγένετο, αφού, τελικώς, οι Τυρρηνοί, άλλοι μεν εξ αυτών εγκατεστάθησαν στην Μήλο και άλλοι δε εξ αυτών (οι περισσότεροι) εγκατεστάθησαν στην Κρήτη (Χερρόνησον και Λύκτον)…
ΛΥΚΙΑΙ. Κάτι μυθικό, αλλά που η παράδοσις πιστοποιεί, είναι η παρακάτω ιστορία :
Ο Αμισώδαρος, που οι Λύκιοι ονομάζουν Ισάραν, ήλθε από την αποικία των Λυκίων περί την Ζέλειαν με πλοία ληστρικά, των οποίων ηγεμών ήτο ο Χίμαρρος, πολεμικός μεν άνθρωπος, αλλά σκληρός και θηριώδης. Έπλεε δε με πλοίον, το οποίον έφερε διακριτικόν σημείον από το μέρος μεν της πρώρας λέοντα, από το μέρος δε της πρύμνης δράκοντα και προξενούσε πολλές συμφορές στους Λυκίους, σε σημείο, που να μη μπορούν να πλεύσουν την θάλασσα ούτε να κατοικούν στις παράλιες πόλεις.
Αυτόν, λοιπόν, τον άνθρωπο εφόνευσε ο Βελλερεφόντης, που κατεδίωξε μαζί με τον Πήγασον. Εκδιώξας δε και τις Αμαζόνες δεν ελάμβανε καμίαν αμοιβήν, αλλ” ήτο πολύ άδικος ο Ιοβάτης προς αυτόν, με αποτέλεσμα να εισέλθη εις την θάλασσαν και να ευχηθή εναντίον του στον Ποσειδώνα να καταστή η χώρα άκαρπος και ανωφελής. Μετά την ευχήν απήλθε και το κύμα υψώθηκε πολύ και κατέκλυσε την χώραν, μ” ένα θέαμα τόσο φοβερό, αφού η θάλασσα έμενε μετέωρη και τον ακολουθούσε αποκρύπτουσα την πεδιάδα!
Επειδή δε οι άνδρες παρακαλούσαν τον Βελλερεφόντην να σταματήση την θάλασσα και δεν τον έπειθαν, οι γυναίκες εσήκωσαν τους χιτώνες των και ήλθαν προς συνάντησίν του.
Όταν, λοιπόν, εκείνος οπισθοχώρησε, λέγεται ότι και το κύμα υπεχώρησε μαζί του.
Ορισμένοι, όμως, υποστηρίζουν το μυθώδες του πράγματος και λέγουν ότι ο Βελλερεφόντης παρέσυρε την θάλασσαν όχι με τις ευχές του, αλλά διότι το ευφορώτατον μέρος της πεδιάδος ήτο χαμηλώτερον της θαλάσσης. Μια δε λοφοσειρά, που εξετείνετο παρά την ακτήν και εμπόδιζε την θάλασσα, την άνοιξε ο Βελλερεφόντης, και όταν η θάλασσα όρμησε και κατέκλυσε την πεδιάδα, οι μεν άνδρες με τις παρακλήσεις των δεν κατόρθωσαν τίποτε, οι γυναίκες, όμως, έτρεξαν όλες γύρω του για να τύχουν του σεβασμού των και να καταπραΰνουν την οργήν του.
Άλλοι δε λέγουν ότι η λεγομένη Χίμαιρα, ήτο ένα όρος απέναντι του ηλίου και προξενούσε κατά το θέρος αντανακλάσεις επιβλαβείς και καυστικές, που διεσκορπίζοντο εις την πεδιάδα και από αυτές εμαραίνοντο οι καρποί. Ο Βελλερεφόντης το παρετήρησε και απέκοψε το λειότατον μέρος του γκρεμού που έριχνε προ πάντων τις αντανακλάσεις του. Επειδή όμως δεν ελάμβανε αμοιβήν, οργίσθηκε και εκδικήθηκε τους Λυκίους, αλλά, τελικώς, επείσθη υπό των γυναικών και τα πράγματα ηρέμησαν.
Ο Νύμφις στο τέταρτο βιβλίο του περί Ηρακλείας λέγει, ότι ο Βελλερεφόντης εσκότωσε ένα αγριογούρουνο, που έβλαπτε ζώα και καρπούς στην χώρα των Ξανθίων και δεν ελάμβανε αμοιβήν. Τότε αυτός καταράσθηκε τούς Ξανθίους προς τον Ποσειδώνα και ολόκληρη η πεδιάδα εκαλύφθη από άλμην και κατεστράφη εντελώς, επειδή το χώμα έγινε πικρόν, έως ότου σεβάσθηκε τις παρακλήσεις των γυναικών και ευχήθηκε στον Ποσειδώνα να παύση την οργήν του. Δια τούτο και νόμος υπήρχε εις τους Ξανθίους να λαμβάνουν το όνομα όχι από τον πατέρα, αλλά από την μητέρα τους!…
ΜΙΛΗΣΙΑΙ. Λέγεται, ότι κάποτε κατέλαβε τις Μιλήσιες παρθένες ένα φοβερό και ακατάπαυστο υστερικό πάθος, από κάποια άγνωστη αφορμή. Υποθέτουν μάλιστα ότι, ενδεχομένως, ο αέρας να ανεμείχθη με κάτι που προκαλεί έκστασιν και δηλητηρίασιν, με αποτέλεσμα να προξενήση στις εν λόγω Ελληνίδες διαστροφήν και παραφοράν του λογικού των, μιας και επήλθε σ” αυτές έντονη επιθυμία να αυτοκτονούν με μίαν παράφρονον ορμήν προς απαγχονισμόν. Πολλές δε εξ αυτών είχαν απαγχονισθή κρυφίως.
Οι λόγοι και τα δάκρυα των γονέων τους, αλλά και οι παρηγορίες των φίλων δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τουναντίον μάλιστα οι κοπέλες αυτές νικούσαν κάθε επινόησιν η πανουργίαν εκείνων, που τις εφύλαγαν, και αυτοκτονούσαν!
Το κακό αυτό, ως φαίνεται, είχε θείαν προέλευσιν και ήτο ανώτερον πάσης ανθρωπίνης δυνατότητος, έως ότου, κατά συμβουλήν κάποιου φρονίμου ανθρώπου, συνετάχθη νομοσχέδιον κατά το οποίον οι απαγχονιζόμενες γυναίκες θα έπρεπε να περιφέρωνται προς ταφήν γυμνές δια μέσου της αγοράς!!
Όταν κατεκυρώθη αυτός ο νόμος, όχι μόνον συνεκράτησεν, αλλά κατέπαυσεν οριστικώς την επιθυμίαν των παρθένων προς αυτοκτονίαν!…
ΚΙΑΙ. Στις παρθένες των Κίων υπήρχε μία συνήθεια να πηγαίνουν στα δημόσια ιερά και να περνούν όλη την ημέρα μαζί, ενώ οι μνηστήρές των τις έβλεπαν να παίζουν και να χορεύουν. Το απόγευμα δε επήγαιναν στην οικία κάθε κοπέλας και υπηρετούσαν τούς γονείς και τούς αδελφούς των μέχρι του σημείου να τους πλένουν και τα πόδια. Ήταν τόσο μεγάλος ο σεβασμός των αγοριών προς αυτές, ώστε ο έρωτάς των να είναι κόσμιος και μάλιστα, όταν γινόταν αρραβώνας με κάποια εξ αυτών, οι άλλοι έπαυαν να την ζητούν.
Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού ήτο, κατά τον Πλούταρχον, η μεγάλη απόδειξις της κοσμιότητος των γυναικών, ενώ για επτακόσια ολόκληρα χρόνια να μη παρατηρηθή ίχνος μοιχείας η διαφθοράς!..
ΦΩΚΙΔΕΣ. Όταν οι τύραννοι των Φωκέων είχαν καταλάβει τούς Δελφούς και οι Θηβαίοι πολεμούσαν εναντίον τους τον λεγόμενον Ιερόν πόλεμον, οι ιέρειες του Διονύσου, που ελέγοντο Θυιάδες, αφού κατελήφθησαν από μανίαν και περιπλανήθηκαν την νύκτα, έφθασαν χωρίς να το καταλάβουν στην Άμφισσα. Επειδή δε ήσαν κατακουρασμένες και δεν είχαν συνέλθει ακόμη, εξάπλωσαν εκεί στην αγορά και εκοιμήθησαν.
Τότε οι γυναίκες των Αμφισσέων, φοβούμενες μήπως πάθουν κάποιο κακό, διότι η πόλις ήτο σύμμαχος των Φωκέων και πολλοί στρατιώτες ευρίσκοντο σ” αυτήν, έτρεξαν όλες από τα σπίτια τους στην αγορά, εστάθησαν γύρω τους με σιωπή και όση ώρα εκοιμώντο δεν τις επλησίαζαν. Όταν δε εξύπνησαν άλλες περιεκύκλωσαν άλλες και προσέφεραν σ” αυτές τροφήν και περιποίησιν.
Τέλος, αφού κατέπεισαν τούς συζύγους των, συνόδευσαν αυτές και τις προέπεμψαν μέχρι των συνόρων (δείγμα, προφανώς, του μεγάλου σεβασμού, που έτρεφαν άπαντες απέναντι των ιερειών και δη των Θυιάδων).
Βεβαίως, ο Πλούταρχος αναφέρεται και στον ηρωϊσμό γυναικών άλλων εθνοτήτων, που δεν κάμνομεν, όμως, αναλυτικήν αναφοράν, μιας και το αντικείμενό μας στο βιβλίο αυτό είναι οι Ελληνίδες και όχι οι ξένες της αρχαιότητος. *
ΠΗΓΕΣ –ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Άγγελου Π. Σακκέτου:
α) «Οι Ελληνίδες της Αρχαιότητας»
β) «Η καρδιά της Ελλάδος».
hellinon.net

Μοιραστείτε το!

2 comments to Η γιορτή της μητέρας στην αρχαία Ελλάδα

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>