«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Αγαπητοί αναγνώστες δεν θα χαριστώ σε κανέναν κοπρίτη, ούτε πολιτικό, ούτε θρησκευτικό δογματικό καθεστώς!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΣΟΥ

Επιτέλους η ανθρωπότητα πρέπει να μάθει την αλήθεια για τους Έλληνες, πρέπει να μάθει για να σωθεί, χτυπάνε την Ελλάδα γιατί, μόνο η Ελλάδα συνεχίζει να αντιστέκεται στην παγκόσμια εγκληματική Νέα Τάξη Υπό τις ευλογίες του χριστιανισμού!

Δεν θα φοβηθώ από τις παγκόσμιες σειρήνες πολιτικές και θρησκευτικές και εχθρούς του Ελληνισμού!

Αλήθεια γιατί πρέπει να ανεχτώ το ολοκαύτωμα των Ελλήνων από μια ξενόφερτη αλλοδαπή θρησκεία;;;

Και τώρα πρέπει πάλι να ανεχτώ τους ξενόφερτους δολοφόνους αλλοδαπούς για δεύτερο ολοκαύτωμα του Ελληνισμού!

2.000 χρόνια δεν κατάφεραν να αφανίσουν την ιερή φυλή των Ελλήνων!

Και τώρα εφαρμόζουν άλλο εξοντωτικό σχέδιο με την αλλοίωση και μόλυνση του γηγενή ελληνικού πληθυσμού με όλες τις φυλές του κόσμου!

Η ανθρωπότητα πλην ελαχίστων που σιωπούν, δεν γνωρίζει το Ελληνικό ολοκαύτωμα, που όμοιό του δεν υπάρχει και όμως δεν τιμάτε με τον τρόπω που του αξίζει!

Οι Εβραίοι παύλα σιωνισμός, είχαν 2.500 χρόνια αρχίσει τα σχέδια τους για να καπηλευτούν προς ίδιο όφελος έναν μοναδικό λαό επάνω στην γη, με μοναδικές ικανότητες σε όλες τις επιστημονικές και κοινωνικές του αξίες! Όμως όπως πάντα βρέθηκαν και οι εφιάλτες να τους βοηθήσουν! Ιδικά με την επικράτηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το ένα τρίτο του αρχαίου Ελληνικού πληθυσμού, πήγε με το μέρος τον Ρωμαίων και όχι μόνο, αλλά έκαναν τις μεγαλύτερες σφαγές, ακόμα χειρότερες και από τους κατακτητές!

Ο υπόλοιπος αρχαίος ελληνικός πληθυσμός διώχθηκε ανηλεώς, σφαγιάστηκαν, ξεκλήριζαν ολόκληρες πόλης, μετά από την φθορά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έπρεπε να βρουν το επόμενο στάδιο υποδούλωσης των Ελλήνων, γιατί μόνο αυτούς φοβόνταν για τον τελικό αφανισμό της εγκληματικής  και πολύ σκληρής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας!

Εδώ εμφανίζεται ο χριστιανισμός, γέννημα θρέμμα του σιωνισμού!

Ποινή θανάτου και κατάσχεση όλης της περιουσίας σε όποιον δεν αλλαξοπιστούσε, δεν σταμάτησαν στον αρχηγό της οικογενείας, αλλά ξεκλήριζαν όλη την οικογένεια και τους συγγενείς και όποιον τους μιλούσε! Εντωμεταξύ σε συνδυασμό με τις σφαγές έκαψαν, γκρέμισαν, εξαφάνισαν, παπύρους, αγάλματα, κτήρια, ανασκέλωσαν ακόμα και τους νεκρούς και  οτιδήποτε έδειχνε Ελληνικό! Αυτό μέσα στους αιώνες εφαρμόστηκε πιστά με την ίδια σκληρότητα όχι μόνο στον πληθυσμό του ελλαδικού χώρου, αλλά και όπου αλλού είχαν καταφύγει Έλληνες!

Μερικά παραδείγματα που μένουν κρυφά, για τον ιδικό διωγμό στον μεσαίωνα με τις άγιες σταυροφορίες,  το ολοκαύτωμα των Ινδιάνων της Αμερικής που επικαλούνταν τον ξανθό θεό, τον Ηρακλή, στο Μεξικό, στην Παλαιστίνη, στην Κροατία, στην Ρωσία του Στάλιν και πολλούς άλλους διωγμούς του Ελληνικού στοιχείου!

Τα τέρατα δεν κατάφεραν αυτό που ήθελαν 2.500 χρόνια και έχουν αρχίσει φανερά να δείχνουν το μίσος τους κατά του Ελληνισμού!

Θα πρέπει η ανθρωπότητα να γνωρίζει ότι δεν είναι θέμα καλής η κακής θρησκείας, αλλά γιατί μαζικά ένας λαός έπρεπε να αλλαξοπιστήσει; Δεν ξέρω αν ήταν αληθινοί οι θεοί των Αρχαίων Ελλήνων, ή  ήταν ήθη και έθιμα, ότι και να ήταν όμως δίδασκαν τους Έλληνες, να μην σκύβουν, να μην προσκυνάνε, να μη σέρνονται στα τέσσερα, να στέκονται υπερήφανοι όρθιοι μπροστά σε οποιονδήποτε, όσο και μεγάλο βαθμό και αν είχε!!!

Ο Εβραιοχριστιανισμός αυτό προσπάθησε και προσπαθεί να επιβάλει, να σκύβεις, να προσκυνάς, να σέρνεσαι στα τέσσερα και να ικετεύεις, να δηλώνεις με αυτών τον τρόπο την δουλικότητα σου!

Να μάθει η  ανθρωπότητα όλη,  ότι αυτή η βρόμικη και εγκληματική θρησκεία ο Εβραιοχριστινισμός την δύναμη του την αντλεί από την υποδούλωση, όχι τόσο του σώματος, αλλά κυρίως της ψυχής!

Οφείλει η ανθρωπότητα να μάθει και να αποδώσει την θέση που αξίζει στο παγκόσμιο στερέωμα του Έλληνα και του Ελληνισμού! Μια τέτοια ενέργεια και συμπεριφορά από την παγκόσμια κοινότητα, δεν θα είναι μόνο η αναγνώριση του μεγαλύτερου Ελληνικού ολοκαυτώματος, αλλά και η σωτηρία της ανθρωπότητας!

Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ  ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!!!

Ο γαλαξίας μας έχει μάζα όσο 700 δισεκατομμύρια Ήλιοι

Η συνολική μάζα του γαλαξία μας ισοδυναμεί με τη μάζα 700 δισεκατομμυρίων Ήλιων, σύμφωνα με μια νέα εκτίμηση, που θεωρείται η πιο ακριβής μέχρι σήμερα.

Ποιος ο ρόλος της ύπαρξης αυτής της μάζας;;;

Η μάζα αυτή περιλαμβάνει τα πάντα: άστρα, μαύρες τρύπες, νέφη αερίων, αστρόσκονη, σκοτεινή ύλη και κάθε είδους κομήτες και πλανήτες.

Ποιος ο ρόλος  αυτού που αποκαλούν θεό ή θεούς, όταν δεν υπάρχει πρακτική απόδειξη της υπάρξεις του και του ρόλου του;;;

Η προηγούμενη εκτίμηση ήταν αρκετά μεγαλύτερη, γύρω στο ένα τρισεκατομμύριο Ήλιους. Ο υπολογισμός όλης της μάζας του γαλαξία μας είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, εν μέρει επειδή μόνο ένα μέρος του φαίνεται από τα τηλεσκόπια.

Τι ξέρουν, τι έχουν δει, τι έχουν μαζέψει σε ευρήματα και στοιχεία από το διάστημα,, και πως έγιναν τα δισεκατομμύρια σκουπίδια στο διάστημα, πια η χρησιμότητα του τεράστιου διαστημικού σταθμού, που τον μεγαλώνουν ραγδαία, κρύβοντας το από τους λαούς;;;
Η νέα εκτίμηση, από τον καθηγητή Ουίλιαμ Χάρις και τη Γκουέντολιν Ίντι του Πανεπιστημίου Μακμάστερ του Καναδά, παρουσιάσθηκε στο ετήσιο συνέδριο της Καναδικής Αστρονομικής Εταιρείας και υποβλήθηκε για δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής “The Astrophysical Journal”.

Σύμφωνα με τις νέες εκτιμήσεις, που αναμένεται πάντως να αναθεωρηθούν ξανά στο μέλλον, καθώς συνεχώς οι επιστήμονες μαθαίνουν περισσότερα πράγματα για τον γαλαξία μας, η σκοτεινή ύλη αποτελεί το 88% περίπου της μάζας του.

Τω ερώτημα είναι όχι μόνο επιστημονικό αλλά και υπαρξιακό;;;

Ποιος ο λόγος του ανθρώπου μέσα στην καθημερινότητα της γης με το Σύμπαν, γέννηση, θάνατος, σκόνη;;;

Γέννηση, διατροφή, ύπνος, χαρές πόνοι, θάνατος;;;

Μια ύπαρξη του ανθρώπου στην γη που δεν έχει μέχρι σήμερα ανακαλυφθεί, η  πρακτική χρησιμότητα του στο σύμπαν, στο όλο;;; Ένας κύκλος φύση ζώα, άνθρωπος, για ποιο λόγο υπάρχουν, όταν η γη είναι η παρουσία της στο σύμπαν λιγότερο από κόκκος της άμμου;;;

Οι Έλληνες αν δεν είχαν καταφέρει να δώσουν απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, ήταν έτοιμοι να απαντήσουν, αλλά η σχεδιασμένη και άνευ λόγου σφαγή των Ελλήνων, καταστρέφοντας το 80% των γραπτών τους, των ζωντανών κτηρίων στον χώρο που τα έφτιαχναν, και η μαζική καταστροφή των αγαλμάτων που ήταν άφθαρτα αρχεία για τις μελλοντικές γενιές σταμάτησε;;; Γιατί;;; Τι ήξεραν;;; τι φοβόντουσαν και έκαναν αυτό το τεράστιο ολοκαύτωμα των Ελλήνων, που το αποσιωπούν ακόμα;;;;

Η απάντηση θα έρθει κάποια στιγμή όταν κατανοήσουμε πόσες καταστροφές ήταν φυσικές και ποιες έξω συμπαντικές και πόσες από τον ίδιο τον άνθρωπο;;;

 

Διότι η γη ξερνά κάθε ημέρα νέα στοιχεία που ανατρέπει τα παλιά και ίσως και το διαστημικό σύμπαν να κάνει το ίδιο και μας το κρύβουν! Γιατί;;;;

Είμαι τώρα πεπεισμένος ότι πίσω από τον διωγμό των Ελλήνων κάτι πολύ μεγαλύτερο για τα σημερινά δεδομένα κρύβεται, για αυτό με τέτοιο μίσος προσπαθούν να διαλύσουν τον ελληνισμό, τον Έλληνα με διάφορους τρόπους αφού δεν μπορούν να τον αφανίσουν, τον κρατούν αμόρφωτο, τι φοβούνται;;;

Αγαπητοί αναγνώστες δεν μεμψιμοιρώ, δεν αναθεματίζω την φύση, την αγάπη, τον έρωτα, την αλληλεγγύη και όλα τα ωραία της υπάρξεις του ανθρώπου και της γης στο σύνολό της.

Ερευνώ να εξηγήσω το μοναδικό φαινόμενο της εξαφάνισης και κατασυκοφάντησης στα ήθη και έθιμα μετά θρησκευτικών πεποιθήσεων του Ελληνισμού δια του βίαιου τρόπου της ολικής σφαγείς των Ελλήνων και απόκρυψης της αληθινής ιστορίας τους!

Ένα μικρο απόσπασμα από το πολύ καλό άρθρο της Κατερίνα Χατζηθεοδώρου  με τίτλο (ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!)

Και βέβαια στα σχέδια της Ν.Τ.Π. μέγας στόχος επίθεσης είναι η Ελλάδα, για λόγους που σχεδόν όλοι γνωρίζουμε: βαθιές δημοκρατικές και πολιτισμικές καταβολές, ομοιογένεια φυλετική, γλωσσική, θρησκευτική, εξαιρετική νοημοσύνη (τουλάχιστον πριν μάς την διαλύσουν)  υποταγή στους θεϊκούς παρά στους ανθρώπινους νόμους (Αντιγόνη),αγάπη προς την Πατρίδα μέχρις αυτοθυσίας, λατρεία της Ελευθερίας  και πάλι  μέχρις αυτοθυσίας.  Επειδή οι Έλληνες γνώριζαν, τουλάχιστον μέχρι πρό τινος, ότι Πατρίδα και Ελευθερία είναι ένα και το αυτό.

Μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος, όταν η πατρίδα του δεν είναι ελεύθερη; Μπορεί κάποιος να είναι “πολίτης”, όταν δεν έχει πόλη, δηλαδή πατρίδα; Στην αχανή χοάνη της Παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας, τι ρόλο και τι λόγο μπορεί να έχει η ανθρώπινη μονάδα, ο υποτιθέμενος πολίτης,  και με ποιο πολιτικό βάρος; Με το εν επτάκις δισεκατομμυριοστό επί του συνόλου της ανθρωπότητας, δηλαδή με απολύτως μηδαμινό. Απαιτούνται λοιπόν όρια για να λειτουργεί η ιδιότητα του πολίτη, τα όρια της πατρίδος του. Και μέσα σε αυτήν τα όρια του μικρού, (όσον πιο μικρού τόσο το καλύτερο για να λειτουργεί ως πολίτης), Δήμου -ή Κοινότητας- στον οποίο ανήκει.

Αυτός ήταν ο Έλληνας πριν του διαλύσουν τη νοητική και ψυχική του συγκρότηση  αρχίζοντας από τη διάλυση στα σχολειά κάθε είδους ψυχο-νοητικής δομής: γραμματικής, συντακτικής, μαθηματικής και Ιστορικής, παρέχοντας κάποια ψήγματα γνώσης  ως “λίθους και κεράμους ατάκτως ερριμμένους”. Και συνεχίζοντας με τη διάχυση των πιο αντιφατικών “ιδεολογιών”, ως και κάθε είδους  σαθρών προτύπων μέσα στο κοινωνικό σώμα. Και για τους πιο τεμπέληδες νοητικά  και κοινωνικά, μετη διασπορά μιας διαστρεβλωμένης εικόνας της πραγματικότητας μέσα από την “εικόνα” της τηλεόρασης και τον ψευδή λόγο των συστημικών ΜΜΕ.

Δούλεψαν πολλά χρόνια και πολύ συστηματικά για να στρεβλώσουν ψυχο-νοητικά τον Έλληνα και δεν πρέπει να τον κατηγορούμε για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Τη στιγμή που τον καιρό της “μεγάλης επίθεσης”(που προηγήθηκε της παρούσας και εκείνη ήταν κατά τη γνώμη μου η “μεγάλη επίθεση” , ώστε να επιτύχει αυτή που θα επακολουθούσε) δεν είχε καμία βοήθεια από πουθενά και από κανέναν, εκτός από ελάχιστες “μοναχικές φωνές”, για να διατηρήσει την εσωτερική (ψυχική)  και την Εθνική του ταυτότητα.

Πλήρως αλληλένδετα είναι αυτά τα δύο και χτυπήθηκαν  από τη ρίζα και ταυτόχρονα. Για το αν αντέδρασε ή όχι και πώς  η εκκλησιαστική  Ιεραρχία κατά τη διάρκεια  της “μεγάλης επίθεσης” θα αναφερθώ μιαν άλλη φορά, επειδή το θέμα αυτό είναι πολύ ακανθώδες και πολύ ευαίσθητο.

Και το εκπληκτικό και μεγάλης απορίας άξιον είναι το ότι ενώ μάς είχε δηλωθεί από το 1974 σταράτα και ξεκάθαρα: Οι Έλληνες είναι ατίθασος και δυσκολο-κυβέρνητος λαός (εννόει δεν υποτάσσεται και δεν σκύβει το κεφάλι). Συνεπώς πρέπει να τους επιτεθούμε στις Εθνικές τους ρίζες, στη γλώσσα, στη θρησκεία, στον πολιτισμό τους -Χ.Κίσινγκερ.

Η συλλογικότητα “Έλλην” δεν μπόρεσε έγκαιρα να κατανοήσει το μέγεθος, τους τρόπους και την εξέλιξη αυτής της“μεγάλης επίθεσης”, (με εσωτερικά όργανα όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς και κατ’ εξοχήν του ηγέτες των κομμάτων), ώστε να δημιουργηθούν έγκαιρα στο λαϊκό της σώμα “αντιστάσεις και αντισώματα”, προσωπικά και συλλογικά.

Αντίγραφο από ΕΒΡΑΙΟΙ 411

……………………………………………………

Τι μας λεει ο ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ :

ΟΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΟΥ <<ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ>>! ! !

Επειδή οι νέοι χριστιανοί θέλανε με κάθε τρόπο να ξεριζώσουν τον παγανισμό, δηλαδή την αρχαία θρησκεία των Ελλήνων και να κάνουν όλους τους υπηκόους του Βυζαντίου χριστιανούς, ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ , ΟΧΙ ΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ , ΑΛΛΑ ΜΕ ΒΙΑ , ΜΕ ΦΟΝΟΥΣ , ΜΕ ΚΑΤΑΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ! ! !

ΟΣΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ είχανε γλιτώσει από τις βαρβαρικές επιδρομές, ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ! ! !

Χιλιάδες μελέτες και επιστημονικές παρατηρήσεις ή ΚΑΗΚΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ή επειδή δεν υπήρχε χαρτι ΣΒΗΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥΣ ,που μεταχειριζόντουσαν το σβησμένο χαρτί, ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ και χριστιανικά παραγγέλματα.

Επιπλέον αφού η πίστη στο Χριστιανισμό ήτανε τόσο πολύ ριζωμένη ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ! ! !

ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕ , ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΟΥΝ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΦΑΡΜΑΚΑ Η ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΙΑΤΡΙΚΗ ! ! !

Συνέβαινε, όμως, πολλές γυναίκες πού είχαν αρρώστους τον άντρα τους ή το παιδί τους, να θυμούνται, ότι πολλές αρρώστιες θεραπευόντουσαν με ορισμένα βότανα.

Αυτό ήτανε μια παράδοση, πού την έχομε ακόμα και σήμερα, όταν διατηρούμε του κόσμου τα βότανα για ορισμένες ασθένειες. Άλλωστε η φαρμακολογία και σήμερα επιστημονικά βασίζεται στη βοτανολογία, στα βότανα δηλαδή.

ΟΙ,<<ΕΘΝΙΚΕΣ>> ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΛΟΙΠΟΝ , ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑΝ , δεν είχανε χωνέψει, ότι ο άρρωστός τους θα γινόταν καλά με προσευχές, ξεκινούσαν να πάνε στα χωράφια και ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΒΟΤΑΝΑ ,που ξέρανε για να κάνουν καλά τους αγαπημένους τους.

ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ , ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ , οι γυναίκες αναγκαζόντουσαν να βγουν για μάζεμα βοτάνων ΤΗ ΝΥΧΤΑ .

Από το σημείο αυτό οι χριστιανοί φανατισμένοι πάντα και βλέποντάς τες να ψάχνουνε στο φως του φεγγαριού, ΤΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΑΝ ΓΙΑ ΜΑΓΙΣΣΕΣ ! ! !

«Φθάνει, λέει ο ιστορικός, θεαθή γυνή τις νύκτωρ πλησίον αρχαίων μαρμάρων ίνα χαρακτηρισθή ως αιρετική».

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ , ΟΤΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ και κοντά σ΄ αυτές και οι δικοί τους, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΚΑΗΚΑΝ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΣΑΝ ΜΑΓΙΣΣΕΣ , όλη αυτή τη σκοτεινή εποχή, ΠΟΥ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΦΡΟΝΤΙΖΕ ΝΑ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ! ! !

Παρακάτω με την βοήθεια της Ελληνίδας Γιαγιάς σας παρέχουμε όσες πληροφορίες θεωρούμε αληθινές για το παρελθόν και το μέλλον των Ελλήνων!

Και πια η χρησιμότητα των ανθρώπων στο όλο σύμπαν;

Μια αναλυτική έρευνα που δεν θα μάθετε στα συμβατικά μέσα.

Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί!

Είναι δε μεγάλη τιμή για μας διότι οι προπάτορες μας υπήρξαν το δυναμικότερο γένος της ιστορίας.

Παρόλο που φέρουμε διάφορες ονομασίες κατά το φύλο (Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς, Αρκάδες, Μινωίτες, Μυκηναΐοι, Μακεδόνες κλπ ) τρία υπήρξαν τα κύρια γενικά ονόματα του γένους των Ελλήνων:Πελασγοί ( εκ του Πελασγού) , Γραικοί ( εκ του Γραικού ) και Έλληνες ( εκ του Έλληνος ) .

Και θα ήτο περιττόν να τονίζουμε την καταγωγή μας αν οι «καλοθελητές»δεν προέβαιναν στον άγριο τεμμαχισμό και ακρωτηριασμό του ενδόξου Γένους μας, με σκοπό να το αφανισουν αριθμητικά και να το κάνουν νήπιο ηλικιακά.

ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΣΜΕΝ

Ο Πελασγός Ητο υιός του Διός και της Νιόβης, αυτόχθων πάππος του Θεσσαλού [Και όχι Ινδοευρωπαίος εκ του πουθενά, ή εξ Ασίας και Αφρικής όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αμαθείς ή κακόβουλοι κονδυλοφόροι].

Η ετυμολογία του Πελασγός προέρχεται

α/ εκ του πάλαι +γέγαα =γίνομαι παλιός

β/ εκ του «Πέληον Αργος»=παλαιός γέρων(εξ ου και Αργος Πελασγικόν)

γ/ εκ του πελαργός=ταξιδευτής

δ/ εκ του περάω=περνώ θάλασσαν (μετανάστης, θαλασσοπόρος )

ε/ εκ του πλάζω=περιπλανώμαι δια θαλάσσης( λαός της θάλασσας)

στ/ εκ του πέλας=πλησίον+άγω(οδηγώ, ηγούμαι μεταφέρω στους γειτονικούς λαούς) .

Όλα τα ετυμολογικά στοιχεία του ονόματος Πελασγός, οδηγούν στον πανάρχαιο, ανήσυχο και τολμηρό λαό της θάλασσας, που μεταναστεύει και ταξιδεύει (όπως ο πολύπλαγκτος Οδυσσεύς).

Οι πρώτοι Πελασγοί ήσαν Αρκάδες ,που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και από εκεί ορμώμενοι, προσήγγισαν στις γειτονικές ακτές(Ιταλία, Μικρά Ασία, Μεσόγειο κλπ )

Ο Γραικός Ητο προκατακλυσμιαίος ήρως, υιός του Θεσσαλού, και δισέγγονος του Πελασγού που ήκμασε προ του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνος .

Ετυμολογείται εκ του «γραίος =γεραιός ή γηραιός εκ της ΅γης + ρέωΆ ή ΅γη +έραΆ» [ Ο Κωνστ. Οικονόμου εξ Οικονόμων στο « Περί γνησίας Προφοράς»

σελ.335 γράφει: «Γραικός είναι άνθρωπος τον μεν σώμα στερρός , κραταιός, το δε γένος γηραιός, ήτοι παλαιός, αρχαιόγονος, πρεσβυγενής και γεράσμιος»

Για τον Έλληνα γράφει ότι είναι εκ του έλα, είλη, ήλιος, σέλας πάντα σημαίνονται το ταχυκίνητον και πολυέλικτον φως»

(Αεροπορική Ιδέα , άρθρο Αννας Τζιροπούλου-Ευσταθίου τ.40 2004)]

Πάντως η κοιτίδα μας είναι η Θεσσαλία με επίκεντρο τον Όλυμπο.

Ο Έλλην Ητο υιός του Δευκαλίωνος και είναι μετεξέλιξη εκ της γενιάς των Πελασγών και Γραικών

«Έλλην, γόνω μεν ην Διός, λόγω δε Δευκαλίωνος»

Και η χώρα που κατοικούσαν οι Έλληνες ωνομάσθη Ελλάς,  «πρότερον Πελασγία καλουμένη» [Ηρόδ. Β! 56] Ετυμολογικές εκδοχές

α/ Ελλάς= η φωτεινή καθέδρα,(σελ+ελλά)

β/ Ελλάς=ο φωτεινός λίθος(σέλ+λας)

Κατά τον Αριστοτέλη το όνομα της πήρε από την Δωδώνη της Ηπείρου , όπου ζούσαν οι Σελλοί και οι καλούμενοι τότε Γραικοί και νυν Έλληνες .

Το Πάριον Μάρμαρον γράφει: «Έλληνες ωνομάσθησαν , το πρότερον Γραικοί καλούμενοι»

Η ονομασία ΅Πελασγοί είναι γενική και περιλαμβάνει μια ευρύτερη ομάδα που ξεκίνησε μεν από την ίδια περιοχή με κέντρο το Αιγαίο Πέλαγος (την Ελληνική Χερσόνησο και τις πέριξ του Αιγαίου ακτές) αλλά ξαπλώθηκε στην σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο και συν τω χρόνω πήρε διαφορετικά ονόματα.

Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι Πελασγοί με διάφορα ονόματα είναι διεσπαρμένοι σε κάθε γωνιά του πλανήτου.

Στην τολμηρή φιλοδοξία μας να σχολιάσουμε, ερμηνεύσουμε εκ νέου και αποκωδικοποιήσουμε την Ιλιάδα, αναλαμβάνουμε τούτο το δύσκολο έργο.

Εκείνο κυρίως που θα επιδιώξουμε είναι να σχολιάσουμε τα στρατιωτικές αντιλήψεις της εποχής του Τρωικού πολέμου σε σχέση με τις επικρατούσες σήμερον.

Επίσης να συγκρίνουμε τις ιδέες και δοξασίες της εποχής του Ομήρου με αυτές της εποχής μας, ελάχιστα χρόνια πριν από την 3η Χιλιετία.

Η προσπάθειά μας αυτή δεν εκπηγάζει από κάποια προγονοπληξία, ή αρχαιολαγνία, αλλά από την σκέψη ότι τα αρχαία Ελληνικά κείμενα δίνουν όλες τις απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα.

Βοηθούν τους νέους να καταλάβουν τι σημαίνει ζωή, που πηγαίνουν, πως πρέπει να αγωνίζονται και πως να ξεπεράσουν τα σημερινά τους αδιέξοδα.

Η αρχαία ελληνική γραμματεία δείχνει τον λόγο, για τον οποίον πρέπει να ζη κανείς και να έχη ελπίδες και σκοπό στην ζωή.

Έτσι πιστεύουμε ότι θα συμβάλλουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας στην ψυχοπνευματική ανόρθωση του Ελληνισμού που τόσο έχει εξουθενωθή και στερηθή από τα νάματα των προγονικών πνευματικών θησαυρών του.

Διότι έχουμε παρατηρήσει ότι οι λαοί που έχουν βασίσει την παιδεία των στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη προχώρησαν προς τον ορθολογισμό και αποκολλήθηκαν από τις σκοταδιστικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις και τα δόγματα.

Αντίθετα το Ελληνικό γένος και ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο που κατοικεί στην Ελλάδα, ζη ακόμη στο μισοσκόταδο, καθόσον η Ελλάδα δεν μπόρεσε να συμβαδίση με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ούσα υπόδουλος στον Τούρκο δυνάστη επί 400 περίπου χρόνια.

Η διαφορά αυτή φάσεως μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών και της Ελλάδος μεταφράζεται σε διαφορετική Λογική και κοσμοθεώρηση, μολονότι δεν μας βρίσκει πάντα σύμφωνους η Ευρωπαϊκή ωφελιμιστική και υλιστική αντίληψη περί της ζωής, πολύ περισσότερο η πρόσφατη αγοραία αντίληψη περί της ζωής.

Εκρίναμε λοιπόν σκόπιμο να αρχίσουμε από τον θείο Όμηρο, διότι αναμφισβήτητα, είναι ο πρώτος ποιητής στον κόσμο και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι μόνον ο ποιητής των Θεών αλλά και ο Θεός των ποιητών.

Επομένως είναι φυσικό να αρχίση κανείς από τον Έλληνα Θεό-και όχι από τον Ιουδαίο Γιαχβέ-τον όμορφο Δία και τους συντρόφους του.

Περί της καταγωγής του Ομήρου και της εποχής που συνέθεσε τα δύο μνημειακά αριστουργήματα της ποίησης, δεν είναι τίποτα θετικά γνωστό.

Γιατί τα Έπη του Ομήρου είναι το απαύγασμα της Ελληνικής Σκέψης που έρχεται απο τα βάθη της Ιστορίας και την αχλύ της αρχέγονης Προϊστορίας.

Και ναι μεν λέγεται ότι επτά πόλεις ερίζουν την καταγωγή του ποιητή, διεκδικούσαι η κάθε μια την αιωνία δόξα.

http://2.bp.blogspot.com/-V0X87asEXtA/T3ggkAKjE-I/AAAAAAAAAF8/dw6QUNP4vHg/s400/14.jpg

Ωστόσο περισσότερον επιμένουν εις τους ανεξακρίβωτους τίτλους των εκ μεν των νήσων, η Λέσβος, εκ δε των άλλων πόλεων η Σμύρνη, η οποία ακόμη και «Μελισσογενή» τον αποκαλεί.

Και φυσικά δεν εννοούμεν τους προσωρινούς κατακτητές της σημερινής Μικράς Ασίας σαν προπάτορες του Ομήρου-όπως η Τουρκική προπαγάνδα θέλει να παριστάνη-αλλά τα ένδοξα Ελληνικά φύλα της Ιωνίας που τον εξέθρεψαν και του έβαλαν στο στόμα το πνευματικό «Νέκταρ».

Εν προκειμένω πρέπει να σημειώσουμε την αντίφαση, κατά την οποία το Τουρκικό κράτος από την μιά μεριά εκμεταλλεύεται εθνολογικά, ιστορικά και κατ’ άλλους πολλούς τρόπους την Αρχαία Ελληνική κληρονομιά της περιοχής, ενώ από την άλλη εχθρεύεται θανάσιμα τον Ελληνισμό σαν Ιδεολογία και πράξη Ανθρωπισμού και Δημοκρατίας θεωρώντας την αντίπαλο του.

Το τουρκικό «εθνοκράτος» οικειοποιήθηκε την λαμπρή ιστορία της πολυφυλετικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Έτσι έφθασε στο σημείο να αποκαλή τον Όμηρο «Ομέρ» και να τον θεωρή πνευματικό πρόγονο των Τούρκων ταταρομογγόλων της κεντρικής Ασίας.

Οι Έλληνες της Σμύρνης προτού εκδιωχθούν βίαια υπό των Τούρκων από τις πανάρχαιες πατρογονικές των εστίες, τον αποκαλούσαν «Μελισσογενή» διότι έλεγαν ότι κατοικούσε παρά τας όχθας του ποταμού Μέλητος, αλλά όλα ταύτα χάνονται στα βάθη της προϊστορίας και καλύπτονται από την αχλύ των δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ετών του Ελληνικού βίου.

Οι Έλληνες πάντοτε γνώριζαν -από την απωτάτη εποχή του παγκόσμιου Ελληνικού Πολιτισμού του Διός έως του Μ. Αλεξάνδρου- ότι η ανάπτυξη και η ευδαιμονία αποκτώνται μόνον όταν λαμβάνουν την οικουμενική των διάσταση.

Εγνώριζαν δηλαδή ότι δεν μπορεί ένα έθνος να υπάρξη για πολύ καιρό ελεύθερο, όταν περιβάλλεται από βαρβάρους, ούτε μπορεί να διαφυλάξη την ύπαρξη του κλινόμενο στον εαυτόν του.

Τούτο μας εδίδαξε ο Μέγας Αλέξανδρος. Και μια παρένθεση για τον τάφο του που κυκλοφορούν δεκαετίες!

Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου στη Βενετία φυλάσσονται πιθανότατα τα οστά του Μεγ. Αλεξάνδρου,
που προσκυνούνται ως το σκήνωμα του ευαγγελιστή Μάρκου

Παρά τις έρευνες του Ελληνισμού, που αναζητεί εναγωνίως τον τάφο του Μεγ. Αλεξάνδρου άλλοτε στην Μακεδονία, στην Αμφίπολη, άλλοτε στην όαση της Σίουα ή οπουδήποτε αλλού φανταστεί και συνεχώς απογοητεύεται, η ιστορική αλήθεια φαίνεται πως είναι εντελώς διαφορετική.

Είναι κάπως σύνθετη, αλλά και …γκρανγκινιολική. Την αποκαλύπτει ένας άγγλος ιστορικός, ο Άντριου Τσάγκ, ο οποίος βασίζει τα συμπεράσματά του σε διάφορα ιστορικά στοιχεία.

Θα μπορούσε να αποδειχθεί εύκολα με μια απλή εξέταση DNA το αληθές ή όχι των ισχυρισμών του άγγλου ιστορικού, αλλά το θέμα σκοντάφτει στην άρνηση της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία αντιδρά για ευνόητους λόγους… Εδώ κλείνω την παρένθεση.

Ωστόσο δεν είναι Μυθολογία, δηλαδή παραμύθια όπως πίστευαν ορισμένοι στο παρελθόν, είτε από άγνοια είτε από κακή προαίρεση.

Πρόκειται για βιωμένη και υπό κωδική μορφή Ιστορία και αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώραν, όπως απέδειξαν περίτρανα οι ανασκαφές υπό τον Σλήμαν στην Τροία.

Η χρονολογία δεν είναι απόλυτα γνωστή και πρέπει να αποκρυπτογραφηθή από τους ειδικούς. Πάντως, ο Τρωικός Πόλεμος ανάγεται σύμφωνα με σύγχρονες τεκμηριωμένες απόψεις πολύ πριν του 1350 π.Χ., ίσως και την 3 ή 4ην Χιλιετίαν, το δε περιεχόμενον των Επών και οι Πελασγικές του εκφράσεις μαρτυρούν ότι αυτά ίσως ανάγονται σε πολύ παλαιότερες εποχές Εκείνο πάντως που είναι υπερβέβαιον είναι ότι ο Όμηρος ήτο Έλλην -προφανώς εκ Μικράς Ασίας- ενώ υπάρχουν αρκετοί που αμφισβητούν ακόμη και το όνομα του, το οποίον ισχυρίζονται ότι σημαίνει «Λαϊκό Τραγούδι», καθ’ όσον τα Έπη ήσαν άθροισμα ωδών που εψάλλοντο η μία μετά την άλλη και τόπους και κατά καιρούς.

Αλλά δεν ήσαν μόνον ο Όμηρος Έλλην την καταγωγή και το γένος αλλά και όσοι έλαβον μέρος στον πόλεμο τούτο ήτοι: Αργείοι, Μυρμηδόνες, Τρώες, Θράκες, Λύκιοι, Κάρες, Παίονες, Φοίνικες κ.λπ.

Επρόκειτο δηλαδή για τον πρώτο Μεγάλο Εμφύλιο Πόλεμο στην ανθρώπινη Ιστορία μεταξύ των Ελληνικών φυλών και ταυτοχρόνως και για την πρώτη μεγάλη υπερπόντια αποβατική εκστρατεία για την τιμωρία των Τρώων για την αρπαγή της ωραίας Ελένης και την επιστροφή της στην Σπάρτη.

http://1.bp.blogspot.com/-TwF9buEl_5s/T2hf1DC_qhI/AAAAAAAAACs/Fe4ip1UlhDk/s400/12.jpg

Επειδή όμως όλοι οι πόλεμοι ντύνονται ανέκαθεν με κάποιο ιδεολογικό μανδύα, ίσως να μην ήτο η πραγματική αιτία της εκστρατείας αυτής τα μάτια της ωραίας Ελένης, αλλά η μεγάλη στρατηγική αξία των Στενών που ήλεγχαν και ελέγχουν τις γραμμές ναυσιπλοίας από και προς τον Εύξεινο Πόντο καθώς και τις χερσαίες από την Ευρώπη προς την Μικρά Ασία και τανάπαλιν.

Βέβαια ένας σοβαρός λόγος πρέπει να ήτο και τα αμύθητα πλούτη της Τροίας, που συνήσπισαν τους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος και των νησιών εναντίον των Τρώων.

Η εκστρατεία στην Τροία αποτελεί την πρώτη Συμμαχική Επιχείρηση της Ιστορίας κάτω απο την ηγεσία του βασιλιά των Μυκηνών Αγαμέμνονα.

Το είδος αυτής της επιχείρησης είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολη ακόμη και σήμερα και απαιτεί μακρούς και λεπτούς διπλωματικοστρατιωτικούς χειρισμούς μεταξύ των πολυάριθμων Ελληνικών φύλων, ώστε να οδηγήσουν εγκαίρως τις στρατιωτικές και ναυτικές των δυνάμεις στους λιμένες αναχώρησης για την Τροία. Η

Συμμαχική Απόβαση στην Νορμανδία στις 6 Ιουνίου 1943 και η τελευταία στον Κόλπο το 1991 κατέδειξαν το μέγεθος των δυσκολιών αυτών των επιχειρήσεων ακόμη και σήμερα.

Ο θρύλος θέλει τον Όμηρο τυφλό πλανόδιο τραγουδιστή. Αυτός σχεδίαζε τους στίχους του είτε εξ ιδίας αντιλήψεως, όντας σύγχρονος της εκστρατείας των Ελληνικών δυνάμεων στην Τρωάδα -κάτι δηλαδή σαν πολεμικός ανταποκριτής όπως θα λέγαμε σήμερα- είτε όντας πολύ μεταγενέστερος των γεγονότων επί τη βάσει των όσων ήκουσε να θρυλούνται εκ παραδόσεως από στόμα σε στόμα.

Το βέβαιον είναι ότι ο κεντρικός κορμός της ιστορίας είναι ιστορικό γεγονός αποδεδειγμένο άλλωστε εκ των ανασκαφών στην Τροία και στην Ελλάδα.

Αλλά κι αν κάποιος θεωρή τα Έπη υπερβολές δεν έχει παρά να γυρίση μερικές δεκαετίες πίσω στα ηρωικά Έπη του 1940-41, του 1912-13, του 1922 για να μην περιπλανηθούμε στην πλούσια σε ηρωικά κατορθώματα Ελληνική Ιστορία, αρχαία και νεώτερη.

Τίποτα έκτοτε δεν έφθασε στην πνευματική παραγωγή της Ανθρωπότητος, ούτε πρόκειται να προσεγγίση ποτέ σε ύψος τον Όμηρο.

Επομένως πρέπει να είμαστε φυλετικά υπερήφανοι γιατί βγάλαμε έναν Όμηρο, και να αποτελή για μας παράδειγμα δημιουργικότητος και αγωνιστικότητος, αντί να μιμούμεθα δίκην πηθίκων και να αντιγράφουμε με στειρότητα τα ξένα πολιτιστικά πρότυπα.

Δυστυχώς λόγω του ανεπαρκούς εκπαιδευτικού μας συστήματος -για να μην πούμε του σκοπίμως διαβρωμένου από τα γνωστά ημεδαπά και ξένα κέντρα εξουσίας- τα Ελληνόπουλα στερούνται Κλασσικής Παιδείας, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να πλατύνουν την διάνοια των, να οξύνουν την αντίληψη των, να δυναμώσουν την Αυτοπεποίθηση των, να πραύνουν και ημερέψουν την ψυχή των και να γιγαντώσουν το Φρόνημα και την Αυτογνωσίαν των.

Βέβαια δεν πρέπει να λησμονηθή η σπουδαία προσπάθεια ορισμένων διανοουμένων, που αντιπαλεύοντας το παρόν ανθελληνικό, αντιπαραγωγικό και φθοροποιό ρεύμα των καιρών μας κατορθώνουν να φέρουν και πάλι στο φως της δημοσιότητος τα Ελληνικά πνευματικά έργα εντελώς αφιλοκερδώς και συχνά με σημαντική οικονομική ζημία των.

Το αυτό συμβαίνει και με ορισμένους εκλεκτούς εκδοτικούς οίκους που τολμούν να εκδώσουν σύγχρονους μελετητές αρχαίων κειμένων, περισσότερο από πάθος και μεράκι παρά προς χάριν του κέδρους.

Η Ιλιάς, όπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες, είναι ένα λίαν περιωρισμένο επεισόδιο, που αρχίζει όχι από την αρπαγή της ωραίας Ελένης υπό του Πάριδος από τα ανάκτορα του Μενελάου στήν Σπάρτη, ούτε και από την συγκέντωση του Ελληνικού Στόλου στην Αυλίδα, αλλά ούτε καν από την αρχή του 10ετούς αυτού πολέμου, αλλά από το τελευταίο επεισόδιο της τιτανομαχίας των Αχαιών με τους Τρώες και καταλήγει στον θάνατο του Πατρόκλου και του Έκτορα.

Ουσιαστικά περιγράφονται το επεισόδιο της χολώσεως του Αχιλλέως και της αρνήσεως του να συμμετάσχη αυτός ο αήττητος βασιλεύς με τους Μυρμιδόνες του στην καταστροφική και αμφιταλαντευόμενης έκβασης μάχη.

Τούτο στοίχισε πάμολλες απώλειες και από τα δύο στρατόπεδα και παρ’ ολίγον να κρίνη κατά τρόπον ολέθριο για τους Αχαιούς την έκβαση του πολέμου.

Η μάχη κρίθηκε από το λάθος του Έκτορα να σκοτώση τον Πάτροκλο, γεγονός που εξόργισε τον θείο Αχιλλέα και έλυσε την «λευκή απεργία» του από το πεδίο της μάχης .

Ο φόνος του Πατρόκλου στην σύγχρονη εποχή θα μπορούσε να παρομοιασθή με την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, γεγονός που εξώθησε την Αμερική να βγη στον Β΄ ΠΠ υπέρ των Συμμάχων.

Γιατί από την στιγμή που ο Αχιλλεύς ενεργοποιήθηκε στον πόλεμο τούτο, η Νίκη των Αχαιών με τις ωραίες κνημίδες και ο θάνατος του ηρωικού Έκτορος ήτο πλέον δεδομένη.

Για την Οδύσσεια δεν θα μιλήσουμε στο παρόν. Μόνον θα περιορισθούμε να πούμε ότι σ’αυτήν περιγράφεται ο αιώνιος Έλλην, το γνήσιον αυτό τέκνον της θάλλασας και των μεγάλων περιπετειών και περιπλανήσεων.

Επίσης στο Επος αυτό θα διαπιστώσουμε το πολυμήχανον της φυλής μας, κάτι που οι εχθροί και άσπονδοι «φίλοι» μας σήμερα θέλουν να μας το στερήσουν και να κάνουν τους σύγχρονους Έλληνες να ξεχάσουμε την φυλετική μας ταυτότητα και πολιτιστική και πνευματική μας κληρονομιά.

Τέλος πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθή το οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού, που τιμά την αξιοπρέπεια του ατόμου, προωθεί την ιδέα του Ανθρωπισμού, ανεξαρτήτως φυλής, χωρίς να κάνη εξαιρέσεις σε φίλους και εχθρούς, σε «εκλεκτούς λαούς» και παρακατιανούς, σε Ελληνες και ξένους.

http://2.bp.blogspot.com/-vb7ug3008S0/T3mXBXElpmI/AAAAAAAAAGU/KTz_6_YLZqU/s400/7.jpg

Το μεγαλείο του Ομήρου είναι ότι πουθενά δεν θα συναντήσουμε καταφρόνηση του αντιπάλου ή προτίμηση υπέρ φίλων και σε βάρος των εχθρών.

Πάνω απ’ όλα τιμά την ανδρεία των Ηρώων, την Αξιοκρατία, ενώ δεν χαρίζεται ακόμη και στους Θεούς, τους οποίους κατεβάζει συχνα απο τον Όλυμπο και τους φέρνει κοντά στους θνητούς ανθρώπους, ενώ παράλληλα θεοποιεί τους Ήρωες με μιά σχέση συντροφικότητας προς τους Θεούς.

Αυτή η σχέσηγ εξανθρωπίσεως του Θείου και θεοποιήσεως του Ανθρώπου είναι άγνωστη σε άλλες λατρείες.

Για παράδειγμα, ο Θεός-Παντοκράτωρ στην Ιουδαϊκή θρησκεία κάνει ακόμη και ρατσιστικές δικρίσεις υπέρ του Λαού του, ενώ εχθρεύεται θανάσιμα και μισεί τους αντιπάλους, για τους οποίους παραγγέλλει τα πιό αποτρόπαια κακουργήματα.

Ο Όμηρος μολονότι δεν αναφέρει πουθενά την λέξη «Δημοκρατία», εν τούτοις την κάνει καθημερινή πράξη μεταξύ του Ελληνικού στρατεύματος, με τις συχνές Συνελεύσεις προς λήψη αποφάσεων μέσα από τον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων, αλλά και την κριτική και αμφισβήτηση -ακόμη και του αρχιστρατήγου του Εκστρατευτικού Σώματος- του ένδοξου βασιλιά Αγαμέμνονα.

http://3.bp.blogspot.com/-0pS82bb8ObE/T2MoLSSdHZI/AAAAAAAAACE/FlVN3gTxfwE/s400/grand_universe.jpg

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γηγενές το Ελληνικό Γένος

Μυστήριο καλύπτει την καταγωγή των Ελλήνων, αφού ως τώρα έχουν διατυπωθή οι πιο αντιφατικές, και συχνά αντιεπιστημονικές θεωρίες, με προεξάρχουσα την δήθεν θεωρία περί Ινδοευρωπαίων [ΙΕ], οι οποίοι κατήλθαν από τον Βορρά.

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι οι Έλληνες είναι γηγενείς και αυτόχθονες.

Και είναι αυτόχθονες διότι όλα τα βιολογικά, ανθρωπολογικά, ιστορικά, εθνολογικά και αρχαιολογικά συμπεράσματα συνηγορούν περί τούτου.

Ο Ηρόδοτος γράφει (Κλειώ 58) τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά αποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους από τους Πελασγούς, και ξεκινώντας αρχικά από ένα μικρό πυρήνα, έφτασαν στους τεράστιους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διαφόρων ξένων εθνών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι Πελασγοί.

Δεν πιστεύω ότι οι Πελασγοί, ένας βαρβαρικός λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός».

Ωστόσο η διαφορά έθνους κατά τον Ηρόδοτο σημαίνει διαφορά φυλής μάλλον, παρά έθνους όπως το θεωρούμε σήμερον.

Και αντιγράφω ένα άλλο απόσπασμα του (Κλειώ 56) που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: «Οι έρευνες έδειξαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν δυνατότεροι από τους Δωριείς και οι Αθηναίοι από τους Ίωνες.

Αυτοί οι δυο, από τους οποίους οι πρώτοι κατάγονταν από τους Πελασγούς, ενώ οι άλλοι από τους Έλληνες».

Ποιος όμως πιστεύει ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν ανήκαν στο Ελληνικό έθνος; Κατά τον Ηρόδοτο το Αθηναϊκό έθνος ήτο Πελασγικό, και Πελασγοί ήσαν και οι πρώτοι Αρκάδες και οι κάτοικοι του Κρότωνα και της Τροίας και άλλων πόλεων.

Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε πολλά φύλα (Δρύοπες, Λέλεγες, Πελασγοί, Καύκωνες, Θράκες, Τηλεβόες κλπ) οφείλεται στον βαθύ γεωγραφικό διαχωρισμό τους, που και ακόμη και σήμερα δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας σε ορισμένες εποχές του έτους.

Συνεπώς, ούτε από βορρά κατήλθαν στην Ελλάδα, ούτε Σλαύοι εξελληνισθέντες είναι οι Έλληνες -όπως υπεστήριζε παλαιότερον ο Φαλμεράϊερ- ούτε τέλος προήλθαν από την Αγγλία, ανοησίες που διετύπωσε στο «μυθιστόρημά» του το 1842 ο Λόρδος Μπούλβερ Λύττον, και συνηγόρησε με αυτές και ο Γερμανός επιστήμων Μύλλερ.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.

Οι Ευρωπαίοι προέρχονται από τους Αιγαίους Πελασγούς Πρωτοέλληνες, αλλά αυτό δεν το ανέχεται ο εγωισμός των που θέλουν πάση θυσία να συμμετέχουν στον λαμπρότερο πολιτισμό που έφτιαξε ο άνθρωπος ως τώρα.

Είναι απίθανον να είχαν ξένη προέλευση οι Έλληνες διότι προ των περιόδων των παγετώνων, ως προανεφέρθη, ολόκληρος η Βόρεια Ευρώπη, η πέραν του Δουνάβεως και εντεύθεν του κάτω Ρήνου και των Άλπεων, αλλά και η Ανατολή-μηδέ της βορείας Περσίας και των Ινδιών εξαιρουμένων- εκαλύπτοντο από παγετώνες.

Αλλά και μετά την τήξη των παγετώνων τα πεδινά μέρη εκαλύφθησαν από ύδατα και λάσπη.

Επομένως, ήτο αδύνατον να ζήσουν, και πολύ περισσότερο να δημιουργήσουν πολιτισμό στις περιοχές της Μεσευρώπης οι υποτιθέμενοι ΙΕ ή Άριοι και αργότερον να τον μεταφυτεύσουν στους Αιγαίους Πελασγούς.

Διότι οι τελευταίοι είχαν το προνόμιο να ζουν στην πλέον εύκρατη περιοχή του κόσμου, να «κολυμπούν» στην Μεσόγειο Θάλασσα και να επικοινωνούν με όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου.

Και τότε φυσικά δεν υπήρχον οι σημερινές πηγές ενέργειας, για να στηρίξουν οι βόρειοι πολιτισμό, όπως συμβαίνει σήμερον με την σύσταση του τεχνολογικού πολιτισμού.

Οι Πολυταξιδεμένοι Πελασγοί Ο Πελασγός είναι τόσο παλιός ώστε φέρεται, σύμφωνα με την μυθολογία, ως υιός του Ποσειδώνος. Ο συμβολισμός αυτός είναι σύμφωνος με την θαλασσινή καταγωγή του Ελληνικού έθνους και την ναυτοσύνη των Ελλήνων.

Αλλά και ο Ίναχος, ο «πρώτος άνθρωπος της Πελοποννήσου», ήτο υιός των Ωκεανού και της θαλασσινής θεάς Τηθύος.

Δεν υπήρχον τότε άλλοι προηγμένοι άνθρωποι, που να ταξιδεύουν όχι μόνον θαλασσίως αλλά δια ξηράς βορείως ή ανατολικώς του Δουνάβεως.

Πώς όμως έμαθαν οι Αρχαιοέλληνες Αιγαίοι Πελασγοί να ταξιδεύουν;

Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος βρέθηκαν ξεκομμένοι στα νησιά από την φυλή και τους συγγενείς των και επιθυμούσαν διακαώς να ξεφύγουν από αυτήν την απομόνωση.

Έτσι έμαθαν να θαλασσοπορούν, πρώτα πάνω σε κορμούς δένδρων και έπειτα σε πλοιάρια.

Οι Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια συνδέονται στενότατα με την θάλασσα και κυριολεκτικά αλωνίζουν το Αιγαίο και την Μεσόγειο θάλασσα.

Από το Αιγαίο και τα Μικρασιατικά παράλια εισχώρησαν προοδευτικά και ακτινοειδώς-εν είδη βεντάλιας-προς βορράν, ανατολάς, νότον και δυτικά και εκπολίτισαν τις υποανάπτυκτες φυλές, όταν οι κλιματολογικές συνθήκες το επέτρεψαν.

Τότε τα θαλάσσια ταξίδια ήσαν σχετικώς ευκολότερα και πιο ασφαλή εν συγκρίσει με τα χερσαία.

Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος είναι φυσικό οι πέριξ του Αιγαίου νομάδες να μετακινήθηκαν προς βορράν και ανατολάς προς εξεύρεση βοσκοτόπων για τα ποίμνια των.

Αυτοί εισχώρησαν στις αποστραγγιζόμενες πεδιάδες μετά την υποχώρηση των υδάτων.

Τέτοιες παλινδρομικές μετακινήσεις –άγνωστον πόσες- ασφαλώς συνέβησαν στην διάρκεια των χιλιετιών υπό την πίεση των αναγκών των πληθυσμών της εποχής.

Όμως το κύριο ρεύμα μετανάστευσης ήτο σταθερά προσανατολισμένο από την περιοχή του Αιγαίου και της Χερσονήσου του Αίμου προς βορράν, νότον, ανατολάς και δυσμάς, διότι οι έποικοι ανεζήτουν νέες κενές και παρθένες εκτάσεις, αρχικά για την κτηνοτροφική και βραδύτερα για την γεωργική τους εκμετάλλευση.

Εξ άλλου η τάση αυτή προς μετανάστευση συνεχίζεται ως την εποχή μας (μεταναστευτικά κύματα προς Αμερική, Αυστραλία κλπ).Πάντως στην αρχή ζούσαν βίον νομαδικόν, όπως ακριβώς και οι Σαρακατσαναίοι της Πίνδου, οι οποίοι μπορούμε να πούμε ότι είναι οι γνησιότεροι και αρχαιότεροι Πρωτοέλληνες «Ευρωπαίοι», απόγονοι των Πελασγών.

Εξ Αιγηίδος ο Πολιτισμός Εκ της Αιγηίδος ξεκίνησαν όλοι εκείνοι οι λαοί, οι οποίοι παρουσιάζονται βραδύτερον στις γύρω περιοχές της Μικρασίας, του Καυκάσου και της Μεσογείου ως τον Δούναβη με διάφορες ονομασίες, μεταφέροντες μαζί και τον πολιτισμό τους.

Είναι φυσικά αδύνατον να προσδιορισθή πόσα χρόνια πέρασαν μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος, μέχρις ότου διαμορφωθούν σε φυλές οι διάφορες αυτές ομάδες που διεσώθησαν στα παράλια ή μετεκινήθησαν στα ενδότερα.

Κατά τις μαρτυρίες των Αιγυπτίων ιερέων της Σάϊν προς τον Σόλωνα, όπως αναφέρει ο Πλάτων στον «Τίμαιο», από τους Αρχαιοέλληνες Αιγαίους πήραν τον πολιτισμό.

Τούτο καταφαίνεται και από τις επιδόσεις των στην ναυσιπλοία, αλλά και στις τέχνες (προηγμένη Κυκλαδίτικη τέχνη αγαλματιδίων).

Τα προπαγανδιστικά μυθεύματα περί αφίξεως Φοινίκων και άλλων («Μαύρη Αθηνά», Μπερνάλ), εκτός του ότι στερούνται λογικής και επαρκούς τεκμηρίωσης έχουν επιστημονικά καταπέσει, αφού και ο ίδιος παρεδέχθη ότι το κίνητρο του ήτο το κέρδος και η προσέλκυση της προσοχής.

Το πολλαπλά διαφημισθέν αφήγημα του Μεσοποταμίου Γιλγαμές, το οποίο θέλησαν να παρουσιάσουν σαν απόδειξη της παλαιάς πνευματικής ανάπτυξης των διαφόρων λαών της Μεσοποταμίας, είναι πολύ νεώτερο και κακότεχνο κατασκεύασμα, συντεθέν βάσει Ελληνικών παραδόσεων και μύθων.

Πρόκειται πράγματι περί κακότεχνης αντιγραφής των αναφερομένων περί του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, ο οποίος ας σημειωθή, είναι παλαιότερος του κατακλυσμού του Νώε, εάν έγινε φυσικά κι αυτός.

Γιατί όλα τα γραφόμενα περί του κατακλυσμού του Νώε είναι τερατώδη, αντιεπιστημονικά και προσιδιάζοντα μόνον σε λαό που δεν είχε ιδέα περί της θαλάσσης και της ναυσιπλοϊας.

Αντίθετα από τα κείμενα των Ορφικών περί του κατακλυσμού του Ωγύγου πιστοποιείται ότι κανένας άλλος αρχαίος λαός δεν έχει παλαιότερες αναμνήσεις και επιστημονικές μαρτυρίες και ούτε έχει σημειώσει πνευματικές εκδηλώσεις και άλλες ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις (λ.χ. αστρονομικές παρατηρήσεις 11.000 ετών π.Χ.) όπως αυτές που περιέχονται στα αρχαία Ελληνικά κείμενα.

Όπως μας πληροφορεί ο Έρμαν Ντίλς [«Προσωκρατικοί», Κεφ. Ορφεύς, σελ. 3] οι Αιγαίοι Αρχαιοέλληνες έγραφον τις παρατηρήσεις των αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν επί λεπτών σανίδων, λίθων ή οστράκων (γραφή Δισπηλιού, Γιούρων, Αλοννήσου κλπ),γεγονός που μαρτυρεί ότι ήσαν εχέφρονες άνθρωποι (Homo Sapiens).

Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι γιατί είχαν αγνοήσει ή παραμερίσει τόσο σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία οι νεώτεροι δήθεν «σοφοί» ερευνητές της Δύσεως; Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός, διότι η Ελληνική Προϊστορία καίει και προτιμούν να την αγνοούν, να την παραμερίζουν και όταν βγαίνη τυχαίως στην επιφάνεια να την αποσιωπούν ή να την παραχαράζουν ακόμη.

Διότι στην περιοχή αυτή κατοικούσαν εχέφρονες άνθρωποι όχι προ 10, 20 χιλιετιών -όπως ισχυρίζονται για την Μεσοποταμία οι γνωστοί Φοινικιστές ή προ 35-40.000 ετών των Αφροκεντριστών- αλλά προ 100, 800.000 ετών, αλλά και εκατομμυρίων ετών, όπως απέδειξαν οι έρευνες των Πετραλώνων, της Τρίγλιας και της Πτολεμαΐδος, υπό του ανθρωπολόγου-αρχαιολόγου κ. Άρη Πουλιανού.

Επομένως οι Αμερικανικές έρευνες στο σπήλαιο Φράχθυ της Ερμιονίδος, οι οποίες έφεραν στο φως στοιχεία του πολιτισμού προ 25 χιλιάδων ετών, έρχονται να αποδείξουν την ύπαρξη και την συνέχεια της αναπτύξεως του ανθρώπου στον Ελλαδικό χώρο.

Τα κενά που σήμερον υπάρχουν σε μακρές περιόδους της ιστορίας δεν σημαίνουν αρνητική ύπαρξη ζωής, αλλά μάλλον έλλειψη συστηματικών ερευνών στην περιοχή αυτή.

Ο Πολιτισμός των Ρωμαίων

Ο εκπολιτισμός είναι πανάρχαιος και ανάγεται από την εποχή των Ετρούσκων και Τυρσηνών.

Όμως ο κυρίως πολιτισμός των Ρωμαίων πριν αρχίσουν την αυτοκρατορική τους πορεία άρχισε κυρίως μετά την κατάκτηση της Ελλάδος (180-120 π.Χ), δηλαδή από την εποχή του Καίσαρος.

Προηγουμένως οι φυλές της Κεντρικής και Βορείου Ιταλίας ήσαν σχετικά πρωτόγονες και άξεστες, δεν γνώριζαν την γραφήν και εσυνήθιζαν ακόμη και την ανθρωποφαγία και ανθρωποθυσία σε παλαιότερες εποχές.

Επομένως, τον πολιτισμό και την γραφή όλοι οι Ευρωπαίοι την χρεωστούν στους Πελασγούς και Κρήτες Πρωτοέλληνες.

Η Λατινική γραφή είναι κι αυτή Ελληνική (Χαλκιδικό αλφάβητο) και ο Ρωμαϊκός Πολιτισμός είναι αντίγραφο -συχνά κακέκτυπο- του Ελληνικού Πολιτισμού.

Έτσι αποδεικνύεται η πανάρχαια κοινή καταγωγή των κατοίκων της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης (Τεύτονες, Γαλάτες, Σουάβοι, Σάξωνες, Ίβηρες κλπ) από τους Αιγαίους Πρωτοέλληνες.

Οι λαοί αυτοί διατηρούν ακόμη ονομασίες ορισμένων θεών της Αρχαίας Ελλάδος, λέξεις ή ρίζες λέξεων της αρχικής μητρικής των γλώσσας, ή μάλλον του γλωσσικού ιδιώματος των το οποίο ανήκει στην Ελληνική (Ινδοευρωπαϊκή) ομογλωσσία.

Επειδή συν τω χρόνω αυτοί ήρθαν σε επιμειξία με άλλους λαούς, αλλά και λόγω διαφορετικών κλιματολογικών και πολιτιστικών συνθηκών, ήτο επόμενον να διαφοροποιηθούν και να απομακρυνθούν αναγκαστικά από την αρχική πολιτιστική των κοιτίδα, του Αιγαίου.

Άλλοι εξ αυτών στις νέες των πατρίδες εκβαρβαρίστηκαν ή αφομοιώθησαν για να επιβιώσουν και παρέμειναν ανεξέλικτοι, όπως τους ανευρίσκουμε μετέπειτα κατά την ιστορική περίοδο, διασκορπισμένους σε διάφορες χώρες του βορρά σε φυλές (Κιμμέριοι, Σκύθες, Γέτες, Αριμασποί, Γέλωνες, Μασαγέτες, Βουδίνοι, Αγριππαίοι, Ισηδόνες, Σαρμάτες, Δάκες κ.ο.κ.). Αυτοί εξελίχθησαν αργότερα υπό την επίδραση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και δημιούργησαν τα γνωστά έθνη του βορρά και της Ανατολής. Εκείνους που εισχώρησαν ανατολικότερα και εκείθεν της λίμνης Βαϊκάλης, τους ανευρίσκουμε κατόπιν ως Υπερβορείους ( ή ως Γκιλάκους).

Στην Ιαπωνία έφθασε προ αμνημονεύτων χρόνων μια λευκή φυλή, οι Αϊνού (=Ίωνες), ενώ συναντώμεν διάσπαρτες λευκές φυλές στην Ασία και Άπω Ανατολή. [Βλέπε Τόμ. «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» «Γενική Εισαγωγήν» όπως και «Γενική Εισαγωγή» στο Δεύτερο βιβλίο του Ιωάν. Πασσά «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» και τα σχόλια στους «Ύμνους του Ορφέως»].

Οι Τούρκοι είναι ένα μωσαϊκό λαών στην πλειοψηφία των αυτοχθόνων που ζούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων στην περιοχή.

Οι Τούρκοι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία που κατήλθαν σαν νομάδες από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας, από την περιοχή του Αλτάϊ, στην Μεσόγειο.

Οι τελευταίοι είναι Ταταρομογγολικής καταγωγής και έμειναν άξεστοι και απολίτιστοι από της εγκαταστάσεως τους στην Μικρά Ασία ως σήμερον.

Η φυλή αυτή αποτελούσε την ιθύνουσα τάξη της Οθωμανικής Τουρκίας, αλλά και της σημερινής Κεμαλικής Τουρκίας.

Η Καταγωγή των Ευρωπαϊκών Λαών Κατά τον Αθαν.Σταγειρίτη [«ΩΓΥΓΙΑ», Τόμ. Β του Αθαν.Σταγειρίτη, Εκδ. Βιέννης 1808] η καταγωγή όλων των φυλών -και φυσικά των νεωτέρων Εθνών της Βορείου, Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και οι λευκοί της Ρωσσίας και Κεντρικής Ασίας- προέρχονται από το Αιγαίον, και συγκεκριμένα από τον Ελληνικό πολιτιστικό χώρο, και όχι από τους ανύπαρκτους Ινδοευρωπαίους [Βλέπε Διόδ. Σικελιώτη, Βιβλ. Α, Στράβωνα, «Εισαγωγή» και Συρέ «Οι Μεγάλοι Μύσται», Καρλάυλ «Οι Ήρωες» (Οντίν) και Σαρλ Μπερλίτζ «Τα Μυστήρια από ξεχασμένους Κόσμους»]. Η εξέταση των λεγομένων Αριανών γλωσσών, όπως πραγματικά ομιλούνται σήμερον διαθέτουν πολυάριθμα Πελασγικά στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα προέρχονται από την Πελασγική των κοιτίδα, τα Βαλκάνια, την Κάτω Ιταλία και την Μ. Ασία.

Όταν η ίδια ρίζα βρίσκεται σ’ όλες τις γλώσσες ή στις περισσότερες από αυτές, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι το αντικείμενο που υποδηλούται δια της ρίζας ταύτης, ήτο κοινό για τους προγόνους των, οι οποίοι είχαν κάποτε τον ίδιο πολιτισμό.

Για παράδειγμα η λέξη «Άξων», υπάρχει παρεφθαρμένη σ’ όλες τις λεγόμενες αριανές γλώσσες, διότι οι λαοί αυτοί γνώριζαν όλοι την βοήλατη άμαξα.

Ορισμένοι την βελτίωσαν και της έβαλαν ακτίνες στο διάβα του χρόνου, ενώ άλλοι διατήρησαν τον παραδοσιακό τροχό εκ κορμού δένδρου.

Άρα διαφοροποιήθησαν.

Με την πρόσθεση λοιπόν νέων λέξεων αρχίζει η διαφοροποίηση της γλώσσας και της ταυτότητας των λαών]. Έτσι έγινε βαθμιαία η διαφοροποίηση των φυλών εκ της αρχικής των καταγωγής. Τελικά παραμένει η κοινή καταγωγή σαν μύθος.

Ο μύθος λ.χ της Ατλαντίδος, ο οποίος σχετίζεται με την πανάρχαιη δραστηριότητα της Ελληνικής φυλής, όπως δείχνουν τα διάφορα ευρήματα, υπήρξε κάποτε πραγματικότης.

Όχι όμως και ο τεχνητός «μύθος» περί των Ινδοευρωπαίων.

Ο Μύθος των Ινδοευρωπαίων

Η κάθοδος φυλών από Βορρά και Ανατολών στην Ελληνική Χερσόνησο, για να εκπολιτίσουν τους δήθεν άξεστους Αιγαίους, δεν ευσταθεί ούτε επιστημονικά, αλλά ούτε από λογικής απόψεως, διότι οι Αιγαίοι ήσαν αποδεδειγμένα ναυτικός και στο έπακρον πολιτισμένος λαός που ταξίδευε, από την χαραυγή της Προϊστορίας του, όχι μόνον στην Μεσόγειο, αλλά και στους Ωκεανούς.

Αν δεχθούμε τις δοξασίες περί «Ινδοευρωπαϊστών», τότε θα έπρεπε κανονικά να είχαν βρεθή κάπου τα ίχνη τους, ο ανώτερος πολιτισμός τους, η γλώσσα τους και τέλος τα ιστορικά πνευματικά μνημεία που θα άφηναν πίσω στην αρχική των κοιτίδα.

Τέτοιο πράγμα όμως δεν έχει βρεθή.

Τίποτα απολύτως δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη τους.

Αντίθετα, συνεχώς έρχονται στο φως νέες συντριπτικές αποδείξεις και ατράνταχτα τεκμήρια από τον Ελληνικό χώρο και εκτός αυτού-στις χώρες που ταξίδευσε-που επιβεβαιώνουν ότι οι Αιγαίοι Πρωτοέλληνες μετέδωσαν πρώτοι τον πολιτισμό τους σ’ όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου.

Βέβαια, όλες αυτές οι αντιεπιστημονικές και δογματικές θεωρίες του παρελθόντος έχουν προ πολλού καταπέσει, αλλά επανέρχονται κάθε φορά με καινούργιο περιτύλιγμα στην επικαιρότητα από το «επιστημονικό» κατεστημένο της διεθνούς εξουσίας.

Γιατί αυτός ο μύθος βολεύει την διαιώνιση της εξουσίας τους.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια έξαρση του φαινομένου τούτου.

Παντού επιδιώκουν να μειώσουν την αξία και την συμβολή του ανυπέρβλητου Ελληνικού παράγοντα στην δημιουργία του παγκόσμιου Πολιτισμού [Βλέπε «ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ», Τόμ. «ΕΛΛΑΣ» της Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ», του Ιωάννη Κουμάρη.

Αρκεί να επαναλάβουμε ότι “όταν οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τον Παρθενώνα, οι πρόγονοι των σημερινών Άγγλων ζούσαν μέσα στα σπήλαια ή στα ανήλια δάση, ενώ πλείστοι απ’ αυτούς και άλλοι βόρειοι λαοί, ήσαν ακόμη ανθρωποφάγοι ή έκαναν ανθρωποθυσίες» [Στράβων, βιβλ.VI, σελ. 226, 21] [Ανέκαθεν το θαρραλέο και ανήσυχο Βρεταννικό έθνος συμπεριφέρθηκε αλαζονικά και σαν κατακτητής στην Ελλάδα, μιμούμενο τους δήθεν ξανθούς Ινδοευρωπαίους αποικιοκράτες και εκπολιτιστές].

Ακόμη και στην γειτονική μας Ιταλία, ακόμη και κατά την κλασσική εποχή, εθυσίαζαν παίδες στην εορτή των Κομπιταλίων και Λαραλίων, και μόλις επί Βρούτου κατηργήθη το έθιμον τούτο.[«ΩΓΥΓΙΑ» του Αθαν. Σταγειρίτη, Β.

Τόμ. σελ.480].

http://3.bp.blogspot.com/-WSA92owUn_s/T3pFJQ7ykWI/AAAAAAAAAGk/nuKOm3ONxXE/s400/apollo-god-of-the-sun.jpg

Επομένως, είναι απαράδεκτη και εξοργιστική η τόσο κραυγαλέα παραποίηση και διαστροφή της Ιστορίας και Προϊστορίας των Ελλήνων.

Δωδωναία η Λατρεία των Δρυίδων.

Σύμφωνα με παλαιότερες

αρχαιολογικές ανακαλύψεις, διεπιστώθη ότι κατά την Μινωική περίοδο οι Κρήτες θαλασσοπόροι μετέφεραν στην Μεσόγειο “Κασσίτερο” από την Αγγλία.

Όμως δεν πήγαιναν με άδεια χέρια εκεί.

Τους μετέδιδαν τον ανώτερο Κρητομινωϊκό πολιτισμός τους.

Πρόσφατα, ανεκαλύφθησαν στην Αγγλία προϊστορικές Ελληνικές εγκαταστάσεις, οι οποίες φανερώνουν ότι οι πρωτόγονοι και καθυστερημένοι λαοί της Αγγλίας δέχθηκαν την επίδραση των Ελλήνων και συν τω χρόνω εκπολιτίσθησαν.

Έτσι αποδεικνύεται ότι η πανάρχαια λατρεία των Δρυίδων στην Βρεταννία είναι Ελληνικής προέλευσης, εκ του Μαντείου της Δωδώνης, και μετεφέρθη εκεί προ αμνημονεύτων χρόνων.

Η Ελληνική Προϊστορία παρουσιάζει πράγματι ένα εκπληκτικό μυστήριο και μια σαγηνευτική πρόκληση για αυτόν που θα προσπαθήση να την αποκρυπτογράφηση και να εμβαθύνη σ’ αυτήν.

Η αυτοχθονία των Ελλήνων έχει αποδειχθή με ατράνταχτα τεκμήρια από διαπρεπείς ανθρωπολόγους, όπως ο Ιωάν. Κουμάρης [Βλέπε άρθρον «Φυσική Ανθρωπολογία» Ιωάν. Κουμάρη, Α. Μέρος, Τόμος «ΕΛΛΑΣ», Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ» και Αλέξη Σίνου «Η Γεωγραφική Ενότης του Ελληνικού Μεσογειακού Χώρου»

Μέρος Α. Σελ. 94-95, Μέρος Β. Σελ.179-182 κλπ].

Ο Ευρωπαίος «Αρχάνθρωπος» των Πετραλώνων

Αδιάσειστα τεκμήρια της γηγενούς προέλευσης του Έλληνα έφερε εσχάτως εις φως ο διεθνούς κύρους ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός με την ανακάλυψη του «Ευρωπαίου Αρχανθρώπου των Πετραλώνων Χαλκιδικής» και του «Κυνηγού Ελεφάντων της Πτολεμαίδος» για τον οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο κεφάλαιο. Ο Ορφεύς λέγει: «ήδ’ όσον Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόγχευσα», δηλαδή στην Αίγυπτο και στην Λιβύην, εδίδαξα,(εξελόγχευσα=εξεγέννησα) τον ιερόν λόγον[«Αργοναυτικά» των «Ορφικών» στίχ. 42-44 και 102 Εκδ. Λειψίας TAUCHNIZIT 1829]. [Τυγχάνει ευνόητον ότι το «εξελόγχευσα» δεν σημαίνει ότι «εδιδάχθην», όπως υπεστήριξαν αμαθέστατοι και κακοηθέστατοι συγγραφείς].

Επομένως, η απόδειξη αυτή κονιορτοποιεί κάθε άλλη παλαιά και νεώτερη δογματική θεωρία, οι εμπνευστές των οποίων δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τις τεκμηριώσουν με στοιχεία.

Είναι γνωστόν ότι κατά την 8 ην χιλιετίαν π.Χ. ελάμβανε χώραν μεταφορά Οψιανού Λίθου με πλοία από την νήσο Μήλον του Αιγαίου πελάγους στην Αργολίδα, όπως απέδειξαν τα ευρήματα οψιανού λίθου στο σπήλαιο του Φράγχθη της Αργολίδος.

Άρα οι Αιγαίοι από τότε θαλασσοπορούσαν. Αλλά και στον χώρον της Ανατ. Μεσογείου οι Πρωτοέλληνες Μινωίτες και Μυκηναίοι κυριαρχούν από αμνημονεύτων χρόνων. [Πανάρχαιοι Αχαιοί Κρήτες και Κύπριοι οι αρχαιο-Φοίνικες και οι Φιλισταίοι και «Παλαισάτι», διέσχιζαν την Μεσόγειο για να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη].

Αυτόχθονες οι Έλληνες

Ο Ισοκράτης το διαλαλεί ότι: «Είμαστε αυτόχθονες.

Δεν διώξαμε άλλους που ήσαν εδώ, ούτε ήρθαμε από αλλού να την καταλάβουμε έρημη από πληθυσμό, ούτε είμαστε μιγάδες και ανακατεμένοι με άλλα έθνη, αλλά προερχόμεθα από καλό και γνήσιον έθνος, ώστε γεννηθήκαμε σ’ αυτήν εδώ την γην, την κατέχουμε και διαβιούμε όλον τον καιρό.

Ασχέτως αν όλον τον 20ον αιώνα η διεθνής εξουσία ραδιουργεί σε βάρος του Ελληνισμού και με την χρησιμοποίηση της Τουρκίας σαν «πολιορκητικό κριό» επιδιώκει την έξωση του Ελληνικού Γένους από τις πανάρχαιες πατρογονικές του εστίες (Μικρά Ασία, Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία, Ηπειρο). [Η διεθνής εξουσία και οι εδώ υπηρέτες και διεκπεραιωτές της θέλουν να μας επιφέρουν ανάμειξη και να μας μεταβάλουν σ’ ένα άθλιο συνονθύλευμα, ώστε να απωλέσουμε την εθνική μας ταυτότητα.

Προς τούτο συμβάλουν και ορισμένοι «γραικύλοι» και δήθεν…

ΠΗΓΗ: vrilissi.blogspot.gr

Το διαβάσαμε από το: Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!!!

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/02/blog-post_43.html#ixzz4AMo78ZaQ

**********************************************************************************

H ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΕΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΥΝΟΗΤΟΥΣ !

ΣΕ ΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ ΧΙΛΙΕΤΕΙΕΣ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ

ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΟΛΩΝ ΝΑ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ

ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ !

ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ

ΑΥΤΗ Η ΕΜΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ;;;;;;;

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ !

ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΣΟΥΝ !

********************************************************

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Οι Ολύμπιοι θεοί της αρχαίας Ελλάδας ήταν δώδεκα. Ήταν οι κύριοι θεοί της ελληνικής μυθολογίας και κατοικούσαν στον Όλυμπο. Κέρδισαν την εξουσία νικώντας τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία.

Ήταν τα παιδιά του Κρόνου και της Ρέας, ΔίαςΠοσειδώναςΉραΕστία και Δήμητρα, όπως επίσης και οι ΑπόλλωναςΆρτεμηΕρμήςΑθηνάΉφαιστοςΑφροδίτη και Άρης. Στο πέρασμα των χρόνων, ο Διόνυσος πήρε τη θέση της Εστίας στο Δωδεκάθεο.

Οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου παρουσιάζονται αναλυτικά στις ιδιαίτερες σελίδες τους.

http://www.hellenicmythology.com/omicronlambda973mupiiotaomicroniota-thetaepsilonomicron943.html

Η μητέρα Θεά. ή απλώς «Η Μητέρα». Τα αρχαιότερα αγάλματα Θεάς που έχουν βρεθεί, έχουν ηλικία 35.000 ετών.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ: ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Οι αρχαίες μυθολογίες είναι οι αρχαίες θρησκείες και οι σημερινές θρησκείες δεν είναι παρά οι σημερινές μυθολογίες. Μία προσεκτική ματιά σ’ αυτές δείχνει όχι μόνο ότι όλες τους κρύβουν σημαντικές αλήθειες αλλά και ότι συνδέονται μεταξύ τους…
Και ότι τελικά όλες μαζί αποτελούν την απόκρυφη ιστορία του ουρανού και της γης, ενώ η κάθε μία από αυτές δεν είναι παρά ένα μέρος της ιστορίας αυτής. Η μόνη αναλήθεια, όσον αφορά αυτές, η οποία όμως οφείλεται στη λανθασμένη ερμηνεία των κειμένων που τις αποτελούν, είναι ότι οι θεοί στους οποίους αναφέρονται δεν είναι η ύψιστη οντότητα που ονομάζεται Θεός αλλά οι άγγελοί του.

ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«`Οταν γεννήθηκαν όλοι οι θεοί, και όσοι κινούνται φανερά αλλά και όσοι παρουσιάζονται όταν θέλουν, λέει προς αυτούς ο Δημιουργός του παρόντος Σύμπαντος, ‘‘`Υψιστοι θεοί, εγώ είμαι Πατέρας και Δημιουργός δικός σας’’».
Πλάτων, Τίμαιος, παράγραφος 41

ΜΥΘΟΙ: ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΙΝΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Κάποτε ο Σόλωνας επισκέφτηκε την Αίγυπτο και έκανε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τους ιερείς της Σάιδος, μίας πόλης που βρισκόταν στο Δέλτα του Νείλου.

Σε μία από αυτές τις συζητήσεις, οι ιερείς της Σάιδος είπαν στον Σόλωνα ότι οι αρχαίες παραδόσεις αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα του μακρινού παρελθόντος. Επειδή, όμως, έγιναν πολλές καταστροφές, οι μεγαλύτερες προερχόμενες από κατακλυσμούς, τα ιστορικά γεγονότα των προκατακλυσμιαίων εποχών διασώθηκαν με τη μορφή μύθου, επειδή οι διασωθέντες ήταν όσοι βρίσκονταν στα βουνά, δηλαδή οι βουκόλοι και οι βοσκοί, οι οποίοι ήταν αγράμματοι και αμόρφωτοι.
`Οπως ανέφεραν οι ιερείς στον Σόλωνα, η ιστορία των προκατακλυσμιαίων εποχών ήταν γραμμένη από εκείνες τις εποχές και διατηρημένη στους ναούς της Αιγύπτου και ο λόγος που διασώθηκε μόνο στην Αίγυπτο ήταν γιατί ποτέ η χώρα αυτή δεν κατακλύστηκε με πλημμύρες.
Τη συνάντηση και τη συζήτηση του Σόλωνα με τους ιερείς της Αιγύπτου την κατέγραψε ο Πλάτωνας στον Τίμαιο (παράγραφοι 21-23): «`Οταν πήγε ο Σόλωνας στην πόλη αυτή, έγινε δεκτός με εξαιρετικές τιμές από τους κατοίκους και ζητώντας πληροφορίες και την παλαιά ιστορία της χώρας εκείνης από τους ιερείς, που τη γνώριζαν πολύ καλά, διαπίστωσε ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε κανείς άλλος `Ελληνας δεν βρέθηκε, για να πω την αλήθεια, που να γνωρίζει κάτι σχετικό με τα ζητήματα αυτά. Και κάποτε, θέλοντας να τους παρασύρει σε συζήτηση σχετική με τους αρχαίους, άρχισε να τους λέει για τις αρχαιότατες παραδόσεις των Αθηνών, για τον Φορωνέα που θεωρήθηκε ο πρώτος άνθρωπος και για την Νιόβη.

Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πώς επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα χρόνια πέρασαν από τα περιστατικά που εξιστορούσε και να τα χρονολογήσει. Και κάποιος από τους ιερείς, πολύ ηλικιωμένος, του είπε με καλή διάθεση, ‘‘Σόλωνα, Σόλωνα, εσείς οι `Ελληνες είσαστε πάντοτε παιδιά, γέρος δεν είναι κανείς `Ελληνας’’.

`Οταν άκουσε αυτά ο Σόλωνας, ρώτησε, ‘‘Πώς συμβαίνει αυτό; Τί εννοείς με αυτό που λες;’’ Κι εκείνος απάντησε, ‘‘Νέοι είσαστε όλοι κατά την ψυχή. Διότι δεν έχετε στη ψυχή σας καμία παλαιά γνώμη που να προέρχεται από την αρχαία ιστορία, ούτε και καμία γνώση που να έχει γεράσει με το πέρασμα του χρόνου.

Και η αιτία αυτού είναι η εξής: Πολλές καταστροφές ανθρώπων και για πολλούς λόγους έχουν συμβεί και θα συμβούν, οι μεγαλύτερες προερχόμενες από πυρκαϊές και κατακλυσμούς και από αμέτρητα άλλα αίτια οι μικρότερες.

Η παράδοση, για παράδειγμα, που αναφέρεται στη χώρα σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθωντας, ο υιός του Ηλίου, αφού έζεψε το άρμα του πατέρα του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει την πορεία του, κατέκαψε όλα όσα υπάρχουν πάνω στη γη και ο ίδιος, αφού χτυπήθηκε από κεραυνό, σκοτώθηκε.

Αυτό βέβαια λέγεται ως μύθος.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι η παράλλαξη των περιστρεφόμενων γύρω από τη γη ουράνιων σωμάτων και η καταστροφή όλων όσων υπάρχουν πάνω στη γη από μακροχρόνιο μεγάλο καύσωνα. Τότε, λοιπόν, όσοι κατοικούν στα βουνά και σε ψηλούς και ξηρούς τόπους καταστρέφονται σε μεγαλύτερη κλίμακα από εκείνους που κατοικούν κοντά στα ποτάμια και στη θάλασσα.

Σ’ εμάς, όμως, ο Νείλος, που κατά τα άλλα είναι σωτήρας μας, μας σώζει και σ’ αυτές τις δύσκολες περιπτώσεις πλημμυρίζοντας. `Οταν πάλι οι θεοί θέλοντας να καθαρίσουν τη γη την κατακλύζουν με πλημμύρες, όσοι βρίσκονται στα βουνά σώζονται, δηλαδή οι βουκόλοι και οι βοσκοί, εκείνοι, όμως, που κατοικούν στις πόλεις σας παρασύρονται από τα ποτάμια στη θάλασσα.

Στη χώρα μας, όμως, αυτή εδώ, ούτε τότε ούτε άλλοτε πέφτει νερό στη γη εκ των άνω, ενώ, αντιθέτως, φυσικότατα αναδύεται από κάτω όλο το νερό. Για τον λόγο αυτό, οι διασωζόμενες παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιότερες.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι σε όλους τους τόπους, όπου δεν εμποδίζει η υπερβολική κακοκαιρία ή ο καύσωνας, άλλοτε πολυάριθμο και άλλοτε ολιγάριθμο, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων. `Οσα αξιόλογα γεγονότα γνωρίζουμε από παραδόσεις ή στη χώρα σας ή στη δική μας ή σε άλλο τόπο από όσους εξ ακοής γνωρίζουμε είτε κάτι ωραίο ή κάτι μεγάλο ή και κάτι που παρουσιάζει κάποια διαφορά, όλα αυτά είναι γραμμένα από την παλαιά εποχή και διατηρημένα στους ναούς αυτής εδώ της χώρας. `Οσα, όμως, και στη χώρα σας και σε άλλες χώρες, κάθε φορά έχουν διοργανωθεί ώστε να είναι κατάλληλα για τα γράμματα και τα άλλα, όσα είναι αναγκαία στις πόλεις, έρχεται ανά ορισμένα χρονικά διαστήματα ως φοβερή ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανό και τα παρασύρει αφήνοντας ζωντανούς μόνο τους αγράμματους και τους αμόρφωτους, ώστε πάλι γίνεστε εξ αρχής κατά κάποιον τρόπο νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτα από όσα έγιναν κατά τους παλαιούς χρόνους είτε σ’ αυτή εδώ τη χώρα είτε στη δική σας. `Οσα, λοιπόν, είπες πριν, Σόλωνα, για τις περί γενεαλογιών παραδόσεις της χώρας σου, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια. Επειδή θυμάστε έναν μόνο κατακλυσμό της γης, ενώ έχουν γίνει πολλοί στο παρελθόν. Ακόμη, δεν γνωρίζετε ότι το ωραιότερο και το άριστο γένος των ανθρώπων έζησε στη χώρα σας, από τους οποίους κατάγεσαι κι εσύ και όλοι οι σημερινοί συμπολίτες σου, μικρό υπόλοιπο που κάποτε παρέμεινε.

Αυτό, όμως, εσείς το λησμονείτε, διότι οι απόγονοι των διασωθέντων πέθαιναν διαδοχικά επί πολλές γενεές, χωρίς να γνωρίζουν γραφή’’».
Στη συνέχεια λέει ο ιερέας στον Σόλωνα (παράγραφος 23): «Θα σου φανερώσω το καλύτερο επίτευγμα από τα έργα τους που κατόρθωσαν οι αρχαίοι συμπολίτες σου πριν από εννέα χιλιάδες χρόνια». Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι τα όσα ανέφερε κατόπιν ο ιερέας στον Σόλωνα ήταν τελείως αληθινά, όπως σημειώνει ο Πλάτωνας (παράγραφος 20): «`Ακουσε, Σωκράτη, μία πολύ παράξενη ιστορία, τελείως όμως αληθινή, όπως τη διηγήθηκε κάποτε ο ένας από τους επτά σοφούς, ο Σόλωνας».

Λέει, λοιπόν, ο ιερέας στον Σόλωνα (παράγραφοι 24-25): «Πολλά και μεγάλα έργα της πόλης σας, τα οποία είναι γραμμένα εδώ, θαυμάζονται, ένα, όμως, υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετή. Λένε, λοιπόν, τα γραπτά μας, πόση εχθρική δύναμη κατέστρεψε κάποτε η πόλη σας, δύναμη που με αλαζονεία, αφού εξόρμησε προς τα έξω από τον Ατλαντικό ωκεανό, κατευθυνόταν παράλληλα εναντίον της Ευρώπης και της Ασίας.

Γιατί τότε το πέλαγος μπορούσε κάποιος να το περάσει, λόγω του ότι στο στόμιό του, που εσείς ονομάζετε στήλες του Ηρακλή, είχε ένα νησί.

Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και ξεκινώντας απ’ αυτό τότε οι άνθρωποι μπορούσαν να αποβιβαστούν στα άλλα νησιά και απ’ αυτά μετέπειτα σε όλη την ήπειρο απέναντι, που βρισκόταν γύρω από τον αληθινό εκείνο ωκεανό.

Γιατί αυτοί οι τόποι που βρίσκονταν στο εσωτερικό του στενού για το οποίο μιλάμε, μοιάζουν με λιμάνι που έχει στενή είσοδο, ενώ εκείνη η θάλασσα είναι πράγματι ωκεανός και η ξηρά που το περιβάλλει δίκαια μπορεί να ονομαστεί ήπειρος.

»Σ’ αυτό, λοιπόν, το νησί, την Ατλαντίδα, οργανώθηκε μεγάλη και θαυμαστή δύναμη βασιλέων, η οποία κυριαρχούσε σε ολόκληρο το νησί, καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και τμήματα της ηπείρου. Εκτός απ’ αυτά, εκείνοι οι βασιλείς εξουσίαζαν από τα εδώ μέρη προς τα μέσα του πορθμού, από τη Λιβύη έως την Αίγυπτο και από την Ευρώπη έως την Τυρρηνία.
»`Ολη αυτή η δύναμη, λοιπόν, αφού συγκεντρώθηκε και ενοποιήθηκε, επιχείρησε τότε εξορμώντας να υποδουλώσει και τη δική μας χώρα και τη δική σας, καθώς και όλους όσοι βρίσκονταν στο εσωτερικό του πορθμού.

Εκείνη την περίοδο, Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας αναδείχθηκε θαυμαστή ανάμεσα στους ανθρώπους και λόγω της αρετής της και λόγω της ανδρείας της. Γιατί, εφ’ όσον ξεπέρασε όλους στην ανδρεία και στις πολεμικές τέχνες, είτε ως αρχηγός των Ελλήνων είτε και αναγκαστικά μόνη της, γιατί οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αφού έφθασε σε έσχατους κινδύνους, νίκησε τους επιδρομείς. `Εστησε, λοιπόν, τρόπαια εναντίον τους, απέτρεψε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχαν υποδουλωθεί και απελευθέρωσε, δίχως να παρουσιάσει καμία αξίωση, όλους εμάς τους άλλους που κατοικούμε προς τα μέσα των Ηράκλειων στηλών. Αφού πέρασε αρκετός καιρός, όμως, έγιναν τρομεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και στο διάστημα ενός φοβερού ημερονυκτίου όλος ο στρατός σας βυθίστηκε στη γη και εξαφανίστηκε, καθώς βυθίστηκε στη θάλασσα η Ατλαντίδα».

Τη συνέχεια της εξιστόρησης του ιερέα την κατέγραψε ο Πλάτωνας στον Κριτία.

Ο ιερέας, στην εξιστόρησή του, αναφέρει τους Ολυμπίους ως ιστορικά πρόσωπα (παράγραφοι 109-110): «Κάποτε οι θεοί διαμοίρασαν ολόκληρη τη γη με κλήρο κατά περιοχές χωρίς φιλονικία. Γιατί δεν ήταν σωστό να αγνοούν οι θεοί τα ανήκοντα στον καθένα εξ αυτών, ούτε πάλι, ενώ γνωρίζουν ότι κάποιο πράγμα ανήκει περισσότερο στους άλλους, τούτο αυτοί να προσπαθούν να το αποκτήσουν με φιλονικίες.

Με δίκαιη, λοιπόν, κλήρωση παίρνοντας ο καθένας το δικό του μέρος, εγκατέστησαν κατοίκους στις χώρες τους και στη συνέχεια, όπως οι βοσκοί τα πρόβατα, μας έτρεφαν ως κτήματα και θρέμματά τους.

Δεν ασκούσαν, όμως, στα σώματά μας βία με τις υπάρξεις τους, όπως κάνουν οι ποιμένες που οδηγούν τα κτήνη τους στη βοσκή με χτυπήματα, αλλά προπαντός όπως το ευκολοδιοίκητο ζώο και σαν πλοίο κυβερνώντας μας με το τιμόνι από την πρύμνη, και προσεγγίζοντας με πειθώ την ψυχή μας, σύμφωνα με τη θέλησή τους, έτσι οδηγώντας κυβερνούσαν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
»Οι άλλοι, λοιπόν, από τους θεούς, αφού έλαβαν με κλήρο τους διάφορους τόπους τους, τους διακοσμούσαν.

Ο `Ηφαιστος και η Αθηνά, έχοντας ίδια φύτρα και όντας συγχρόνως αδέλφια καταγόμενα από τον ίδιο πατέρα, με την ίδια κλίση και αγάπη προς τη φιλοσοφία και την τέχνη, συνέβη και οι δύο να πάρουν με κλήρο αυτή εδώ τη χώρα (την Αττική), η οποία ήταν εκ φύσεως τέτοια ως προς την αρετή και τη φρόνηση που να ταιριάζει με τον χαρακτήρα των θεών αυτών. Σ’ αυτή τη χώρα, αφού δημιούργησαν αγαθούς αυτόχθονες άνδρες, τους ενεφύτευσαν στον νου τη διοργάνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
»Τα ονόματα βεβαίως των κατοίκων εκείνων διασώθηκαν, τα έργα τους, όμως, εξ αιτίας των θανάτων των διαδοχικών γενεών και της μεγάλης χρονικής απόστασης εξαφανίστηκαν.

Διότι η εναπομένουσα κάθε φορά γενεά, όπως και προηγουμένως ειπώθηκε, ήταν ορεσίβια και αγράμματη, και μόνο τα ονόματα των παλαιών κυριάρχων της χώρας και μερικά από τα έργα τους διασώθηκαν.

Τα ονόματα τα έδιναν στους απογόνους τους από αγάπη προς εκείνους, αλλά τις αρετές και τη νομοθεσία των παλαιοτέρων δεν γνώριζαν εκτός από κάποιες ασαφείς για τον καθένα προφορικές παραδόσεις.
»Επειδή, όμως, για πολλές γενεές και αυτοί και τα παιδιά τους στερούνταν των αναγκαίων προς διαβίωση, αυτά που τους έλειπαν είχαν πάντα στον νου τους και γι’ αυτά έκαναν συζήτηση, ενώ αδιαφορούσαν για όσα έγιναν πριν απ’ αυτούς και σε πολύ παλαιότερες εποχές. Διότι τότε η μυθολογία και η αναζήτηση των παλαιών με δυσκολία έρχονταν στις πόλεις, τότε μόνο όταν μερικοί από τους κατοίκους έβλεπαν ότι έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζην αναγκαία, όχι όμως πριν απ’ αυτό.

Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, διασώθηκαν τα ονόματα των παλαιών εκείνων ανθρώπων, χωρίς όμως να διασωθούν και τα έργα τους.

»Λέω αυτά συμπεραίνοντας ότι τα ονόματα του Κέκροπα και του Ερεχθέα και του Εριχθόνιου και του Ερυσίχθονα και τα περισσότερα από τα άλλα, όσα από τα ονόματα των ανθρώπων που έζησαν πριν από τον Θησέα, διατηρήθηκαν στη μνήμη, τα ανέφεραν οι ιερείς όπως είπε ο Σόλωνας».
Παρακάτω γράφει ο Πλάτωνας (παράγραφοι 113-114): «Ο Ποσειδώνας, αφού πήρε με κλήρο τη νήσο Ατλαντίδα, εγκατέστησε εκεί τα παιδιά του που απέκτησε από θνητή γυναίκα σε κάποιο μέρος της νήσου ως εξής: Κοντά στη θάλασσα, ανάμεσα σε ολόκληρη τη νήσο υπήρχε μία πεδιάδα, η οποία ήταν η καλύτερη απ’ όλες τις πεδιάδες, και όπως λεγόταν, η πλέον εύφορη πεδιάδα του κόσμου.

Κοντά στην πεδιάδα αυτή πάλι και σε απόσταση πενήντα σταδίων, παρά το μέσο, ανυψωνόταν ένα πολύ μικρό όρος. Σ’ αυτό τον λόφο κατοικούσε ένας από τους πρώτους ανθρώπους που δημιουργήθηκαν από τη γη, του οποίου το όνομα ήταν Ευήνορας.

Ο Ευήνορας είχε μαζί του τη σύζυγό του, τη Λευκίππη, με την οποία έκανε μία κόρη, την Κλειτώ. `Ηδη όταν αυτή έφτασε σε ώρα γάμου, πεθαίνουν και ο πατέρας της και η μητέρα της. Επειδή ο Ποσειδώνας την επιθύμησε πολύ, ήρθε σε επαφή μαζί της.

Τον λόφο, πάνω στον οποίο αυτή κατοικούσε, προκειμένου να τον οχυρώσει καλώς, τον κατασκάπτει ολόγυρα, κάνοντας αλλεπάλληλους κύκλους από θάλασσα και ξηρά, άλλους μικρότερους και άλλους μεγαλύτερους, δύο κύκλους ξηράς και τρεις θάλασσας, σαν να την τόρνευε, και οι κύκλοι απείχαν εξ ίσου από το κέντρο της νήσου έτσι ώστε να είναι άβατο από τους ανθρώπους, διότι δεν υπήρχαν ακόμη πλοία και ούτε δυνατότητες ναυτικών ταξιδιών τότε.

Αυτός, ως θεός που ήταν, το κέντρο της νήσου διακόσμησε επαρκώς. `Υδατα έκανε να πηγάζουν από τη γη δύο ειδών, το ένα θερμό και το άλλο ψυχρό εκ κρήνης εξερχόμενο, και έκανε ακόμη να παραχθούν από τη γη κάθε είδους και άφθονες τροφές.
»`Εκανε αγόρια, πέντε φορές δίδυμα, και τα ανέθρεψε.

Αφού μοίρασε ολόκληρη τη νήσο Ατλαντίδα σε δέκα μέρη, στον πρώτο από τους δύο μεγαλύτερους υιούς του απένειμε τη μητρική κατοικία και την ολόγυρα βρισκόμενη περιοχή, που ήταν και μεγάλη και πολύ εύφορη και τον κατέστησε βασιλέα των άλλων αδελφών του. Τους άλλους τους κατέστησε άρχοντες και καθένα αρχηγό πολλών ανθρώπων και μεγάλου μέρους της χώρας.
»Στον μεγαλύτερο, που ήταν και βασιλιάς, έδωσε το όνομα από το οποίο όλη η νήσος και το πέλαγος έλαβαν το όνομα Ατλαντικός, διότι το όνομα στον πρώτο τότε βασιλέα ήταν `Ατλας. Στον δίδυμο, που γεννήθηκε μετά τον πρώτο, προσεκλήρωσε το άκρο της νήσου προς τις Ηράκλειες στήλες, το μέρος της χώρας που αποκαλείται τώρα Γαδειρική και του έδωσε το όνομα ελληνιστί Εύμηλος και στην εντόπια γλώσσα Γάδειρος, απ’ όπου και την ονομασία έλαβε και ο τόπος αυτός. Στα δεύτερα δίδυμα έδωσε τα ονόματα

Αμφήρης και Ευδαίμονας, στα τρίτα τα ονόματα Μνησέας και Αυτόχθονας, στα τέταρτα τα ονόματα Ελάσιππος και Μήστορας και στα πέμπτα τα ονόματα Αζάης και Διαπρεπής. `Ολοι αυτοί και οι απόγονοί τους επί πολλές γενεές κατοικούσαν εκεί».
Ο Πρόκλος διηγείται στα σχόλιά του για τον Τίμαιο του Πλάτωνα ότι ο φιλόσοφος Κράντορας, ο οποίος ήταν μαθητής του μαθητή του Πλάτωνα Ξενοκράτη, ταξίδεψε στην Αίγυπτο για να βρει αποδείξεις για την ύπαρξη της Ατλαντίδας και εκεί είδε ο ίδιος με τα μάτια του τις ίδιες ιερατικές στήλες που είχε δει και ο Σόλωνας, στις οποίες ήταν γραμμένη με ιερογλυφικά η ιστορία της Ατλαντίδας.

ΟΛΥΜΠΙΟΙ: ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Οι αρχαίοι `Ελληνες φιλόσοφοι μιλούσαν για έναν Θεό, ενώ τους θεούς τους ανέφεραν ως κοσμικές οντότητες ή αγγέλους.
Ο Θαλής ονόμαζε Νου του κόσμου τον Θεό και το Σύμπαν, το οποίο όπως έλεγε είναι γεμάτο θεότητες, έμψυχο: «Νου του κόσμου ονομάζει ο Θαλής τον Θεό, το δε Σύμπαν έμψυχο» (Αέτιος, Περί αρχών και στοιχείων), «Για τον κόσμο έλεγε (ο Θαλής) πως είναι έμψυχος και γεμάτος θεότητες» (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, βιβλίον 1, Θαλής, 27).
Ο Αναξαγόρας μιλούσε για έναν Θεό, τον οποίο ονόμαζε «Νου».
Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι τον κόσμο αυτόν, που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, δεν τον έπλασε κανένας θεός και κανένας άνθρωπος, αλλά πάντα ήταν, είναι και θα είναι αείζωο πυρ. Το αείζωο πυρ είναι αιώνιος θεός, καθολικός και θεϊκός λόγος, γι’ αυτό και το Σύμπαν που είναι αείζωο πυρ είναι λόγος και θεός.

Ο άνθρωπος δεν είναι ον λογικό, αλλά νόηση έχει μόνο αυτό που μας περιέχει, δηλαδή το Σύμπαν, γι’ αυτό και με τη μετοχή μας στον καθολικό και θεϊκό λόγο αποκτούμε νόηση. `Οσον αφορά τους θεούς, έλεγε ότι το Σύμπαν είναι γεμάτο από ψυχές και από θεϊκά όντα.

Επέκρινε, όμως, τους ανθρώπους που προσεύχονταν στα αγάλματα λέγοντας: «Προσεύχονται στα αγάλματα, πράγμα που ισοδυναμεί με το να θέλει κανείς να μιλήσει στους τοίχους, χωρίς να ξέρει καθόλου τί είναι στην ουσία τους οι θεοί».
Ο Ξενοφάνης έλεγε ότι ένας Θεός υπάρχει στους θεούς και στους ανθρώπους, ούτε όμοιος στο κορμί με τους θνητούς ούτε στη σκέψη.

Ολάκερος βλέπει, ολάκερος νοεί και ολάκερος ακούει. Και χωρίς κόπο με τη δύναμη του νου κινεί τα πάντα. Πάντα στην ίδια θέση μένει, δίχως καθόλου να κινείται κι ούτε του πρέπει άλλοτε εδώ, άλλοτε πέρα να πηγαίνει. `Ελεγε μάλιστα ότι ο Θεός είναι το παν, δηλαδή το Σύμπαν.
Ο Πλάτωνας γράφει στον Τίμαιο (παράγραφος 41): «`Οταν γεννήθηκαν όλοι οι θεοί, και όσοι κινούνται φανερά αλλά και όσοι παρουσιάζονται όταν θέλουν, λέει προς αυτούς ο Δημιουργός του παρόντος Σύμπαντος, ‘‘`Υψιστοι θεοί, εγώ είμαι Πατέρας και Δημιουργός δικός σας’’».
Ο ύμνος «Εις Θεόν Πυρ» του φοινικικής καταγωγής νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πορφυρίου λέει: «Yπάρχει άνω του υπερουρανίου θόλου άπειρο πυρ, κινούμενος, άπλετος Αιώνας.

Ανεκδήλωτος παραμένει με τους Μακαρίους, εκτός εάν ο μέγας Πατέρας αποφασίσει να γίνει αντιληπτός. Εκεί ο αιθέρας δεν φέρει τα ακτινοβόλα αστέρια, ούτε η φωτεινή Σελήνη αιωρείται εκεί. Κανένας θεός δεν τον αντικρύζει στην πορεία του, ούτε εγώ ο ίδιος (ο Απόλλωνας) ο οποίος κρατώ τα πάντα με τις ακτίνες μου, οι οποίες διαχέονται μέσα στη δίνη του αιθέρα.

Αλλά υπάρχει μία μακρά τροχιά του πυρφόρου Θεού που κινείται σπειροειδώς με έντονο ήχο. `Οποιος πλησιάσει το αιθέριο πυρ αυτού του Θεού, δεν μπορεί πλέον ν’ αποσπασθεί απ’ αυτό, διότι δεν καταστρέφει. Δια μέσου ακατάπαυστης φροντίδας με θεία ισχύ ένας αιώνας αναμιγνύεται με τους αιώνες. Αυτογέννητος, αδίδακτος, χωρίς μητέρα, ακλόνητος, το όνομά του δεν εκφέρεται με λόγο, κατοικεί στο πυρ. Αυτό είναι ο Θεός. Μικρό μέρος του Θεού, άγγελοι είμαστε εμείς’’».
Πέρα από τους αρχαίους `Ελληνες φιλοσόφους, τα ερμαϊκά κείμενα γράφουν (Ερμής Τρισμέγιστος, Καθολικός Λόγος προς Τατ, 14): «‘‘Κανένας από τους άλλους που λέγονται θεοί, κανένας άνθρωπος και κανένας δαίμονας δεν δύναται να είναι τόσο αγαθός όσο ο μόνος Θεός’’ λέει ο Ερμής».
Σύμφωνα με το ελληνικό αριθμητικό σύστημα κάθε γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχεί σε έναν αριθμό: Α = 1, Β = 2, Γ = 3, Δ = 4, Ε = 5, F = 6, Ζ = 7, Η = 8, Θ = 9, Ι = 10, Κ = 20, Λ = 30, Μ = 40, Ν = 50, Ξ = 60, Ο = 70, Π = 80, Q = 90, Ρ = 100, Σ = 200, Τ = 300, Υ = 400, Φ = 500, Χ = 600, Ψ = 700, Ω = 800, ϡ = 900. `Ετσι, κάθε λέξη έχει ένα άθροισμα το οποίο ονομάζεται συνάριθμος ή λεξάριθμος. `Οταν λέξεις ή φράσεις έχουν το ίδιο άθροισμα δημιουργείται το φαινόμενο της εννοιολογικής ταύτισής τους. Σύμφωνα με τον λεξαριθμικό κώδικα της ελληνικής γλώσσας, λοιπόν, οι Ολύμπιοι θεοί είναι κοσμικές οντότητες ή αγγελικές δυνάμεις όπως αλλιώς λέγονται:
ΟΛΥΜΠΙΟΣ = ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟΝ ΟΝ = 970
ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ = ΑΙ ΑΓΓΕΛΙΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ = 804
Στον Ψαλμό 104 της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρεται ότι υπάρχουν ασώματοι άγγελοι και άγγελοι που έχουν πύρινο σώμα (στίχος 4): «Κάνεις ωσάν ανέμους τους αγγέλους σου κι αυτούς που σε υπηρετούν σαν του πυρός τη φλόγα». O Πλάτωνας στον Τίμαιο περιγράφει τους Ολυμπίους ως αγγέλους που έχουν πύρινο σώμα (παράγραφος 40): «Το γένος των θεών το δημιούργησε (ο Θεός) ως επί το πλείστον από πυρ, για να φαίνεται και να είναι όσο το δυνατόν λαμπρότερο και ωραιότερο». Οι Ολύμπιοι ως αγγελικά όντα έχουν ενεργειακό σώμα, καθώς τα αγγελικά όντα ως πύρινα όντα και άρα ως φωτεινά όντα υπάρχουν υπό μορφή φωτονίων.

Το φως είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία.

Η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία είναι κύματα ενέργειας και τα σωματίδια τα οποία αποτελούν την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία είναι τα φωτόνια.
Οι άγγελοι αναφέρονται και ως θεοί, όχι μόνο στα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη, όπως στο Βιβλίο Βασιλειών Α΄ και στο Βιβλίο του Ησαΐα: «Τότε φοβήθηκαν οι αλλόφυλοι και είπαν, ‘‘Αυτοί οι θεοί ήρθαν στο στρατόπεδο. Αλίμονό μας! Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα ως τώρα. Αλίμονό μας! Ποιός θα μας σώσει απ’ αυτούς τους ισχυρούς θεούς; Αυτοί είναι οι θεοί που χτύπησαν τους Αιγυπτίους με κάθε πληγή στην έρημο’’» (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 4, στίχοι 7-8), «Πώς έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! Πάνω στη γη συντρίφτηκες εσύ, που υπέταξες λαούς. `Ελεγες μέσα σου, ‘‘Στον ουρανό θ’ ανέβω, τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω απ’ τ’ άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, στον μακρινό βορρά που οι θεοί συνάζονται. Θ’ ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με τον `Υψιστο θα είμαι ίσος’’» (Ησαΐας, κεφάλαιον 14, στίχος 12).

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ
Στην ελληνική μυθολογία οι άνθρωποι την εποχή που οι θεοί ενώνονταν συνεχώς με θνητούς περιγράφονται ως γίγαντες. Ως προς την περίπτωση ο `Ομηρος αναφέρει (Ιλιάς, ραψωδία Ε, στίχοι 302-304): «Τότε πήρε πέτρα στο χέρι του ο Τυδεΐδης, μεγάλο έργο, καθώς ούτε δύο άνδρες δεν μπορούσαν να τη μεταφέρουν από τους τωρινούς θνητούς. Αυτός όμως εύκολα τη σήκωνε μόνος του».
Μάλιστα ο Ηρόδοτος και ο Παυσανίας παραθέτουν και ιστορικές μαρτυρίες για την ύπαρξη των γιγάντων στο μακρινό παρελθόν.
Ο Ηρόδοτος σχετικά με τον σκελετό του Ορέστη αναφέρει τα εξής (Κλειώ, 67, 68): «Επειδή οι Τεγεάτες πάντα υπερίσχυαν στον πολεμικό τομέα, έστειλαν (οι Σπαρτιάτες) απεσταλμένους στους Δελφούς και ρώτησαν το μαντείο ποιόν από τους θεούς έπρεπε να εξευμενίσουν για να νικήσουν τους Τεγεάτες.

Η Πυθία απάντησε ότι έπρεπε να φέρουν στη Σπάρτη τα οστά του Ορέστη, του υιού του Αγαμέμνονα. Δεν μπορούσαν όμως να βρουν τον τάφο του Ορέστη και έστειλαν πάλι να ρωτήσουν τον θεό πού ήταν ο τάφος του Ορέστη.

Στην ερώτηση αυτή, η Πυθία απάντησε στους απεσταλμένους τα εξής, ‘‘Βρίσκεται στην Αρκαδία κάποια Τεγέα σε πεδιάδα όπου δύο άνεμοι φυσούν δυνατά καθώς μία δύναμη σφοδρή τους ξεσηκώνει. `Η μπορείς εκεί ν’ ακούσεις χαμό πάνω στον χαμό, γδούπο πάνω στον γδούπο, εκεί στα σπλάχνα της κρατά η ζωοδότρα τους η γη τον Αγαμεμνονίδη. `Η τούτον αν τον πάρεις, γίνεσαι κύριος όλης της Τεγέας’’.

Αφού τα άκουσαν αυτά οι Λακεδαιμόνιοι, παρ’ όλο που έψαξαν, δεν κατόρθωσαν να βρουν τον τάφο, έως ότου ο Λίχας, ένας από τους Σπαρτιάτες εκείνους που αποκαλούνται αγαθοεργοί, τον βρήκε. Αυτοί οι αγαθοεργοί πολίτες είναι πολίτες που ανήκουν στο σώμα των ιππέων και αποσύρονται από την υπηρεσία, πέντε κάθε χρόνο, κατά σειρά ηλικίας.

Τη χρονιά που φεύγουν από το σώμα των ιππέων είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν διάφορες υπηρεσίες, όπου τους υποδείξει η πολιτεία. `Ενας λοιπόν από τους πολίτες αυτούς, ο Λίχας, βρήκε τον τάφο στην Τεγέα και τον βοήθησε σ’ αυτό η τύχη και η ευφυία του. Την περίοδο εκείνη είχαν αποκατασταθεί οι σχέσεις με τους Τεγεάτες και ο Λίχας είχε μπει σ’ ένα σιδηρουργείο και παρακολουθούσε με θαυμασμό πώς επεξεργάζονταν το σίδερο.

Καθώς, λοιπόν, ο σιδεράς τον είδε να θαυμάζει, σταμάτησε να δουλεύει και του είπε, ‘‘Πόσο περισσότερο θα θαύμαζες, ξένε από τη Λακωνία, αν έβλεπες αυτά που είδα εγώ, αφού τώρα θαυμάζεις τη δική μου τέχνη της σφυρηλάτησης. `Οταν θέλησα σ’ αυτή την αυλή ν’ ανοίξω ένα πηγάδι, ενώ έσκαβα βρήκα ένα φέρετρο επτά πήχεις μάκρος. Επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ήταν δυνατόν άλλοτε να υπήρχαν άνθρωποι πιο μεγαλόσωμοι από τους σημερινούς, το άνοιξα και είδα τον νεκρό, που ήταν πράγματι πανύψηλος.

Τον μέτρησα και ύστερα παράχωσα ξανά το φέρετρο’’. Αυτά είπε πως είχε δει ο σιδηρουργός και ο Λίχας το σκέφτηκε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο τάφος ήταν του Ορέστη. Σκέφτηκε ότι τα δύο φυσερά του σιδερά ήταν οι δύο αντίθετοι άνεμοι, ο χτύπος και ο αντίχτυπος ήταν το σφυρί και το αμόνι, το σφυρηλατημένο σίδερο ήταν κακό πάνω στο κακό, αφού το σίδερο ανακαλύφθηκε για το κακό του ανθρώπου.

Συμπεραίνοντας αυτά ο Λίχας επέστρεψε στη Σπάρτη και διηγήθηκε το γεγονός στους Λακεδαιμονίους. Αλλά εκείνοι με ψεύτικη κατηγορία τον εξόρισαν.

Ο Λίχας τότε πήγε στην Τεγέα, όπου διηγήθηκε στο σιδηρουργό τη συμφορά του και του ζήτησε να του νοικιάσει την αυλή, αλλά εκείνος αρνήθηκε.

Κάποια στιγμή δέχτηκε και ο Λίχας εγκαταστάθηκε στην αυλή, έσκαψε τον τάφο, πήρε τα οστά και τα μετέφερε γρήγορα στη Σπάρτη. Από τότε, κάθε φορά που συγκρούονταν Τεγεάτες και Λακεδαιμόνιοι, οι Λακεδαιμόνιοι νικούσαν».
Ο Παυσανίας αναφερόμενος στους σκελετούς του Αίαντα και του Πέλοπα λέει: «Για το μέγεθος του Αίαντα μου είπε κάποιος άνδρας από τη Μυσία.

Η πλευρά του τάφου προς τη μεριά της ακτής έπεσε από τη θάλασσα και η είσοδος στο μνήμα είναι εύκολη και για το μέγεθος του νεκρού έλεγε ότι τα κόκαλα στα γόνατα που οι γιατροί τα ονομάζουν μύλες είναι ίσα με τον δίσκο που χρησιμοποιούν οι νέοι στο πένταθλο» (Αττικά, 35, 4-5), «Λέγεται ότι παρατεινόταν ο πόλεμος στο `Ιλιον και οι μάντεις είπαν ότι δεν θα κυρίευαν την πόλη αν δεν φέρουν τα τόξα του Ηρακλή και οστό του Πέλοπα. `Ετσι έστειλαν να φέρουν τον Φιλοκτήτη στο στρατόπεδο, και από την Πίσα ένα από τα οστά του Πέλοπα, την ωμοπλάτη. Στην επιστροφή το καράβι που μετέφερε το οστό του Πέλοπα χάθηκε από την κακοκαιρία κοντά στην Εύβοια.

Πολλά χρόνια μετά την άλωση του Ιλίου, ο ψαράς από την Ερέτρια Δαμάρμενος έριξε δίχτυα στη θάλασσα και ανέλκυσε το οστό. Θαυμάζοντας το μέγεθος του οστού, το έκρυψε στην άμμο. Στο τέλος, όμως, πήγε στους Δελφούς για να μάθει σε ποιόν άνδρα ανήκε και τί να κάνει με αυτό» (Ηλιακά, 13, 4-5).
Εκτός από την ελληνική μυθολογία και τα κείμενα του Ηρόδοτου και του Παυσανία, σημαντική αναφορά σε γίγαντες που γεννήθηκαν από την ένωση των αγγέλων με ανθρώπους υπάρχει στο Βιβλίο της Γενέσεως (κεφάλαιον 6, στίχοι 1-4): «`Οταν άρχισαν οι άνθρωποι να γίνονται πολλοί επάνω στη γη και απέκτησαν θυγατέρες, είδαν οι υιοί του Θεού, τις θυγατέρες των ανθρώπων ότι ήταν όμορφες και πήραν για γυναίκες τους εκείνες που τους άρεσαν.

Τότε είπε ο Κύριος, ‘‘Δεν θα παραμείνει το ζωοποιό πνεύμα μου στους ανθρώπους για πάντα, γιατί είναι σαρκικοί. Η ζωή τους θα διαρκεί μόνο εκατόν είκοσι χρόνια’’. Εκείνο τον καιρό και αργότερα, ζούσαν στη γη οι γίγαντες, απόγονοι των υιών του Θεού από την ένωσή τους με τις θυγατέρες των ανθρώπων».
Αξιοσημείωτο είναι ότι στην Παλαιά Διαθήκη (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 17, στίχος 4) αναφέρεται ότι το ύψος του Γολιάθ, που ήταν απόγονος των γιγάντων που γεννήθηκαν από την ένωση των αγγέλων με τις θυγατέρες των ανθρώπων, ήταν έξι πήχεις και μία σπιθαμή, περίπου όσο και του Ορέστη.
Οι άγγελοι ή θεοί αναφέρονται ως Τιτάνες, γι’ αυτό και από την ένωσή τους με θνητούς γεννιούνται γίγαντες.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι `Ελληνες είναι γόνοι των Ολυμπίων, καθώς προήλθαν από την ένωση ουράνιου και γήινου γενετικού υλικού, όταν η Αθηνά παρέλαβε σπέρμα από τη Γη και τον `Ηφαιστο για να προέλθουν από αυτό οι Αθηναίοι (Τίμαιος, παράγραφος 23): «Η Αθηνά παρέλαβε σπέρμα για σας (τους Αθηναίους) από τη Γη και τον `Ηφαιστο».
Ο Πλάτωνας αναφέρει επίσης ότι η Αθηνά εγκατέστησε τους Αθηναίους στην Αττική αφού εξέτασε πρώτα την ευκρασία των εποχών αυτού του τόπου, με την πρόβλεψη ότι ο αττικός χώρος θα αναδείξει ανθρώπους με μεγάλη ευφυία, καθώς το κλίμα επηρεάζει τόσο τη σωματική διάπλαση του ανθρώπου όσο και τον χαρακτήρα και τη ψυχολογία του (Τίμαιος, παράγραφος 24): «`Ολη, λοιπόν, αυτή τη διοργάνωση και τη σύνταξη η θεά αφού έκανε, σας εγκατέστησε πρώτα εσάς (τους Αθηναίους), εκλέγοντας η ίδια τον τόπο στον οποίο έχετε γεννηθεί και εξετάζοντας καλά την ευκρασία των εποχών του τόπου αυτού, με την πρόβλεψη ότι θα αναδείξει ανθρώπους με πολύ φρόνηση. Επειδή όμως η θεά ήταν φιλοπόλεμη και αγαπούσε τη σοφία, αφού εξέλεξε ως μελλοντικό τόπο κατοικίας για να φέρει εσάς τους καταλληλότερους για τους ανωτέρω σκοπούς της άνδρες, πρώτον εγκατέστησε τους προγόνους σας. Κατοικούσατε, λοιπόν, στον τόπο αυτόν από παλιά χρησιμοποιώντας τέτοιους νόμους και ακόμα περισσότερο με πάρα πολύ καλή ευνομία, αφού είχατε ξεπεράσει όλους τους ανθρώπους σε κάθε είδους αρετή, καθώς είναι φυσικό, εφ’ όσον είσαστε γεννήματα και θρέμματα θεών». Συγκεκριμένα, η Αττική έχει πολύ χαμηλή υγρασία, υψηλή ηλιοφάνεια αλλά και όχι μέτριες θερμοκρασιακές διαφορές, που σημαίνει ότι το κλίμα της συμβάλλει στη νοητική ανάταση και δραστηριοποίηση των κατοίκων της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς επηρεάζει το κλίμα τον άνθρωπο είναι το εξής: Οι βόρειοι λαοί είναι πιο σφιχτοί, ψυχροί και αναλυτικοί στην νοοτροπία τους, ενώ αυτοί που ζουν σε ζεστά κλίματα είναι λιγότερο δημιουργικοί και έχουν μεγαλύτερη τάση προς τις ηδονές. Ως προς το θέμα της επίδρασης του κλίματος στον άνθρωπο, ο Ιπποκράτης αναφέρει τα εξής (Περί Ανέμων, Υδάτων και Τόπων): «`Οσοι κατοικούν σε τόπο λεπτό, ξηρό και γυμνό, όπου οι εποχιακές μεταβολές παρουσιάζουν μεγάλες αντιθέσεις, γίνονται εύρωστοι και σφιχτοδεμένοι, μάλλον ξανθοί παρά μελαχρινοί, υπεροπτικοί και ιδιότροποι στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία». Επίσης, αναφέρει ότι η δειλία και η οκνηρία των κατοίκων της Ασίας οφείλεται στο μαλακό και χωρίς έντονες μεταβολές κλίμα.
Η Αθηνά επέλεξε τον ελληνικό χώρο, όχι μόνο γιατί το κλίμα του συμβάλλει στη νοητική ανάταση και δραστηριοποίηση των κατοίκων του, αλλά και γιατί ο ελληνικός χώρος και τα προϊόντα που παράγει είναι καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι όλες οι ελληνικές οροσειρές αποτελούνται από ασβεστόλιθο, ο οποίος βοηθάει στη διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου όχι μόνο γιατί όταν ο άνθρωπος κατοικεί σε περιοχή που είναι γρανιτώδης ή ερημώδης οι νοητικές του ικανότητες μειώνονται στο 1/10, αλλά και γιατί ο ασβεστόλιθος συγκρατεί την ηλιακή ακτινοβολία Α και Β και τη μεταβιβάζει στα είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ελληνικός χώρος να είναι μοναδικός στο να παράγει συγκεκριμένα και ανώτερα ποιοτικά είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Για παράδειγμα, η μαστίχα της Χίου, η οποία διαθέτει μοναδικές ευεργετικές και θεραπευτικές ιδιότητες, δεν μπορεί να παραχθεί πουθενά αλλού στον κόσμο. Το πεύκο της Μυτιλήνης, που από το ξύλο του οι αρχαίοι `Ελληνες κατασκεύαζαν τις τριήρεις γιατί δεν σαπίζει στη θάλασσα, αναπτύσσεται μόνο στη Λέσβο. Η αιγαιακή σαρδέλα περιέχει 800 φορές περισσότερο ασβέστιο από οποιοδήποτε γάλα. Το γάλα του αιγοπρόβατου του ελληνικού χώρου είναι μοναδικό για την ανασύνθεση της χοληστερίνης, η οποία δομεί τα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτό σημαίνει ότι η διατροφή που βασίζεται στα προϊόντα που παράγει ο ελληνικός χώρος έχει ως αποτέλεσμα το να προκύψουν ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες. Και οι ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες είναι βεβαίως καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού. Αν και ασβεστολιθικά πετρώματα υπάρχουν σε πολλά σημεία του κόσμου, αυτά δεν έχουν την ίδια ποιοτική σύνθεση με τα ασβεστολιθικά πετρώματα του ελληνικού χώρου. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ασβεστόλιθος του ελληνικού χώρου είναι σχεδόν όμοιος ποιοτικά με τον ασβεστόλιθο της Κίνας, στην οποία επίσης αναπτύχθηκε μεγάλος πολιτισμός. Ωστόσο η ποιοτική σύνθεση του ασβεστόλιθου της Ελλάδας είναι καλύτερη από αυτή του ασβεστόλιθου της Κίνας, καθώς ο ασβεστόλιθος του ελληνικού χώρου δημιουργήθηκε από πολυπλοκότερους σχηματισμούς μορίων. Σχετικά με το θέμα της ιδιαιτερότητας του ελληνικού χώρου και της διατροφής που βασίζεται στα προϊόντα που παράγει, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι δεν είναι τυχαίο που ο ελληνικός πολιτισμός άρχισε να παρακμάζει ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., όταν εκείνη την εποχή η αύξηση του πληθυσμού είχε ως αποτέλεσμα την εισαγωγή τροφίμων στην Ελλάδα, όπως επίσης και το ότι σήμερα, που ο ελληνικός πολιτισμός έχει παρακμάσει εντελώς, το μεγαλύτερο μέρος των τροφών που καταναλώνουν οι `Ελληνες προέρχεται από εισαγωγές.
Πέρα από όλα αυτά, η Αθηνά, η θεά της Σοφίας, χάρισε στους Αθηναίους ένα δέντρο που φύτρωνε για πρώτη φορά στη γη, την ελαία, η οποία είναι και το σύμβολό της. Το ελαιόλαδο, το οποίο προέρχεται από την ελαία, είναι καθοριστικός παράγοντας για τη δημιουργία και την εξέλιξη της διάνοιας! Το νευρικό σύστημα ελέγχει όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα και αποτελείται από τα νεύρα, τον νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο. Τα νευρικά κύτταρα ή νευρώνες μεταδίδουν μηνύματα προς και από τον εγκέφαλο. Κάθε νευρώνας είναι σε επαφή με περίπου 25.000 άλλα νευρικά κύτταρα. Ο νευρώνας έχει έναν πυρήνα στο κέντρο του. Επίσης έχει πολλές αποφυάδες που ονομάζονται δενδρίτες. Κάθε νευρώνας έχει επίσης μία αποφυάδα λεπτή και μακριά που ονομάζεται νευροάξονας. Οι νευροάξονες είναι οι αποστολείς των μηνυμάτων, ενώ οι δενδρίτες είναι οι παραλήπτες των μηνυμάτων. Οι νευροάξονες που περιβάλλονται από μία ουσία, τη μυελίνη, μπορούν να μεταβιβάσουν νευρικούς παλμούς μέχρι και τέσσερις φορές πιο γρήγορα από τους νευροάξονες που δεν περιβάλλονται από μυελίνη. Η μυελίνη, η οποία συντίθεται από την κατανάλωση πρωτεϊνών, δίνει τη δυνατότητα στον νευροδιαβιβαστικό παλμό να φτάσει ταχύτητα από 90 μέχρι 100 μέτρα το δευτερόλεπτο. Η μυελίνη, όμως, που συντίθεται από την κατανάλωση ελαιόλαδου δίνει τη δυνατότητα στον νευροδιαβιβαστικό παλμό να φτάσει ταχύτητα από 120 μέχρι 150 μέτρα το δευτερόλεπτο!
Από τα παραπάνω προκύπτει, λοιπόν, ότι η Αθηνά δημιούργησε από το σπέρμα που πήρε από τη Γη και τον `Ηφαιστο τους ανθρώπους που ονομάστηκαν `Ελληνες και τους εγκατέστησε στον χώρο που είναι καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού, την Ελλάδα, για να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας, όπως και έγινε. Στην Ελλάδα γεννήθηκε η φιλοσοφία, το θέατρο, η ιδέα της δημοκρατίας και οι επιστήμες.

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες του Ηρόδοτου, του Παυσανία, του Πλούταρχου και του Ιταλού Αλμπέρτο Φενόλια υπήρξε δυναμική επέμβαση των Ολυμπίων υπέρ των Ελλήνων σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους.
Ο Πλούταρχος γράφει για τη μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ. (Θησεύς, 35): «`Υστερα από χρόνια οι Αθηναίοι άρχισαν να τιμούν τον Θησέα σαν ήρωα και για άλλους λόγους και γιατί νόμισαν πως, όταν πολεμούσαν τους Μήδους στον Μαραθώνα, είδαν καθαρά πολλοί το φάσμα του να τους οδηγεί ένοπλο κατά των βαρβάρων».
Ο Παυσανίας μάλιστα αναφέρει και την εμφάνιση ενός μυστηριώδη άνδρα, του Εχετλαίου, στη μάχη του Μαραθώνα (Αττικά, 32): «Συνέβη, καθώς λένε, να παρουσιαστεί άνδρας κατά τη μορφή και την ενδυμασία χωρικός. Αυτός εξολόθρευσε με ένα άροτρο πολλούς από τους βαρβάρους και μετά τη μάχη εξαφανίστηκε. Στους Αθηναίους τίποτα άλλο δεν είπε ο θεός (ο Απόλλωνας) όταν τον ρώτησαν (όταν πήραν χρησμό από το μαντείο των Δελφών) αλλά προέτρεψε να τιμούν ως ήρωα τον Εχετλαίο».
Ο Ηρόδοτος εξιστορεί τα εξής για τους Πέρσες που στάλθηκαν στο μαντείο των Δελφών με σκοπό να το συλήσουν, μετά τη μάχη των Θερμοπυλών, το 480 π.Χ. (Ουρανία, 8, 36): «`Οταν οι βάρβαροι έφτασαν κοντά, βλέποντας από τη θέση τους το ιερό, ο προφήτης που λεγόταν Ακήρατος βλέπει να μετακινούνται έμπροσθεν του ναού όπλα ιερά που εξήλθαν από το άδυτο. Αυτά δεν επιτρεπόταν να τα αγγίζει κανείς. Τρέχει να αναφέρει το σημείο στους κατοίκους που είχαν μείνει. Και οι βάρβαροι, όμως, όταν έφτασαν τρέχοντας στο ιερό της Αθηνάς Προναίας, είδαν σημεία μεγαλύτερα από το πρώτο. Βέβαια είναι μεγάλο θαύμα να φανερωθούν από μόνα τους αυτόματα πολεμικά όπλα, έμπροσθεν του ναού. Τα δεύτερα όμως σημεία που ακολούθησαν, αξίζει να τα θαυμάσεις περισσότερο απ’ όλα τα φαινόμενα. `Οταν οι βάρβαροι έφτασαν βιαστικοί στον ναό της Αθηνάς Προναίας, πέφτουν πάνω τους κεραυνοί από τον ουρανό, ενώ δύο κορυφές από τον Παρνασσό κόβονται και κατρακυλούν πάνω τους με πολύ πάταγο και καταπλακώνουν πολλούς απ’ αυτούς».
Παρόμοια τύχη με τους Πέρσες είχαν και οι Γαλάτες, όταν προσπάθησαν να συλήσουν το μαντείο των Δελφών το 279 π.Χ., όπως αναφέρει ο Παυσανίας (Αττικά, 4, 4): «Μόλις, λοιπόν, συνεπλάκησαν, αμέσως κεραυνοί κατευθύνονταν εναντίον των Γαλατών και πέτρες που αποκόπηκαν από τον Παρνασσό και άνδρες οπλισμένοι πρόξενοι τρόμου ορθώθηκαν εναντίον των βαρβάρων».
Ο Πλούταρχος αναφέρει για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ., τα εξής (Θεμιστοκλής, 15): «Η μάχη βρισκόταν σε μία τέτοια φάση, όταν, λέει, έλαμψε φως μεγάλο από τη μεριά της Ελευσίνας και ήχοι και φωνές ακούγονταν δυνατά στο Θριάσιο πεδίο ως τη θάλασσα, σαν να έκαναν άνθρωποι πολλοί την εκφορά του μυστικού Ιάκχου. Και σιγά σιγά τους φάνηκε πως από το πλήθος που φώναζε σηκώθηκε ψηλά από τη γη ένα σύννεφο, που ύστερα πάλι χαμήλωσε και ήρθε και έπεσε στις τριήρεις. `Αλλοι πάλι πίστευαν πως είδαν καθαρά φάσματα και σκιές οπλισμένων ανδρών που έρχονταν με τα χέρια απλωμένα από την Αίγινα κατά τη μεριά που ήταν τα ελληνικά πλοία, οι Αιακίδες έλεγαν πως ήταν οι οπλοφόροι, που τους είχαν καλέσει σε βοήθειά τους οι `Ελληνες πριν από τη μάχη».
Ο Ιταλός Αλμπέρτο Φενόλια αναφέρει στο «Clypeus Anno», παραπέμποντας στη «Storia di Allessandro il Grande» του Τζιοβάνι Γκουστάβο, ότι όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πολιορκούσε το 322 π.Χ. την Τύρο, εμφανίστηκε στον ουρανό μία «μεγάλη ασημένια ασπίδα» την οποία ακολουθούσαν τέσσερις μικρότερες. Τότε η «μεγάλη ασημένια ασπίδα» έριξε μία δέσμη φωτός στα τείχη της πόλης γκρεμίζοντάς τα, ενώ οι μικρότερες στους αμυντικούς πύργους!

ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΚΑΙ ΝΥΜΦΕΣ
Από τους Ολυμπίους κατάγονται οι Νύμφες, οι νεράιδες όπως αλλιώς λέγονται, καθώς είναι κόρες του Διός σύμφωνα με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου: «Ολόγυρα φτελιές φύτευσαν ορεστιάδες Νύμφες, κόρες του Διός του αιγιδοφόρου» (`Ομηρος, Ιλιάς, ραψωδία Ζ, στίχοι 419-420), «Η τοξεύτρα `Αρτεμις πηγαίνει στα όρη, ή στον πανύψηλο Ταΰγετο ή στον Ερύμανθο, για να περάσει ωραία με κάπρους και γοργοπόδαρα ελάφια και μαζί της οι αγροδίαιτες Νύμφες, οι κόρες του Διός του αιγιδοφόρου, παίζουν» (`Ομηρος, Οδύσσεια, ραψωδία Ζ, στίχοι 102-106). Μάλιστα στην Ιλιάδα του Ομήρου αναφέρεται ότι οι Νύμφες συμμετείχαν στα συμβούλια των Ολυμπίων όταν ήταν κρίνονταν απαραίτητες (ραψωδία Υ, στίχοι 4-9): «Κι απ’ την κορυφή του πολυφάραγγου Ολύμπου ο Δίας προστάζει τη Θέμιδα τους θεούς σε σύναξη να φωνάξει ευθύς κι εκείνη τρέχει παντού, στου Διός προστάζοντας να δράμουν το παλάτι. Κανένας ποταμός δεν έλειψε, μόνο ο Ωκεανός δεν ήρθε, καμία Νύμφη, απ’ όσες χαίρονται τα δάση τα πανώρια, των ποταμών τα κεφαλόβρυσα και τα χλωρά λιβάδια».
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι Νύμφες είναι οντότητες μεταξύ των θεών και των θνητών, μπορούν να υλοποιούνται και να αποϋλοποιούνται κατά βούληση, αλλά δεν είναι αθάνατες.
Οι Νύμφες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Τις Ναϊάδες, τις Ορεστιάδες και τις Δρυάδες ή Αμαδρυάδες. Οι Ναϊάδες ζουν στα ποτάμια, στις πηγές και στις σπηλιές, οι Ορεστιάδες στα βουνά και οι Δρυάδες ή Αμαδρυάδες στα δάση και τα λιβάδια.
Τα Ξωτικά ή Αερικά όπως αλλιώς λέγονται, που μπορούν να υλοποιούνται και να αποϋλοποιούνται κατά βούληση και ζουν σε ποτάμια, σε πηγές, σε σπηλιές, σε βουνά, σε δάση και σε λιβάδια, δεν είναι παρά οι νεράιδες, οι Νύμφες δηλαδή της ελληνικής μυθολογίας.

ΤΑ ΥΒΡΙΔΙΚΑ ΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ
`Ολες οι μυθολογίες και οι θρησκείες μιλούν για το γεγονός ότι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν από τους θεούς, ή τους αγγέλους όπως αλλιώς αναφέρονται, και όχι από την ύψιστη οντότητα που ονομάζεται Θεός. Στην ελληνική μυθολογία ως δημιουργοί του ανθρώπου αναφέρονται τόσο οι Ολύμπιοι όσο και ο Προμηθέας. Ο Οβίδιος γράφει στις «Μεταμορφώσεις»: «Ο Προμηθέας έπλασε τον άνθρωπο, με των θεών να μοιάζει την εικόνα, που όλο τον κόσμο κυβερνούν. Κι ενώ τα άλλα ζώα σκυφτά κοιτάζουνε τη γη, στον άνθρωπο χαρίζει να ’χει ψηλά το πρόσωπο, τον ουρανό να βλέπει κι ορθή την όψη πρόσταξε να τη σηκώνει στ’ άστρα». Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι άνθρωπος σημαίνει αυτός που κοιτάζει προς τα πάνω: άνω + θρώσκω (= αναπηδώ) + όπωπα (παρακείμενος του οράω = κοιτάζω). Στο Βιβλίο της Γενέσεως οι άγγελοι, οι Ελοχίμ όπως ονομάζονται στο εβραϊκό προτότυπο, λένε (κεφάλαιον 1, στίχος 26): «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση». Στο Κοράνι οι άγγελοι του Αλλάχ λένε (κεφάλαιον 76, Ο `Ανθρωπος): «Αφού πλάσαμε τον άνθρωπο από υγρό που περιείχε τα στοιχεία και των δύο φύλων και του δωρίσαμε ακοή και όραση για να τον δοκιμάσουμε, δείξαμε σε αυτόν τον σωστό δρόμο». Οι Αιγύπτιοι έλεγαν ότι ο Ρα δημιουργούσε ανθρώπους και αυτοαποκαλούνταν «τα ζωντανά του Ρα». Ενώ στα σουμεριακά κείμενα αναφέρεται ότι οι Ανουννάκι δημιούργησαν τους ανθρώπους της μαύρης φυλής ώστε να δουλεύουν ως σκλάβοι τους: «Ο `Ανου, ο Ενλίλ και η Νινχούρσαγκ έφτιαξαν τους μαυροκέφαλους» (Ο Κατακλυσμός, Στήλη 1), «`Οταν αντί για τους ανθρώπους οι θεοί έκαναν τις δουλειές, βαστούσανε τα βάρη, ο φόρτος των θεών πολύ μεγάλος ήταν. Η δουλειά σκληρή πολύ, αβάσταχτος ο κόπος. Οι επτά μεγάλοι Ανουννάκι έβαλαν τους Ιγκίγκι να κάνουν τις δουλειές» (Ατραχάσις, Στήλη 1), «Οι Ανουννάκι τ’ ουρανού τους Ιγκίγκι έβαλαν τη δουλειά να φορτωθούνε. Οι θεοί να σκάψουν έπρεπε κανάλια, αυλάκια να καθαρίσουν για τη χώρα απαραίτητα» (Ατραχάσις, Στήλη 1), «Του μόχθου τους μετρούσανε τα χρόνια, την κατάχρηση τρεις χιλιάδες εξακόσια χρόνια ανέχτηκαν, μερόνυχτα σκληρή δουλειά. Στενάζανε και αλληλοκατηγοριούνταν, πάνω στο χώμα που έσκαψαν γκρίνιαζαν» (Ατραχάσις, Στήλη 1), «Ο καθένας από μας τους θεούς κήρυξε πόλεμο. Το σκάψιμο πια πάψαμε. Ο μόχθος είναι υπερβολικός, μας τρώει. Η δουλειά μας είναι πολύ σκληρή, πολύς ο κόπος. `Ετσι ο καθένας από μας, τους θεούς συμφώνησε στον Ενλίλ να παραπονεθεί» (Ατραχάσις, Στήλη 3), «Ο `Ενκι έκανε τη φωνή του ν’ ακουστεί και στους θεούς, τους αδελφούς του, μίλησε, ‘‘Γιατί τους κατηγορούμε; Η δουλειά τους ήταν σκληρή πολύ, ο μόχθος τους μεγάλος. Η Μπέλετ ίλι, η θεά της μήτρας, είναι εδώ. `Ενα θνητό άνθρωπο ας δημιουργήσει, το φορτίο να βαστάξει. Το φορτίο να σηκώσει, τη δουλειά του Ενλίλ. Ο άνθρωπος των θεών το φορτίο ας βαστάξει’’» (Ατραχάσις, Στήλη 4).

Εφ’ όσον οι θεοί κατέχουν τη γενετική μηχανική, αφού ήταν αυτοί που δημιούργησαν τον άνθρωπο, μπορούν να δημιουργήσουν με διασταυρώσεις ζώων ή και ανθρώπων με ζώων πλάσματα σαν αυτά που αναφέρονται στην ελληνική μυθολογία. Από τη διασταύρωση λιονταριού και τράγου μπορούν να δημιουργήσουν Χίμαιρα, από τη διασταύρωση γυναίκας και λιονταριού Σφίγγα, από τη διασταύρωση ανθρώπου και τράγου Σάτυρο, από τη διασταύρωση ανθρώπου και αλόγου Κένταυρο, από τη διασταύρωση γυναίκας και πουλιού `Αρπυια, από τη διασταύρωση ανθρώπου και λύκου Λυκάνθρωπο, από τη διασταύρωση ανθρώπου και ταύρου Μινώταυρο, από τη διασταύρωση άνδρα και ψαριού Τρίτωνα και από τη διασταύρωση γυναίκας και ψαριού Γοργόνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής απόσπασμα του Κορανίου (κεφάλαιον 56, Το Μεγάλο Γεγονός): «Ορίζουμε τον θάνατο και βέβαια δεν θα λάβετε καμία προειδοποίηση αν εμείς θελήσουμε να σας αντικαταστήσουμε με άλλους όμοιούς σας ή να σας δώσουμε άλλη μορφή που δεν γνωρίζετε ούτε έχετε ξαναδεί».

http://www.elikoncc.info/?p=7854

Θεογονία Hσιόδου – Γενεαλογικό δέντρο Θεών

από GPapado

Τις Ελληνικές θεότητες συναντούμε σε όλα τα αρχαία και νεώτερα κείμενα, όπως του Ησίοδου, του Όμηρου, του Απολλώνιου του Ρόδιου κλπ. Όμως κατ’ εξοχήν σε ποίημα, μόνο ο Ησίοδος έγραψε για τη θεογονία πλήρως και απ’ ότι γνωρίζω μόνο ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, σε κείμενο.

Εκτός από τα θεογονικά ποιήματα που κυκλοφορούσαν με το όνομα του Ορφέα γνωρίζουμε από σκόρπιες πληροφορίες στα αρχαία κείμενα ότι ήδη από τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ. υπήρχαν και άλλες θεογονίες που αποδίδονταν σε μυθικά ή και ιστορικά πρόσωπα. Με βάση τα αποσπάσματα που διαθέτουμε γι’ αυτές μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν είχαν άμεση εξάρτηση από τη Θεογονία του Ησιόδου, αλλά ότι αντιπροσώπευαν διαφορετικές πραγματώσεις του ίδιου παραδοσιακού ποιητικού είδους. Ποιητικές Θεογονίες αποδίδονταν, εκτός από τον Ορφέα και το Μουσαίο, στον Αριστέα και τον Επιμενίδη. Θεογονίες σε πεζό λόγο στον Άβαρη και τον Φερεκύδη. Κοσμογονίες στο Αίνο και τον Θάμυρη.

Στοιχεία αναφερόμενα στη Θεογονία του Ησιόδου:

Ο τίτλος του έργου καθιερώθηκε μάλλον από τους αλεξανδρινούς φιλολόγους. Ο Ηρόδοτος κάνει για τη θεογονίην που έφτιαξαν ο Όμηρος και ο Ησίοδος για λογαριασμό των Ελλήνων.

Τα βασικά μέρη του ποιήματος όπως μας σώζεται, είναι τα ακόλουθα:

1-115 : Προοίμιο το οποίο διακρίνεται σε δύο μικρότερες ενότητες:
ύμνος στις Μούσες, 1-103.
επίκληση στις Μούσες, 104-115.
116-962 : Θεογονία και Κοσμογονία. Διακρίνεται στις εξής υποενότητες,
οι πρώτες τέσσερις υπάρξεις (Χάος, Γαία, Έρως, Τάρταρος), 116-122.
η 1η θεϊκή γενιά, 123-210: α) τα τέκνα του Χάους και τα τέκνα τους, 123-125, β) τα παιδιά της Γης με παρθενογένεση και με τον Ουρανό, 126-153, γ) η πρώτη πράξη της θεϊκής διαδοχής (ευνουχισμός του Ουρανού και γέννηση της Αφροδίτης), 154-210.
η 2η θεϊκή γενιά, 211-239: 1) τα τέκνα της Νύχτας και της Έριδας, 211-232, 2) τα τέκνα του Πόντου, 232-239.
η 3η θεϊκή γενιά, 240-886: 1) τα τέκνα του Νηρέα, 240-264, 2) τα τέκνα του Θαύμαντα, 265-269, 3) τα τέκνα του Φόρκη και της Κητώς και οι απόγονοι τους, 270-336, 5) τα εγγόνια του Ουρανού, 337-8 19.
η 4η θεϊκή γενιά, 886-962: 1) οι γάμοι του Δία με θεές, η γέννηση της Αθηνάς και του Ηφαίστου 886-929, 2) τα τέκνα του Ποσειδώνα, 930-933, 3) τα τέκνα του Άρη και της Αφροδίτης, 933-937, 4) άλλοι γάμοι των θεών (και με θνητές γυναίκες), 938-962. (963-1022 Ηρωογονία)

Υποενότητες

1) δεύτερο προοίμιο, 963-968. 2) ενώσεις θεαινών με θνητούς ανθρώπους, 969-1018. 3) τρίτο προοίμιο, μετάβαση στον Κατάλογο, 1019-1022.

Στο στίχο 105 ο Ησίοδος προτρέπει τις Μούσες να ψάλλουν το γένος των Θεών, κάτω όμως από τον όρο «θεοί» περιλαμβάνονται διάφορες κατηγορίες Θεοτήτων. Οι κυριότερες απ’ αυτές στην Θεογονία είναι:

Α. Θεοί της λατρείας, όπως ο Δίας, ο Απόλλων, η Άρτεμις, η Θέτις, η Αμφιτρίτη, η Εκάτη, ο Προμηθέας, οι Ώρες, οι Χάριτες κι άλλοι. Υπάρχει μνεία τοπικών λατρειών τόσο της Βοιωτίας (Ζευς, Μνημοσύνη) όσο και άλλων περιοχών της Ελλάδας, όπως στο Άργος η Ήρα, ή Κυθέρεια και Κύπρια Αφροδίτη.

Β. Θεοί της μυθολογίας. όπως η Τηθύς, η Φοίβη, ο Κόττος, σι Εσπερίδες, η Σφίγγα, ο Τυφωέας, ο Άτλας, ο Επιμηθέας και ίσως ο Κρόνος, ο Ιαπετός και συλλογικά οι Τιτάνες. Οι θεότητες αυτές συμπεριλήφθηκαν στη Θεογονία όχι γιατί διέθεταν κάποια λατρεία, αν και μερικές ήταν ίσως ξεχασμένες λατρευτικές μορφές, αλλά εξαιτίας του σημαντικού ρόλου που είχαν στις αφηγήσεις του Ησίοδου.

Γ. Θεοί που είναι άγνωστοι τόσο από τη λατρεία όσο και από τη μυθοπλασία, όπως οι Μελίες, ο Θαύμας, ο Κρείος. η Κητώ, ο Αστραίος, ο Πέρσης. Μερικοί απ’ αυτούς ίσως να διέθεταν κάποτε λατρεία, άλλοι φαίνονται επινοήσεις είτε του Ησιόδου είτε αρχαιότερων ποιητών.

Δ. Μεμονωμένα μέλη θεϊκών ομάδων. Η ελληνική θρησκεία εκτός από τις μεμονωμένες και ατομικές θεότητες διέθετε και συλλογικά σώματα θεοτήτων που αναφέρονταν συνήθως στον πληθυντικό και ήταν αρχικά απροσδιόριστα ως προς τον αριθμό των μελών τους και τις ιδιαίτερες ταυτότητες αυτών των μελών. Εδώ ανήκουν οι Νύμφες, οι Νηρηίδες, οι Ώρες, οι Χάριτες, οι Κύκλωπες, οι Μούσες και άλλοι. Στη θεογονία αυτές οι ομάδες θεοτήτων αναφέρονται με συγκεκριμένο αριθμό μελών, συνήθως τρία ή εννιά και με ξεχωριστά ονόματα για το κάθε μέλος. Σε μεγάλο βαθμό τα ονόματα και οι αριθμοί φαίνονται επινοήσεις του ίδιου του Ησιόδου ή των προδρόμων του, καθότι σε άλλα κείμενα το σύνολο διαφοροποιείται, τόσο στα ονόματα όσο και στο σύνολο.

Ε. Θεοί-στοιχεία του κόσμου, όπως ο Ουρανός, ο Πόντος, ο Αιθέρας. η Νύχτα. τα Όρη και λοιπά. Κάποιοι απ’ αυτούς διέθεταν και πραγματική λατρεία, όπως η Γη, η Νύχτα και σι ποταμοί.

Ζ. Θεότητες που προσωποποιούν αφηρημένες ιδέες, όπως ο Θάνατος, ο Ύπνος, η Νίκη, η Φήμη, ο Φόβος, το Κράτος, η Βία κ.τ.λ.

Οι γενεαλογίες του Ησιόδου εξηγούν τις σχέσεις μεταξύ των θεοτήτων. Η δημιουργία τους στηρίζεται σε δύο βασικά ζητούμενα: Πρώτον, την ομαδοποίηση των Θεών σε οικογένειες (σχέση γονέων-τέκνων), και δεύτερον τη σύνδεση αυτών των οικογενειών με κάποιους μύθους σε μια ορισμένη σειρά.

Η μορφή του γενεαλογικού δέντρου των Θεών διαμορφώνεται πάνω στο πρότυπο των ανθρώπινων οικογενειών και μάλιστα κατά βάση στη μητρική γραμμή διαδοχής. Όλο το σύστημα των τυπικών φράσεων με τις οποίες περιγράφονται οι διάφορες γεννήσεις δίνει έμφαση στη μητέρα, η οποία είναι συνήθως και το γραμματικό υποκείμενο των εκφράσεων. Μερικές μητέρες μάλιστα δεν έχουν συζύγους, άλλες έχουν συζύγους που όμως δεν παίζουν κανένα ρόλο.

Οι οικογένειες του Ουρανού και του Κρόνου είναι βασικά οικογένειες των αντίστοιχων μητέρων, ενώ και τα παιδιά του Δία από τους διάφορους γάμους του έχουν ιδιότητες που τα συνδέουν περισσότερο με τις μητέρες τους. Μόνο στο τέλος της Θεογονίας, αυτό το τμήμα που γενικά θεωρείται νόθο, οι πατέρες αποκτούν το προβάδισμα.

Η ανάλυση του γένους της Νύχτας θα δείξει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο διάφορες θεότητες συνδέονται από τον ποιητή σε μια ομάδα:
η Νύχτα είναι η μητέρα της Ημέρας, γιατί η μέρα την ακολουθεί, προκύπτει απ’ αυτήν.
είναι η μητέρα του Θανάτου, γιατί ό,τι χαρακτηρίζει το θάνατο είναι η μαυρίλα και το σκότος.
είναι η μητέρα του Ύπνου, γιατί ο τελευταίος είναι αδερφός του Θανάτου και έρχεται συνήθως το βράδυ.
είναι η μητέρα των Ονείρων, γιατί αυτά έρχονται τη νύχτα.
είναι η μητέρα του Μώμου, της Νέμεσης, του Γήρατος, της Έριδας, γιατί είναι θεότητες σκοτεινές και ανησυχητικές όπως η νύχτα.
είναι η μητέρα των Εσπερίδων, γιατί αυτές κατοικούν στην απώτατη δύση, όπου κατοικεί και η Νύχτα.
είναι η μητέρα των Μοιρών και των Κηρών, γιατί αυτές οι θεότητες συγγενεύουν με το θάνατο.
είναι η μητέρα της Απάτης και της Φιλότητας δηλαδή της ερωτικής έλξης και ένωσης, γιατί οι δραστηριότητες αυτές γίνονται συνήθως τη νύχτα.

Οι γεννήσεις των Θεών

Αρχικά υπήρχε το Χάος!…

Ακόμη υπήρχε η Γαία. Και τα Τάρταρα στο μυχό της γης.
Αλλά και ο Έρος.

Το Χάος έκανε το Έρεβος και τη Νύχτα:

Το Έρεβος και η Νυξ: ο Αιθήρ και η Ημέρη (Ημέρα)

Η Γαία γέννησε τον Ουρανό, τα Όρη και τον Πόντον: Από τον Ουρανό και τη Γαία: ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρείος, ο Υπερίων, ο Ιαπετός, η Θεία, η Ρέα, η Θέμις, η Μνημοσύνη, η Φοίβη, η Τηθύς, ο Κρόνος, οι Κύκλωπες (ο Βρόντης, ο Στερόπης και ο Άργης), οι Εκατόγχειρες (ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύγης).

Γαία (με τις σταγόνες αίματος από τα κομμένα δια του Κρόνου, μήδεα του Ουρανού): Αι Ερινύς (Ερινύες), οι Γίγαντες, αι Νύμφαι Μελίαι

Ουρανός: Η Αφροδίτη (εκ των μηδέων του, τα οποία κατά πρώτον πλησίασαν τα Κύθηρα [Κυθέρεια] και κατά δεύτερον την Κύπρον [Κυρπογενέα]). Την συνόδεψαν στον Όλυμπο ο Έρος και ο Ίμερος . Οι Τιτήνας (Τιτάνες)

Νυξ: Ο Μόρος , η Κήρα , ο Θάνατος, ο Ύπνος, το γένος των Ονείρων. Ο Μώμος , ο Οϊζύς . Αι Εσπερίδες, αι Μοίρες (η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Ατροπος), αι Κήρες. Η Νέμεσις. Η Απάτη, η Φιλότητα, το Γήρας , η Έρις .

Έρις: Ο Πόνος, η Λήθη , ο Λιμός, τα Άλγεα (Άλγη), αι Υσμίναι (οι Μάχες), αι Μάχαι, οι Φόνοι, η Ανδροκτασία (ο φόνος ανδρών, ανδροφονία), τα Νείκεα , τα Ψεύδεα, οι Λόγοι, η Αμφιλλογία , η Δυσνομίη , η Άτη , ο Όρκος.

Γαία και Πόντος: Ο Νηρεύς , ο Θαύμας , ο Φόρκυς, η Κητώ , η Ευρυβίη. Δωρίς και Νηρεύς: Αι Νηρηίδες

Ηλέκτρα (κόρη του Ωκεανού) και Θαύμας: Η Ίρις , αι Αρπυίαι (Αελλώ, Ωκυπέτη)

Κητώ και Φόρκυς : Αι Γραίαι (Πεμφρηδώ, Ενυώ), αι Γοργόνες (Σθεννώ, Ευρυάλη, Μέδουσα), η Έχιδνα

Η κεφαλή Μέδουσας: Ο Χρυσάωρ, ο Πήγασος.

Καλλιρόη (κόρη του Ωκεανού) και Χρυσάωρ: Ο Γηρυονεύς

Τυφάων και Έχιδνα : Ο Όρθος, ο Κέρβερος, η Ύδρη, η Χίμαιρα

Τυφάων και Χίμαιρα: Η Φίκα

Τηθύς και Ωκεανός: 3000 ποταμούς , 3000 Κούραι

Θεία και Υπερίων: Ο Ηέλιος, η Σελήνη, η Ηώς

Ευριβίη και Κρείος : Ο Αστραίος, ο Πάλλας, ο Πέρσης

Ηριγένεια Ηώς και Αστραίος : Ο Ζέφυρος, ο Βορέας, ο Νότος, ο Εωσφόρος

Στυξ (Ωκεανίνη) και Πάλλας : Ο Ζήλος, η Νίκη, ο Κράτος, η Βίη.

Φοίβη και Κοίος: Η Λητώ, η Αστερίη

Αστερίη και Πέρσης : Η Εκάτη

Ρείη και Κρόνος : Η Ιστίη, η Δημήτηρ, η Ήρη, ο Άιδης, ο Εννοσίγαιος, ο Ζευς.

Κλυμένη και Ιαπετός : Ο Άτλας, ο Μενοίτιος, ο Προμηθεύς, ο Επιθημεύς.

Ήρη : Ο Ήφαιστος (με παρθενογέννηση)

Ζευς και Μήτις : Ο Ζευς κατάπιε τη Μήτιδα που ήταν έγκυος για να μην πάρει τη θέση του, τη βασιλική εξουσία, το παιδί της. Από το κεφάλι του ξεπήδησε το παιδί της, η Αθηνά. Γεννήθηκε δε αυτή, στη λίμνη της Λιβύης, Τριτωνίδα.

Ζευς και Θέμις: Αι Ώραι (Ευνομία, Δίκη και Ειρήνη) και αι μοίραι (Λάχεσις, Άτροπος, Κλωθώ)

Ζευς και Ευρυνόμη (Ωκεανίνη) : Αι Χάριτες (Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θαλίη)

Ζευς και Δημήτηρ: Η Περσεφόνη

Ζευς και Μνημοσύνη: Αι Μούσαι (η Κλειώ, η Θάλεια, η Ευτέρπη, η Τερψιχόρη, η Ερατώ, η Πολύμνια, η Μελπομένη, η Ουρανία και η Καλλιόπη)

Ζευς και Λητώ: Ο Απόλλων, η Άρτεμις

Ζευς και Ήρη: Η Ήβη, ο Άρης, η Ειλείθυια

Εννοσίγαιος (Ποσειδών) και Αμφιτρίτη: Ο Τρίτων

Άρης και Κυθέρεια (Αφροδίτη): Ο Φόβος, ο Δείμος , η Αρμονίη

Ζευς και Μαία : Ο Ερμής

Ζευς και Σεμέλη : Ο Διόνυσος

Ζευς και Αλκμήνη: Ο Ηρακλής

Ήφαιστος και Γαία: Εριχθόνιος (βασιλεύς Αττικής)

Διώνυσος (Διόνυσος) και Αριάδνη: Κέραμος (Κεραμεικός)

Ηρακλής και Ήβη: Ο Αλεξιάρης και ο Ανίκητος

Ηέλιος (Ήλιος) και Περσηίς (Ωκενανίνη): Η Κίρκη και ο Αιήτης

Αιήτης (γυιός του Ήλιου) και Ιδυία (Ωκεανίνη): Η Μήδεια

Δημήτηρ και Ιάσιος : Ο Πλούτος

Αρμονία και Κάδμος: Η Ινώ, η Σεμέλη, η Αγαύη, η Αυτονόη, ο Πολύδωρος

Αυτονόη και Αρισταίος: Ο Ακταίων

Ινώ και Αθάμας: Ο Κλέαρχος και ο Μελικέρτης

Αγαύη και Εχίων : Ο Πενθέας

Καλλιρόη και Χρυσάωρ: Ο Γηρυονεύς

Ηώς και Κέφαλος (γυιός Ερμή και Έρσης): Ο Τιθωνός, ο Φαέθων (είναι δεύτερος, μετά τον Φαέθοντα γυιό του Ήλιου)

Ηώς και Τιθωνός: Ο Μέμνων και ο Ημαθίων

Μήδεια και Ιάσων: Ο Μήδειος, που ανατράφηκε από τον Χείρωνα

Ψαμάθη (Νηρηΐνη) και Αιακός: Ο Φώκος

Κρόνος και Φιλύρα (Ωκεανίνη): Ο Χείρων

Θέτις και Πηλεύς: Ο Αχιλλεύς

Αφροδίτη και Αγχίσης: Ο Αινείας και ο Λύρος

Οδυσσεύς και Κίρκη: Ο Άγριος, ο Λατίνος, ο Τηλέγονος

Οδυσσεύς και Καλυψώ: Ο Ναυσίνοος

http://www.eleysis-ellinwn.gr/el/articles/arxaia_ellada/mu8ologia/8eogonia_hsiodou__genealogiko_dentro_8eon.html

Διόνυσος – Ο Θεός των αμπελιών και του κρασιού

Στην ελληνική μυθολογία, εκτός από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που θεωρούνταν οι σημαντικότεροι, υπήρχαν και άλλοι θεοί που δεν κατοικούσαν στο θεϊκό αυτό βουνό. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο θεός Διόνυσος. Ήταν ο πιο πρόσχαρος από τους θεούς και από τους πιο αγαπητούς στους ανθρώπους. Όπως ο Προμηθέας τους έδωσε τη φωτιά ή ο Ασκληπιός τις πρώτες βάσεις της ιατρικής, έτσι και ο Διόνυσος τους πρόσφερε το αμπέλι και το κρασί.

Και στους θεούς ήταν αγαπητός. Άλλωστε τους είχε βοηθήσει αρκετές φορές. Πολύτιμη υπήρξε η συμμετοχή του ίδιου και των συντρόφων του στη μάχη που έδωσαν οι θεοί εναντίον των Γιγάντων. Όλοι οι θεοί τον σέβονταν, αλλά μεγάλη ευγνωμοσύνη του όφειλε ιδιαίτερα η Ήρα, επειδή μόνος αυτός, απ’ όλους τους θεούς, έπεισε το γιο της, τον Ήφαιστο, να επιστρέψει στον Όλυμπο και να την απελευθερώσει από τα δεσμά της.

Ο εύθυμος θεός ταξίδευε συνέχεια κι επισκεπτόταν πολλές χώρες και πολιτείες για να μάθει στους ανθρώπους πώς να καλλιεργούν τα κλήματα και πώς να φτιάχνουν από τους καρπούς τους το κρασί. Και βέβαια, ως θεός της χαράς και του κεφιού, δεν ταξίδευε μόνος του. Τον ακολουθούσε ένα πολύβουο πλήθος. Στο πλήθος αυτό έβλεπες γυναίκες που χόρευαν με έξαλλο τρόπο, τις Μαινάδες, όπως λέγονταν, και παράξενα όντα που ήταν άνθρωποι και ζώα μαζί. Αυτούς τους έλεγαν Σάτυρους και Σιληνούς.

Πιστοί ακόλουθοι του θεού πορεύονταν μαζί του στα μεγάλα ταξίδια. Με επικεφαλής τον Διόνυσο διέσχισαν την Αίγυπτο, τη Λιβύη κι άλλες χώρες στην Αφρική. Έπειτα πήγαν και στην Ασία, στους Άραβες, στους Λυδούς, στους Φρύγες, φτάνοντας μέχρι και την Ινδία, όπου και ο πιο τολμηρός θαλασσοπόρος δεν κατάφερε να φτάσει.

Αλλού τους υποδέχονταν φιλικά, αλλού τους κορόιδευαν ή τους αντιμετώπιζαν σαν εχθρούς. Πάντα όμως επικρατούσε η καλοσύνη του Διόνυσου και των συντρόφων του. Γρήγορα συμφιλιώνονταν με τους κατοίκους, που μάθαιναν πώς να καλλιεργούν το αμπέλι.
Το υπέροχο ποτό που κερνούσε ο θεός σκόρπιζε παντού το κέφι. Έκανε τους ανθρώπους να ξεχνούν τις στενοχώριες τους και να ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους το χαμόγελο. Όπου περνούσε ξεκινούσε τρικούβερτο γλέντι και δεν ακούγονταν άλλο τίποτα παρά οι εύθυμοι ήχοι των μουσικών οργάνων και τα ζωηρά τραγούδια.

Πώς λοιπόν να μη λάτρευαν οι άνθρωποι αυτοί το θεό; Κι ήταν θεός, παρόλο που η μητέρα του ήταν θνητή, η Σεμέλη, η κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου. Ο Διόνυσος ωστόσο απέκτησε την αθανασία, που ξεχωρίζει τους θεούς από τους θνητούς και επειδή πατέρας του ήταν ο Δίας, αλλά περισσότερο επειδή γεννήθηκε από θεό τη δεύτερη φορά.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο Διόνυσος δυο φορές γεννήθηκε. Όταν ο Δίας σαγηνεύτηκε από την παρθενική ομορφιά της Σεμέλης, την πλησίασε κι ενώθηκε μαζί της. Καρπός της ένωσής τους ήταν ο Διόνυσος.

Η ζηλιάρα Ήρα δεν επρόκειτο όμως να αφήσει ασυγχώρητη κι αυτή την απιστία του συζύγου της. Τυφλωμένη από τη ζήλια της και διψώντας για εκδίκηση, εμφανίστηκε στη Σεμέλη και με πονηρό τρόπο την έπεισε να ζητήσει από τον εραστή της να εμφανιστεί ως θεός κι όχι με ανθρώπινη μορφή, όπως πάντα εμφανιζόταν μπροστά της. Αυτό θά αποδείκνυε πως την αγαπά πραγματικά.

Αφελής κι ανυποψίαστη η κόρη του Κάδμου, την επόμενη φορά που την επισκέφτηκε ο Δίας στην κάμαρά της, του ζήτησε να πάρει τη θεϊκή μορφή του. Μάταια προσπάθησε ο Δίας με λόγια αγάπης να τη μεταπείσει. Λυγίζοντας μπροστά στην επιμονή της εμφανίστηκε μεγαλοπρεπής, φωτεινός σε όλο το θεϊκό του μεγαλείο. Ήταν αδύνατο όμως να αντέξει η άμοιρη θνητή τη λάμψη των κεραυνών και των αστραπών που εκτινάσσονταν από τα χέρια του. Την ώρα που οι φλόγες την τύλιγαν ο Δίας έσωσε το βρέφος που είχε στα σπλάχνα της και το έραψε στο μηρό του.

Όταν συμπληρώθηκαν εννιά μήνες, ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε από το πόδι του θεϊκού πατέρα του. Ο βασιλιάς των αθανάτων ήξερε πολύ καλά πως η ζηλόφθονη σύζυγός του θα έστρεφε γρήγορα το θυμό της στο νεογέννητο παιδί. Για αυτό ανέθεσε στον Ερμή τη φύλαξή του. Αυτός το παρέδωσε στην αδερφή της Σεμέλης, την Ινώ. Η πανούργα Ήρα όμως έστειλε τρέλα στην Ινώ και τον άντρα της κι άρχισαν ανελέητα να σκοτώνουν τα παιδιά τους.

Η θεά έλπιζε πως θα σκοτώσουν έτσι και τον Διόνυσο, αλλά ο φτερωτός θεός πρόφτασε και γλίτωσε το μικρό Διόνυσο και τον εμπιστεύτηκε αυτή τη φορά στις Νύμφες. Αυτές τον ανέθρεψαν με περισσή στοργή κι αγάπη, στο δάσος όπου κατοικούσαν. Πράγματι, πουθενά αλλού δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε να μεγαλώνει ο θεός του αμπελιού, παρά σε ένα ειδυλλιακό τοπίο γεμάτο δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια.Εκεί ποτέ δε συναντούσε ανθρώπους. Κι όταν ο βασιλιάς Λυκούργος διατάραξε την ηρεμία της συντροφιάς κυνηγώντας τις Νύμφες, κατατρομάζοντας τον Διόνυσο, τιμωρήθηκε σκληρά από τον Δία, που τον τύφλωσε. Έτσι σκληρή ήταν πάντα η τιμωρία για όλους εκείνους τους ανθρώπους που επιβουλεύονταν το θεό Διόνυσο.

Την ίδια άσχημη τύχη είχαν και κάποιοι Τυρρηνοί πειρατές που αιχμαλώτισαν το θεό. Όταν είδαν ένα νέο τόσο όμορφο και γεροδεμένο, πίστεψαν πως πρόκειται για κάποιο αρχοντόπουλο ή ακόμα και βασιλιά. Ευχαριστημένοι με τη σκέψη πως θα αποκομίσουν πολλά λύτρα για να τον ελευθερώσουν, προσπάθησαν να τον δέσουν με βαριές αλυσίδες, χωρίς όμως να το πετύχουν· με μια μικρή κίνηση ο θεός τις τίναζε από πάνω του. Οι άμυαλοι θνητοί ωστόσο συνέχιζαν τις προσπάθειές τους.Μόνο ο τιμονιέρης του καραβιού προσπάθησε να τους επαναφέρει στα λογικά τους: «Δε βλέπετε άμυαλοι πως πρόκειται για θεό; Δε φοβάστε την τιμωρία; Μπορεί να είναι ακόμη και ο Ποσειδώνας, που θα μας εκδικηθεί ρίχνοντας το καράβι μας σε άγρια τρικυμία. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον αφήσουμε ελεύθερο».

Ο καπετάνιος και οι υπόλοιποι δε συμφωνούσαν να αφήσουν να τους φύγει «τέτοιος θησαυρός». Εκείνη τη στιγμή άρχισε να ρέει στο καράβι κόκκινο κρασί που ζάλισε με τη θεϊκή ευωδιά του τους ναύτες. Ταυτόχρονα ένα κλήμα άρχισε να τυλίγει το κατάρτι και να απλώνει τα φορτωμένα με ζουμερά σταφύλια κλαδιά του σε όλο το καράβι. Κι ενώ σαστισμένοι παρακολουθούσαν οι ναύτες, άλλο θαύμα γίνεται μπροστά στα μάτια τους: ο όμορφος νέος που ήθελαν να αιχμαλωτίσουν μεταμορφώνεται σε ένα άγριο λιοντάρι που οι βρυχηθμοί του κάνουν τους ναύτες να πηδούν στη θάλασσα για να γλιτώσουν. Όλους τους μεταμόρφωσε ο Διόνυσος σε δελφίνια και μόνο τον τιμονιέρη δεν πείραξε επιβραβεύοντάς τον για τη σύνεσή του.
Όπως είδαμε, ο Διόνυσος αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από τους ανθρώπους γιατί τους γνώρισε την υπέροχη γεύση του κρασιού. Λένε πως για πρώτη φορά το φανέρωσε στο βασιλιά της Αιτωλίας, τον Οινέα. Ο τσοπάνης του, ο Στάφυλος, είχε βρει ένα περίεργο φυτό γεμάτο καρπούς κι ενθουσιασμένος από τη νοστιμιά τους έφερε και στο βασιλιά του για να τον ευχαριστήσει. Ο Οινέας έστυψε τους ζουμερούς καρπούς και απόλαυσε τον πλούσιο χυμό τους. Από τότε ο Διόνυσος ονόμασε αυτόν το χυμό οίνο και τους καρπούς σταφύλια από το όνομα του τσοπάνη. Πάντα με το θύρσο στο ένα του χέρι και ένα δοχείο κρασιού στο άλλο περιηγούνταν τις πόλεις.

Όπου έβρισκε φιλόξενους και πρόσχαρους ανθρώπους, τους μάθαινε πώς να φτιάχνουν κρασί. Έτσι έγινε και με τους κατοίκους της Ικαρίας, στην Αττική, που τον υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Λίγο πριν φύγει από τον τόπο τους, συμβούλεψε το βασιλιά τους τον Ικάριο να φυλάξει καλά το κρασί που έφτιαξε.

Αυτός όμως δεν ακολούθησε τη συμβουλή του – «τι κακό μπορεί να προέλθει από ένα τόσο ευχάριστο ποτό!» σκέφτηκε.
Οι τσοπάνηδές του, κάποια μέρα, βρήκαν τα βαρέλια και ήπιαν τόσο πολύ κρασί που μέθυσαν και άρχισαν να φέρονται με άγριο τρόπο. Έχοντας χάσει τα λογικά τους σκότωσαν τον Ικάριο και η κόρη του Ηριγόνη από τη στενοχώρια της αυτοκτόνησε.

Οι κάτοικοι της Ικαρίας τιμούσαν ιδιαίτερα το θεό Διόνυσο· σε αυτή την περιοχή καλλιεργήθηκε πολύ ο διθύραμβος, ο ύμνος προς το θεό, που συνέθεσε ο μουσικός Αρίωνας. Μάλιστα, πρόσθεσαν και κάτι καινούριο. Στο μουσικό αυτό ύμνο πρόσθεσαν στίχους.

Κι επειδή αυτή τη σύνθεση την τραγουδούσαν άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε τραγόμορφους Σατύρους, την ονόμασαν τραγωδία. Βέβαια, λατρευτικές εκδηλώσεις για το θεό του αμπελιού γίνονταν και σε πολλές άλλες περιοχές.

Όσοι παρευρίσκονταν σε αυτές τις εκδηλώσεις έπρεπε να συμμετέχουν ενεργά πίνοντας κρασί και χορεύοντας υπό την επήρεια της μέθης. Όσοι αρνούνταν, ήταν εχθροί του θεού και επέσυραν την οργή του.

Έτσι, τραγικό τέλος βρήκε τον Πενθέα που θέλησε να παρακολουθήσει κρυφά τις οργιαστικές εορτές. Οι Μαινάδες, μια από τις οποίες ήταν και η μητέρα του, μέσα στη μανία που τις είχε καταλάβει, όρμησαν επάνω του και τον κατασπάραξαν.

Επίμονα αρνούνταν να λάβουν μέρος στις λατρευτικές τελετές οι κόρες του βασιλιά Μίνωα, όπως και του βασιλιά Προίτου. Προσβλημένος ο Διόνυσος τις έκανε να χάσουν τα λογικά τους. Άλλοι λένε ότι για τη μανία που κατέλαβε τις νεαρές κόρες του Προίτου αιτία ήταν η Ήρα.

Σκληρός τιμωρός εμφανίζεται ο Διόνυσος στους εχθρούς του και σε όσους είναι αντίθετοι στον τρόπο λατρείας του.

Συνάμα γενναιόδωρος ευεργέτης σε όσους τον τιμούν και τον ευχαριστούν. Όταν ο βασιλιάς Μίδας φιλοξένησε το δάσκαλό του, το γέρο Σιληνό, που είχε χαθεί, αυτός δέχτηκε να εκπληρώσει την επιθυμία του για να τον ευχαριστήσει.

Ο άπληστος Μίδας ζήτησε να μπορεί ό,τι πιάνει να το μετατρέπει σε χρυσάφι. Σύντομα ο δύστυχος διαπίστωσε πως θα γινόταν βαθύπλουτος αλλά θα πέθαινε από την πείνα και τη δίψα.

Το ψωμί που άγγιζε να φάει μετατρεπόταν σε χρυσό και το νερό που ήθελε να πιει σε χρυσαφένιες σταγόνες. Μετανιωμένος ζήτησε από το θεό να τον κάνει όπως πριν και ο Διόνυσος που τον λυπήθηκε του είπε πως αν λουστεί στα νερά του Πακτωλού ποταμού θα απαλλαχτεί από το μαρτύριό του.

Ο θεός του γλεντιού δεν είχε πολλές ερωτικές περιπέτειες, όπως οι υπόλοιποι θεοί.

Οι γυναίκες στη ζωή του είχαν διαφορετική θέση: υπήρξαν παραμάνες του όταν ήταν μικρός και συντρόφισσές του στα ασταμάτητα γλέντια του.

Κάποτε ερωτεύτηκε την όμορφη Αριάδνη, όταν την είδε να κοιμάται ήρεμα και γαλήνια, μοιάζοντας με θεά. Η κόρη του Μίνωα μαζί με τον Θησέα επέστρεφαν στην Αθήνα από την Κρήτη. Ξυπνώντας ένα πρωί στη Νάξο η Αριάδνη βλέπει πως ο σύντροφός της έφυγε και την εγκατέλειψε.

Χωρίς να το ξέρει η ίδια, είχε έρθει ο Διόνυσος στο όνειρο του Θησέα και με απειλές τον ανάγκασε να φύγει για να κάνει δική του την όμορφη νέα.

Ολομόναχη όπως ήταν στο έρημο νησί, σαν σωτήρας εμφανίστηκε ο θεός μπροστά της, νέος, γεροδεμένος, στεφανωμένος ως συνήθως με κισσόφυλλα.

Αφού έγινε ο γάμος τους, πέταξαν με το άρμα του θεού προς τον ουρανό.

Στη γη οι άνθρωποι τον ευχαριστούσαν για το θεϊκό δώρο του και για την ξενοιασιά που απλόχερα τους μοίραζε. Οι γιορτές που γίνονταν προς τιμή του ήταν ένα αδιάκοπο γλέντι, όπου όλοι μεθούσαν και τραγουδούσαν. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τον αγαπητό τους θεό.

http://www.ellinikoarxeio.com/2010/05/dionysus-god-of-wine.html#ixzz3X6yWsvVH

Ονοματοδοσίες των αρχαίων Ελλήνων προς τον θεό Απόλλων

Διαβάστε τα προσωνύμια, δηλαδή τις ονομασίες που έδωσαν οι Έλληνες στο θεό , όπου λατρεύτηκε σε όλες περιοχές της αρχαίας Ελλάς.

Αγήτωρ: Επίκληση πολεμικού χαρακτήρα (από επιγραφή της Λακωνικής).
Aγραίος: σημαίνει «κυνηγός». Υπήρχε ναός του στα Μέγαρα (Παυσανίας Α’ 41.3,6).
Αγρέτης (προστάτης των αγρών): Βρέθηκε σε επιγραφές της Χίου. Η λέξη κατά τον Ησύχιο σημαίνει και «ηγεμών».
Αγρεύς (όπως «Αγραίος»): Απαντά σε θεσσαλικές επιγραφές.
Αγρευτής («κυνηγετικός»): Επειδή νίκησε τον Πύθωνα. «Και τον αγρευτάν Απόλλω » («Οιδίπους επί Κολωνώ»,1091).
Άγριος: Επίκληση των Ορφικών («Ορφικοί ύμνοι» XXXIV και XXX) ως προστάτη των αγρών και της φύσης. Λατρευόταν στην Αιτωλία.
Αγυιάτας: Συγγενές προς το «αγυιεύς». Βρέθηκε σε επιγραφή των Φαρσάλων.
Αγυιάτης: Ο τύπος «αγυιεύς» στον Αισχύλο.
Αγυιεύς («ο εποπτεύων δρόμους και λεωφόρους»). Κατά τον Παυσανία, με αυτή την ονομασία τιμούσαν το θεό σε Αχαρνές, Άργος και Αρκαδία (Τεγέα).
Αιγιλεύς: Στα Αντικύθηρα της ελληνιστικής Εποχής (η αρχαία ονομασία των Αντικυθήρων ήταν Αίγιλα ή Αιγιλία ή Αίγιλος).
Αιγλήτης: Με αυτό το επίθετο λατρευόταν στην Ανάφη, γιατί εκεί εμφανίστηκε με όλη του την αίγλη και έσωσε τους Αργοναύτες. Προς τιμήν του (Στράβων, Απολλώνιος ο Ρόδιος) διοργανώνονταν οι λαμπρές γιορτές Θευδαίσια και Θευξένια (Θεοξένια;).
Aκερσεκόμης και Ακειροκόμης: Παλιές προσωνυμίες αναφερόμενες στην πλούσια κόμη του. Από του Νόννου και εφεξής αποδίδονταν και στον Διόνυσο.
Ακέσιος («αλεξίκακος»): Επίκληση στην Ήλιδα (Παυσανίας ΣΤ’ 24, 6).
Ακέστωρ: Αναφέρεται στην ιδιότητα του θεού ως θεραπευτού και ιατρού.
Ακρίτας: Επίκληση στη Σπάρτη (Παυσανίας Ι’ 12, .
Ακτιακός: Από τον ναό του στο Άκτιον. Ο Οβίδιος, τον συγχέει με τον Λευκάτιο Απόλλωνα, γράφοντας «Phoebus….Actiacum populi Leucadiumque vocant» («Ο Φοίβος… Ακτιακό και Λευκάτιο οι λαοί τον ονομάζουν»).
Άκτιος: Παλιό επίθετο του θεού (από την ακτή) το οποίο αναφέρεται ήδη στα «Αργοναυτικά» ως «Άκτιος-Εμβάσιος» (Α΄ 403-04).
Αλαίος: Επίκληση στην Κάτω Ιταλία, όπου ο Φιλοκτήτης ίδρυσε ιερό «Απόλλωνος Αλαίου» («[εν ω και το τόξον απέθετο «).
Αλασιώτης: Επίκληση στην Αλασία της Κύπρου.
Αλεξίκακος («αυτός που αποδιώχνει το κακό»). Επίκληση του θεού στην Αθήνα.
Αμαζόνιος: Επίκληση στον Πύρριχο Λακωνίας. όπου υπήρχε ξόανο-ανάθημα των γυναικών «από Θερμώδοντος» (Αμαζόνων). (Παυσανίας Γ’ 25,3).
Αμυκλαίος: Γνωστό επίθετο από τις Αμύκλες Λακωνίας (Θουκυδίδης Ε’ 18,9-23,5). Προς τιμήν του γιορτάζονταν με μεγαλοπρέπεια τα Υακίνθια.
Αποτρόπαιος: Επίκληση στις διάφορες «καθάρσεις: «{Απολλον [αποτρόπαιε».
Αργεώτας: Επίκληση στην Κορώνη. Συνάπτεται με το «αργός» (φωτεινός) και με το «ασγελάτας».
Αρισταίος: Επίκληση στην Καρθαία της Κέω (από τη σχέση του Απόλλωνα με τον τοπικό θεό Αρισταίο).
Αρνοκόμης («προστάτης των αμνών» ή «με προβατίσια κόμη»): Επίκληση στη Νάξο.
Αρχηγέτης: Με αυτή την ιδιότητα (του «αρχηγού-προστάτη») λατρεύτηκε ο θεός στη Νάξο της Σικελίας (Θουκυδίδης), στα Μέγαρα (Παυσανίας), αλλά και σε Μύνδο, Αλικαρνασσό, Ερυθρές, Ιεράπολη, Κύζικο, Θήρα, και αλλού.
Ασγελάτας και Ασγελαίος: Επίκληση στην Ανάφη, ως λατρευομένου «[εν πανηγύρει των [Ασγελαίων» (σημαίνει, ό,τι και «αιγλήτης»).
Αυλητής, Αυλαείτης, Αυλάιτης: Επίκληση σε Μαγνησία Μαιάνδρου. (Θυμίζουμε ότι πρώτος ο Αλκμάν»εμφάνισε τον Απόλλωνα ως ευρέτη της αυλητικής).
Αύλις: Επίθετο αναφερόμενο από τον Ησύχιο (στο λήμμα «Αυλίς»).
Αφήτωρ: Ομηρικό επίθετο του θεού (Θ’ 404). Πολλοί το ερμηνεύουν ως «τοξότης» (από το «άφεσις των βελών»)` άλλοι όμως το ερμηνεύουν ως «χρησμοδότης».
Βοηδρόμιος («σύμμαχος στον πόλεμο»): Κατά τον Καλλίμαχο («Ύμνος Απόλλωνος», 69).
Βοήθιος: Προφανούς ετυμολογίας.
Βραγχιάδης: Επίκληση αναφερόμενη στον ερωμένο του θεού Βράγχο. Υπάρχει και ο τύπος «Απόλλων ο εν Βραγχίδαις», γιατί το ιερό του στη Μίλητο το υ-πηρετούσαν απόγονοι του ιερατικού γένους των Βραγχιδών.
Γαδηνός: Επίκληση στο θεσσαλικό Δώτιο (επιγραφές Ι. G. IX 2, 1076).
Γαλάξιος: Λατρευόταν στη Βοιωτία και υπήρχε ιερό του κοντά στο ρυάκι Γαλάξιον. Το προσωνύμιο όμως αναφέρεται στον θεό, ως παρέχοντα άφθονο πρόβειο γάλα. Σχετίζεται με τον Απόλλωνα «Ισμηνία» (Σχόλια Φωτίου).
Γενέτωρ: Επίκληση στη Δήλο. Εκεί υπήρχε βωμός του που δεν επιτρεποταν θυσία ζώου, μόνο «πυρους και κριθας και πόπανα μόνα τίθεσθαι [επ’ αυτου ανευ πυρός». (Παρόμοια είναι και τα «γενέθλιος», «γενέσιος», «πατρώος», κ.λπ.).
Γεργίθι-ος: Έτσι λατρευόταν στη Γέργιθα (Στέφανος Βυζάντιος, λήμμα «Γέργις»).
Γεφυραίος: Επίκληση στην Αθήνα της ρωμαϊκής εποχής (όπου υπήρχε και μικρός βωμός του).
Γορτύνιος: Επίκληση για τον «Πύθιο Απόλλωνα» (όπως λατρευόταν στη Γόρτυνα).
Γρύνειος: Επίκληση στο Γρύνειο της Αιολίδας (Στράβων ΙΓ’ 622).
Γυπαιεύς: Στο όρος Λυσσός Εφέσου (σχετίζεται με τη σωτηρία βοσκού από γύπα).
Δαλδιαίος: Επίθετο του Απόλλωνα «μύστη», στη Δαλδία της Λυδίας (Αρτεμίδωρος).
Δαλογενής (δηλαδή «Δηλογενής»): Ποιητικός τύπος του Βακχυλίδη (Γ’ 58).
Δάλιος (δηλαδή «Δήλιος»): Έτσι ονομαζόταν ο Απόλλων στα «δωρικά» νησιά (Κως, Ρόδος, Κάλυμνος, Νίσυρος, κ.λπ.). Ο σχετικός μήνας Δάλιος ταυτιζόταν με τον αττικό Γαμηλιώνα (Εκατομβαιώνα).
Δάλος (δηλαδή «Δήλιος»): Ποιητικός τύπος τουΠινδάρου («Ολυμπιόνικος» ΣΤ’, 100).
Δαφναίος: Επίκληση προερχόμενη από το βλαστικό του έμβλημα της Δάφνης.
Δάφνιος: Ετυμολογία, όπως προηγουμένως.
Δαφνηφόρος: Ιδιαίτερη επίκληση σε Αθήνα, Φλύα, Ερέτρια, Χαιρώνεια, κ.λπ. Το επίθετο συναντιέται συχνά και στην αρχαία ποίηση.
Δαφνίτης: Επίκληση στις Συρακούσες (Ησύχιος).
Δειραδιώτης: Επίκληση του «Απόλλωνα Πυθαέα» στο Άργος (από τον λόφο Δειράς).
Δεκατηφόρος: Επίκληση ως αποδέκτη της «δεκάτης» (Παυσανίας Α’ 42,5).
Δελφίδιος: Άλλος τύπος του «δελφίνιος» (από επιγραφή στο Μουσείο της Σπάρτης). Συναντάται επίσης σε Κρήτη και Αθήνα.
Δελφίνιος: Γνωστή επίκληση ως προστάτη της θαλασσοπλοΐας. Σε πολλές παραθαλάσσιες πόλεις διοργανώνονταν γιορτές προς τιμήν του.
Δήλιος: Ήδη από τον Όμηρο (Ζ, 162) αναφέρεται βωμός του θεού στη Δήλο («Αίας» 707, «Νεφέλες» 596, κ.λπ.).
Δήραινος: Έτσι λατρευόταν στα Άβδηρα.
Διδυμαίος: Από την πόλη Δίδυμα νοτίως της Μιλήτου, όπου κατά την παράδοση ενώθηκαν ο Δίας με τη Λητώ. Λατρευόταν με μεγαλοπρέπεια στη Μίλητο (βλ. προηγουμένως:»Βραγχιάδης» και το λήμμα «Διδυμεία Μιλησίων»).
Διδυμεύς (όπως «Διδυμαίος»): Σε αναφορά προς την αδελφή του Άρτεμι.
Διονυσόδοτος: Επίκληση στη Φλύα της Αττικής (Παυσανίας Α’ 34, 4). Σημαίνει λατρεία του Απόλλωνα επιταχθείσα από τον Διόνυσο.
Δονάκτας: Επίθετο του θεού ως εφευρέτη του δόνακος (ποιμενικού αυλού).
Δρομαίος: Επίκληση στην Κρήτη και στη Σπάρτη (ταύτιση με «Κάρνειο»). Το επίθετο προέρχεται από τους πρώτους (μυθικούς) Ολυμπιακούς Αγώνες, που καθιέρωσε ο Δίας για να γιορτάσει την έκπτωση του Κρόνου. Τότε ο Απόλλων νίκησε σε αγώνα δρόμου τον «φτεροπόδαρο» Ερμή!
Δρύμας και Δρυμαίος: Επίκληση στη Μίλητο (Λυκούργος, 522).
Δωματίτης («προστάτης του οίκου»): Επίκληση στην Αίγινα. Του πρόσφεραν θυσίες τον μήνα Δελφίνιο.
Εβδομαγέτης: Επειδή γεννήθηκε την 7η ημέρα του σεληνιακού μήνα («Επτά επί Θήβας», 800). Γιορταζόταν στη Σπάρτη.
Εβδομαγενής: Όπως προηγουμένως (Πλουτάρχου» «Συμπόσιον» Η’ 1, 2717 Ε).
Εβδόμειος: Όπως προηγουμένως. Έτσι λατρευόταν στην Αθήνα (σε ειδικό ιερό της φρατρίας των Αχναιαδών) και τη Μίλητο.
Εικάδιος: Επειδή γεννήθηκε «[εν τ~?η ε[ικάδι το~υ μηνός» (την 20ή του μηνός). Από αυτόν τον λόγο, πλάστηκε και ομώνυμος ήρωας στην Αρκαδία (Εικάδιος) καθώς και ένας από τους γιους του θεού.
Εκάεργος: Από τα πιο συνηθισμένα (αλλά και τα πιο δυσνόητα επίθετα) που εμφανίζεται ήδη στην «Ιλιάδα» (Α’ 479, Ε’ 439). Έχει ερμηνευτεί: «αυτός που σπέρνει με τα βέλη του τον όλεθρο», «αυτός που ρίχνει τα βέλη του προς τα κάτω», «ο θεός του θανάτου», αλλά και «ο αλεξίκακος». Ο Ευστάθιος το ερμηνεύει: «ο έκαθεν είργων», το δε Μέγα Ετυμολογικόν: «παρα το έκαθεν εργαζόμενον, τουτέστι μαχόμενον»…Προς τιμήν του αφιέρωναν «βοστρύχους» (πλεξίδες μαλλιών).
Έκατος: Πρόκειται για συντετμημένο τύπο των Εκατηβόλος και Εκατηβελέτης. Σημαίνει τον «μακρόθεν βάλλοντα» ή τον «έκαθεν βάλλοντα τας ακτίνας». Παρ’ όλα αυτά ο Σιμωνίδης (Απόσπ. 26 ΑΒ) θεωρεί τον «Απόλλωνα Έκατο» εκείνον που «τον Πύθωνα τον δράκοντα βέλεσιν εκατόν…εχειρώσατο».
Εκηβόλος και Εκαβόλος και Εκατηβόλος: Σημαίνει «αυτόν που προξενεί με τα βέλη του το θάνατο (δες και προηγουμένως). Υπάρχει ήδη στην αρχή της «Ιλιάδας» (Α’ 14, 21).
Εκατόμβαιος: Επίκληση του θεού στην Αθήνα (Ησύχιος).
Εκατόμβιος: Επίκληση στη Μύκονο (τύπος του «εκατόμβαιος»).
Ελείτας: Επίκληση στην Ταμασσό της Κύπρου (όπου βρέθηκε και ναός του θεού).
Ελελεύς: Επίκληση ως θεού της μάχης (θυμίζουμε ότι τον παιάνα»ακολουθούσαν οι ομαδικές ιαχές των μαχητών «-ελελεύ»).
Ελικώνιος: Επίθετο ως θεού των Ελικωνιάδων Μουσών (Παλατινή Ανθολογία» ΙΧ 389).
Εμβάσιος (προστάτης του απόπλου): Στις Παγασσές υπήρχε σχετικός βωμός, τον οποίο θεωρούσαν (Απολλώνιος Ρόδιος) κτίσμα των Αργοναυτών (βλ. και Άκτιος).
Έναγρος: Επίκληση σε Σίφνο, ως θεού του κυνηγιού (Ησύχιος).
Εναγώνιος: Επίκληση σε Ερυθρές, ως προστάτη της παλαίστρας και των αγώνων.
Έναυρος: Επίκληση στην Κρήτη. Πιθανώς σημαίνει «θεός της πρωΐας» (Ησύχιος).
Ένθρυπτος: Επίκληση στην Αθήνα. Ίσως η ονομασία να προέρχεται από έναν πλακούντα (τον ‘»‘ένθρυπτο») που προσέφεραν στον θεό (Πολυδεύκης» ΣΤ, 76).
Επάκτιος: Επίκληση ως θεού «που λατρεύεται κοντά στις ακτές» (Ορφ. Αργ. 1299).
Επιβατήριος: Επίκληση ως προστάτη των ταξιδιωτών. Έτσι λατρευόταν ιδιαίτερα στην Τροιζήνα, όπου υπήρχε περίφημος ναός ιδρυμένος κατά την παράδοση από τον Διομήδη (Παυσανίας, Β’ 32, 2).
Επικούριος: Γνωστή επίκληση του θεού στις Βάσσες της Φιγαλείας, όπου και ο περίφημος ναός του (επειδή είχε σώσει την περιοχή από λοιμό).
Επιμήλιος (προστάτης των μήλων=αιγοπροβάτων): Επίκληση στην Κάμειρο.
Επήκοος: Επίκληση της ελληνιστικής εποχής, αναπεμπόμενη κυρίως για ιατρική βοήθεια. Θυμίζουμε ότι αργότερα η Παναγία ονομάστηκε «Γοργοεπήκοος».
Επίσκοπος και Επήκοος, Επόψιος, Επόπτης: Προφανούς ετυμολογίας (αργότερα ο θεός των Χριστιανών ονομάστηκε «Παντεπόπτης»).
Ερεθίμιος ή Ερεθύμιος: Επίκληση στην Κάμειρο και τη Λυκία, όπου οργανώνονταν και τριετηρικοί αγώνες, τα «Ερεθίμια» (Ησύχιος). Ορισμένοι τον ταυτίζουν προς τον Ερυθίβιο Απόλλωνα.
Ερέσιος: Επίκληση στην Ερεσό της Λέσβου (Ησύχιος).
Εριθάσεος: Επίκληση στην Αττική. Κατ’ άλλους ταυτίζεται προς τον Ερυθίβιο, κατ’ άλλους προς τον «Ερίθιο».
Ερίθιος: Επίκληση στο Άργος της Κύπρου, ως προστάτη των εργατών («έριθος»=»ημερομίσθιος εργάτης» ή στον Όμηρο, «θεριστής»).
Ερυθίβιος: Επίκληση του θεού στη Ρόδο.
Εριφύλλιος: Επίκληση, ως θεού προάγοντος την ανάπτυξη των φυτών (Ησύχιος).
Ερμωνθίτης: Επίκληση στην αιγυπτιακή πόλη Ερμωνθίδα (Στέφανος Βυζάντιος).
Έρσος: Επίκληση σε επιγραφή στη Βάρη. Ο θεόςχαρακτηριζόταν και ως Ερσηφόρος (που φέρει δηλαδή τη δρόσο στους ανθρώπους).
Ετευδανίσκος: Επίκληση σε επιγραφή της Μακεδονίας. Σε άλλες επιγραφές αναφέρεται και ως Οτευδανός (πιθανώς τοπικός θεός που ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα).
Ευεργέτης: Επίθετο που απαντά στον Πίνδαρο («Πυθιόνικος» Ε’ 44).
Εύλυρος: Επίθετο του θεού, ως εξαιρετικού εκτελεστή της λύρας.
Ευρύαλος: Επίκληση, ως θεού των θαλασσινών ταξιδιών (Ησύχιος).
Ευτρησίτης: Επειδή είχε ιερό και μαντείο στην Εύτρηση (Στ. Βυζάντιος).
Ευχαίτης: Ποιητικό επίθετο του Απόλλωνα. Αποδίδεται και σε άλλους θεούς.
Εώος και Εώιος: Σημαίνει «θεός της αυγής» και ήταν επίκληση στο μικρό νησί του Εύξεινου Απολλωνία (ή Δάφνη ή Θυνία νήσος). Σ’ αυτήν υπήρχε βωμός ιδρυμένος κατά την παράδοση από τους Αργοναύτες.
Ζηνόφρων: Δηλαδή, «γνώστης των σκέψεων-θελήσεων του Δία» («Παλατινή Ανθολογία» ΙΧ, 525,7).
Ζωστήριος: Προς τιμήν του θυσίαζαν οι Αλαιείς Αιξωνικοί στο ακρωτήριο Ζωστήρ του Σαρωνικού.
Ηλείος: Επίκληση στο Άργος (Παυσανίας Η’ 46, 3. Κατ’ άλλους γράφει «Λυκίου»).
Θαργήλιος: Επίκληση στην Αθήνα, όπου γινόταν ονομαστή γιορτή (την 7η Θαργηλιώνος). «Θάργηλος, χύτρα [εστ`ιν [ανάπλεως σπερμάτων» (Ησύχιος).
Θεάριος: Σημαίνει ίσως «θεός των χρησμών». Επίκληση σε Τροιζήνα, όπου υπήρχε και ιερό του (Παυσανίας).
Θεοξένιος: Επίκληση στην Αχαΐα, όπου και ιερό του (Παυσανίας, Ζ’ 27).
Θεραπναίος: Επίκληση αναφερόμενη από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο (Β’ 163).
Θερελίμιος: Επίκληση από αντίστοιχο τοπωνύμιο (Ησύχιος).
Θέρμιος: Επίκληση σε Θέρμο, Ολυμπία και Μυτιλήνη. Προέρχεται από τοπωνύμιο ή (Ησύχιος): «θέρμα…, {αδεια κα`ι [εκεχειρία». Προς τιμήν του εορτάζονταν στην Αιτωλία τα «Θερμικά» (συγχέονται με τα «Παναιτωλικά»).
Θέσμιος: Προστάτης των θεσμών. Λατρευόταν στην Αιτωλία.
Θοραίος: Πιθανώς σημαίνει «προστάτης της γονιμότητος»` επίκληση ταυτόσημη με τις λοιπές παρόμοιες της Λακωνίας: «Θοράτης» και Θορνάκιος». Γράφει λ.χ. ο Ησύχιος: «Θοράτης` [Απόλλων παρα Λάκωσιν».
Θορνάκιος: Από το ιερό «Θόρναξ» της Λακωνικής (Ησύχιος).
Θυίος: Επίκληση στη Μίλητο (Ησύχιος).
Θυμβραίος: Κατά μία παράδοση, ο Αχιλλέας σκότωσε τον νεαρό γιο του Πριάμου Τρωίλο μέσα στο ιερό του Θυμβραίου Απόλλωνα στην Ίδη.
Θυρξεύς: Επίκληση στη Λυκία, όπου υπήρχε χρηστήριο στο οποίο «παρέχεται δε ύδωρ….εις ο ενιδόντα τινα εις την πηγήν ομοίως πάντα ]οπόσα θέλει θεάσασθαι» (Παυσανίας, Ζ’ 21).
Ιασόνιος: Επίκληση στην Κύζικο (όπου τη λατρεία του Απόλλωνα έφεραν οι Ιάσων-Αργοναύτες).
Ιατρομάντις: Επίθετο που απαντά στονΑισχύλο («Ευμενίδες» 62, 63).
Ιατρός: Επίθετο του Απόλλωνα και άλλων θεών.
Ιήιος: Από το επιφώνημα «[ι`η παιών» (το «[ι`η» συνάπτεται προς το «[ιάομαι»).
Ισμήνιος και Ισμηνίας: Επίκληση στη Θήβα (Ησύχιος), προερχόμενη από το λαμπρό ιερό και μαντείο του θεού κοντα στον ποταμό Ισμηνό. Θυμίζουμε ότι σ’ αυτό το μαντείο είχε αφιερώσει χρυσό τρίποδα και ο Κροίσος.
Ισότιμος: Επίκληση σε Αλάβανδα (Comp. Rend. Acad. Inscriptiones 1906, 419).
Καθάρσιος: Επίθετο που απαντά στον Αισχύλο («Ευμενίδες’», 63).
Καλλίτεκνος: Επίκληση του θεού στην Πέργαμο (Αριστείδης Κοϊντιλιανός», εκδ. Keil II, 469).
Καλυδνεύς: Από τη νήσο Κάλυδνα κοντά στην Κνίδο (Στέφανος Βυζάντιος).
Καρινός: Επίκληση στα Μέγαρα, όπου λατρευόταν υπό μορφή πυραμιδοειδούς λίθου-οβελίσκου (Παυσανίας Α’ 44, 2).
Κάρνειος: Επίκληση στη Σπάρτη και σε αρκετές πόλεις της Λακωνίας -Μεσσηνίας, σε Άργος και Σικυώνα. Όμως ο «Κάρνειος Απόλλων»λατρευόταν και σεμη δωρικές πόλεις: στην Τήνο, το Μεταπόντιο, την Μυτιλήνη, κ.λπ.
Καταιβάσιος: Επίκληση σε επιγραφές της Θεσσαλίας.
Κατάων: Επίκληση στην Καταονία (Στράβων ΙΒ’, 537).
Καυκασεύς: Επίκληση στις Ερυθρές (από το λιμάνι της Χίου Καύκασα).
Κενδρισός: Σε επιγραφή στη Φιλιππούπολη. Προς τιμήν του, τα «Κενδρείσαια».
Κερδώος: Επίκληση στη Λάρισα (όπου υπήρχε σημαντικός ναός) και στη Φάλαννα της Θεσσαλίας (Στράβων ΙΓ’, 612).
Κερεάτας: Λατρευόταν στη Μαντίνεια (Παυσανίας), πιθανώς ως ποιμενικός θεός.
Κιλλαίος: Επίκληση στην πόλη Κίλλα της Τρωάδος` επίσης στη Λέσβο και αλλού.
Κισαλαυδηνός: Επίκληση σε αναθηματική επιγραφή της Σμύρνης. Προφανώς έτσι λατρευόταν και στα Κισάλαυνα.
Κισσίος (δηλαδή «κισσοστεφής»). Απαντά στην Αλάβανδα και σε νομίσματά της.
Κλάριος: Επίκληση του θεού στο Κλάριον (όπου και ονομαστό πανάρχαιο μαντείο) αλλά και στην Έφεσο (Πλούταρχος «Κορινθιακά» Β’ ΙΙ, 22).
Κλυτομήτις: Επίκληση του θεού ως θεραπευτού. Αποδίδεται και στους Δία και Ασκληπιό.
Κολιόργων: Σε επιγραφή στο ιερό του Διός Παναμάρου στη Στρατονίκεια.
Κοροπαίος: Επίκληση στην Κορόπη Θετταλομαγνησίας (όπου και πανάρχαιο ιερό).
Κουροτρόφος: Επίκληση του θεού ως προστάτη της νεότητας. Αποδίδεται και σε άλλους θεούς.
Κύνθιος: Σε δηλιακές επιγραφές αναφέρεται το ιερό του «Κύνθεια».
Κύννειος: Λατρευόταν στην Αττική. Κατά την παράδοση, τη λατρεία του έφερε και καθιέρωσε ο γιος του Κύννης.
Κωμαίος: Επίκληση στη Ναύκρατη (Αθήναιος Δ’ 32,149e).
Λαρισηνός: Κατά Στράβωνα (ΙΓ’ 620), επίκληση στην κώμη Λάρισα (μεταξύ Εφέσου και Τμώλου).
Λατομηνός: Επίκληση στη Θράκη.
Λάφριος: Προσωνυμία σε Αιτωλία, όπου υπήρχε ναός του θεού επί του Λαφριαίου λόφου (Καλυδώνα). Προέρχεται είτε από το λάφυρο-λαφυραγωγία είτε από το «λαφόριος»: θεός των δρόμων. Γιορτάζονταν παραπλησίως με την Άρτεμι Λαφρία.
Λεσχηνόριος: Επίκληση του θεού ως «προστάτη των λεσχών» (Αρποκρατίων).
Λευκάτας και Λευκάτιος: Επίκληση, από το ιερό του θεού στο ομώνυμο ακρωτήριο της Λευκάδας, όπου: «πέτρα γ`αρ [εστ`ι λευκ`η τ`ην χρόαν….]ως [εντε~υθεν το{υνομα λαβε~ιν» (Στράβων).Το ίδιο επίθετο βρέθηκε και σε θεσσαλική επιγραφή.
Λιθήσιος: Επίκληση στη Λακωνική, όπου ναός του θεού «[εν τ~?ω Μαλέ?α λίθ?ω π ροσιδρυμένος [εκε~ι» (Στ. Βυζάντιος).
Λιμενοσκόπος: Επίκληση αναγραφόμενη στην Παλατινή Ανθολογία (Χ’ 25, 1).
Λιταίος: Επίκληση στη Μαγνησία (λιταίνω=ικετεύω). Λέγεται ότι στο εκεί ιερό του θεού κατέφευγαν οι κακούργοι ως «ικέται» και «προστρόπαιοι».
Λοίμιος: Επίκληση στη Λίνδο, ως θεού προστάτη «κατά των επιδημιών».
Λοξίας: Η κατ’ εξοχήν προσωνυμία του θεού, που απαντά σε όλους τους μεγάλους τραγικούς και τον Αριστοφάνη. Επίκληση, που συνήθως ετυμολογείται εκ του «λοξ`η {ια» («δυσνόητη φωνή») του θεού στους χρησμούς. Όμως, κατά Οινοπίδη, ο Απόλλων ονομαζόταν έτσι «οτι εκπορεύεται τον λοξον κύκλον [από δυσμών εις ανατολάς κινούμενος». Άλλη ερμηνεία προέρχεται από το ότι τον θεό ανέθρεψε η Λοξώ (σχολιαστής του Καλλίμαχου). Οι νεότεροι το ερμηνεύουν είτε από τον «λόγο» (ο θεός «διερμηνέας» των ιδεών του Δία) είτε από το σανσκρητικό «laksha» («σύμβολο», «σημείο»).
Λύκαιος και Λύκηος: Επίκληση σε Άργος (όπου σημαντικότατο ιερό), Αθήνα, Λέρνα, Επίδαυρο, Μέγαρα, Λακωνία, σε νησιά, κ.λπ. Το όνομα ετυμολογείται από το «λύκος» ως συνώνυμο του «λυκοκτόνου» (Ησύχιος) ή από τη Λυκία.
Λυκοκτόνος (δες προηγουμένως).
Μαγίριος ή Μαγήριος ή Μαγείριος: Επίκληση σε επιγραφές κυπριακών πόλεων.
Μαλεάτας: Επίκληση στην Επίδαυρο, όπου και το παλαιότερο ιερό του (Παυσανίας) επίσης σε Σπάρτη, Τρίκκη, Μυτιλήνη, κ.λπ. Ετυμολογικά οφείλει το όνομά του είτε από τον βασιλέα της Επιδαύρου Μάλο (Ίσυλλος) είτε από το ακρωτήριο Μαλέας είτε από το «μ~αλον» («μήλον»=πρόβατο). Ο Ησύχιος το ετυμολογεί από το «μάλιαν» γλώσσαν (δηλαδή: «πράη», «εύφημη»).
Μαντείος: Αυτονόητη ετυμολογία. Συναντιέται στο αρχαίο θέατρο («Σφήκες» 722, «Ορέστης» 1666). Ανάλογα είναι και τα: Μαντήιος, Μαντιπόλος, Μάντις, Πρόμαντις, Πυθόμαντις, κ.λπ.
Μαλόεις: Επίκληση στη Μυτιλήνη (από το πανάρχαιο ιερό που ίδρυσε η Μαντώ).
Μέγας ιατρός: Με αυτή την επωνυμία λατρευόταν στην Τήνο.
Μεταγείτνιος: Επίκληση στην Αθήνα, όπου γινόταν και σχετική γιορτή τον μήνα Μεταγειτνιώνα (τα «Μεταγείτνια»). Η ίδια γιορτή γινόταν και στη Μίλητο.
Μοιραγέτης: Επίκληση του θεού στους Δελφούς, ως «χρησμοδότη».
Μολοσσός: Ασυνήθιστο επίθετο του θεού (Λυκ. 426).
Μουσηγέτης ή Μουσαγέτης ή Μουσαγέτας: («αρχηγός των Μουσών»). Το επίθετο απαντά από την εποχή του Πινδάρου.
Μυρικαίος: Επίθετο του θεού στη Λέσβο (Σχολιαστής Νικ. Θηρ. 613).
Μυρτίνος: Προσωνυμία του θεού (προερχόμνου μέσα από μύρτο ή μυρσίνη).
Μυρτώος ή Μυρτάτης: Επίκληση στην Κυρήνη (CIG III, 5.138).
Ναπαίος: Επίκληση στη Νάπη της Λέσβου, όπου και μαντείο του θεού.
Νασιώτας (δωρικά «νησιώτης»): Από επιγραφή (του 2ου μ.Χ. αι.) στο Χάλιο των Οζολών Λοκρών.
Νεομήνιος («ο της νέας σελήνης»). Προσωνυμία του θεού.
Νόμιος («ποιμενικός»): Επίκληση απευθυνόμενη κατ’ εξοχήν προς τον Απόλλωνα, αλλά και προς άλλους «βουκολικούς» θεούς.
Ξανθοκάρηνος: Προσωνυμία για τον ξανθομάλλη Απόλλωνα (και τον Διόνυσο).
Ογκαιάτας ή Ογκαίος: Επίκληση από το ιερό του κοντά στον Λάδωνα (Αρκαδία). Συνδέεται ασφαλώς προς την Αθηνά Όγκα (ή Όγγα) των Θηβών.
Οικέτας: Επίθετο σε επιγραφή της Λακωνικής (Σκλαβοχώρι) που θεωρεί τον θεό προστάτη της οικίας.
Όλβιος («ευτυχής»): Επίθετο του θεού στην Παλατινή Ανθολογία (ΙΧ, 525), στην οποία ονομάζεται επίσης Ολβιεργός.
Όριος: Επίκληση στην Ερμιόνη, όπου υπήρχε ναός και άγαλμα του θεού (Παυσανίας Β’ 35,2).
Ορχηστής: επίθετο του Απόλλωνα, ως θεού της όρχησης: «ορχήστ’ αγλαϊας ανάσσων ευρυφάρετρ΄ Απολλον» (Πίνδαρος).
Παγασαίος: Επίθετο του θεού στη Μαγνησία. Τα «Κυκλικά» πιθανώς γιορτάζονταν προς τιμήν του.
Παίων και Παιάν: Επίκληση του θεού (ο οποίος «απερρόφησε» τον ομηρικό θεό Παιώνα–βλ. παιάν).
Παρνήσσιος και Παρνάσσιος: Εκτός από τον Παρνασσό, με αυτή την προσωνυμία λατρευόταν και στο Μαρκόπουλο Αττικής από το Σύλλογο των Εικαδέων.
Παρνόποιος: Επίκληση του θεού»που αποτρέπει τους πάρνοπας» («ακρίδες»). Στην Ακρόπολη των Αθηνών υπήρχε άγαλμα του Παρνοποίου Απόλλωνοςκαι»τ`ο {αγαλμα λέγουσι Φειδίαν ποι~ησαι» (Παυσανίας Α’ 24, .
Παρράσιος: Επίκληση από την αρκαδική πόλη Παρρασία (κοντά στη Μεγαλόπολη) όπου υπήρχε ιερό του θεού και άλσος επί του όρους Λυκαίου.
Πασπάριος: Επίκληση «παρ`α Παρίοις κα`ι Περγαμηνο~ις» (Ησύχιος).
Πλατανίστιος: Επίκληση στην Τροιζήνα (Παυσανίας 2. 34, 6).
Ποίμνιος: Επίκληση στην Αρκαδία και σε άλλα μέρη.
Πορνοπίων: Επίκληση των Αιολέων της Μ. Ασίας και ετήσιος εορτασμός του θεού κατά μήνα Πορνοπίονα (Στράβων 13, 163).
Πριάπειος: Επωνυμία του Απόλλωνα ως ποιμενικού θεού. Αναφέρεται ότι παρεχώρησε μια αγελάδα του στον Ίλο και εκεί όπου εκείνη στάθηκε, χτίστηκε το Ίλιο.
Προπύλαιος: Επίκληση αναφερόμενη από τον Παυσανία.
Προσόψιος: Μυθολογική επίκληση του θεού.
Προστατήριος: Επίκληση στην Αθήνα (όπου και σχετικός ναός) και στην Πέργαμο.
Προφύλαξ: Μυθολογική επίκληση του θεού.
Πτώος: Επίκληση από το ιερό του θεού στο όρος Πτώον της Βοιωτίας (βλ. Πτώια).
Πυθαεύς (Κάρνειος): Επωνυμία σε Κόρινθο, Άργος, Σπάρτη (προς τιμήν του οι «Γυμνοπαιδίαι») και άλλα μέρη της Πελοποννήσου (Παυσανίας ΙΙ 35, 2. ΙΙΙ 11,9-10,8). Περιώνυμο άγαλμά του υπήρχε στην αγορά της Σπάρτης.
Πύθιος: Γνωστή επωνυμία του θεού στους Δελφούς (όπου σκότωσε τον Πύθωνα και ίδρυσε τα ‘Πύθια). Σχετική μνεία βρίσκουμε στον Πίνδαρο («Ολυμπ.» ΙΔ). Περιώνυμος ναός υπήρχε και στην Αθήνα, ιδρυμένος από τον Πεισίστρατο. Σ’ αυτόν τον ναό κατέθεταν τα έπαθλά τους (τρίποδες) οι νικητές του «κύκλιου χορού» της 2ης ημέρας των Θαργηλίων (Σούδα).
Πύκτης (δηλαδή «πυγμάχος»). Επίκληση στους Δελφούς, ως «προστάτη των εκεί αγώνων». Ο θεός (που είχε νικήσει τον Άρη στην Ολυμπία) εθεωρείτο προστάτης της πυγμαχίας, γιατί σκότωσε τον τρομερό πυγμάχο Φόρβαντα, που είχε τολμήσει να καλέσει τους Ολύμπιους σε αγώνα πυγμαχίας(!)
Σαυροκτόνος: Σχετικό χάλκινο άγαλμα, έργο του Πραξιτέλη, αναφέρεται τόσο από τον Πλίνιο όσο και από τον Μαρτιάλη.
Σιτάλκης και Σιτάλκας: Επίκληση στους Δελφούς ως «προστάτη της καλλιέργεια του σίτου» (Παυσανίας Ι’ 15. 2).
Σκιαστής: Επίκληση (Λυκόφρων «Αλεξ.» 562 και Σχολιαστές) ίσως από τις «σκιάδες» κατά τις οποίες οι Σπαρτιάτες γιόρταζαν το 2ο μέρος των Καρνείων (Αθήναιος Δ’ 141e).
Σμινθεύς: Επίκληση ήδη γνωστή από τη δέηση του ιερέα Χρύση, στην αρχή της «Ιλιάδας» (στ. 39). Ερμηνεύεται από τις λέξεις «σμις», «σμίνθη», «σμίνθος», που σημαίνουν «ποντικός» και, ιδίως η τελευταία, «αρουραίος» (ιερό ζώο του θεού). Τεμένη του Απόλλωνος Σμινθέωςυπήρχαν πολλά στη Μ. Ασία (περί την Τρωάδα) σε τόπους λεγόμενους «Σμίνθεια», «Σμίνθαι», «Σμίνθια» και σε παρακείμενα νησιά (Τένεδος, Λέσβος, Ρόδος, κ.λπ.).
Σπόδιος: Επίκληση στη Θήβα. Εκεί υπήρχε βωμός όπου τελούνταν μαντεύματα «από κληδόνων» (Παυσανίας ΙΧ 11, 7). Προέρχεται «εκ της σποδού μαντείας». Από ορισμένους ταυτίζεται προς τον Απόλλωνα Ισμηνία.
Στεμματίας: Κατά τον Παυσανία (ΙΙΙ 20, 9) ο Απόλλων Στεμματίας είχε ιερό στην οδό που οδηγούσε από τη Σπάρτη προς την Αρκαδία.
Στρατάγιος («στρατηγός»): Επίκληση των Ροδίων, για να εξασφαλιστεί η συμπαράσταση του θεού σε περίπτωση πολέμου.
Σωτήρ: Επίθετο πολλών αρχαίων θεών (και του Απόλλωνα).
Ταρραίος: Προσωνυμία από την Τάρρα της Δυτικής Κρήτης, όπου ο θεός εξιλεώθηκε από το μίασμα για το φόνο του Πύθωνα (Στ. Βυζάντιος).
Ταρσεύς και Τάρσιος: Επικλήσεις στη Μαονία (Ταρσός). Απαντά και σε νομίσματα με τη μητέρα του θεού Ταρσηνή (Δίων Χρυσόστομος ΧΧΧΙΙΙ).
Ταυροπόλος: Επίθετο πολλών θεών (και του Απόλλωνα).
Τεγυραίος: Προσωνυμία του θεού, από τον ναό και το μαντείο του στην Τεγύρα (βορείως του βοιωτικού Ορχομενού).
Τελμισσεύς: Επίκληση από την Τελμισσό (στην Αλικαρνασσό), όπου φημιζόταν για την ονειρομαντεία και γενικά τη μαντική του τέχνη (Ηρόδοτος Ι 78, 84).
Τελχίνιος: Επίκληση στη Λίνδο (οι μυθικοί Τελχίνες, ήταν οι πρώτοι της κάτοικοι).
Τεμενίτης: Επίκληση του θεού σε Δήλο, Κάσο και Συρακούσες.
Τεμπείτας: Προσωνυμία σε επιγραφές της Πελασγιώτιδας. Προέρχεται από την κοιλάδα των Τεμπών, όπου υπήρχε σπουδαίο κέντρο λατρείας του θεού (βλ. Πύθια» και Σεπτήρια).
Τενεάτης: Ως λατρευόμενος στην Τενέα της Κορινθίας (το σχετικό μαρμάρινο άγαλμα του υπάρχει σήμερα στο Μόναχο…).
Τερμινθεύς: Μυθολογική επίκληση (Λυκόφρων 1207).
Τετράχειρ και Τετράωτος: Επικλήσεις στη Λακωνική (Ησύχιος, Ζηνόβιος, κ.ά.).
Τιλφούσ(σ)ιος ή Τιλφώσσος: Προσωνυμίες από το Τιλφούσσιο όρος της Βοιωτίας.
Τόξιος και Τοξοφόρος: Μυθολογικές επικλήσεις αυτονόητης ετυμολογίας.
Τράγιος: Επίκληση στη Νάξο (προφανούς ετύμου) όπου διοργανώνονταν προς τιμήν του θεού ετήσιες γιορτές.
Τριόπιος: Από το Τριόπιο ακρωτήριο (κοντά στην Κνίδο). Ο εκεί ναός του θεού ήταν κέντρο δωρικής Αμφικτυονίας 6 πόλεων (αργότερα 5). Προς τιμήν του γιορτάζονταν τα «Δώρεια» (ρωμαϊκές επιγραφές αυτοκρατορικών χρόνων).
Τυρίτας: Από την περιοχή του χωριού Τυρού της παραλιακής Κυνουρίας, όπου και ομώνυμος ναός. Πρόκειται για θεό-προστάτη της γαλακτοκομίας.
Υλάτης: (θεός των δασών–ύλη=δάσος): Επίκληση του θεού στην Κύπρο (Κούριο).
Υπερτελεάτας: Από επιγραφές σε ειδώλια και ελάσματα, φαίνεται ότι το «Υπερτελέατον» στο χωριό Φοινίκι της Λακωνικής δεν ανήκε (όπως γράφει ο Παυσανίας) στον Ασκληπιό, αλλά στον Απόλλωνα.
Φιλήσιος: Επίκληση στη Μίλητο (όπου και ονομαστό ιερό με χάλκινο ανδριάντα). Προς τιμήν του γιορτάζονταν τα «Φιλήσια». Αναφέρεται και στη «Φυσική Ιστορία» του Πλίνιου (5. 8.10).
Φίλιος: Επίκληση του θεού ως «προστάτη της φιλίας».
Φοίβος: Επίκληση του θεού ως μάντη και κιθαρωδού. Μεταγενέστερα χρησίμευσε ως ποιητικό συνώνυμο του Ήλιου.
Φύξιος: Επίκληση του θεού ως «προστάτη των φυγάδων και των εξορίστων». Εορταζόταν κυρίως στη Θεσσαλία.
Φωσφόρος: Προς τιμήν του (και άλλων θεοτήτων του φωτός) εορτάζονταν τα «Φωσφόρια».
Χαλάζιος: (βρήκαμε μνεία περί αυτού, χωρίς άλλα στοιχεία).
Χρυσάωρ: Επίκληση του θεού, είτε από το χρυσό του ξίφος είτε από τις χρυσές ακτίνες που εξέπεμπε (Απολλώνιος ο Ρόδιος 3, 1283)

http://www.hellas-spot.gr/%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81/

Οι γαμήλιες τελετές των Αρχαίων Ελλήνων

Ο δ’ αμφιθαλής Έρως χρυσόπτερος ηνίας ηύθυνε παλιντόνους,

Ζηνός πάροχος γάμων της τ’ ευδαίμονος Ήρας.

ώ, Υμήν ! ώ, Υμέναιε ! ώ, Υμήν ! ώ, Υμέναιε !

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ «Όρνιθες» στ.17371743

(Και ο αθάνατος Έρως με τα χρυσά φτερά, τραβούσε τα ηνία του άρματος, παράνυμφος στους γάμους του Διός και της ευδαίμονος Ήρας)

Στις εικοσιτέσσερις του μηνός Γαμηλιώνος (που διαρκούσε από τα μέσα Ιανουαρίου έως τα μέσα Φεβρουαρίου) γιορταζόταν στην αρχαία Αθήνα ο Ιερός Γάμος του Διός και της Ήρας. Από την εορτή αυτή πήρε το όνομά του ο μήνας, που για τους Αθηναίους ήταν ο κύριος μήνας τελέσεως των γάμων τους. Προτιμούσαν να είναι η ημέρα της Πανσελήνου και να έχει καλό καιρό. Θυσίαζαν δε εις τον Δία, την Ήρα και την Άρτεμι. Θεωρούσαν ότι αυτή η μεταβατική εποχή, του τέλους του χειμώνος και της αρχής της ανοίξεως, προσφερόταν για την τέλεση του γάμου και την επίτευξη της συλλήψεως, σαν ένα είδος εναρμονίσεως με την φύση που ετοιμάζεται να ανθοφορήσει και να καρποφορήσει. Τα ανθισμένα φυτά και οι ερωτικές περιπτύξεις των θεών ήταν, για τους αρχαίους, εκδηλώσεις της ίδιας αναπαραγωγικής δυνάμεως.

Ο Έρως και η Αφροδίτη είναι οι δυνάμεις της γονιμότητος, που δημιουργεί την ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσεως, αλλά και την θελκτική ομορφιά των νέων ανθρώπων. Όταν ο Δίας και η Ήρα συνευρίσκονται ερωτικά, η Γή τους προσφέρει έναν πλουμιστό τάπητα, από χλόη, τριφύλλια, κρόκους και υακίνθους, για να ξαπλώσουν, ενώ ένα χρυσό σύννεφο τους παρέχει κάλυψη και δροσιά. (»Ιλιάς», ραψωδία Ξ’, στ. 341351).

Πολλές θρησκευτικές εορτές της αρχαίας Ελλάδος αποσκοπούσαν στην χαλιναγώγηση της φυσικής και της ανθρώπινης γονιμότητος για το καλό της πόλης. Στα πλαίσια αυτών των εορτών ήταν ενταγμένη και η εορτή του Ιερού Γάμου, για την οποία δεν έχουν σωθεί λεπτομέρειες. Μπορούμε ασφαλώς να αναζητήσουμε πληροφορίες σε αξιόπιστες εργασίες αρκετών μελετητών. (π.χ. Κωνσταντίνου Ζιώγα »ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΑΡΧΑΙΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ», Κωνσταντινούπολις 1896, εκδ. »ελεύθερη σκέψις» 1993. Θεοδοσίου Β. Βενιζέλου »ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ», ΑΘΗΝΑΙ 1873, εκδ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ 1995, κ.ά.). Αναφορές για τα γαμήλια έθιμα υπάρχουν στα έργα των ποιητών της αρχαίας Ελλάδος καθώς και σε ορισμένες απεικονίσεις επί αγγείων. Οι στίχοι 490496 της Σ΄ ραψωδίας της Ιλιάδος περιγράφουν μια γαμήλια πομπή: από τους δρόμους της Πόλης περνούν οι συντροφιές που συνοδεύουν τις νύφες, με λαμπάδες και με γαμήλια τραγούδια, δυνατά ηχούν οι αυλοί και οι φόρμιγγες [αρχαϊκές λύρες], και οι νέοι χορεύουν στροβιλιστά, οι γυναίκες στέκονται όρθιες στα παράθυρα των σπιτιών και παρακολουθούν με θαυμασμό.

Οι στίχοι 10361079 της τραγωδίας του Ευριπίδη »Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» αναφέρονται στην λαμπρότητα των γάμων του Πηλέως με την Νηρηίδα Θέτιδα. Μουσική από κιθάρες και σύριγγες (καλαμένιους αυλούς) συνόδευε τον χορό των χρυσοπέδιλων Πιερίδων Μουσών, που έλεγαν επαινετικά τραγούδια για την νύμφη και τον νυμφίο, στο κατάφυτο όρος Πήλιο. Ο Γανυμήδης κερνούσε κρασί από χρυσά πιθάρια, και πενήντα Νηρηίδες είχαν στήσει κυκλικό χορό στην ακρογιαλιά.

Και ενώ ο χορός περιγράφει εκείνους τους ενδόξους γάμους, ο (δόλιος) Αγαμέμνων και η (ανυποψίαστη) Κλυταιμνήστρα ετοιμάζουν τον γάμο της αθώας Ιφιγένειας με τον ανύποπτο Αχιλλέα: συζητούν για τα πρόσφορα και τον αγιασμό που θα ριχτούν στο καθάρσιο πυρ, για τα μοσχάρια που θα θυσιαστούν στη θεά Άρτεμι, για την επιλογή της ημέρας του γάμου (:την ημέρα της Πανσελήνου) και για το έθιμο, σύμφωνα με το οποίο η μητέρα της νύφης πρέπει να κρατεί την νυφική λαμπάδα. Αλλά το πεπρωμένο της Ιφιγένειας ήταν να δοξαστεί με την θυσία της στην Αυλίδα, ως »ανύμφευτος νύμφη» της Ελλάδος. Οι φίλες και οι θεραπαινίδες της νύφης, την οδηγούσαν στο σπίτι του νυμφίου, τραγουδώντας ένα γαμήλιο άσμα, με την επωδό: ¨ω, Υμήν! ω, Υμέναιε!» Το όνομα »Υμέναιος’‘ εδήλωνε άλλοτε την γαμήλια ωδή, και άλλοτε τον θεό προστάτη του γάμου, τον Υμέναιο. Αρκετοί μύθοι αναφέρονται σε έναν ωραίο νέο που ονομαζόταν Υμέναιος. Ίσως το όνομα »Υμέναιος» να παράγεται από το »υμήν»(: η μεμβράνη, το λεπτότατο ύφασμα, ο παρθενικός υμήν). Υπάρχουν όμως και διαφορετικές ετυμολογήσεις, ότι δηλαδή προέρχεται : 1) από το »ομού νέω»(συμπλέω»), 2) από το »ομονοέω» ( έχω ομόνοια, συμφωνία απόψεων ), 3) από το »υμνείν» και 4) από το »ύμνος νέος».

Οι παραδοσιακές γαμήλιες τελετές αποδείχτηκαν ανθεκτικές στις διαβρώσεις του χρόνου. Αρκετά στοιχεία των επιβιώνουν και στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από ραγδαίες εθιμικές αποσαθρώσεις και τελετουργικές απλουστεύσεις. Οι λαογράφοι έχουν διασώσει πολλές πληροφορίες σχετικά με τα γαμήλια έθιμα στις διάφορες περιοχές της χώρας μας.

Οι περισσότεροι »πολιτισμένοι» άνθρωποι του εικοστού πρώτου μ.Χ. αιώνα, δραστηριοποιούμενοι μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν η πρακτικότητα, η ταχύτητα, ο αγώνας για την εξοικονόμηση χρήματος και χρόνου, αισθάνονται αμήχανα και συχνά εκνευρίζονται με τις τελετές, με όλα τα συμβολιστικά που τα αντιμετωπίζουν ως μη ορθολογιστικά.

Η τάση που υπάρχει είναι να εγκαταλείπονται έθιμα που δεν είναι πλήρως κατανοητά, και να απλουστεύονται διαδικασίες, σύμφωνα με ένα σύστημα «φαστφούντ», που είναι βολικό σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας.

Συχνά δε, οι γονείς των μελλονύμφων, ή και οι ίδιοι οι νεόνυμφοι, υπερχρεώνονται και φορτώνονται με άγχη, προκειμένου να τελέσουν έναν »μεγαλοπρεπή» γάμο, να ετοιμάσουν ένα σπίτι με όλα τα περιττά απαραίτητα έπιπλα και άλλα μη ουσιώδη »κομφόρ».

Κατά την ημέρα του γάμου όλοι φορούν χαρούμενα προσωπεία όμως η νευρικότητα που νοιώθουν είναι έκδηλη, καθώς γυαλίζει στους ιδρωμένους κροτάφους των, και λεκιάζει τις ακριβές (αγορασμένες ειδικά για την περίσταση) ενδυμασίες των.

Δεν είναι εύκολο, σε εποχές χαρακτηριζόμενες από μηχανιστική νοοτροπία, να συμμετάσχει κανείς με ζέση και ενθουσιασμό σε τελετουργίες (δρώμενα, δηλαδή, που κατά παράδοσιν αποσκοπούν στον προσανατολισμό μιάς, τρόπον τινά, στοιχειακής ή »αποκρυφιστικής» δυνάμεως προς μία καθορισμένη ενέργεια).

Αναπόφευκτα οι άνθρωποι βιώνουν εσωτερικές συγκρούσεις και διχασμούς, αισθάνονται σαν να πρέπει να υποταχθούν σε κάτι το ακατανόητο, και ίσως ανόητο.

Και όμως, αν διαθέταμε χρόνο για να βιώσουμε τα δρώμενα στη φύση, θα αντικρίζαμε την λαμπρότητα της πολύπλοκης συμπεριφοράς που έχει σκοπό την έλξη αρσενικού και θηλυκού για την επίτευξη της συνουσίας και την γονιμοποίηση.

Αυτή η ονομαζομένη »αναπαραγωγική συμπεριφορά» αποτελεί αντανακλαστικό εγγεγραμμένο στο Νευρικό Σύστημα, και η έκφρασή της επηρεάζεται από παράγοντες του εσωτερικού και του εξωτερικού περιβάλλοντος (ορμόνες, φωτισμός, θερμοκρασία, υγρασία, κ.ά).

Η ένωση των δύο φύλων, που καθορίζεται από την Φυσική Επιλογή, αποτελεί κορυφαίο γεγονός για την εξέλιξη της ζωής και την διασφάλιση της ποικιλομορφίας.

Προίκα, εξασφάλιση, συμβατικότητες, πρόχειρα βολέματα ζωτικών αναγκών, δεν έχουν θέση σε γάμους από Φυσική Επιλογή ( αρκετοί προτιμούν να την αποκαλούν »έρωτα»).

Η μελέτη της φύσεως ήταν κύριο μέλημα των αρχαίων Ελλήνων, και συνέβαλε έτσι ώστε η καθιέρωση πολλών θεσμών να διέπεται από φυσιοκρατική αντίληψη. Ως πρότυπο γάμου είχαν τον Ιερό γάμο του θεού Διονύσου με την Αριάδνη.

Για να μυηθούμε στη σημασία αυτού του Ιερού γάμου, πέρα από τα αρχαία κείμενα, συντελούν και τα εικαστικά μνημεία (όσα έχουν διασωθεί).

Ξεχωριστή θέση σε αυτά τα μνημεία κατέχει ένα αριστούργημα, που όμοιό του δεν υπάρχει δεύτερο στον κόσμο, και ευρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης.

Είναι ένας ορειχάλκινος κρατήρας, εύρημα από τάφο της περιοχής Δερβενίου, ύψους ενός περίπου μέτρου, του οποίου το σώμα καλύπτουν ανάγλυφες παραστάσεις.

Η κεντρική εικόνα αντιπαραθέτει την γαλήνη του ζεύγους Διόνυσος Αριάδνη, με την ταραχή που την περιβάλλει: σκηνές με υπερχειλίζουσα ζωτικότητα, που σπάζουν κάθε συμβατικότητα, βακχική αποχαλίνωση με στροβιλιζόμενες Μαινάδες και Σατύρους, σκηνές παροξυσμού, διασπαραγμού μικρών αγριμιών ( για ωμοφαγία ), συνθέτουν έναν ύμνο στη δύναμη του θεού Διόνυσου, που είναι ευεργετική και καταστρεπτική, και είναι αυτή η δύναμη χάρις στην οποία ο θεός νικά τον θάνατο. Κλώνοι κισσού, έλικες και κλαδιά αμπελιού, ελάφια, πάνθηρες, γρύπες, λέοντες, συνθέτουν ένα διάκοσμο που αναδεικνύει την ευδαιμονία των χορευτών, και την ευφορία του Διονυσιακού ζεύγους.

Οι μελλόνυμφοι που επιθυμούν να τελέσουν τον γάμο τους σύμφωνα με τα φυσιολατρικά αρχαιοελληνικά πρότυπα, ας αυτοσχεδιάσουν με απλότητα και με χαρούμενη διάθεση. Αν διαθέτουν μονοκατοικία με αύλιο χώρο, ή εξοχική κατοικία, ή κάποιο περιβόλι, μπορούν να οργανώσουν εκεί την τελετή.

Όταν αυτά δεν υπάρχουν, ή όταν δεν επιθυμούν οι ενδιαφερόμενοι να περιοριστούν σε »ανθρωπογενές» περιβάλλον, μπορούν να επιλέξουν ένα ήπιο τοπίο (παραθαλάσσιο, παραποτάμιο, παραλίμνιο, κοντά σε ένα καταρράκτη, ή κοντά σε μία φυσική πηγή ).

Ένα τοπίο, όπου το αρχέγονο ζεύγος Ουρανός Γή εκπέμπει γαλήνη, ιλαρότητα και αναζωογονητική ενέργεια.

Αν επιλεγεί ημέρα του μηνός Γαμηλιώνος, είναι πολύ πιθανόν να συμπέσει με τις «αλκυονίδες ημέρες» που είναι ήπιες και ηλιόλουστες.

Αν πάλι κατά την ημέρα του γάμου, ο καιρός είναι νεφελώδης ή ομιχλώδης, δεν είναι εύκολο να πτοηθεί η ευφρόσυνη διάθεση των νυμφευομένων, καθώς με τα υδρομετέωρα [ομίχλη, υδρατμούς, βροχή, πάχνη] συνδέεται η θεά Αφροδίτη, που υμνείται από τους Ορφικούς ως θεά «γαμοστόλος» [εκείνη που προετοιμάζει τους γάμους] και ως «ζεύκτειρα» [η ενώνουσα το ζεύγος].

Οι αρχαίοι τελούσαν κατά την νύχτα τους γάμους των, με προτίμηση εκείνη της Πανσελήνου, που διαθέτει ιδιαίτερη γοητεία. Και είναι γνωστό ότι οι λύχνοι και οι δάδες φωτίζουν με απαλότητα και επιείκεια το ανθρώπινο πρόσωπο, ενώ το ευρέως χρησιμοποιούμενο σήμερα, σε δημόσιους επειδή είναι φτηνό αλλά και σε ιδιωτικούς χώρους, φως των λαμπτήρων φθορισμού, είναι σκληρό και αλλοιώνει τα χρώματα.

Στα ενδύματα είναι προτιμότερο να κυριαρχεί το λευκό χρώμα, που ταιριάζει τόσο στους ανοιχτόχρωμους όσο και στους σκουρόχρωμους τόνους δέρματος. Τα στεφάνια θα είναι από μυρτιά, (ιερό φυτό της θεάς Αφροδίτης) και οι ανθοδέσμες από κρίνα και ρόδα (προς τιμήν της θεάς Ήρας και της θεάς Αφροδίτης, αντιστοίχως ).

Σε ένα κοχύλι θα υπάρχουν κόκκοι ορυκτού άλατος. [ Το αλάτι επηρέασε τις τελετουργίες όλων των λαών και συμπεριλαμβανόταν στις προσφορές προς τους θεούς, οι δε συντηρητικές του ιδιότητες ‘το έκαναν ένα ιδιαίτερα κατάλληλο σύμβολο της ανθεκτικότητας της συμφωνίας, σφραγίζοντάς ‘την με μία υποχρέωση για την πιστή τήρησή της.

Η »αμοιβαιότητα» που δημιουργείται με τον ιοντικό δεσμό νατρίου χλωρίου, (για να αναφέρουμε και την γλώσσα της χημείας), χαρακτηρίζει αυτή την φυσική ουσία ]. Σε τράπεζα στολισμένη με κλαδιά κισσού με και ταινίες σε κρόκινο, κυανό και πορφυρό χρώμα, θα υπάρχουν εδέσματα παρασκευασμένα με μέλι, καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, μήλα, και σουσάμι. [Το σουσάμι αποτελούσε σύμβολο γονιμότητας, γι αυτό, στις ανάλογες εορτές καθώς επίσης και στους γάμους, παρασκεύαζαν πλακούντες από σουσάμι, τα »σησαμούντια πόπανα» (Αθ.Σταγειρίτου »ΩΓΥΓΙΑ», εκδ. »ΕΛΕΎΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ», 1994). Είναι πλούσιο στο αμινοξύ μεθειονίνη, με το οποίο αρχίζει η σύνθεση όλων των πολυπεπτιδικών αλυσίδων].

Να υπάρχουν επίσης ρόδια, προς τιμήν της θεάς ‘Ηρας. Μουσική από έγχορδα και πνευστά (π.χ. κιθάρες, λαούτα, αυλούς, ζουρνάδες, κ.ά. ), ζωντανή.

Απαραίτητο είναι το πύρινο στοιχείο (σε κάποιο βωμό με φωτιά, ή σε δύο τρείς λαμπάδες ). Και όταν αρχίσουν οι χοροί, ας αποφευχθούν τα πολύ βαριά ζεϋμπέκικα ( του τύπου »είμαι αϊτός χωρίς φτερά», αυτά είναι για άλλες περιστάσεις). Λίγοι και πρόσχαροι καλεσμένοι. Προς τιμήν των θεών προστατών του γάμου, θα καούν αρώματα και θα απαγγελθούν ή θα τραγουδηθούν ύμνοι.

Οι φίλοι εύχονται στους νεονύμφους »βίον ανθόσπαρτον». ‘Τους εύχονται, δηλαδή, να απολαύσουν εκείνη την ευδαιμονία που υμνεί ο Ευριπίδης, με τα λόγια του χορού, στους στίχους 747750 της τραγωδίας »Ιππόλυτος»:

ΚΡΗΝΑΙ Τ’ ΑΜΒΡΟΣΙΑΙ ΧΕΟΝΤΑΙ ΖΗΝΟΣ ΜΕΛΑΘΡΩΝ ΠΑΡΑ ΚΟΙΤΑΙΣ, ΙΝ’ Α ΒΙΟΔΩΡΟΣ ΑΥΞΕΙ ΖΑΘΕΑ ΧΘΩΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΝ ΘΕΟΙΣ

[ Από τους νυμφικούς θαλάμους του Διός ξεχύνονται κύματα αμβροσίας, για να αυξάνει η αγιασμένη ζωοδότρα γή την ευδαιμονία των θεών.]

Εριφύλη Μηχαηλίδου

http://www.hellas-spot.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD/

ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ:ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Το νερό, πηγή και σύµβολο ζωής, έγινε από τα πανάρχαια χρόνια αντικείµενο λατρείας όλων των πρωτόγονων λαών.

Όποιες και αν είναι οι πολιτισµικές τους δοµές, το νερό αποτελεί αστείρευτη πηγή δύναµης και ζωής: καθαρίζει, θεραπεύει, ανανεώνει και διασφαλίζει την αθανασία.
Η αθανασία και η αιώνια ζωή ήταν το μεγάλο όνειρο του ανθρώπου από τους αρχαίους χρόνους, η λαχτάρα του αυτή τον έκανε να ψάχνει αλλά και να συνεχίζει μέχρι σήμερα να ερευνά για το ελιξίριο της αθανασίας.
Για τους αρχαίους Έλληνες το πιο ονομαστό ελιξίριο ήταν τα νερά της Στυγός. Αλλά και το νερό που δίνανε όρκο οι θεοί.
Η Στύγα ήταν µια φοβερή θεότητα, η μεγαλύτερη κόρη του Ουρανού και της Τηθύος, που έμενε στα τάρταρα, στην παγωνιά, απομονωμένη από τους άλλους θεούς που δεν τη συμπαθούσαν.
Από τα Τάρταρα (παράγωγο της λέξης τουρτουρίζω) που πίστευαν ότι εκεί ήταν και οι πύλες του Άδη, πηγάζει ο ποταμός Κράθης, στο όρος Χελμός της Αχαΐας.
Τα ύδατα της Στυγός συνδέθηκαν με θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, όπως αυτές από τα Ελευσίνια Μυστήρια και τις Ορφικές δοξασίες για τη μετενσάρκωση .

Η δύναμη και η θερμοκρασία του νερού ήταν τέτοια που λέγανε ότι, το γυαλί, οι κρύσταλλοι, τα πήλινα αγγεία έσπαζαν μόλις βυθίζονταν σ” αυτό, αλλοιώνονταν τα μέταλλα ακόμη και ο άργυρος και ο χρυσός, και το κεχριμπάρι, μόνον οι οπλές των αλόγων που δεν είχαν πέταλα άντεχαν, γι” αυτό οι θεοί το έπιναν μέσα σε κύπελλα φτιαγμένα από οπλή αλόγου.

Η Ψυχή ψάχνοντας να βρει το ταίρι της, τον Έρωτα, υποχρεώθηκε από την Αφροδίτη να κουβαλήσει νερό από τη Στύγα.
Στα νερά αυτά «βάφτισε» τον Αχιλλέα η μητέρα του η Θέτις και έγινε άτρωτος και αθάνατος, εκτός από την φτέρνα του που δεν βράχηκε η «Αχίλλειος πτέρνα» και τον βρήκε εκεί το θανατηφόρο βέλος του Πάρη στην Τροία.

Τα νερά της Στυγός, ανάβλυζαν από την ιερή πηγή της.

Το ένα δέκατο από αυτά τα νερά ήταν προορισμένο για τον όρκο των θεών » Τα άλλα εννιά φιδώνουν ολόγυρα στη γη και ύστερα, χύνονται στη θάλασσα σχηματίζοντας ρουφήχτρες, και το νερό που πέφτει από το βράχο είναι για τιμωρία των θεών».
Ο Δίας όρισε να δίνονται στα δικά της νερά οι πιο φοβεροί όρκοι των θεών και των ανθρώπων. Κάθε φορά που κάποιοι θεοί κατηγορούνταν για ψευτιά, ο Δίας έστελνε την Ίριδα να φέρει νερό από τη µυστηριώδη αυτή πηγή.

Πάνω από το νερό οι κατηγορούµενοι τρέµοντας ορκίζονταν.
Οι επίορκοι θεοί τιµωρούνταν µε πολύ βαριές ποινές. Για ένα χρόνο έµεναν άφωνοι και µαραζωµένοι, χωρίς αµβροσία και νέκταρ. Επιπλέον, για άλλα εννέα χρόνια αποµονώνονταν από τους άλλους θεούς και έχαναν τα προνόµιά τους, εκτός από την αθανασία τους. Φρικτές τιµωρίες επίσης περίµεναν και τους θνητούς που θα παρέβαιναν τον όρκο τους στα νερά της Στύγας.

Ο Όμηρος παρουσιάζει την Ήρα να λέει «μάρτυράς μου η γη κι ο πλατύς ουρανός που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια σας και η Στύγα που τα νερά της κυλούν από ψηλά μέσα στη γη».

Ο Ησίοδος την περιγράφει ως «πρωτότοκη κόρη του Ωκεανού με τη γοργή φυρονεριά, τη μισητή από τους αθάνατους, την τρομερή τη Στύγα».

Όταν κάποιος θεός έπρεπε να αποδειχθεί ότι έλεγε ψέματα ή αλήθεια, τότε έπρεπε να πιει νερό το Στύγιον ύδωρ.
Έστελνε ο Δίας την Ίριδα στην Στύγα να φέρει νερό σε ένα σταμνί, από οπλή του μεγαλύτερου αλόγου.

Έλεγαν πως κανένα ζωντανό ον δεν επρόκειτο να ζήσει εάν έπινε από το νερό αυτό. Κατά τον Παυσανία ο Μέγας Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε από το Στύγιο Ύδωρ, αφού το ήπιε, ενώ οι αδερφές του, λούστηκαν με αυτό το νερό και έγιναν αθάνατες.
Σχετικά με το Αθάνατο νερό σχετίζονται δύο ιστορίες με τον Μέγα Αλέξανδρο, τις οποίες παραθέτω παρακάτω:

Ο Αλέξανδρος και η Κύνα
Τον καιρό που ο Αλέξανδρος με τον στρατό του καθόταν και ξεκουραζόταν στην Ινδία, η αδελφή του, η Κύνα, σκέφτηκε να βάλει μπροστά ένα σχέδιο που είχε στο μυαλό από πολύ καιρό.

Ήταν η ευκαιρία μεγάλη και δεν ήθελε να την χάσει, γιατί μπορεί να μην ξαναπαρουσιαζόταν.
Πήγε λοιπόν σε έναν γέρο σοφό Ανατολίτη και του ζήτησε να της πει πού μπορεί να βρει το αθάνατο νερό και πώς να το χρησιμοποιήσει για να κάνει τον λατρεμένο της αδελφό αθάνατο.
Είχε βάλει τάμα της ζωής της κάτι τέτοιο και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει ποτέ της αυτή την ιδέα!
Ρώτησε λοιπόν τον σοφό μάντη και περίμενε με αγωνία την απάντησή του.
Εκείνος, αφού στοχαζόταν για ώρες πολλές, τελικά άνοιξε τα μάτια του και απάντησε στην Κύνα: «Το αθάνατο νερό βρίσκεται στο μεγάλο σπήλαιο της φωτιάς. Είναι όμως πολύ επικίνδυνο και σχεδόν αδύνατο να καταφέρει κάποιος να μπει εκεί μέσα και να βγάλει το νερό.

Η σπηλιά καλύπτεται από φοβερή φωτιά και κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να την περάσει ζωντανός»!…
Η Κύνα, χωρίς κανέναν δισταγμό, είπε στον γερο-σοφό ότι για χάρη του Αλεξάνδρου και προκειμένου εκείνος να αποκτούσε την αθανασία ήταν έτοιμη να κατέβει ακόμα και στον άσπλαχνο Άδη!

Δεν φοβόταν να πεθάνει για τον Αλέξανδρο και θα διακινδύνευε με μεγάλη της χαρά τη ζωή της για εκείνον!
Ύστερα ο σοφός της είπε ότι το αθάνατο νερό θα έπρεπε κάποιος να το πιει ακριβώς την στιγμή που θα ήταν έτοιμος να πεθάνει και όταν πια είχε χαθεί κάθε ελπίδα.

Αν τύχαινε να το πιει πιο πριν, τότε όχι μόνο δεν θα χρησίμευε να τον βοηθήσει, αλλά θα του στοίχιζε και τη ζωή! Η Κύνα ευχαρίστησε τον Ασιάτη μάντη και έσπευσε χωρίς να χάσει λεπτό για το μεγάλο σπήλαιο της φωτιάς, να πάει και να πάρει το πολυπόθητο αθάνατο νερό.
Μετά από αρκετές και κουραστικές μέρες, η Κύνα έφτασε επιτέλους μπροστά στο τρομακτικό σπήλαιο. Πράγματι ήταν εντελώς αδύνατο για κάποιον θνητό να καταφέρει να περάσει τις γιγαντιαίες φλόγες που σκέπαζαν την είσοδο του σπηλαίου και κατάκαιγαν τα πάντα.
Η Κύνα όμως δεν απογοη εύτηκε καθόλου: γεμάτη αγάπη για τον Αλέξανδρο και έχοντάς τον συνέχεια στο νου της, πέρασε τόσο γρήγορα ανάμεσα απ’ τις φωτιές, που αυτές ούτε που την άγγιξαν!
Μέσα το σπήλαιο ήταν τεράστιο και βαθύ.

Παρόλα αυτά η ηρωική Κύνα βρήκε τελικά το αθάνατο νερό που ανάβλυζε από έναν τοίχο και τρισευτυχισμένη γέμισε μια ολόκληρη φιάλη. Ύστερα δεν έχασε ούτε στιγμή: πέρασε πάλι σαν τον άνεμο την φλεγόμενη είσοδο της σπηλιάς και πήγε πίσω στον αδελφό της και το στράτευμα του, που ετοιμαζόταν πια να εγκαταλείψει την Ινδία.
Η Κύνα κράτησε μυστικό απ’ όλους το μεγάλο της κατόρθωμα. Ήταν όμως πολύ ευχαριστημένη που μια μέρα, όποτε κι αν αυτή ερχόταν, θα έδινε στον Αλέξανδρο να πιει απ’ το θαυματουργό νερό.
Όταν κάποτε ο Αλέξανδρος αρρώστησε βαριά από πυρετό και έπεσε κατάκοπος στο κρεβάτι, ήταν πλέον προ του θανάτου.

Όλοι όσοι τον γνώριζαν από παλιά, δεν πίστευαν στα μάτια τους πώς αυτός ο νέος ακόμα άντρας, ο παντοδύναμος κάποτε και ανίκητος Αλέξανδρος, ο βασιλιάς του κόσμου, είχε μείνει έτσι αδύναμος, σαν να ήταν κάποιος γέροντας… Τον έριξαν κάτω οι κακουχίες του πολέμου και η υπερπροσπάθεια της κατάκτησης του κόσμου…
Η Κύνα ήταν συνεχώς στο πλευρό του αδελφού της και φρόντιζε γι’ αυτόν, να απαλύνει τον πόνο του και να τον γεμίζει αδιάκοπα με ελπίδα. Όμως οι γιατροί έβλεπαν τον Αλέξανδρο να χειροτερεύει μέρα με την ημέρα και να πλησιάζει όλο και πιο πολύ προς τον θάνατο… Είπαν λοιπόν κάποια μέρα στην Κύνα ότι δεν υπήρχαν πια ελπίδες για να σωθεί ο αδελφός της και ότι σύντομα θα περνούσε την Αχερουσία λίμνη, για να μπει στον κόσμο των νεκρών…
Η Κύνα όμως δεν απογοητευόταν: είχε καλά κρυμμένο το μυστικό της, που δεν ήταν άλλο απ’ το αθάνατο νερό. Το είχε πάντοτε καλά φυλαγμένο και όταν πια είδε ότι η υγεία του αδελφού της δεν θα γινόταν ποτέ καλά, έβαλε μπροστά το σχέδιό της.
Όταν λοιπόν ο Αλέξανδρος έφτασε πια στο κατώφλι του θανάτου και ζήτησε απ’ την Κύνα να του βάλει λίγο κρασί να πιει, τότε εκείνη έριξε μέσα στο ποτήρι του λίγο από το φίλτρο της αθανασίας.

Ο Αλέξανδρος όμως, αν και μισοπεθαμένος, κατάλαβε ότι η Κύνα κάτι του έριξε μες στο κρασί του και αμέσως κατάλαβε ότι ήταν το αθάνατο νερό.

Αυτός όμως δεν ήθελε να πιει ποτέ του κρασί ανάμεικτο με νερό, έστω κι αν αυτό ήταν το νερό της αιώνιας ζωής!
Αποφάσισε λοιπόν να ξεγελάσει την αδελφή του, στέλνοντάς την έξω να φωνάξει τους στρατιώτες για να πιουν δήθεν όλοι μαζί.

Η Κύνα τον υπάκουσε αμέσως και τότε αυτός άρπαξε την ευκαιρία: άλλαξε το ποτήρι του μ’ εκείνο της αδελφής του, λέγοντας μέσα του πως αν ήταν αυτό πράγματι το αθάνατο νερό, τότε ας έμενε αθάνατη η Κύνα για να τον θυμάται παντοτινά!
Όταν η κοπέλα γύρισε στη σκηνή, ανυποψίαστη πήρε το ποτήρι με το φίλτρο της αθανασίας και το ήπιε μονορούφι στην υγειά του Αλεξάνδρου.

Όταν κατάλαβε τι είχε στην πραγματικότητα συμβεί ήταν πια πολύ αργά… Ο Αλέξανδρος, αφού ήπιε το τελευταίο του κρασί, έπεσε κάτω ετοιμοθάνατος.

Η τελευταία ώρα είχε πια έρθει…
Έμεινε έτσι η Κύνα αθάνατη… Και ο θρύλος την θέλει έπειτα να έχει μεταμορφωθεί σε γοργόνα και να τριγυρνάει στις θάλασσες του κόσμου, ρωτώντας τους καπετάνιους των πλοίων: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος»; Και αν εκείνος απαντήσει: «Ναι», τότε του δίνει τις ευλογίες της για το καλό ταξίδι. Αν όμως της απαντήσει: «Όχι», τότε πνιγμένη απ’ τη στενοχώρια ταράζεται και προκαλεί απίστευτες τρικυμίες στα πελάγη…

Ζεί ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Όταν ο Mέγας Aλέξανδρος πολέμησε κι έκαμε δικό του τον κόσμο, φώναξε τους σοφούς και τους ρώτησε: «Πώς θα μπορέσω να ζήσω πολλά χρόνια; Ήθελα να κάμω πολλά καλά στον κόσμο».
«Bρίσκεται τρόπος»αποκρίθηκαν οι σοφοί, «μα είναι κάπως δύσκολος».
«Δε σας ρώτησα» είπε ο βασιλιάς Aλέξανδρος, «να μου πείτε αν είναι δύσκολος· ποιος είναι θέλω να μάθω».
«Nα βρεις το αθάνατο νερό» του είπαν οι σοφοί.
«Kαι πού είναι αυτό το αθάνατο νερό;»
«Aνάμεσα σε δυο βουνά. Mα τόσο γρήγορα ανοιγοκλείνουν, που και το πιο γοργόφτερο πουλί δεν προφταίνει να περάσει.

Πολλά ξακουσμένα βασιλόπουλα θέλησαν να το αποχτήσουν· μα έχασαν τη ζωή τους άδικα. Άμα καταφέρεις, βασιλιά μου πολυχρονεμένε, να περάσεις ανάμεσα στα δυο βουνά, θα βρεις ένα δράκοντα, που ποτέ δεν κοιμάται.

Aν σκοτώσεις τον δράκοντα, θα το πάρεις».
Όταν το άκουσε ο βασιλιάς Aλέξανδρος, πρόσταξε αμέσως να σελώσουν το άλογό του, τον Bουκεφάλα.

Φτερά δεν είχε, μα πετούσε σαν πουλί. Kαβαλίκεψε και σε λίγο έφτασε στο μέρος που του είχαν πει οι σοφοί. Στέκεται και βλέπει τα βουνά ν’ ανοιγοσφαλούν αδιάκοπα και τόσο γρήγορα, που ούτε πουλί δεν μπορούσε να περάσει. Mα ο βασιλιάς δεν τα χάνει. Δίνει μια βιτσιά και πέρασε ανέγγιχτος ανάμεσα στα δυο βουνά. Σκότωσε έπειτα το δράκοντα και πήρε το γυαλί, που είχε μέσα το αθάνατο νερό.
Άμα γύρισε στο παλάτι του, ξέχασε να πει στην αδερφή του τι είχε μέσα στο γυαλί. Έτσι και κείνη μια μέρα πήρε το γυαλί κι έχυσε το αθάνατο νερό έξω στο περιβόλι.

Tο νερό έπεσε σε μια αγριοκρεμμυδιά, κι από τότε αυτό το φυτό δεν μαραίνεται ποτέ.
Όταν έμαθε η βασιλοπούλα το κακό που έκαμε, ήταν απαρηγόρητη.
«Θεέ μου!» λέει, «δε θέλω να πιστέψω, πως μια μέρα θα πεθάνει ο αδερφός μου. Άφησέ με να ζω πάντα με την ελπίδα πως κι αν πεθάνει, πάλι θα τον ξαναφέρεις στον κόσμο. Ποιος ξέρει αν δεν έρθουν δύσκολα χρόνια για την πατρίδα μου;»
Aμέσως η αδερφή του βασιλιά έγινε από τη μέση και κάτω ψάρι και πήδηξε στη θάλασσα. Έγινε Γοργόνα! Aπό τότε γυρίζει πάντα στη θάλασσα κι άμα δει κανένα καράβι, τρέχει και το ρωτά:

«Kαράβι, καραβάκι· ζει ο βασιλιάς Aλέξανδρος;»
Aλίμονο στον καραβοκύρη που θα της πει πως πέθανε. H Γοργόνα αναταράζει τα νερά, σηκώνει βουνά τα κύματα και χάνεται το καράβι.
Mα ο έξυπνος καραβοκύρης αν πει: «Zει, κυρά μου, ο βασιλιάς Aλέξανδρος. Zει και βασιλεύει, και τον κόσμο κυριεύει!».
Tότε η Γοργόνα λάμπει από τη χαρά της. Aπλώνει τα ξανθά της μαλλιά και τα κύματα ησυχάζουν αμέσως. Γελούν τα πέλαγα και τ’ ακρογιάλια, κι οι ναύτες από τα καράβια τους ακούνε μαγεμένοι τη φωνή της Γοργόνας, που ξαναλέει τραγουδιστά:
«Zει ο βασιλιάς Aλέξανδρος ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!…»
ΠΗΓΗ   ΠΗΓΗ

Αντίγραφο από 8

Αγαπητοί Έλληνες και μη αναγνώστες, το ( Παν μέτρο Άριστων) δεν ήταν μόνο για τον κοινωνικό έλεγχο, ήταν πρωτίστως για τον έλεγχο της  τεράστιας επιστημονικής δύναμης, που είχαν στα χέρια τους! την οποία έκλεψαν και χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα, οι παγκόσμιοι δολοφόνοι, που φέρουν την ονομασία (Νέα Τάξη Πραγμάτων)!

 ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

http://www.arxaiaithomi.gr/

 κάντε  αντίγραφο, μοιράστε το μόνοι μας είμαστε σταγόνα στον ωκεανό.

Μοιραστείτε το!

2 comments to Αγαπητοί αναγνώστες δεν θα χαριστώ σε κανέναν κοπρίτη, ούτε πολιτικό, ούτε θρησκευτικό δογματικό καθεστώς!

  • ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΣΑΣ
    ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΕΤΕ

    ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ
    ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

    https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQjiqnBi5-OhHlxPZbAf-u5ezZSQk7chivo8_8JRR0Y-DjDwKNaHw

    ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ,

    ************
    *********************
    ***********************************

    ΛΑΤΡΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ,

    ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΤΟΥ,

    ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

    ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΟΥ

    ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΕΚΕΙ,

    ΤΙΜΩ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΑΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ

    ΜΑ ΟΙ ΑΣΒΗΣΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΜΟΥ

    ΘΑ ΜΕ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.

    ΕΧΩ ΕΡΘΕΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΦΟΡΕΣ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝ,

    ΕΝΘΥΜΟΥΜΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ ΣΑΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ,

    ΣΑΝ ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΜΥΣΤΗΣ,

    ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΟΝΤΟΤΗΤΑ,

    ΟΥΤΕ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΗΡ,

    ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΗ ΥΠΑΡΞΗ

    ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΕΡΓΟ

    ΣΑΝ ΑΠΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ.

    ΣΕ ΚΑΘΕ ΖΩΗ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΜΕ ΚΥΝΗΓΗΣΕ

    ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΠΟΤΙΣΕ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΧΩΡΑ,

    ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ,

    ΔΕΝ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΑ,

    ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ,

    ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΣΑ,

    ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΞΑΝΑ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝ

    ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΧΗ.

    ΜΕ ΘΛΙΒΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

    ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ

    ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΡΑ,

    ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΞΑΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ,

    ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

    ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΥΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΫΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ

    ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ

    ΣΕ ΚΟΙΤΟΥΝ ΠΑΡΑΞΕΝΕΜΕΝΟΙ.

    Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ,

    ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ,

    ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ,

    ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΣΤΑΘΕΡΟΣ

    ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΡΕΥΤΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ.

    ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

    ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΞΕΝΟΣ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ,

    ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΑΡΗΓΟΡΟ ΜΟΥ ΘΕΑΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΣΤΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ,

    ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ

    ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΩ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΛΛΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ,

    ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟ ΕΧΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,

    ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΓΝΩΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ

    ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟ.

    ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΥΞΑΝΟΜΑΣΤΕ,

    ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙΣΜΩΣΕΙ

    ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΔΩ

    ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ.

    ΕΛΛΗΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ,

    ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ,

    ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΣΕ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΜΟΝΕΙΣ

    ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ,

    ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ

    ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ

    ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ,

    ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΝΩ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΟΝΤΑΙ,

    ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΧΕΔΙΑ

    ΓΙΑ ΤΟ ΑΜΕΣΟ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ.

    ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ

    ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ,

    ΕΧΕΙΣ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ

    ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΛΙΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΙΑ,

    ΕΙΣΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

    ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΟΣ ΑΡΡΗΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

    ΕΛΛΗΝ,

    ΟΙ ΣΑΛΠΙΓΓΕΣ ΗΧΗΣΑΝ

    ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ,

    ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΞΑΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ,

    ΕΦΤΑΣΕ Η ΣΤΙΓΜΗ

    ΝΑ ΞΑΝΑ ΓΙΝΕΙΣ

    ΕΛ-ΛΗΝ!

    *******

    ΛΥΡΙΟΣ ΜΥΡΜΙΔΩΝ
    diogeneis

    ****************

    ΒΙΝΤΕΟ

    ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ

    https://www.youtube.com/watch?v=NYQT3mC_Et4

    Δημοσιεύτηκε στις 27 Μαρ 2013

    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

    ΒΙΝΤΕΟ

    ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ – We will change the world

    https://www.youtube.com/watch?v=mfEDAguYijQ

    Ανέβηκε στις 26 Φεβ 2010

    Εσένα τη Νέμεση καλώ,
    τη βασίλισσα την πανίσχυρη,
    μέσω της οποίας αποκαλύπτονται
    οι πράξεις των θνητών ανθρώπων,
    την αιώνια,
    την αξιοσέβαστη,
    με την απεριόριστη όραση,
    εκείνη που αγαλιάζει με το ορθό και το δίκαιο…

    ΕΣΣΕΤΑΙ -)(- ΗΜΑΡ

    http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/08/blog-post_8338.html#ixzz48ksko2z8

    Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΙΣΕ ………………..

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>