Κάποτε….. και τώρα….!

Κάποτε, μιλούσες γι’ αντιθέσεις….,
ήσουνα αβόλευτος ακόμα….,
τώρα, έχεις θέση….. κι άλλες »θέσεις»…..
και φανφάρες λες…., για την ‘’’κονόμα»….!

Άλλαξες »στρατόπεδο»…..
κι είσαι σε »ισόπεδο»…..
και γελάς »στην τρίχα» βολεμένος….,
άει, βρε παραγκόπαιδο….,
σπούδασες παλιόπαιδο….,
»ψείρα σε γιακά» κι »αγορασμένος»….!

Κάποτε, μιλούσες, και, για τέχνες….,
έβλεπες »πληγή»….. και δός του κλάμα….,
τώρα, »κολλητός» με λαομπαίχτες….,
τζερτζελέ τραγούδια….. κι όλα »θάμα»….!

Ξέχασες τα άδικα…..
και μες στα »σκυλάδικα»
σαν ντουντού χορεύεις τσιφτετέλι….,
»Τσίτα» στα ζουγκλάδικα….,
μες στα »Ελληνάδικα»….,
άει, βρε…., στον »Καιάδα»…., κατρακέλι….!

Ποθώ….!

Ως να προλάβεις τη χαρά…..
η λύπη σε τρακάρει….,
ως ν’ αγαπήσεις τη ζωή…..
ο Άδης σε φλερτάρει….!

Σκοντάφτω μια…., σκοντάφτω δυο….,
μπροστά μου, πάντα, φράχτες….,
κι είν’ η ζωή μου ρημαδιό
από της Γης Τους Θάφτες….!

Ποθώ να ζήσω…., να χαρώ….,
λιγάκι ν’ ανασάνω….,
τουλάχιστο, να αρνηθώ
τους Θάφτες…., πριν πεθάνω….!

Μα οι χαραυγές τις Κυριακές
ξεφτούν, και, τ’ Όνειρό μου….,
θανατοπούλια οι συννεφιές
ντύνουν τον ουρανό μου….!

Κάθε γιορτή μου ξεψυχά….,
πριν η χαρά ανθίσει….,
με μύρα μολυσματικά
ποιες »Μοίρες» μ’ έχουν χρίσει….!

Κατάρα ποια με κυνηγά
κι η νιότη μου αρρωσταίνει….,
κουράστηκε, και, η καρδιά
κι όλο βαριανασαίνει….!

Θεέ μου….!

Γύρω παλιούρια…..
και δε χαράζει….,
κλειστά τα παντζούρια…..
κι η Νύχτα μοιράζει
κλήσεις Θανάτου….!

Στη γειτονιά μας…..
φονιάς ο Χρόνος….,
οι μέρες μακριά μας…..
κι οι μέτοικες νύχτες
μαυραγορίτες….!

Φόβοι μας ζώνουν…..
και δεν τολμάμε….,
‘’μόνους’’ κι ανίσχυρους,
Θεέ μου, μας λιώνουν…..
κι εσύ αργείς….!

Πικρά τα στόματα…..
και τα χαμόγελα
παιδίσια πτώματα….,…..
έτσι τα όνειρα
και οι χαρές….,
‘’μοίρα’’ τους έχουν
‘’χωματερές’’….!

Και την κραυγή μας
δόλια σφίγγει
Κράτος κατάρατο
—- με το ‘’’Βαγγέλιο’’
και το ‘’φραγγέλιο’’….. —-
κι η μπαμπεσιά –τους….,
αυτών που όρισαν
να ‘ναι πνιγμένη
μες στο λαρύγγι
και μας κατάργησαν
το ‘’Μέγα Σάββατο’’….!

Τα ‘’Πτωχοπροδρομάκια’’….!

Την πένα σας πουλήσατε,
ρε ‘’Πτωχοπροδρομάκια’’….,
και με τους μεν….. και με τους δε…..
‘’τα κάνετε πλακάκια’’….!

Γίνατε, και, δικαιωτές
της ‘’ζούγκλας’’….. σαν ‘μοβόρια….,
πόρνες διανοούμενες
και του λαού ‘’βαπόρια’’….!

Κι αισχρά κι αν αναλάβατε
έναν αχρείο ρόλο….,
χαμπάρι το επήρανε
και ‘’θα βρεθείτε σόλο’’….!

Τζούφιος ο λόγος…., άσφαιρος….,
Μαντάμ –σας Τρομοκράτος….,
ό,τι καλό σας….. γι’ άλλοθι….,
Πνευματοπαρακράτος….!

Παρακράτος σε χαχόλους….!

Κουρντισμένα ανθρωπάκια
παίζουνε στημένους ρόλους….,
άθλια μαριονετάκια….,
παρακράτος σε χαχόλους….!

Δήλωσαν ‘’αντιρρησίες’’
και υποταγή στους ‘’νόμους’’….,…..
κι είν’, κι αυτοί, Κράτους τερμίτες…..
σ’ Εξουσιάς σικ ‘’υπονόμους’’….!

Πλούσιο έχουν ‘’χαρτζιλίκι’’….,
σατανοϋπαλληλίκι….,
και….. ζωή….. ‘’ζωή και κότα’’….,…..
σαν σιωπούν…., ‘’όταν δεν πρέπει’’….,
γιούρια ‘’τα καλά’’ μπαξίσι….,…..
και….. για ‘’πήδημα’’ λαού…..
παίρνουν, και, ψυχοκαπότα….!

Κι ‘’ούτε ψύλλος στον κόρφο –σου’’…., πια….!

Στρωμένο Παιχνίδι….,
—- ‘’ποιος τρώει ποιον’’….! —-
Συνωμοσία….. και κλαμπ ισχυρών….,…..
‘’κάνε παιχνίδι’’…., ρε σπουδαρχίδη….,
σου έχει γίνει συνήθεια
να βουλιάζεις…., για κέρδος….,
όποιο θύμα σου κράζει «Βοήθεια….!»….!

Καλέ, ψιτ….., καλέ, ψιτ….,
κι η Ζωή σου εκπέμπει το S.O.S…., απ’ το πάτο….,
κι ‘’ούτε ψύλλος στον κόρφο –σου’’…., πια….,…..
βρε, κανείς…., βρε, κανείς δεν τους πείθει
πως ‘’πίσω έχει η αχλάδα την ουρά’’….!

Η άρχουσα κλίκα
—- βρε…., ουστ…., πορδές….! —-
βαμπιρολόι…., μαφιόζων ορδές….,…..
θάψ’ –‘τους σε τρύπα…., ρε λαουτζίκα….,
που αδρανείς, ρε μαζόχα….,
τη ζωή –σου σαν παίζουν
σάμπως νόμισμα πάνω στην ‘’τσόχα’’….!

Του ‘’σημαδεμένου’’ ποιητή….!

…..Στον πρώτο χιλιόκυκλο
φρακάρουν τη φωνή μου….,
το σήμα του κίνδυνου
μου στέλνει η ζωή μου….!

Αιχμάλωτο μ’ έχουνε….,
σε φάκα με κλείνουν….,
‘’γραμμή’’ δεν ανέχομαι
αρχόντοι να μου δίνουν….!

Δηλώνω ανυπόταχτος….,
τη ράχη δε σκύβω…..
με χέρια δεμένα….,
και τάφους ανοίγω….!

Δηλώνω ανυπόταχτος….,
‘’στο λούκι δεν μπαίνω’’….,
με σκέψη λευτέρια
κάλλιο να πεθαίνω….!

Πουλιά στο περιθώριο….!

Πουλιά στο περιθώριο….,
ξανά, μην κελαηδήστε….,
τα θύματα τα δίποδα….,
που δυναμώνουν θύτες τους….,
τετράποδα…., αφήστε….!

Αφήστε ‘τα στο χάλι τους….,
που μοίρα –τους δεχτήκαν….,
η νύχτα τους χαλάλι τους….,
σ’ αυτήν το ‘’φως’’ τους βρήκαν….,…..
γλιτώνετε το φτύμα τους….,
τα «σταύρωσον….!» στο στόμα τους,
Πουλιά, για σας βαλθήκαν….!

Πουλιά στο περιθώριο….,
σταυρούς για σας, βρε, φτιάχνουν….,
τετράποδα και δίποδα….,
στα μοιρασμένα πόστα τους….,
‘’τη βρίσκουν’’…., ‘’δεν την ψάχνουν’’….!

Ακριβή που ‘ν’ η σιωπή….!

Σου είπαν….: «Έλα πλάι –μας…..
κι άσε τις αντιστάσεις….,
μαζί –μας θα καλοπερνάς….,
συνεξουσία θα κρατάς….,…..
πούλα την ‘’πένα’’ –σου σε –μας…..
κι άσ’ τις επαναστάσεις….!»….!

Κι είπές –‘τους….: «Ναι….!»…..
και υποτάχθης….,
πλάι –τους συμπατατάχθης…..
κι έγινες εξάρτημα….,…..
έσπασες τα μούτρα –σου…..
κι έγινε κι η κούτρα –σου
Τρέλας –τους παράρτημα….!

Τώρα…., σε άλλο μετερίζι….,
εγώ εδώ….. κι εσύ εκεί….,…..
—- ακριβή που ‘ν’ η σιωπή….! —-
κι αστακό, βρε, τρως με ρύζι….,
παρελθόν είν’ το τουρλού….,…..
χάσου…., άει…., σπιουνομαϊμού….!

Καλή καρδιά, πάντα, να λες….!

Για τα δεινά σου, πια, μην κλαις….,
μα να ‘σαι υπερήφανος
για την αγνή καρδιά σου….,…..
καλή καρδιά, πάντα, να λες….,
αφού αξίζει στη ζωή
σαν ήλιος η αγιά σου….!

Κράτα ‘την την ψυχή σου
μακριά απ’ τις βρωμιές –τους….,
που τόσο υπομένεις….,…..
τι πιο θεσπέσιο απ’ αυτό….:
τίμια να ζεις….. και όρθιος,
στολίδι, να πεθαίνεις,,,,!

Κι αν κλαίει γι’ αυτά κι ο Ουρανός….,
για σένα…., είν’ ευέλπιδος
και γελολέει….: «Χαλάλι….!»….,
χαλάλι που ‘χτισε τη Γη….,
κι ας τη βρωμίζουν οι κακοί
και έχει τέτοιο χάλι….!

Κίρκη τους βαρά τα ντέφια….!

Στης αρκούδας το σκοπό…..
γκουβερνιάρηδες βαμπίροι
στήσανε τρελό χορό….,
Κίρκη τους βαρά τα ντέφια…..
κι έχουν μεθυσμένα κέφια
κι άρρωστο μυαλό….!

Βλέπουνε καπνό αγνάντι…..
και σαν θάλασσα το χώμα….,
το μεθύσι –τους οικτρό….,
τη ζημιά βλέπουν καζάντι….,
η Ιθάκη είναι πτώμα….,
‘’πιάνουν Βατερλώ’’….!

Σκοτοστέφανο στη Γη
αρκουδιάρηδες χαράζουν
Κρόνια, φριχτή, αυγή….,
απ’ της Νύχτας –τους την πίστα…..
δείχνουν ‘’προγραφές’’ και λίστα
σ’ άγνωστη γραφή….!

Εφ’ όρου της ζωής….!

Τα πρόβατα της στάνης….,
κι εκείνα της ‘’βοσκής’’….,
ό,τι και να τα κάνεις….,
ό,τι και να τα πεις….,
θα είναι ‘’προβατάκια’’
εφ’ όρου της ζωής….!

Παντοτινά, βελάζουν…..
και…., όσα κάνουν ‘’γαβ’’….,
τα παίρνουν ‘’οι δασκάλοι’’….,
‘’τα στρώνουν….. ντο, μι, ρε…..’’….,
στο πι και φι τα φτιάνουν…..
και ξανακάνουν ‘’μπε’’….!

Είν’ ‘’δώρο’’…., λεν….,’’θεούλη’’….,
οπού ‘βαλε βοσκούς….,
στο «Πάσχα του Χριστούλη»…..
ελέω –του….. σ’ αυτούς….,…..
κι ύστερα….. στην ‘’Ανάστα’’’…..
να τα ‘χουν ‘’αναστούς’’….!

Οι σταυρωτές πληθαίνουν….!

Τα δέντρα πεθαίνουν…..
να φτιάχνουν σταυρούς….,
οι σταυρωτές πληθαίνουν…..
κι αλί στους Χριστούς….!

Ο Νόμος του κόσμου
η ‘’εκπορνεία’’….,
ληστές του υποκόσμου
Γης Εξουσία….!

Κι αθώοι πληρώνουν….,
κι αφού δυο Χριστοί,
να, σπάνια, πια, χώνουν
στη μέση ένα ληστή….!

Βάλτε στους κάλπικους ζουρλομανδύες….!

Χριστήκανε του Φάρου σταυροφόροι…..
κι ορίστηκαν τη Μέρα να στεριώνουν….,
μα του φωτός κατάντησαν εμπόροι….,
τη Μέρα με τη Νύχτα ζευγαρώνουν….!

Το ηλιοφώς το φτιάχνουνε μαχαίρια….,
γεμίζει η πλάση κόκκινη βροχή….,
βουλιάζουνε στον Ουρανό τ’ αστέρια….,
Πανωλεθρία του αύριο μια αυγή….!

Ειρηνοκάπηλοι…., με μεθοδείες….,
παίζουν το Πείραμα του Σατανά….,
βάλτε στους κάλπικους ζουρλομανδύες….,
πιστοί της Μέρας…., και τώρα…., ξανά….!

Ψάχνουνε…., μα….!

Ψάχνουνε, και, για χρυσάφι….,
κάτω…., μες στης Γης τα βάθη….,
μα οι ψυχές τους άψαχτες…..
και σκούριασε κι η αγάπη….!

Και….. υπόθεση πολύπλοκη η Ζωή…..
κι ο Θάνατος υπόθεση απλή….!

Κι αυτούς…., που ψάξανε, βαθιά,
μες στην ψυχή και την καρδιά τους…..
και βρήκαν θείο ουρανό….,
ως κι ουδετερόχρωμο….,
κι ηλιόγεννο χρυσάφι….,
τρελούς τους είπανε….,
—- φτου, ρε….! —- τους φτύσανε…..
και τους αφήσανε….!

‘’Τρελό’’ τραγούδι….!

Ντιχταρντά — ντιχταρντό…..
να σε βλέπω στο ‘’χορό’’….,
ντουμπουρντού — ντουμπουρντού…..
να ψοφάς…., γυφτομαϊμού….!

Το κορμάκι σου το σέρνουν….,
την ψυχούλα σου τη γδέρνουν….,
ήθελές ‘τα….. κι έπαθές ‘τα….,
‘’κι από πάν’’ ζητάς και ρέστα….!

Μούρλια έκατσες στο ‘’λούκι’’….,
να, ‘’παλούκι σε παλούκι’’….,
άει…., ρε ‘’γέννα της Αβύσσου’’….,
βρες μία θηλιά….. και πνίξου….!…..

…..Ε…., ναι…., μαϊμού ψωρόκωλη….,
αυτό που ζεις σ’ αξίζει….,
το να ‘σαι αντικείμενο
που Κύριος τ’ ορίζει….!

Σου λέγαν, πάντοτε, σοφοί….:
«…..στα ‘’λούκια’’….. τα ‘’παλούκια’’….!»….,
μα, εσύ, εκεί…., Υποταγή….,
μαζόχα στα χαστούκια….!

Γι’ αυτό….. μην καταράζεσαι
‘’θεούς’’…., σε σένα πες ‘τα….,
αυτό που ζεις….. το διάλεξες….,
μαϊμού…., πάρε τα ρέστα….!

Κι αν δεν αρέσω…., να, ρε…., σκασίλα….!

Δεν τους αρέσω….,
που δεν ψηφίζω….,
δουλεύω λίγο…..
με γλωσσοτρώνε….,…..
δεν έχω ανάγκες
φτιαχτές κι επίκτητες….,
μήτε καριέρα….,
μιλώ για ‘’όνειρα’’….,
που δεν τα είδαν….,
και φεύγουν πέρα….!

Κι αν δεν αρέσω….,
να, ρε…., σκασίλα….,
τσου, ρε…., στη μπόχα –σας
και τη νεκρίλα….,
καρμπόν κοπάδια
στα λασπονέρια….,
όχλοι για ρόλους
μες στη μιζέρια….!

Δεν τους αρέσω….,
που δεν τους μοιάζω….,
σ’ αυγή χαράζω…..
και τους ξενίζει….,…..
δεν μου ταιριάζουν
τ’ άσπρα καλούπια –τους….,
μήτε ρολόι….,
κρατώ τα ένστικτα…..
να ‘ν’ της ψυχής μου
ψηλό το μπόι….!

Πάντα, τα ‘χουν περιθώριο….!

Τους των φυτοφάγων λόγους
φτύνουνε τα σαρκοφάγα….,…..
θάβουν…., καίνε τα γραπτά –τους….,
—- και δραχμή δε δίνουνε….! —-
που τη Νύχτα γδύνουνε….!

Μόνο, η σάρκα –τους τα νοιάζει….,
λόγο….. ‘’Πτωχοπροδρομάκοι’’….,
λόγος –τους σαν τ’ ανατρέπει….,
πρόωρα τα τρων….. οι Δράκοι….!

Τους των φυτοφάγων λόγους
φτύνουνε τα σαρκοφάγα….,…..
πάντα, τα ‘χουν περιθώριο….,
σαν ‘’γραμμή’’ δεν παίρνουνε…..
και τη Μέρα φέρνουνε….!

Αέρα εμαγείρευε…., μη τρέχα….. και μη γύρευε….!

Μπαίνουν σε Κόμματα….,
‘’καραβανάδες’’
και κομματόσκυλα….,
πατούν σε πτώματα…..
και πλούσιοι να ‘τοι….,
κομπινοχρήματοι….,
στην Εξουσιόσκαλα….!

Κι είν’ ανεξέλεγκτοι….,…..
ποιος να ελέγξει
σ’ αλάνα ξέφραγη….,…..
σ’ Ελλάδα….. ανέλλαδη…..
το ‘’πόθεν έσχες’’
πρόστυχο μύθευμα…..
κι η ‘’Θέμις’’ άπραγη….!

…..Αέρα εμαγείρευε….,
μη τρέχα….. και μη γύρευε….,…..
άξια στα θυελλοβρόχια….,
λαουτζίκια, ρε, μαζόχια….!

Σηκώνομαι….. να ‘γδικηθώ σκληρά….!

Μαρμάρωσαν το φως μου….,
τα μάτια μου παράθυρα κλειστά….,
σαν την κραυγή του κόσμου
μετέωρη μ’ αφήκαν την καρδιά….!

Πληγή η άνοιξή μου….,
το πρώιμο φθινόπωρο φωτιά….,
λεία κι η χαραυγή μου
στης Νύχτας τα παράσιτα πουλιά….!

…..Τους Γύπες θα ‘’ματώσω’’….,
που τη ζωή μου σπάραξαν φριχτά….,
αυγή μου, θα σε σώσω….,
σηκώνομαι….. να ‘γδικηθώ σκληρά….!

Του εξαιρετικού….!

‘’Ποτέ’’ –τους δεν τον άφησαν
λεύτερο….. να πετάξει….,
εμπόδια, ‘’πάντα’’, του ‘βαζαν…..
στη ζήση –του μην φτάσει….!

Κι αυτός…., για να τους ‘γδικηθεί….,
λεύτερους τους αφήκε….,…..
σαν τον εφτάσαν στο ‘’Αμήν’’….,
το θάνατό –του βρήκε….!

Αλλά…., σαν τον ξεπέρασε….,
‘’στ’ άστρο –του’’ γελοχάσκει….,
κι εκείνοι, όλοι, έγιναν
άψυχη μία λάσπη….!

Πνίγομαι στην πατρίδα….!

Πνίγομαι στην πατρίδα….,
τσακίζει κι η ψυχή….,
μια κίτρινη σελίδα
μου την κάνουν τη ζωή….!

Σπιούνοι, και, της ‘’Σιωπής’’ μου
‘’ραδιογωνιόμετρα’’….,
εκτρέφονται χαμέρπια,
‘δω πέρα, άμετρα….!

…..Έβγαλα εισιτήριο…..
χωρίς επιστροφή….,
κάλλιο μια ξένη χώρα
να μου είναι φυλακή….!

Στα Εκπορνεία των ψυχών….!

Πήραν στα χέρια τους κι οι πόρνες
τα κρατικά μικρόφωνα….,
και δη τα ιδιωτικά….,…..
παράφωνα φερέφωνα
ρουφιάνους λιβανίζουν….!

Κι οι τέχνες συφιλιάρικες
σε ‘’συνουσίες’’ σκοτεινές….,
οι μέρες είναι κάλπικες
και γνήσιες οι νύχτες….!

Πήραν στα χέρια τους κι οι πόρνες
τα κρατικά μικρόφωνα….,
και δη τα ιδιωτικά….,…..
μοιράζουν τα μεγάφωνα
‘’χασίς’’ και ψευδαισθήσεις….!

Κορίτσι μελλοθάνατο….!

Υγρό κελί και σκοτεινό…..
και….. ένα επί δύο….,
προθάλαμος θανάτου….,…..
δυο μέτρα απ’ τ’ απόσπασμα….,
μια πιθαμή απ’ το Θάνατο….,
κορίτσι μελλοθάνατο….!

Ιδέα, ήθος κι ηθική….,
κι αγώνας για το δίκιο….,
άγνωστες λέξεις…., ξένες….,
για τ’ αμετάκλητα χαμέρπια….,
…..του Ήλιου σεις αγγέλοι μας….,
φτιάξτε, πια, τέτοια, κι άλλα
κορίτσια — παλικάρια….!

Ανάμεσα καρδιάς και νου…..
παλμός της νιας τραντάζει….,
πνοή αθανασίας….,…..
στη Γη αγέρας φύσηξε….,
απέλπιδη πατρίδα μας….,
κορίτσι μας — ελπίδα μας….!

Κι όλα….. ‘’με μια’’….!

Άλλαξες τάξη….. κι όλα εντάξει….,…..
σπίτι, δουλειά…., παραθαλάσσιο, πολύ παρά….,
κι άλλα πολλά….,….. κι όλα….. ‘’με μια’’….!

Από τους πρώτους ‘’μέσα στο ‘’λούκι’’…., πλάι στην ‘’Πηγή’’….,
πρώτος παράγοντας, και, μες στο Κόμμα…..
κι εργολαβιές απανωτές….,…..
τι ήσουν ξέχασες, κι εσύ, στο χτες….:
μικρομεσαίος…., ‘’σ’ άκρη μπουκάλα’’….,…..
τώρα, ‘’Κουτάλα’’….!

Καιροί αλλάζουν…., μαζί κι οι άνθρωποι….,
μα…., σαν ‘’στο εισόδημα κατά κεφάλι’’
γίνεται άλλαξη….,
παθαίνει ο άνθρωπος σούπερ μετάλλαξη….:
σατανοκάτθρωπος….!

Θέλω να σε δω ανφάς….!

Νύχτα μαγική
ξυπνά στο μυαλό μας….,
τον ‘’κάθετο’’ Νόμο
νομοθετώντας….,
τη ζήση τέμνει
με χέρι Θανάτου….,
κρατεί οριζόντια
τα όρθια πουλιά….!

Νύχτα φθαρτική
σκορπούν τα κανάλια….,
προγράμματα χίλια….,
νυχτοσυχνότη’…..
και δίχως ‘’ούγια’’….,
στο άσπρο λιτότη’….,
σπατάλη στο μαύρο…..
και ‘’αλληλούια’’….!

Άσπρο — μαύρο…., ντουμπλέ φας….
Εξουσία δίχως στιλ….,
θέλω να σε δω ανφάς…..
κι όλο δείχνεσαι προφίλ….!

Καίσαρες σεις και Πάπες….!

Τ’ άσπρο το κυνηγήσατε….,
Καίσαρες σεις και Πάπες….,
μαύρο με μάσκα άσπρου,
δόλια, καθιερώσατε…..
και Χούντα εγκαθιδρύσατε….!

Μια ζωή…., με ματσαράγκα….,
γονατίζατε λαούς….,
κι όλα….. για συνεξουσία
και τα βρωμερά ‘’σας’’ φράγκα….,…..
άντε, τώρα…., να, ο πάτος…..
για καλούς και για κακούς….!

‘’Τ’ άλλο’’ τ’ απομονώσατε….,
Καίσαρες σεις και Πάπες….,
κι όποιον….. φορέα ‘’τ’ άλλου’’…..
άνομο τον βαφτίσατε…..
κι ύπουλα τον γκρεμίσατε….!

Αν είσαι….!

Αν είσαι’’ «απ’ άλλη πάστα»’’….,
‘’«εκ του Θεού»’’, λεν, Κάστα….,
προνόμια και προνόμια….,
π’ άλλα δεν έχει όμοια….!

«Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα…..»….:
μας είπαν Σατανοπροφήτες…..
και, τάχατες, ‘’Θεόσταλτοι’’….,
αγύρτες….. που μας φτύσαν….,…..
βρε…., στείλτε στα τσακίδια….,
στον ‘’κάδο’’ τα σκουπίδια….,
που κι «Άγιους» τα βαφτίσαν….!

Αν είσαι Κάστας γόνος….,
Εξουσιοδέντρου κλώνος….,
θα ‘χεις κληρονομία
Δόξα και Εξουσία….!

Πού σε πάν’…., πού πας….!

‘’Λογική’’ κονσέρβα…..
και ελπίδα πρέζα….,
—- πού σε πάν’…., πού πας….! —-
φυλακή ο δρόμος….,
σιγολιώνεις…., κι όμως…..
δεν το ξεκουνάς….!

Τ’ όνειρό σου βρόχος
στην ψυχή σου…., μπόχος….,
που τον προσκυνάς….,…..
με ψευδαντιστάσεις….,
ίδιες καταστάσεις….,
μούμια…., δεν ξυπνάς….!

Μια ζωή…., ζωή λες κι είναι….,
να…., σε πάνε….. και σε φέρνουν….,
χωρίς σκληρή σου αντίσταση….,…..
κι από αλλού προσμένεις…., χάννε….,
να σου έρθει Ανάσταση….!

Σιγά….. μη σας ζηλέψω….!

Τα πλούτη σας, ωρέ, μισώ….,
σχαίνομαι τη ζωή σας
και τη βοθροψυχή σας….,…..
φτηνή ‘’νομενκλατούρα’’….,
για γιούχα και για ούρα….!

Σιγά….. μη σας ζηλέψω….,
κλεμμένο σας το βιος….,…..
αχ, να ‘ταν να το κλέψω
το ‘’άπλυτό’’ σας χρήμα….,
να δώσω ‘το….. και να ‘χει….,
περίσσιο…., κι ο φτωχός….,
που ο κάλλιος είναι τρόπος
‘’ξεπλύματος’’ αυτός….!

Το Βάθρο σας, ωρέ, δε φτω….,
Βάθρο και βοθρομνήμα….,
μη λερωθεί το φτύμα….,…..
τη μέρα….. λαομπαίχτες….,
τη νύχτα….. θεομπαίχτες….!

‘’Θέμιδα’’ ‘’τρύπια’’….!

Ένας ο νόμος….,
δυο οι παράνομοι….,
δύο οι κλέφτες….,…..
ένας δικάζει….,
μα την απόφαση
άδικη βγάζει….!

Ο πρώτος κλέφτης
μικρό κλεφτρόνι….,
κλοπή του άσημη….,…..
‘’τον βάζει μέσα’’….,
λεφτά δεν έχει
να εξαγοράσει,
και, την ποινή του….,…..
‘’σχολειό’’ η ‘’στενή’’ του….!

Κι ο άλλος ‘’Σούπερ’’….,
Κλέφτης με μέσον
και ‘’σικ’’ τερτίπια….,…..
και, δικαστή του
εξαγοράζει…..
και μένει έξω….,
να συνεχίζει
‘’«τ’ άγιο –του έργο…..»’’….,…..
‘’Θέμιδα’’ ‘’τρύπια’’….!

Οι ‘’στενές’’….. για τους ‘’στενούς’’….!

Τρύπιους νόμους, να, θεσπίζουν
οι της ‘’Θέμιδος’’ Μαντάμες….,
μα….. ιδιόμορφες οι τρύπες….,
που χωρούν, μόν’, τους ‘’χοντρούς’’….,
τους καθελογής αλήτες…..
κι όχι τους λογής ‘’στενούς’’….!

Λεν…., «Η αλήθεια και το λάδι,
πάντα, βγαίνουν από πάνω…..»….,
μα, ‘δω, να, ‘’τη βγάζουν λάδι’’
οι μαφιόζοι κι αρχικλέφτες…..
κι έξω, πάντα, παραμένουν….,
‘’τίμιοι….. ‘δω και σ’ ουρανούς’’….,…..
οι ‘’στενές’’….. για τους ‘’στενούς’’….!

Έχουν ‘’μέσα’’….. κι είναι έξω….,
τα γκουβέρνα είν’ δικά –τους….,
που ‘’τους βγάζουν’’ τα ‘’Κανάλια’’….,
που ‘χουν ιδιοκτησιά –τους….,
κι όχι, δα…., στις εκλογές….,
οι λαοί…., που ‘ν’ να τους κλαις….!

Εμένα μη με κλάψετε….!

Εμένα μη με κλάψετε….,
τους όρθιους δεν τους κλαίνε….,
γω τη ζωή μου χάρηκα
μποέμικα…., κιμπάρικα….,
ντουνιά, ρε, αχυρένιε….!

Τα δάκρυα σας κρατείστε ‘τα
γι’ αυτούς που ζήσανε προκάτ….,
σ’ αφέντες δεκανίκια….,
που τη ζωή τους στήσανε
σκυφτή…., σαν ‘’τους τη στήσανε’’….,
και τρώνε τα καζίκια….!

Εμένα μη με κλάψετε….,
που έζησα αιώνες….,
γω τη ζωή μου διάλεξα
και στη ‘’σιωπή’’ μου μάζεψα
χαρές μου διαχρόνιες….!

Η ανθρωπιά κι η κατθρωπιά….!

Είσαι αυτό που διάλεξες….,
‘’κυνηγός’’ και σπουδαρχίδης….,
φοράς στο στήθος σου σταυρό….,
‘’σταυρούς’’ φτιάχνεις τις νύχτες….!
Είσαι αυτό που διάλεξες….,
το κακό ν’ αναπαράγεις….,
σκυλί ταγμένο στο Κακό….,
σαπρούς Θύτες φυλάγεις….!

Η ανθρωπιά κι η κατθρωπιά
είναι, να, θέμα επιλογής….,
φανφάρες ό,τι άλλο πεις….,…..
η ανθρωπιά κι η κατθρωπιά
είναι οι δυο δρόμοι της Ζωής….,
δρόμος Κακίας κι Αρετής….!

Είμαι αυτό που διάλεξα….,
‘’αλητάκος’’ και ‘’σπουργίτης’’….,
εγώ φενάκες δε φορώ….,
δηλώνω τους κοπρίτες….!
Είμαι αυτό που διάλεξα….,
το καλό ν’ αναπαράγω….,
πουλί ταγμένο στο Καλό….,
γω θύματα φυλάγω….!

Ο Μήτσος…., που έγινε….. ο Ντίμι….!

Έβοσκε τα κατσίκια του…., ‘’τούβλο’’ στα βουνοπλάγια….,
δεν ήξερ’ από ‘’Κλαδικές’’…., μόν, από δεντροκλάδια….!

Κι έβριζε, και, τη Μοίρα του…., «Μοίρα….. παλιογυναίκα….!»….,
τρεις του το παίρναν το κιλό….. και το πουλούσαν δέκα….!

Μπήκε…., μετά…., σαν ‘’έπιασε….. το νόημα…..’’…., ο ‘’βλάχος’’….,
στην ‘’πράσινη’’ την ‘’Κλαδική’’…., δεν ήταν, πια, μονάχος….!

Κι απόκτησε και γνωριμιές…., στο Κόμμα…., που ‘ταν ‘’Κράτος’’….,
με δάνεια ‘’χαριστικά’’…., τυρέμπορας…., βρε, να ‘τος….!

Και ταξική συνείδηση….. έχει και ‘’έξω βρέχει’’….,
άλλαξε τάξη και σταθμά…., ως και ‘’Κανάλι’’ έχει….!

Λάδωσε τ’ αντεράκι του…., λίγδωσε κι η ψυχή του….,
καπιταλίστας σοσιάλ…., κέρδος πρωτοαρχή του….!

Δεν πάω….. όπου με πάν’….!

Πολλές φορές με λάβωσαν
τ’ αχάριστα τα χέρια….,
κι αντί να πέσω…., να χαθώ….,
ή, έτσι, να παραιτηθώ….,
οι ‘’Μοίρες’’ μου μ’ ανέβασαν
στα παναγής τ’ αστέρια….!

Δεν πάω….. όπου με πάν’….,
αυτοί….. που απ’ το Τίποτα είναι κάτι….,
γιατί ‘μια κάτι απ’ το Παν….,
κάτι που τα Παζάρια –τους γκρεμίζει….,
που η τιμή μου δε μετριέται με τα μέτρα –τους….,
σαν την τιμή μου η τιμή μου καθορίζει….!

Έγινα στύλος…., στύλωσαν
πάνω μου…., κι ήταν νάνοι….,
μα…., σαν δυνάμωσαν…., εχθροί….,
για το συμφέρον…., οι φτηνοί….,
σταυρό μου φτιάξαν κι ούρλιαξαν….:
«Σταύρωσον…., να πεθάνει….!»….!

…..Γειά και χαρά….: Στέργιος (Αλέξανδρος
http://www.stergios888.gr