6 comments to Η καρδιά μου αναγεννάτε, γιατί είμαι ΕΛΛΗΝ!!! Η ψυχή μου φτερουγίζει, γιατί είμαι ΕΛΛΗΝ!!! ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  5 Μαρτίου 2016 at 20:25 · Απάντηση

  HELLAS ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

  https://www.youtube.com/watch?v=_S2ZvDRUbUY

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  5 Μαρτίου 2016 at 21:08 · Απάντηση

  ΟΠΛΙΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

  https://www.youtube.com/watch?v=oHiFONLxopo

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  5 Μαρτίου 2016 at 21:15 · Απάντηση

  ΕΙΜΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!

  ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ

  https://www.youtube.com/watch?v=N7sCN0aMT44

• Στέργιος (Αλέξανδρος)

  6 Μαρτίου 2016 at 00:06 · Απάντηση

  Μα της ‘’τρέλας’’ θα πιω το κρασί «Νυν και αεί»….!

  Σε παιδείας λειψής τα κλισέ
  μια πατρίδα ‘’Μαντάμ’’ μ’ έκλεισε «Νυν και αεί»…..
  κι η ψυχή κι η ζωή μου σικέ
  σ’ ένα ρόλο φθοράς χάθηκε «Νυν και αεί»….!

  Της ‘’λογικής’’ –τους τα αποφόρια
  κάψε, ψυχή μου, και γύμνια ντύσου «Νυν και αεί»….,
  ψάξε της ‘’τρέλας’’ τα ανηφόρια
  κι όρθιος ανέβα και αναστήσου «Νυν και αεί»….!

  Κι η καρδιά στα μπλεξίμια του νου
  Μινωταύρου βορά…., άπονου….,
  μα της ‘’τρέλας’’ θα πιω το κρασί….,
  λευτεριάς μου θα βρω λύτρωση….!

  Παρά….. ”τρίχα”….. ”Κυνηγός”….!

  Μικρός…., ζωγράφιζα πουλιά
  σε δάση με ρυάκια….,
  κήπους που θύμιζαν ”Εδέμ”….,
  φιλάνθρωπα ζωάκια….!

  Σαν πήγα στο Δημοτικό….,
  μ’ ανάλαβαν δασκάλοι….,
  να ζωγραφίζω μ’ έμαθαν
  ανθρώπους σε σαφάρι….!

  Κι ύστερα…., στο Γυμνάσιο….,
  μ’ αλλάξανε το πλάνο….,
  να με σχεδιάζω κυνηγό
  μ’ έμαθαν ”κι από πάνω”….!

  Μα τις σπουδές σταμάτησα….,
  ‘’δεν ήτανε της τύχης”….,
  απ’ το που θα ‘μουν ”Κυνηγός”…..
  κάλλιο που ‘μαι ”Σπουργίτης”….!

  Τελικά….!

  Προκάτ ‘’τρελό’’ σενάριο
  και σκηνικά ‘’στημένα’’
  μας όρισαν τα ερπετά….,
  που ζουν στα παρασκήνια….,…..
  κι εμείς…., ‘’χωρίς να θέλουμε’’….,
  παίζουμε τη ζωή ‘’μας’’….,
  ζωή απ’ τα καλούπια –τους
  κι απ’ την υποταγή μας….!

  Ξεκινάμε ανθρώποι…..
  και, μετά, στα σχολειά….,
  σπουδαστήρια πετάγματος, τάχα….,
  τα φτερά μας ‘ξαλείφουνε δόλια….,…..
  κι η ζωή ‘’μας’’ πορεία
  σε σχοινί τεντωμένο…..
  κι από κάτω ένας βόθρος
  ανοιχτή αγκαλιά….!
  Τελικά…., με κομμένα φτερά
  και το πέταγμα χίμαιρα….,
  καταντάμε κατθρώποι….!

  Σικέ μιας ‘’Μοίρας’’ έρμαια….,
  καταραμένο κλήρο
  μας ‘δώσαν σκάρτη μοιρασιά
  της Γης οι ‘’Μοιρο’’πλάστες….,…..
  κι εμείς…., σαν τον δεχτήκαμε….,
  φτιάχνουμε την ψυχή ‘’μας’’….,
  ψυχή απ’ τα κουρέλια –τους
  κι απ’ την ψευδαίσθησή μας….!

  Ήττα νίκη….!

  Ίνδαλμα είχε τα Πουλιά….,
  πάσχιζε να τα μοιάσει….,
  ερπετολάγνοι σπιούνοι –Του….,
  μην τύχει και τα φτάσει….!

  Τον γκρεμοτσάκισαν κρυφά….,
  σ’ αετού φωλιά φτασμένο….,
  πριν ξεψυχήσει…., κραύγαξε….:
  «Χαλάλι που πεθαίνω….!»….!

  Στους κάμπους γύρισαν ξανά….,
  χαμοζωή μπαστάρδα….,
  κι είχαν στο πέτο σύμβολο
  τον αετό κονκάρδα….!

  Παρά λίγο….. ‘’βεντέτα’’….!

  Αγκαζέ με την ‘’«Αλήθεια»’’,
  ψες, εβγήκαμε σεργιάνι….,
  ‘’το μυρίστηκαν’’ παπάδες…..
  κι ήρθαν ‘κείθε μάνι — μάνι….!

  Φέραν τις ‘’«παραφυάδες»’’….,
  με γραπώσαν τάκα — τάκα….,
  σαν μπουκάραν κι ‘’«οι διατάνοι»’’….,
  μας αφόρισαν ‘’ατάκα’’….!

  Τώρα, ‘’μάθημα της δίνουν’’….,
  ‘’της αλλάζουν το φουστάνι’’….,
  μόνο, ‘κείνοι, μες «στους όχλους»,
  ‘’γκουβερνάντες’’ της θε να ‘ναι….!

  Κι όμως…., εγώ, θα σου ξεφύγω, Καλυψώ….!
  ( Αλληγορικό….. )

  Κι όμως…., εγώ, θα σου ξεφύγω, Καλυψώ….,
  ταξίδι γυρισμού θ’ αναζητήσω….,
  μια νύχτα…., που η μέρα θ’ αγρυπνά….,
  ‘κει στης ψυχής μου την καλόκαρδη κυρά….,
  πάλι, δικός της θα γυρίσω….!

  Κι όμως…., εγώ, θα σου ξεφύγω, Καλυψώ….,
  ζωή απ’ την αρχή θα ξεκινήσω….,
  τα «πρέπει»…., που τα βάφτισα σαχλά….,
  νόμο τα βάζω στην απείθαρχη καρδιά
  κι ώς στα στερνά θ’ ακολουθήσω….!

  Αγάπη κλεμμένη
  χαΐρια δε φέρνει….,
  τη δύναμη θα ‘βρω
  να φύγω μακριά σου….,
  αρνιέμαι να μείνω,
  για πάντα, κοντά σου….!

  Κάνω το δάκρυ θάλασσα
  και άνεμο το νόστο….,
  καράβι κάνω το κορμί….,
  ψυχή, το σήμα ‘δώσ’ ‘το….!

  Εδώ, σ’ αφήνω, Καλυψώ….,
  ‘’στενή’’ είν’ το νησί σου….!
  Κάλλιο να είμαι ‘’σκλάβος’’ ‘κει….,
  μες στη δική της λευτεριά….,
  παρά ‘’ελεύθερος’’ κι εδώ….,
  μες στη δική σου τη σκλαβιά….!

  Τζούφιο το Μηδέν….!

  Στα Μας Μίντια της ”θεια — Κλάρας”…..
  τα προδρόμια της αντάρας
  μας τα λένε ”σικ”….,
  πώς τη ζουν οι Γραικολέρες….:
  δεξιώσεις, κρουαζιέρες,
  στα βουνά πικνίκ….,….!

  Λογοτέχνες, καλλιτέχνες,
  πολιτικοί, εφοπλιστές….,
  παπάδες και καλαμαράδες….,
  τουρλού — τουρλού μπαξές….,
  αστρολόγοι και μαφιόζοι….,
  παλλακίδες, μανεκέν….,…..
  ”στον Μπερντέ του Καραγκιόζη”….,
  ”στου Πασά μας το Σεράι”….,
  ποιοι γελούν….. ποιοι κλαιν….!

  Εξουσιά παλιατσουριέντα….,
  που δεν κάνει, πια, κουβέντα
  ‘κείνα….. που μας καιν….,
  της Γρετσιάς νομενκλατούρα….,
  ”στην κονσέρβα” κι η ”κουλτούρα”….,
  τζούφιο το Μηδέν….!

  Ο ταπεινός ταπείνωση δεν έχει….!

  Άνοιξης άνθος μ’ είδανε
  κι άδικοι σπιούνοι ήρθανε
  με δόλο να με κόψουν….,
  σε κάκτο μεταλλάχτηκα….,
  —- στη Νύχτα τους δεν τάχτηκα….. —-
  κι έφυγαν…., πριν ματώσουν….!

  Νιώθω κυνηγημένο φως….,
  που επιμένει ν’ αγρυπνά
  πάν’ απ’ τους πονεμένους….. και ν’ αντέχει….,…..
  έζησα όρθιος μαχητής….,
  ‘’ουδέποτε’’ πειθόμενος
  τοις ‘κείνων ρήμασι εγώ….,
  ο ταπεινός ταπείνωση δεν έχει….!

  Μες σε Νυχτιάς ‘’σκυλάδικα’’
  εγώ δε φτύνω τ’ άδικα….,
  τα ντέρτια δε σκεπάζω….,
  παντζούρια στα παράθυρα
  και σε παχνιά γω άχυρα
  δεν έμαθα να βάζω….!

  Στον Ουρανό, πια, ”σταυρωτοί” οι ”καινούριοι”….!

  Η στεριά της Γης με διώχνει….,
  σε θάλασσα γω δε χωρώ….,
  άγγελοι μου ‘δώσαν κι ήπια….,
  νήπιο…., Μεσημέρας γάλα….,
  να ‘χω ”Δείπνο Μυστικό”….,
  ‘’κλήρα’’ μου και Καταδίκη
  να πετώ στον Ουρανό….!

  Τα δρομολόγια μου….. σε όρθιους δρόμους…..
  και τόσα λόγια μου…., ουρανοδείκτες….,
  σου ‘δωσα να ‘ρθεις, ψηλά, εδώ….,
  μα δεν προσπάθησες ούτε ένα πέταγμα,
  γερό, για να ‘ρθεις….,…..
  τι κρίμα να μη ”σταυρωθώ”….,
  που σου ”περίσσευα” κι εγώ….!

  Γω…., ”βοσκός χωρίς κοπάδι”….,
  ασάλευτος τη Γη κοιτώ….,…..
  πες μου πως εγώ δε φταίω
  κι έπαιξα σωστά το ”ρόλο”….,
  να ‘βρω λίγο λυτρωμό….,
  μην και έβρω αντισώμα…..
  το σκοτάδι να ντυθώ…!…..

  Νυν και αεί….!

  Μιλάς….,κι ας λείπεις αιώνες τώρα….,
  τώρα…..σαν χτες….,…..
  σάμπως σ’ “ανάσταση νεκρών”
  νωπές,κι,οι υποθήκες σου
  βγήκαν απ’ τις ανασκαφές….!

  Κι αν σου φράξαν το στόμα….,
  και σου δώσανε κώνειο…..
  —- δεν πήρες….! —-
  κι “από κάτ’ απ’ το χώμα’’
  θα μιλά εσαεί η ψυχή σου….,
  που το θέλουν,κι,οι “Μοίρες”….!

  Σαν φως φωτίζεις στο <> μέσα…..
  στο…..νυν και αεί….,…..
  σάμπως σωσίβιο ναυαγών
  στις σάπιες θεωρίες -τους
  Φάρος εσύ…..νυν και αεί….!

  Κι αφού κατάλαβε καλά….!

  Πάρκαρε την ψυχή του
  σ’ αγγελική συχνότητα…..
  κι είδε της Θεογνώσης
  την ατελειωτότητα….!

  Κι αφού κατάλαβε καλά
  πως η γνώση του είναι ‘’μια σταλιά’’….,
  —- περιφανής σοφός αυτός….! —-
  και…., από ‘’αλληλοεξουδετέρωση’’….,
  του κόσμου ‘’όλα’’ τα ‘’βιβλία’’
  πως θα γενούνε, τελικά,
  μία κατάλευκη σελίδα….,
  εβγήκε κι αναφώνησε….:
  «Εν οίδα εγώ…., ότι ουδέν οίδα….!»….!

  Πήρε το ‘’ραβασάκι’’…..
  το ‘’σιωπηλό’’…., το άλογο….,
  κι είδε τη ‘’φλυαρία’’
  σε κάθε του έλλογο….!

  Είναι καιρός….!

  Σ’ ένα κομμάτι γης –μου
  έχω φυτέψει δέντρα….,
  ο ουρανός δικός –τους…..
  κι έχει καρδιά σαν πέτρα….!

  Ούτε τα δέντρα….. ούτ’ η γης
  είναι στην ‘’κατοχή’’ μου….,
  ούτε δικός –μου είμαι γω….,
  δικιά –τους κι η ζωή –μου….!

  Άμα το θέλουν τούτοι….,
  τα δέντρα μου καρπίζουν….,
  καταπώς τους συμφέρει,
  και, τη σοδειά ορίζουν….!

  …..Κι αυτός ο δρόμος που τραβώ
  χαράχτηκε απ’ άλλους….,
  λιγότερο για μένα ζω
  και πιότερο για άλλους….!

  ‘’Έχω’’, μονάχα, μια ζωή….,
  που διόλου δε μου ανήκει….,
  την πήραν με αντιπαροχή
  και τους πληρώνω νοίκι….!

  Είν’ για κατάσχεση καιρός
  στ’ αυθαίρετα της γης –μου….,
  για έξωση είναι καιρός
  στους κλέφτες της ζωής –μου….!

  Δεν αγοράστηκα…., παρά, μόν’, απ’ τον Ήλιο….!

  Αν ψάχνεις να με βρεις…., θε να με βρεις
  έξω από το φόβο, ναι,
  και τις ‘’δοσοληψίες’’ –τους….,
  και τους ‘’αντιρρησίες’’ –τους…,
  εκεί που φέρνουν όνειρα
  και διώχνουν εφιάλτες….,
  εκεί που μένουν όρθιοι
  της Χαραυγής οι ψάλτες….!

  Δεν αγοράστηκα….,
  παρά, μόν’, απ’ τον Ήλιο….,
  που αρνιέμαι ν’ αντικαθιστώ
  δούλους και νοικιασμένους….,
  κι έχω τραγούδια λαϊκά ως αγκαλιές
  για όλη την Υφήλιο….,
  καρδιά μου — πόρτα ανοικτή
  για τους αδικημένους….!

  Έζησα εγώ σε εξορίσια….,
  με φώτα συνεξόριστος….,
  εχ, τα στραβά δεν είδα ως ίσια….,
  που ‘θελα να ‘μαι ηλιόριστος….,
  και δε φοβάμαι να τους κράζω,
  και, τώρα…., που στη δύση μου χαράζω….!

  Χούντα της Νύχτας πέρα….!

  Έβγαλε το ρολόι του….,
  που του ‘χανε φορέσει….,
  το πέταξε στο βόθρο τους….,
  ήλιο, δήθεν, πλασμένο….,
  και σχήμα ηλιοφέγγαρου
  πήρε….. μεταλλαγμένο….!

  Κοιμόταν μέρα, έκτοτε….,
  Χούντα της Νύχτας πέρα….,
  και ήλιο αμετάλλακτο
  είχε, εντελώς, δικό του….,
  βγήκε κι απ’ το καλούπι τους….,
  που του ‘χαν ‘’για καλό του’’….!

  Κι άλλο δεν ξαναφόρεσε
  εξάρτημα ρολόι….,
  τη λευτεριά του μέτραγε
  με χτύπους της καρδιάς του….,
  να ζει στο σύμπαν άρχισε
  της ζήσης της δικιάς του….!

  Έι, σεις….!

  Από παιδί ξεπέρασα
  τα σύνορα της Νύχτας…..
  και δεν μπορώ εγώ να ζω….,
  παρά, μόνο, σαν τραγουδώ
  τα Αχ της κάθε αλήθειας….!

  Βρε, ποιο πουλί νοικιάζεται….,
  ποιος Σπάρτακος πουλιέται….,
  λαός, να, δε ‘’γυψώνεται’’….,
  που τα Αχ ‘’γύψους’’ ραγίζουν….,…..
  πουλί, λαός και Σπάρτακος
  κι εγώ…., που με ραπίζουν….!

  Από παιδί η κόντρα μου
  τη μπαμπεσιά –τους σφίγγει….,
  μια –τους….. και μια –μου….. κι όπου βγει….,…..
  έι, σεις, που θέτε την κραυγή
  πνιγμένη στο λαρύγγι….!

  ‘’Επανάσταση’’….!

  ‘’Μαύρη Σιωπή’’ σε τύλιξε
  και τεχνητά σκοτάδια….,
  άηχο το τραγούδι σου….,
  σβησμένη σου η σπιρτάδα….!

  Σε ήπιαν σαν παλιό κρασί
  της Γης οι μανδαρίνοι…..
  κι άδειο είν’, ‘’Επανάσταση’’
  του Ονείρου το λαγήνι….!

  Χίμαιρα κι η Ανάσταση….,
  σ’ αρνήθηκαν κι οι ‘’γιοι’’ σου…..
  και παίζουν στην ‘’Παράσταση’’….,
  χασκάζοντας μαζί σου….!

  Θέλω να φτάσω στην πιο γνήσια μορφή μου….!

  Όποιες κι αν είναι
  οι μορφές της ψυχής μου…..
  θε να τις βλέπω, έμπιστα,
  μονάχα στον καθρέφτη της Πηγής μου….!

  Κι αν χέρια και στόματα
  μπρος σε καθρέφτες αλλοτρίωσης,
  πάλι, θε να με φτάσουν….,
  εγώ θα αντιστέκομαι υπερήφανα….,…..
  κι αν ‘’το μοιραίο’’ μου η ήττα θα ‘ναι….,
  πριν νικηθώ…., θα τυφλωθώ….,
  τα μάτια μου το φως τους να το χάσουν….!

  Θέλω να φτάσω
  στην πιο γνήσια μορφή μου….,
  να ζωγραφίσω, άμασκο,
  το Πρόσωπο που πρέπει στην Πηγή μου….!

  Δε λύγισε…., κι ας έκλαψε….!

  Διάλεξε το ταξίδι του
  στ’ ανήφορου το δρόμο….,
  κέρδος….. χολή και ξίδι του….,
  από τον χλευαστή ντουνιά….,
  των κάμπων τη μαζανθρωπιά….,
  κι ένας σταυρός στον ώμο….!

  Δε λύγισε…., κι ας έκλαψε….,
  τ’ Απείρου ήταν μύστης….,
  απ’ τ ’ ’’όνειρό’’ –τους νήστεψε….,
  έφτασε πάνω στην Κορφή…..
  κι άμασκη του ‘δε τη μορφή
  Θεός Ονειροκτίστης….!

  Κι οι χλευασμοί –τους, τώρα πια, γυρίζουν πίσω….,
  κι αν ζει στον κόσμο…., πλάι τους….,
  ουράνια έχει την ψυχή…., κι ας το κορμί καμπίσιο….,…..
  χολή και όξος και σταυρός –τους…..
  γι’ αυτούς….. και ο κατήφορός –τους….!

  Μες στις ‘’απαγορευμένες ζώνες’’….!

  Μες στις ‘’απαγορευμένες ζώνες’’
  φτιάχνουν ‘’δυνατοί’’ θανάτους….,
  ‘’μορατόριουμ’’ στους αιώνες
  έχουν με τους ‘’αδυνάτους’’….!

  «Σας το λέω…., για το καλό –σας…..»….:
  είπε, λεν, ‘’θεός’’ στους ‘’πρώτους’’….,…..
  λεν στους δούλους κι οι αφέντες….:
  «Όσοι πέρασαν….. κακό –τους…..»….!

  Μες στις ‘’απαγορευμένες ζώνες’’
  νύχτα — μέρα μπαινοβγαίνω….,
  σαν δε βρίσκω ‘’Μινωταύρους’’….,
  την ψυχή μου αβγαταίνω….!

  ‘’Όνομα….. και μη χωριό…..’’….!

  Στην ένδειξη….. παμφάρμακο….,
  με παρενέργειες διόλου….,
  δόσεις….. κατά προτίμηση….,
  περιορισμοί….. καθόλου….!

  Όλα τα ‘χει η θεωρία….,
  συν και πλην….. σε ‘’συνουσία’’….,
  άντε, ύπουλη μπαστάρδα….,
  Αριμαναχουραμάσδα….!

  Στο στόμα….. είναι εύγευστο….,
  μα στο στομάχι….. πόνο….,
  υπακτικά ή έμετο…..
  η θεραπεία…., μόνο….!

  Είμαι ελεύθερος….. και δούλος της Ζωής….!

  Τη λευτεριά μου δε ζητώ από τους άλλους….,
  θέλω να ζήσω σαν ελεύθερο πουλί….,
  ‘’πάντα’’ ο δρόμος μου ασύμβατος θε να ‘ναι
  με τους επίγειους…., που βγάζουν σε ‘’στενή’’….!

  Κάθε –τους έγνοια…., τώρα, ξέρω…., και μαγνήτης….,
  που θα με σέρνει σε παζάρια σκλαβικά….,
  κάλλιο ‘’του δρόμου’’ να ‘μαι, πια, γυμνός ‘’αλήτης’’…..
  παρά με ξένα να πετώ, πλαστά, φτερά….!

  Τραβώ μπροστά εγώ….. και διόλου δεν ακούω
  τα ‘’μη’’, τα ‘’πρέπει’’ και τα ‘’γιούχα της ντροπής’’….,
  κι αφού κανέναν δεν πειράζει ό,τι κάνω….,
  είμαι ελεύθερος….. και δούλος της Ζωής….!

  Παπά…., ‘’Θεοκτόνε’’….!

  …..’’Άγιε’’ με τ’ άμφια τα χρυσά….,
  ‘’πρόσφορα’’ Σου προσφέρω….,
  να μου διαβάσεις μαγευχές….,
  να ‘ξορκιστώ…., να ξέρω…..
  τι, τάχα, να με έκανε
  Σατάνες να ‘’προγράφω’’
  ‘’θεούς’’ –σας και διαβόλους –σας
  να βάζω –τους σε Τάφο….!

  Εσύ…., που έχεις Εξουσιά
  πάνω στους δε….. πάνω στους μεν….,
  κάνε το Θαύμα Σου…., Παπά….,
  ‘’Άγιο’’ κι ‘’οι Μάγκες’’ να Σε λεν….!

  Όντας στο μηδέν…., που ‘ναι κάτω απ’ το Μηδέν….!

  ‘’Αγγέλοι’’ πουλούν μαύρα χρώματα
  μέσα σε κερχανάδες….,
  για να κερδίσουν χρήματα…..
  κι ‘’άσπρη σκόνη’’ ν’ αγοράσουν….,
  να φουμάρουν….. και την πλήξη να ξεράσουν….!

  Διατάνοι μέσα σ’ εκκλησιές….,
  ζιγκολό της γριάς ‘’Ηθικής’’….,
  παζαρεύουνε οστά ‘’Αγίων’’
  με τους μεσίτες της ‘’Αυγής’’….,
  να εξαγοράσουνε ψυχές….!

  Και αστροναύτες στους ουρανούς….,
  ‘κει, στο ‘’θεών’’ το θέρετρο….,
  ‘ρίξαν πυραύλους πυρηνικούς
  και επιστρέφουν «νικητές»
  κάτω στης Γης το φέρετρο….!

  Οι όρθιοι περιττεύουν….!

  Πάσχιζες κι έφτασες
  σε θέση θεανθρώπου….,
  ψηλά…., σ’ ασκητοτόπους….,…..
  μα…., όταν γύρισες
  στους κάμπους κάτου….,
  λαούς…., που άφησες….,
  τους βρήκες όχλους….!

  Για ποιον λαό ν’ αγωνιστείς
  και, όρθιος, να θυσιαστείς….,
  οι όρθιοι περιττεύουν….,…..
  το Ψέμα Αλήθεια δέχτηκαν….,
  σ’ αρνήθηκαν…., σε έφτυσαν….,
  μην ψάχνεις τι γυρεύουν….!

  Φύγε….. —- και άσε –‘τους….. —-
  ψηλά…., στους κορφοτόπους….,
  ‘δω, φτουν τους αγιανθρώπους….,…..
  ‘’πιες τα ποτήρια –σου…..
  ως άσπρο πάτο’’…..
  κι άει στα τσαντίρια –σου….,
  σ’ αγγέλων θώκους….!

  ‘’Στο βρόντο’’ τα σχολεία….!

  Τα γράμματ’ ανακάλυψαν
  της Αλφαβήτου….. τόσοι….,
  μα….. λίγα αποκάλυψαν
  στη ‘’Σιωπηλή’’ τη Γνώση….!

  Με ‘’Σιωπή’’ ξεχασμένη
  και ‘’άψαχτη’’ που μένει…..
  ‘’καμιά’’ Επικοινωνία….,
  χίμαιρα κι η Ευτυχία….,…..
  ‘’στο βρόντο’’ τα σχολεία….!

  Στο λόγο –τους χαθήκανε….,
  ‘ρίξαν ‘’Σιωπής’’ επάλξεις….,
  πως είναι αρνηθήκανε
  μιγαδικές υπάρξεις….!

  Το ρολόι….!

  Μόλις γεννήθηκα….. μου βάλανε ρολόι….,
  να μου ρυθμίζουνε τους χτύπους της καρδιάς….,
  τώρα…., στα χέρια –τους με παίζουν κομπολόι….,
  μ’ έχουν πραμάτεια στα παζάρια της Σκλαβιάς….!

  Θα πετάξω το ρολόι…..
  και θ’ αλλάξω δρομολόι….,
  άλλους δρόμους θα βαδίσω….,
  θέλω στη Ζωή να ζήσω….!

  Είχα ρολόι στην καρδιά μου απ’ τη Φύση….,
  λεύτερος να ‘μαι….. και ελεύθερα να ζω….,
  όμως…., τ’ αχρήστεψαν…., σαν το ‘ριξαν στη φθίση….,
  τούτοι που στήνουνε τον κόσμο τον τρελό….!

  Του στεριωμένου….!

  Τα πράγματα οι ‘’δάσκαλοι’’
  μισολογίς σου τα ‘μαθαν….,
  τάχα, για να σε σώσουν….!

  Πέτρα, σου ‘λέγαν, που κυλά….,
  ποτέ –της…., δε στεριώνει….,
  μα δε σου είπανε…., ποτέ….,
  πως χορταριάζει ύπουλα
  η πέτρα που στεριώνει….!

  Κι όλο μετράς τον κλήρο σου
  στη Λευτεριά….. που σου ‘κλεψαν….,
  για να σε καλουπώσουν….!

  Λίγοι στη Γη ευτύχησαν….!

  Καθένας μες στα χέρια –του
  κρατεί έναν ‘’Μεσσία’’….,
  έναν ‘’Μεσσία’’ που ‘ναι, μόν’,
  γι’ αυτού τη σωτηρία….!

  Λίγοι στη Γη ευτύχησαν
  να ρίξουν το Σταυρό –τους….,
  είναι αυτοί π’ αρνήθηκαν
  απ’ άλλους το σωσμό –τους….!

  Αυτοί ‘ναι που δεν πλάνεψαν
  κι ιστορικοί διατάνοι…..
  και ζήσαν σε ‘’Παράδεισο’’,
  και, πριν να ‘χουν πεθάνει….!

  Αλληγορικό….!

  Θάλασσα είμαι…..
  κι είσαι καράβι….,
  πίνω ποτάμια….,
  στερεύω λίμνες….,
  σε βρίσκω, μόνο,
  μέσα στις μνήμες….!

  Κάπου θα σε ‘βρω….,
  όπου κι αν είσαι….,
  θάλασσα είμαι….,
  καράβι είσαι….!

  Ώσπου να σε ‘βρω…..
  και γης θα πνίγω….,
  Κύμα θα γίνω
  και Τρικυμία….,
  θα ξεπληρώσεις
  την Προδοσία….!

  Τώρα ξέρω….!

  Της ψυχής μου Συβαρίτες
  ‘’άγγελοι’’…., φορείς θανάτων….,
  κι είναι η καρδιά μου γκέτο
  μεθυσμένων αισθημάτων….!

  Πέντε πόρνες κι οι αισθήσεις….,
  το κορμί μου εκφυλίζουν….,
  φέρνουν, ‘’μόνον’’, παραισθήσεις….,
  εκπορνεύτριες που μ’ ορίζουν….!

  …..Τώρα ξέρω…., Κροτωνιάτες
  είν’ και κάποιοι εαυτοί μου….,
  θέλω δύναμη ν’ αρχίσω
  Πόλεμο με τη ζωή –μου….!

  Έστω….!

  Έστω…., ως λένε…., «σπόρος
  ο λόγος του θεού –τους…..»….,
  μα…., που ‘πεσε…., ξεράθηκε
  στης Γης μας το ‘’αλάτι’’….!

  Το άλας τσιράκι Καίσαρα….,
  ακόμα κι οι σε ‘’σκήτες’’….,
  μα κόντρα Καίσαρα η ‘’κοπριά’’….,
  ‘’’αγιάζει’’’ μες σ’ ‘’αλήτες’’….!

  Έστω…., ως λένε…., «σπόρος
  ο λόγος του θεού –τους…..»….,
  μα…., που ‘πεσε…., εκάρπισε
  στην ‘’κοπριά’’ της Γης μας….!

  Τραγούδι αλληγορικό….!

  Έσπειρες δεντράκια στο χωράφι –σου….,
  χτίζουνε ‘’γιαπιά’’….. και τα σκιάζουν….,…..
  κι έμειναν μικρά…., όπως τα έσπειρες….,
  τα ‘’γιαπιά’’ μεγάλωσαν…., τα φράζουν….!

  Ήλιος δεν τα βλέπει….. και μαράζωσαν….,
  γκρέμισ’ τα ‘’γιαπιά’’ –τους….. ως θεμελιοπέτρα….,
  μέχρι που να μάθουν….. τρομονομοθέτες –τους…..
  πως τα σύνορα ορίζονται με δέντρα….!

  Πρώτιστο δικαίωμα….. και δίκιο –σου….,
  τέτοιους νόμους δε νομοθετούνε….,…..
  σκόπιμα το κάνουν…., ερπετόλαγνοι….,
  δέντρα και πουλιά που τα μισούνε….!

  Θέλω ν’ ανάψω πυρκαγιά….!

  Θέλω ν’ ανάψω πυρκαγιά
  στο ‘’Θέατρο’’ του κόσμου….,
  απ’ άκρη σ’ άκρη να χαθούνε
  κι οι ‘’Άγιοι’’ του υποκόσμου….!

  Θέλω ν’ ανάψω πυρκαγιά….,
  το ‘’είδος’’ –τους να σβήσω….,
  θρησκέμπορους και ‘’θεοκτόνους’’
  στη Γη να μην αφήσω….!

  Μα δε μ’ αφήνουν ‘’Κλαδικές’’….,
  και των ‘’θεών’’ –τους ακόμα….,
  γιατί ‘ναι όλα, πια, μαζί
  απ’ το Σατανοκόμμα….!

  Νεολαία της πατρίδας μου….!

  Άψυχα, τεχνητά, φτερά
  σου φόρεσαν στις πλάτες….,
  σάπιο στα μάτια σου το φως….,
  με τη ζωή στις λάσπες….!

  Πώς να πετάξεις στα ψηλά
  από υπόγειους δρόμους….,
  μοιάζεις παράλυτα πουλιά…..
  που ‘χουν σταυρό στους ώμους….!

  Το άρρωστο αλφάβητο….,
  που σου ‘μαθαν…., σε φθίνει….,
  σε σκοταδόπλαστες κορφές,
  και, τ’ Όνειρό σου σβήνει….!

  Ο ποιητής με τ’ άσπρο φως και τ’ άσπρο Όνειρο….!

  Αρνιότανε να είναι παράλληλος
  στο χάος του Κράτους…., στη Νύχτα υπάλληλος….,
  και έστρεψε το όπλο –του ενάντια –της…..
  και πυροβόλησ’ Εξουσία και κατάντια –της….!

  Κι εκείνη πάνω –του έστρεψε τους προβολείς –της….,
  εκείνους με το μαύρο φως…., το διαλυτικό….,
  και τον ‘ξαφάνισε, μεμιάς, απ’ τη ζωή –της….,
  που, έκτοτε, οι σπιούνοι –της τον είχαν στριμωχτό….!

  Μα, κάποτε, μικρό το Αχ –της άκουσε….,
  σε βόλι ‘’Σιωπής’’ –του…., να βγάζει….. και δάκρυσε….,
  που Δόξας μερτικό επήρ’ ολόκληρο….,
  ο ποιητής με τ’ άσπρο φως και τ’ άσπρο Όνειρο….!

  Άλλο το ‘να….. κι άλλο τ’ άλλο….!

  Τους είπαν Μεγάλους…..
  και τους λάτρεψες….,
  σκληρά που σκοτώσαν
  αθώους ανθρώπους,
  κι εσύ, το παράβλεψες….!

  Άλλο πράμα η κερήθρα…..
  κι άλλο πράμα η μυζήθρα….,
  άλλο το μελισσομέλι…..
  κι άλλο το σκουληκομέλι….!

  Τους είπαν Μεσσίες…..
  και τους πίστεψες….,
  Θεό που ‘’σκοτώσαν’’
  διατάνοι με μάσκα,
  καθόλου, δεν το ‘ψαξες….!

  Με τόλμη κι αρετή….!

  Μες στο κορμί του είχε,
  ‘’βαλτή’’, ‘’ξένη’’ ψυχή….,
  μέχρι που την ‘’ξερίζωσε’’…..
  με τόλμη κι αρετή….!

  Και πέταξε τα μπάζα της
  μακριά…., πολύ μακριά του….,
  κι αμέσως του εφύτρωσε
  ψυχή….. που ‘ταν δικιά του….!

  Κι απόκτησε…., πρώτη φορά….,
  αδέρφι το κορμί του…..
  κι αρχιτεκτόνησε ασφαλώς….,
  μόν’, τότε…., τη ζωή του….!

  Και ούτω καθεξής….!

  …..«Πέρασες στην Ιστορία….,
  την επίσημη…., του Κράτους…..»….,
  γράφονται για σε βιβλία….,
  «ήρωας και Ίνδαλμά –τους…..»….!

  Πούλησες, και, παραμύθια….,
  για Δημοκρατία….. κι άλλα….,
  μα….. το ‘’Καθεστώς’’ θ’ αλλάξει….,
  τ’ ‘’«Όνομά»’’ –σου ‘’στην κρεμάλα’’….!

  Μαύρη σου ‘ρχετ’ η αλήθεια….,
  θα καούν, και, τα βιβλία….,
  κι οπαδοί –σου — κουτορνίθια
  θα ξεράσουν μ’ αηδία….!

  Κυλά της Ιστορίας ο τροχός….!

  Κυλά της Ιστορίας ο τροχός….,
  τροχίζοντας τη Γη…., που τη ματώνει….,
  ‘ματοσταλίδες μακιγιάρουνε το φως….,
  σε έργο δρακουλέ…., που δεν τελειώνει….!

  Φερέφωνο, κι αυτή, είν’ των Αρχόντων….,
  πάν’ στον τροχό –τους, γράφοντας, γυρίζει….,
  μαύρο το άσπρο….. κι άσπρο το μαύρο….: τέχνη –της…..
  και κάθε Κάθαρμα Μεγάλον το βαφτίζει….!

  Ιστορία όλο Ψέμα….,
  τα θηρία στην αρένα….,…..
  πάντα, μάρτυρες οι αθώοι….!
  Καίσαρες και ‘’Ιερατείο’’….,
  σιαμαίο Θανατείο….,
  ‘’δείχνουν’’ απ’ το Θεωρείο….,…..
  φτου….. στο σάπιο σκυλολόι….,
  ‘’τους ψηλούς που τους κονταίνει…..
  και στους νάνους δίνει μπόι…..’’….!

  Μούμιες δεν είν’ γι’ Ανάσταση….!

  Αν ψάχνεις για φωλιά περιστεριών και περιστέρια….,
  σπιούνοι τ’ Αφέντη θε να ‘ρθουν ξωπίσω σου φιδόλαγνοι….,
  αλί σου…., ‘’απ’ της Κόλασης τ’ αστέρια….,
  να σε γυρίσουνε…., ξανά…., με βία….,
  σε δρόμο κάμπων….. τ’ άγρια θηρία….!

  Αν ψάχνεις για τ’ αετού το μετερίζι….,
  αλί και τρισαλί σου…., ’’Προμηθέα’’….,
  ακόμα κι ο Αφέντης, ναι, θε να σε κυνηγήσει….,
  «Σούπερ επίφοβο», κρυφά, θα σε κηρύξει…..
  ‘’και μια και δυο’’ θα ‘ρθούνε στο βουνό…..
  να σε σταυρώσουν σε σταυρό –τους στρογγυλό….!

  Εδώ…., στον εικοσαίωνα….,
  μοντέρνο, πια, Μεσαίωνα….,
  κι αν πεις για ‘’Επανάσταση’’….,
  μούμιες δεν είν’ γι’ Ανάσταση….!

  Βρε, κουτέ….!

  …..Και του Κράτους τα βαμπίρια
  βγαίνουν και κάνουν πλανεροί
  στα βρωμερά –τους τα Μας Μίντια….,
  δημόσια…., αυτοκριτική….!

  Τι τους πιστεύεις
  και τους ανέχεσαι….,
  στείλ’ –‘τους στα γκρέμνα….,
  να ανασταίνεσαι….!

  Όποτε ανακαλύπτουν
  νέες μεθόδους…., βρε, κουτέ….,
  για τ‘ άλλο –σου το σταύρωμα….,
  το ίδιο κάνουν οι μασκέ….!

  Αν ήσουν, τάχα, του Θεού….!

  Ω ‘’«μεγαλοπροφήτη»’’…., δες
  μέσα στις εκκλησιές σου….,
  που οι τάχα ‘’Απόστολοι Αυγής’’
  είναι κι ‘’εκπορνευτές’’ σου….!

  Τυποκράτες θρησκεμπόροι,
  να, ‘’στο σφυρί σε βγάζουνε’’….,
  του Διαβόλου μισθοφόροι
  νόθο κρασί μοιράζουνε….,…..
  έι, προκάτ αρχιφακίρη
  και συνέχεια ‘’θεοκτόνων’’…., ωχ, αλιά μας….,
  ποιος θα σώσει τα κορμιά μας….!

  Ήσουν Σατάν θεόμασκος
  και ‘’Μούσα’’ ‘’θεοκτόνα’’….,…..
  αν ήσουν, τάχα, του Θεού….,
  θα σε καθιερώναν….!

  Τι κι αν βοήθεια τους ζητά….!

  Μόνον, τον πάν’ στο Γολγοθά….,
  λαό σφαχτάρι…., θύμα….,
  κι όχλοι λαοί σ’ αδιαφοριά….,
  μπρος στ’ άδικου το κρίμα….!

  Τι κι αν βοήθεια τους ζητά….,
  αυτοί στην απραξία….,
  κάνουν σταυρό, λεν, που «ο Χριστός
  τους δίνει ευλογία…..»….!

  …..Γέρνει στον ώμο ο σταυρός….,
  πέφτει και τους πλακώνει….,
  είν, πια, παμπόλεμου φωτιά….,
  που ολόγυρα απλώνει….!

  Αρκεί μη χάσω την τιμή….!

  Στη Γη….. οι Ανελέητοι…..
  στυγνοί κι αμετανόητοι….,
  τσίπα δεν έχουν και τιμή….,
  θεομπαιχτιά…., λαομπαιχτιά….,…..
  μα….. πίσω –τους πάν’ οι λαοί….,
  έντιμοι, λες, με υποταγή….!

  Κι εγώ….. εκείνο που φοβάμαι….,
  πιότερο απ’ όλα τ’ άλλα….,
  είν’ το να μην υποταχτώ…..
  και με τους άλλους συνταχτώ….,
  θύματα που χειροκροτούν
  τους Θύτες –τους και προσκυνούν….,…..
  να, κι άμα χάσω τη ζωή….,
  αρκεί μη χάσω την τιμή….!

  Α, ρε στημένε –τους ντουνιά….,
  πότε θα κάνεις παγανιά…..
  να ‘’’ξολοθρεύσεις’’ άγριους….,
  που σου σπαράζουν τη ζωή….,…..
  και πότε θε να σεβαστείς
  το είναι σου….. και να ριχτείς
  σ’ αγώνες υπεράσπισης
  της ξεφτιλιάρας σου ζωής…!

  Άλλοθι να ‘χουν στη βρωμιά –τους….!

  Κυράτσοι και κυράτσες αγκαζέ….,
  Κράτους και Παρακράτους παλιοπαίδια….,
  —- ντυμένοι ‘’εις την τρίχα’’ τρίχες….! —-
  «συμπόσιο…., φιλολογικό….,
  κάνουν για ιερό σκοπό…..»….,
  άλλοθι να ‘χουν στη βρωμιά –τους….!

  Κι αρχίζουνε με προσευχή….:
  «Πάτερ ημών…..» και τα λοιπά….,
  «το θέλημά Σου γεννηθήτω…..»….,…..
  —- λες κι άφησαν να γίνει αυτό
  αυτοί…., που όλα για το χρήμα….,
  οι που στραβώνουν κάθε ίσο….! —-
  και τα Κανάλια –τους ξωπίσω….!

  Κι απ’ τις οθόνες μας περνά….,
  αράδα, ρε…., το Σατανείο….,
  το «θαύμα» που απαθανατίζουν….,…..
  το μαύρο ντύθηκε στα άσπρα….,
  αλλά….. δεν ξεγελιούνται τ’ ‘’άστρα’’….,
  μόν’, οι ζουρλοί…., που τους ‘’ψηφίζουν’’….!

  Ν’ ακολουθήσω καραβάνι της φυγής….!

  Ν’ ακολουθήσω καραβάνι της φυγής…..
  κι όπου με βγάλει….,
  λεύτερη φτιάχνουν τη ζωή
  άφραγοι, μόνο, δρόμοι….,
  μακριά απ’ τους οχλάνθρωπους….,
  που τους βαφτίσαν άνθρωπους….,
  μα είν’ κατθρώποι….!

  Πνίγομαι μες στα σύνορα
  και τους φραγμένους δρόμους….,…..
  πατρίδα και παγίδα μου….,
  άρρωστη είσ’ ελπίδα μου….,
  σταυρός πάνω στους ώμους….!

  Ν’ ακολουθήσω καραβάνι της φυγής…..
  κι ό,τι προκύψει….,
  θάνατο και ζωή προκάτ
  μοίρα μου, μόν, μην έχω….,
  ‘’παλίρροια’’ δρομολόγια….,
  σικέ δημοτολόγια….,
  πια…., δεν τ’ αντέχω….!

  Έχει ψυχή δέντρο Κορφής….!

  Έχει ψυχή δέντρο Κορφής…..
  κι οι κεραυνοί του Φεγγαριού
  επάνω του δε φτάνουν….,
  οι Λαιστρυγόνες της ζωής
  και οι Σειρήνες του χαμού
  νάνοι να τον ξεκάνουν….!

  Ξεπέρασε τα όρια…..
  και ζει στα περιθώρια….,
  ασκήτης….. στη ‘’σιωπή’’ του….,….
  έχει στα μάτια ήλιου φως…..
  κι ο ήλιος….. του ‘ναι οδηγός….,
  θάνατος και ζωή του….!

  Σάμπως ραντάρ είν’ του Θεού….,
  που…., κάτ’, στους κάμπους…., ‘’μυστικό’’….,
  ‘’λόγο Σιωπής’’ εκπέμπει….,
  αίσθημα — κύματα Καλού….,
  να ‘χουν οι άνθρωποι πομπό….,
  σ’ ήλιο που παραπέμπει….!

  Περάτη….!

  Πάρε με…., περάτη….,
  στην Αχερουσία….,
  που νεκροί, μόν’, πάν’….,
  κάτω ‘κει…., που λούζουνε
  τη λερή ψυχή τους
  χωρίς σαμπουάν….!

  Εχ…., αιώνιε γέροντα….,
  στη ρίζα του Αχέροντα
  αφήνω το κορμί μου….,
  να, ζωντανό και μόνο….,
  να περιμένει την ψυχή του,
  εξάγνιστη, στην εκβολή του….!
  Αχ…., καλέ μου γέροντα….,
  παράβιασε το Νόμο….,
  ψυχή ζώντος περνώντας….,
  να ιδώ ‘’στριπτήζ’’ τον κόσμο….,
  που ‘ν’ γρίφος κι η αρχή του….!

  Πάρε με….. και πάψε….,
  φίλε…., να φωνάζεις….,
  κι άλλο…., «Αλτ…., τις ει…!;»….,
  ‘’μην ξυπνάς το Πάνθεο’’….,
  να ‘βρουμ’ απαντήσεις
  στα τι και τα γιατί….!

  Κύριε Κανελλόπουλε…., ξέρω που ξέρετε πως δεν είμαι ‘’και τόσο’’…., ‘’λόγω’’….,
  έστω, όχι, όμως, και πατριωτικώ πόθω – αισθήματι….,
  απ’ το δικό σας ‘’μετερίζι’’….,
  μα χαίρομαι ειλικρινά που δεν αφήνετε να μας χωρίζουν οι αντιθέσεις μας….,
  αλλά να μας ενώνουν…., όσον και για τον ίδιο σκοπό….,
  ιδίως, σήμερα που οι του «Αδάμ Κάδμου» Ανθέλληνες
  κι οι εδώ ‘’νοικιασμένοι’’ τους…., τάχα, Έλληνες…., ‘’«σπαρτοί»’’ –τους
  / …..’’ «σπαρτοί»’’….: «διασκορπιστές των εθνών της γης μετά τον κατακλυσμό…..»….: Γέν.: 10 : 32….! /
  ρίχνουν την πατρίδα μας στην ‘’τελόφαση’’, λες, της Καταστροφής της….!
  Ας δείχνει δε κι αυτό : το ενωτικό….. το βαθμό της, ‘’ως πρέπει να το εννοούμε’’, Ελληνικότητάς μας….,
  καθώς….. όσο πιο πολύ καταφέρνουμε να μας ενώνουν…..
  τόσο πιο πολύ πραγματικοί Έλληνες καταφέρνουμε να γινόμαστε…..
  και τόσο πιο λίγο πραγματικοί Έλ ληνες καταφέρνουμε να γινόμαστε….,….!
  Ευχαριστώ για την ευγενική σας αφιέρωση…..
  και ανταποδίδω, και, με αυτά τα, σχετικά της, στιχουργήματά μου….:
  Στέργιος (Αλέξανδρος)…..

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  6 Μαρτίου 2016 at 19:22 · Απάντηση

  ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

  Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  …………………………………….

  ΔΕΜΕΝΟΣ ΕΔΩ ΒΑΡΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ (New Song 2011)

  https://www.youtube.com/watch?v=KjTfbFOdS88

  Μήνυμα από το 2040 …

  https://www.youtube.com/watch?v=M6ycSR_97KQ

  Έτσι μου είπαν να σας τα πω

  https://www.youtube.com/watch?v=nWQ5Rh-DIEE

  ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΑΝΑΤΕ ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ HD poseidonios o rodios

  https://www.youtube.com/watch?v=egXTksn8ABs

  Αντώνης Βαρδής – Είμαι στους απ’ έξω

  https://www.youtube.com/watch?v=ZQ0zJfAMknE

  ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η EΛΛΑΣ… Friedrich Nietzsche

  https://www.youtube.com/watch?v=4S2UMPUeotU

  ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ !

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  7 Μαρτίου 2016 at 23:04 · Απάντηση

  Εντυπωσιακή εικόνα: H Ακρόπολη όπως δεν την έχετε ξαναδεί

  – See more at: http://www.lifespeed.gr/articles/15402#sthash.zJ4XIxix.dpuf

  http://www.lifespeed.gr/articles/15402

  ΕΓΩ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΠΑΛΙ ΣΕ ΛΑΧΤΑΡΩ.