Το Βυζάντιο, που δεν ήταν παρά η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθιέρωσε με ωμή βία τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Ο χριστιανικός κόσμος ποτέ δε θέλησε να παραδεχτεί το βίαιον της υπόθεσης, παρ’ όλο που ατέλειωτες ιστορικές μαρτυρίες, γραπτές και αρχαιολογικές, βοούν προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως κι έντιμοι χριστιανοί οι οποίοι το αναγνωρίζουν. Θα αναφέρουμε μια τέτοια περίπτωση:
Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17,
«Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων.
Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν».
Ωστόσο είναι άξια απορίας τα φρικτά βασανιστήρια κι οι απάνθρωπες ποινές που εφαρμόστηκαν, καθ’ όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας αυτής, παρ’ όλα τα «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» και τα «καλώς ποιείται τοις μισούσιν υμάς». Όπως και να το κάνουμε, θρησκεία της αγάπης λέγεται.
Κι όμως. Οι φρικαλεότητες εκτινάχθηκαν σε απίστευτα ύψη. Η απανθρωπιά των Βυζαντινών μας προκαλεί τεράστιες δέος και τρομερή κατάπληξη για το απίστευτο μέγεθος της διαστροφής, στην οποία μπορεί να περιέλθουν ανθρώπινα όντα.
Όλα τα στοιχεία που θα παραθέσουμε είναι από το ανεκτίμητο βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ». Ότι θα ακολουθήσει εδώ τυγχάνει προϊόν αντιγραφής από το προαναφερθέν βιβλίο. Θέτουμε υπ’ όψιν των αναγνωστών ότι τίποτε απολύτως δεν αναφέρει ο εν λόγω συγγραφέας χωρίς να το τεκμηριώσει και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις με αρκετά και ικανά ιστορικά ντοκουμέντα, τα οποία παραθέτει στις πάμπολλες υποσημειώσεις. Πρόκειται για ένα άκρως επιστημονικό έργο. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι το βιβλίο είναι ογκωδέστατο, ότι καλύπτει όλες τις ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς και ότι όσα θα αποσπάσουμε εδώ τυγχάνουν ψήγματα του όλου έργου. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Στο Βυζάντιο άναψαν οι πρώτες πυρές για την θανάτωση αιρετικών και μάγων. Στο Βυζάντιο η πρώτη Ιερά Εξέταση. Καινούργιες μέθοδοι βασανισμού και εκτελέσεων εφαρμόζονται για κατάδικους και εχθρούς της εξουσίας. Όλα αυτά μαζί με τη διαφθορά του συστήματος, συνθέτουν μια τοιχογραφία φρίκης και τρόμου. Η κατάκτηση και η διατήρηση της αυτοκρατορικής ηγεμονίας, γράφει ο Μιχαήλ Ψελλός, γινόταν «φόνοις και αίμασιν»…
Βασάνιζε η αυτοκρατορική εξουσία, βασάνιζε και η πατριαρχική. Με την ίδια αγριότητα. Οι βασανιστές του πατριαρχείου συναγωνίζονταν τους βασανιστές του παλατιού σε σκληρότητα και εφευρετικότητα.
Η αγριότητα των βυζαντινών ηθών, ο σαδισμός και οι εκδικητικές επινοήσεις στους βασανισμούς εξεικονίζονται στα κείμενα των χρονογράφων. Αναρωτιέται ο Νικήτας Χωνιάτης ποιός από τους πασίγνωστους τύραννους της αρχαιότητας υπήρξε τόσο θηριώδης όσο οι σύγχρονοί του ηγεμόνες. Μήπως ο Καμβύσης ή ο Ταρκύνιος, μήπως ο Έχετος ή ο Φάλαρις;
Δεν είναι επομένως περίεργο που πολλοί αυτοκράτορες χαρακτηρίζονται από Βυζαντινούς συγγραφείς αίσχιστοι, παμμίαροι, δυσεβείς, θεοβδέλυκτοι, ωμότατοι, ανόσιοι, τρισάθλιοι, θηριώδης, αιμοχαρείς, θεομισείς, αλιτήριοι, παλαμναίοι (δηλ. δολοφόνοι, βδελυροί).
Οι ποινές στους Βυζαντινούς χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες. Σα κείνες που συνεπάγονταν θάνατο, στις σωματικές ποινές και σε κείνες που όριζαν χρηματική αποζημίωση. Στις κεφαλικές ανήκαν αρχικά ο αποκεφαλισμός, η πυρά, η κρεμάλα, ο απαγχονισμός, ο καταποντισμός, ο λιθοβολισμός κι ακόμα η εξορία, ο περιορισμός και η δουλεία. Αργότερα θα προστεθούν στις θανατικές ποινές η εκτύφλωση, ο ακρωτηριασμός και το μεταλλισθήναι – ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία.
Απέραντη ποικιλία αυθαίρετων βασανισμών και μαρτυρικών θανατώσεων. Ψήσιμο στη θράκα, εκδορά, θανάτωση σε κοχλαστό νερό, βραστό λάδι ή αναλειωτή πίσσα, ανασταύρωση, παλούκωμα, κατόρυξη, πυρωμένα σίδερα, φαρμάκωμα, ακόμα και ευνουχισμός.
Ο τεράστιος αριθμός των ακρωτηριασμών στο Βυζάντιο φαίνεται και από τα παρωνύμια που δίνονταν σε όσους είχαν υποστεί ρινοτομία, αποκοπή αφτιών, χεριών κλπ, Κοψόρρινος, Αργυρομύτης, Ασημομύτης, Χαλκομύτης – επειδή τα θύματα αντικαθιστούσαν την κομμένη ή πλαγιασμένη μύτη με ομοίωμα, ένα είδος θήκης από μέταλλο – Κουτσομύτης, Κουτσοχέρας, Κουτζοδάκτυλος, Δερμοκαΐτης. Κι ακόμα το όνομα Γάλλος που σημαίνει τον «αποτετμημένον τα αιδοία», τον ευνούχο.
Οι Βυζαντινοί αναζητούσαν και θεωρητική κάλυψη των ακρωτηριασμών και των εκτυφλώσεων, που κυριαρχούσαν στον κολασμό των πολιτικών, κυρίως, εγκλημάτων, με θεολογικά επιχειρήματα και αναγωγές στα ιερά κείμενα. Επιστράτευαν λ.χ. την ίδια τη διδασκαλία του Χριστού, τα ευαγγελικά ρήματα.
Βγάλε το μάτι σου, κόψε το χέρι σου ή το πόδι σου αν σε σκανδαλίζει. Καλύτερα κουτσός ή κουλός παρά αρτιμελής και κολασμένος – «και εάν σκανδαλίζει σε η χειρ σου, απόκοψον αυτήν. καλόν σοι εστί κυλλόν εις την ζωήν εισελθείν, ή τας δύο χείρας έχοντα απελθείν εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον… και εάν ο πούς σου σκανδαλίζει σε, απόκοψον αυτόν. καλόν εστί σοι εισελθείν εις την ζωήν χωλόν, ή τους δύο πόδας έχοντα βληθήναι εις την γέενναν… και εάν ο οφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, έκβαλε αυτόν. Καλον σοι κλπ.». (Μαρκος, θ΄, 43-47).
Αλλά και στον Ματθαίο ε΄, 29: «ει δε ο οθφαλμός σου ο δεξιός σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου. Συμφέρει γαρ ίνα απόληται εν των μελών σου, και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέενναν. Και ει η δεξιά σου χειρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου».
Και μιά άλλη, νομικοθεολογική αυτή τη φορά, θεμελίωση. Η εκτύφλωση και οι ακρωτηριασμοί αντικαθιστούν τη θανατική ποινή δίνοντας στον δράστη του εγκλήματος την ευκαιρία να μετανοήσει… πρόκειται φυσικά για σοφιστικές προφάσεις και υποκριτικές δικαιολογίες. Οι ακρωτηριασμοί και οι εκτυφλώσεις είναι η φρικαλεότερη μορφή βασανισμού, χειρότερη ποινή κι από τον θάνατο γιατί καταδικάζει το θύμα σε ισόβια δυστυχία.
Με τη συχνότητα, πολλαπλότητα και έκταση που παρουσιάζονται στο Βυζάντιο οι αποτρόπαιες αυτές τιμωρίες, δημιουργούν τη εντύπωση πνεύματος διαστροφής και κύματος βαρβαρότητας…
ΧΕΙΡΟΚΟΠΙΑ
Ήταν η πιο συνηθισμένη ποινή, για όποιους έγδυναν νεκρούς, παραχάραζαν νομίσματα, έκοβαν ξένο αμπέλι, πυρπολούσαν αποθήκες, γκρέμιζαν φράχτες, όποιος ξέκοβε κοπάδι από βοσκοτόπι ή μαντρί, προκαλούσαν βαρύ τραύμα με γροθιά, έπαιζαν ζάρια κ.ά. Από τις αρχές του Η΄ αιώνα οι ακρωτηριασμοί, με την ένταξή τους στην ποινική νομοθεσία, κατάντησαν ένα οικτρό φαινόμενο του βυζαντινού καθημερινού βίου. Σε ορισμένες περιόδους έπαιρναν διαστάσεις τρομακτικές. Σε κάθε βήμα συναντούσε κανείς ανθρώπους με κλαδεμένα μέλη.
ΡΙΝΟΤΟΜΙΑ
aisha5_h_300_182
Ήταν ο ποιο συνηθισμένος ακρωτηριασμός. Θύματα ακόμα και αυτοκράτορες. Επιβαλλόταν για πολλά και ποικίλα εγκλήματα, πολιτικά και του κοινού δικαίου, και έπληττε άτομα όλων των τάξεων, κρατικούς αξιωματούχους, κληρικούς και απλούς πολίτες.
Αποτελούσε είδος βασανιστηρίου αλλά και ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής εξόντωσης σε περιόδους εσωτερικών αναστατώσεων ή θρησκευτικής διαμάχης, όπως στα χρόνια της εικονομαχίας. Επιβαλλόταν συνήθως στους δίγαμους, αιμομίκτες, πορνεύοντες σε μοναστήρι, βιαστές, απαγωγείς κοριτσιού κ.ά.
Επιβαλλόταν και στους μοιχούς μαζί με ξυλοδαρμό δημόσιο και κούρεμα ατιμωτικό. Σε περίπτωση μοιχείας ελεύθερης με δούλο η γυναίκα μαστιγωνόταν, κουρεύονταν και έχανε τη μύτη της ενώ ο δούλος καιγόταν ζωντανός ή θανατώνονταν με ξίφος.
Ρινοτομία στους Βυζαντινούς δεν σήμαινε πάντοτε αποκοπή της μύτης με μαχαίρι, κλάδεμα από τη ρίζα, όπως γινόταν επί τουρκοκρατίας. Έκοβαν με μια κοφτερή λαβίδα, ψαλίδιζαν δηλαδή, μόνο τον χόνδρο που χωρίζει τους δύο ρώθωνες. Έτσι η μύτη, χωρίς το εσωτερικό υποστήριγμα, έγερνε στο πλάι. Η αποκοπή του χόνδρου γινόταν από χειρουργό.
ΓΛΩΣΣΟΤΟΜΙΑ
Ποινή επί ψευδορκία.
ΤΑΥΤΟΠΑΘΕΙΑ
Πολλές φορές, έκοβαν το μέλος του σώματος που είχε προκαλέσει την εγκληματική πράξη ή επέβαλλαν την ταυτοπάθεια. Έκοβαν την γλώσσα του ψεύδορκου, έρριχναν στην πυρά τον εμπρηστή και φούρκιζαν τον φονιά ληστή στο σημείο ακριβώς που έγινε η ανθρωποκτονία.
0 χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός αναφέρεται στον βαρύ κολασμό με τη μέθοδο της ταυτοπάθειας μιας ομάδας αρρενοφθόρων (παιδεραστών) στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του Ιουστινιανού. Ανάμεσά τους και δύο επίσκοποι, ο Ησαΐας ο Ρόδιος και ο Αλέξανδρος Διοσπόλεως Θράκης. Ακρωτηριασμός των γεννητικών μορίων, έμπηξη μυτερών καλαμιών στην ουρήθρα, γύμνωση, περιαγωγή στους δρόμους, θάνατος.
ΚΑΥΛΟΚΟΠΙΑ
Ήταν θανατηφόρα εξαιτίας της αιμορραγίας που προκαλούσε. Με αποκοπή των γεννητικών οργάνων κολάζονταν και οι κτηνοβασία. Βλ. ταυτοπάθεια. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα χρησιμοποιούσαν την απειλή αποκοπής των γεννητικών μορίων ως όπλο τρομοκρατίας ή εκδικητικό μέσο εναντίον των αντιφρονούντων και μη υπάκουων. Για να εξοντώσει έναν επίφοβο εχθρό το αυτοκρατορικό ζεύγος έδινε εντολή να χαλκευθεί κατηγορία για παιδεραστία, με συνέπεια τον άμεσο ακρωτηριασμό του. Αυτή την τύχη είχε κάποιος Βασιανός που τόλμησε να μιλήσει σαρκαστικά για την Θεοδώρα.
ΕΚΤΥΦΛΩΣΗ
Στο Βυζάντιο τους ακρωτηριασμούς ακολουθεί σε συχνότητα η εκτύφλωση. Ως ποινή, βασανιστήριο, ανταπόδοση, ως προληπτικό ή κατασταλτικό μέτρο η εκτύφλωση κυριαρχεί στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο επί αιώνες με την τραγικότητα και τη φρίκη που προκαλεί. Η ευκολία προσφυγής σ’ αυτή την αποτρόπαιη τιμωρία ή εκδίκηση εξεικονίζει, περισσότερο από κάθε άλλο κοινωνικό χαρακτηριστικό βίας και ανομίας, τα ήθη του Βυζαντίου.
Κολασμός για τα εγκλήματα κατά της εξουσίας η εκτύφλωση είχε καταντήσει καθημερινό φαινόμενο εξαιτίας των μόνιμων εσωτερικών αναστατώσεων και των αδιάκοπων πολέμων, εξωτερικών και εμφύλιων, της πολιτικής διαφθοράς, των αναρίθμητων ανταρσιών, στάσεων και στρατιωτικών κινημάτων, των πραξικοπηματικών ανατροπών, της εξοντωτικής θρησκευτικής διαμάχης, του ανταγωνισμού των φατριών και της αρχομανίας… Θύματα αυτοκράτορες, πατριάρχες, στρατηγοί, βασιλόπαιδες, αξιωματούχοι. Αλλά και ιερόσυλοι, αιρετικοί και μάγοι…
Η εκτύφλωση προβλεπόταν αρχικά από την νομοθεσία αλλά μόνο για τους ιερόσυλους. Με αυτοκρατορική, ωστόσο, εντολή ή συγκατάθεση θα επεκταθεί αυθαίρετα και στα εγκλήματα καθοσιώσεως, για κάθε δηλαδή επιβουλή κατά της εξουσίας και του βασιλικού οίκου… Ο αυτοκράτορας, επίγειος εκπρόσωπος του θεού, ενσαρκώνει το ιερό και όσιο, όποιος επιβουλεύεται τον μονάρχη και την εξουσία προσβάλλει τα ιερά και τα όσια, ασεβεί στο θείο, είναι επομένως ιερόσυλος…
Δεν περνούσε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς εξομματισμούς και φονικά, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης. … η βασανιστική αυτή ποινή εφαρμοζόταν με δύο τρόπους. Ο πρώτος, με πυρωμένο σίδερο που κρατούσε ο δήμιος μπροστά στα μάτια του θύματος. Ο δεύτερος, με τη χρησιμοποίηση αιχμηρών αντικειμένων ή με κάποιο καυτό ή κοχλαστό υγρό.
Οι Βυζαντινοί συνήθιζαν και τις ομαδικές τυφλώσεις αιχμαλώτων. Κορυφαίο παράδειγμα, ίσως το πιο μαζικό και βάρβαρο της ιστορίας, η εκτύφλωση 15.000 Βουλγάρων στρατιωτών του Σαμουήλ, ύστερα από την μάχη του Μελένικου, το 1014.
ΚΑΨΙΜΟ ΒΙΒΛΙΩΝ
Το Βυζάντιο έχει και ένα άλλο θλιβερό προβάδισμα. Τη δημόσια ρίψη στην πυρά ανεπιθύμητων βιβλίων. Διαπομπεύονταν – «περιβωμίζονταν» – μάλιστα και οι κάτοχοί τους στους δρόμους της «βασιλεύουσας». Ήταν η εποχή που απαγορεύτηκε η διδασκαλία της φιλοσοφίας και έκλεισαν – το 529 με εντολή του Ιουστινιανού – οι αθηναϊκές σχολές. Όπως μας πληροφορεί ο χρονογράφος Ιωάννης Μαλαλάς ρίχτηκαν στην πυρά ελληνικά βιβλία των κλασσικών και μετακλασσικών χρόνων και έργα τέχνης πολυμίσητα για τη νέα θρησκεία.
Δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Το 724 ο εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων Γ΄ πρόσταξε να πυρποληθεί η περίφημη Οικουμενική Σχολή, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της εποχής, όπου στεγαζόταν η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του Βυζαντίου, επειδή οι δάσκαλοι του εκπαιδευτηρίου αρνήθηκαν να γνωματεύσουν εναντίον της λατρείας των εικόνων.
Οι χρονογράφοι Κεδρηνός, Ζωναράς, Γλυκάς και Μανασσής βεβαιώνουν ότι ο αυτοκράτορας έδωσε εντολή να κυκλωθεί από ένοπλους στρατιώτες το κτίριο κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς και να απαγορευθεί η έξοδος του προσωπικού από τη Σχολή, με αποτέλεσμα να καούν όχι μόνο οι θησαυροί της βιβλιοθήκης αλλά και οι διδάσκαλοι.
Εφτά περίπου αιώνες αργότερα, το 1463, δέκα χρόνια μετά την άλωση, ο πατριάρχης Γεννάδιος (Γεώργιος Σχολάριος) έκαψε το βιβλίο του Πλήθωνος (Γεμιστού) «Νόμοι», εξαιτίας εισηγήσεών του για πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Έτσι εγκαινίασε η Εκκλησία τη δράση της μετά τον σκλαβωμό του Γένους…
Ο Μ. Κωνσταντίνος καίει βιβλία
ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΩΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ
Οι Βυζαντινοί είναι οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν κρατουμένους ως πειραματόζωα για ιατρική έρευνα. Έχουν, δηλαδή, τα πρωτεία στα λεγόμενα επιστημονικά βασανιστήρια. Ο Θεοφάνης μας πληροφορεί ότι επί Βασιλείου Β΄ Βυζαντινοί πράκτορες πήγαν στη Βουλγαρία με αποστολή την απαγωγή ενός χριστιανού εξωμότη. Οι πράκτορες κατόρθωσαν να τον αρπάξουν και να τον μεταφέρουν δέσμιο στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, αφού του έκοψαν χέρια και πόδια, κάλεσαν τους γιατρούς. Κι εκείνοι τον άνοιξαν ζωντανό με τα νυστέρια τους από τα γεννητικά όργανα ως το στέρνο για να μάθουν τα μυστικά του ανθρώπινου σώματος.
ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ
Η διαπόμπευση, η ατιμωτική δηλαδή περιαγωγή καταδίκου στους δρόμους και η παράδοσή του στη χλεύη, στους ονειδισμούς αλλά και στις βάναυσες επιθέσεις του όχλου ήταν το κατ’ εξοχήν βυζαντινό βασανιστήριο. Άγριος βασανισμός ψυχικός και σωματικός γιατί η περιφορά των θυμάτων στην Αγορά συνοδευόταν όχι μόνο από τον ηθικό εκμηδενισμό τους, με τις λοιδορίες και τις προσβολές αλλά και από βιαιοπραγίες και κάθε λογής κακώσεις.
Δεν ήταν «ιδία ποινή», αποκλειστική δηλαδή η διαπόμπευση, αλλά προσθετική, συμπληρωματική και εφαρμοζόταν πριν από την τελική τιμωρία – πριν από τη φυλάκιση, τον ακρωτηριασμό, την εκτύφλωση ή τη θανάτωση…
Πριν από την διαπόμπευση, τον «θρίαμβο» όπως την αποκαλούσαν χλευαστικά, μαστίγωναν σκληρά τον κατάδικο, τον κούρευαν «εν χρω», τον ξούριζαν (μαλλιά, γένεια, μουστάκι, φρύδια), μουτζούρωναν το πρόσωπό του με καπνιά ή το άλειφαν με πίσσα, τον στεφάνωναν με μια πλεξάνα σκόρδα, τον τύλιγαν με βρωμερά άντερα από το χασαπιό, κρεμούσαν στο λαιμό του σαπιοκοιλιές και στους ώμους του κουδούνια.
Κατά την πάνδημη περιαγωγή του στους δρόμους και στην αγορά ή στον Ιππόδρομο κάθιζαν το θύμα γυμνό ή ημίγυμνο σε γάιδαρο, παλιομούλαρο, ψωριασμένη καμήλα, ακόμα και σε γελάδα ανάστροφα και το υποχρέωναν να κρατάει την ουρά του υποζυγίου.
Δηλαδή αυτή είναι η “άγια” θρησκεία της Χριστιανοσύνης?
Έχουν καμιά σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό οι διεστραμμένοι της Απολυταρχικής σκοταδιστικής Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων του Βυζαντίου που έζησε ποτέ η ανθρωπότητα 1150 χρόνια?
Επειδή τους (μας) έκλεψαν την γλώσσα?
Επειδή τι άλλο? http://eftixia-salonikidou.blogspot.gr/2015/08/blog-post_30.html?view=sidebar
Και να σκεφτείς αγαπητή φίλη ΕΛΛΗΝΙΔΑ ότι αυτά είναι παρανυχίδα μπροστά στις φρικαλεότητες που έχουν κάνει εναντίον των ΕΛΛΗΝΩΝ. Ένα όμως ακόμα και σήμερα με τρελαίνει, Η προσβολή κατά της γυναίκας είναι ανήκουστη από αυτή την φρικιαστική θρησκεία, όχι μόνο μέσα στην οικογένεια, αλλά μέσα στην εκκλησία και στα κείμενα της. Και αυτές που στηρίζουν αυτήν την θρησκεία είναι οι γυναίκες κατά 80%, αυτό θα πεθάνω και δεν θα μπορέσω να το εξηγήσω;;;;;;;;;;;;;
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΗ,
ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΩ ΕΓΩ:
Ο ιστορικός μας Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος είναι καταπέλτης:
«Ο υιός και διάδοχος του Λέοντος Κωνσταντίνος Ε΄ όχι μόνον έμεινε πιστός εις τας αρχάς του πατρός αυτού, αλλ’ ως προς το εκκλησιαστικόν ζήτημα ανεδείχθη πολύ τολμηρότερος. Τούτου ένεκα προσεκάλεσε κατά του εαυτού του ύβρεις και συκοφαντίας των αντιπάλων του, πολύ δεινοτέρας των όσων κατά του Λέοντος επενοήθησαν. Ήρχισαν δε λοιδορούντες αυτόν εξ αυτής της στιγμής καθ’ ην εδέχθη το άγιον βάπτισμα, διότι ερρήθη ότι ενώ εβαπτίζετο εμόλυνε την αγίαν κολυμβήθραν δια της κόπρου αυτού, εκ τούτου δε επωνομάσθη «Κοπρώνυμος». Αν και ο Θεοφάνης όστις πρώτος ανέφερε το διηγημάτιον τούτον, υποδεικνύει εν άλλω τινί χωρίω, ότι απεδόθη αυτώ η ειρημένη επωνυμία, ως και η του Καβαλλίνου, εκ του ότι ετέρπετο οσφραινόμενος την κοπριά και τα ούρα των ίππων, επειδή κοινώς καβαλλίνα ονομάζεται η κοπριά[…]. Αναφέρομεν τας αηδείς και ανυποστάτους και συγκεχυμένας ταύτας ειδήσεις μόνον και μόνον δια να καταδείξωμεν μέχρι τίνος βαθμού μανίας έφθασαν περί τας ύβρεις αυτών οι πολέμιοι της μεταρρυθμίσεως χρονογράφοι[…]. Και όμως παρέμεινεν εν τη ιστορία το ελεεινόν τούτο επώνυμον προσηρτημένον εις ένα εκ των μεγαλοφυεστέρων βασιλέων του μέσου αιώνος.
«….H μικρά Ασία, εν ή ανέκαθεν έκυοφορήθησαν αι κυ-ριώτεραι θρησκευτικαί συζητήσεις και αιρέσεις, υπήρξε και της προκειμένης μεταρρυθμίσεως η τροφός, και επέμεινεν υπερμαχούσα υπέρ αυτής πολύ αφού αυτή κατελύθη οριστικώς εν τη πρωτευούση του βασιλείου. Έπι πάσιν άναμφισβήτητον είναι ότι αί πρώται τής μεταβολής άπόπειραι απήντησαν περί τήν έφαρμογήν αυτών όλιγωτέρας δυσκολίας, ή αι πρώται τής καταργήσεως αυτής άπόπειραι.
Ή εν έτει 754 ψηφίσασα τήν καθαίρεσιν τών εικόνων Σύνοδος συνεκροτήθη εκ 348 επισκόπων, και εντούτοις αυτοί οι εχθροί αυτής ουδέν λέγοντες περί βίας τινός έπενεχθείσης εις τους ίεράρχας εκείνους, μαρτυρούσι διά τής σιωπής αυτών ότι ό πολυάριθμος ούτος ανώτερος κλήρος έκανόνισεν ελευθέρως το μέγα εκείνο ζήτημα, ενώ ή μεν πρώτη Σύνοδος ή βραδύτερον υπό της βασιλίσσης Ειρήνης συγκροτηθείσα έπι τω σκοπώ τής τών εικόνων αναστηλώσεως διελύθη άπρακτος διά τήν άντιπολίτευσιν τών πλείστων επισκόπων, ή δε δευτέρα δεν επέτυχε τήν άνόρθωσιν τών εικόνων ειμή εν μέσω πολλών δυσκολιών. Έκ τούτων δε πάντων καθίσταται πρόδηλον ότι τήν μεταρρύθμισιν έπεζήτουν και ήσπάζοντο προ καιρού αι λογιώτεραι, αί νοημονέστεραι, αί πρακτικώτεραι τής κοινωνίας τάξεις, και προς τοις άλλοις οι πλείστοι ανώτεροι του κλήρου λειτουργοί.
Κατέναντι αυτών πολλαί έτεραι κοινωνικαί τάξεις, κατώτεραι μέν ως έπί το πολύ τών άλλων κατά τήν παιδείαν και τήν διανοητικήν δύναμιν, άλλα πολυαριθμότεραι αυτών άπέκρουον πάσαν καινοτομίαν καί άναμόρφωσιν. Προϊόντος μάλιστα του χρόνου οι άνθρωποι ούτοι έπολλαπλασιάσθησαν έτι μάλλον καθ’ όσον ή διοικητική καί κοινωνική μεταβολή προσέβαλλε πλειότερα συμφέροντα. Άλλα καί έκ πρώτης αφετηρίας, ενώ έτι δεν προέκειτο ειμή περί μόνης τής εκκλησιαστικής μεταρρυθμίσεως, οί όπαδοί τών καθεστώτων ήσαν πολυπληθέστεροι τών αντιπάλων αυτών.
Οί απλούστεροι τών ανθρώπων, τών όποιων ούτε ό νους, ούτε ή καρδία διεπλάσθη υπό ελευθερίου αγωγής, αδυνατούσι συνήθως να εννοήσωσι τήν λατρείαν άλλως ή περιβεβλημένην διά ποικίλων τύπων επιτηδείων νά υπομιμνήσκωσιν εις αυτούς τά αντικείμενα τής ευλάβειας αυτών, καί νά υποτρέφωσι το προς αυτά σέβας. Εντεύθεν ο κοινός όχλος διέσωζεν ακμαίας τάς πεποιθήσεις αυτού προς τά καθεστώτα, και ου μόνον δεν ήτο ικανός νά διακρίνη τά όρια επέκεινα τών όποιων ήλλοιοΰτο ό γνήσιος τής πίστεως χαράκτηρ, άλλ’ ουδέ είχε τήν συνείδησιν τών ατοπημάτων τά οποία συνεπήγετο ή ύπέρβασις τών ορίων τούτων.
Ό κοινός όχλος έπί τοσούτον συνήθως ταυτίζει τήν πίστιν μετά τών τύπων, ώστε μέχρι τής σήμερον πολλοί φρονούσιν ότι υπάρχει κίνδυνος μήπως, εκλιπόντων τών τύπων, συνεκλείψη κα ή πίστις, ήτις δι’ αυτών υποθάλπεται εν τή φαντασία και εν τη καρδία τών πολλών.
Έπειτα ήρχοντο αί γυναίκες ού μόνον του όχλου, άλλα καί αυτών τών ανωτέρων κοινωνικών τάξεων, καί αύται αί σύζυγοι, αί θυγατέρες, αί άδελφαί τών βασιλέων τής μεταρρυθμίσεως, αίτινες ουδέποτε έπείσθησαν νά ύποκύψωσιν αγογγύστως εις τάς πρεσβευθείσας ύπ’ αυτών καινοτομίας, καί πολλάκις άντέπραξαν κρυφίως είς αύτάς.
Το φαινόμενον τούτο τής ακράδαντου τών γυναικών άφοσιώσεως εις τους εξωτερικούς τής λατρείας τύπους είναι εν τών περιεργοτέρων τής ιστορίας φαινομένων. Αί νεώτεραι γενεαί αί άνατραφείσαι ύπό το κράτος άλλων δοξασιών δυσκόλως ίσως δύνανται νά έξηγήσωσι τήν άφοσίωσιν ταύτην. Άλλ’ οί πρεσβύτεροι ήμείς, οί γνωρίσαντες έκ του σύνεγγυς τάς πεποιθήσεις και τάς έξεις τών μητέρων ημών, έννοούμεν κάλλιστα και συμμεριζόμεθα μέχρι τινός το τοιούτο τής ευλάβειας αίσθημα.
Τω όντι όσοι εξ ημών είδον τάς σεβάσμιας έκείνας γυναίκας άσπαζομένας εν πάση πεποιθήσει ιεράς εικόνας και άγια λείψανα, και εν τή πεποιθήσει ταύτη άρυομένας την άκαταμάχητον τής ψυχής καρτερίαν, δι’ ης ήδυνήθησαν να άνθέξωσιν εις τάς συμφοράς τής επαναστάσεως ώστε ενώ οι σύζυγοι αυτών και οί υίοι έσφάζοντο ή έπιπτον εν τοις πεδίοις τής μάχης, ενώ ή περιουσία αυτών έλεηλατεΐτο, ή έδημεύετο, και αύται ήναγκάζοντο να φεύγωσι μετά νηπίων εις την ξένην ή εις τά όρη, δεν έπαυσαν ουδέν ήττον μέχρι τέλους ζωής έμμένουσαι πισταί εις το πάτριον θρήσκευμα και εις το έθνικόν φρόνημα, όσοι είδον το θέαμα τούτο (και τίς Έλλην τής ημετέρας ηλικίας δεν είδεν αυτό;), ου μόνον έννοούσι την άφοσίωσιν των γυναικών τής 8ης εκατονταετηρίδος, αλλά και κύπτουσι βεβαίως την κεφαλήν ενώπιον τοιούτων αισθημάτων και πεποιθήσεων, τόσω μάλλον, όσω πολλάκις αι περιστάσεις τών χρόνων εκείνων υπήρξαν ανάλογοι τών περιστάσεων τής νεωτέρας ημών ιστορίας. Τελευταίον ή πολυάριθμος τών μοναχών τάξις άντέστη φυσικώ τω λόγω εις πάσαν καινοτομίαν.
Ή εκκλησιαστική μεταρρύθμισις έτεινεν εις το νά προσβάλη αυτήν τήν ύπαρξιν του μοναχικού τάγματος τούτο δέν έγινεν ευθύς εξ αρχής, αλλά μετ’ ου πολύ έπήλθεν άναγκαίως ό περιορισμός τού αριθμού τών μοναστηριών, επί τέλους δε πιθανώτατα ήθελεν επακολουθήσει ή ολοσχερής αυτών κατάργησις. Και αν όμως τοιούτο τι δεν συνέβαινεν, οι πόροι τού μοναστηριακού βίου περιεστάλησαν ουσιωδώς, το μέν διότι έφορολογήθησαν τά μοναστηριακά κτήματα, το δε διότι, έκλιπούσης τής τών εικόνων χρήσεως, συνεξέλιπεν ή ανάγκη τής κατασκευής αυτών ή δε κατασκευή τών εικόνων ήτο εν τών κυριωτέρων και τών μάλλον εύπροσόδων βιομηχανημάτων τού μοναστηριακού βίου. Εντεύθεν οί μοναχοί, εκτός όλιγίστων εξαιρέσεων, ήγωνίσθησαν έκθύμως κατά τής μεταβολής, και διά τής επιρροής ην είχον εις τάς γυναίκας και εις τον κοινόν όχλον, απέβησαν οι κυριώτατοι παραίτιοι τής αποτυχίας τού επιχειρήματος….».
ΤΩΡΑ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΑ ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΙΥΟΙ ΘΕΩΝ.ΑΦΥΠΝΗΣΘΕΙΤΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΨΗΝΟΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ.