ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Το ψάρι λένε ότι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά, όταν έχει βρωμίσει και το σώμα, δεν αρκεί ν’ αλλάξεις το κεφάλι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει ο ελληνικός λαός να επανεξετάσει τη δική του θέση. Πρέπει ν’ αλλάξει τη “ρότα” του. Πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του. Είναι θύμα της κατάστασης, αλλά όχι αμέτοχος.

Αυτό σημαίνει ότι, αν δεν αλλάξει πρώτα ο ίδιος, δεν υπάρχει πιθανότητα να δει άσπρη μέρα. Δεν υπάρχει λύση που να τον βοηθά, γιατί τα χαρακτηριστικά του θα τον ξαναπαγιδεύσουν. Τα χαρακτηριστικά του θα ξαναμαζέψουν γύρω του τα “όρνια”. Δεν αρκεί δηλαδή ν’ αλλάξουν τα πρόσωπα. Δεν αρκεί ν’ αλλάξουν οι σημερινοί εξουσιαστές σε μια κοινωνία που βολεύεται από την ανομία. Σε μια κοινωνία που νομίζει ότι την συμφέρει η παρανομία. Είναι σαν να αλλάξεις εσώρουχα, χωρίς να έχεις πλυθεί προηγουμένως. Τζάμπα κόπος είναι, εφόσον είναι θέμα χρόνου να τα λερώσεις – όσο καθαρά κι αν είναι.

Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας. Αυτό είναι το μέγα επίτευγμα των βρομιάρηδων που την κυβερνούν. Τη “λέρωσαν” στον βαθμό που να μην έχει νόημα πλέον η ταυτότητα αυτών που την κυβερνούν. Τη “λέρωσαν” στον βαθμό που να “λερώνει” η ίδια όποιον επιχειρήσει να την κυβερνήσει. Ο πιο καλός άνθρωπος να επιχειρήσει να την κυβερνήσει, θα τον “λερώσουν”.

Θα τον “λερώσουν” οι ίδιοι οι πολίτες. Θα τον “λερώσουν” οι φτωχοί και αναξιοπαθούντες, πολύ πριν τον πλησιάσουν οι πλούσιοι διαπλεκόμενοι. Αυτοί οι φτωχοί θα πάνε στο γραφείο του, για να τον εκβιάσουν. Να τον εκβιάσουν με την ψήφο τους, με τις συγγένειές τους ή τις γνωριμίες τους. Θα τον αναγκάσουν να πάρει “φακελάκι”, για να μπορούν να του ζητήσουν “χάρη”. Έτσι έχουν μάθει οι Νεοέλληνες ν’ αντιμετωπίζουν την εξουσία και δυστυχώς αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Εκ των δεδομένων δηλαδή θα πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό το σημείο και όχι από το προφανές. Δεν έχει νόημα να ξεκινήσουμε από την “κατάργηση” της κάθε Ντόρας ή του κάθε Λάτση. Δεν έχει νόημα, γιατί δεν θα έχει αποτέλεσμα. Δεν έχουμε καμία διάθεση να δούμε νέες Ντόρες να “αναδύονται” και νέους Λάτσηδες να “προοδεύουν”. Δεν έχουμε όρεξη να δούμε αυτά τα οποία είδαμε να συμβαίνουν κατά τη μεταπολίτευση της “αλλαγής”. Να δούμε αυτούς που κατήγγειλαν “παρακράτη” να γίνονται οι ίδιοι “παρακρατικοί”. Να δούμε αυτούς, που έγιναν “ήρωες” επειδή έτρωγαν “καρπαζιές”, να δίνουν και οι ίδιοι τέτοιες. Να δούμε ένα άπλυτο “σώμα” ν’ αλλάζει “εσώρουχα”. Τα είδαμε μια φορά και μας φτάνει.

Για εμάς το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα είναι η “αρρώστια” των Νεοελλήνων. Για εμάς πρώτη προτεραιότητα είναι να γίνουν οι Έλληνες πραγματικοί άνθρωποι. Να πάψουν να είναι αρπακτικά θηρία, που “σκοτώνουν” και “σκοτώνονται” σε μια ανελέητη κι απάνθρωπη ζούγκλα. Να πάψουν να υποτάσσονται στην κάθε εξουσία, για να κάνουν τη δουλειά τους. Να πάψουν να ψηφίζουν με ωφελιμιστικά κριτήρια. Αν καταφέρουμε και συνεννοηθούμε σ’ αυτό το επίπεδο, όλα τα άλλα είναι εύκολα. Λύσεις στα επιμέρους προβλήματα πάντα υπάρχουν.

Άρα, το βασικό που πρέπει πρώτα να εξηγήσουμε είναι το τι εννοούμε με την έννοια “άνθρωπος”. Ο σωστός “άνθρωπος” είναι καλός πολίτης. Είναι καλός δημοκράτης, είναι καλός επαγγελ­ματίας, είναι καλός καταναλωτής. Είναι καλός σε όποιον ρόλο καλείται να παίξει μέσα στην κοινωνία. Δεν είναι οπαδός κανενός. Δεν είναι μέλος όχλων. Δεν παρασύρεται από τα ένστικτά του. Εμπιστεύεται τον νόμο και τον στηρίζει με τις πράξεις του. Δεν κρύβεται πίσω από συλλογικές πρακτικές, για να τον καταλύσει. Σέβεται τον κόπο των άλλων, γιατί κοπιάζει και ο ίδιος. Δεν επενδύει σε συλλογικά “κόμπλεξ” του παρελθόντος, για ν’ “ανταμειφθεί” για κόπο που δεν έβαλε.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά; Πρέπει να καταλάβει ο Έλληνας ότι όλα τα εφιαλτικά που μέχρι τώρα έζησε οφείλονται σε δικές του επιλογές. Τα βίωσε και μόνος του πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά δεν τον συμφέρουν. Η σημερινή αθλιότητα είναι η απόλυτη απόδειξη ότι δεν τον συμφέρουν. Έγινε πονηρός οπαδός των κομμάτων και την “πάτησε”. Πήρε μια θεσούλα και έχασε μια πατρίδα. Έγινε πονηρός επαρχιώτης και την “πάτησε”. Πούλησε έναν ακριβό καφέ και βυθίστηκε στη φτώχεια. Έγινε πονηρός “επιστήμονας” και την “πάτησε”. Πήρε ένα κρατικό πόστο και έχασε μια δημοκρατία. Έγινε πονηρός καταναλωτής και την “πάτησε”. Πήρε ένα δώρο και έγινε λεία των κερδοσκόπων.

Όπου προσπάθησε να φερθεί πονηρά, την “πάτησε”. Ηττήθηκε κατά κράτος από αυτούς που τον έμαθαν να σκέπτεται πονηρά. Έμαθε με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι δεν συμφέρει στον απλό πολίτη να είναι πονηρός. Δεν συμφέρει στους πολλούς μιας κοινωνίας να φέρονται πονηρά. Μπορεί να συμφέρει τον Βαρδινογιάννη ή τη Ντόρα, αλλά όχι τον απλό πολίτη. Τους πολλούς τους συμφέρει το Σύνταγμα και η δημοκρατία. Συμφέρον του πολίτη είναι η δημοκρατία. Συμφέρον του πολίτη είναι η ισονομία και η ισοπολιτεία, την οποία του προσφέρει το Σύνταγμα του ελληνικού κράτους.

Ο Έλληνας πρέπει να πάψει να είναι οπαδός των κομμάτων. Πρέπει να γίνει πολίτης, που μελετά και αξιολογεί τις πολιτικές προτάσεις των κομμάτων και ψηφίζει με βάση τα καλώς εννοού­μενα συμφέροντά του. Αν το κάνει αυτό και πάψει να ψηφίζει για να του βρουν μια θεσούλα στο δημόσιο, είναι εύκολο να βρει τη λύση.

Η λύση είναι απλή. Τα κόμματα θα κρίνονται για τα προγράμματά τους. Θα διαλύονται, όταν θα απορρίπτονται από τους πολίτες ως ανεπαρκή. Θα πηγαίνουν φυλακή όσοι κλέβουν και δεν θα παριστάνουν τους υπό διωγμόν “ιδεολόγους”. Δεν θα αφήνονται τα κόμματα να “διαπλέκονται” με τη νομοθετική εξου­σία, η οποία υποτίθεται τα ελέγχει. Δεν θα αφήνονται να μονιμο­ποιούνται και να “σέρνονται” εις βάρος της δημοκρατίας, δημιουργώντας παρακρατικούς μηχανισμούς. Οι βουλευτές δεν θα βγαίνουν μέσα από τα ιδιόκτητα κόμματα, αλλά από τα σπλάχνα των κοινωνικών εταίρων. Το νομοθετικό σώμα θα είναι αντιπρο­σωπευτικό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας και όχι πλούσιοι υπάλληλοι των κομματαρχών.

Μόνον πολίτες μπορούν να απαιτήσουν τον απόλυτο διαχω­ρισμό μεταξύ της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Οι κερδοσκόποι οπαδοί δεν μπορούν να απαιτήσουν τίποτε, γιατί δεν τους συμφέρει. Επενδύουν σ’ αυτήν τη διαπλοκή για να βολευ­τούν. Επενδύουν στον κομματισμό του κράτους για να διοριστούν. Μόνον πολίτες μπορούν να απαιτήσουν τον απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας και της δικαστικής εξουσίας. Οι κερδοσκόποι οπαδοί δεν μπορούν να απαιτήσουν τίποτε, γιατί δεν τους συμφέρει. Επενδύουν σ’ αυτήν τη διαπλοκή, για να εξασφα­λίσουν την “ατιμωρησία” στα βολέματά τους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί δίνουμε προτεραιότητα στην αυτοκριτική των πολιτών; Το να φύγουν με τις κλωτσιές από τη Βουλή η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ δεν είναι λύση, όταν έξω από αυτήν υπάρχουν οπαδοί έτοιμοι να συμμετάσχουν σε πλειοδοτικούς διαγωνισμούς βολεμάτων. Υπό αυτές τις συνθήκες, όποιος και να μπει μέσα στη Βουλή, είναι θέμα χρόνου να γίνει εκ νέου ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Το να μπουν στη φυλακή οι του παραδικαστικού κυκλώ­ματος δεν είναι λύση, όταν έξω από τα δικαστήρια υπάρχουν οπαδοί, οι οποίοι πληρώνουν δικηγόρους για “μέσα”.

Το να είναι λοιπόν κάποιος καλός πολίτης είναι το πρώτο βήμα. Το επόμενο βήμα είναι να γίνει καλός επαγγελματίας. Να γίνει καλό μέλος του οικονομικού “περιβάλλοντος”. Να κάνει καλά τη δουλειά του σε όποιο πόστο κι αν δραστηριοποιείται. Από το πιο σημαντικό μέχρι το πιο ασήμαντο. Από το πόστο του γιατρού, μέχρι αυτό του οδοκαθαριστή. Από τη στιγμή που δεν είσαι καλός επαγγελματίας, δεν μπορείς να απαιτείς από τους άλλους να είναι καλοί. Δεν μπορείς να ζητάς αυτό το οποίο δεν δίνεις. Δεν μπορείς να είσαι τεμπέλης και να ζητάς από τους άλλους να εργάζονται. Δεν μπορείς να “προοδεύεις” με μέσον και να μην αναγνωρίζεις και στους άλλους το δικαίωμα να κάνουν το ίδιο.

Αυτό γίνεται σήμερα. Όλοι θύτες και θύματα μαζί. Όλοι ανάξιοι να ζητήσουν τον λόγο κάθε φορά που αδικούνται. Ο ίδιος άνθρωπος, που ως οδοκαθαριστής “κρύβεται” στα καφενεία, πηγαίνει στο ΙΚΑ και καταγγέλλει τους γιατρούς που “κρύβονται”. Ο ίδιος άνθρωπος, που ως υπάλληλος δέχεται “φακελάκια” στην πολεοδομία, πηγαίνει στα νοσοκομεία και καταγγέλλει τους γιατρούς που κάνουν τα ίδια. Ο ίδιος άνθρωπος, που κάνει ένα “πανωσήκωμα”, είναι αυτός που καταγγέλλει τα “μέσα” στους διορισμούς.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Είμαστε πολύ “βρώμικοι” ως λαός, για ν’ απαιτήσουμε τη συνταγματική “καθαριότητα”. Είμαστε πολύ πονηροί, για ν’ απαιτήσουμε από αυτούς που μας κυβερνούνε αγαθότητα. Είμαστε πολύ καιροσκόποι, για ν’ απαιτήσουμε από τους ισχυρούς να μας σέβονται. Είμαστε πολύ βολεψάκηδες, για ν’ απαιτήσουμε αξιοκρατία. Με μια τέτοια κοινωνία δεν μπορείς να στηρίξεις μια πραγματική δημοκρατία.

Η δημοκρατία έχει κόστος. Απαιτεί γνώσεις και υπευθυνότητα. Αυτό εκμεταλλεύονται τα κόμματα και γι’ αυτό επιβιώνουν. Γι’ αυτό μας εκπαίδευσαν να τους μοιάζουμε. Ξέρουν πλέον τι κάνει ο καθένας από εμάς και έχουν το “άλλοθι” να κάνουν κι αυτά το ίδιο. Μας δίνουν τα δικά τους “όνειρα”. Γιατί; Γιατί αυτοί μπορούν να τα πραγματοποιούν.

Τα κόμματα είναι αυτά που επιτρέπουν στον οδοκαθαριστή να “κρύβεται” στα καφενεία και αυτά “αφουγκράζονται” τις καταγ­γελίες του εναντίον των γιατρών του ΙΚΑ, για να ζητήσουν την ψήφο του. Τα κόμματα είναι αυτά που επιτρέπουν τα “φακελάκια” και είναι τα ίδια που “αφουγκράζονται” τον πόνο των διεφθαρ­μένων, με το ίδιο αντίτιμο. Αυτό κάνουν, γιατί αυτό τους συμφέρει. Τα κόμματα ενθαρρύνουν την παρανομία και στη συνέχεια “αφουγκράζονται” το δίκιο των παρανόμων.

Η έλλειψη επαγγελματικής συνείδησης από την πλευρά του Έλληνα είναι το αίτιο όλων των δεινών που υφίσταται στην καθημερινότητά του. Δεν μπορεί να εκφράζει δίκαιες απαιτήσεις. Δεν μπορεί να διεκδικεί την αξιοκρατία, όταν σε προσωπικό επίπεδο επενδύει στην αναξιοκρατία. Κατοικεί σε άθλιες πόλεις, γιατί αυτοί που έπρεπε να τις σχεδιάσουν είναι άχρηστοι κομματικοί, οι οποίοι ψηφίστηκαν από εκείνους που έκαναν “πανωσηκώματα”. Εξυπηρετείται από άθλια νοσοκομεία, γιατί αυτοί που τα διαχειρίζονται είναι άχρηστοι κομματικοί, οι οποίοι ψηφίστηκαν από εκείνους που διέφθειραν γιατρούς. Σκοτώνεται καθημερινά στους δρόμους, γιατί τα δημόσια έργα τα μοιράζουν σε κολλητούς εργολάβους άχρηστοι κομματικοί, οι οποίοι ψηφίστηκαν από εκείνους που δεν πλήρωναν φόρους.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και στην καταναλωτική συμπεριφορά του Έλληνα πολίτη. Όταν μαθαίνεις να μην σέβεσαι τους νόμους της παραγωγής, πώς μπορείς να ζητάς να περιοριστεί η αισχροκέρδεια; Όταν μαθαίνεις να βγαίνεις στην αγορά για να “παζαρεύεις”, πώς μπορείς να ζητάς εντιμότητα από τους παράγοντες της αγοράς; Πολεμάς εσύ και πολεμούν κι εκείνοι. Η αγορά γίνεται ζούγκλα, που ευνοεί τον ισχυρό και αυτός δεν είναι ο καταναλωτής. Όταν ζητάς “δώρα”, πρέπει να ξέρεις ότι ευνοείς τον κερδοσκόπο. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει “δώρο” στην παραγωγή. Στην παραγωγή υπάρχει κόπος, πρώτη ύλη και έξοδα. Πώς θα σου δώσει δώρο ο παραγωγός; Ποιος θα πληρώσει τους εργάτες του; Ποιος θα πληρώσει τους προμηθευτές του; Ποιος θα πληρώσει τα έξοδά του;

Εσύ τον αναγκάζεις να γίνει έμπορος. Εσύ τον αναγκάζεις ν’ ανεβάζει τεχνητά τις τιμές, για να “κόβει”. Εσύ τον παραδίδεις στους εμπόρους και μαζί μ’ αυτόν παραδίδεσαι και ο ίδιος. Οι έμποροι αυτόν το κακομαθημένο καταναλωτή τον έχουν για να κάνουν την πλάκα τους. Θα του κάνουν ένα “δώρο” και θα του τα πάρουν από δέκα διαφορετικές μεριές. Θα κάνουν αυτό το οποίο δεν μπορούν να κάνουν οι παραγωγοί. Θα αφανίσουν τους παραγωγούς και θα λεηλατούν τους καταναλωτές.

Σήμερα διαμαρτύρονται οι Έλληνες για τα καρτέλ των πολύ­εθνικών. Γιατί διαμαρτύρονται; Όταν αυτά γιγαντώνονταν, αυτοί δεν ήταν εκείνοι που τα στήριξαν με πάθος; Ερήμην τους γιγαντώθηκαν; Αυτοί δεν έτρεχαν στις προσφορές; Αυτοί δεν έκαναν ουρές στα Lidl από τα άγρια χαράματα; Αυτοί δεν ζητούσαν “δώρα”; Ενδιαφέρθηκαν να στηρίξουν την ελληνική παραγωγή; Ενδιαφέρθηκαν να στηρίξουν τον Έλληνα εργάτη;

Όταν αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο, είναι θέμα χρόνου η κατάρρευση. Τρέχει να πάρει ο καταναλωτής κουβέρτες φτηνές από την Κίνα και αδιαφορεί για τον εργάτη της Νάουσας που χάνει τη δουλειά του. Όταν στη συνέχεια κλείσει και το εργοστάσιο που αφορά τον ίδιο προσωπικά, διαμαρτύρεται για την παγκοσμιο­ποίηση. Ζήτησαν προεκλογικά οι πολίτες από τα κόμματα να τους υποσχεθούν ότι θα περιορίσουν τις εισαγωγές, προκειμένου να τα ψηφίσουν; Θέσεις στο δημόσιο ζητούσαν. Άρα ποιος φταιει για την κατάσταση; Όταν δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας μέσα στην κοινωνία, πώς να μην γιγαντωθούν οι πολυεθνικές; Όταν δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των αδυνάτων, πώς να μην καταστραφούν οι πάντες;

Όταν δεν γνωρίζεις να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντά σου, από ποιον περιμένεις να το κάνει; Από τους πολιτικούς; Από αυτούς που χρηματοδοτούνται από τις πολυεθνικές; Από αυτούς που τους ψηφίζεις, για να σώσουν μόνον εσένα προσωπικά; Αυτούς που σου υπόσχονται ότι θα καταλύσουν το Σύνταγμα, προκειμένου να μπορέσουν να σε βολέψουν; Όταν δεν γνωρίζεις να υπερασπί­ζε­σαι την αξιοκρατία που σε βολεύει – γιατί ανήκεις στους πολλούς χωρίς “άκρες”— ποιος περιμένεις να το κάνει; Οι πολιτικοί ή οι διαπλεκόμενοι, που είναι ισχυροί εξαιτίας της αναξιοκρατίας; Αυτοί που έχουν τις “άκρες” και τα “μέσα”;

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης γιατί μιλάμε; Καταλαβαίνει πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα; Είναι “άρρωστη” η ελληνική κοινωνία. Την έχουν “αρρωστήσει” και αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσει. Την έχουν παρασύρει στη “ζούγκλα” και της έχουν ενεργοποιήσει τα ένστικτα. Δεν γνωρίζει τίποτε και δεν το παραδέχεται. Δεν επιβιώνει και υποστηρίζει τα βολέματα. Την κλέβουν και τρέχει να υποστηρίξει τις ομάδες των κλεφτών. Καταγγέλλει τον κομματισμό και τρέχει στα γραφεία των πολιτικών. Γελάει με τον Γιωργάκη και την άλλη μέρα πάει και τον ψηφίζει. Κατηγορεί καθημερινά τον Μητσοτάκη κι αυτός έχει βάλει καί τα δύο του παιδιά μέσα στη Βουλή. Τι λύσεις μπορεί να περιμένει αυτή η κοινωνία, αν δεν αλλάξει η ίδια; Ποιος θα της δώσει λύσεις, όταν η ίδια θα επιχειρήσει να τον “εκπαιδεύσει”, για να την εκμεταλλεύεται;

Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού

«ΚΑΡΤΕΛ… Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ»

http://forza-traianou.blogspot.com/