ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ένα μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού λαού, θεωρεί πως οι Εβραίοι “τοκογλύφοι” τον επιβουλεύονται και θέλουν την γη του. Με βάση τα βιώματα, τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου ως σήμερα, δεν πιστεύω πως υπάρχει λαός, τόσο φιλοχρήματος και ρηχός, όσο ο Ελληνικός. Κι όχι μόνο τα τελευταία 30 χρόνια. Εάν κοιτάξουμε την πορεία και την ιστορία του Ελληνικού λαού τους τελευταίους αιώνες, θα διαπιστώσουμε “έκπληκτοι” πως, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ήταν “απασχολημένος” με τον περιούσιο και το πως θα τον αυξήσει. Και μόνο. Δεν τον ενδιέφερε πραγματικά να κάνει “επανάσταση” στους Οθωμανούς και να χτίσει νέο, σύγχρονο και ελεύθερο κράτος. Σαφώς και είχανε γίνει πάρα πολλές επαναστατικές προσπάθειες στις περιοχές του Σουλίου και της Μάνης. Σαφέστατα και υπήρξε αντίδραση και αντίσταση μετά την πτώση του Βυζαντινού Ελληνισμού. Αλλά αντιδρούσε πάντοτε, η μειοψηφία των Ελλήνων.

Η πλειοψηφία, ήταν απασχολημένη με το να “υπηρετεί” τους Οθωμανούς. Να πληρώνει τα χαράτσια, να στελεχώνει τον στρατό και την πολιτεία του κατακτητή. Τον ενδιέφερε να πλουτίζει και να κυριαρχεί στο εμπόριο. Αν δεν ήταν ο Διαφωτισμός να “εμπνεύσει” αρκετούς πλούσιους Έλληνες και η στήριξη των μεγάλων δυνάμεων, η Ελλάδα σήμερα θα είχε έκταση μέχρι την Λάρισα, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο Έλληνας έχει αποδείξει ιστορικά, πως αν νοιάζεται για κάτι παθιασμένα, αυτό είναι το πρόσκαιρο, το εφήμερο και φυσικά, το συμφέρον του. Είναι ηθελημένα άπιστος σε οράματα και ιδανικά. Είναι θρήσκος, σε περίπτωση που εάν υπάρχει θεός, να τα έχει καλά μαζί του, κι όχι επειδή είναι υπόδειγμα ορθοδόξου ή διότι ενδιαφέρετε για την “σωτηρία” της ψυχής του. Είναι ο ίδιος, που λίγη ώρα μετά την εκκλησία, θα αρχίσει να γαμωσταυρίζει, δίχως ντροπή. Κατ’ ουσίαν είναι ένας συμφεροντολόγος, ικανός για όλα, ενώπιον της “ευκαιρίας”. Άγριος και πολεμοχαρής, αλλά μόνο για τον εαυτό του. Εξ ου και το ρητό, ότι στα “δύσκολα” ο Έλληνας ενώνεται και γίνεται “Λιοντάρι”. Μα φυσικά και μόνο στα δύσκολα ενώνεται. Γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς κατ’ ουσίαν.

Με το “ζόρι”, ο εκλεκτός λαός μας, δήθεν “ξυπνάει” και θυσιάζεται. Είναι υπερβολικά απασχολημένος με τον εαυτό του νωρίτερα. Είναι υπερβολικά απασχολημένος στο να βγάλει τα μάτια του γείτονα, να φθονήσει την επιτυχία ή την ποιότητα του διπλανού. Ποιος νοιάζεται μωρέ για την δημιουργία σωστού κράτους. “Εγώ” περνάω καλά; Έστω η οικογένεια μου; – που και εκεί ακόμα, πολλές φαινομενικά “αγαπημένες” οικογένειες, είναι όαση υποκρισίας και αηδίας -. Από εκεί και πέρα, ο Έλληνας ΔΕΝ ενδιαφέρεται για κάτι. Δεν είναι ο Σπάρτακος που νομίζουν οι περισσότεροι. Είναι είτε μισθοφόρος, είτε σκλάβος. Σαν πολεμιστής είναι ίσως ο καλύτερος που υπάρχει. Αλλά είναι βαθύτατα άπιστος, κι αυτό τον κάνει να γίνεται ανίερος. Τυχαία ήταν η μανία εναντίων των επαναστατών του 21; Τυχαία ήταν μήπως η λησμονιά και η πικρία που τους πληρώσανε; Τυχαία είναι μήπως όλα όσα ζούμε; Τυχαία το κράτος, συμπεριφέρεται στους πολίτες σαν κλέφτες και λωποδύτες, ενώ ταυτόχρονα το ίδιο το κράτος είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής;

Ο Έλληνας είναι ένας φωνακλάς αγροίκος, που στα λόγια βαυκαλίζεται ως ημίθεος, ενώ στην πράξη είναι απλά σιχαμένη ύαινα. Ποια ήταν η τύχη των πράγματι πνευματικών ανθρώπων του τόπου; Με γνώμονα το πληθυσμιακό βάθος, δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε χαμηλού επιπέδου. Θα έπρεπε να έχουμε μια πολιτεία γνώσης, σύγχρονη και αξιοζήλευτη με βάση το ανθρώπινο δυναμικό που είχαμε και που ακόμη έχουμε. Όμως, όχι μόνο αυτό δεν γίνεται, αλλά απεναντίας, οι πνευματικοί άνθρωποι αρέσκονται στο να σκοτώνονται και να κρίνονται μεταξύ τους, ενώ το πόπολο, αδιαφορεί και για την ίδια τους την ύπαρξη. Θα τους θυμηθεί, εάν ζοριστεί σε μια “πατριωτική” συζήτηση, για να “αποδείξει” πόσο σπουδαίος ως Έλλην είναι, αλλά δεν θα χει μελετήσει καθόλου το έργο τους.

Ο Έλλην, είναι εκείνος που το Σάββατο θα ξοδέψει τον μισό μισθό του στα μπουζούκια, ή σε πάσης φύσεως απολαύσεις (βέβαια, θα ‘χει “καβάτζα” πολλά περισσότερα, με έμμεσους, αφορολόγητους “μαγκιόρικους” τρόπους), αλλά που όταν δεν θα ‘χει να πληρώσει έναν λογαριασμό, θα κλαίγεται δεξιά κι αριστερά, λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Είναι εκείνος, που θα οργώνει τα μαγαζιά για να αγοράσει άχρηστα αγαθά που ήδη έχει, αλλά που στον έξω κόσμο θα το παίζει κακομοίρης, άμοιρος, ή μπατίρης – με γεμάτο ψυγείο.

Είναι αυτός, που νιώθει φανατικά υπερήφανος για την καταγωγή του, ή την γλώσσα του σε έναν πλανήτη 7 δις ανθρώπων, αδιαφορώντας ότι είναι κυριολεκτικά ο τελευταίος τροχός της αμάξης πληθυσμιακά ή πολιτισμικά. Είναι Έλλην ρε, τι θες τώρα. Σαν κατσαρίδα έχει επιβιώσει εδώ και 4 χιλιάδες χρόνια. Τι να κλάσει η Αρία φυλή του Χίτλερ μπροστά του.

Είναι αυτός, που όταν οδηγάει, φοβάσαι για παιδιά και γριούλες. Που όταν διαφωνείς μαζί του, φοβάσαι για την σωματική σου ακεραιότητα. Είναι αυτός, που είναι ικανός να σε σκοτώσει εάν δεν κάνεις ότι του είναι αρεστό. Είναι ο ίδιος όμως που προσκυνάει την δύναμη, παρά την γκρίνια του. Εάν του χώσεις ένα πιστόλι στον κρόταφο και του αφαιρέσεις το αίσθημα υπεροχής του, θα “λακίσει” δίχως δεύτερη σκέψη. Εάν δε, του βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο με γλυκόλογα και “κούφιες” υποσχέσεις, είναι ικανός να κάνει τα πάντα για σένα. Είναι ο ίδιος, που του επέβαλλαν τον θεό τους “άλλοι” κι όχι μόνο του τον επέβαλλαν με το έτσι θέλω, αλλά κατόρθωσε να τον κάνει και κτήμα του και να αυτοανακηρυχθεί σε νέος Ισραήλ. Από έμφυτος ενάντιος στον Γιαχβέ, έγινε κήρυκας, υπέρμαχος και υμνητής του βιαστή του, γυρνώντας την πλάτη , στην ίδια παράδοση και ιστορία που ο ίδιος θέλει να αισθάνεται “συνεχιστής”.

Είναι ο υποκριτής που νιώθει γιγάντια υπερηφάνεια για τα έργα και τα πεπραγμένα επιτυχημένων στο εξωτερικό συμπολιτών του, τους οποίους εάν τους είχε στην ίδια παρέα, θα τους μισούσε ή θα έκανε ό,τι μπορούσε για να τους “μειώσει”.

Δεν πιστεύω πως ο Έλληνας θα “χαθεί”. Έχει αποδείξει, πως ειδικά στα δύσκολα, κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Εξοντώνει, οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο και συμμαχεί με οποιονδήποτε χρειαστεί, για να συνεχίσει να “γλεντάει”, να “γαμάει” και να νομίζει, πως είναι ο πρώτος των πρώτων, ή ο καλύτερος των καλυτέρων. Αυτός, που δεν σέβεται την γυναίκα, που δεν σέβεται τίποτα και που ό,τι δεν κατανοεί και δεν καταλαβαίνει, αμέσως θέλει να το καταστρέψει.

Δεν σε φοβάμαι ρε Έλληνα. Θα την βρεις την άκρη. Ξανά προς την δόξα θα τραβήξεις.

Αλλά πάλι, στις πλάτες λίγων αφελών και ρομαντικών θα το κάνεις. Που μέχρι και παρελάσεις, θα κάνεις εις μνήμην τους.

Αναλαμβάνω κι εγώ το μερίδιο ευθύνης μου ως βάρβαρος. Είμαι κι εγώ ένας από “αυτούς”.

Αλλά η αλήθεια, πρέπει να λέγεται…