ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Το ζήτημα της μεθόδου κοινωνικής αλλαγής αποτελεί την κεντρική συνιστώσα στην διαπάλη μιας δικαιότερης ρύθμισης του βίου των μελών εκάστης κοινωνίας και απασχόλησε διαχρονικά την ανθρωπότητα, στον καταγεγραμένο βίο της.

Στην ανθρώπινη ιστορία, η διακυβέρνηση των κοινωνιών, πάραξε ιδεολογίες και τα αντίστοιχα κοινωνικά συστήματα, που διαμορφώσανε πολιτεύματα, συνθήκες, ανθρώπινες καταστάσεις και πολιτισμούς. Η ανθρωπότητα έχει να επιδείξει κοινωνίες τόσο ποικίλες και διαφορετικές μετασυνθέτοντας τα ίδια ανθρώπινα υλικά, όσοι και οι μουσικοί τύποι, αναδεικνύοντας την πολλαπλότητα και το πλούσιο δυναμικό της ανθρώπινης φύσης.

Ένας εμβριθής ιστοριοδίφης ή κοινωνιολόγος, μπορεί έυκολα να αναγνωρίσει πως οι εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες συνέπεια του τύπου της πολιτικής διακυβέρνησης δημιουργούν αξίες, συμπεριφορές και στάσεις ζωής, διαμορφώνουν τάσεις, ενδιαφέροντα, γνώμες και καθοδηγούν τον πολιτιστικό ρού της κοινωνίας.

Στο παρόν πόνημα θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε το ζήτημα της κοινωνικής αλλαγής με σκοπό να εξετάσουμε τις δυνατές επιλογές που έχει ο Δυτικός πολιτισμός στις απαρχές του 21ου αιώνα για ευημερία και πνευματική εξέλιξη του συνόλου των μελών του ή απλά την επιβίωση λίγων εκλεκτών. Για να το πραγματοποιήσουμε αυτό θα αναφερθούμε σε παλαιότερα άρθρα και μελέτες που κρίνουμε απαραίτητα να αναγνωστούν.

Η κοινωνική πραγματικότητα σήμερα έχει περιγραφεί ικανοποιητικά στό σύνολο των ανθρώπων δεδομένης της δυνατότητος και ποικιλότητος των μέσων και είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αποδεκτή στην βάση θέσεων, πεποιθήσεων, στερεοτύπων ή συμφερόντων που διατηρεί και εκφράζει έκαστος οργανισμός, είτε ως συλλογικότητα είτε ως ατομικότητα.

Ο πλανήτης μας έχει περιέλθει σε μια φάση καταγεγραμμένης ύφεσης του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου ενώ η βιοποικιλότητα παρουσιάζει τους χαμηλότερους δείκτες σε βαθμό σταδιακής εξαφάνισης χιλιάδων ειδών χλωρίδος και πανίδος. Το ανθρώπινο είδος αντίθετα βρίσκεται ιστορικά στην μεγαλύτερη πληθυσμιακή του έξαρση να έχει ξεπεράσει τα εφτά δισεκατομύρια με προπτική να υπερδιπλασιαστεί στις επόμενες δεκαετίες.

Πέραν της εγκυρότητος του ζητήματος της επικινδυνότητος του διοξειδίου του άνθρακα, της συχσχετίσεώς του με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και επακόλουθα της οικουμενικότητος του προβλήματος που επιζητεί διεθνή διαχείριση και τίθεται ώς αφορμή για την παγκόσμια διακυβέρνηση δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε πως ο σύγχρονος πολιτισμός καθε άλλο παρά οικολογικός είναι. Αντίθετα με κάθε βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε πώς σε κάθε του τεχνική, εμπορική, τεχνολογική του πτυχή και έκφανση χαρακτηρίζεται ώς ρυπογόνος και επιβλαβής.

Ανεξαρτήτως της κυρίαρχης αντίληψης πώς οι πρώτες ύλες και πόροι του πλανήτη βρίσκονται σε σπάνη, δηλαδή παρουσιάζεται στενότητα που σημαίνει διανομή με προϋποθέσεις, είναι γεγονός πως η πλειονότητα των ανθρώπων στερείται των βασικών ειδών επαρκούς και άρα αξιοπρεπούς διαβιώσεως που ορίζουν και το όριο της φτώχειας. Ακόμα και άν στην πραγματικότητα οι πόροι βρίσκονται σε αφθονία και παρουσιάζονται σε στενότητα στο παρόν πόνημα δεν θα υιοθετήσουμε καμία θέση αφού σκοπός μας είναι να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την προβαλόμενη πραγματικότητα.

Τέλος την πολιτική διαχείριση των κοινωνιών κατέχουν ολιγαρχίες που σήμερα συστήνουν υπερεθνικά και διηπειρωτικά σχήματα διακυβέρνησης, σε αγαστή εξάρτηση με τις οικονομικές ολιγαρχίες που κατέχουν σε απόλυτη αναντιστοιχία με τον αριθμό τους το σύνολο του πλούτου, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου εργασιακού δυναμικού που αμείβεται με το ελάχιστο δυνατό για να μπορεί να αγοράζει τα απαραίτητα για το ζήν του απο τα παραγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες.

Η ανισοκατανομή του πλούτου και ο υπερπληθυσμός προξενεί φτώχεια και κοινωνική αναταραχή. Η περιβαλλοντική επιβάρυνση απο την ανθρώπινη υπερεκμετάλευση, δημιουργεί συνεχείς διαταραχές στο οικοσύστημα, εξαφάνιση ειδών και ελείψεις σε πόρους.

Η ποιότητα του οξυγόνου στα αστικά κέντρα είναι τουλάχιστον ανησυχητική και στις βιομηχανικές ζώνες άκρως επικίνδυνη. Η πρόσβαση σε πόσιμο νερό αποτελεί πρόβλημα για δισεκατομύρια όταν μόνο το 3% των υδάτινων πόρων είναι πόσιμο άνευ επεξεργασίας και μεταφοράς στις κατοικήσιμες περιοχές.

Όσπρια, λαχανικά, σιτηρά δέχονται τεράστιες ανθρώπινες παρεμβάσεις με την χρήση λιπασμάτων, παρασιτοκτόνων και μικροβιοκτόνων με την αιτίαση της ανάπτυξης και συντήρισης τους. Η παραδοσιακή καλλιέργεια βαπτίστηκε βιολογική απαιτώντας υψηλότερα κόστη καλλιέργειας και μεγαλύτερο οικονομικό τίμημα καθιστώντας τα παραγώμενα προϊόντα της πολυτελή.Η παραγωγή κρέατος και οι ιχθυοκαλλιέργεις χρειάζονται κεφάλαια αφού απαιτείται διατροφή, ιατρικοί ελέγχοι, εγκαταστάσεις για συντήριση τροφών και μέσων μέχρι να πάρουν τον δρόμο για την ανθρώπινη κατανάλωση. Η κατεύθυνση τώρα οδηγεί στα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα και την τεχνητή κρεόμαζα!

Η στέγαση για το σύνολο της ανθρωπότητος δεν είναι δεδομένη, αφού τεράστιοι πληθυσμοί ανα τον κόσμο διαβιούν σε τρισάθλιες συνθήκες, ενώ για την μικρομεσαία τάξη των αναπτυγμένων κοινωνιών απαιτείται το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος για την απόκτηση και συντήριση της κατοικίας με βαρείς άμμεσους και έμμεσους φόρους και λογαριασμούς κοινής ωφέλειας.

Συνάμα νέες ύποπτης προέλευσεως επιδημίες, ασθένειες μαστίζουν περιοδικά τον ανθρώπινο πληθυσμό και τοπικής εμβέλειας πόλεμοι με χρήση ολοένα καταστροφικότερων άρα φονικότερων όπλων απειλούν την ειρήνη.Με αυτά τα δεδομένα η γή δεν αρκεί για όλους, φανερά η ανθρωπότητα ως σύνολο ασφυκτιά.

Η προπτική της μετοίκησης σε άλλους πλανήτες κατάλληλους για ζωή ή επιδεχόμενους γαιοποίησης είναι ακόμα μακρινή υπόθεση και θα αποδείκνυε με τα παραπάνω δεδομένα πως το είδος μας αποτελεί βλαπτικό και παρασιτικό οργανισμό που ομοιούται μόνο της ακρίδος που εξαφανίζει τις σοδειές προτού μεταβεί σε άλλες.

Η ανθρώπινη συμπεριφορά λοιπόν αντανακλά την θεωρία του Μάλθους που διαμηνύει πως αφού οι πόροι αναπτύσονται αριθμητικά και ο πληθυσμός γεωμετρικά απαιτείται μείωση του πληθυσμού απο φυσικές καταστροφές, πολέμους, επιδημίες και δημογραφικό έλεγχο.

Οι κοινωνικές θεωρίες (ανθρωπιστικές, οικονομικές, εθνικιστικές) που επιδίωξαν να επιλύσουν το ανθρώπινο ζήτημα οικονομικής διαχείρισης των πόρων απέτυχαν να επιτύχουν την συναίνεση.

Οι ανθρωπιστικές θεωρίες δεν υπολόγισαν την συντηριτική ανθρώπινη φύση που επιζητά ασφάλεια και ειρήνη καθώς και τις εθνοφυλετικές ιδιαιτερότητες και γιαυτό απεδείχθησαν ουτοπικές. Ο ουτοπικός σοσιαλισμός ή αναρχισμός δεν θέλησε να δεί στο βασικό συλλογισμό του στον εξιδεαλισμένο τύπο ανθρώπου την ζωϊκή ανθρώπινη υπόσταση που επιζητά την ασφάλεια, αποκτώντας με την εργασία του ιδιοκτησία κληρονομικά μεταβιβάσιμη στους απογόνους και την επιθυμία του για διαβίωση σε κοινωνία ομοφύλων με κοινά ήθη και έθιμα που θεσμικά την αναγνωρίζουν και την προστατεύουν. Η σπουδαιότητα του θεσμού της οικογένειας ώς πυρήνα που συστήνει συγγενικά γένη που απαρτίζουν την κοινωνία είναι καίρια στην προάσπιση της ζωής των μελών απο άλλες ανταγωνιστικές κοινωνικές ομάδες, είναι ο πυρήνας της κοινωνίας που δημιουργεί σύνορα και σύμβολα, προασπίζοντας έτσι την ανθρώπινη πολλαπλότητα και διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα και πολλαπλότητα σε ευθεία αναλογία με την ανθρώπινη βιολογία που χαρακτηρίζεται απο τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά της πολυπλοκότητος στην μάχη για την βιολογική της επιβίωση απέναντι σε ιούς βακτήρια και λοιμώξεις, όπου η επιτυχής η αποτυχής άμυνα γίνεται κτήμα στους άλλους οργανισμούς για την δική τους επιβίωση. Δες άρθρο το δικαίωμα στην Εντοπιότητα. http://www.dimokratia.org/html/entopiotita.html

Η αναρχική προτροπή για κατάργηση των γεωγραφικών συνόρων, και πολιτισμικών ορίων όπως η γλώσσα τα ήθη και έθιμα, τα φυλετικά διακριτά χαρακτηριστικά σημαίνει την παράδοση του μόνου όπλου που προίκησε η φύση τον άνθρωπο στον ανταγωνισμό του για επιβίωση με τα άλλα ζώα, την πολυπλοκότητα του ανθρωπίνου οργανισμού!

Οι οικονομικές θεωρίες δεν ενέβαλαν στον συλλογισμό τους την ανθρώπινη ατομικότητα και διαφορετικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης που επιζητά αναγνώριση και διάκριση και απεδείχθησαν διχαστικές. Ο κομμουνισμός στην θεώρησή του δεν θέλησε να δεί τον μηχανοποιημένο του άνθρωπο ως κάτι άλλο απο οικονομική μονάδα που παράγει έργο, το έμψυχο βιομηχανοποιημένο εργαλείο που στην βάση αυτή ωφείλει να συνασπίζεται σε οικονομικές τάξεις τις μόνες που του επιτρέπεται να ορίζουν την συνείδησή του. Δεν θέλησε να αναγνωρίσει την ατομικότητα που άρχεται και άγεται απο το υπαρξιακό πρόβλημα του σκοπού και του νοήματος της ζωής και της ανθρώπινης θνητότητος.

Η ανθρώπινη ατομικότητα δεν περιορίζεται στην επιδίωξη για ένταξη στην ανθρώπινη αγέλη αλλά απιζητά αναγνώριση και διάκριση για να αποκτήσει μέσα απο αυτήν σημαντικότητα και σπουδαιότητα, όχι απλά για να σωρεύσει πλούτο ή να βρεί ταίρι και να αναπαραχθεί αλλά για να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή της κάτι που όχι μόνο δεν προβλέπεται στην κομουνιστική θεωρία αλλά απαγορεύεται ώς οπισθοδρομικός αστισμός. Η διάκριση, η ανάγκη για αναγνώριση δεν ανακλάται τόσο παραστατικά όσο στο πεδίο των τεχνών και των επιστημών όπου η επιθυμία της δημιουργίας αγγίζει την αυταπάρνηση ακόμα και την αυτοθυσία.

Επίσης ανακλάται στην αρνητική ένταξη στην κοινωνία μέσα απο τον προσπορισμό ισχύος και επιβολής της εξουσίας στα άλλα μέλη. Απο τις πρωτόγονες κοινωνίες με την επιβολή εξουσίας των πιό ρωμαλέων στους πιό αδύναμους έως τις σύγχρονες όπου τα μειονεκτικά μέλη σωρεύουν πλούτο για να τον μετατρέψουν σε ισχύ για να επιβληθούν.

Όπως επίσης ανακλάται στην κάθετη κινητικότητα στις οικονομικές τάξεις δραστήριων και ικανών ατόμων που ο αταξικός κομμουνισμός ασφαλώς δεν προβλέπει.

Οι εθνικιστικές θεωρίες υποτίμησαν την ανεξαρτησία και την ελευθερία του ανθρώπινου πνεύματος και απεδείχθησαν καταπιεστικές. Ο εθνικισμός στον συντηριτισμό του πέραν του στενού προτύπου της αγέλης δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει στην ανθρώπινη ατομικότητα την ανάγκη για αλλαγή, την γνωριμία και ανταλλαγή πολιτιστικών αγαθών την επιθυμία για νέες γνώσεις, εμπειρίες άρα και νέες σχέσεις και συγκερασμούς προκειμένουν να πλουτίσει την ατομικότητά του. Πολιτισμικές ανταλλαγές όπως αυτές που πραγματώνονται ειρηνικώς στο εμπόριο ή τον τουρισμό και βιαίως στον πόλεμο ή τον εποικισμό.

Στην εσωστρεφή του προσκόλληση δεν αναγνώρισε το ίδιο δικαίωμα και σε άλλα έθνη που τον ανταγωνίζονται για τους ίδιους ζωτικούς πόρους και οδηγούν στην καταγραφή της ανθρώπινης πολεμικής ιστορίας και το πλήθος των αιματηρών συρράξεών της. Με αυτήν την λογική ο εθνικισμός ορίζει εχθρικό κάθε ανταγωνιστικό του εθνικισμό θεωρώντας την δική του φυλή ώς μόνη άξια, νικητή και κυρίαρχο των άλλων. Όπως εξορισμού δεν αποδέχεται τους άλλους εθνικισμούς δεν αποδέχεται την επιθυμία για πολιτική ισότητα και ελευθερία. Τα μέλη της φυλετικής αγέλης σχηματίζουν μια πυραμίδα στην κορυφή της οποίας το ισχυρότερο, ο χαρισματικός ηγέτης αντικαθιστά το βασιλικό μοντέλο της κληρονομικής εξ`αίματος βασιλείας.

Οι επαναστάσεις λαϊκές ή πραξικοπηματικές και οι κοινωνικές μεταρυθμίσεις ήταν ο απότοκος της δράσης των κυρίαρχων μοντέλων δεξιάς αριστεράς. Και εδώ κάποιος που δεν βλέπει τους συγκερασμούς και σκέφτεται με παραδοσιακούς ιδεολογικούς όρους δεν βλέπει στον φιλελευθερισμό των ηθών και πρακτικών της νέας τάξης την αναρχική ανθρωπιστική αντίληψη, στην φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης το αταξικό κομουνιστικό μοντέλο, δεν βλέπει στο θρησκευτικό προσωπείο των αράβων και στο οικονομικό προσωπείο των κινέζων τον νεοεθνικισμό των φυλών.

Κρίνουμε απαραίτητο στον αναγνώστη να συμβουλευτεί το πόνημα «οι πολιτικοί και θρησκευτικοί μας άξονες» ώστε να κατανοήσει γιατί οι σύγχρονες ολιγαρχίες κατασκευάσαν τον άξονα αριστεράς δεξιάς με τα συστήματα του φιλελευθερισμού-καθόλου κράτος και κομμουνισμού–μεγάλου κράτους στα άκρα του, ώστε με μια φαινομενική διαπάλη κατανομής πλούτου να αποπροσανατολίσουν απο την πραγματική που είναι η νομή της πολιτικής εξουσίας απο το πλήθος, η χειραφέτηση των λαών που συνιστά την ελευθερία τους.

http://kratosdimon.blogspot.gr/2012/05/blog-post_28.html

Για να αντιληφθούμε την κοινωνική πραγματικότητα και να διαβλέψουμε τις τάσεις της ανθρώπινης κινητικότητας πρέπει να αντιληφθούμε τα βασικά κυρίαρχα στοιχεία της ανθρώπινης υπόστασης, τις ανάγκες και τα κίνητρα της.

Το ανθρώπινο όν δεν είναι μόνο μια αγελαία οντότητα που συστήνει κοινωνία ομοίων μελών σε γένη και φυλές με κοινά ήθη και έθιμα ούτε εργαλείο παραγωγής ή μονάδα κατανάλωσης αλλά ατομικότητα με υπαρξιακές αγωνίες και ανησυχίες που επιζητεί την βαθύτερη ικανοποίηση τους, την νοηματοδότηση του βίου, την αναγνώριση της προσωπικής αξίας και την επιβράβευση της. Ο άνθρωπος είναι ίσως το μόνο έμβιο όν που αντιλαμβάνεται απο πολύ νωρίς την θνητότητά του και αντιμετωπίζει την ζωή ώς πρόβλημα που πρέπει να επιλύσει.

Η ανθρώπινη κοινωνία δεν απαρτίζεται απο μελη-στρατιώτες μιας φυλής με σκοπό την κατάκτηση εδαφών και πόρων με θρησκευτικά ή ηθικά προσχήματα, αλλά απο ατομικότητες που θέλουν να διαχειριστούν την καθημερινότητά τους να ελέγξουν την ζωή τους να έχουν την ελευθερία να δημιουργήσουν το μέλλον τους. Αυτό προυποθέτει την διαχείριση των κοινών, την διαχείριση δημοσίου πλούτου και αγαθών και άρα πολιτική δύναμη.

Εδώ ωφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον άνθρωπο τρία βασικές επιδιώξεις:

α) επιζητεί την υλική ασφάλεια ώς προυπόθεση για την επιβίωσή του σε μικρότερο βαθμό ή μεγαλύτερο ανάλογα με τον εκάστοτε χαρακτήρα, την κυρίαρχη ιδεολογία τις απαιτήσεις και συνθήκες διαβίωσης κ.α και την επιτυγχάνει με την εξασφάλιση ατομικής ιδιοκτησίας και δημιουργίας οικογένειας και συσχέτισή του με ομοφύλους γεγονός που επιτρέπει σαφή καθορισμό πολιτισμικών ορίων και γεωγραφικών συνόρων που την διασφαλίζουν.

β) επιζητά την διάκριση και αναγνώριση της ατομικότητος του με την καλλιέργεια των εγγενών και επίκτητων δυνατοτήτων του και γιαυτό δημιουργεί πολιτιστικές σχέσεις, καταγίνεται με το εμπόριο, δημιουργεί, μελετάει, ανακαλύπτει και ανελίσσεται κοινωνικά όταν το επιτυγχάνει για να νοηματοδοτήσει τον σύντομο βίο του.

γ) επιζητά την ελευθερία για να διαχειριστεί το μέλλον του και να απολαύσει τα αγαθά της ζωής ικανοποιώντας το αίσθημα δικαίου συμμετέχοντας στις πολιτικές αποφάσεις για την διευθέτηση και διαχείριση των κοινών.

Οι καθεστωτικές ολιγαρχίες στην παραπλανητική διαμάχη του άξονα, μεγάλου κράτος καθόλου κράτους ή με το προσφιλές αριστερά-δεξιά, μεταστρέφουν την υπαρξιακή ανάγκη σε βιοπάλη και την πολιτική ελευθερία σε επιλογή κατανάλωσης των παραγώμενων αγαθών ενώ και αυτή η ιδιοκτησία καθίσταται αξιακή μονάδα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να νομοθετήσει ή να δικάσει ή έστω να αποφασίσει αλλά μπορεί μόνο να αγοράσει τμήμα αυτού που παράγει άν εργάζεται και στον βαθμό που μπορεί να αποταμιεύσει μέρος του μόχθου του. Στο θέατρο της διαπάλης των κοινωνικών θεωριών οι ανθρώπινες ανάγκες μαντρώνονται ιδεολογικά ώστε να χειραγωγηθούνε αποτελεσματικά. Είτε επειδή μια εθνική ελίτ επέβαλλε το πρόγραμμά της είτε αυτό προέκυψε απο την επικράτηση του κεφαλαιοκρατισμού ο σκοπός είναι ο ίδιος: να μεταστραφεί η λαϊκή προσοχή απο την διανομή της πολιτικής δύναμης στην διανομή του παραγώμενου πλούτου που περισεύει στις διεθνείς ελίτ. Οι θέσεις στο τραπέζι της πολιτικής ισχύος είναι αυστηρά αριθμημένες, κρατημένες για τις ολιγαρχίες ενώ κατω απο το τραπέζι ολόκληροι λαοί ανταγωνίζονται για λίγες μπουκιές, εκπαιδευμένοι σαν τα σκυλιά να μην πλησιάζουν τα πιάτα των κυρίων πρός τέρψη των τελευταίων.

Αυτή η εκπαίδευση να μην γνωρίζουν οι άνθρωποι τις πραγματικές ανάγκες τους, επιτυγχάνεται μέσα απο το κοινοβουλευτικό σύστημα. Τα κόμματα κατακερματίζουν την ανθρώπινη φύση, ιδεολογικοποιούν τα τρία τμήματά της και τα θέτουν ενάντια να αντιπαρατίθενται, πότε ενισχύοντας το ένα πότε το άλλο ή εντάσσοντας αυτά που φοβούνται περισσότερο. Εδώ συστήνουμε στον αναγνώστη να διαβάσει το πόνημα «Το πολεμικό παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού». http://www.dimokratia.org/html/polemiko_paihnidi_eksusias.html

Ότι φοβίζει τις κυρίαρχες ελίτ σταδιακά γίνεται κόμμα που σέβεται τους όρους και τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού αυτής της πολιτικής μάντρας που μετατρέπει την πολιτική διεκδίκηση σε οικονομική βιοπάλη. Η δικαστική νομοθετική και εκτελεστική αρχή έγιναν κλειστό επάγγελμα καθιστώντας μας υπηκόους αντί πολίτες. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εάν θα συνάψουμε ή όχι διπλωματικές σχέσεις, αν θα εκδράμουμε σε πόλεμο, ποιός και πόσο θα φορολογηθεί ποια θα είναι η κατεύθυνση και ο σκοπός του έθνους, ποιός θα είναι ο χαρακτήρας του κράτους, τί θα παράγουμε πόσο θα εργαζόμαστε, πώς θα μοιράζεται το παραγόμενο προϊόν πώς θα ζούμε εν γένει.

Αυτήν την επανάσταση δεν θέλουν οι κυρίαρχες ολιγαρχίες και αυτήν την μεταρύθμιση δεν θα κάνουν ποτέ. Οι μεταρυθμίσεις που μας επιφυλάσει το κοινοβουλευτικό σύστημα αφορούν μόνο την ακινδυνότερη για το ίδιο αναδιανομή του ελάχιστου τμήματος του πλούτου που αφήνουν οι ολιγαρχίες και ποτέ την μεταβολή του πολιτεύματος απο κοινοβουλευτικό σε Ισοκρατικό. Η πολιτική και η δικαστική εξουσία πρέπει να μείνουν επάγγελμα και όχι δικαίωμα των πολιτών. Η κλήρωση των αρχών να παραμένει ξεχασμένη και η εκλογή των ταγμένων πολιτικών στελεχών του οικονομικού συστήματος της στενότητος και διανομής με όρους, η μόνη πολιτική ελευθερία.

Οι μεταρυθμίσεις στον κοινοβουλευτισμό λειτουργούν σαν βαλβίδα εκτόνωσης των τριών ανθρώπινων αναγκών για δικαιοσύνη-ασφάλεια-ελευθερία. Αυτές οι ανάγκες και επιδιώξεις που ορίσαμε ώς βασικές γίνονται ετικέτες συνθήματα σε κόμματα που αναλαμβάνουν εργολαβικά να διεκδικήσουν στο θέατρο της βουλής. Εκεί η απαίτηση γίνεται λεκτική στον βαθμό που απαιτεί η κοινωνική ένταση για να εκτονωθεί σταδιακά με εικονικούς συμβιβασμούς! Την στιγμή που η πολιτική ελευθερία μεταβιβάζεται σε αντιπροσώπους, παύει να υφίσταται και το πολιτικό δικαίωμα γίνεται οικονομική διαπάλη των τάξεων που εκπροσωπούν τα κόμματα.

Δεν υπάρχει καμία σοφία στο εξουσιαστικό τέχνασμα των διαχρονικών ολιγαρχιών. Το πλεονέκτημα που διατηρούν στηρίχθηκε στην διατήριση κληρονομικής εξουσίας μεσα απο τα βασιλικά γένη και μυστικές οργανώσεις τα δύο χιλιάδες χρόνια απο την πλήρη κατάργηση της Ισοκρατίας στα Έθνη. Με την διατήρηση της εξουσίας μεταφέρανε και την υποθήκη η Ισοκρατία, Ισονομία και Ισηγορία να παραμένει άγνωστη ώστε να ξεχαστεί η πολιτική υπόσταση της ανθρώπινης φύσης.

Όταν οι βασιλείς και οι ευγενείς απώλεσαν το αποκλειστικό προνόμιο νομής της εξουσίας απο τους αστούς εμπόρους, στην διάρκεια των ευρωπαϊκών πολέμων επανεκατέλαβαν το κοινοβούλιο μετατρέποντας το σε πολιτική προέκταση των οικονομικών συμφερόντων τους. Αντί να αποτελέσει μεταβατικό στάδιο μιας διαρκούς κοινωνικής αλλαγής με σταδιακή διεύρυνση του αριθμού του σώματος των πολιτών κατέστη ολιγαρχικό εργαλείο μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας.

Καμία λοιπόν ιδεολογία δεν είναι εσφαλμένη, είναι μερική! Κάθε ιδεολογία θεμελιώνεται σε ένα απο τα τρία συστατικά της ανθρώπινης φύσης.

Ο φιλελευθερισμός απότοκος μιας παραφυάδος του αναρχισμού που εποίκισε την Αμερική θεμελιώνεται στην ατομικότητα αλλά πολεμάει την ισότητα. Αυτήν την αφήνει βορά στον ακραιφνή σοσιαλισμό που αντιμάχεται την ατομικότητα.

Ο εθνικισμός θεμελιώνεται στην ασφάλεια της φυλής και της θρησκείας αλλά περιφρονεί την ατομικότητα και εχθρεύεται την ισότητα που τις εγκαταλείπει την πρώτη στον φιλελευθερισμό και αναρχισμό και την δεύτερη στον κομουνισμό.

Ο ουτοπικός σοσιαλισμός ή αναρχισμός, υποτιμά την ασφάλεια της ατομικής ιδιοκτησίας και την σύσταση των κοινωνιών στην βάση κοινών φυλετικών χαρακτηριστικών με σαφή γεωγραφικά σύνορα προβάλλοντας την αντίρρηση πως αυτή η διάκριση συνιστά αίτιο πολέμων. Η κομμουνιστική εκδοχή του σοσιαλισμού πολεμάει την ατομικότητα ώς αντιδραστική στην ισοπεδωτική ισότητα της μίας και μοναδικής τάξης των εργατών, βασικό στοιχείο της κοινωνικής ενότητος μεταφέροντας το πεδίο μάχης απο τα έθνη στις οικονομικές τάξεις.

Ως εκ τούτου δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη πως καμία ιδεολογία δεν ικανοποιεί όλες τις λαϊκές προσδοκίες αφού δεν ενσωματώνει και τα τρία βασικά συστατικά της ανθρώπινης φύσης, την ισότητα που διψάει για ελευθερία, την ατομικότητα που αναζητεί την διάκριση και την ασφάλεια που επιζητά ευημερία. Μολοταύτα κάθε ιδεολογία βρίσκει τους φανατικούς υπέρμαχους της και πολέμιούς της σύμφωνα με τον χαρακτήρα ενός εκάστου που ταυτίζεται ή απεχθάνεται τα πεπεφρασμένα ιδανικά. Μιά κοινωνία λοιπόν σε κομμάτια!

Οι κοινωνικές επαναστάσεις αποτελούν βίαιες πολιτειακές μεταβολές με στόχο την αποτίναξη ενός καθεστώτος που χαρακτηρίζεται από μεγάλο τμήμα του λαού ώς ζυγός. Σημαίνουν πάντα την θυσία μεγάλου αριθμού ανθρώπων, ρήξη του κοινωνικού ιστού, βαθιά ψυχική καταρράκωση και τεράστια οικονομική ζημία.

Η Ελληνική επανάσταση σαφώς προσδιορισμένη εθνικά αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό αλλά όχι τον οικονομικό αλλάζοντας την εθνικότητα της ολιγαρχίας, αφήνοντας στους κληρικούς και τους κοτζαμπάσηδες την αποκλειστική νομή της αρχής. Η αναγκαία υλική υποστήριξη της μέσω δανείων και πολεμικού υλικού εξήρτησε το έθνος σε νέες εθνικές ολιγαρχίες και δεσμεύσεις με αποτέλεσμα την ξενόφερτη βασιλεία στο νεότευκτο υπερχρεωμένο κρατίδιο.

Η Αμερικανική επανάσταση διώκοντας τήν αγγλική ηγεμονία και με την υποστήριξη ή ουδετερότητα αντίπαλων της μοναρχιών επέτυχε εθνική ανεξαρτησία και ομοσπονδιοποίηση των επαναστατημένων αποικιών για να καταστεί αυτόνομη και να επιβληθεί ουσιαστικά στις πολιτείες κράτη συγκεντρώνοντας υπερεξουσίες στο πρόσωπο του προέδρου.

Η γαλλική επανάσταση προσδιορισμένη αστικά, αποτίναξε την βασιλεία, αντικαθιστώντας την με την κομούνα που κατέληξε αντιπροσωπευτική φιλολαϊκή διακυβέρνηση. Η εμφύλια διαμάχη ώς έκφραση της οικονομικής αντιπαλότητος μαζί με τον ρεβανσισμό προκάλεσε την ξενη παρέμβαση και το λαοκρατικό σχήμα ασταθές και εφήμερο προσέφυγε στην τρομοκρατία για να καταλήξει σε νέα μοναρχία.

Η ρωσική επανάσταση προσδιορισμένη σαφέστερα ταξικά αντικατέστησε την μοναρχία του τσάρου με τις εργατικές αντιπροσωπείες των σοβιέτ που στο όνομα του λαού σταδιακά ανέδειξαν μια νέα πρωσοποκρατία πίσω απο τον τίτλο του γενικού γραμματέα του κόμματος.

Η ισπανική επανάσταση μέσα απο μια αναρχική αυτοργάνωση περιορισμένη γεωγραφικά και χρονικά στα όρια της πρόσκαιρης επικράτησης της μετά απο τεράστια αιματοχυσία και υλική καταστροφή, ηττημένη από την γερμανική εθνικιστική επέμβαση αρωγό στην μοναρχία οδηγήθηκε στην αυτοεξορία και την επιβολή εθνικιστικής δικτατορίας.

Η πρόσφατη ιστορία των παρατιθέμενων επαναστάσεων μας διδάσκει πως:

1)Προϊούσης της επανάστασης αν δεν έχει εξασφαλιστεί παράλληλη σε όμορες χώρες ή κυρίαρχες μητροπόλεις επανάσταση κινδυνεύει απο στρατιωτική επέμβαση των διεθνών ολιγαρχιών.

2)Μεσούσης της επανάστασης η πολιτική εξουσία αν δεν δοθεί σε πολυπρόσωπες κληρωτές αρχές που συνιστούν εκκλησία των Πολιτών κινδυνεύει απο ποδηγέτηση εκ των στρατιωτικών ηγετών της.

3)Στο πέρας της επανάστασης οι τρείς αρχές πρέπει να καθιερώσουν την Ισοκρατία αντί να επιβάλουν την τρομοκρατία για την επίτευξη της ενότητος και την αποτροπή αέναου ρεβανσισμού.

Αν μία απο τις τρείς συνθήκες δεν επιτευχθεί οι επαναστάσεις είναι καταδικασμένες είτε να βρεθούν ακέφαλες, είτε ηττημένες, είτε να χάσουν τον αρχικό προσανατολισμό τους.

Η ιστορία των επαναστάσεων δείχνει πώς όταν προηγηθεί σε μία χώρα κινδυνεύει απο ξένη επέμβαση που την αντιλαμβάνεται σαν απόσχιση απο το παραδεκτό σύστημα εξουσίας της ολιγαρχίας. Αυτό το κάνει για να μην παρουσιαστεί μια άλλη μορφή διακυβέρνησης και τραντάξει συνθέμελα τους θρόνους των εξουσιαστών που στηρίζονται στην άγνοια και την καταστολή.Η εξαγωγή της επανάστασης σε καίριες μητροπόλεις όσο αναγκαία και να είναι για να απασχολεί τις κυβερνήσεις με εσωτερική αναταραχή ώστε να μην επέμβουν είναι μάλλον απίθανη.

Το δημοκρατικό παράδειγμα των Αθηνών έδειξε πως η βίαια ανακατάληψη της εξουσίας ωφείλει να περιορίζει την βία στο μέτρο του αναγκαίου προκειμένου να αποφευχθεί η εμφύλια διαμάχη, και το αντεκδικητικό πνεύμα αφού η δημοκρατία για να λειτουργήσει θέλει πλατιά εθελοντική συμμετοχή. Αυτή δεν μπορεί να προκύψει σε καμία περίπτωση σε μια διχασμένη κοινωνία. Γιαυτό απαιτείται η βία που θα ασκηθεί να δικαιολογείται και να περιοριστεί στους άμεσα υπευθύνους για τα δεινά του λαού και τους αποδεδειγμένα επικίνδυνους ενώ αμέσως μετα την αποκατάστασή της να επιδιωχθεί η συμφιλίωση μεσω της απονομής χάρητος στους αντιπάλους.

Ακόμα η βίαιη ανατροπή ως επιλογή ενέχει και την θυσία των πιό εκλεκτών τμημάτων, των πιό ετοιμοπόλεμων άρα των πιό ένθερμων οπαδών, τα οποία υποχρεωτικά εκθέτει στο θεριστικό δρεπάνι των κατασταλτικών δυνάμεων.

Κάθε επαναστατική κίνηση που ευαγγελίζεται την δημοκρατία θα πρέπει να γνωρίζει πως διακινδυνεύει τον ανθό της, τους διανοούμενους, τους διοικητές της, τους ικανούς μαχητές της να γίνουν βορά στους σαδιστές δήμιους του συστήματος, με αποτέλεσμα ο λαός να χάσει την δημοκρατική ηγεσία του και ακέφαλος να χάσει τον δημοκρατικό προσανατολισμό και πρακτική. Σαν συνέπεια θα αφεθεί έρμαιο των κομματικών ιδεολογιών που θα τον κατακερματίσουν διανοητικά για να τον διχάσουν. Θα λέγαμε πως οι περιοδικές επαναστατικές κινήσεις προσφέρουν υπηρεσία στους θεριστές καθε ανατρεπτικής κίνησης ώστε να απαλλάσονται απο τα ζιζάνια που απειλούν την ευταξία του ολιγαρχικού τους κήπου.

Συνοψίζοντας η βίαια επανάσταση στην δημοκρατία πρέπει να αποφεύγεται ως επιλογή διότι:

Α) χάνονται ζωές και πόροι που οδηγούν σε φτώχεια και οικονομική εξάρτηση που οδηγεί σε υποτέλεια κατα το Ελληνικό παράδειγμα.

Β) επιβαρύνονται πολλές γενιές με εκδικητικό διχαστικό πνεύμα που αποτρέπει την πλατειά συμμετοχή που απαιτεί η λειτουργία της δημοκρατίας. Η βίαια επιλογή είναι κατάλληλη για όποιον έχει κατά νού την επιβολή δικτατορίας του προλεταριάτου κατα τα ρωσικά πρότυπα ή λαϊκής τρομοκρατίας στα πρότυπα της γαλλικής κομμούνας.

Γ) αποκομένη απο το διεθνές περιβάλλον καταδικάζεται σε απομόνωση που οδηγεί σε κατάρευσή της.

Δ) στηριγμένη σε πρωσοποπαγή εξουσία για τις ανάγκες που επιτάσει ο αγώνας κινδυνεύει να μείνει ακέφαλη, να γίνει τυρρανική ή να καταλήξει προδομένη ανάλογα με το ήθος και τον χαρακτήρα των στρατιωτικών ηγετών της.

Εδώ καλό είναι να θυμηθούμε την τελευταία δημοκρατία με πολιτική και στρατιωτική εξουσία της Ρώμης. Μετά την πραξικοπηματική συγκέντρωση των εξουσιών απο την Σύγκλητο στο πρόσωπο ενός στρατηγου της, του Οκταβιανού Αύγουστου, ανηψιού του Ιούλιου Καίσαρα επίσης στρατηγού της και πραξικοπιματία, ουδέποτε παλινορθώθηκε Δημοκρατία τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια. Σπαράγματα Δημοκρατίας έμειναν σε ελεύθερες δυσπρόσιτες κοινότητες του Ταϋγέτου που εξόντωσε τον 11 ο αιώνα ο Νίκων Μετανοείται, στις δημογεροντίες της Μάνης και της Κρήτης στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, και την σύντομη επανασύστασή της στα Επτάνησα με ταυτόχρονη φυσικά επαναφορά του Εθνικού πολυθεϊσμού.

Η δημοκρατία όσο και να περιφρονεί την ιδιωτεία δεν επιβάλει την συμμετοχή στην εκκλησία του δήμου. Η παγκόσμια κληρονομιά και ειδικότερα ο δυτικός πολιτισμός απο την γλώσσα μέχρι τις τέχνες και τις επιστήμες, απο το δίκαιο έως την τεχνολογία βασίστηκε στον πλούτο που προέκυψε απο αυτήν την μέγιστη δυνατή συμμετοχή στα κοινά. Όταν οι άνθρωποι ξέφυγαν απο την αποκλειστική ενασχόληση με τον βιοπορισμό και διέθεσαν τον ελεύθερο χρόνο τους στην διαχείριση της Πολιτείας, τελικά διέθεσαν τα μυαλά και τις δεξιότητές τους όχι μόνο για την πόλη τους αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Έκτοτε η όποια εξέλιξη, έργο εφεύρεση ή τεχνικό επίτευγμα έγινε λάφυρο στην υπηρεσία των εξουσιαστών. Αντιγράφηκε απο στρατευμένους ειδικούς, έμμισθους υπηρέτες της εξουσίας ή ιδιοποιήθηκε απο ανθρώπους του πνεύματος για ιδιοτελείς σκοπούς, την προσωπική προβολή τους και τον πλουτισμό. Το πλούσιο γεύμα των δυτικών δίνεται πάνω στά ερείπια του κόσμου των Ελλήνων, του αρχαίου τρόπου πολιτικής ζωής που επιζητά και επιδιώκει την μέγιστη δυνατή συμμετοχή στα κοινά ώστε κάθε μέλος της κοινωνίας να θεωρεί τον πλούτο της πόλης και δικό του και έτσι να δίνει τον καλλίτερο εαυτό του.

Οι εξουσιαστές αρνούνται να αναγνωρίσουν το δικαίωμα στους πλείονες να συσκεφτούν και να αποφασίσουν για τα κοινά ορθότερα απο τους επαϊοντες, στον λαό δηλαδή να αποφασίζει ορθότερα απο τους ειδικούς. Και για να διασφαλίσουν την αποκλειστικότητα αυτου του προνομίου κανουν ότι μπορούν για να εξαθλιώσουν τον λαό για να απέχει απο αυτό το δικαίωμα του. Μετέρχονται όλων των ειδών τις αθλιότητες δημιουργώντας το πιό αισχρό περιβάλλον διαβίωσης ανθρώπου ώστε να τον καταστήσουν ακοινώνητο ατομιστή, ένα ανταγωνιστικό ανήθικο μισάνθρωπο που είτε θα βιοπορίζεται και θα πληρώνει τους φόρους του είτε θα παρανομεί, ώστε και στις δύο περιπτώσεις καθίσταται ακατάλληλος για την διαχείριση της εξουσίας που πρέπει να αφήνεται τους επαγγελματίες πολιτικούς στελέχη της οικονομικής ολιγαρχίας. Αν πάλι σηκώσει κεφάλι λοιδωρείται και συκοφαντείται ώς επικίνδυνος για την κοινωνία ώστε να δικαιολογηθούν οι κρατικές διώξεις και η βίαια καταστολή.

Στον ολιγαρχικό σύγχρονο τρόπο όπου οι ειδικοί αποφασίζουν και οι ειδικοί εκτελούν με λευκή λαϊκή εντολή στο όνομα του λαού, επετεύχθη το αμίμητο, σε ένα μόνο αιώνα να έχει δηλητηριαστεί η τροφική αλυσίδα, να εξαλειφθεί ένα τεράστιο μέρος της χλωρίδος και της πανίδος, να διαταραχθεί το οικοσύστημα ενός πλανήτη που έκανε τεσσεράμισυ δισεκατομύρια χρόνια να καταστεί βιώσιμος! Στον Ισοκρατικό τρόπο των αρχαίων Ελλήνων όπου οι ειδικοί προτείνουν, οι πολλοί αποφασίζουν και οι ειδικοί εκτελούν υπο των έλεγχο των πολλών, οι άνθρωποι έδωσαν το παράδειγμα μιάς απαράμιλλης εύνομης, ηθικής και δίκαιης πολιτισμένης κοινωνίας άριστα εναρμονισμένης με το οικοσύστημα.

Το πολυκεντρικό μοντέλο των πόλεων κρατών επέτυχε πολυπαραγοντική ανάπτυξη τυχαίων διαστολών επιμέρους τομέων που γινόντουσαν κοινό τμήμα και συνέθεσαν μια ανώτερη πραγματικότητα. Ας φανταστούμε το άπλωμα των κύκλων απο τις σταγόνες της βροχής σε μιά λίμνη που επικαλύπτει συνεχώς ο ένας τον άλλον για να καταλάβουμε γιατί υπάρχουν τόσες ομοιότητες και διαφορές στις τεχνικές αγγειοπλαστικής μεταξύ του Αιγειακού πολιτισμού και αυτού της ανατολικής ευρώπης ή του Σουμεριακού.

Το αίτιο αυτής της πολυπαραγοντικής ανάπτυξης είναι απλό και κρύβεται στην έννοια της λέξης αυτάρκεια. Το οικονομικό μοντέλο κάθε πόλεως προέκυπτε απο πρόταγμα της κοινωνίας, την ηθική διδαχή της εθνικής θρησκείας της που ήταν η αυτάρκεια και η οικονομία της πόλεως ώστε με την δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου η μεγάλη μεσαία τάξη να αποτελεί εξισοροπητικό παράγοντα ειρήνης και ευημερίας.

Αντίθετα το δόγμα της ολιγαρχίας είναι η διαρκής ανάπτυξη. Το οικονομικό μοντέλο που προκύπτει απο την βούληση των ολιγαρχών, την ηθική διδαχή μιας οικουμενικής θρησκείας είναι η επέκταση ισχύος και η κατάκτηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Αυτό σημαίνει εκμετάλευση των ανθρώπων και καταστροφή του περιβάλλοντος χώρου για την συγκέντρωση πλούτου και ισχύος στην ολιγαρχία. Στην πραγματικότητα ανάπτυξη σημαίνει φτωχοποίηση γής και ανθρώπων ώστε με την μεταφορά του πλούτου στα χέρια των λίγων και εκλεκτών η πολιτική και το σχέδιο διακυβέρνησης των λαών να ανήκει σε αυτούς με άλλα λόγια έχει αγοραστεί και αποτελεί τίτλο ιδιοκτησίας τους.

Είδαμε πως η μεταρύθμιση αποτελεί κυβερνητικό εργαλείο εκτόνωσης κοινωνικών εντάσεων στον κοινοβουλευτισμό και δεν συνιστά πολιτειακή μεταβολή δηλαδή στον αριθμό αυτών που μετέχουν στην νομοθετική δικαστική και εκτελεστική εξουσία.

Είδαμε πώς η επανάσταση είναι αμφίβολη στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της, έχει μεγάλο ανθρώπινο και υλικό κόστος και δεν βοηθά στον σκοπό της Ισοκρατίας ενώ όταν χρησιμοποιηθεί πρέπει να γίνει επιλεκτική και περιοριστική χρήση βίας προς το συμφιλιωτικό και ενωτικό κλίμα που προυποθέτουν οι δημοκρατικές διαδικασίες.

Η μεταβολή δεν είναι στις προθέσεις των εξουσιαστών γιατί σημαίνει παράδοση των συμφερόντων τους παραδοχή των εγκλημάτων τους και λαϊκή τιμωρία.Το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύνταγμα απαγορεύει την πολιτειακή μεταβολή που θα το καταργήσει. Για να γίνει σήμερα τέτοια μεταβολή στα πρότυπα της Δημοκρατίας του Θησέως του Δράκοντος, Σόλωνος και Κλεισθένους, θα πρέπει να εισχωρήσει στην βουλή ένα κόμμα με δημοκρατικούς όρους να πάρει την πλειοψηφία για να μεταβάλει το Σύνταγμα ώστε να εκχωρίσει εξουσίες στην Εκκλησία του Δήμου. Δες η δική μας επανάσταση-Η λύση στο εκλογικό αδιέξοδο. http://www.dimokratia.org/html/i-diki_mas_epanastasi.html

Παράλληλα το κόμμα θα οργανώσει την Εκκλησία του Δήμου σε καθε Πόλη-Νομό που θα νομοθετεί παράλληλα με το κοινοβούλιο και θα κατευθύνει την στάση του κόμματος μέχρι να το καταλύσει και με συνταγματική μεταβολή να παραδώσει την εξουσία στις Εκκλησίες των Πόλεων-Νομών. Οι εκκλησίες των δήμων θα οργανώσουν τις πολιτοφυλακές για την προστασία τους απο κρατικές και παρακρατικές διώξεις αλλά και για την προστασία της λαϊκής εξουσίας εωσότου τα σώματα ασφαλείας με Συνταγματική αλλαγή αφού έχουν ορκιστεί πίστη στο Σύνταγμα, υπαχθούν και πειθαρχήσουν στην εξουσία των Πολιτών που θα τα αφομοιώσουν.

Αυτομάτως οι κληρωτές πρυτανείες των Βουλών των Πόλεων-Νομών συνιστούν τα τμήματα Εθνικής βουλής με κινητή έδρα, άνευ άλλης κληρώσεως ενώ η στρατιωτική διοίκηση εκλέγεται αλλά και επανεκλέγεται απο τις Εκκλησίες των Δήμων των Πόλεων Κρατών κατά τα πρότυπα των 10 στρατηγών στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Οι πολιτοφυλακές συναποτελούν την εθνοφυλακή υπο την εκάστοτε στρατιωτική εκλεγμένη διοίκηση και έχουν χρέη στρατού και αστυνομίας με καθήκον την προστασία του Πολιτεύματος.

Συνεπώς η επιλογή ωφείλει να είναι η Μεταβολή του Πολιτεύματος, η αλλαγή των όρων του ολιγαρχικού παιχνιδιού και η αυτόματη υπαγωγή των σωμάτων ασφαλείας νόμιμα στον πραγματικό εντολέα τους τον λαό και όχι στους καταχραστές αντιπροσώπους του. Κάθε αντίδραση των ολιγαρχικών θα είναι αυτομάτως έκνομη, αντισυνταγματική, ενώ με την παράδοση της εξουσίας του κοινοβουλίου στις Βουλές των δήμων οι ολιγαρχικοί θα δώσουν απολογισμό στις Εκκλησίες του Δήμου ώστε να κρίνουν ενδεχόμενη παραπομπή τους στα λαϊκά δικαστήρια.

Τα αντιδραστικά τμήματα των σωμάτων ασφαλείας που πιθανώς να συνταχθούν με την έκπτωτη ολιγαρχία των επαγγελματιών πολιτικών θα έχουν πιά να αντιμετωπίσουν και εξίσου εξοπλισμένα και καταρτισμένα ένοπλα σώματα ασφαλείας και τα υπέρτερα σε πλήθος σώματα πολιτοφυλακής και εκ προιμίου θα ηττηθούν ενώ θα στερούνται νομιμότητος και ηθικής δικαίωσης αφού δεν θα εκπροσωπούν τον λαό.

Το μοντέλο αυτό όπως παρουσιάζεται στο «η Λύση στο εκλογικό αδιέξοδο» πρέπει να υιοθετηθεί απο τους Δημοκράτες κάθε χώρας ώστε να αποτραπεί η στρατιωτική παρέμβαση της ξένης ολιγαρχίας ενώ ιδιαίτερη προσοχή θα δοθεί στην στρατιωτική αυτάρκεια και υπεροχή της χώρας ώστε να προστατευθεί απο ξένες επιβουλές.

Συνεπώς η επανάσταση μπορεί να επιτύχει μόνο όταν συνταχθεί το σύνολο ή μεγάλο μέρος των σωμάτων ασφαλείας με αυτήν. Για να γίνει αυτό θα πρέπει εκτός απο ηθική να γίνει και νόμιμη, και για να γίνει νόμιμη οι επαναστάτες πρέπει να αρχίσουν σήμερα να νομοθετούν και μέσα και έξω απο το κοινοβούλιο των ολιγαρχικών. Αυτό έως ότου το Δημοκρατικό κόμμα αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία με τις υπάρχουσες εκλογικές αναμετρήσεις, αφού οι θέσεις του θα είναι οι αποφάσεις των μελών του και βουλευτές του τα κληρωτά μέλη του, μεταβάλει το Σύνταγμα και καταργήσει το κοινοβουλευτικό θεσμό παραδίδοντας την εξουσία εκεί που ανήκει, στους Πολίτες.

Μεγιστίας

Κράτος Δήμων

Αναρτήθηκε από Εφιάλτης