ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Η ένταση απεργιών και κινητοποιήσεων είναι προάγγελοι της προγραμματισμένης αλλαγής στην διακυβέρνηση της χώρας, που κατα τα φαινόμενα θα αναλάβει σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς καμμία ελπίδα της αλλαγής, όπως την φαντάζεται και την περιμένει ο απλός κόσμος

του Εμμανουήλ Σαρίδη

Εδώ και μερικές μέρες η Πανελλήνια Ομοσπονδια Συλλόγων Προσωπικού Εργαζομένων Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.) απεργεί. Στην ΝΕΤ, που μαζί με το κανάλι της Βουλής είναι η μόνη ελληνική τηλεόραση που πιάνω δορυφορικά στο Βερολίνο, εμφανίζεται μια ανακοίνωσή της, που γράφει: : «Η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. απεργει κατα των μέτρων της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και της συνεχούς μείωσης των κοινωνικών παροχών». Το αίτημα, γνωστό απο τα μηνύματα του ΤΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ, είναι σωστό, αλλά ποιός είναι ο αποδέκτης του: Θα εξαναγκάσουν οι απεργίες αυτούς που έλαβαν τα μέτρα φτωχοποίησης, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και μείωσης των κοινωνικών παροχών», τον Geoffrey Παπανδρέου, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και την Τρόικα να τα αναθεωρήσουν, όταν αυτά περιέχονται στα Μνημόνια και τα συνοδευτικά τους κείμενα που δεν ανατρέπονται απο το Σύνταγμα και υπόκεινται στο ανγκλικό δίκαιο; Δεν νομίζω, ότι τα προεδρεία των απεργούνταν δεν τα γνωρίζουν αυτά. Άρα; Άρα οι απεργίες αυτές, και αυτές που θα τις ακολουθήσουν, επιδιώκουν την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά και Σία και την ανάληψή της απο τον Αλέξη Τσίπρα. Για να επακολουθήσει μια επιστροφή στο σύστημα ΠΑΣΟΚ του μεγάλου προφέσορα της Οικονομίας Παπανδρέου. Μόνο που σήμερα δεν υπάρχουν ούτε οι πακτωλοί των πακέτων της Ενωμένης Ευρώπης, ούτε η δυνατότητα δανεισμού απο τις τράπεζες των τοκογλύφων. Τείχες Γιάννη, τείχα πάντα.

Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ., όπως και τα άλλα εργατικά σωματεία, είναι ο μοχλός, με τον οποίο ανεβαίνουν και κατεβαίνουν κυβερνήσεις. Τα σωματεία, τα οποία με τις ευλογίες και την κάλυψη του Ηγεμόνα έχουν κάνει τις δημόσιες υπηρεσίες και τους οργανισμούς μαγαζιά τους. Τα οποία ανοίγουν και κλείνουν όταν και όποτε θέλουν και όποτε το θελήσουν τα κέντρα λήψεως αποφάσεων του Ηγεμόνα. Το αποτέλεσμα είναι, η Ελλάδα να είναι σήμερα ένα failed state, ένα αποτυχημένο, διαλυμένο κράτος που φαινομενικά κυβερνάται απο ηλίθιους, πουλημένους και εκβιαζόμενους, στην πραγματικότητα όμως απο τα μαζικά μέσα και τις συντεχνίες, αυτές που με καθημερινές διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις όχι μόνο δεν αφησαν να λειτουργήσει κανενός είδος αναπτυξιακή πολιτική σ’ αυτό τον τόπο, αλλά κατέστρεψαν και όσες αξιόλογες βιομηχανίες υπήρχαν, ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, Πειραϊκή-Πατραϊκή, Ναυπηγεία κ.λπ. κ.λπ. Και μέσω της ΕΡΤ και των άλλων μαζικών μέσων τορπίλλιζαν κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια που έκανε η κυβέρνηση, φερ’ ειπείν του Καραμανλή μετα το 2004 και συνεχίζουν την ίδια τακτική ακόμη και σήμερα.

Η παροιμία λέει, ότι δεν πριονίζεις το κλαδί, πάνω στο οποίο κάθεσαι. Όταν παρα ταύτα το κάνεις, όπως καληώρα (ή κακή ώρα) η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. , τότε είσαι όχι μόνο βλάκας, αλλά και ένα αντεθνικό και καταστρεπτικό στοιχείο, ένας κατσαπλιάς, νταβατζής, ζόρικος, μπελαλής και τσαμπουκαλής. Και παρανοϊκός, γιατί νομίζεις ότι οι απεργίες σου θα υποχρεώσουν την κυβέρνηση να αναθεωρήσει τα Μνημόνια που έχει υπογράψει με τους αντιπροσώπους του Ηγεμόνα, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι αυτά, όπως έγραψα και παραπάνω, δεν είναι αναθεωρήσιμα και θα μπορούσαν να ανατραπούν μόνο απο μια συντακτική εθνοσυνέλευση, που θα αποφασίσει ένα νέο σύνταγμα ανατρέποντας το παλαιό και θα εκλέξει μια κυβέρνηση έξω απο τους κομματικούς συσχετισμούς. Κάτι που όμως δεν απαιτείς. Άρα άλλα επιδιώκονται, χωρίς ίσως να το γνωρίζεις, με αυτές τις κινητοποιήσεις και τις κοινωνικές αναστατώσεις.

Σε τι αποσκοπούν ή τι ρόλο παίζουν λοιπόν πραγματικά οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι κοινωνικές αναστατώσεις; Γνωρίζουμε, ότι τα σωματεία, πολλά μαζικά μέσα (τυπικό παράδειγμα η «Ελευθεροτυπία» για χρόνια, η «Αυγή» και άλλα τέτοια επικοινωνιακά λελούδια σήμερα) καθώς και η ελληνική διανόηση έχουν φορέσει εδώ και δεκαετίες μια αριστερίστικη προβιά και μάχονται, λέει, για τα συμφέροντα της εργατιάς και της πατρίδας μας. Μπλοκάροντας ότιδήποτε αποφασίσει η κυβέρνηση, καλό ή κακό, και παραλύοντας ή και διαλύοντας έτσι την πολιτικη και κοινωνική ζωή του τόπου. Τα αριστερίστικα αυτά σωματεία επέζησαν την επταετία των Στρατιωτικών και, ενισχυμένα απο την δύναμη που τους έδωσε το Παπανδρέικο, εγκαταστάθηκαν στις κρατικοποιημένες επιχειρήσεις, τις οποίες και έκαναν κτήμα και μπαχτσέ τους, μη επιτρέποντας σε κανέναν, μα σε κανέναν, να αλλάξει και το παραμικρό στην λειτουργία τους. Γιατί φυσικά το εκλαμβάνουν σαν μια απειλεί των “κεκτημένων” τους.

Και η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση στην Ελλάδα, τα ανέχεται όλα αυτά και υποκύπτει στην παντοδυναμία αυτής της κάστας, που ή ίδια έτσι συντηρεί σαν φίδι κολοβό στον κόρφο της. Γιατί στον φραστικό αριστερισμό και τα κούφια κοινωνικά αιτήματά τους δεν έχει να αντιτάξει κάποιο εναλλακτικό επιχείρημα, καμμιά ουσιαστική αναπτυξιακή πολιτική. Σε αντίθεση με τα συνδικάτα της Γερμανία, τα προεδρεία των οποίων είναι εξαρτήματα της κρατικής πολιτικής και οικονομίας και η κάποια σοσιαλίζουσα φρασεολογία τους έχει μείνει ένα απλό κέλυφος των πάλαι ποτέ δυναμικών κινητοποιήσεων τους. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της Γερμανίας καθορίζουν σήμερα μαζί με την κυβέρνηση, ή μάλλον η κυβέρνηση καθορίζει μαζί με τα συνδικάτα, τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις, επιτρέποντας τα που και πού να οργανώσουν μια διαδήλωση έξω απο κάποια βιομηχανική επιχείρηση, στην οποία θα συγκεντρωθεί μια χούφτα ανθρώπων με κόκκινα πλαστικά μπουφάν και κοκκινες σημαίες που τους έδωσε το συνδικάτο, θα μείνουν μερικές ώρες σφυρίζοντας με τις σφυρίχτρες του συνδικάτου και μετα θα πάνε στα σπίτια τους. Αυτό είναι όλο κι’ όλο.

Η Γερμανία είναι όμως και ένα απο τα Κέντρα που χρησιμοποιεί ο Ηγεμόνας για τον έλεγχο του συστήματος παγκοσμιοποίησης του κόσμου (το άλλο είναι οι ΗΠΑ με τον μισθοφορικό στρατό τους). Έτσι η Γερμανία, σε συνεργασία με άλλα κέντρα αποφάσεων του Ηγεμόνα, υποθάλπει με τα πλοκάμια της ανά τον κόσμο διακρατικές έριδες (Ελλάδα-Τουρκία, Γεωργία-Ρωσία κ.λπ.). Ένας άλλος τρόπος ασκησης ελέγχου, πολύ επίκαιρος σήμερα, είναι η υποστήριξη κοινωνικών αναστατώσεων με σκοπό την αλλαγή καθεστώτος, το περίφημο regime change. Το οποίο αποσκοπεί άλλοτε στην αποκαθήλωση ηγετών που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση (Ιράκ, Λιβύη, σήμερα Συρία, αύριο Ιράν κ.λπ.) και άλλοτε στην δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών αναστατώσεων, που μπλοκάρουν ή παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της κρατικής μηχανής στις στοχοποιημένες χώρες, που κι’ αυτές, γνωστές σαν παρδαλές επαναστάσεις, επιδιώκουν την σύντομη αλλαγή καθεστώτος (Σερβία, Γεωργία, Ουκρανία και αλλού), ή την δημιουργία προβλημάτων, που μπλοκάρουν μερικά ή ολικά την κυβέρνηση μιας χώρας. Τέτοιες φασαρίες βρίσκονται εν εξελίξει στην Κίνα (με το κίνημα ανεξαρτησίας στο Θιβέτ ή τις αναταραχές των Ουιγκούρων στην επαρχία Ξινγκγιάν), στην Ρωσία, με τις συνεχείς διαδηλώσεις εναντίον του Πούτιν και στην Ελλάδα, με μία παρδαλή επανάσταση, που βρίσκεται σε εξέλιξη απο την περασμένη δεκαετία και, σε αντίθεση με τις ισχυρές χώρες Κίνα και Ρωσία, έχει μπλοκάρει απόλυτα την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου.

Αυτό στην Ελλάδα, όπου τώρα επικρατεί θρήνος και οδυρμός και τριγμός των οδόντων, δεν έχει γίνει και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, ότι δηλαδή εδώ και καιρό έχουμε μια απ’ έξω τροφοδοτούμενη παρδαλή επανάσταση. Σκοπός της ήταν – και είναι – η παρεμπόδιση μιας προσέγκισης με την Ρωσία (αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη), η ανάληψη της εξουσίας απο τον Geoffrey Παπανδρεου, η προσφυγή στο εβραίικο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα Μνημόνια και τα συνοδευτικά και τέλος οι αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή η παράδωση των βασικών δημοσίων έργων υποδομής και του δημοσίου πλούτου (λιμάνια, αεροδρόμια, ύδρευση, πετρέλαια, όλα, ΟΛΑ) στους σιωνιστικών συμφερόντων επενδυτές, που περιμένουν στούς βατήρες να περάσουν τα νομοσχέδια απο το Κοινοβούλιο – για να εφορμίσουν.

Για τον σκοπό αυτό χρειάζονται κοινωνικές αναταραχές και διαδηλώσεις με τελείως αφηρημένες και νεφελώδεις αξιώσεις (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.: «Απεργούμε γιατί δεν θα αφήσουμε κανέναν περαστικό να παίζει με το ψωμί μας»). Που θα αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου απο τα ουσιώδη: Την αντίληψη, ότι το χρέος «δεν είναι βιώσιμο», ότι όσες δόσεις και να πάρει η τοξικομανής Ελλάδα, δεν πρόκειται να σωθεί, να βγεί απο την παγίδα του χρέους. Και το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου.

Το ένα εργαλείο λοιπόν για την διατήρηση της τοξικομανούς Ελλάδος εν ζωή, για να παίρνει απο τον Dealer τα σκονάκια της, είναι τα σωματεία. Και το δεύτερο τα πολιτικά κόμματα, με πρώτο το ΚΚΕ και τον ΤΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος προορίζεται σαν το κόμμα που θα αναλάβει την κυβέρνηση, μόλις τελειώσει το νταβατούρι με την ψήφιση και των τελευταίων μέτρων απο την Βουλή. Τις φασαρίες τις έχουν αναλάβει εργολαβικά τα δύο αυτά κόμματα, που βρίσκονται σε στενή επικοινωνία με το εβραιοκρατούμενο γερμανικό DIE LINKE, Η Αριστερά. «Οργανωμένη απειθαρχία» στις αποφάσεις της κυβέρνησης, ζήτησε η πάπια του ΚΚΕ, κυρία Παπαρήγα, στην πορεία του ΠΑΜΕ προς τη Βουλή. Και ο επίδοξος διάδοχος του Σαμαρά, Αλέξης Τσίπρας, αξιώνει «εκλογές εδώ και τώρα».

Όποιος όμως ταλαίπωρος νομίζει, ότι ο Τσίπρας σαν Πρωθυπουργός θα σώσει την χώρα, πλανάται πλάνην οικτρά. Διότι η Ελλάδα επι πρωθυπουργίας Τσίπρα θα παραμείνει στην Ενωμένη Ευρώπη. Και για να ικανοποιήσει τα αιτήματα του κόσμου (εργασιακά, συντάξεις, επιδόματα) δεν θα έχει πλέον τα πακέτα με τα δισεκατομμύρια απο την Ενωμένη Ευρώπη, ούτε και την πρόσβαση στις τράπεζες των τοκογλύφων των Παπανδρέηδων, όπως φαντάζονται οι αφελείς.

Και τότε πώς θα κυβερνήσει; Η συνταγή, με συμβουλές απο την «Η Αριστερά» της Γερμανίας, ετοιμάζεται ήδη στα ειδικά μαγειρεία: Είναι οι δίκες που θα κάνει εναντίον κάποιων επιλεγμένων καταχραστών χρήματος απο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Έτσι για να περνάμε τον καιρό μας, βρίζοντας ο ένας τον άλλο και μην βλέποντας τι μας γίνεται.

Δεν θα ήθελα όμως να κλεισω το άρθρο μου χωρίς κάποιες θετικές προοπτικές, που μπορεί να είναι κάπως θεωρητικές και ουτοπιστικές, όμως αυτές είναι, άλλο τι δεν φαίνεται ορατό. Είναι αυτό που έγραψα και παραπάνω, η λαϊκή σύναξη και η συντακτική εθνοσυνέλευση, που θα αποφασίσει ένα νέο σύνταγμα ανατρέποντας το παλαιό και θα εκλέξει μια κυβέρνηση έξω απο κομματικούς συσχετισμούς. Που θα επιστρέψει στην Δραχμή και θα μπορεί, χωρίς Μνημόνιο, να συνεργάζεται με κράτη έξω απο την “επικράτεια” του Ηγεμόνα.

 Dimitrios Adamopoulos makrinitsa@hotmail.com