31/01/2012
του Γιώργου Χατζημαρκάκη
Αυτές τις μέρες στο Νταβός ο ιδρυτής του φόρουμ Κλάους Σουάμπ έδωσε το στίγμα της σύγχρονης κρίσης του Καπιταλισμού αφήνοντας να εννοηθεί ότι το μοντέλο των αγορών που εξελίχθηκε στο Δυτικό κόσμο αργοπεθαίνει.
Η συζήτηση στη Γερμανία και τη Γαλλία έχει ανοίξει και πλέον είναι σαφές πως το οικονομικό μοντέλο κλυδωνίζεται. Δεν υπάρχει ομιλητής, εκτός των Γερμανών, που να υπερασπίζεται το σύγχρονο «γερμανικό» μοντέλο λιτότητας.
Την ώρα μιας ορατής κατάρρευσης, ένα σημαντικό μέρος της Γερμανικής πολιτικής ηγεσίας με μια συμπεριφορά ψυχαναγκαστικής εμμονής, κρατά όλη την Ευρώπη σε ομηρία.
Πρακτικά αυτή η αντίληψη βρίσκει την εφαρμογή της στο πρόγραμμα που προσπαθεί να επιβάλλει η Τρόικα στην Ελλάδα και στις απαιτήσεις που εγείρει από τη χώρα. Πήρε δηλαδή μια συνταγή ιδεολογημάτων, την ανακάτεψε στο μίξερ και προσπαθεί να την εφαρμόσει ανεξαρτήτως αποτελέσματος στην κοινωνία. Προέχει η ιδεολογία και η εφαρμογή της.
Είναι η τραγική συνέπεια της αποτυχημένης προσπάθειας να εφαρμόσουν τον Φρίντμαν, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, χωρίς καν να κατανοούν το σύνολο της σκέψης του. Για αυτό και τόσα λάθη, όπως η πρόταση για κατάργηση του βασικού μισθού που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα.
Το πιο περίεργο και συνάμα ανησυχητικό στοιχείο είναι πως το οικονομικό μοντέλο της πολιτικής που έχει επιβάλλει η Τρόικα στην Ελλάδα, ιστορικά προϋπήρξε στη Γερμανία υπό τον Καγκελάριο της Δημοκρατίας της Βαιμάρης Χάινριχ Μπρούνινγκ, όταν μέσα στη μεγάλη ύφεση που ακολούθησε το κραχ του 1929, επέμενε σε μέτρα λιτότητας και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Η πολιτική πρακτική να συνδυάσει την διαχείριση της βαριάς οικονομικής κρίσης με μια σκληρή λιτότητα, οδήγησε σε έξι εκατομμύρια άνεργους και άνοιξε το δρόμο στα ακροδεξιά στοιχεία οδηγώντας στο τέλος της Δημοκρατίας και στην τρομοκρατία του Χίτλερ.
Αυτή την καταστροφική ιστορική συνέπεια την πλήρωσε βαριά η Ευρώπη. Η Γερμανία ισοπεδώθηκε. Η απάντηση όμως της παγκόσμιας κοινότητας, δεν ήταν η τιμωρία των Γερμανών. Αντιθέτως, με το σχέδιο Μάρσαλ δόθηκε μια κρίσιμη βοήθεια για ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας, η οποία και πέτυχε.
Είναι απίστευτο που στο Βερολίνο και στη Φρανκφούρτη μοιάζουν σα να απώλεσαν την ιστορική μνήμη.
Η πρωτοβουλία για ένα Επίτροπο λιτότητας, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι απαράδεκτη. Υπηρετεί τη λογική μιας Γερμανικής Ευρώπης κι όχι μιας Ευρωπαϊκής Γερμανίας. Τέτοιες εξελίξεις δεν θα υπήρχαν στη Γερμανία του Σμιτ, του Κολ, του Μπράντ και του Αντενάουερ. Η λήθη είναι ο πιο επικίνδυνος σύμβουλος στη πολιτική σκηνή της Γερμανίας.
Ας μην ξεχνούν κάποιοι πως η Γερμανία έχει κερδίσει 45 δις από τα επιτόκια τα τελευταία χρόνια αλλά κανείς δεν το ομολογεί. Όλοι αποσιωπούν την πραγματικότητα αυτή. Ούτε βέβαια ομολογούν πως δεν έχουν δώσει ούτε ένα σεντ στα δάνεια προς την Ελλάδα. Έχουν δώσει μόνο εγγυήσεις.
Είναι προφανές πως πορεύονται σ’ ένα δρόμο, που σε λίγο θα τους οδηγήσει στη ντροπή και την απαξίωση γιατί καταστρέφουν ένα λαό.
Το τραγικό στοιχείο όμως της πρότασης για Επιτροπεία, είναι πως ορίζει ως προτεραιότητα την κάλυψη του χρέους έναντι της επιβίωσης ενός λαού.
Δεν προσμετρά τη σημασία που έχει η προώθηση της ανάπτυξης. Την αναγκαιότητα για νέες θέσεις εργασίας και την αποτροπή του ενδεχομένου να μετατραπεί η Ελλάδα σε Κόσσοβο από την ανέχεια και την πείνα. Δεν υπολογίζει τους 30.000 άστεγους της Αθήνας και την ορατή εξαθλίωση που αποτυπώνεται στην αναζήτηση τροφής στους κάδους των σκουπιδιών.
Η πρόταση, προφανώς, δεν έχει κανένα ηθικό έρεισμα ούτε τηρεί καμία αρχή στοιχειώδους αλληλεγγύης. Επιπρόσθετα όμως δεν καλύπτεται νομικά από τις συνθήκες. Δεν έχει προηγούμενο και ακυρώνει τον πυρήνα της συνοχής στην Ε.Ε. Ξεφεύγει από κάθε αντίληψη της κοινής ευρωπαϊκής πορείας.
Τέτοιες λογικές δεν πρέπει να εφαρμοστούν. Ήρθε η ώρα του ελέγχου. Στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν θα μείνουμε απαθείς. Από σήμερα πρέπει να αρχίσει ο έλεγχος στα θεσμικά όργανα, για τα μέτρα και τις προτάσεις της Τρόικας.
*Ο Γιώργος Χατζημαρκάκης είναι Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Leave a Reply