«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Αφιέρωμα τους  ήρωες της Ελληνικής επανάστασης του 1821

1

Αυτοί ήταν οι οπλαρχηγοί και οι εμβληματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής επανάστασης, για ελάχιστους  υπάρχει διχογνωμία.

Οι σταυραετοί της λευτεριάς που έπιασαν τα όπλα και μπαρούτιασαν τον τόπο

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

 (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843) ήταν Έλληνας κλέφτης, καπετάνιος, στρατηγός με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, πολιτικός, πληρεξούσιος, σύμβουλος της Επικράτειας. Έμεινε γνωστός και ως Γέρος του Μοριά.

Κολοκοτρώνης Θεόδωρος  – (Ραμαβούνι Μεσσηνίας 1770 ­ Αθήνα 1843)

Η σημαντικότερη ηγετική φυσιογνωμία της Επανάστασης.

Το όνομα του Κολοκοτρώνη συνδέθηκε με τις σημαντικότερες φάσεις του Αγώνα στην Πελοπόννησο.

Ο πατέρας του Κωνσταντής Κολοκοτρώνης πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση του Ελληνισμού, που υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β” της Ρωσίας το 1770, και σκοτώθηκε σε συγκρούσεις μαζί με δύο αδελφούς του.

Τα γεγονότα αυτά υπήρξαν καθοριστικά για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. “Aρχισε τη δράση του το 1805, όταν πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του ρωσικού στόλου την περίοδο του ρωσοτουρκικού πολέμου.

Αργότερα υπηρέτησε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα που οργάνωσαν οι “Aγγλοι και τιμήθηκε με το βαθμό του ταγματάρχη για τη δράση του εναντίον των Γάλλων.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και άρχισε με πάθος να προετοιμάζει τον Αγώνα στην Πελοπόννησο.

Με την έναρξη της Επανάστασης αναδείχτηκε η στρατιωτική ιδιοφυία του Κολοκοτρώνη.

Η παράδοση της Καλαμάτας (23 Μαρτίου 1821), η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), οι νίκες στο Βαλτέτσι, τα Βέρβενα και τα Δολιανά εδραίωσαν το κύρος του ως στρατιωτικού ηγέτη, παράλληλα όμως προκάλεσαν και τις πρώτες αντιδράσεις μερίδας των τοπικών αρχόντων.

Η αντίδραση αυτή κορυφώθηκε με την έλευση του Δ. Υψηλάντη που επεδίωξε να οργανώσει πολιτικά την Επανάσταση, και πήρε τη μορφή ανοικτής ρήξης μεταξύ στρατιωτικών και προκρίτων.

Ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να συνδιαλλάξει τις αντιμαχόμενες μερίδες και να αποτρέψει την κατάρρευση της νεαρής Επανάστασης.

Στις 26 Ιουλίου 1822 η ιστορική νίκη του στα Δερβενάκια οδήγησε στον αποδεκατισμό της στρατιάς του Δράμαλη, διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο και επικύρωσε, για μια ακόμα φορά, τις εξαιρετικές στρατιωτικές ικανότητες του «Γέρου» του Μοριά.

Οι επιτυχίες αυτές δεν απέτρεψαν τη συνεχιζόμενη και κλιμακούμενη αντιπαράθεση μεταξύ στρατιωτικών και κυβερνητικών, της οποίας θύμα υπήρξε και ο Κολοκοτρώνης.

Στις ένοπλες συγκρούσεις ο γιος του Πάνος και ο ίδιος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο Ναύπλιο.

Ο Κολοκοτρώνης αμνηστεύτηκε από την κυβέρνηση την περίοδο που ο Ιμπραήμ αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο και μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη προσπάθησε να εμποδίσει την ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους και να εμψυχώσει το δοκιμαζόμενο πληθυσμό.

Ως το τέλος της Επανάστασης ο Κολοκοτρώνης συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής.

Υποστήριξε θερμά τον Καποδίστρια και δέχτηκε με ενθουσιασμό την εκλογή του Όθωνα.

Η διαφωνία του με τα μέτρα και την πολιτική της Αντιβασιλείας κατέληξε στη δίωξη και την πολύκροτη δίκη του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με το Δημ. Πλαπούτα παρά τις διαφωνίες των Τερτσέτη και Πολυζωίδη.

Με την ενηλικίωση του Όθωνα πήρε χάρη, ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του συμβούλου της Επικρατείας.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο »Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836».

Τα «Απομνημονεύματα» του Κολοκοτρώνη αποτέλεσαν και αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κείμενο που λέει "ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ? TI ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ? ΣΗΚΩΣΟΥ ΑΠΑΝΩ! ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ OPOOI ΜΙΛΟΥΜΕ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ"

εικόνα_2021-03-24_002352

Λόγος του Κολοκοτρώνη

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την επανάσταση την Επανάσταση, δεν συλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με «σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις ουτό το σκοπό και κάναμε την επανάσταση.. Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και εις τα μπιλιάρδα.

Να δοθήτε εις τα σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το υπόλοιπο της ζωής σας παρά να περάσετε τεσσάρους, πέντε χρόνους τη νεότητα σας και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθητε εις τα γράμματα σας.»

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΟΙ  (ΤΣΕΡΓΙΝΙΔΕΣ)

Η Οικογένεια Κολοκοτρώνη είναι παλιά ελληνική οικογένεια κλεφτών, η οποία ανέδειξε πολιτικούς και κυρίως στρατιωτικούς.

Σημαντικότερος εκπρόσωπός της είναι ο  αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ (1770 – 1843)

Η δεσπόζουσα στρατιωτική  φυσιογνωμία του αγώνα του 1821

«Ο Γέρος του Μοριά»

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Παλαιάς Μεσσηνίας στις 5 Απριλίου του 1770.

Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και μάνα του η Ζαμπέτα, το γένος Κωτσάκη, από την Αλωνίσταινα.

Δεκαπεντάχρονος έγινε κλέφτης και αρματολός στην επαρχία Λονταριού (Λεονταρίου).

Εικοσάχρονος πήρε γυναίκα του την Αικατερίνη Καρούτσου, κόρη του προεστού του Λονταριού Δημήτρη Καρούτσου, που σκότωσαν οι Τούρκοι.

Συνεργάστηκε με τον πρωτοκλέφτη Ζαχαριά, που είχε ιδρύσει ένα είδος ομοσπονδίας των κλεφταρματολών του Μοριά.

Ο Θ. Κολοκοτρώνης ήταν αρχηγός των κλεφταρματολών στην Αρκαδία, στο κέντρο της Πελοποννήσου, και αποτελούσε τον πιο σημαντικό κρίκο της ομοσπονδίας των κλεφταρματολών του Μοριά.

Το 1803 επικηρύχτηκε με σουλτανικό φιρμάνι, αλλά ο Kολοκοτρώνης ήταν άπιαστος.

Aπό το 1805 οι διώξεις οξύνονται και ο Κολοκοτρώνης πέρασε από τη Μάνη στη Ζάκυνθο (Μάης 1806) εξακολουθώντας τον αγώνα κατά των Τούρκων στην ξηρά και τη θάλασσα μέχρι το τέλος του 1808, με την άδεια αρχικά των Ρώσων και κατόπιν των Γάλλων.

Το Γενάρη του 1809 εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε στο «πρώτο σύνταγμα ελαφρού ελληνικού πεζικού του δούκα της Υόρκης» ως καπετάνιος (λοχαγός) και ως ταγματάρχης για δύο χρόνια.

Στη συνέχεια και μέχρι το 1821 έζησε στη Ζάκυνθο ως ιδιώτης ασχολούμενος με το ζωεμπόριο, για να ζήσει την οικογένειά του (σύζυγο, μητέρα και 5 παιδιά), που είχε εγκατασταθεί στη Ζάκυνθο από το 1807.

Το Δεκέμβρη του 1818 κατηχήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στη Ζάκυνθο.

Το Γενάρη του 1821 επέστρεψε στο Μοριά και έθεσε τον εαυτό του και το μυαλό του στην υπηρεσία  της πατρίδας και της επανάστασης.

Το στρατηγικό μυαλό του, η παλικαριά του και ο άδολος πατριωτισμός του έγιναν φανερά στις πολεμικές επιχειρήσεις (Καλαμάτα, Βαλτέτσι, Τριπολιτσά, Ακροκόρινθο,  εκστρατεία Δράμαλη, Ανάπλι), στη στάση που κράτησε στον εμφύλιο (1823-1825) απέναντι στους κοτζαμπάσηδες και πολιτικούς και στην ικανότητά του να κρατάει άσβηστη τη φωτιά της επανάστασης στις ψυχές των απλών ανθρώπων στις πολύ δύσκολες στιγμές για την εξέλιξη του αγώνα.

Υποστήριξε τον Καποδίστρια, τόσο στη συνέλευση της Τροιζήνας να εκλεγεί Κυβερνήτης της Ελλάδας, όσο και την προσπάθειά του να οργανώσει το κράτος.

Επί Αντιβασιλείας, συνελήφθη ο Κολοκοτρώνης (07 Σεπτεμβρίου 1833), ως συνωμότης κατά του θρόνου και των Αντιβασιλέων, και καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Πλαπούτα ( 26 Μαΐου 1834).

Αντιδράσεις εσωτερικές και εξωτερικές μετρίασαν την ποινή σε εικοσαετία, και ο Όθωνας – με την ενηλικίωσή του – τους χάρισε την ποινή και τους αποφυλάκισε (27 Μαΐου1835).

Τότε ο Κολοκοτρώνης ονομάστηκε Στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του Συμβούλου της Επικρατείας.

Σύντροφο της ζωής του τα τελευταία χρόνια είχε τη Μαργαρίτα Βελισάρη από τα Χαλκιάνικα των Καλαβρύτων, με την οποία απέκτησε και ένα παιδί το 1836.

Πολύτιμη ιστορική πηγή αποτελούν τα απομνημονεύματα που κατέγραψε ο Τερτσέτης καθ’ υπαγόρευση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής Φυλής  από το 1770 έως τα 1836».

«Ο Γέρος του Μοριά» πέθανε από συμφόρηση, στις 4 Φλεβάρη του 1843.

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ή ΓΕΝΝΑΙΟΣ (1805 – 1868)

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ή ΓΕΝΝΑΙΟΣ (1805 – 1868)

Δευτερότοκος  γιός του Θεόδωρου  Κολοκοτρώνη. Οπλαρχηγός

Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στη Στεμνίτσα το 1805 περίπου.

Μεγάλωσε στη Ζάκυνθο, όπου είχε καταφύγει ο πατέρας του και εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα.

Στις 23 Μαρτίου 1821 μετέβη κρυφά στο Μοριά (Πυργί Ηλείας) με τον αδελφό του Πάνο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αγώνα.

Πήρε το βάπτισμα του πυρός στον Πύργο κατά της επιδρομής των Λαλαίων Τούρκων και κατόπιν προχώρησε προς την Αρκαδία να ανταμώσει τον πατέρα του, υπό τις διαταγές του οποίου πολέμησε.

Ήταν θαρραλέος και ριψοκίνδυνος και τον ονόμασαν Γενναίο, από την στάση που επέδειξε κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς.

Ο Γενναίος πολέμησε στον Πύργο και στην Τριπολιτσά, όπως αναφέρθηκε, στις μάχες της Πάτρας και της Δ. Ελλάδας, εναντίον του Δράμαλη στα Δερβενάκια (1822), εναντίον του Ιμπραΐμ από το 1825, εναντίον του Κιουταχή το 1827, καθώς και στην Αττική για να ενισχύσει τον Καραϊσκάκη.

Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη και τη διάλυση του στρατοπέδου του Πειραιά, επέστρεψε στο Μοριά, για να συνεχίσει τον πόλεμο κατά του Ιμπραΐμ και να βοηθήσει τον αγώνα του πατέρα του κατά του προσκυνήματος.

Κατά την περίοδο του εμφυλίου (1823-1825) τάχθηκε στο πλευρό του πατέρα του.

Το 1828 στεφανώθηκε τη Φωτεινή Τζαβέλλα, αδελφή του Κίτσου Τζαβέλλα.

Στην Καποδιστριακή περίοδο τάχθηκε με τον Κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια, ενώ αργότερα αντιτάχθηκε στην πολιτική της Αντιβασιλείας, περιέπεσε σε δυσμένεια και παρέμεινε στη φυλακή για αρκετό διάστημα.

Επί  Όθωνος χρημάτισε υπασπιστής του βασιλιά (1836), Γερουσιαστής (1844) και Πρωθυπουργός (1862).

Όταν ξέσπασε η επανάσταση αρνήθηκε, ως Πρωθυπουργός, να καταστείλει με όπλα την επανάσταση που οδήγησε στην εκθρόνιση του Όθωνα.

Η οργή του λαού στράφηκε και εναντίον του Γενναίου, ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό.

Επέστρεψε οριστικά το Φλεβάρη του 1863, πάσχων από αγιάτρευτη αρρώστια. Είχε αποκτήσει δύο γιούς και πέντε κόρες.

Ο Γενναίος συγκέντρωσε και δημοσίευσε το 1856 πλήθος πολυτίμων εγγράφων και επιστολών του αγώνα με τον τίτλο «Ελληνικά Υπομνήματα», ενώ το 1955 εκδόθηκαν τα απομνημονεύματα που άφησε.

Πέθανε στις 23 Μαΐου του 1868.

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΠΑΝΟΣ (1798 – 1824)

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΠΑΝΟΣ (1798 – 1824)

Ο μεγαλύτερος γιος του Θ. Κολοκοτρώνη – Φιλικός. Οπλαρχηγός

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης μεγάλωσε στη Ζάκυνθο, όπου στις 20 Δεκεμβρίου του 1818, σε ηλικία 20 χρόνων, μυήθηκε από τον πατέρα του στη Φιλική Εταιρεία.

Είχε σπουδάσει στην Ακαδημία της Κέρκυρας, ήταν μαθηματικός και γνώριζε καλά την αρχαία ελληνική και την ιταλική γλώσσα, καθώς και λίγα γαλλικά.

Στις 23 Μαρτίου 1821 ζήτησε άδεια μαζί με το μικρότερο αδελφό του Γενναίο από τις αγγλικές αρχές της Ζακύνθου, να φύγουν για το Μοριά.

Οι Άγγλοι δεν το επέτρεψαν και αναγκάστηκαν να φύγουν κρυφά για το Μοριά, όπου ανέπτυξαν αξιόλογη πολεμική δραστηριότητα.

Ξεμπάρκαραν στην Ηλεία και πήραν μέρος στη μάχη που έγινε στον Πύργο κατά των Λαλαίων Τούρκων.

Προχώρησαν ύστερα στην Αρκαδία και ανταμώθηκαν με τον πατέρα τους. Όταν ο Θ. Κολοκοτρώνης πήγε στο Άστρος να υποδεχτεί το Δημήτριο Υψηλάντη, οι Τούρκοι της Τριπολιτσάς βγήκαν με ισχυρές δυνάμεις εναντίον των Ελλήνων.

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης τους αντιμετώπισε δείχνοντας παράλογη τόλμη.

Όταν κατελήφθη η Τρίπολη από τους Έλληνες, οι Τριπολιτσιώτες ζήτησαν από το Θ. Κολοκοτρώνη με αναφορά τους να τους αφήσει τον Πάνο πολιτάρχη, και τον άφησε, η δε Πελοποννησιακή Γερουσία τον ονόμασε χιλίαρχο και τον έστειλε ως αντιπρόσωπό της για την παραλαβή του Αναπλιού.

Πολέμησε κατά των Τούρκων του Δράμαλη και συμμετείχε στη φύλαξη των Σπετσών, ώστε να μη γίνουν Τουρκικές αποβάσεις.

Το Φλεβάρη του 1823 στεφανώθηκε την κόρη της Μπουμπουλίνας, Ελένη, στο Ανάπλι.

Μετά τη Συνέλευση του Άστρους, το Εκτελεστικό Σώμα διόρισε τον Πάνο φρούραρχο στο Ανάπλι.

Η πολιτική του δράση συνδέεται με τις εμφύλιες διενέξεις ανάμεσα σε πολιτικούς και στρατιωτικούς, όπου τάχθηκε με το μέρος του πατέρα του (1823-1824).

Συγκεκριμένα, όταν ένα μέρος βουλευτών, φίλοι του Μαυροκορδάτου,  αντενεργούσαν στο έργο του Εκτελεστικού Σώματος και των Στρατιωτικών, ο Πάνος Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς αντέδρασαν λόγω και έργω.

Ανάλογα έπραξε ο Πάνος και με το δεύτερο εκτελεστικό, την παράνομη κυβέρνηση Κουντουριώτη.

Κατά τη δεύτερη φάση του εμφυλίου ο Πάνος συγκρούστηκε με τα στρατεύματα του Παπαφλέσσα και Μακρυγιάννη στη Μεσσηνία και αφού τα διέλυσε ανέβηκε στην περιοχή της Τριπολιτσάς.

Στις 13 Νοεμβρίου 1824 , κατευθυνόμενος προς Σελίμνα, όπου βρισκόταν ο πατέρας του, έπεσε σε κυβερνητική ενέδρα και σκοτώθηκε.

Ο θάνατος του Πάνου επέδρασε διαλυτικά στο στρατόπεδο των «ανταρτών», διότι ο Θ. Κολοκοτρώνης δεν είχε διάθεση να συνεχίσει τον αγώνα κατά των κυβερνητικών και αποτραβήχτηκε στη Στεμνίτσα.

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΜΑΡΚΟΣ

Αγωνιστής από το Λιμποβίτσι.

Εξάδελφος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Γεννήθηκε στα 1756.

Πολέμησε στα Ορλωφικά και ιδιαίτερα έδρασε το 1779 κατά την εξόντωση των Αλβανών στα Τρίκορφα.

Παρά την ηλικία του πολέμησε τους Τούρκους μαζί με τους τέσσερις γιους του. Από τα γεράματα και τις κακουχίες του πολέμου, τυφλώθηκε.

Πέθανε τον Δεκέμβριο του 1838 ευχαριστημένος που είδε την πατρίδα του ελεύθερη.

Νικηταράς, ο τουρκοφάγος

Νικηταράς ο «Τουρκοφάγος«

(Νικήτας Σταματελόπουλος)

Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος ή ΤΟΥΡΚΟΛΕΚΑΣ) – (Μεγάλη Αναστάσοβα Μεσσηνίας, 1787- Πειραιάς, 1849)

Φιλικός και σημαντικός οπλαρχηγός του 1821

Από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς του 1821, ανηψιός και στενός συνεργάτης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Το 1805 μετά το θάνατο του αρματολού πατέρα του, ακολούθησε τον Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Καλαμάτα, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης.

Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας ο Νικηταράς με τον Παπαφλέσσα και τον Κολοκοτρώνη βάδισαν προς την Αρκαδία με σκοπό την άλωση της Τριπολιτσάς. Λίγες μέρες μετά τη μάχη στο Βαλτέτσι απέκρουσε στα Δολιανά την επίθεση 6000 Τούρκων που άφησαν στο πεδίο της μάχης 300 νεκρούς και το σύνολο των πυροβόλων τους. Τότε ονομάστηκε «Τουρκοφάγος».

Το καλοκαίρι του 1822 μαζί με άλλους οπλαρχηγούς συνέτριψε το Δράμαλη.

Η δράση του συνεχίστηκε στην Αττική και την Πελοπόννησο.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη.

Μετά την άφιξη του Καποδίστρια υπήρξε από τους στενούς συνεργάτες του. Αν και ανήκε στη ρωσόφιλη παράταξη δεν έλαβε ενεργό μέρος στις πολιτικές διαμάχες, ήταν όμως σαφής η αντίθεσή του προς τους Βαυαρούς.

Ο Νικηταράς γεννήθηκε στη Μεγάλη Αναστασίτσα (Νέδουσα) το 1787. Γιός του Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας το γένος Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Κολοκοτρώνη, μαθήτεψε κοντά στο Ζαχαριά και τον Κολοκοτρώνη. Το 1805, μετά το φόνο του αρματολού πατέρα του και αδελφού του από τους Τούρκους, ακολούθησε το θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα.

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και επιδόθηκε στη μύηση νέων φιλικών.

Το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Πελοπόννησο, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης.

Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, στις μάχες του Βαλτετσίου και των Δολιανών (αρχηγός και νικητής), στην άλωση της Τριπολιτσάς, στην πολιορκία του Αναπλιού, σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Ρούμελη, στις επιχειρήσεις εναντίον του Δράμαλη και του Ιμπραΐμ.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Καποδίστρια και διορίστηκε Διοικητής Συντάγματος Πελοποννησίων και Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου.Στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829) ήταν  πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

Στην Οθωνική περίοδο έζησε παραγκωνισμένος. Το Δεκέμβριο του 1839 συνελήφθη με την κατηγορία ότι ανήκε στη «Φιλορθόδοξη Εταιρεία», η οποία στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, παραπέμφθηκε σε δίκη, αθωώθηκε αλλά παρέμεινε στις φυλακές της Αίγινας 14 μήνες ακόμα.

Μετά την Επανάσταση του 1843 ο Όθωνας του έδωσε το βαθμό του Υποστρατήγου και το 1847 τον έκαναν Γερουσιαστή.

Ήταν όμως ανήμπορος για δράση.

Πέθανε στον Πειραιά το 1849, τυφλός και πάμπτωχος, και κηδεύτηκε στην Αθήνα.

Μαντώ Μαυρογένους

Μαντώ Μαυρογένους

Μαυρογένους Μαντώ (Τεργέστη, 1796/7- Πάρος, 1840)

Καταγόταν από οικογένεια που είχε αναλάβει υψηλά αξιώματα στη Βλαχία και στη συνέχεια απέκτησε μεγάλη περιουσία στη Βιέννη και την Τεργέστη.

Η Eπανάσταση την βρήκε στην Τήνο απ” όπου πήγε στη Μύκονο και τέθηκε επικεφαλής των επαναστατημένων συμπατριωτών της.

Ξένοι ιστορικοί και περιηγητές εξαίρουν τη συμμετοχή της στα πεδία των μαχών, κάτι που δεν προκύπτει από ελληνικές πηγές.

Με επιστολές της προς τους γυναικείους κυρίως φιλελληνικούς κύκλους της Ευρώπης συνέβαλε στην τόνωση του φιλελληνικού ρεύματος.

Εργάστηκε ιδιαίτερα για την ηθική ενίσχυση των αγωνιστών και διέθεσε ολόκληρη την οικογενειακή της περιουσία για τις ανάγκες του Αγώνα.

Κατέληξε έτσι να ζητάει από την Εθνοσυνέλευση του 1827 κατοικία στο Ναύπλιο που της την παραχώρησε ο Ι. Καποδίστριας ως αναγνώριση της προσφοράς της.

Πέθανε ξεχασμένη και πάμφτωχη στην Πάρο το 1840 έχοντας υποβάλει λίγο πιο πριν επιστολή στον Όθωνα με την οποία ζητούσε οικονομική ενίσχυση για το σύνολο της προφοράς της στον Αγώνα.

Γεωργιος Καραϊσκάκης

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος

Καραϊσκάκης Γεώργιος – (Μαυρομάτι Καρδίτσας 1780 ­ Φάληρο Αττικής 1827)

ήταν Έλληνας επαναστάτης, αρχικά υπήρξε σπουδαίος αρματωλός και στη συνέχεια κατέστη στρατηγός της Επανάστασης του 1821.

Το επίθετό του είναι υποκοριστικό του Καραΐσκος όπου απαντάται ως οικογενειακό επώνυμο στις επαρχίες Βάλτου, Καρπενησίου, Φαρσάλων, Καρδίτσας, Βόνιτσας κ.α. Κατά μια εκδοχή το οφείλει στον πιθανολογούμενο πατέρα του, τον αρματολό Δημήτριο Καραΐσκο.

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή «το όνομα Καραϊσκάκης αποτελεί σύνθεση από τη λέξη καρά (μαύρος στα Τούρκικα) και ίσκα, εξαιτίας του αψίκορου χαρακτήρα του».

Σπουδαίος στρατιωτικός, ηγέτης της Επανάστασης. Γεννήθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Μαυρομάτι (κατ” άλλους στο Μουζάκι) Καρδίτσας και ήταν γιος της καλόγριας Ζωής Ντιμισκή και του αρματολού Δημήτρη Καραϊσκου.

Σε ηλικία δεκαπέντε χρονών ακολούθησε τον δρόμο της κλεφτουριάς και αργότερα υπηρέτησε στα στρατιωτικά σώματα του Αλή Πασά, ο οποίος αναγνώρισε τις εξαιρετικές του στρατιωτικές του ικανότητες.

Με την έκρηξη της Επανάστασης, τον Ιανουάριο του 1821 πήρε μέρος στη σύσκεψη της Λευκάδας μαζί με άλλους οπλαρχηγούς που ήθελαν να προετοιμάσουν την εξέγερση στη Στερεά Ελλάδα και ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στα χωριά των Τζουμέρκων.

Αν και συγκρούστηκε με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο για την ηγεσία των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Στερεά, συνεργάστηκε μαζί του κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου, οπότε ο Καραϊσκάκης έστειλε τμήμα του στρατιωτικού του σώματος για να ενισχύσει την άμυνα της πόλης.

Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου κατηγορήθηκε από τον Μαυροκορδάτο για συνεργασία με τους Τούρκους και αποσύρθηκε προσωρινά από την ενεργό δράση.

Το Μάιο του 1825 επανήλθε και συνέδραμε τους Μεσολογγίτες κατά τη δεύτερη πολιορκία της πόλης παρενοχλώντας τους Τούρκους στην περιοχή.

Το 1826 διορίστηκε αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας και οργάνωσε το «Στρατόπεδο της Ελευσίνας» με στόχο να ανακουφίσει την Αθήνα από την πολιορκία των Tούρκων.

Δεύτερος στόχος του Kαραϊσκάκη ήταν να αναζωπυρώσει την επανάσταση στη Pούμελη και στις συγκρούσεις που ακολούθησαν νίκησε πολλές φορές τους Tούρκους στη Δόμβραινα, το Δίστομο και την Aράχωβα.

Tο 1827 έσπευσε στην Eλευσίνα για να βοηθήσει την πολιορκούμενη Aθήνα. Διαφώνησε όμως με τους Kόχραν και Tσωρτς για την τακτική που θα ακολουθούσαν κατά των Tούρκων. Tραυματίστηκε σε αψιμαχία στο Nέο Φάληρο και πέθανε στις 23 Aπριλίου 1827, ανήμερα της γιορτής του.

Αποτέλεσμα εικόνας για Ο Γιάννης Μακρυγιάννης (1797 – 1864)

Ο Γιάννης Μακρυγιάννης (1797 – 1864)

Μακρυγιάννης – (Αβορίτι Δωρίδας 1797 ­ Αθήνα 1880)

ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, στρατιωτικός και δραστήριο πολιτικό πρόσωπο μετά τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους· αυτοδίδακτος συγγραφέας απομνημονευμάτων (Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη) απαράμιλλων για το πηγαίο ύφος τους, και λαϊκών αφηγήσεων οραμάτων.

Αγωνιστής του 1821, στρατιωτικός και δραστήριο πολιτικό πρόσωπο μετά από τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους, αυτοδίδακτος συγγραφέας Απομνημονευμάτων. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης Τριανταφυλλοδημήτρης.

Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τότε αφοσιώθηκε στον Αγώνα. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες.

Κατά τους εμφύλιους τάχθηκε στο πλευρό των κυβερνητικών και μετά εισέβαλε στην Πελοπόννησο και έμεινε εκεί για να οργανώσει την άμυνα εναντίον του Ιμπραήμ.

Υπερασπίστηκε ηρωικά την Ακρόπολη, όπου τραυματίστηκε τρεις φορές.

Η επαναστατική του δράση κλείνει με τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις του Πειραιά το 1827.

Με τον ερχομό του Καποδίστρια διορίστηκε «Γενικός αρχηγός Σπάρτης». Δυσανασχετώντας για την απραξία της θέσης άρχισε να γράφει τα «Απομνημονεύματα» (1829).

Χαιρέτησε με θερμά λόγια την άφιξη του Όθωνα, γρήγορα όμως απογοητεύτηκε και στράφηκε στην καλλιέργεια της γης.

Ως δημοτικός σύμβουλος έπεισε το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας το 1837 να υποβάλει στον Όθωνα αναφορά για την παραχώρηση Συντάγματος.

Η πράξη του αυτή οδήγησε στην παύση του, διάλυση του δημοτικού συμβουλίου και στον κατ” οίκον περιορισμό του ίδιου.

Απ” το παλάτι θεωρήθηκε ως ο κύριος οργανωτής της συνωμοτικής κίνησης που οδήγησε στην Eπανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.

Το Μάρτιο του 1853 δικάστηκε από στρατοδικείο για έσχατη προδοσία και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Αποφυλακίστηκε αργότερα με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη.

Μετά την έξωση του Όθωνα του ξαναδόθηκε ο τίτλος του αντιστρατήγου (1864).

Αθανάσιος Διάκος

Ο Αθανάσιος Διάκος.

Ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες – οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Επανάστασης του 1821 που έδρασε στη Στερεά Ελλάδα.

Γεννήθηκε κατ” άλλους στην Αρτοτίνα Φωκίδας το 1788 και κατ” άλλους στην Άνω Μουσουνίτσα Φωκίδος σύμφωνα με μαρτυρίες του Γκούρα,του Φιλήμονος, του Περραιβού και ξένων όπως του Finley και του Bartholdy αλλά και του Hertsberg. Αθανάσιος Διάκος

Από τους πρωτεργάτες του εθνικού ξεσηκωμού στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ήρωας της μάχης της Αλαμάνας…

Από τους πρωτεργάτες του εθνικού ξεσηκωμού στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ήρωας της μάχης της Αλαμάνας.

O Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε το 1788 στην Άνω Μουσουνίτσα της Φωκίδας (σημερινός Αθανάσιος Διάκος) και κατ’ άλλους στη γειτονική Αρτοτίνα, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός.

Ο πατέρας του, Νικόλαος Γραμματικός, γνωστός στην περιοχή με το παρατσούκλι «ψυχογιός», μη μπορώντας να αντέξει τα βάρη της πολυμελούς οικογένειάς του, τον έστειλε δόκιμο μοναχό στο κοντινό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, σε ηλικία 12 ετών.

Πέντε χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την καλογερική, όταν σκότωσε ένα Τούρκο αγά, επειδή, σύμφωνα με κάποια παράδοση, αυτός του έθιξε τον ανδρισμό του, θαμπωμένος από την ομορφιά του.

Ο νεαρός Αθανάσιος εντάχθηκε ως πρωτοπαλίκαρο στο σώμα του οπλαρχηγού Γούλα Σκαλτσά, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, καθώς ο παππούς και ο θείος του είχαν διατελέσει κλέφτες.

Τότε έλαβε και το προσωνύμιο Διάκος, με το οποίο έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία.

Το 1814 πήγε στα Ιωάννινα και εντάχθηκε στη σωματοφυλακή του Αλή Πασά, της οποίας επικεφαλής ήταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος.

Όταν ο Ανδρούτσος διορίστηκε αρχηγός στο αρματολίκι της Λιβαδειάς, ο Διάκος τον ακολούθησε.

Μετά την αποχώρηση του Ανδρούτσου, ο Διάκος ανακηρύχθηκε καπετάνιος του καζά (θρησκευτικού λειτουργού) της πόλης τον Οκτώβριο του 1820, ενώ την ίδια περίοδο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Στις 27 Μαρτίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος πρωτοστατεί στην κήρυξη της Επανάστασης στην Ανατολική Στερεά (Μονή Οσίου Λουκά), μετά από συνεννόηση με τους Αχαιούς, που είχαν επαναστατήσει μία εβδομάδα νωρίτερα.

Έχοντας λάβει την άδεια του βοεβόδα της Λιβαδειάς Χασάν Αγά, κατορθώνει να στρατολογήσει 5.000 χωρικούς, με  πρόσχημα την απόκρουση του Ανδρούτσου.

Στις 30 Μαρτίου, η Λιβαδειά πέφτει στα χέρια των επαναστατών και στη συνέχεια ο Διάκος οργανώνει την κατάληψη της Αταλάντης (31 Μαρτίου) και της Θήβας (1 Απριλίου), ενώ λίγο αργότερα κυριεύει το ισχυρό φρούριο της Μπουδουνίτσας (Μενδενίτσας). Ακολούθως, επιχειρεί να καταλάβει το Ζητούνι (Λαμία), το διοικητικό κέντρο της περιοχής και το Πατρατζίκι (Υπάτη), χωρίς, όμως, επιτυχία, καθότι ο τοπικός οπλαρχηγός Μήτσος Κοντογιάννης αρνείται να βοηθήσει, επειδή θεωρεί άκαιρο τον ξεσηκωμό.

Η Οθωμανική διοίκηση θορυβείται από τον ξεσηκωμό των ραγιάδων και διατάσσει τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση, τόσο στη Ρούμελη, όσο και στην Πελοπόννησο. Στις 17 Απριλίου οι δυο πασάδες με 8.000 άνδρες στρατοπεδεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους επαναστατημένους Έλληνες.

Οι οπλαρχηγοί της περιοχής συσκέπτονται στο χωριό Καμποτάδες (20 Απριλίου) και  αποφασίζουν και υπερασπιστούν όλες τις διαβάσεις του Σπερχειού (Αλαμάνας), ώστε να αποκόψουν την πρόσβαση των Τούρκων προς τα Σάλωνα (Άμφισσα) και τη Λιβαδειά.

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, κείμενο που λέει "17η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821"

Το πρωί της 23ης Απριλίου οι Τούρκοι επιτίθενται ταυτόχρονα σε όλο το εύρος του ελληνικού μετώπου.

Ο Διάκος υπερασπίζεται με τους λιγοστούς άνδρες του το ξύλινο γεφύρι της Αλαμάνας.

Μάχεται ηρωικά, τραυματίζεται και τελικά συλλαμβάνεται αιχμάλωτος.

Ο επίλογος της μάχης της Αλαμάνας γράφεται την επόμενη ημέρα (24 Απριλίου).

Ο τραυματισμένος Αθανάσιος Διάκος μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στη Λαμία.

Οι Οθωμανοί του προτείνουν να προσκυνήσει και να συνεργαστεί μαζί τους.

Ο Διάκος υπερήφανα αρνείται: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ’ να πεθάνω» φέρεται να τους απάντησε.

Ο ελληνικής καταγωγής Ομέρ Βρυώνης δεν θέλησε να τον σκοτώσει, αφού τον γνώριζε πολύ καλά από την αυλή του Αλή Πασά και εκτιμούσε τις ικανότητές του.

Επέμενε, όμως, ο Χαλήλμπεης, σημαίνων Τούρκος της Λαμίας, ο οποίος έπεισε τον Κιοσέ Μεχμέτ, ιεραρχικά ανώτερο του Ομέρ Βρυώνη, ότι ο Διάκος θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, επειδή είχε σκοτώσει πολλούς Τούρκους.

Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν θάνατος διά ανασκολοπισμού και εκτελέστηκε την ίδια μέρα.

Προτού ξεψυχήσει ο Διάκος λέγεται ότι αναφώνησε το αυτοσχέδιο τετράστιχο:

Για ιδές καιρό που διάλεξε

ο χάρος να με πάρει

τώρα π” ανθίζουν τα κλαδιά

και βγάζει η γης χορτάρι

Ο μαρτυρικός θάνατος του Διάκου συγκλόνισε και ταυτόχρονα εμψύχωσε τους αγωνιστές.

Η ζωή του και η μαρτυρική του θυσία ενέπνευσαν τη λαϊκή μούσα…

Ο Θάνατος του Διάκου

Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα,

καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης.

-Ουδ” ο Καλύβας έρχεται, ουδ” ο Λεβεντογιάννης,

Ομέρ-Βρυώνης πλάκωσε με δεκοχτώ χιλιάδες.

Ο Διάκος σαν τ’αγρίκησε, πολύ του κακοφάνη,

ψιλή φωνή ν” εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει:

– Το στράτευμά μου σύναξε, μάσε τα παληκάρια,

δωσ” τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις φούχτες

γλήγορα και να πιάσωμε κάτω στην Αλαμάνα,

όπου ταμπούρια δυνατά έχει και μετερίζια.

Επήραν τ” αλαφρά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια,

στην Αλαμάναν” έφτασαν κι” έπιασαν τα ταμπούρια.

-Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε, παιδιά μη φοβηθήτε,

ανδρεία ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθήτε!

Εκείνοι εφοβήθηκαν κι” εσκόρπισαν στους λόγγους.

Έμειν” ο Διάκος στη φωτιά με δεκοχτώ λεβέντες,

τρεις ώρες επολέμαε με δεκοχτώ χιλιάδες.

Σκίστηκε το τουφέκι του κι” εγίνηκε κομμάτια,

και το σπαθί του έσυρε και στη φωτιά ν” εμπήκε,

έκοψε Τούρκους άπειρους κι” εφτά μπουλουκμπασάδες.

Πλην το σπαθί του έσπασε ν’απάν” από τη χούφτα

κι” έπεσ” ο Διάκος ζωντανός εις των εχθρών τα χέρια.

Χίλιοι τον πήραν απ” εμπρός και δυο χιλιάδες πίσω.

Κι” Ομέρ Βριώνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα:

– Γένεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν” αλλάξης,

να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν” αφήσης;

Κι” εκείνος τ” απεκρίθηκε και με θυμό του λέει:

-Πάτε κι” εσείς και” η πίστη σας, μουρτάτες να χαθήτε,

εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ” απεθάνω.

Αν θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες,

μόνο πέντ” έξι ημερών ζωή να μου χαρίστε,

όσο να φτάσ” ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βάγιας.

Σαν τ” άκουσ” ο Χαλίλμπεης με δάκρυα φωνάζει:

-Χίλια πουγγιά σας δίνω “γω κι” ακόμα πεντακόσια,

το Διάκο να χαλάσετε, το φοβερό τον κλέφτη,

ότι θα σβήση την Τουρκιά και όλο το Δοβλέτι.

Το Διάκο τον επήρανε και στο σουβλί τον βάλαν,

Ολόρθο τον εστήσανε, κι” αυτός χαμογελούσε.

Την πίστη τους τους έβριζε, τους έλεγε μουρτάτες.

– Εμέν” αν εσουβλίσετε , ένας Γραικός εχάθη

ας είν” καλά ο Οδυσσεύς κι” ο καπιτάν Νικήτας,

αυτοί θα κάψουν την Τουρκιά κι” όλο σας το Δοβλέτι.

Η Πελοποννησιακή παραλλαγή του τραγουδιού

Τρεις περδικούλες κάθουνται στου Διάκου το ταμπούρι,

μίνια τηράει τη Λειβαδιά κι” άλλη το Καρπενήσι,

η Τρίτη νη καλύτερη μοιρολογάει και λέει:

– Πολλή μαυρίλα ν” έρχεται στου Διάκου το ταμπούρι

καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης.

– Μήτε ο Καλύβας έρχεται μητ” ο Λεβεντογιάννης,

Ομέρ Βριγιώνης, το σκυλί, με δεκοχτώ χιλιάδες.

Και ο σεΐζης του μιλάει του Διάκου και του λέει:

– Διάκο, πάμε να φύγουμε, πάμε στην Αλασσόνα,

π” εκεί είν” ο τόπος δυνατός, ταμπούρια για να πιάσ” με

τ” ασκέρια σου κιοτέψανε και πήρανε τους λόγγους.

Κι” έμειν” ο Διάκος μοναχός, με δεκοχτώ νομάτους,

τρεις ημερούλες πολεμάει και τρία μερονύχτια.

Εμαύρισε κι” αράχνιασε, σα μαύρη καλιακούδα,

απ” τις μπαρούτες τις πολλές κι” απ’τα πολλά τα σμπάρα.

Τσακίστη το ντουφέκι του απ’τα πολλά ντουφέκια,

το “σπασε το σπαθάκι του απάν” από τη χούφτα,

τότε τον πιάσαν ζωντανόν κειν” τα κοντοτουρκάκια.

Κι” ο Ομέρ-Βριγιώνης, το σκυλί, του Διάκου πάει και λέει:

– Διάκο, Τούρκος δε γένεσαι, πασά για να σε κάνω;

– Τι λες, μωρέ βρωμόσκυλο, τι λες, μωρέ μουρτάτη;

εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θέλα πεθάνω.

Τότε τον βάλαν στο σουγλί και παν να τόνε ψήσουν,

κι” ο Διάκος ετραγούδαγε της άνοιξης τραγούδι:

– Για ιδές καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρη,

τώρα το Μάη, την άνοιξη, π” ανοίγουν τα λουλούδια!

Και για το πραγματικό του όνομα υπάρχει αντιγνωμία. Μερικοί αναφέρουν ότι ήταν Αθανάσιος Γραμματικός και άλλοι πως ήταν Αθανάσιος Μασσαβέτας. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στη Λιβαδειά.

Τον Απρίλιο του 1821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και χρησιμοποιώντας το σαν ορμητήριο, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες.

Κατέλαβε την γέφυρα της Αλαμάνας και στις 22 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη.

Στη μάχη αυτή συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στη Λαμία δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό (λογοτεχνικά αναφέρεται ότι «σουβλίστηκε») από τους Τούρκους και κάηκε στις 24 Απριλίου 1821.

Ο Ελληνικός Στρατός του απένειμε τιμητικά τον βαθμό του Στρατηγού.

Ρήγας Φεραίος

Ο Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας Φεραίος

θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Ο ίδιος υπέγραφε ως «Ρήγας Βελεστινλής» ή «Ρήγας ο Θεσσαλός» και ουδέποτε «Φεραίος», κάτι που ίσως να είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων.

Γεννήθηκε στο Βελεστίνο, τις αρχαίες Φερές, το 1757, από εύπορη οικογένεια.

Από τη νεανική του ζωή τα μόνα γνωστά είναι ότι ο πατέρας του ονομαζόταν Γεώργιος Κυριαζής[1] (ο παππούς του Κωνσταντίνος Κυριαζής ή Κυρατζής από το Περιβόλι Γρεβενών εγκαταστάθηκε στο Βελεστίνο που είχε μεταβληθεί σε Περιβολιώτικη παροικία, στις αρχές του 18ου αιώνα), ενώ η μητέρα του ονομαζόταν Μαρία και φέρεται πως είχε μία αδελφή, την Ασήμω.

Ο Φραγκίσκος Πουκεβίλ αναφέρει πως είχε και ένα αδελφό, τον Κωστή, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στην επανάσταση του 1821.

Η οικογένεια του υπήρξε από τα θύματα της τουρκικής μανίας.

Από αυτούς διασώθηκαν μόνο η μητέρα του με τον αδερφό του και μεταφέρθηκαν στη Βλαχία, όπου συντηρούνταν από τον Ρήγα.

Ο Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας (το κανονικό του όνομα ήταν Γεώργιος Δημ. Φλέσσας, πράγμα το οποίο αμφισβητείται, μεταξύ άλλων, από ιστορικούς της εποχής, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Δημ. Δικαίος.

Σύμφωνα με την άποψη αυτή, το επώνυμο «Φλέσσας» θεωρείται προσωνύμιο της οικογένειας των Δικαίων) (1788-1825) ή περισσότερο γνωστός ως Παπαφλέσσας ή Γρηγόριος Δικαίος ή Μπουρλοτιέρης των ψυχών[4] ήταν κληρικός, πολιτικός και αγωνιστής, ήρωας της Eλληνικής Επανάστασης του 1821.

Κωνσταντίνος Κανάρης

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης

 (Ψαρά 1793 ή 1795 – Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 1877) ήταν σημαντική μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα ναύαρχος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας σε ένα διάστημα 33,5 ετών (1844, 1848-49, 1864, 1864-65 και 1877) και για 2 χρόνια και 3 μήνες συνολικά.

Αγωνιστής, πολιτικός, από τις ηρωικότερες μορφές της Επανάστασης.

Η καταγωγή του και ο τόπος γέννησής του δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένα από τους ιστορικούς, το βέβαιο είναι ότι η οικογένειά του κατοικούσε στα Ψαρά γύρω στα 1770.

Με την κήρυξη της Επανάστασης εγκατέλειψε τα εμπορικά πλοία, εντάχθηκε στο ψαριανό στόλο και ειδικεύτηκε στα πυρπολικά.

Τη νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου 1822 έκανε το πρώτο του κατόρθωμα πυρπολώντας την τουρκική ναυαρχίδα στη Χίο.

Ο Aγγλος ιστορικός της Επανάστασης Τόμας Γκόρντον γράφει ότι η πράξη αυτή ήταν ένα «από τα πιο καταπληκτικά στρατιωτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία».

Τον Οκτώβριο του 1822, στην Τένεδο αυτή τη φορά, πυρπόλησε ένα τεράστιο τουρκικό δίκροτο προκαλώντας το θαυμασμό όλων.

Ακολούθησαν κι άλλες ηρωικές επιχειρήσεις στη Σάμο και τη Μυτιλήνη με αποκορύφωμα τη δράση του Κανάρη κατά του αιγυπτιακού στόλου στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.

Mετά την απελευθέρωση ο Καποδίστριας του ανέθεσε την αρχηγία του στολίσκου των πυρπολικών τιμώντας τη δράση και τον ηρωισμό του.

Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη ο Κανάρης αποσύρθηκε στη Σύρο και επανήλθε στο δημόσιο βίο την περίοδο του Όθωνα με το βαθμό του ναυάρχου που του απένειμε ο βασιλιάς.

Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 ανέλαβε δύο φορές το Υπουργείο Ναυτικών και στην Εθνοσυνέλευση που ψήφισε το Σύνταγμα του 1864 υπήρξε ηγέτης των «Ορεινών».

Έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές και πέθανε ως πρωθυπουργός στις 2 Σεπτεμβρίου του 1877.

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

(11 Μαΐου 1771 – 22 Μαΐου 1825) ήταν Ελληνίδα ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Μπουμπουλίνα, Λασκαρίνα – (Κων/πολη, 1776-Σπέτσες, 1825)

Ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης, από τις λίγες γυναίκες που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.

Το 1788 παντρεύτηκε τον Δημ. Γιάννουζα και το 1801 τον Δ. Μπούμπουλη, πλούσιο Σπετσιώτη πλοιοκτήτη.

Μετά το θάνατό του, το 1811, αύξησε την περιουσία του και ναυπήγησε το πλοίο «Αγαμέμνων» με δεκαοκτώ πυροβόλα.

Αυτό, άλλα τρία μικρότερα και πολλά χρήματα, τα διέθεσε για τον Ελληνικό Αγώνα.

Συμμετείχε ενεργά σε πολλές επιχειρήσεις, όπως στην πολιορκία του Ναυπλίου, και μπήκε από τους πρώτους στην Τριπολιτσά.

Κατά τον εμφύλιο πόλεμο συντάχθηκε με τους στρατιωτικούς και τον Κολοκοτρώνη.

Στο πατρικό της σπίτι στις Σπέτσες σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια (ενδο)οικογενειακής διαμάχης.

Το όνομά της ξεπέρασε από τον πρώτο χρόνο του Αγώνα τα σύνορα του ελληνικού χώρου και ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες.

Κίτσου Τζαβέλλα

O Κίτσος Τζαβέλας

ή Τσαβέλλας (Σούλι 1800- Αθήνα 1855) ήταν Έλληνας αγωνιστής της επανάστασης του ’21 από το Σούλι της Ηπείρου και μετέπειτα στρατηγός, υπουργός και πρωθυπουργός.

Ηγετική μορφή της Ελληνικής Eπανάστασης. Πρωθυπουργός της Ελλάδας (1847 – 1848).

To 1822 πολέμησε στην 1η πολιορκία του Μεσολογγίου και σε άλλες μάχες, στο πλευρό του Μάρκου Μπότσαρη και στη συνέχεια του Καραϊσκάκη.

Διακρίθηκε σε μάχες εναντίον του Ιμπραήμ (1825 ) και τον Αύγουστο του 1825 μπήκε στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι.

Μετά την πτώση του Μεσολογγίου εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο. Πολέμησε στην Αττική και μετά την άφιξη του Καποδίστρια πήρε μέρος στην εκκαθάριση της Ρούμελης από τους Τούρκους.

Το 1828, ύστερα από πολλές συγκρούσεις με τους Τούρκους, κατόρθωσε να απελευθερώσει μεγάλο τμήμα της κεντρικής Στερεάς Ελλάδας.

Το 1829 έλαβε μέρος στην εκστρατεία για την κατάληψη του Αντίρριου, της Ναυπάκτου και του Μεσολογγίου.

Διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών το 1844 και το 1849.

Μετά το θάνατο του Ιωάννη Κωλέττη ανέλαβε Πρωθυπουργός (1847-1848 ). Ονομάστηκε γερουσιαστής και έλαβε μέρος στην εξέγερση των αλύτρωτων περιοχών το 1854.

Aνδρέας Μιαούλης

Ο Ανδρέας Μιαούλης

– Βώκος (Ύδρα 20 Μαΐου 1769 – 11 Ιουνίου 1835 Πειραιάς) ήταν Έλληνας καραβοκύρης, δηλαδή πλοιοκτήτης, ο οποίος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επανάσταση του 1821, ως διοικητής ναύαρχος του ελληνικού στόλου, αλλά και στην μετέπειτα πολιτική ζωή του τόπου, με αποκορύφωμα την ανταρσία της Ύδρας κατά του Καποδίστρια, που είχε ως αποτέλεσμα την πυρπόληση του εθνικού στόλου στον Πόρο.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τιμήθηκε πλείστες φορές από το Οθωνικό καθεστώς, ενώ συμπεριλήφθηκε και στην τριμελή επιτροπή που προσέφερε το στέμμα στον νεαρό τότε Όθωνα.

Υπήρξε ο γενάρχης της οικογένειας των Μιαούληδων και γιος του ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αθανάσιος Μιαούλης.

Μάρκος Μπότσαρης

Ο Μάρκος Μπότσαρης

(1790 – 8 ή 9 Αυγούστου (παλ.ημ.) 1823) ήταν στρατηγός και ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και καπετάνιος των Σουλιωτών.

Γεννήθηκε στο Σούλι και ήταν ο δεύτερος γιος του Κίτσου Μπότσαρη, που ήταν μια από τις επιφανέστερες μορφές του Σουλίου.

Ύστερα από την πτώση του Σουλίου, πήγε στην Κέρκυρα μαζί με άλλους Σουλιώτες όπου κατατάχτηκε ως υπαξιωματικός στο σώμα των Ηπειρωτών και Σουλιωτών που συγκρότησαν οι Γάλλοι. Το 1814 έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας.

Επώνυμο μιας από τις σημαντικότερες οικογένειες του Σουλίου όπου και εγκαταστάθηκαν τις πρώτες δεκαετίες του 17ου αιώνα.

Ως τόπος καταγωγής αναφέρεται το χωριό Δράγανη της Παραμυθιάς, ενώ, σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση, η φάρα κατάγεται από τα λείψανα της στρατιάς του Γεωργίου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη).

Η δράση της οικογένειας είναι συνδεδεμένη με τους πολέμους των Σουλιωτών εναντίον του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και με τον Αγώνα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας.

Ορισμένες διαπραγματεύσεις όμως του Γιώργη και του Κίτσου Μπότσαρη με τον Αλή έβλαψαν τους συμπατριώτες τους και μείωσαν το γόητρο της οικογενείας στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αι.

Ηρωικές σελίδες έγραψαν και τα γυναικεία μέλη της φάρας. Η Λένω Μπότσαρη (1785 – 1804) αφού αγωνίστηκε στη μονή Σέλτσου ρίχτηκε και πνίγηκε στα νερά του Αχελώου για να αποφύγει την αιχμαλωσία και την ταπείνωση.

Ο Μάρκος Μπότσαρης (Σούλι, 1790 – Κεφαλόβρυσο Καρπενησίου, 1823) υπήρξε ηγετική μορφή της Επανάστασης.

Στα τέλη του 1820 διαπραγματεύτηκε με τον Αλή Πασά την απελευθέρωση του Σουλίου, ορίστηκε αρχιστράτηγος και έδωσε λαμπρά δείγματα οργανωτικών και στρατηγικών ικανοτήτων.

Στις 3 Ιουλίου 1821 αντιμετώπισε νικηφόρα στο Κομπότι της Αρτας ισχυρή τουρκική δύναμη, αγωνίστηκε στη μάχη του Πέτα, που κατέληξε σε καταστροφή, και βρέθηκε μεταξύ των υπερασπιστών του Μεσολογγίου στην πρώτη του πολιορκία (Οκτ. – Δεκ. 1822) όπου παρασύροντας τους Τούρκους σε πλαστές συνομιλίες έδωσε χρόνο στους πολιορκημένους να ενισχύσουν τις οχυρώσεις.

Τον Ιούλιο του 1822 ξεκίνησε να αντιμετωπίσει τους Τουρκαλβανούς στο Καρπενήσι και σχεδίασε νυχτερινή αιφνιδιαστική επίθεση, οι Τούρκοι αντέδρασαν αποφασιστικά και ο Μπότσαρης ήταν από τους πρώτους νεκρούς. Κηδεύτηκε στο Μεσολόγγι και ο θάνατός του συγκλόνισε το μαχόμενο Ελληνισμό και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης του ‘21.

Έπεσε θύμα των εμφύλιων διαμαχών κατά τη διάρκεια του Αγώνα και σκοτώθηκε από χέρι ελληνικό…

Από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης του ‘21.

Έπεσε θύμα των εμφύλιων διαμαχών κατά τη διάρκεια του Αγώνα και σκοτώθηκε από χέρι ελληνικό.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1788 και ήταν ο μονάκριβος γιος του ξακουστού αρβανίτη αρματολού της Ρούμελης Αντρέα Βερούση ή Καπετάν Ανδρούτσου και της Ακριβής Τσαρλαμπά, κόρης προεστού της Πρέβεζας.

Στο νησί του Οδυσσέα είχε καταφύγει η μητέρα του για να γλιτώσει από την καταδίωξη των Τούρκων, επειδή ο πατέρας του είχε ακολουθήσει τον θαλασσομάχο Λάμπρο Κατσώνη στις ανά το Αιγαίο περιπέτειές του.

Εκεί βαφτίστηκε το 1792 από τη γυναίκα του Κατσώνη, Μαρουδιά, που για τον ίδιο λόγο είχε ζητήσει κι αυτή άσυλο στο νησί.

Προς τιμή του ομηρικού ήρωα, του δόθηκε το όνομα Οδυσσέας.

Ο ίδιος, όμως, πατρίδα του θεωρούσε την πατρίδα του πατέρα του, τις Λιβανάτες της Λοκρίδας.

Όταν ο Αλή Πασάς έμαθε πως ο φίλος του καπετάν Ανδρούτσος, που εν τω μεταξύ είχε αποκεφαλιστεί από τους Τούρκους το 1797, άφησε γιο, τον πήρε κοντά του στην αυλή του στα Γιάννενα, που αποτελούσε τότε σπουδαίο στρατιωτικό σχολείο, στο οποίο μαθήτευσαν αρκετοί Έλληνες αγωνιστές του ’21.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε ο μικρός Οδυσσέας.

Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα και να μιλάει ιταλικά και αρβανίτικα.

Η σωματική του δύναμη ήταν παροιμιώδης και διηγούνται αναρίθμητα κατορθώματά του.

Κάποιος βιογράφος του γράφει, ότι «επήδα ως έλαφος, έτρεχεν ως ίππος και ίππευεν ως Κένταυρος».

Το 1816 ο Αλή Πασάς τον έστειλε αρματολό στη Λειβαδιά, αφού τον πάντρεψε πρώτα με την Ελένη Καρέλη.

Εκεί έμεινε ως τις παραμονές του 1821.

Τον Οκτώβριο του 1820, μετά από διαμάχη με τους τοπικούς άρχοντες, έφυγε και τη θέση του πήρε ο Αθανάσιος Διάκος.

Από το 1818 ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ένθερμος υποστηρικτής του Αγώνα.

Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση βρέθηκε αμέσως στις πρώτες γραμμές του Αγώνα και ανέλαβε να ξεσηκώσει τους Έλληνες της Ανατολικής Ρούμελης.

Στις 8 Μαΐου του 1821 κλείνεται με άλλους 117 πολεμιστές στο Χάνι της Γραβιάς και χαρίζει στον Αγώνα μία από τις πιο δοξασμένες μάχες, που τον επέβαλε ως τον στρατιωτικό αρχηγό της Ρούμελης.

Η νίκη του Ανδρούτσου στη Γραβιά έσωσε την επανάσταση από βέβαιο κίνδυνο, καθώς ο Ομέρ Βρυώνης με 8.000 άνδρες βάδιζε ακάθεκτος προς την εξεγερμένη Πελοπόννησο.

Το 1822 φθάνει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διοίκηση του κάστρου της Ακρόπολης, με φρούραρχο τον Γιάννη Γκούρα.

Στην Ακρόπολη έκανε διάφορα οχυρωματικά έργα και την εξασφάλισε με νερό που δεν είχε. Στο μεταξύ, νέα εχθρικά σώματα πλημμύρισαν τη Ρούμελη.

Κι επειδή ο Οδυσσέας δεν είχε αρκετές δυνάμεις να αντισταθεί, αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει μαζί τους.

Ήταν τα λεγόμενα «καπάκια» (προφορικές συμφωνίες), ένα τέχνασμα για να κερδίσει χρόνο, το οποίο όμως παρεξηγήθηκε από τους εχθρούς του (κοτσαμπάσηδες της Ανατολικής Ρούμελης και Ιωάννης Κωλέττης), που δεν τον συμπαθούσαν, λόγω της μεγάλης επιρροής που ασκούσε στο λαό.

Ο Ανδρούτσος, οργισμένος από τη συμπεριφορά των πολιτικών, παραιτείται και η κυβέρνηση στέλνει τον Νούτσο και τον Παλάσκα να τον αντικαταστήσουν. Υποψιαζόμενος ότι οι δύο απεσταλμένοι της κυβέρνησης έρχονται να τον σκοτώσουν, χάνει την ψυχραιμία του και με την ανοχή του οι άνδρες του τους σκοτώνουν.

Ο Κωλέττης τον επικηρύσσει για 5.000 γρόσια και ο Υπουργός Εκκλησιαστικών επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ τον αφορίζει.

Όμως, η κάθοδος του Δράμαλη αναγκάζει την κυβέρνηση να ανακαλέσει την επικήρυξη και τον αφορισμό του Ανδρούτσου, ο οποίος αναλαμβάνει ξανά δράση.

Δεν κατορθώνει να εμποδίσει την κάθοδο του Οθωμανού πολέμαρχου στην Πελοπόννησο, αλλά δεν αφήνει να περάσουν εφοδιοπομπές και ενισχύσεις για τη στρατιά του.

Μετά την καταστροφή του Δράμαλη, ο Ανδρούτσος επέστρεψε στην Αθήνα και ίδρυσε δύο σχολεία στην Αθήνα και κάλεσε τον Κοραή από την Ευρώπη και τον Βάμβα από την Κεφαλλονιά να έρθουν να διδάξουν, χωρίς να εισακουσθεί.

Γρήγορα, νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις τον έκαναν να φύγει από την Αθήνα για την Ανατολική Ρούμελη. Τον Νοέμβριο του 1822 ηττάται από τον Κιοσέ Μεχμέτ στο Δαδί και παραλίγο να αιχμαλωτισθεί, ενώ τον Ιούλιο του 1823 ανακόπτει στη Βοιωτία την εκστρατεία του Γιουσούφ Περκόφτσαλη Πασά.

Ο ηρωισμός του, το προοδευτικό του πνεύμα και το ομηρικό του όνομα, στάθηκαν αφορμή να θέλουν να τον γνωρίσουν όλοι οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες που κατέβηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα.

Με πολλούς από αυτούς συνεργάστηκε για διάφορα κοινωφελή έργα και τον φίλο του λόρδου Βύρωνα, τον Άγγλο Έντουαρντ Τρελόνι, τον έκανε γαμπρό του, δίνοντάς του την ετεροθαλή αδελφή του Ταρσίτσα.

Η διαμάχη του και ο παραγκωνισμός του από τους αντιπάλους του ανάγκασαν τον πεισματάρη και οξύθυμο πολέμαρχο να πάρει τους άνδρες του και να έλθει στη Βοιωτία στις αρχές του 1825.

Εκεί προέβη σε νέα «καπάκια» με τους Τούρκους, με σκοπό να εκβιάσει την κυβέρνηση, χωρίς όμως να προδώσει την επανάσταση.

Οι εχθροί του βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία να χαρακτηρίσουν την πράξη του αντεθνική και τον ίδιο προδότη.

Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του ισχυρή στρατιωτική δύναμη, με αρχηγό τον παλαιό του φίλο Γιάννη Γκούρα, που από καιρό είχε γίνει ο προσωπικός του εχθρός.

Ο Οδυσσέας, αποφεύγοντας συστηματικά κάθε συμπλοκή με τα κυβερνητικά σώματα για να μη χυθεί πολύτιμο αδελφικό αίμα, αποτραβήχτηκε στις Λιβανάτες. Ύστερα από μερικές μικροσυμπλοκές στις αρχές Απριλίου παραδόθηκε στον Γκούρα (7 Απριλίου 1825), με τη ρητή υπόσχεση ότι θα τον έστελνε στην Πελοπόννησο για να δικαστεί από τη Διοίκηση.

Ο Γκούρας, όμως, δεν κράτησε την υπόσχεσή του.

Τον φυλάκισε στην Αθήνα, πάνω στην Ακρόπολη.

Επειδή, στο μεταξύ, ξεσηκώθηκαν διάφοροι αγωνιστές, με πρώτο τον Καραΐσκάκη, για την άδικη κακομεταχείριση του Ανδρούτσου κι επειδή ο ίδιος ζητούσε να περάσει το συντομότερο από δίκη, ο Γκούρας πρόσταξε να τον θανατώσουν στις 5 Ιουνίου του 1825.

Για να καλύψουν το έγκλημά τους πέταξαν το πτώμα του στο λιθόστρωτου του Ναού της Απτέρου Νίκης και διέδωσαν πως ο φυλακισμένος προσπάθησε να αποδράσει και σκοτώθηκε.

Τον έθαψαν προσωρινά στην εκκλησία της Σωτήρας στο Ριζόκαστρο.

Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί και η ιστορία τον αποκατέστησε ηθικά, τοποθετώντας τον ανάμεσα στους κορυφαίους ήρωες του της Ελληνικής Επανάστασης.

Μα και το κράτος τον δικαίωσε.

Το 1865 έγινε με μεγάλη επισημότητα και στρατιωτικές τιμές η μετακομιδή των οστών του στο Α” Νεκροταφείο Αθηνών, όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του.

Ήταν επιφανής αγωνιστής οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 και γιος του οπλαρχηγού Ανδρούτσου.

Το όνομα της οικογένειας (ιταλ. Andruzzo) αναφέρεται στο περίφημο Λίμπρο ντ’Όρο του νησιού, και μητέρα του ήταν η Ακριβή Τσαρλαμπά, από την Πρέβεζα. Επίσης ως προς το έτος γεννήσεως, κατ’ άλλους, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1788-1790.

Νικόλαος Στουρνάρης

Ο Νικόλαος Στουρνάρας

(μετέπειτα Στουρνάρης) (…-1826) ήταν οπλαρχηγός στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας από τα Στουρναραίικα.

Το αρματολίκι του ήταν στην περιοχή του Ασπροποτάμου και σε όλη τη διάρκεια της περιόδου του Αλή πασά ήταν ονομαστό κέντρο ενόπλων σωμάτων.

Ο Νικόλαος Στορνάρης ή Στουρνάρης ήταν Φιλικός, Αγωνιστής της Επανάστασης, οπλαρχηγός στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας και υπερασπιστής του Μεσολογγίου.

Έδρασε στη Δυτική Στερεά.

Το αρματολίκι του ήταν στην περιοχή του Ασπροποτάμου και ήταν στην εποχή του Αλή πασά ονομαστό κέντρο ενόπλων σωμάτων.

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και συμμετείχε στη σύσκεψη των οπλαρχηγών της Στερεάς Ελλάδας στη Λευκάδα στις αρχές του 1821. Μετείχε στην επανάσταση στον Ασπροπόταμο και πολέμησε στη Στερεά και την Πελοπόννησο διακριθείς ιδιαίτερα στο Βουλγαρέλι το 1824.

Μετά την καταστολή της επανάστασης στον Όλυμπο το 1822 συγκέντρωσε δίπλα του όσους επαναστάτες και φιλέλληνες διέφυγαν. Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη την άνοιξη του 1823 στην αντίσταση εναντίον των Τούρκων που επεδίωκαν το προσκύνημα των αρματολών στη Στερεά και τη Θεσσαλία και συμμετείχε στις μάχες εναντίον του Ομέρ Βρυώνη στα 1823 και 1824 στη Δυτική Στερεά.

Πήρε ενεργό μέρος στην άμυνα του Μεσολογγίου και έγινε ονομαστός για τον πατριωτισμό και την ανδρεία του. Ως αρχηγός του φρουράς της πόλης, παρέμεινε στο Μεσολόγγι καθ’ όλη τη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του και έπεσε ηρωικά κατά τη μεγάλη έξοδο.  Κατατάχθηκε στον βαθμό του στρατηγού (Α.Μ. 2086)

Δημήτριος Υψηλάντης

Ο Δημήτριος Υψηλάντης

(1794 – 5 Αυγούστου 1832) ήταν στρατιωτικός και αγωνιστής της επανάστασης του 1821.

Ο Δημήτριος Υψηλάντης (1794 – 5 Αυγούστου 1832) ήταν στρατιωτικός και αγωνιστής της επανάστασης του 1821.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, δραγουμάνου του Τουρκικού στόλου και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Αδελφός του ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Στάλθηκε στην Γαλλία για να σπουδάσει σε στρατιωτικές σχολές και στη συνέχεια κατατάχθηκε στην αυτοκρατορική φρουρά του Τσάρου στην Πετρούπολη, φτάνοντας έως τον βαθμό του λοχαγού. Το 1818 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία.

Με την έναρξη της επανάστασης ανέλαβε να αντιπροσωπεύσει τον αδελφό του, Αλέξανδρο Υψηλάντη, ως πληρεξούσιος του Γενικού επιτρόπου Αρχής στην Πελοπόννησο. Στις 20 Ιουνίου του 1821 ανέλαβε την αρχιστρατηγία των επαναστατών και προσπάθησε να οργανώσει τακτικό στρατό. Η προσπάθειά του όμως να περιορίσει την ισχύ των κοτζαμπάσηδων είχε σαν αποτέλεσμα την εκδίωξη του. Ο λαός όμως απαίτησε την αποκατάσταση του και ύστερα από προσπάθειες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη επανήλθε στην αρχική του θέση.

Στις 20 Δεκεμβρίου 1821 άρχισε τις εργασίες της η A” Εθνική Συνέλευση και στις 15 Ιανουαρίου 1822 εκλέχθηκε πρόεδρος του Bουλευτικού. Ο Υψηλάντης εκπροσώπησε κυρίως την πλευρά των δημοκρατικών και ήρθε σε σύγκρουση με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα έλαβε μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου και του Άργους, στην εκστρατεία εναντίον της Αθήνας, στη μάχη των Δερβενακίων, στη μάχη στους Μύλους της Λέρνης και στην μάχη στην Πέτρα της Βοιωτίας. Με την έλευση του Ιωάννη Καποδίστρια ο Υψηλάντης διορίστηκε στρατάρχης του στρατού και ανέλαβε την οργάνωσή του και τη μετατροπή του σε τακτικό στρατό με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Ο Δημήτριος Υψηλάντης θα παντρευόταν την Μαντώ Μαυρογένους όμως ο Ιωάννης Κωλέττης την δυσφήμισε στον Υψηλάντη και ο τελευταίος αθέτησε την υπόσχεση που της είχε δώσει. Απεβίωσε στο Ναύπλιο. Η πόλη Υψιλάντι (Ypsilanti) στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ πήρε το όνομά του.

Αλέξανδρος Υψηλάντης

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης,

(1792-1828), ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

22 Φεβρουαρίου 1821: Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκινάει την επανάσταση

Οι άνθρωποι που άφησαν τα ίχνη τους στην ιστορία

Η πρώτη μάχη που επίλεξε να δώσει ο Υψηλάντης και ο Ιερός Λόχος που πολέμησε ηρωικά γράφοντας μια ένδοξη σελίδα στην ιστορία του Γένους.

Ο Πόντιος αρχηγός της Επανάστασης Αλέξανδρος Υψηλάντης

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ποντιακής καταγωγής πρίγκιπας, γιος και εγγονός ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας, στρατηγός του τσαρικού στρατού, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως του 1821, υπήρξε από τις πιο τραγικές και συνάμα ιερές μορφές του αγώνα.

Εγκατέλειψε μια σπουδαία καριέρα και διέθεσε την προσωπική και οικογενειακή του περιουσία για ένα όνειρο: Τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους. Πέθανε στις 31 Ιανουαρίου 1828.

Αφού άναψε τη φωτιά στις παραδουνάβιες χώρες συνελήφθη, κλείστηκε στις φυλακές και θυσιάστηκε… Όμως η θυσία του και όσων τον ακολούθησαν δεν πήγε χαμένη. Στον Νότο, από τις φλόγες της φωτιάς ξεπήδησε ολοζώντανο το όνειρο του πρίγκιπα!

Ο Υψηλάντης γεννήθηκε το 1782 στην Κωνσταντινούπολη. Η ρίζα των Υψηλαντών βρίσκεται στην Τραπεζούντα του Πόντου και την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών. Μετά την άλωση της Πόλης και της Τραπεζούντας, οι Κομνηνοί πρόσθεσαν στο επίθετό τους και το Υψηλάντης.

Πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ανατράφηκε μέσα σε περιβάλλον που διαπνεόταν από έντονο πατριωτισμό. Κατατάχτηκε στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του τσάρου και διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, ενώ στη μάχη της Δρέσδης το 1813, όταν πολεμούσε ως συνταγματάρχης σε ηλικία μόλις 21 έτους, έχασε το δεξί του χέρι. Σε ηλικία 25 ετών, τον Μάρτιο του 1820, ο Εμμανουήλ Ξάνθος του πρόσφερε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας, μετά την άρνηση του κόμη Ιωάννη Καποδίστρια. Τον ονόμασε «Επίτροπο», που κατά τη βυζαντινή εθιμοτυπία σήμαινε αντιβασιλέας, νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως.

Ο Υψηλάντης περνά τον ποταμό Προύθο

Στις 12 Απριλίου 1820 υπογράφεται πρακτικό με το οποίο τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας αναγνωρίζουν τον Αλέξανδρο Υψηλάντη ως «Γενικόν Έφορον της Ελληνικής Εταιρείας, ίνα εφορεύη και επιστατή εν πάσι όσα κρίνονται αναγκαία και ωφέλιμα». Παραιτείται από τον τσαρικό στρατό, περνά τον ποταμό Προύθο στις 22/2/1821 και υψώνει τη σημαία της Επαναστάσεως στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας όπου οι τοπικοί άρχοντες ήταν Έλληνες Φαναριώτες.

Στις 26/2/1821, στο ναό των Τριών Ιεραρχών τελείται δοξολογία. Ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλογεί σημαία με έμβλημα το Σταυρό και, κατά το βυζαντινό τυπικό, παραδίδει το ξίφος στον Υψηλάντη. Κατόπιν διενεργείται έρανος για τη συλλογή ενός εκατομμυρίου γροσιών και υπογράφεται σε διώροφο κτήριο στο Κισινάου της Μολδαβίας (πέρασε στην ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου πριν από μερικά χρόνια) η Διακήρυξη προς το Έθνος και η πρόσκληση εθελοντών.

Απ” όλη την Ευρώπη καταφθάνουν εθελοντές στη Μολδαβία και συγκροτείται αμέσως ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 500 σπουδαστές.

Η ορκωμοσία των Ιερολοχιτών έγινε με τις φράσεις: «Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρησκείας και της πατρίδος μου. Να φονεύσω και αυτόν τον ίδιον τον αδελφόν αν τον εύρω προδότην της πατρίδος […]. Να μην παραιτήσω τα όπλα προτού να ίδω ελευθέραν την πατρίδα μου και εξολοθρευμένους τους εχθρούς της…». Μετά την ορκωμοσία οι νεοσύλλεκτοι τραγουδώντας το παρακάτω άσμα μετέβησαν στο αρχηγείο του Υψηλάντη: «Φίλοι μου συμπατριώται | Δούλοι να “μεθα ως πότε, | Των Αχρείων Μουσουλμάνων | Της Ελλάδος των τυράννων;».

Η κήρυξη της Επανάστασης στο Ιάσιο

Στις 4 Μαρτίου οι Έλληνες ναυτικοί εξοπλίζουν δεκαπέντε πλοία και στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο. Ο Ιερός Λόχος του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7/6/1821, και οι στρατιώτες άρχισαν να λιποτακτούν. Οργισμένος ο Υψηλάντης εξέδωσε προκήρυξη στην οποία χαρακτήριζε τους λιποτάκτες ανάνδρους.

«Άνανδροι αγέλαι λαών. […] Τρέξατε εις τους Τούρκους, τους μόνους άξιους φίλους των φρονημάτων σας».

Ο ίδιος (με τα δύο αδέλφια του) υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα και οι Αυστριακοί, για να τον παγιδεύσουν, τον εφοδίασαν με πλαστό διαβατήριο για να φύγει με το ψευδώνυμο Παλαιογενείδης. Λίγο μετά όμως τον συνέλαβαν, τον έκλεισαν στα ανθυγιεινά κελιά του μεσαιωνικού φρουρίου του Μουγκάτς στο οποίο υπέστη τα πάνδεινα, αφού ήταν γνωστή η σκληρή «μετερνιχική» πολιτική απέναντι σε επαναστάτες. Αποφυλακίστηκε με παρέμβαση του Τσάρου και με βαριά κλονισμένη την υγεία του, στις 24/11/1827. Πέθανε εγκαταλελειμμένος στη Βιέννη στις 19(31)/1/1828, σε ηλικία μόλις 36 ετών, χωρίς να προλάβει να δει την ολοκλήρωση του σχεδίου του και να βαδίσει στα ελεύθερα ελληνικά χώματα…

Το ταφικό μνημείο του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Αθήνα, στο Πεδίον του Άρεως

Πριν πεθάνει έμαθε ότι ο Καποδίστριας αναλαμβάνει κυβερνήτης της ελεύθερης πλέον Ελλάδας και είπε χαρούμενος «Δόξα σοι ο Θεός». Έπειτα άρχισε να απαγγέλει, με τα μάτια ψηλά στον ουρανό, το «Πάτερ ημών».

Δεν πρόφθασε να το τελειώσει, έγειρε το κεφάλι του και πέθανε ήσυχος και ευτυχισμένος που έμαθε ότι η πατρίδα είναι ελεύθερη μετά από 400 έτη σκληρό τουρκικό ζυγό…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ

Το ταφικό μνημείο του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Αθήνα, στο Πεδίον του Άρεως

Η κηδεία του έγινε στη Βιέννη.

Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν όλοι οι Έλληνες που διέμεναν στην αυστριακή πρωτεύουσα.

Στο φέρετρό του ο νεκρός πρίγκιπας έφερε την στολή του Ιερολοχίτη και το ξίφος με το οποίο ορκίστηκε στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών στο Ιάσιο από τον μητροπολίτη Βενιαμίν, για να ελευθερώσει την πατρίδα από τον δυνάστη.

Και άλλες πληροφορίες συμπληρωματικές

Στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, Αλέξανδρος Υψηλάντης, εισέρχεται στο Ιάσιο, καθώς περνά τον ποταμό Προύθο και υψώνει τη σημαία της Ελληνικής Επανάστασης.

Μετά από δυο μέρες εξέδωσε προκήρυξη με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος».

Ο λόγος που επιλέχθηκαν οι Παραδουνάβιες Ηγεμονίες είχε να κάνει, ότι απαγορευόταν η παραμονή Τουρκικού στρατού.

Ο Υψηλάντης με την προκήρυξη του, άφηνε να εννοηθεί, πως πίσω από την κίνηση αυτή βρισκόταν μια μεγάλη δύναμη και καλούσε τους Έλληνες να πάρουν τα όπλα υπέρ των Δικαιωμάτων και της Ελευθερίας τους.

Βέβαια δεν χρειάζεται κανείς να είχε μεγάλη φαντασία για να καταλάβει, πως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, εννοούσε τη Ρωσία.

Ο Τσάρος Αλέξανδρος αποκήρυξε την επανάσταση, υπό την πίεση του Αυστριακού ανθέλληνα καγκελάριου Μέττερνιχ.

Επίσης την επανάσταση αποκήρυξε και ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ υπό την ασφυκτική πίεση των Οθωμανών.

Αυτοί που τον ακολούθησαν ήταν οι Ιωάννης Φαρμάκης, Γεωργάκης Ολύμπιος, Σάββας Καμινάρη και ο Ρουμάνος Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου.

Οι δύο τελευταίοι δυστυχώς  σύντομα θα τον πρόδιδαν  ενώ οι δύο πρώτοι, ο Ι. Φαρμάκης  και ο Γ. Ολύμπιος , έμειναν μέχρι τέλους πιστοί, θυσιάζοντας  τη ζωή τους.

Μαζί και ο Γεώργιος Λασσάνης , χιλίαρχος του Ιερού Λόχου, υπασπιστής του Αλέξανδρου Υψηλάντη και πιστός σύντροφός του στις μάχες, στη φυλακή και μέχρι την ημέρα του θανάτου του το 1828.

«Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στρατολόγησεν εθελοντάς καί υπέρ τάς δύο χιλιάδας ευρισκομένους εν Ιασίω Έλληνας, εκ τών οποίων εσχημάτισεν εν μέρος, ονομάσαν αυτό Ιερόν Λόχον καί ενέδυσε μέ στολήν μελανήν, θέσας καί εις τό άκρον τού επί τής κεφαλής καλύμματος, τρίχωον σφαιροειδές σύμβολον ελευθερίας (κονκάρδαν) από χρώμα κόκκινον, κυανούν καί λευκόν, κατά δέ τό μέτωπον τού καλύμματος δύο οστά μέ κρανίον από άργυρον σημαίνοντα ελευθερίαν ή θάνατον…» (Ηλία Φωτεινού, Οι Άθλοι της εν Βλαχία Ελληνικής Επαναστάσεως, Λειψία 1846).

Ο Υψηλάντης  επέλεξε να δώσει την πρώτη μάχη, στην κωμόπολη του Δραγατσανίου, στις 7 Ιουνίου 1821, όπου ήταν εγκατεστημένη ισχυρή τουρκική φρουρά.

Μετά από μία δύσκολη πορεία κάτω από πολύ κακές καιρικές συνθήκες, ο Ιερός Λόχος φτάνει απέναντι από το Δραγατσάνι όπου στρατοπεδεύει.

Οι άντρες του Ιερού Λόχου, με επικεφαλής τον Νικόλαο Υψηλάντη, πολέμησαν ηρωικά και έγραψαν πραγματικά μια ένδοξη σελίδα στην ιστορία του Γένους. Όμως μέσα από λάθη, αλλά και κάποιες προδοτικές ενέργειες εκείνης της επιχειρήσεως, υπέστησαν σημαντικές απώλειες.

Είκοσι πέντε αξιωματικοί και 180 Ιερολοχίτες σκοτώθηκαν, ενώ 37 αιχμαλωτίστηκαν και στάλθηκαν στο Βουκουρέστι και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποκεφαλίστηκαν.

Οι δράσεις για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821

Οι άνθρωποι αυτοί, άφησαν τα ίχνη τους στην ιστορία. Εμείς οι νεότερες γενιές, οφείλουμε να διατηρήσουμε την ιστορική τους μνήμη, όπου μέσα από εκεί θα αντλούμε δύναμη και θάρρος.

Ας κλείσουμε με μερικούς στίχους από το ποίημα  του Ανδρέα Κάλβου «Εις τον Ιερόν Λόχον» 

Ας μη βρέξει ποτέ

το σύννεφον, και ο άνεμος

σκληρός ας μή σκορπίση

το χώμα το μακάριον

που σας σκεπάζει.

 

Ας το δροσίση πάντοτε

με τ” αργυρά της δάκρυα

η ροδόπεπλος κόρη”

και αυτού ας ξεφυτρώνουν

αιώνια τ” άνθη.

 

Ω γνήσια της Ελλάδος

τέκνα” ψυχαί που επέσατε

εις τον αγώνα ανδρείως,

τάγμα εκλεκτών Ηρώων,

καύχημα νέον”

 

σας άρπαξεν η τύχη

την νικητήριον δάφνην,

και από μυρτιά σας έπλεξε

και πένθιμον κυπάρισσον

στέφανον άλλον.

Αντόνιο Αλμέιντα

Πορτογάλος φιλέλληνας, ο οποίος έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821…

Πορτογάλος φιλέλληνας, ο οποίος έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια υπηρέτησε σε διάφορες στρατιωτικές θέσεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Ο Αντόνιο Φιγκέϊρα ντ” Αλμέιντα (Antonio Figueira d” Almeida) γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1784 στην πόλη Έλβας της Πορτογαλίας και προήρχετο από οικογένεια στρατιωτικών.

Ως αξιωματικός του πορτογαλικού στρατού αγωνίστηκε κατά της εισβολής του Ναπολέοντα στην πατρίδα του και αργότερα πολέμησε κατά του γαλλικού στρατού εισβολής που στάλθηκε στην Ισπανία για να υποστηρίξει τη δυναστεία των Βουρβόνων.

Πνεύμα φιλελεύθερο και περιπετειώδες, ηλεκτρίστηκε από τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων και τον Σεπτέμβριο του 1825 κατέφθασε στην Ελλάδα και κατετάγη ως εθελοντής στον τακτικό ελληνικό στρατό, που είχε οργανώσει και διοικούσε ο γάλλος στρατηγός Φαβιέρος.

Στις 18 Ιουλίου 1826, έχοντας το βαθμό του συνταγματάρχη του ιππικού, διακρίθηκε στη Μάχη του Μεχμέταγα (σημερινή Γαρέα Μαντινείας), αποσπώντας τα εύσημα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που ήθελε να τον χρησιμοποιήσει με το ιππικό του σε πιο σημαντικές επιχειρήσεις.

Καΐρη Ευανθία

Η μορφή της πρώτης Ελληνίδας λογίας Ευανθίας Καΐρη

Η Ευανθία Καΐρη, μικρότερη αδελφή του φιλόσοφου Θεόφιλου Καΐρη, γεννήθηκε το 1799 στην Ανδρο, όπου και πέθανε στα 1866.

Χαρισματική υπήρξε η ίδια, αλλά και επιδεκτική μαθήτρια ενός χαρισματικού δασκάλου -του αδελφού της-, ενώ η επαφή στα δεκαπέντε της χρόνια και η αλληλογραφία της με τον Κοραή αποδείχθηκαν καθοριστικές για την παραπέρα πορεία της.

Παρά την απόσταση που τη χώριζε από το πεδίο των τεκταινομένων στην Ελλάδα πριν, κατά, αλλά και μετά την Επανάσταση, παρακολούθησε με ζήλο τις εξελίξεις, εκφράστηκε και εργάστηκε όσο της επέτρεψαν οι συνθήκες.

Παράλληλα, και πάνω απ” όλα, τάχθηκε στη λατρεία προς τον αδελφό της, η οποία αποτέλεσε ταυτόχρονα το εφαλτήριο και την τροχοπέδη της.

Μετά το θάνατο του Θεόφιλου ουσιαστικά μόνασε στο σπίτι της Ανδρου, σε δεινή οικονομική κατάσταση.

Η φήμη της ταξίδεψε έξω από το νησί της, και περιηγητές και λόγιοι, που επισκέφθηκαν την Ανδρο και επιδίωξαν να τη συναντήσουν, την αναφέρουν κολακευτικότατα στα κείμενά τους.

Το ενδιαφέρον για την ίδια και το έργο της ξεκίνησε ήδη από το 1827 και απαρτίζει μια όχι ευκαταφρόνητη βιβλιογραφία, ενώ πρόσφατα, ως μέρος της Αλληλογραφίας Θεόφιλου Καΐρη, εκδόθηκαν οι Επιστολές της (Καΐρειος Βιβλιοθήκη, Ανδρος 1997).

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1999, ένα σεμνό Συμπόσιο στην Ανδρο συνέβαλε στην ανάδυση της φυσιογνωμίας της Ευανθίας κατά τρόπο πλήρη και γλαφυρό.

Στη ζωή του Θεόφιλου

Επτά εμπνευσμένες, αλληλοσυμπληρούμενες ανακοινώσεις ψηφοθέτησαν με αρτιότητα την εικόνα της Ευανθίας και της εποχής της.

Θεματικά καίριες, χωρίς εξειδικεύσεις σε ανιαρές λεπτομέρειες, βρίσκονται τώρα συγκεντρωμένες σ” έναν τόμο που διαβάζεται με αδιάπτωτο ενδιαφέρον.

Στην ανακοίνωση του Δημητρίου Πολέμη «Η Ευανθία στη ζωή του Θεόφιλου και στην κοινωνία της Ανδρου» παρακολουθούμε συνολικά τα καθέκαστα του βίου της και την ιστορία της οικογένειας και του χώρου της.

Η Σοφία Ντενίση, με «Το έργο της Ευανθίας Καΐρη στο πλαίσιο της γυναικείας πνευματικής δημιουργίας της εποχής της», παρουσιάζει διεξοδικά τη θέση και τη συμμετοχή της γυναίκας κατά την εποχή του Διαφωτισμού, εξετάζοντας την περίπτωση της Ευανθίας στη συγκεκριμένη ιστορική και γραμματολογική περίσταση.

Επιβεβαιώνοντας και φωτίζοντας από άλλη σκοπιά την προσέγγιση της Ντενίση, η Βίκυ Πάτσιου, στην ανακοίνωσή της «Ενδείξεις γυναικείας λογιοσύνης τον αρχόμενο ελληνικό 19ο αιώνα: Το μεταφραστικό έργο της Ευανθίας Καΐρη και η παράδοση του νεοελληνικού Διαφωτισμού», αναδεικνύει και μια άλλη παράμετρο: τη σημασία, σύμφωνα με τον Κοραή, των μεταφράσεων έργων της γαλλικής κυρίως γραμματείας, για την πνευματική αναγέννηση του Εθνους μετά τη μακραίωνη τουρκική κατάκτηση.

Συνάγεται ότι η παραίνεση του Κοραή για συστηματική ενασχόληση της Ευανθίας με τις μεταφράσεις υπήρξε μια επένδυση για το συμφέρον της πατρίδας.

Επιδράσεις

Η Μαρία Περλορέντζου («Το δράμα Νικήρατος και οι ιταλικές απηχήσεις του») αποκαλύπτει, ύστερα από ενδελεχή έρευνα, το απρόσμενο: επιδράσεις από το έργο της Ευανθίας απαντώνται, σε διαφορετική έκταση και με διαφορετικούς τρόπους, στο έργο τριών Ιταλών φιλελλήνων λογίων ουσιαστικά ερήμην της, χωρίς η ίδια να γνωρίσει την έκταση της απήχησης αυτής.

«Μια συνάντηση που δεν έγινε», αυτή του Νικολάου Κασομούλη και της Ευανθίας Καΐρη, απασχόλησε τον Αλκη Αγγέλου σε μια γοητευτικά αιρετική αλλά απολύτως λογική και θεμιτή πρόταση.

Εντάσσοντας τα δύο πρόσωπα σε μια συγκεκριμένη συγκυρία, όχι όπως αυτή τελικά υπήρξε, αλλά όπως θα μπορούσε κάλλιστα να είχε υπάρξει, ο Αγγέλου τεκμηριώνει την άποψη ότι όλες οι προϋποθέσεις για μια συνάντηση και για ένα πιθανό ειδύλλιο ανάμεσά τους υπήρξαν ευνοϊκές – όλες, εκτός από τη χρονική στιγμή.

«Αδελφική φιλία»

Η σχέση της Ευανθίας με τον αδελφό της θίγεται στην ανακοίνωση της Αικατερίνης Κουμαριανού με θέμα «Ευανθία Καΐρη: Το σύνδρομο της αδελφικής φιλίας. Ενας σκολιός δρόμος».

Η παιδεία της, οι ιδέες και οι αξίες της, είναι αυτές που δέχθηκε από τον Θεόφιλο.

Ο τελικός προσανατολισμός της προς τα γράμματα, ακόμα και η καθοριστική σχέση με τον Κοραή, είναι επίσης αποτέλεσμα της παρέμβασης του Θεόφιλου.

Η ίδια η κατάληξη του βίου της, με μια έντονη αίσθηση μη ολοκλήρωσης, είναι το επιστέγασμα αυτής της σχέσης, που διακρίνεται από την απόλυτη αφοσίωσή της στον αδελφό.

Τολμηρότερος ο Κυριάκος Ντελόπουλος («Υγίαινε αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ…. Απόπειρα προσωπογράφησης της Ευανθίας Καΐρη μέσα από τις επιστολές της») παρακολουθεί από άλλη οπτική γωνία τον «σκολιό δρόμο της αδελφικής φιλίας».

Η «διακριτική προσέγγιση στον μικρό ιδιωτικό κόσμο» της Ευανθίας διερευνά βαθύτερα την προσωπικότητά της, εγκύπτοντας με εμμονή στις επιστολές της και εντοπίζοντας σημεία-κλειδιά, με τα οποία επιχειρούνται απαντήσεις και ερμηνείες της διαδρομής της.

Μια προσωπικότητα αινιγματική ή, καλύτερα, αντιφατική για τις σημερινές αντιλήψεις: η ωραία Ευανθία που όμως δεν παντρεύτηκε ποτέ, η λογία Ευανθία που όμως κρύφτηκε υπερβολικά στη σκιά του Θεόφιλου, η σφύζουσα Ευανθία που όμως «έθαψε» τα σκιρτήματά της μέσα σε μια ηθελημένη απομόνωση.

Ολα στη ζωή της στάθηκαν κατώτερα απ” όσο της άξιζε.

Το Συμπόσιο της Ανδρου συνεισέφερε αποφασιστικά στην άρση αυτής της αδικίας: ύστερα από εκατόν τριάντα τρία χρόνια η Ευανθία άρχισε ξανά να υπάρχει – μια δίκαιη ανάσταση και μια επιβεβλημένη επιστροφή, δικαιώνοντας τον K. Θ. Δημαρά που πρώτος την ανέσυρε από τη λήθη, τοποθετώντας την πρώτη Ελληνίδα λογία στα νεοελληνικά γράμματα.

Ησαΐας Σαλώνων

Ησαΐας Σαλώνων

Επίσκοπος Σαλώνων, ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821 στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ο πρώτος ιεράρχης που «έπεσε» κατά τη διάρκεια του Αγώνα.

Επίσκοπος Σαλώνων, ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821 στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ο πρώτος ιεράρχης που «έπεσε» κατά τη διάρκεια του Αγώνα.

Ο Ησαΐας γεννήθηκε το 1778 στη Δεσφίνα Παρνασσίδας.

Έφερε το κοσμικό όνομα Ηλίας και σε ηλικία είκοσι ετών έγινε δόκιμος μοναχός στη Μονή Τιμίου Προδρόμου της περιοχής.

Αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος στη Μονή Οσίου Λουκά και ονομάστηκε Ησαΐας.

Το 1814 μετέβη στην Κωνσταντινούπολη κατόπιν προσκλήσεως του Πατριάρχη Κύριλλου ΣΤ’ και κατά την εκεί παραμονή του μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Το 1818 χειροτονήθηκε επίσκοπος Σαλώνων (σημερινής Άμφισσας) από το Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, με το οποίο διατηρούσε αλληλογραφία σε συνθηματική γλώσσα.

Ως ιεράρχης στα Σάλωνα εργάστηκε εντατικά και συστηματικά για την προετοιμασία τού Αγώνα.

Τον Ιανουάριο του 1821 ξαναπήγε στην Κωνσταντινούπολη για να συζητήσει με τον πατριάρχη και με άλλους Έλληνες σχετικά με τον Αγώνα και επανήλθε στην έδρα του στα μέσα Μαρτίου.

Αμέσως κάλεσε στη Μονή του Οσίου Λουκά τον παλιό του γνώριμο Αθανάσιο Διάκο, οπλαρχηγούς και τους προκρίτους της Λειβαδιάς Ιωάννη Λογοθέτη, Ιωάννη Φίλωνα και Λάμπρο Νάκο και για να τους ανακοινώσει την επικείμενη έναρξη της Επανάστασης.

Στη συνέχεια πήγε στα Σάλωνα και ενημέρωσε τους οπλαρχηγούς που βρίσκονταν εκεί.

Στις 27 Μαρτίου με τον επίσκοπο Ταλαντίου Νεόφυτο χοροστάτησαν σε δοξολογία στη Μονή του Οσίου Λουκά και κήρυξαν την Επανάσταση.

Λίγες ημέρες αργότερα, την 1η Απριλίου, ορίστηκε μέλος επαναστατικής διοικητικής επιτροπής της Στερεός Ελλάδας που συγκροτήθηκε στη Λιβαδειά και εντάχθηκε στο σώμα του Πανουργιά ως απλός στρατιώτης.

Κατά την κάθοδο του Ομέρ Βρυώνη στην Ανατολική Στερεά, σε σύσκεψη στη Χαλκωμάτα (20 Απριλίου 1821) ανάμεσα στους Αθανάσιο Διάκο, Πανουργιά και Δυοβουνιώτη, αποφασίστηκε να πολεμήσει ο Πανουργιάς στα χωριά Χαλκωμάτα και Μουσταφάμπεη, ο Διάκος στην Αλαμάνα και ο Δυοβουνιώτης στον Γοργοπόταμο.

Η σφοδρή επίθεση των Τούρκων εναντίον της Χαλκωμάτας στις 23 Απριλίου 1821 διέλυσε το σώμα του Πανουργιά και στη σκληρή εκείνη μάχη ο Ησαΐας έπεσε νεκρός, όπως και ο αδελφός του παπα-Γιάννης.

Ζάππας Ευαγγέλης

Ευαγγέλης Ζάππας

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και εθνικός ευεργέτης. Με κληροδότημά του ανεγέρθηκε το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα.

Αγωνιστής του ‘21 και εθνικός ευεργέτης. Με κληροδότημά του ανεγέρθηκε το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα.

Ο Ευαγγέλης Ζάππας γεννήθηκε στο Λάμποβο της Βορείου Ηπείρου (σημερινό Λάμποβε ε Μάντε Αλβανίας) το 1800 και ήταν γιος του εμπόρου Βασιλείου Ζάππα και της Σωτήρας Ζάππα.

Σε ηλικία 13 ετών και αφού είχε διδαχθεί τα στοιχειώδη γράμματα στο Τεπελένι, μετέβη στα Ιωάννινα και κατετάγη στη σωματοφυλακή του Αλή Πασά, στην οποία υπηρέτησε μέχρι την ηλικία των 20 ετών.

Παρέμεινε στη φρουρά του αυθέντη της Ηπείρου ακόμη κι αφού άρχισε η επίθεση κατ” αυτού από τα στρατεύ­ματα του σουλτάνου.

Όταν πληροφορήθηκε ότι οι Σουλιώτες υπό τον Μάρκο Μπότσαρη πολεμούσαν τις σουλτανικές δυνάμεις στο πλευρό του Αλή, ενώθηκε μαζί τους και δεν άργησε να γίνει το πρωτοπαλίκαρο του Μπότσαρη.

Αγωνίστηκε για την υπεράσπιση του Σουλίου και μετά τη συνθηκολόγησή του (28 Ιουλίου 1822) κατέφυγε στο Μεσολόγγι.

Μετά το θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, υπηρέτησε υπό τον Κώστα Μπότσαρη, τον Νικόλαο Ζέρβα, τον Λάμπρο Βέικο, τον Νάκο Πανουργιά και τον Γιάννη Γκούρα. Τ

ο 1824 έλαβε το βαθμό τού ταξιάρχου και ορίστηκε διοικητής στα Βλαχοχώρια της Αιτωλοακαρνανίας.

Μετά την απελευθέρωση, αμείφθηκε για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην Επανάσταση με την παραχώρηση εθνικών γαιών από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο Ζάππας, όμως, ήταν ανήσυχο πνεύμα κι αφού αποποιήθηκε την προσφορά της πατρίδας (κτήματα και τον στρατιωτικό βαθμό), μετέβη στη Βέροια με σκοπό να επιδοθεί στο εμπόριο ή τη γεωργία.

Στην πόλη της Μακεδονίας δεν παρέμεινε για πολύ καιρό, επειδή δεν μπορούσε να συμβιώσει με τους Τούρκους. Έτσι, το 1831 τον βρίσκουμε στο Βουκουρέστι.

Αρχικά άσκησε το επάγγελμα του πρακτικού γιατρού, χάρη στις γνώσεις που είχε αποκτήσει κατά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας από τον συμπατριώτη του Πάνο Παναγιώτου.

Η ενασχόλησή του με την ιατρική τον βοήθησε να διευρύνει τις γνωριμίες του, ιδιαίτερα με τους ηγουμένους των μοναστηριών της περιοχής, από τους οποίους άρχισε να μισθώνει κτήματα.

Η κίνησή του αυτή αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευφυής, καθώς αποτέλεσε το έναυσμα για την απόκτηση της αμύθητης περιουσίας του.

Με πολύτιμο συνεργάτη τον εξάδελφό του Κωνσταντίνο Ζάππα (1814-1892), αύξανε συνεχώς την περιουσία του, καθώς τα κτήματα που εκμίσθωνε είχαν πολύ μεγάλη απόδοση χάρη στις πρωτοποριακές μεθόδους που εφάρμοζαν.

Το 1837 νοίκιασε το μεγάλο κτήμα Μπροστένι, όπου υπήρχαν και υδρόμυλοι. Τελικά, το αγόρασε το 1844 και εξελλήνισε το όνομά του σε Βρεσθένιον.

Επακολούθησαν οι αγορές των περισσότερων από τα κτήματα που εκμίσθωνε, με αποτέλεσμα η περιουσία του, όσο και του εξαδέλφου του, να εκτοξευτεί στα ύψη.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1850 ο Ευαγγέλης Ζάππας είχε φθάσει στο απόγειο της επιχειρηματικής του δράσης.

Τότε άρχισε να διαθέτει μεγάλα ποσά για φιλανθρωπικούς και εθνικούς σκοπούς, πρώτα στη Μολδοβλαχία και μετέπειτα στην Ελλάδα.

Το 1856, με επι­στολή του προς τον βασιλιά Όθωνα, που επιδόθηκε στον υπουργό των Εξωτερικών, Αλέξανδρο Ρίζο – Ραγκαβή, προσέφερε 400 μετοχές της ατμοπλοϊκής εταιρείας του για να διοργανώνονται από τα μερίσματά τους κάθε χρόνο εκθέσεις που να αναδεικνύουν την εμπορική και βιομηχανική πρόοδο της χώρας.

Του υπέβαλε, επίσης, σχέδιο κτιρίου που θα στέγαζε τα «Ολύμπια», όπως σκόπευε να ονομάσει τη διοργάνωση.

Στις προθέσεις του ήταν και η κατασκευή σταδίου για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το σχέδιό του υλοποιήθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 19ης Αυγούστου 1858 «περί συστάσεως Ολυ­μπίων».

Τα πρώτα «Ολύμπια» έγιναν στις 15 Νοεμβρίου 1859 στην Αθήνα, στην Πλατεία Λουδοβίκου (σημερινή Πλατεία Εθνικής Αντίστασης ή Κοτζιά).

Ο Ζάππας δεν επισκέφθηκε ποτέ την Αθήνα, παρακολουθούσε όμως στενά την εξέλιξη του έργου της Επιτροπής των Ολυμπίων.

Το 1863 υπέστη όλως αιφνιδίως διανοητική διαταραχή.

Ο εξάδελφός του Κωνσταντίνος Ζάππας αναζήτησε θεραπεία, τόσο στο Βουκουρέστι, όσο και στο Παρίσι, αλλά δεν πέτυχε τίποτε.

Ο Ευαγγέλης Ζάππας πέθανε στις 19 Ιουνίου 1865, σε ηλικία 65 ετών και τάφηκε στο ναό του Ευαγγελισμού στο κτήμα του στο Μπροστένι της Μολδοβλαχίας­ (σημερινής νότιας Ρουμανίας).

Με τη διαθήκη του άφησε όλη την περιουσία του στην Επιτροπή των Ολυμπίων (καθότι άγαμος και χωρίς απογόνους), με επικαρπωτή και εκτελεστή της τον Κωνσταντίνο Ζάππα, ο οποίος ανέλαβε την υποχρέωση να χτίσει μέγαρο εκθέσεων στην Αθήνα («Ζάππειον») και να αποθέσει σε αυτό την κεφαλή του, ενώ το σώμα του έπρεπε να ταφεί στο σχολείο του Λαμπόβου, στο οποίο είχε κληροδοτήσει ετήσιο εισόδημα.

Όλα αυτά εκτελέστηκαν πιστά από τον εξάδελφό του.

Η περιουσία του Ζάππα που περιήλθε τελικά στην Ελλάδα ήταν αρκετά μικρότερη από την αναφερομένη στη διαθήκη του, επειδή διεκδικήθηκε τόσο από το ρουμανικό δημόσιο, όσο και από τα παιδιά του μεγαλύτερου αδελφού του Αναστασίου.

Μάλιστα, τέτοια ήταν η ένταση στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Ρουμανίας σχετικά με τη διεκδίκηση της αμύθητης περιουσίας του Ευαγγέλη Ζάππα, ώστε μετά και το θάνατο του Κωνσταντίνου Ζάππα το 1892, οι διπλωματικές σχέσεις των δύο κρατών διακόπηκαν και αποκαταστάθηκαν πλήρως χρόνια αργότερα, με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, που έθεσε τέρμα στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο (1913).

Ζαλοκώστας Γεώργιος

Γεώργιος Ζαλοκώστας

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης και λογοτέχνης. Γεννήθηκε στο Συρράκο της Ηπείρου το 1805…

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης και λογοτέχνης.

Ο Γεώργιος Ζαλοκώστας γεννήθηκε στο Συρράκο της Ηπείρου το 1805.

Ήταν γιος του πλούσιου εμπόρου Χριστόφορου Ζαλοκώστα, που έπεσε στη δυσμένεια του Αλή Πασά και αναγκάστηκε να καταφύγει με την οικογένειά του στο Λιβόρνο της Ιταλίας.

Εκεί, ο νεαρός Γεώργιος πήγε σε ιταλικό σχολείο, άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και ξεκίνησε σπουδές νομικής, τις οποίες δεν ολοκλήρωσε.

Μετά την έναρξη της επανάστασης του 1821 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πύργο της Ηλείας.

Εκεί έχασε και τους δύο γονείς του σε μία μέρα και λίγο αργότερα τον αδερφό του Δημήτριο.

Έφυγε για το Μεσολόγγι και υπήρξε ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες της ηρωικής Εξόδου το 1826. Στη συνέχεια πολέμησε δίπλα στον οπλαρχηγό Παπασταθόπουλο και μετά την απελευθέρωση υπηρέτησε ως οικονομικός αξιωματικός του Στρατού και της Χωροφυλακής.

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε επίσημα το 1851 με τη βράβευσή του στο Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό για το ποίημά του «Μεσολόγγιον».

Το ποιητικό έργο του κινήθηκε άλλοτε στο χώρο της καθαρεύουσας και άλλοτε στα πλαίσια μιας απλούστερης γλώσσας, με επιρροές που καλύπτουν το ευρύ φάσμα, από το ρομαντισμό των αδερφών Σούτσων και το νεοκλασικιστικό ιδεώδες ως την ποίηση του Σολωμού και της Επτανησιακής σχολής.

Έγραψε κάθε είδους ποιήματα (πατριωτικά, λυρικά, ρομαντικά) και τραγούδησε με την ποίησή του, όσο μπορούσε, τις πίκρες που του επιφύλαξε η ζωή.

Και οι πίκρες αυτές ήταν πολλές.

Αρκεί να σημειωθεί ότι από τα εννιά παιδιά που είχε, έχασε τα επτά.

Και σαν σεμνός και εσωστρεφής χαρακτήρας που ήταν, έδωσε στην ποίηση ολόκληρο τον εαυτό του.

Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία, τη μετάφραση, το αισθητικό και το λογοτεχνικό δοκίμιο, ενώ συνεργάστηκε στην έκδοση των περιοδικών «Μνημοσύνη» και «Ευτέρπη».

Από τα ποιήματά του γνωστότερα είναι: «Χάνι της Γραβιάς», «Μπότσαρης», «Η κόρη του γερο-Μούρτου», «Η μάχη του Σοβελάκου», «Σκιαί του Φαλήρου», «Αρματολοί και Κλέφτες», «Το φίλημα» και «Η αναχώρησίς της».

Τα δυο τελευταία μελοποιήθηκαν και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στην εποχή τους.

Στις μέρες μας, «Το Φίλημα» το γνωρίζουμε ως δημοτικό τραγούδι, ενώ «Η αναχώρισίς της» μελοποιήθηκε και από τον Γιάννη Σπανό με ερμηνευτή το Μιχάλη Βιολάρη (1968).

Ο Γεώργιος Ζαλοκώστας πέθανε στην Αθήνα στις 3 Σεπτεμβρίου 1858, σε ηλικία 53 ετών.

Εϋνάρδος Ιωάννης Γαβριήλ

Ιωάννης Γαβριήλ Εϋνάρδος

Γαλλοελβετός τραπεζίτης, θερμός φιλέλληνας και πρωτοπόρος φωτογράφος. Γεννήθηκε στη Λυών της Γαλλίας το 1775…

Γαλλοελβετός τραπεζίτης, θερμός φιλέλληνας και πρωτοπόρος φωτογράφος. Ο Ιωάννης – Γαβριήλ Εϋνάρδος (Jean-Gabriel Eynard στα γαλλικά) γεννήθηκε στη Λυών της Γαλλίας στις 28 Δεκεμβρίου 1775. Η οικογένειά του, ήδη, από 1686 είχε γίνει δεκτή στους αριστοκρατικούς κύκλους της Γενεύης.

Ο Εϋνάρδος δημιούργησε σεβαστή περιουσία από τραπεζικές εργασίες στην Ιταλία. Το 1810 επιστρέφει στη Γενεύη και χτίζει ένα μέγαρο, όπου σήμερα στεγάζεται το Δημαρχείο της πόλης. Τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος κατορθώνει να του εμφυσήσει την αγάπη για το δοκιμαζόμενο έθνος των Ελλήνων.

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, ο Εϋνάρδος συγκεντρώνει χρήματα για την αγορά πολεμοφοδίων και μέσω των υψηλών γνωριμιών του προσπαθεί να επηρεάσει σημαντικές προσωπικότητες της Ευρώπης για το δίκαιο των ελληνικών θέσεων.

Μετά την Απελευθέρωση λειτουργεί ως άτυπος οικονομικός σύμβουλος του πρώτου Κυβερνήτη και φίλου του Ιωάννη Καποδίστρια. Τον πείθει να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη της υπαίθρου, με την παροχή δωρεάν κεφαλαίων, αλλά και καλλιεργητικών δανείων στους αγρότες.

Όμως, οι τοκογλύφοι, που συγκέντρωναν τα χρηματικά κεφάλαια, δάνειζαν με τόκο ως και 50%. Ηταν, λοιπόν, αναγκαία η ίδρυση ενός τραπεζικού οργανισμού, που θα εκλογίκευε την Πίστη. Το 1828 και με κεφάλαια του Εϋνάρδου, τα οποία διαχειριζόταν ο έμπιστος συνεργάτης του Γεώργιος Σταύρου, ιδρύεται η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα, που επέζησε μόλις 6 χρόνια.

Διάδοχο σχήμα της υπήρξε η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, που λειτούργησε το 1842 και σήμερα είναι η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας. Ο Εϋνάρδος υπήρξε από τους εμπνευστές της δημιουργίας της και ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρός της.

Οι υπηρεσίες του προς τη χώρα μας συνεχίστηκαν το 1847, όταν αντιμετώπισε με σθένος τις υπερβολικές απαιτήσεις των άγγλων τραπεζιτών για το δάνειο του 1832 προς την Ελλάδα. Πλήρωσε ο ίδιος μισό εκατομμύριο χρυσά φράγκα για να τους ικανοποιήσει.

Ο Εϋνάρδος υπήρξε από τους πρωτοπόρους της φωτογραφίας μετά την εφεύρεση της δαγεροτυπίας το 1839. Οι περισσότερες από τις δαγεροτυπίες του, μεταξύ 1842 και 1863, απαθανατίζουν οικογενειακές στιγμές, το μέγαρό του, τοπία, τους υπηρέτες του, καθώς και αρκετές αυτοπροσωπογραφίες του.

Πέθανε στις 5 Φεβρουαρίου 1863 στη Γενεύη. Προς τιμήν του, η Εθνική Τράπεζα έχει ονομάσει «Μέγαρο Εϋνάρδου» το κτίριο που στεγάζει το Μορφωτικό της Ίδρυμα (ΜΙΕΤ), στη συμβολή των οδών Αγίου Κωνσταντίνου και Μενάνδρου, στο κέντρο της Αθήνας. Το όνομά του έχει επίσης δοθεί σε δρόμο του Δήμου Αθηναίων.

Δεριγνύ Ερρίκος

Ερρίκος Δεριγνύ

Γάλλος ναύαρχος και πολιτικός. Συμμετείχε ως αρχηγός της γαλλικής μοίρας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Γάλλος ναύαρχος και πολιτικός. Συμμετείχε ως αρχηγός της γαλλικής μοίρας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ο Ερρίκος Δανιήλ Γωτιέρος, κόμης Δεριγνύ, όπως είναι η καθιερωμένη γραφή στα ελληνικά του ονόματος Marie Henri Daniel Gauthier, Comte de Rigny (Μαρί Ανρί Γκοτιέ, Κοντ ντε Ρινί) γεννήθηκε στην Τουλ της Λορένης στις 2 Φεβρουαρίου 1782. Σε ηλικία 10 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και μεγάλωσε με μία θεία του.

Κατατάχθηκε νεώτατος στο Ναυτικό κι έλαβε μέρος στη ναπολεόντεια εκστρατεία της Αιγύπτου (1798-1801). Τοποθετήθηκε κυβερνήτης της κορβέτας «La Triomphante» («Η Θριαμβευτική») στη ναυτική βάση τής Βουλώνης, όταν ο Μέγας Ναπολέων σχεδίαζε απόβαση στη Βρετανία. Διακρίθηκε ως διοικητής μονάδων πεζοναυτών της Αυτοκρατορικής Φρουράς στην Πρωσία και την Πολωνία (1806-1807), καθώς και στην Ισπανία (1808), όπου διετέλεσε υπασπιστής του στρατάρχη Μπεσιέρ κι έλαβε μέρος στις νικηφόρες μάχες της Μεντίνα ντελ Ρίο Σέκο (14 Ιουλίου 1808) και της Σομοσιέρα (30 Νοεμβρίου 1808).

Μετά το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων προβιβάστηκε σε πλοίαρχο (1816), χάρη στην προστασία του θείου του βαρώνου Λουί, υπουργού των Οικονομικών κατά τη δεύτερη Παλινόρθωση των Βουρβόνων, και τοποθετήθηκε κυβερνήτης της φρεγάτας «Μήδεια», που υπαγόταν στη Μοίρα της Ανατολής, δηλαδή στη γαλλική ναυτική μοίρα του Αιγαίου. Έφθασε στη Μήλο στις 2 Μαΐου 1822 και στις 27 Ιανουαρίου 1823 ανέλαβε από τον πλοίαρχο ντε Βιέλα τη διοίκηση της μοίρας.

Η στάση του κατά τη διάρκεια του Αγώνα υπήρξε φιλική προς τους Έλληνες, εφόσον δεν θίγονταν τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή. Στις 6 Ιουνίου 1823 συναντήθηκε στα ανοιχτά της Λέσβου με τον Χοσρέφ πασά, ο οποίος είχε εξέλθει από τον Βόσπορο για να καταστείλει την ελληνική επανάσταση. Ο Τούρκος ναύαρχος βολιδοσκόπησε τον Δεριγνύ εάν ήταν διατεθειμένος να διαβιβάσει στην Ύδρα προτάσεις συμβιβασμού, επί τη βάσει της υποταγής των επαναστατών και της παράδοσης των όπλων τους. Ο Δεριγνύ απάντησε ότι δεν δικαιούται ν’ απαιτήσει από τους Έλληνες την παράδοση των όπλων τους και ν’ αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη των συνεπειών.

Αργότερα, ο Δεριγνύ παρέστη μάρτυρας της πυρπόλησης 40 χωριών της Καρύστου από τον Χοσρέφ πασά και όπως έγραψε σε αναφορά του προς την κυβέρνηση της χώρας του διέσωσε πολλούς Έλληνες, που προσπαθούσαν να διαφύγουν με μικρά πλοιάρια. Στις 16 Ιουλίου 1827 παρακολούθησε από τον κόλπο του Φαλήρου τη μάχη του Χαϊδαρίου και μεσολάβησε για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων, καθώς και για τη συνομολόγηση συνθήκης μεταξύ της πολιορκημένης στην Ακρόπολη ελληνικής φρουράς και του Κιουταχή.

Στην ελληνική ιστορική μνήμη παραμένει κυρίως για τη συμμετοχή του στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), στην οποία έλαβε μέρος επιβαίνοντας στη φρεγάτα «Μήδεια» ως επικεφαλής της γαλλικής μοίρας. Ύστερα από σύντομο διάστημα, ο αρχιπλοίαρχος πλέον Δεριγνύ παρέδωσε τη διοίκηση της Μοίρας της Ανατολής στον ομοιόβαθμό του Κλοντ ντε Ροσαμέλ και ανακλήθηκε στη Γαλλία.

Το 1829 ως υποναύαρχος, τοποθετήθηκε ναυτικός διοικητής Τουλώνας κι έλαβε τον τίτλο του κόμη. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών (1831-1834) επί Φιλίππου Λουδοβίκου, υπουργός Εξωτερικών (1834-1835) και για μικρό χρονικό διάστημα πρεσβευτής στη Νεάπολη (Νάπολι). Παράλληλα, ήταν βουλευτής στις περιφέρειες Μοζέλα και Καλαί.

Ο Ερρίκος Δεριγνύ πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1835, σε ηλικία 53 ετών.

Οδούς προς τιμήν του ναυάρχου Δεριγνύ συναντάμε στην Αθήνα, στο Περιστέρι Αττικής, στα Νέα Λιόσια Αττικής, στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, στις Νέες Παγασές Βόλου και το Βασιλικό Ευβοίας.

Δαγκλής Ναστούλης

Ναστούλης Δαγκλής

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης από το Σούλι.

Ο Αναστάσιος Δαγκλής (Ναστούλης ήταν το χαϊδευτικό του) γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1800 στο Σούλι. Ήταν γιος του οπλαρχηγού Γκόγκα Δαγκλή ή Νταγκλή (1762-1807), αρχηγού της ονομαστής φάρας των Δαγκλήδων.

Υπηρέτησε νεότατος ως αξιωματικός στον αγγλικό στρατό στην Κέρκυρα, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του από το 1803. Το 1819 επέστρεψε στο Σούλι για να υποστηρίξει την ανταρσία του Αλή Πασά κατά του Σουλτάνου. Μετά την υπογραφή της συνθήκης μεταξύ Σουλιωτών και Αλή Πασά, κρατήθηκε ως όμηρος στο Κάστρο των Ιωαννίνων έως τον θάνατο του Αλή Πασά και την κατάληψη της πόλης από τον Χουρσίτ Πασά (Ιανουάριος 1822). Ο Χουρσίτ τον έστειλε σιδηροδέσμιο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά μετά από έξι μήνες απελευθερώθηκε και κατέφυγε στην Κεφαλλονιά.

Τον Δεκέμβριο του 1823 πήγε στο Μεσολόγγι, όπου γνώρισε τον λόρδο Βύρωνα και υπηρέτησε υπό τις διαταγές του μέχρι τον θάνατο αυτού στις 19 Απριλίου 1824. Κατά τη διάρκεια του 1824 πολέμησε με τα αδέλφια του Γούτη και Φώτη στις μάχες γύρω από το Καρπενήσι και τα Σάλωνα (Άμφισσα).

Το 1826 μετείχε ως πληρεξούσιος Σουλίου στην Γ” Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, η οποία ξεκίνησε τις εργασίες της στις 6 Απριλίου, αλλά τις διέκοψε πρόωρα στις 16 Απριλίου, λόγω της πτώσης του Μεσολογγίου. Στη συνέχεια επανήλθε στη στρατιωτική δράση, λαμβάνοντας μέρος στις μάχες της Δόμβραινας (15 Οκτωβρίου), της Αράχωβας (18-24 Νοεμβρίου) και του Διστόμου (17-20 Ιανουαρίου 1827), υπό τις διαταγές του Γεωργίου Καραϊσκάκη.

Μετά τον θάνατο του Έλληνα στρατηλάτη (23 Απριλίου 1827) εντάχθηκε ως πρώτος υπασπιστής του αρχιστρατήγου των κατά ξηρά ελληνικών δυνάμεων Ριχάρδου Τσωρτς. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία για την απελευθέρωση της Δυτικής Ελλάδας (1828-1829) και πολέμησε στις μάχες του Ανατολικού (Αιτωλικού), του Μακρυνόρους και στην πολιορκία της Βόνιτσας.

Μετά την έλευση του Όθωνα έλαβε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον Αγώνα. Παρέμεινε στον νεοσύστατο ελληνικό στρατό και εξελίχθηκε μέχρι τον βαθμό του υποστρατήγου. Τιμήθηκε με τον αριστείο του Αγώνα και με τον αργυρό Σταυρό του Σωτήρος.

Ο Αναστάσιος (Ναστούλης) Δαγκλής πέθανε στις 28 Μαΐου 1886, σε ηλικία 86 ετών.

Γοβγίνας Αγγελής

Αγγελής Γοβγίνας

Αγωνιστής του ‘21 από την Εύβοια. Γεννήθηκε το 1780 και το πραγματικό του όνομα ήταν Αγγελής Τζουτζάς ή Τζοτζάς…

Αγωνιστής του ’21 από την Εύβοια.

Ο Αγγελής Τζουτζάς ή Τζοτζάς, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1780 στη Λίμνη Ευβοίας. Το Γοβγίνας ή Γοβιός είναι παρατσούκλι και παρέπεμπε στο γνωστό ψάρι του γλυκού νερού, ίσως εξαιτίας της προϋπηρεσίας του στη θάλασσα.

Παλιός κλέφτης και παλληκάρι, ο Γοβγίνας είχε αγνό χαρακτήρα και έντονη την αίσθηση του δικαίου. Γι’ αυτό και δεν ανεχόταν να βλέπει τους φτωχούς συμπατριώτες του να καταπιέζονται, όχι μόνο από τον Τούρκο δυνάστη, αλλά και από τους ισχυρούς κοτζαμπάσηδες της περιοχής. Γρήγορα ήλθε σε προστριβή μαζί τους και η παραμονή του στη Λίμνη κατέστη αδύνατη. Έτσι, το 1817 κατέφυγε στην Αυλή του Αλή Πασά, όπου μυήθηκε στη στρατιωτική τέχνη.

Μετά την κήρυξη της Επανάστασης ακολούθησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, με τον οποίο είχε γνωριστεί στα Ιωάννινα και μαζί του πολέμησε στο Χάνι της Γραβιάς (8 Μαΐου 1821), όπου διακρίθηκε για τη γενναιότητά του και τις στρατιωτικές του ικανότητες.

Στη συνέχεια κλήθηκε από τους προκρίτους της Βόρειας Εύβοιας να αναλάβει τη διοίκηση τον τοπικών επαναστατικών σωμάτων, που βρίσκονταν σε κατάσταση αποσυνθέσεως, εξαιτίας των αποτυχιών του οπλαρχηγού Βερούση Μουτσανά (εξαδέλφου του Οδυσσέα Ανδρούτσου) και της ισχυρής παρουσίας των Οθωμανών στο νησί. Οι κοτζαμπάσηδες, οι οποίοι πριν από τέσσερα χρόνια τον είχαν αναγκάσει να εκπατρισθεί, τώρα τον έβλεπαν ως σωτήρα.

Ο Γοβγίνας οργάνωσε το ελληνικό στρατόπεδο στα Βρυσάκια, κοντά στη Χαλκίδα και κατέστρωσε σχέδιο για την αναστροφή της κατάστασης. Λίγες ημέρες μετά την άφιξή του επιτέθηκε κατά των Τούρκων στα Ψαχνά και τους καταδίωξε ως τη Χαλκίδα, αναπτερώνοντας το ηθικό των επαναστατών. Κατά τη διάρκεια των αψιμαχιών γύρω από τη Χαλκίδα σκοτώθηκε ο επικίνδυνος οθωμανός Οσμάν Χατζαράκης από την Κάρυστο, ο μπέης της οποίας Ομέρ εξουσίαζε όλη τη νότια Εύβοια.

Στις 14 Ιουλίου 1821 ο Ομέρ Βρυώνης βρέθηκε στη Χαλκίδα, αποφασισμένος να καταπνίξει κάθε επαναστατική κίνηση στην Εύβοια. Την επομένη επιτέθηκε κατά του ελληνικού στρατοπέδου στα Βρυσάκια, αλλά αποκρούσθηκε από τον Γοβγίνα και τους 300 άνδρες του, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 70 νεκρούς στρατιώτες του και υπερδιπλάσιους τραυματίες. Στη μάχη, που διάρκεσε επτά ώρες, αναγνωρίστηκε η προσωπικότητα και ο στρατηγικούς νους του Γοβγίνα. Ο Ομέρ Βρυώνης επανήλθε στις 18 Ιουλίου στα Βρυσάκια, αλλά και πάλι αποκρούσθηκε από τον Γοβγίνα, που είχε καταφύγει στις γύρω ορεινές περιοχές. Έτσι, αναγκάσθηκε ταπεινωμένος να εγκαταλείψει την Εύβοια και να βαδίσει κατά της Αθήνας.

Στα μέσα Αυγούστου του 1821 πληροφορήθηκε ότι ο Βερούσης Μουτσανάς βάδιζε κατά της πατρίδας του Λίμνης, αποφασισμένος να την κάψει για να εκδικηθεί τους προκρίτους που τον είχαν καθαιρέσει. Τον συνόδευαν αρκετοί άνδρες, στους οποίους είχε υποσχεθεί λεηλασίες και διαρπαγές. Ο Γοβγίνας ξεκίνησε αμέσως κατά του προκατόχου του στην αρχηγία του αγώνα στη Βόρεια Εύβοια. Τον συνάντησε έξω από τη Λίμνη και αφού τον χτύπησε, τον εξανάγκασε να φύγει από την Εύβοια.

Στα μέσα Φεβρουαρίου του 1822 ο Αγγελής Γοβγίνας ανέλαβε τη διοίκηση όλων των ευβοϊκών στρατιωτικών σωμάτων, μετά την ανεξήγητη ανάκληση του Οδυσσέα Ανδρούτσου από την περιοχή, με διαταγή του Αρείου Πάγου (κυβερνητικό σώμα της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος). Στόχος του Γοβγίνα ήταν πρώτα να αποκλείσει του Τούρκους της Χαλκίδας και στη συνέχεια να βαδίσει απερίσπαστος κατά της Καρύστου.

Το σχέδιό του έγινε αντιληπτό από τους Τούρκους της Χαλκίδας, οι οποίοι συγκρότησαν στρατιωτικό σώμα εκ 1000 ανδρών με επικεφαλής τον Κενάν Αγά και επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά κατά του ελληνικού στρατοπέδου στα Βρυσάκια το βράδυ της 28ης Μαρτίου 1822. Στη μάχη που επακολούθησε, ο Γοβγίνας παρασύρθηκε σε μία καλοστημένη ενέδρα και τραυματίστηκε σοβαρά από σφαίρα στην πλάτη. Λίγη ώρα αργότερα εξέπνευσε. Την επομένη, οι Τούρκοι βρήκαν τον νεκρό Γοβγίνα και αφού του έκοψαν το κεφάλι, το περιέφεραν θριαμβευτικά επί οκτώ ημέρες στους δρόμους της Χαλκίδας υπό τους κανονιοβολισμούς των φρουρίων της πόλης.

Η λαϊκή μούσα θρήνησε στον Γοβγίνα με τους ακόλουθους στίχους:

Για σένα, μωρ’ Αγγελή, κλαίει το Γριπονήσι

που χάθηκες κατακαμπής με όλο το γιουρούσι.

Εσύ δεν επολέμαγες μες στης Γραβιάς το χάνι

μ’ οχτώ χιλιάδες Γκέκηδες και βγήκες παλικάρι;

Μα οι Μπαλαλαίοι τα σκυλιά σούφαγαν το κεφάλι.

Σε κλαίει ούλ’ η Ρούμελη τ’ ήσουνα παλικάρι.

Νικολής Αποστόλης

Ψαριανός ναυμάχος,

 με σημαντική δράση κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης.

Ο Νικόλαος Αποστόλης γεννήθηκε στα Ψαρά το 1770 και καταγόταν από τη μανιάτικη οικογένεια Καλημέρη, η οποία μετανάστευσε από την Τρίπολη στα Ψαρά το 1715, μετά την επανάκτηση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους. Το επίθετό του είναι πατρωνυμικό και προέρχεται από τον παππού του

Χατζηαποστόλη Καλημέρη.

Σε νεαρή ηλικία δούλεψε σε εμπορικά πλοία και το 1788 κατατάχθηκε στο στολίσκο του Λάμπρου Κατσώνη. Μετά την ήττα του Κατσώνη στο Πόρτο Κάγιο το 1792, ο Αποστόλης κατέφυγε στα Κύθηρα κι ύστερα από ένα έτος επανέκαμψε στα Ψαρά.

Αφού νυμφεύθηκε την κόρη του Ανδρέα Δούκα, άρχισε να εκτελεί θαλάσσιες μεταφορές με το δικό του ιστιοφόρο. Γρήγορα απόκτησε φήμη για τον επαγγελματισμό και την τιμιότητά του, ώστε να τύχει της εύνοιας και της εμπιστοσύνης των μεγάλων χιώτικων εμπορικών οίκων Ψύχα και Βλαστού, καθώς και των σμυρναίικων Σκυλίτση και Βαλτατζή. Το 1793 άρχισε ταξίδια στην Ολλανδία και μέσα στα επόμενα 15 χρόνια κατόρθωσε να δημιουργήσει μία αξιοσέβαστη περιουσία.

Στις 13 Μαΐου 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Δημήτριο Θέμελη και μαζί με τον Δημήτριο Μαμμούνη ανέλαβε να διαδώσει το έργο της οργάνωσης και να στρατολογήσει νέα μέλη. Το 1820 διορίστηκε έφορος της Φιλικής Εταιρείας στα Ψαρά.

Με την έκρηξη της Επανάστασης ανεδείχθη ομόφωνα από τους συμπατριώτες του ναύαρχος του Ψαριανού στόλου (18 Απριλίου 1821). Πρώτη ενέργεια του Αποστόλη ήταν η καταδρομική επιχείρηση στα παράλια της Μικράς Ασίας με στολίσκο αποτελούμενο από 8 πλοία (20 Απριλίου 1821). Είχε ως στόχο να παρεμποδίσει τη διαπεραίωση εχθρικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο και τα κατάφερε, αφού κατέστρεψε ένα εχθρικό πλοίο και αιχμαλώτισε τέσσερα με 450 άνδρες. Από την επιχείρηση αυτή στα μικρασιατικά παράλια αποκόμισε πληθώρα λαφύρων, τα οποία παρέδωσε στην κοινότητα της νήσου.

Λίγες μέρες αργότερα (26 Απριλίου) η ναυτική μοίρα των Ψαρών ενώθηκε μετά της Υδραϊκής και Σπετσιώτικης κι έκτοτε ο Αποστόλης συνέπραττε ως ισότιμος μετά των ναυάρχων των δύο άλλων ναυτικών νήσων. Πρωταγωνίστησε στις ναυμαχίες των Πατρών (20 Φεβρουαρίου 1822) και του Γέροντα (29 Αυγούστου 1824), καθώς και στις ναυτικές εκστρατείες για την ενίσχυση της επανάστασης στη Μακεδονία και την Εύβοια. Σ’ αυτόν οφείλεται πρωτίστως η σωτηρία του στρατιωτικού σώματος στην Καρυστία (25 Μαρτίου 1826).

Ο ψαριανός ναυμάχος διακρινόταν για το πνεύμα αυτοθυσίας, τη σταθερότητα του χαρακτήρα του, τη μετριοπάθεια και την ακεραιότητά του. Ενδεικτική του ήθους του είναι η άρνησή του να παραδώσει τον συλληφθέντα Τυνήσιο κυβερνήτη ενός δρόμωνα κατά τη ναυμαχία του Γέροντα ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση της συζύγου του Ασημίνας, που είχε αιχμαλωτισθεί μετά την καταστροφή των Ψαρών (21 Ιουνίου 1824), κατά την οποία έχασε και όλη την περιουσία του. Λέγεται ότι είπε: «Προτιμώ πενήντα Ασημίναις να χαθούν σκλάβαις, παρά να ζήση τέτοιο θηρίο». Και διέταξε την εκτέλεσή του.

Ο Νικολής Αποστόλης πέθανε από πνευμονία στις 6 Απριλίου 1827 στην Αίγινα, κατά την επάνοδό του από τον Πειραιά, όπου μετά των δύο άλλων ναυμάχων Ανδρέα Μιαούλη και Γεώργιου Ανδρούτσου είχε συναντηθεί με τον αρχηγό των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων Τόμας Κόχραν. Στην αρχηγία του στόλου των Ψαρών, τον διαδέχθηκε ο 33χρονος γιος του Αποστόλης Αποστόλης.

Βαλέστ Ιωσήφ

Ιωσήφ Βαλέστας

Γάλλος αξιωματικός, φιλέλληνας, «ή μάλλον ειπείν Έλλην», όπως γράφει ο ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης Ιωάννης Φιλήμων. Υπήρξε συνεργάτης του Δημητρίου Υψηλάντη και οργανωτής του πρώτου τακτικού ελληνικού στρατιωτικού σώματος.

Γάλλος αξιωματικός, φιλέλληνας, «ή μάλλον ειπείν Έλλην», όπως γράφει ο ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης Ιωάννης Φιλήμων. Απαντάται και ως Βαλέστας, Βαλέστος ή Βαλέστρας. Υπήρξε συνεργάτης του Δημητρίου Υψηλάντη και οργανωτής του πρώτου τακτικού ελληνικού στρατιωτικού σώματος.

Ο Ιωσήφ Βαλέστ (Joseph Balestra) γεννήθηκε στα Χανιά το 1790. Σπούδασε σε στρατιωτικές σχολές της Γαλλίας και υπηρέτησε στο στρατό του Ναπολέοντα ως το 1814, οπότε επέστρεψε στην Κρήτη για να συνεργαστεί με τον κορσικανικής καταγωγής πατέρα του, έμπορο στο νησί. Από μικρός ήταν εξοικειωμένος με τα ήθη και τον χαρακτήρα των Ελλήνων και γνώριζε άπταιστα τα ελληνικά.

Από την Τεργέστη, όπου βρισκόταν για εμπορικές υποθέσεις, ακολούθησε στην Ελλάδα τον Δημήτριο Υψηλάντη (8 Ιουνίου 1821), ο οποίος είχε αποφασίσει να του αναθέσει την οργάνωση του ελληνικού στρατού σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Αμέσως μετά την άφιξή του στα Βέρβενα (21 Ιουνίου 1821) κι ενώ συνεχιζόταν η πολιορκία της Τριπολιτσάς, οργάνωσε το πρώτο τακτικό σώμα από 248 άνδρες, οπλισμένο με γαλλικά όπλα από χρήματα που διέθεσε ο Υψηλάντης και τέθηκε επικεφαλής του με τον βαθμό του χιλίαρχου.

Η πρώτη του στρατιωτική ενέργεια ήταν η αποτροπή της απόβασης των Τούρκων του Καρά-Αλή στην παραλία της απελευθερωμένης Καλαμάτας (27 Αυγούστου 1821). Ο τούρκος ναύαρχος επιχείρησε να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στους έλληνες που πολιορκούσαν την Τριπολιτσά, αλλά ο Βαλέστ τοποθέτησε σε τέτοια διάταξη τους λιγοστούς άνδρες του (είχε και τη συμπαράσταση 100 Μανιατών υπό τον Παναγιώτη Τρουπάκη), ώστε ο Καρα-Αλής νόμισε ότι είχε να αντιμετωπίσει πολυπληθή τακτικό στρατό και δεν αποτόλμησε την απόβαση. Η ευφυής κίνηση του Βαλέστ ανέβασε τη φήμη του.

Έλαβε κατόπιν μέρος στην απελευθέρωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην αποτυχημένη άλωση του Ναυπλίου (4 Δεκεμβρίου 1821), ενώ στις 14 Ιανουάριου 1822 παρέλαβε το φρούριο της Ακροκορίνθου, μετά τη συμφωνία με τους Τοιύρκους για την παράδοσή του.

Στη συνέχεια αποφάσισε να βοηθήσει τον αγώνα της Κρήτης και στις 20 Μαρτίου 1822 έφθασε στο Λουτρό Σφακίων, με μερικούς υπαξιωματικούς και στρατιώτες. Σε συνεννόηση με τον ελληνορώσο Μιχαήλ Αφεντούλιεφ, που είχε οριστεί γενικός έπαρχος Κρήτης από τους επαναστατημένους χριστιανούς, αλλά και ντόπιους οπλαρχηγούς, σχεδίασε την κατάληψη των φρουρίων του νησιού. Ο ίδιος πίστευε ότι η κατοχή τουλάχιστον ενός φρουρίου ήταν αναγκαία για την επιτυχία της επανάστασης στην Κρήτη.

Στις 14 Απριλίου 1822, σε μία ηρωική προσπάθειά του για την κατάληψη του φρουρίου του Ρεθύμνου, αιχμαλωτίστηκε και θανατώθηκε. Οι Τούρκοι έκοψαν το κεφάλι και το δεξί χέρι του, τα κάρφωσαν σε κοντάρια και τα περιέφεραν θριαμβευτικά στο Ρέθυμνο.

Λόρδος Βύρων

Λόρδος Βύρων

Άγγλος ποιητής, ηγετική μορφή του ρομαντισμού κι ένας από τους πιο ένθερμους φιλέλληνες, που έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας.

Άγγλος ποιητής, ηγετική μορφή του ρομαντισμού κι ένας από τους πιο ένθερμους φιλέλληνες, που έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας.

Ο Λόρδος Βύρων, όπως είναι γνωστός στη χώρα μας ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ος Βαρώνος Μπάιρον (George Gordon Byron, 6th Baron Byron), γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1788 στο Λονδίνο και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια.

Από μικρός αγαπούσε τη μελέτη, διάβασε πολλά βιβλία, σπούδασε σε ανώτερα αγγλικά κολέγια, έμαθε να μιλά τα ελληνικά και τα λατινικά και ταξίδευε πολύ. Σε ηλικία 21 χρόνων έγινε βουλευτής και πολλές φορές βρέθηκε αντίθετος με τους άλλους λόρδους, διότι έδειχνε ενδιαφέρον για τα ζητήματα της εργατικής τάξης.

Το 1809 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Επισκέφθηκε την Πάτρα, την Πρέβεζα, τη Νικόπολη, την Άρτα, τα Γιάννενα κι έφθασε ως το Τεπελένι, όπου τον φιλοξένησε ο Αλή Πασάς. Ξαναγύρισε στην Πάτρα, πήγε στο Αίγιο, στους Δελφούς, στη Λιβαδειά, στην Αθήνα, όπου έμεινε δυο μήνες και ύστερα στην αρχαία Τροία και την Κωνσταντινούπολη.

Ο Βύρων, με την ποιητική του ευαισθησία, καταμαγεύθηκε από τις ελληνικές φυσικές ομορφιές και τα αρχαία ερείπια. Ενώ ταξίδευε, έγραφε θαυμάσια ποιήματα, που καθρέφτιζαν την καλλιτεχνική του συγκίνηση. Στο μεγάλο του ποιητικό έργο, που έχει τον τίτλο «Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ», δίνει ωραιότατες περιγραφές της Ηπείρου. Ξεχωριστή θέση έχει ένα ποίημα, όπου περιγράφει μία θύελλα, που τον βρήκε στη Ζίτσα της Ηπείρου.

Στο Σούνιο εμπνεύσθηκε το ποίημα «Νησιά της Ελλάδας», όπου περιγράφει τις εντυπώσεις του και από την αρχαία Τροία. Ο ελληνολάτρης ποιητής αγανάχτησε από τα βάθη της ψυχής του από το ανοσιούργημα του Έλγιν, που έκλεψε από την Ακρόπολη τα μαρμάρινα καλλιτεχνήματα κι έγραψε το ποίημα «Η κατάρα της Αθήνάς». Άλλα ποιήματά του ήταν η «Νύμφη της Αβύδου», τα «Τούρκικα παραμύθια» και ο «Δον Ζουάν», ίσως η κορυφαία ποιητική δημιουργία. Ο Βύρων με τα ποιητικά του αυτά έργα έγινε διάσημος στην Αγγλία, ενώ η παγκόσμια φήμη του όλο και μεγάλωνε.

Ο Βύρων ήταν όμορφος άνδρας με πυκνά πυρόξανθα σγουρά μαλλιά και ωραίο παράστημα, αν και λίγο κουτσός από το δεξί του πόδι. Οι ερωτικές του περιπέτειες άφησαν εποχή στο Λονδίνο και η περιφρόνησή του για τις κοινωνικές συμβάσεις δημιούργησαν μικρά και μεγάλα σκάνδαλα. Από τον σύντομο γάμο του με την Αναμπέλα Μίλμπανκ απέκτησε μία κόρη, την Άντα Λάβλεϊς, μετέπειτα διάσημη μαθηματικό, που θεωρείται από τους πρωτοπόρους της πληροφορικής. Από τη σχέση του με την Κλερ Κλέμοντ, απέκτησε και μία δεύτερη κόρη, την Κλάρα Αλέγκρα, η οποία πέθανε σε ηλικία πέντε χρονών.

Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, ο Βύρων, που με το ποίημά του «Προφητεία του Δάντη» είχε καταδικάσει τα τυραννικά καθεστώτα και είχε εκφράσει τη συμπάθειά του για τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, έδειξε αμέσως το ενδιαφέρον του. Το 1823 έγινε μέλος του «Φιλελληνικού Κομιτάτου», ενός συλλόγου από άγγλους φιλελευθέρους και φιλέλληνες, που είχαν σκοπό να ενισχύσουν τους έλληνες επαναστάτες. «Αποφάσισα να πάω στην Ελλάδα. Είναι το μοναδικό μέρος, όπου δοκίμασα πραγματική ευχαρίστηση. Αν είμαι ποιητής το χρωστώ στον αέρα της Ελλάδας» έγραφε σε κάποιον φίλο του.

Στις 3 Αυγούστου 1823 έφθασε στο Αργοστόλι. Οι Έλληνες τότε ήταν διχασμένοι κι αυτό πίκραινε τον ευαίσθητο και φλογερό νέο. Περίμενε μήπως πάψουν οι διχόνοιες, αλλά του κάκου. Έχοντας διορισθεί αντιπρόσωπος του «Φιλελληνικού Κομιτάτου», μοίρασε στους επαναστάτες τα εφόδια, που του έστειλαν από το Λονδίνο. Από δικά του χρήματα έστειλε στο Μαυροκορδάτο 4.000 λίρες για τη συντήρηση του στόλου.

Στις 5 Ιανουαρίου 1824 έφθασε στο Μεσολόγγι, όπου οι αγωνιζόμενοι Έλληνες τον υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό. Εκεί συνεργάσθηκε με άλλους ξένους εθελοντές και με δικά του έξοδα οργάνωσε το στρατό και φρόντισε για την οχύρωση του Μεσολογγίου. Στις 25 Ιανουαρίου η κυβέρνηση τον αναγνώρισε αρχιστράτηγο. Οι κόποι του, όμως, για την οργάνωση του στρατού και για τη συμφιλίωση των οπλαρχηγών, καθώς και το κακό κλίμα, υπέσκαψαν την υγεία του.

Στις 9 Απριλίου έπεσε στο κρεβάτι με δυνατό πυρετό. Παραμιλούσε διαρκώς, αλλά και τότε ακόμα παρακινούσε τους Έλληνες να συμφιλιωθούν, για να πετύχουν την απελευθέρωσή τους. Τα χαράματα της 19ης Απριλίου 1824, Δευτέρα του Πάσχα, άφησε την τελευταία του πνοή στο Μεσολόγγι, σε ηλικία 36 χρονών. Τα τελευταία του λόγια του ήταν για την Ελλάδα: «Της έδωσα τον καιρό, την υγεία μου, την περιουσία μου, και τώρα της δίνω τη ζωή μου. Τι μπορούσα να κάνω περισσότερο;»

Ο θάνατός του άπλωσε βαρύ πένθος σ’ όλους τους αγωνιζόμενους Έλληνες. Άνδρες και γυναίκες έκλαψαν σαν πραγματικό αδελφό και προστάτη τον Βύρωνα, που έγινε σύμβολο του πατριωτισμού και ανακηρύχθηκε εθνικός ήρωας. Μετά την κηδεία του στο Μεσολόγγι η σορός του μεταφέρθηκε στο Λονδίνο. Τις μέρες εκείνες ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε ένα μεγάλο ποίημα («Εις το θάνατο του Λορδ Μπάιρον») χαρισμένο στο μεγάλο αυτό λάτρη της Ελλάδας, που αρχίζει μ’ αυτούς τους στίχους:

Λευθεριά, για λίγο πάψε

Νά χτυπάς με το σπαθί·

Τώρα σίμωσε καί κλάψε

Εις του Μπάιρον το κορμί·

Οι Έλληνες μετά την απελευθέρωση τίμησαν τον Βύρωνα και του έκαμαν άγαλμα, που υψώνεται στο Ζάππειο, στη γωνία που βλέπει προς την Ακρόπολη και παριστάνει τον φιλέλληνα κοντά σε μια γυναίκα –την Ελλάδα– που τον στεφανώνει. Το όνομα του Βύρωνα δόθηκε και στο συνοικισμό προσφύγων, που ιδρύθηκε στην Αθήνα, πάνω από το Παγκράτι και σήμερα αποτελεί τον Δήμο Βύρωνα.

Γεωργαντάς Αντώνιος

Αντώνιος Γεωργαντάς

Αγωνιστής του ’21 και πολιτικός. Πληρεξούσιος και Βουλευτής Λιβαδειάς κατ’ επανάληψη και Πρόεδρος της Βουλής…

Αγωνιστής του ’21 και πολιτικός. Πληρεξούσιος και Βουλευτής Λιβαδειάς κατ’ επανάληψη και Πρόεδρος της Βουλής από τις 21 Δεκεμβρίου 1849 έως τις 27 Ιουλίου 1850.

Ο Αντώνιος Γεωργαντάς γεννήθηκε στη Θήβα τον Μάρτιο του 1799 και μεγάλωσε στη Λιβαδειά. Κατά τη διάρκεια της Εθνεγερσίας του 1821 διατηρούσε με δικά του έξοδα στρατιωτικό σώμα 120 ανδρών και πήρε μέρος σχεδόν σε όλες τις μάχες στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Έως το 1826 υπηρέτησε υπό τους Αθανάσιο Διάκο, Οδυσσέα Ανδρούτσο, του οποίου διετέλεσε «γραμματικός» και τον Ιωάννη Γκούρα, ενώ ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του επαρχιακού ταμείου. Το 1827 ακολούθησε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τον Δημήτριο Υψηλάντη, ενώ από το 1828 έως το 1830 ήταν ενταγμένος στο επιτελείο του στρατηγού Τζωρτζ στη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Πήρε μέρος ως πληρεξούσιος Λειβαδιάς σε όλες τις εθνοσυνελεύσεις της Επαναστάσεως, καθώς και στην Εθνοσυνέλευση του Άργους το 1831.

Στάθηκε στο πλευρό του Ιωάννη Καποδίστρια από την πρώτη στιγμή της άφιξής του στην Πελοπόννησο και επί  Όθωνος ονομάστηκε τιμητικά συνταγματάρχης της Φάλαγγας, την οποία αποτελούσαν παλαίμαχοι αγωνιστές. Στο διάστημα της βασιλείας του Όθωνα ασχολήθηκε με την πολιτική. Αρχικά ως δήμαρχος Λεβαδείας (1836) και στη συνέχεια ως πρόεδρος του επαρχιακού συμβουλίου της ευρύτερης περιοχής. Τάχθηκε στο πλευρό του Μακρυγιάννη κι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Συμμετείχε ως πληρεξούσιος Λειβαδιάς στην Α” Εθνοσυνέλευση, που συγκλήθηκε αμέσως μετά. Στη συν¬έχεια εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Λιβαδειάς, κατά τις περιόδους 1844-1853, 1859-1862 και 1872-1874.

Στις 21 Δεκεμβρίου 1849 εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής, επί πρωθυπουργίας Αντωνίου Κριεζή, θέση την οποία διατήρησε έως τις 27 Ιουλίου 1850. Το 1860 διορίστηκε από τον Όθωνα γερουσιαστής και τον επόμενο χρόνο νομάρχης Ναυπλίας. Ήταν από εκείνους που υποστήριξαν τον Όθωνα μέχρι την έξωσή του το 1862.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του, που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Παρνασσός και Πανδώρα. Ήταν νυμφευμένος με την κόρη του προκρίτου της Λιβαδειάς Ιωάννη Λογοθέτη, η οποία ανέπτυξε αξιόλογη κοινωνική δραστηριότητα στα χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Ο Αντώνιος Γεωργαντάς πέθανε στις 15 Ιανουαρίου 1884, σε ηλικία 85 ετών.

Αθανάσιος Τσακάλωφ

Αθανάσιος Τσακάλωφ

Τσακάλωφ Αθανάσιος (Γιάννενα,1788 – Μόσχα, 1851 )

Eνας από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας. Γιος του Νικηφόρου Τεκελή. Aναγκάστηκε να καταφύγει στη Ρωσία πριν τελειώσει τις σπουδές του κι από εκεί στο Παρίσι αφού προηγουμένως άλλαξε το επώνυμό του σε Τσακάλωφ. Το 1813 επέστρεψε στην Ρωσία και συναντήθηκε στην Οδησσό με τον Νικόλαο Σκουφά και τον Εμμανουήλ Ξάνθο. Λίγο αργότερα 1814 ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία.Oταν το 1821 ανέλαβε την ηγεσία ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Τσακάλωφ έσπευσε στη Μολδοβλαχία, από την Πίζα όπου βρισκόταν, για να συμμετάσχει στον αγώνα και συνόδευσε το Δ. Υψηλάντη στην Ελλάδα ως υπασπιστής του. Ο Τσακάλωφ με σημαντική συμβολή στην προετοιμασία του Αγώνα, δεν αναμίχθηκε στο πολιτικά πράγματα και δεν ανέλαβε διοικητικές ή άλλες θέσεις. Μόνο μετά την άφιξη του Καποδίστρια τον βρίσκουμε υπάλληλο του Γενικού Φροντιστηρίου και πληρεξούσιο της Ηπείρου στη Δ Eθνοσυνέλευση του “Aργους (1829 ). Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου και πέθανε το 1851 χωρίς καμιά ανάμειξη στα κοινά.

Ανδρέας Λόντος

Ανδρέας Λόντος

Λόντος Ανδρέας – (Βοστίτσα Αιγίου 1786 ­ Αθήνα 1846)

Πρόκριτος, φιλικός και πολιτικός. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Πολέμησε στην Α πολιορκία του Μεσολογίου. Αναμίχθηκε ενεργώς στα πολιτικά πράγματα σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα. Πρωτοστάτησε στην προετοιμασία του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου και μετά την επιτυχία του ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Μεταξά.

Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, γεννημένος στο Αίγιο. Ήταν γιός του Σωτηράκη Λόντου και καταγόταν απο ισχυρή οικογένεια προυχόντων της Βοστίτσας. Σπούδασε στο σχολαρχείο της Βοστίτσας, το οποίο διεύθυνε ο Ευστάθιος Παλαμάς.

Μετά τον αποκεφαλισμό του πατέρα του από τους Τούρκους, ο Ανδρέας Λόντος αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη. Σύναψε φιλία με τον νέο Μόρα – Βαλεσή Σακήρ Αχμέτ και το 1818 ξαναγύρισε στην Βοστίτσα, αυτή τη φορά με τον τίτλο του καζά. Η πολιτεία του υπήρξε αρίστη. Έλληνες και Τούρκοι βρίσκουν σ’ αυτόν προστασία Η φήμη του επε-κτείνεται έξω από τα όρια της επαρχίας του. Διεκρίνετο για την πολιτική του οξύνοια, το θάρρος και την ευφράδειά του. Γνώριζε άπταιστα την Τουρκική γλώσσα. Ήταν πράος, μετριοπαθής, συνετός, σταθερός, δραστήριος και γενναίος. Μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία, από τον Πελοπίδα, και εργάστηκε για την προπαρασκευή της επανάστασης λαμβάνοντας μέρος στη Μυστική Συνέλευση της Βοστίτσας.

Μετά την έκρηξη της Επανάστασης τεθείς επικεφαλής του δικού του στρατιωτικού σώματος από 200 οπλοφόρους εισέρχεται στην Πάτρα, φέροντας την αυτοσχέδια κόκκινη σημαία του με τον μαύρο σταυρό. Μεγαλωμένος στους κόλπους πλούσιας οικογένειας ουδέποτε σκέφθηκε το χρήμα, το οποίο εξόδευε μέχρι σπατάλης για τις ατομικές ανάγκες του και τις διασκεδάσεις. Διατηρούσε δικό του στρατιωτικό σώμα καθόλη τη διάρκεια της Επανάστασης και εκτός από την πολιορκία της Πάτρας συμμετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου και στις εκστρατείες στην ανατολική και δυτική Ελλάδα.

Ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος, στα απομνημονεύματά του γνωστά ως «απομνημονεύματα Φωτάκου», διαβάζουμε:

«Αἱ ἐκδουλεύσεις τοῦ στρατηγοῦ τούτου ἐντὸς τῆς Πελοποννήσου καὶ ἐκτὸς αὐτῆς εἰς Μεσολόγγιον εἶναι γνωσταί. Εἰς τὴν πολιορκίαν τῶν Πατρῶν ἔλαβε μέρος, καὶ ἐπολέμησε καὶ αὐτὸς τὰ λείψανα τοῦ στρατοῦ τοῦ Δράμαλη κατὰ τὴν Ἀκράταν. Πολλαῖς δὲ φοραῖς ἀντιπροσώπευε τὸν Γενικὸν ἀρχηγὸν Θ. Κολοκοτρώνην ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰμβραὴμ πασᾶ. Ἐψηφίσθη Γερουσιαστὴς τῆς Πελοποννήσου, ἀλλὰ δὲν ὑπῆγεν εἰς τὴν Τριπολιτσᾶν, ἐστάλη ὅμως ἀντιπρόσωπός του ὁ Κωνσταντῖνος Δημητρίου. Ἐν τῇ ἀρχῇ τῆς ἐπαναστάσεως ἡ βαρύτης τοῦ ὀνόματός του πολὺ ἐχρησίμευσε. Κατεδιώχθη δὲ καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τοῦ Κουντουργιώτη, καὶ ἔφυγεν ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ ἄλλοι οἱ λοιποὶ ἐφυλακίσθησαν εἰς τὴν Ὕδραν.»

Αξιοσημείωτη ήταν η μεγαλοδωρία του Λόντου κατά τον Αγώνα. Διέθετε όλα του τα υπάρχοντα χωρίς φειδώ. Κάποτε μάλιστα, που ο Οδυσσέας Ανδρούτσος του παρατήρησε «να κρατήσει και παραπίσω τα χρήματά του, για να μην ψωμοζητήσει το σπίτι του», ο Λόντος του απάντησε: «Πλούτη μου είναι η Πατρίδα ! Χωράφια μου είναι η Ελλάδα!»

Η φιλοτιμία του, ο πατριωτικός του ζήλος, τα γενναία του φρονήματα, η δραστηριότης και η ωφελιμότης του στον Αγώνα, η στρατιωτική του δράσις εντός και εκτός της Πελοποννήσου-έλαβε μέρος σε 17 μάχες και πολιορκίες – και η αξιοσύνη του η στρατιωτική, για την οποία προήχθη επάξια στον βαθμό του στρατηγού, αποδεικνύονται ανάγλυφα και από τα αντίστοιχα έγγραφα της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος, με τα οποία ταυτοχρόνως εκφράζονται και οι ευχαριστίες του ‘Εθνους προς αυτόν.

Στα χρόνια του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια συνεργάστηκε με τους αντιπολιτευόμενους στην Ύδρα. Ο Λόντος αποδοκίμασε τη δολοφονία του Καποδίστρια και με την άφιξη του Όθωνα εμφανίστηκε ως ηγετικό στέλεχος του Αγγλικού Κόμματος. Το 1833 μετακόμισε στο Ναύπλιο, προκειμένου να συναντήσει τον βασιλιά Όθωνα κατά την άφιξη του.

Το 1835 ο Όθων τον διορίζει συνταγματάρχη και στη συνέχεια στρατιωτικό επιθεωρητή. Μέχρι το 1841, ο Λόντος, ως σύμβουλος Επικρατείας δεν αντέδρασε στην πολιτική του Όθωνα, αλλά βαθμιαία άλλαξε τάση και συντάχθηκε με τα φιλελεύθερα αιτήματα για παραχώρηση Συντάγματος, συμμετέχοντας έτσι στις προετοιμασίες του κινήματος. Με τα δημοκρατικά του ιδεώδη συμβάδιζε και η αγάπη του για την Ελευθερία, καρπός της οποίας ήταν η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, στην οποία σαν φανατικός φιλελεύθερος, εκπροσωπών το Αγγλικό κόμμα, έλαβε μέρος και πρωτοστάτησε με τον Καλλέργη και τον Μακρυγιάννη για την απονομή των συνταγματικών ελευθεριών στον ελληνικό λαό. Υπήρξε ο πρωτοστάτης των δύο εποχών, της Επαναστάσεως της 25ης Μαρτίου του 1821 και της Συνταγματικής Επαναστάσεως της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.

Στην κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά ανέλαβε το υπουργείο Στρατιωτικών και αντιπρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης για το Σύνταγμα του 1844. Στις εκλογές του 1845 εκλέχτηκε βουλευτής, αλλά με παρεμβάσεις των ανακτόρων και του Κωλέττη, έχασε την έδρα. Απογοητευμένος από την αχαριστία των τότε ιθυνόντων αποσύρθηκε από την πολιτική, ενώ «κατετρύχετο υπό της πενίας και εστερείτο και των αναγκαιοτάτων».

Αυτοκτόνησε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1846. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Αίγιο, και συγκεκριμένα στο σπίτι του αδερφού του Λουκά, στις 15 Οκτωβρίου αλλά δεν τάφηκε με εκκλησιαστικό τελετουργικό εξαιτίας της απαγόρευσης που είχε επιβληθεί από την κυβέρνηση Κωλέττη. Τελικά η κηδεία του πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1847, αμέσως μετά τον θάνατο του Κωλέττη. Ετάφη τιμητικά στο Αίγιο στην εμφανή θέση του περιβόλου του μητροπολιτικού ναού της Φανερωμένης.

Νικόλαος Κριεζώτης

Νικόλαος Κριεζώτης

Κριεζώτης Νικόλαος – (Βίρα Καρυστίας 1785 – Σμύρνη 1853)

Οπλαρχηγός του 1821. Πήρε το βάπτισμα του πυρός στα Βρυσάκια, όπου διακρίθηκε για τον ηρωισμό του και λίγο αργότερα ως οπλαρχηγός ανέλαβε, μετά από απαίτηση των κατοίκων της Καρυστίας, την εκκαθάριση της περιοχής από τους Τούρκους.

Συνεργάστηκε με το Βάσο Μαυροβουνιώτη και μαζί με τον Μανιάτη Ηλία Μαυρομιχάλη έδωσε ηρωική μάχη στα Στύρα. Αναγνωρισμένος ως αρχηγός από τους αγωνιστές της Εύβοιας πήρε, μετά τη νίκη του στο Κουντουρλομετόχι της Χαλκίδας, και επίσημα τον τίτλο του αρχηγού της Καρυστίας. Κατά τον εμφύλιο ο Κριεζώτης τάχθηκε με το μέρος των κυβερνητικών και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των αντιπάλων του.

Το 1825 πολέμησε στις σημαντικότερες μάχες της Ανατολικής Στερεάς υπό την ηγεσία του Καραϊσκάκη. Στα τέλη του 1825 μαζί με άλλους οπλαρχηγούς οργάνωσαν εκστρατεία στο Λίβανο για να βοηθήσουν τον Εμίρη Μπεσίρ. Μετά το θάνατο του Γκούρα, ύστερα από πρόταση του Καραϊσκάκη, ο Κριεζώτης ανέλαβε μαζί με 300 άνδρες να εισχωρήσει στην Ακρόπολη χωρίς να γίνει αντιληπτός. Ο Κριεζώτης πήρε μέρος στις διαμάχες που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη και ακολούθησε τον Ιωάννη Κωλέττη και τους Ρουμελιώτες οπλαργηχούς. Πήρε ενεργό μέρος στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Το 1844 εκλέχτηκε βουλευτής και συνέχισε την αντιδυναστική πολιτική του.

Δημήτριος Πλαπούτας

Πλαπούτας ή Κολιόπουλος Δημήτριος

Πλαπούτας (ή Κολιόπουλος) Δημήτριος (Παλούμπα, Γορτυνίας, 1786-1864)

Φιλικός και οπλαρχηγός του 1821, στενός συνεργάτης του Θ. Κολοκοτρώνη. Με τους διωγμούς των Τούρκων, πήγε στη Ζάκυνθο και κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό ως εκατόνταρχος. Επιστρέφοντας στο Μοριά, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον ξεσηκωμό της Γορτυνίας. Μετά την απελευθέρωση υποστήριξε τον Ι. Καποδίστρια και πήρε το βαθμό του συνταγματάρχη. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Γορτυνίας στην Δ” Εθνοσυνέλευση του “Aργους (1824). Το 1832 ταξίδεψε στο Μόναχο μαζί με τον Κ. Μπότσαρη και Α. Μιαούλη για να υποβάλουν χαιρετισμό στον πρίγκιπα Όθωνα, μέλλοντα βασιλιά της Ελλάδας.

Το έτος 1833 τον κατηγόρησαν, μαζί με το Θ. Κολοκοτρώνη ως ύποπτο συνωμοσίας εναντίον της αντιβασιλείας, πριν από την ενηλικίωση του Όθωνα. Οι δύο αγωνιστές κλείστηκαν στις φυλακές του Ναυπλίου, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Με την ενηλικίωση του βασιλιά, τους δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκαν. Έγινε γερουσιαστής και αποσύρθηκε στη γενέτειρά του με το βαθμό του αντιστράτηγου. Πέθανε ειρηνικά στον οικογενειακό πύργο, που σώζεται ακόμη και αποτελεί αξιοθέατο σημείο για τους επισκέπτες.

Αναγνωσταράς

Αναγνωσταράς

Αναγνωσταράς (“Aγριλος Αρκαδίας 1760 ¬ – Σφακτηρία 1825)

Φιλικός και αγωνιστής. Αρχηγός κλεφτών στα 1785 στην επαρχία Λεονταρίου καταφεύγει στα Επτάνησα και υπηρετεί με το βαθμό του ταγματάρχη στο γαλλικό στρατό. Μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τον Κολοκοτρώνη και τους Κουμουνδουράκηδες απελευθέρωσαν την 23η Μαρτίου 1821 την Καλαμάτα. Πήρε μέρος στην πολιορκία της Τρίπολης και στη μάχη στο Βαλτέτσι. Στον εμφύλιο πήρε το μέρος των Κουντουριώτηδων. Πέθανε στη Σφακτηρία (16 Απριλίου 1825) στη μάχη εναντίον των Αιγυπτίων.

Κυριακούλης Μαυρομιχάλης

Κυριακούλης Μαυρομιχάλης

Κυριακούλης – (Μάνη – Σπλάντζα Ηπείρου, 1822)

Aδελφός του Πετρόμπεη υπήρξε από τις ηρωικότερες μορφές της οικογένειας. Σκοτώθηκε σε σφοδρή μάχη με 3.000 Τούρκους στην προσπάθειά του να ενισχύσει τους πολιορκημένους στην Κιάφα Σουλιώτες. Στο πεδίο της μάχης, στα Στύρα της Εύβοιας, άφησε την τελευταία του πνοή και ο Ηλίας (Μάνη, 1795 – Στύρα, 1822), γιος του Πετρόμπεη, προικισμένος με στρατηγικά προσόντα και απαράμιλλη γενναιότητα. Ανέλαβε την αρχηγία της εκστρατείας για την απελευθέρωση της Εύβοιας.

Ιωάννης Κωλέττης

Ιωάννης Κωλέττης

Κωλέττης Ιωάννης – (Συρράκο Ηπείρου 1773 ­ Αθήνα 1847)

Πολιτικός αρχηγός του «γαλλικού» κόμματος. Πρωτοστάτησε στους πολιτικούς αγώνες ιδιαίτερα κατά την Eπανάσταση και κατά την Οθωνική περίοδο διετέλεσε πρωθυπουργός (1844­47). Σπούδασε ιατρική στην Πίζα και προσλήφθηκε ως γιατρός από το γιο του Αλή Πασά Μουχτάρ. Μυήθηκε το 1819 στην Φιλική Εταιρεία. Οργάνωσε το 1821 επανάσταση στο Συρράκο και μετά την αποτυχία της κατέφυγε στην Πελοπόννησο.

Ήταν από τις ισχυρότερες προσωπικότητες της εποχής του και επηρέασε τις πολιτικές εξελίξεις της επαναστατικής και Οθωνικής περιόδου. Συνέβαλε στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους προσπαθώντας να υιοθετήσει ένα σύστημα διακυβέρνησης δυτικού τύπου ταλαντευόμενος όμως συνεχώς από τη μια μεριά ανάμεσα στη γαλλική επίδραση και τους θεσμούς δυτικής προέλευσης και από την άλλη στο ντόπιο στρατιωτικό στοιχείο και τις παραδοσιακές δομές. Θεωρείται ο πατέρας της «Μεγάλης Ιδέας».

Πανουργιας Δημήτριος Ξηρός

Ιωάννης (Νάκος) Πανουργιάς

Πανουργιάς Ιωάννης (Nάκος) (Αμφισσα 1801 ­ 1863)

Γιος του οπλαρχηγού Πανουργιά Πανουργιά. Πήρε μέρος στη μάχη των Βασιλικών, της Αράχοβας μαζί με τα παλικάρια του Γ. Καραϊσκάκη και σε πολλές άλλες, δίπλα στο Γ. Δυοβουνιώτη, το Δ. Υψηλάντη κ.α. Ιδιαίτερη γενναιότητα έδειξε στην τελευταία μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας (1829). Ο Ι. Πανουργιάς είχε και πολιτική δράση: Πληρεξούσιος της “Aμφισσας στην Εθνοσυνέλευση του 1843 και ως το θάνατό του βουλευτής Παρνασσίδας. Το 1854 ως στρατιωτικός ηγέτης σώματος εθελοντών με το βαθμό του υποστρατήγου, τάχθηκε με το μέρος των υπόδουλων της Θεσσαλίας και πολέμησε αποτελεσματικά στην περιοχή του Αλμυρού. Ήταν ευρύτατα γνωστός με το προσωνύμιο Νάκος.

Γιάννης Δυοβουνιώτης

Ιωάννης Δυοβουνιώτης

Δυοβουνιώτης Ιωάννης -(Δύο Βουνά Οίτης 1757 ­ Σάλωνα 1831)

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ξήκης Ιωάννης και το επώνυμο Δυοβουνιώτης προέρχεται από τον τόπο καταγωγής του. Προεπαναστατικά ήταν αρματολός στη Λοκρίδα και το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Με την έκρηξη της Επανάστασης απελευθέρωσε την Μπουδονίτσα (13 Απριλίου 1821) και συνεργάστηκε με το Διάκο σε κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Στο Δυοβουνιώτη οφείλεται το σχέδιο άμυνας στη μάχη των Βασιλικών (26 Αυγούστου 1821) που οδήγησε σε λαμπρή νίκη των Ελλήνων.

Ανδρέας Ζαΐμης

Ανδρέας Ζαΐμης

Ζαΐμης Ανδρέας – (Κερπινή Καλαβρύτων 1791 ­ Αθήνα 1840)

Πρόκριτος Καλαβρύτων, φιλικός, οπλαρχηγός και πολιτικός. Γιος του Ασημάκη Ζαΐμη, ίσως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της επιφανούς οικογένειάς του. Μυήθηκε από τον Ανδρέα Λόντο στη Φιλική Εταιρεία το 1819 και συμμετείχε ενεργά στην προετοιμασία του αγώνα.

Μαζί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Πάτρα και πήρε μέρος στην πολιορκία του κάστρου της πόλης. Ανέπτυξε πολιτική δράση ως μέλος του «Αχαϊκού Διευθυντηρίου» και συμμετείχε με δικό του στρατιωτικό σώμα στην απόκρουση του Δράμαλη και τη λύση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (Δεκέμβριος 1822).

Την περίοδο του εμφυλίου, παρά τη διαλλακτική του στάση, αναγκάστηκε να αποσυρθεί, προσωρινά, μετά την επικράτηση των κυβερνητικών. Επανέρχεται στο προσκήνιο των στρατιωτικών επιχειρήσεων όταν ο Ιμπραήμ απειλεί την Πελοπόννησο. Υπήρξε μέλος της Α” Εθνοσυνέλευσης, του «Εκτελεστικού Σώματος», αλλά και πρόεδρος της «Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος». Στα χρόνια του Καποδίστρια συμμετείχε στο «Πανελλήνιο». Περάτωσε την πολιτική του σταδιοδρομία στην περίοδο του Όθωνα ως αντιπρόεδρος του «Συμβουλίου Επικρατείας» και πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου.

Δημήτριος Παπανικολής

Δημήτριος Παπανικολής

Παπανικολής Δημήτριος (Ψαρά 1790 – Αθήνα 1855)

Θαρραλέος μπουρλοτιέρης, με πολλά ναυτικά ανδραγαθήματα σε όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού Αγώνα. Στις 27 Μαΐου 1821, στην Ερεσσό της Μυτιλήνης,ανατίναξε τουρκικό δίκροτο που κατευθυνόταν στην Πελοπόννησο. Ο Δ. Παπανικολής πήρε μέρος σε πολλές ναυμαχίες, όπως εκείνη του Γέροντα τον Αύγουστο του 1824. Επίσης έδρασε στα παράλια της Μ. Ασίας και της Αττικής. Μετά την απελευθέρωση εκλέχτηκε πληρεξούσιος των Ψαριανών στην Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Επίσης διορίστηκε πρόεδρος του Ναυτοδικείου το 1846, θέση που διατήρησε ως το θάνατό του. Το 1927 το ελληνικό κράτος προμηθεύτηκε από τη Γαλλία υποβρύχιο που ονομάστηκε «Παπανικολής».

Κάρολος Φαβιέρος

Κάρολος Φαβιέρος

Φαβιέρος Κάρολος -Βαρόνος (1782-1855)

Γάλλος στρατιωτικός και φιλέλληνας που πρόσφερε τις υπηρεσίες του κατά την Ελληνική Επανάσταση. Η Ελληνική Eπανάσταση πρόσφερε στον Φαβιέρο την ευκαιρία να υπηρετήσει τις δημοκρατικές αρχές του. Περιόδευσε στην Ευρώπη για στρατολόγηση φιλελλήνων και στα μέσα του 1825 δέχθηκε πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης για την οργάνωση τακτικού στρατού στο Ναύπλιο. Η εκστρατεία στην Εύβοια για να εξασφαλίσει την τροφοδοσία των ανδρών του απέτυχε. Συνεργάσθηκε με τον Καραϊσκάκη εναντίον των Τούρκων στην Αττική, όμως η έλλειψη συνεννόησης οδήγησε σε ήττα στο Χαϊδάρι. Πέτυχε τον ανεφοδιασμό των πολιορκούμενων στην Ακρόπολη και έμεινε εγκλωβισμένος ως την παράδοσή της. Για την προσφορά του κατά την Γ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας πολιτογραφήθηκε Έλληνας. Ο Φαβιέρος ήταν άνθρωπος της δράσης και χαρακτηριζόταν από αισθήματα αφοσίωσης, διαύγεια πνεύματος, γενναιοφροσύνη, ελευθερία και τόλμη στην έκφραση των απόψεών του. Διακρίθηκε επίσης για την εντιμότητα και αφιλοκέρδειά του.

Νάσος Φωτομάρας

Φωτομάρας Νάσος (; – Κόρινθος 1841)

Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στα 1820-22 αγωνίστηκε στο Σούλι εναντίον του Aλή και των σουλτανικών στρατευμάτων. Μετά την αποχώρηση των Σουλιωτών κατέφυγε στην Κέρκυρα και από εκεί πέρασε στην Πελοπόννησο. Το 1824 διορίστηκε φρούραρχος Παλαμιδίου. Το 1831 ήταν πρόεδρος του στρατοδικείου που διεξήγαγε τη δίκη του Γεωργίου Μαυρομιχάλη για τη δολοφονία του Καποδίστρια.

Κόμης Ανιμπάλε Σανταρόζα

Σανταρόζα (SANTAROSA) Ανιμπάλε (1783- 1825)

Ιταλός επαναστάτης και λόγιος από τους πρωτεργάτες του απελευθερωτικού κινήματος του Πεδεμοντίου (1821) και από τους σημαντικότερους φιλέλληνες. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του Πεδεμοντίου, ο Σανταρόζα κατέφυγε στο Παρίσι και μετά στο Λονδίνο. Ο φιλελληνισμός του τον οδήγησε στην απόφαση να έρθει στην Ελλάδα και το Δεκέμβριο του 1824 έφθασε στο Ναύπλιο. Η ελληνική διοίκηση δείχνει επιφυλακτική απέναντί του, μη θέλοντας να παρουσιάζει στην Ευρώπη του Μέττερνιχ τον Ελληνικό Αγώνα συνδεδεμένο με τα επαναστατικά κινήματα της Ιταλίας. Το 1825 ακολούθησε τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και Γεώργιο Κουντουριώτη στη Μεσσηνία. Αμέσως μετά κλήθηκε για ενίσχυση στη Σφακτηρία όπου σε επίθεση των Αιγυπτιακών δυνάμεων βρήκε το θάνατο ( 29 Απριλίου 1825 ).

Λάμπρος Βέικος

Βέικος Λάμπρος – (; – 1827)

Σουλιώτης αγωνιστής. Μετά την πτώση και τον θάνατο του Αλή Πασά ο Βέικος έλαβε μέρος στον αγώνα των Ρουμελιωτών. Στη διάρκεια του εμφυλίου ο Βέικος και άλλοι Ρουμελιώτες με 3000 άνδρες έφτασαν στη Βοστίτσα (Aίγιο) για να βοηθήσουν την κυβέρνηση Κουντουριώτη. Ενίσχυσε την άμυνα του Μεσολογγίου και αρνήθηκε τις προτάσεις του Κιουταχή να μεσολαβήσει για σύναψη συμφωνίας με τους πολιορκημένους. Mετά την Έξοδο έλαβε μέρος σε όλες γενικώς τις επιχειρήσεις της Αττικής και σκοτώθηκε στη μάχη του Αναλάτου.

Παλαιών Πατρών Γερμανός

Παλαιών Πατρών Γερμανός

Γερμανός Παλαιών Πατρών -(Δημητσάνα 1771 ­ Ναύπλιο 1826)

Ιεράρχης, φιλικός και εξέχουσα φυσιογνωμία του Αγώνα με δράση κοινωνική και πνευματική. Φοίτησε αρχικά στην περίφημη Σχολή της γενέτειράς του Δημητσάνας και μετά στο Aργος και τη Σχολή της Σμύρνης. Στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας (26 έως 30 Ιανουαρίου) τάχθηκε υπέρ της αναβολής του Αγώνα και ήρθε σε σύγκρουση με τον Παπαφλέσσα του οποίου το πάθος και τον επαναστατικό ενθουσιασμό θεωρούσε επικίνδυνα. Στις 23 Μαρτίου στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου της Πάτρας ευλόγησε τη σημαία και τα όπλα των αγωνιστών και είχε ρόλο διαπραγματευτικό μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων κατά την παράδοση της Τριπολιτσάς.

Με εντολή της Α Εθνοσυνέλευσης ανέλαβε, χωρίς επιτυχία, διπλωματική αποστολή στην Ιταλία για να εξασφαλίσει την οικονομική βοήθεια του Πάπα προς το αγωνιζόμενο έθνος. Tην περίοδο των εμφυλίων συγκρούσεων προσπάθησε να συνδιαλλάξει τους αντιπάλους και είχε ενεργή συμμετοχή στις εργασίες της Γ Εθνοσυνέλευσης (1826) ως «πρόεδρος της επιτροπής της Συνελεύσεως». Η δράση του διακόπηκε από το θάνατό του, στις 30 Μαΐου 1826, μετά από ολιγοήμερη ασθένεια. Τα Απομνημονεύματά του θεωρούνται μια από τις καλύτερες ιστορικές πηγές για την Eλληνική Επανάσταση.

Λυκούργος Λογοθέτης

Λυκούργος Λογοθέτης

Λογοθέτης Λυκούργος – (Καρλόβασι Σάμου 1772 ­ Αθήνα 1850)

Πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της Σάμου κατά την Επανάσταση, από τις σημαντικότερες μορφές του Αγώνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Παπλωματάς. Υπηρέτησε στην αυλή του ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Σούτσου και πήρε το αξίωμα του «λογοθέτη». Μυήθηκε το 1820 στη Φιλική Εταιρεία και πήρε το ψευδώνυμο Λογοθέτης. Αναγνωρίστηκε ως αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα της Σάμου και οδήγησε την Επανάσταση του νησιού σε επιτυχία. Δεν είχε όμως την ίδια τύχη το εγχείρημά του στη Χίο στις 10 Μαρτίου 1822. Κλήθηκε στην Πελοπόννησο για να απολογηθεί και κρατήθηκε δέσμιος ως το Δεκέμβριο. Ο Καποδίστριας αναγνώρισε το Λογοθέτη αρχηγό της Σάμου και τον διόρισε μέλος του «Πανελληνίου». Όταν η Σάμος το 1832 έμεινε έξω από τα σύνορα της Ελλάδας έφυγε από το νησί και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Γεωργάκης Ολύμπιος

Γεωργάκης Ολύμπιος

Ολύμπιος, Γεωργάκης (Λιβάδι Ολύμπου, 1772 – Μονή Σέκου Βλαχίας, 1821)

Φιλικός και αγωνιστής, από τους πιο άξιους συνεργάτες του Αλέξανδρου Υψηλάντn κατά τον Αγώνα στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Εντάχθηκε στο αρματολίκι του Ολύμπου, όπου διακρίθηκε ως καπετάνιος και εξαιτίας των τουρκικών πιέσεων αναγκάστηκε να εκπατριστεί και να πάει αρχικά στη Σερβία και στη συνέχεια στη Βλαχία. Διακρίθηκε στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1806-12), του απονεμήθηκε ο βαθμός του συνταγματάρχη και ο τσάρος Αλέξανδρος τον συμπεριέλαβε στη στρατιωτική του ακολουθία στο συνέδριο της Βιέννης όπου γνωρίστηκε με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1817 και συμπιερελήφθη στους «Δώδεκα Αποστόλους» της. Ανέλαβε και πέτυχε να μυήσει τον εξόριστο αρχηγό των Σέρβων επαναστατών Καραγεώργη και το Βλάχο εθνικιστή Βλαντιμηρέσκου. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης τον έθεσε επικεφαλής της έναρξης του Αγώνα στο Βουκουρέστι. Διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση και στη διεξαγωγή των επιχειρήσεων. Όταν ο Βλαντιμηρέσκου διαχώρισε τη θέση του, προσπάθησε να τον πείσει να συνεχίσει τον κοινό αγώνα.

H άρνησή του όμως να συμμορφωθεί οδήγησε στη σύλληψη, την καταδίκη και την εκτέλεσή του. Μετά τη διαφυγή του Αλέξ. Υψηλάντη στην Αυστρία εξακολούθησε τις επιθέσεις εναντίον των Τούρκων και κατέφυγε με τον Ιωάννη Φαρμάκη στη μονή του Σέκου. Σε μια φάση της μάχης απομονωμένος με λίγους συντρόφους του πυροβόλησε ένα βαρέλι με πυρίτιδα και ανατινάχθηκε μαζί με τους διώκτες του.

Εμμανουήλ Ξάνθος

Εμμανουήλ Ξάνθος

Ξάνθος, Εμμανουήλ (Πάτμος, 1772 – Αθήνα, 1851)

Eνας από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας. Σπούδασε στην Πατμιάδα Σχολή και σταδιοδρόμησε ως εμπορικός υπάλληλος. Το 1813 στην Οδησσό συνδέθηκε φιλικά με τον Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ. Οι τρεις τους στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 συνέστησαν τη Φιλική Εταιρεία. Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου εγκαταστάθηκε στην Κων/πολη όπου ως το 1818 εργάστηκε δραστήρια για την προσέλκυση μελών. Με συστατικές επιστολές από τον “Aνθιμο Γαζή κατευθύνθηκε στην Πετρούπολη, όπου τον Ιανουάριο του 1820 συνάντησε τον Ι. Καποδίστρια, τον ενημέρωσε για την Εταιρεία και του πρόσφερε την αρχηγία της. Μετά την άρνηση του Καποδίστρια στράφηκε προς τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος και ανέλαβε την ηγεσία της.

Ο Ξάνθος συνέχισε να εργάζεται στη Ρωσία και τη Μολδοβλαχία για το συντονισμό της επαναστατικής προετοιμασίας και για τη συγκέντρωση χρημάτων και εφοδίων. Με ειδικούς απεσταλμένους ενημέρωσε τους φιλικούς της Ελλάδας για την έναρξη του Αγώνα και μετά την αποτυχία της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες κατέβηκε στην Πελοπόννησο. Το 1826 ανέλαβε να φυγαδεύσει από τις φυλακές της Αυστρίας τον Αλ. Υψηλάντη μετά από πρόταση του αδελφού του Δημητρίου, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να τον ακολουθήσει. Εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι και ζούσε αθόρυβα και τόσο φτωχικά ώστε το 1832 η σύζυγος του με αναφορά της στη Δ” Εθνοσυνέλευση ζητούσε «το έλεος του έθνους».

Ο Ιωάννης Φιλήμων στο έργο του «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας» το 1834, υπό την επίδραση του Αναγνωστόπουλου, τον κατηγόρησε για κακή διαχείριση των χρημάτων της Εταιρείας. Ο Ξάνθος συνέταξε απολογητική απάντηση το 1837 και ο Φιλήμων σε άρθρο του στην εφημερίδα «Αιών» το 1839 αποκατέστησε την αλήθεια. Το 1838 ο Όθων του απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος.

Φεύγοντας από τη Βουλή όπου είχε παρακολουθήσει μια συνεδρίαση έπεσε από σκάλα και τραυματίστηκε θανάσιμα. Κηδεύτηκε στις 30 Νοεμβρίου 1851 με τιμές στρατηγού. Τα «Απομνημονεύματα περί της Φιλικής Εταιρείας» που έγραψε, παρά τη συντομία τους, αποτελούν σημαντική πηγή για την ιστορία της αφού είναι το μοναδικό κείμενο που προέρχεται τη γραφίδα ιδρυτικού της μέλους.

Εμμανουήλ Τομπάζης

Εμμανουήλ Τομπάζης

Τομπάζης Εμμανουήλ (Ύδρα, 1784-1831)

Πρόκριτος της Ύδρας, ναυμάχος της Ελληνικής Επανάστασης και αρμοστής της Κρήτης (1823- 24 ). Από μικρός ασχολήθηκε με το ναυτικό επάγγελμα. Αντιτάχτηκε στην αρχή στον ξεσηκωμό της Ύδρας, αλλά στη συνέχεια πήρε ενεργό μέρος στις επιχειρήσεις. Σημαντικότερη ήταν η συμμετοχή του στη ναυμαχία της Πάτρας. Ως πληρεξούσιος των Υδραίων συμμετείχε στις Εθνοσυνελεύσεις Επιδαύρου (1822) και’Aστρους (1823). Το 1823 διορίστηκε αρμοστής της Κρήτης μετά από πρόταση των Κρητικών. Η παρουσία του αναζωογόνησε την Κρητική Eπανάσταση και εξομάλυνε τις αντιθέσεις των Σφακιανών με τους άλλους Κρητικούς οπλαρχηγούς.Oμως δε μπόρεσε να γεφυρώσει τις εσωτερικές αντιθέσεις, ενώ η αποβίβαση μεγάλων Τουρκοαιγυπτιακών δυνάμεων καθιστούσε προβληματική την εξέλιξη της Κρητικής Eπανάστασης, αφού δε μπορούσε να εξασφαλίσει την πειθαρχία των οπλαρχηγών. Το 1824 επέστρεψε στην Ελλάδα. Πήρε μέρος στην επιχείρηση των Ψαρών και στη Ναυμαχία του Γέροντα (1824).

Γεώργιος Σισίνης

Γεώργιος Σισίνης

Σισίνης Γεώργιος (Γαστούνη 1769- 1831 )

Προεστός της Γαστούνης και φιλικός από τους πρωτεργάτες της Ελληνικής Eπανάστασης του 1821 στην Πελοπόννησο. Συνέβαλε σημαντικά στην πολιορκία της Πάτρας από τους Έλληνες και σε όλη τη διάρκεια της Eπανάστασης παρέμεινε ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της επαρχίας του. Χρημάτισε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γ Εθνικής Συνέλευσης (1827 ) και της Δ Εθνοσυνέλευσης του “Αργους. Διορίστηκε γερουσιαστής από τον Ιωάννη Καποδίστρια (1829 ) και σύντομα ανέλαβε την προεδρία της Γερουσίας. Μεγάλη συμμετοχή στην Eπανάσταση είχαν οι δύο γιοι του Χρύσανθος και Μιχαήλ.

Τσάμης Καρατάσος

Τσάμης Καρατάσος

Καρατάσος Tσάμης – (Διχαλεύρι Nάουσας 1798 ­ Bελιγράδι 1861)

Aγωνιστής του 1821, γιος του Aναστάσιου Kαρατάσου, αρματολού της Mακεδονίας. Tην περίοδο της Eπανάστασης έδρασε στις Bόρειες Σποράδες και την Eύβοια. Tον Aύγουστο του 1828 αγωνίστηκε για την αποκατάσταση της ελληνικής κυριαρχίας στην Aνατολική Στερεά Eλλάδα. Φανατικός αντικαποδιστριακός πρωτοστάτησε σε αποτυχημένες εξεγέρσεις κατά του κυβερνήτη και με την εγκαθίδρυση της βασιλείας έγινε υπασπιστής του Oθωνα. Συμμετείχε ενεργά ως «αρχιστράτηγος της Mακεδονίας» στο απελευθερωτικό κίνημα της Xαλκιδικής τον Aπρίλιο του 1854.

Χρήστος Καψάλης

Χρήστος Καψάλης

Καψάλης Χρήστος – (Μεσολόγγι 1751 – 1826) Πρόκριτος του Μεσολογγίου που το βράδυ της ηρωικής «Εξόδου» ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη στην οποία είχαν καταφύγει άρρωστοι και γυναικόπαιδα. H θυσία του Μεσολογγίου ευαισθητοποίησε την Ευρώπη και ενίσχυσε το φιλελληνικό ρεύμα.

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Μαυροκορδάτος, Αλέξανδρος – (Κων/πολη, 1791 -Αίγινα, 1865)

Από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες της Επανάστασης. Γιός του λόγιου αξιωματούχου στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες Νικολάου Μαυροκορδάτου απέκτησε επιμελημένη μόρφωση κατάλληλη για να αναλάβει δημόσια αξιώματα. Έφτασε στο Μεσολόγγι τον Ιούλιο του 1821 συνοδευόμενος από ομογενείς και φιλέλληνες με στόχο την επέκταση της Eπανάστασης, την οργάνωση και πολιτική ενοποίηση των εξεγερμένων τόπων και τη συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας στο πλαίσιο μιας «Εθνικής Διοίκησης». Συνέβαλε στη συγκρότηση τοπικού πολιτεύματος στη Δυτική Ελλάδα και στη σύγκληση της Α Εθνοσυνέλευσης.

Αναδείχθηκε πρόεδρός της και πρόεδρος της επιτροπής που συνέταξε το προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδας. Οι πολιτικές αρχές που υπαγορεύονται σ” αυτό φανερώνουν τους σαφείς ιδεολογικούς και πολιτικούς του προσανατολισμούς που είναι διαποτισμένοι από τις αρχές του φιλελευθερισμού. Δραστηριοποιήθηκε και στρατιωτικά, όπου βαρύνεται μεν με την καταστροφή στο Πέτα (4 Ιουλ. 1822), αλλά είναι κι αυτός που πρωτοστάτησε στην οργάνωση της άμυνας του Μεσολογγίου που αποδείχθηκε σωτήρια κατά την πρώτη πολιορκία της πόλης. Υιοθέτησε μια σταθερά αγγλόφιλη πολιτική, γιατί πίστευε, ότι η Αγγλία και λόγω των συμφερόντων της στην Ανατολή ήταν η μόνη δύναμη, που μπορούσε να αντιταχθεί στα επεκτατικά σχέδια της Ρωσίας και επειδή θεωρούσε ότι αντιπροσώπευε πρότυπο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης.

Με την ιδιότητά του ως αρχηγού του «αγγλικού κόμματος» ζήτησε με επιστολή του από τον Τζωρτζ Κάνιγκ να αντισταθεί στο ρωσικό σχέδιο για τη δημιουργία τριών ηγεμονιών στην επαναστατημένη Ελλάδα με το επιχείρημα ότι είναι προς το συμφέρον της Αγγλίας και της Ευρώπης η ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Οι απόψεις και οι ενέργειές του αυτές δημιούργησαν αρκετές ζυμώσεις που κατέληξαν στη συνθήκη του Λονδίνου (6 Ιουλίου 1827).

Η πολιτική του δράση συνεχίστηκε και μετά την άφιξη του Καποδίστρια όταν ανέλαβε και υπουργικά καθήκοντα. Αποσύρθηκε όμως το 1830 και αναδείχθηκε ηγέτης της αντιπολίτευσης. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της απολυταρχικής περιόδου της βασιλείας του Όθωνα παρέμεινε εκτός Ελλάδας ως πρεσβευτής. Υποχρεώθηκε, ωστόσο, ο Όθων να τον χρησιμοποιήσει ως πρωθυπουργό το 1841, 1844 και 1854, αλλά κάθε φορά τον υπονόμευε προκαλώντας άμεσα ή έμμεσα την παραίτησή του. Ο ίδιος έμεινε νομιμόφρων προς τον βασιλιά και μόνο αργότερα μεταστράφηκε και είχε ανάμειξη στις διεργασίες που οδήγησαν στην έξωσή του το 1862.

Στο τέλος της σταδιοδρομίας του εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ευρυτανίας στην Εθνοσυνέλευση του 1862 και πρόεδρος της επιτροπής σύνταξης του Συντάγματος. Tυφλός και κατάκοιτος δεν πήρε ενεργό μέρος στις εργασίες της, διατήρησε όμως το ενδιαφέρον του για τα κοινά και τη σπάνια πνευματική του διαύγεια ως το θάνατό του.

Παπαφλέσσας

Παπαφλέσσας (Γρηγόριος Δικαίος)

Παπαφλέσ(σ)ας (Πολιανή Μεσσηνίας 1786 – Μανιάκι Μεσσηνίας 1825)

Γρηγόριος Δικαίος: «Ο Μπουρλοτιέρης Των Ψυχών»

Με αφορμή την εθνική μας εορτή για την 25η Μαρτίου, το σημερινό άρθρο θα ρίξει φως σε μια ηρωική μορφή της επανάστασης του 1821.

Ο Γρηγόριος Δικαίος γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας το 1788 και ήταν υστερότοκος γιος, από δεύτερο γάμο, του Δημητρίου Δικαίου, ο οποίος είχε συνολικά 28 παιδιά. Μητέρα του ήταν η Κωνσταντίνα Ἀδροναίου. Το κοσμικό όνομά του ήταν Γεώργιος Δικαίος του Δημητρίου. Από την παιδική του ηλικία ο Παπαφλέσσας ήταν μάρτυρας ακραίων ωμοτήτων των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων (σφαγές, λεηλασίες) γεγονός που αύξησε το μίσος εναντίον των Τούρκων. Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, την οποία δεν την τελείωσε και μόνασε το 1816 στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιάς στην Καλαμάτα, όπου πήρε το όνομα  Γρηγόριος.  Εξαιτίας του επαναστατικού χαρακτήρα του, ήλθε σε σύγκρουση με τον επίσκοπο Μονεμβασιάς, έφυγε από τη μονή του και πήγε σε άλλο μοναστήρι, αυτό της Ρεκίτσας. Η νέα σύγκρουσή του με Τούρκο αξιωματούχο για τα περιουσιακά της μονής τον παρώθησε να αφήσει την Πελοπόννησο και να περάσει στη Ζάκυνθο, όπου γνώρισε τον Κολοκοτρώνη. Μετά από έναν καυγά με τον γέρο  του Μοριά, εγκατέλειψε την Ζάκυνθο και κατέφυγε στην  Κωνσταντινούπολη με σκοπό να ικανοποιήσει  τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Εκεί χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης  μέσα σε γρήγορο χρονικό διάστημα.

Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ο οποίος τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία στις 21 Ιουνίου 1818. Στα έγγραφα της Εταιρείας υπέγραφε με το όνομα Αρμόδιος και ως διακριτικά έβαζε τα αρχικά Α.Μ. Η μύησή του έγινε στην οικία των Αινιάνων στα Θεραπειά. Στο Βουκουρέστι όμως επειδή ο Αναγνωστόπουλος δεν αποκάλυψε την δομή της Φιλικής Εταιρείας, ο Αρχιμανδρίτης τον απείλησε με ένα μαχαίρι  ότι θα τον σκοτώσει και θα αποκαλύψει στον σουλτάνο τα σχεδία της φιλικής εταιρείας. Τον Μάιο του 1820 στο Ισμαήλιο της Βεσσαραβίας συγκαλείται σύσκεψη των στελεχών της Φιλικής Εταιρείας από τον Υψηλάντη. Συμμετείχε και ο Δικαίος, ο οποίος τόσο πριν τη σύγκληση της σύσκεψης με επιστολές που έστειλε προς τον Υψηλάντη από την Κωνσταντινούπολη, όσο και στις εργασίες της σύσκεψης υποστήριξε την άποψη για επίσπευση της έναρξης της Επανάστασης, παρουσιάζοντας πλαστά έγγραφα που εμφάνιζαν την Πελοπόννησο πανέτοιμη για επανάσταση.

Στην Πελοπόννησο

Ο Παπαφλέσσας, τέλη Νοεμβρίου του 1820, αγοράσε καράβι από την Κωνσταντινούπολη στο όνομα του Φιλικού Παλαιολόγου Λεμονή και αφού έλαβε το ποσό των 90.000 γροσιών από την τοπική Εφορία της Εταιρείας, αναχώρησε για Πελοπόννησο. Το δρομολόγιό του ήταν διαδοχικά οι Κυδωνιές όπου φόρτωσε ένα πλοίο πυρομαχικά με προορισμό τη Μάνη, η Ύδρα όπου συνάντησε μια αμφιθυμική κατάσταση (οι Φιλικοί Οικονόμου, Γκίκας, Κυριαζής ενθουσιάστηκαν μαζί του, ενώ ο Κουντουριώτης και οι άλλοι προύχοντες ήτανεπιφυλακτικοί), οι Σπέτσες όπου κι εκεί συνάντησε την ίδια αμφιθυμική κατάσταση μεταξύ των προκρίτων. Προεστοί της Πελοποννήσου έστειλαν τον Παναγιώτη Αρβάλη με σκοπό να τον βολιδοσκοπήσει και τελικά ασπάσθηκε τις απόψεις του. Αυτό τον έκανε στα μάτια των προκρίτων «πιο επικίνδυνο και αποφάσισαν να τον απομονώσουν». Γι’αυτό κυκλοφορούσε με ενόπλους σωματοφύλακες όταν πέρασε στην Πελοπόννησο.

Η Συνέλευση της Βοστίτσας

Στις εργασίες της Συνέλευσης της Βοστίτσας συμμετείχε και ο Παπαφλέσσας, ο οποίος παρουσίασε τις εντολές του Αλέξανδρου Υψηλάντη σχετικά με την έναρξη της Επανάστασης στο Μοριά. Αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη, δισταγμό και ανοιχτή εχθρότητα: κυρίως συγκρούστηκαν μαζί του ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Ανδρέας Ζαΐμης. Προτάθηκε η απόσυρσή του στο μοναστήρι της Σιδηρόπορτας προκειμένου να μην θέσει σε κίνδυνο την Επανάσταση. Ο Δικαίος απείλησε όμως τους προκρίτους πως θα ξεκινούσε μόνος του την επανάσταση μισθώνοντας 1000 Πελοποννήσιους χωρικούς και άλλους τόσους Μανιάτες, λέγοντας «κι όποιον πιάσουν χωρίς όπλα οι Τούρκοι ας τον θανατώσουν».

Στη συνέχεια κινήθηκε στην Γορτυνία και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου προκειμένου να έλθει σε επαφή με Προκρίτους και οπλαρχηγούς. Παρουσιαζόταν ως προσωρινός εκπρόσωπος του Υψηλάντη και ανακοίνωνε ότι είχε οριστεί η 25 Μαρτίου ως ημέρα έναρξης της Επανάστασης. Στα Λαγκάδια στις 14 Φεβρουαρίου συναντήθηκε με τους Δεληγιανναίους οι οποίοι ήταν δύσπιστοι για όσα έλεγε και τον φυγαδεύουν στο μικρό μοναστήρι Γαρδίκι της Πολιανής.  Από τη μονή Γαρδικίου όπου βρίσκεται στέλνει επιστολή στον Υψηλάντη και του ζητά να επισπεύσει τον ερχομό του. Έπειτα συναντά τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις Κυτριές και προκειμένου να κάμψει του δισταγμούς του, του υπόσχεται , μετά την απελευθέρωση,  την ηγεμονία της Πελοποννήσου. Η παρακίνησή του σε κάποια πρόσωπα βρίσκει ανταπόκριση: στις 14 Μαρτίου ο Νικόλαος Χριστοδούλου ή Σολιώτης ,ταχυδρόμος, σκοτώνει μαζί με άλλους τρεις Τούρκους εισπράκτορες. Ο Παπαφλέσσας έρχεται σε επαφή με τους Κολοκοτρώνη και Νικηταρά, μοιράζει μικρούς και μεγάλους στρατιωτικούς βαθμούς σε σημαντικούς οπλοφόρους με εντολή να μαζέψουν και να εξοπλίσουν χωρικούς. Επίσης μετά την άφιξη των πολεμοφοδίων που οι Φιλικοί της Σμύρνης είχαν στείλει, αναθέτει την μεταφορά στους Νικηταρά και Αναγνωσταρά, ενώ με «τέχνασμα» εξασφαλίζει άδεια εκτελωνισμού αυτού του φορτίου από τον Πετρόμπεη.

Στις 23 Μαρτίου εισέρχεται με το σώμα του και με άλλους οπλαρχηγούς υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στην Καλαμάτα.  Μετά κινήθηκε στην Ανδρίτσαινα , στην Καρύταινα, στα Βέρβαινα, στο Άργος, όπου πήγε προς ενίσχυση των πολιορκημένων Ελλήνων του κάστρου με 15 άνδρες και τέλος στην Κόρινθο για να ανακόψει τις τουρκικές δυνάμεις που κινούνταν προς τα εκεί. Τον Ιούλιο του 1821 βρέθηκε στα Μεγάλα Δερβένια της Μεγαρίδος προκειμένου να ανακόψει την πορεία του Ομέρ Βρυώνη  και τον Δεκέμβριο στην Κορινθία, όταν παραδόθηκε το κάστρο της Ακροκορίνθου στους Έλληνες. Όταν εκδηλώθηκε η ρήξη ανάμεσα στον Υψηλάντη και τους προκρίτους –το καλοκαίρι του 1821– ως αποτέλεσμα της πρότασης που έκανε ο πρώτος στους δεύτερους ,σχετικά με την κατάργηση κάθε πολιτικής αρχής που δεν είχε διοριστεί από τον ίδιο, και μετά την άρνηση των δεύτερων να αποδεχθούν τις προτάσεις αυτές  αποχώρησε από τα Βέρβενα ο Υψηλάντης μαζί με τον Δικαίο, ο οποίος ήταν ένας από αυτούς που διαφώνησαν με τους προκρίτους και όπως φαίνεται  υποκίνησε και τη στάση των στρατιωτών απέναντί των συγκεντρωμένων προκρίτων στα Βέρβενα. Στη Συνέλευση της Επιδαύρου (Δεκέμβριος του 1821) συμμετέχει ως πληρεξούσιος και ονομάζεται γερουσιαστής. Συμμετέχει, επίσης, τον Ιούνιο του 1822 σε επιτροπή για την εφαρμογή της συνθήκης παράδοσης του Ναυπλίου. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς μαζί με τον Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς προσπαθούν να αποκλείσουν τον Δράμαλη στην Κορινθία με την κατάληψη επίκαιρων θέσεων και τη συμμετοχή του στη μάχη του Αγιονορίου. Η Β΄ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος της Κυνουρίας τον εκλέγει Υπουργό των Εσωτερικών, θέση στην οποία θα παραμείνει μέχρι τον θάνατό του. Στη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο  του εντέλλεται από την κυβέρνηση να συντάξει εγκύκλιο επιστολή ‘’προς τους Έλληνας της Δυτικής Εκκλησίας’’ με σκοπό την ευαισθητοποίησή τους στον κοινό αγώνα.

Ως Υπουργός των εσωτερικών καθορίζει τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα των πολιτών προς το Έθνος. Αρχικά τάχθηκε με την παράταξη του Κολοκοτρώνη και αποδείχθηκε «αμφίρροπος εις τας κομματικάς του πεποιθήσεις κατά τον εμφύλιων πόλεμων». Την ίδια χρονιά- οπότε η κυβέρνηση Κουντουριώτη διέταξε την εκλογή παραστατών για την γ΄ περίοδο της διοικήσεως -προκλήθηκαν αντιθέσεις σχετικά με την εκλογή παραστάτη της επαρχίας Λεονταρίου. Οι ντόπιοι ήθελαν τον Πέτρο Σαλαμονό, ενώ οι κυβερνητικοί, μεταξύ αυτών και ο Παπαφλέσσας, Υπουργός των Εσωτερικών και της Αστυνομίας, ο οποίος παρενέβη, τον Νικόλαο Μιλιάνη.

Όταν το 1825 ο Ιμπραήμ πασάς εισέβαλε στην Πελοπόννησο, πρώτος ο Παπαφλέσσας ζήτησε να ελευθερωθούν οι φυλακισμένοι πολεμιστές, αλλά δεν εισακούστηκε. Έτσι αναγκάστηκε να εκστρατεύσει ο ίδιος, αφού διορίστηκε από το Εκτελεστικό Σώμα στις 27 Απριλίου 1825, περιέρχεται από την επόμενη μέρα την κεντρική και νοτιοδυτική Πελοπόννησο με σκοπό τη στρατολόγηση ανδρών. Το δρομολόγιό του ήταν αναχώρηση από Ναύπλιο, και μετάβαση διαδοχικά σε Τρίπολη, Λεοντάρι. Ο Παπαφλέσσας με συνεχείς του εκκλήσεις ζητά την απελευθέρωση του Κολοκοτρώνη και των άλλων αγωνιστών που κρατούνταν στην Ύδρα. Είχε καταφέρει να συγκεντρώσει περίπου 2.000 πολεμιστές.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΠΡΟΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΌ ΤΟΥ: «Νικήτα, Έλαβα την επιστολήν σου και εις απάντησιν σου λέγω ότι δεν είμαι σαν και σε και σαν τον κουμπάρο σου τον Κεφάλα, όπου τρέχετε από ράχη σε ράχη στους Αηλιάδες.

Εγώ άπαξ ωρκίσθην να χύσω το αίμα μου εις την ανάγκην της πατρίδος, και αυτή είναι η ώρα. Εύχομαι δε εις τον Θεόν πρώτη μπάλα τον Ιμβραήμ να με πάρει εις το κεφάλι, διότι σας γράφω να ταχύνετε τον ερχομόν σας και σεις μου γράφετε κουραφέξαλα.

Νικήτα, πρώτη και τελευταία επιστολή μου είναι αυτή. Βάστα την να την διαβάζεις καμιά φορά να με θυμάσαι και να κλαις».[1]

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ

Η μάχη άρχισε το πρωί της 20ης Μαΐου 1825 και κράτησε περίπου οκτώ ώρες. Για τους πεπειραμένους Αιγύπτιους και τους Γάλλους αξιωματικούς τους δεν θα ήταν δύσκολο να κάμψουν την αντίσταση των λιγοστών Ελλήνων, παρότι οι τελευταίοι πολέμησαν με υπέρμετρη γενναιότητα. Έτσι, οι δυνάμεις του Ιμπραήμ τους περικύκλωσαν και επιτέθηκαν με διαδοχικές εφόδους οι οποίες αποκρούστηκαν. Κατά το μεσημέρι ο στρατός του Ιμπραήμ σταμάτησε τις επιθέσεις για να γευματίσει. Τότε οι άλλοι Έλληνες οπλαρχηγοί συμβούλευσαν τον Παπαφλέσσα να επιχειρηθεί έξοδος ώστε να γλυτώσουν όσο γίνεται περισσότεροι πολεμιστές, καθώς θα τους βοηθούσε το ορεινό έδαφος. Ωστόσο ο Παπαφλέσσας δεν δέχθηκε για διάφορους λόγους. Όχι μόνο ήταν οργισμένος που εγκαταλείφθηκε από τους άνδρες του και δεν ήθελε να γυρίσει ηττημένος στο Ναύπλιο, αλλά επίσης πίστευε ότι ελάχιστοι θα γλύτωναν από τα πυρά του αιγυπτιακού τακτικού στρατού. Επιπλέον, ήταν βέβαιος πως σύντομα θα κατέφθαναν οι ενισχύσεις.

Όταν οι Αιγύπτιοι πραγματοποίησαν γενική έφοδο, η αντίσταση των Ελλήνων σπάει και πολλοί Έλληνες πέφτουν νεκροί ,ανάμεσά τους και ο Παπαφλέσσας του οποίου το σώμα και το κεφάλι βρέθηκαν σε διαφορετικά σημεία. Ελάχιστοι μόνο κατάφεραν να διαφύγουν πολεμώντας σκληρά, ένας από αυτούς ήταν ο Δημήτριος ο Χίος όπου έσκισε των σταυρό από την σημαία και με το σπαθί κατάφερε να διαφύγει. Μετά το τέλος της μάχης ο Ιμπραήμ ζήτησε να δει το σώμα του Παπαφλέσσα, το προσκόμισαν στον Ιμπραήμ και σύμφωνα με την παράδοση τον φίλησε.

Οι Αιγύπτιοι είχαν υποστεί τρομακτικές απώλειες. Οι πήγες κάνουν λόγο για 1.200 νεκρούς και 800 τραυματίες. Οι Έλληνες συνειδητοποίησαν ότι ο Ιμπραήμ δεν ήταν ανίκητος, συσπειρώθηκαν γύρω από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη έτοιμοι για την μέχρι έσχατων αντίσταση.

Εμμανουήλ Παπάς

Εμμανουήλ Παπάς

Παπάς Εμμανουήλ (Δοβίστα Σερρών 1772 – Ύδρα 1821)

Πρωτεργάτης στην εξέγερση της Χαλκιδικής με εντολές της Φιλικής Εταιρείας, της οποίας ήταν επίλεκτο μέλος. Οι Τούρκοι κινητοποίησαν ισχυρές δυνάμεις από την Πόλη και τη Θεσ/νίκη, με αποτέλεσμα να πνίξουν στο αίμα την εξέγερση σε όλα τα επαναστατημένα μέρη της Χαλκιδικής. Παράλληλα, του δήμευσαν την περιουσία στις Σέρρες, του έκαψαν το σπίτι και συνέλαβαν πολλούς συγγενείς του. Μετά την αποτυχία, μπαίνει σε πλοίο με μερικούς πιστούς συντρόφους του και κατευθύνεται στην Ύδρα για να συνεχίσει από εκεί την επιθετική του δράση εναντίον των Τούρκων. Πέθανε από συγκοπή, λίγο πριν φθάσει στον προορισμό του και ενταφιάστηκε εκεί.

Ασημάκης Φωτήλας

Ασημάκης Φωτήλας

Φωτήλας Ασημάκης (Καλάβρυτα, 1761-1835)

Πρόκριτος των Καλαβρύτων, φιλικός και από τους εξέχοντες Πελοποννήσιους αρχηγούς της Ελληνικής Επανάστασης. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Υποστηρικτής της άμεσης κήρυξης του Αγώνα επισήμανε στις συσκέψεις των αρχιερέων και προκρίτων τους κινδύνους από την οποιαδήποτε αναβολή. Πήρε μέρος στην πρώτη σοβαρή πολεμική επιχείρηση του Αγώνα στα Καλάβρυτα τα οποία ύστερα από πενθήμερη πολιορκία παραδόθηκαν. Ο Ασημάκης Φωτήλας πήρε ενεργό μέρος και στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Πληρεξούσιος στην Α Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου διετέλεσε αντιπρόεδρος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και μέλος του Εκτελεστικού Σώματος. Στην περίοδο της εμφύλιας διαμάχης επέδειξε μετριοπάθεια, αρνούμενος να συμπράξει στη δίωξη αντικυβερνητικών και προτιμώντας να παραιτηθεί. Το 1825 έπαψε να μετέχει στα πολιτικά πράγματα, συνέχισε όμως να ενισχύει ηθικά και υλικά τον Αγώνα και να εκλέγεται πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις.

Αντώνιος Κριεζής

Αντώνιος Κριεζής

Κριεζής Αντώνιος – (Τροιζήνα 1796 ­ Αθήνα 1865)

Αγωνιστής του 1821 και πρωθυπουργός της Ελλάδας (1849 – 54). Τον Ιούλιο του 1821 πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις στη Σάμο και στη ναυμαχία των Σπετσών. Tο 1825 ακολούθησε τον Κανάρη στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας στην απόπειρα πυρπόλησης του αιγυπτιακού στόλου και βοήθησε στον Αγώνα της Κρήτης. Το 1826 ο Καποδίστριας του ανέθεσε την αρχηγία της ναυτικής μοίρας και το 1829 συνετέλεσε στην παράδοση των Τούρκων της Βόνιτσας. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1843. Το 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία.

Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

Πετρόμπεης (Μάνη, 1773 – Αθήνα, 1848)

Υπήρξε ηγετική μορφή της Πελοποννήσου, πρωταγωνιστής πολιτικών και στρατιωτικών γεγονότων. Το 1815 ανέλαβε το αξίωμα του μπέη της Μάνης. Διακρίθηκε στις επιχειρήσεις κατά του Δράμαλη, στην άμυνα του Μεσολογγίου και στην απόκρουση του Ιμπραήμ. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου προσπάθησε να δημιουργήσει κλίμα συνδιαλλαγής μεταξύ των εμπολέμων. Κατέλαβε υψηλά αξιώματα (πρόεδρος Β” Εθνοσυνέλευσης, πρόεδρος Βουλευτικού και Εκτελεστικού και γερουσιαστής μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου). Φυλακίστηκε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και αποφυλακίστηκε το 1832.

Ιωάννης Καποδίστριας

Ιωάννης Καποδίστριας

Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας: Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 – Ναύπλιο 9 Οκτωβρίου ή 27 Σεπτεμβρίου, με το Ιουλιανό ημερολόγιο, 1831) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα πρώτοςκυβερνήτης της Ελλάδας κατά τη μεταβατική περίοδο και ενώ τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων.

Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση γι” αυτό και αναμείχθηκε με την πολιτική ήδη από το 1803, οπότε και διορίστηκε γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία. Εκεί ανέλαβε σημαντικές θέσεις καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1815 έως το 1822, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της επανάστασης του 1821. Στις 14 Απριλίου 1827 η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον επέλεξε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τους τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα τη δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου 1831 στο Ναύπλιο από τον αδελφό και τον γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου. Η οικονομική κρίση η απόρριψη των αγγλικών και γαλλικών οικονομικών προτάσεων εκ μέρους του, οδήγησαν τις δύο τελευταίες «προστάτιδες δυνάμεις» να οργανώσουν τη δολοφονία του ρωσόφιλου Καποδίστρια, χρησιμοποιώντας τους Υδραίους και τους Μανιάτες.Χαρακτηριστικό είναι ότι τα έγγραφα του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, παραμένουν μέχρι σήμερα (Σεπτέμβριος 2014) απόρρητα, διάρκεια που είναι ασυνήθιστα μεγάλη.[3] Ως κυβερνήτης της Ελλάδας προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου της πολιτείας, απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξης. Επίσης, αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση.

Νικόλαος Σκουφάς

Νικόλαος Σκουφάς

Ο Νικόλαος Σκουφάς (1779-1818) ήταν ιδρυτικό μέλος της Φιλικής Εταιρείας μαζί με τον Εμμανουήλ Ξάνθο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ. Γεννήθηκε το 1779 και καταγόταν από το Κομπότι της Άρτας. Το επίθετο Σκουφάς προήλθε από το προηγούμενο του επάγγελμα ως κατασκευαστής σκούφων.

Το 1779 γεννήθηκε στο Κομπότι της Άρτας από γονείς «μεσαίας τάξης», ο πατέρας του λεγόταν Κουμπάρος αλλά ο ίδιος ασχολούμενος με την κατασκευή σκουφιών (πίλων) έλαβε αργότερα το προσωνύμιο Σκουφάς με το οποίο και καθιερώθηκε[1].

Το 1813, ο Σκουφάς βρισκόταν στη Ρωσία, όπου και εγκαταστάθηκε στην Οδησσό, ασκώντας χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία το παλαιό επάγγελμά του. Με αυτόν τον τρόπο, του δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστεί με τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τονΕμμανουήλ Ξάνθο, μετέπειτα συνιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, η οποία ιδρύθηκε το έτος 1814, ύστερα από πρόταση του Σκουφά. Ο Σκουφάς διέθετε επαναστατική προπαίδεια: ήταν προκατηχημένος στις ιδέες που θα προέβαλε στην Εταιρεία, από τον Κωνσταντίνο Ράδο, έμπορο στη Ρωσία, γεννημένο στο Τσεπέλοβο των Ιωαννίνων. Ο Ράδος είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου μυήθηκε στον καρμποναρισμό, και είχε προσπαθήσει να ιδρύσει το 1812στη Μόσχα ελληνική επαναστατική εταιρεία, υπολογίζοντας στα πρώτα μέλη της και τον Σκουφά.[2] Ο Σκουφάς ανέλαβε τη διάδοση και την κατήχηση μελών από το πλήθος των ομογενών της Ρωσίας. Μερικά από τα μέλη που μύησε ήταν ο Γεώργιος Σέκερης, ο Αντώνιος Κομιζόπουλος, ο Νικόλαος Γαλάτης και ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος. Αρχικά, οι προσπάθειές του στη Μόσχα και την Πετρούπολη δεν ευδοκίμησαν, αλλά στη συνέχεια βρήκε ανταπόκριση στηνΟδησσό, στις αρχές του 1816.

Στην Οδησσό, ο Νικόλαος Σκουφάς συνεργάστηκε με τον Άνθιμο Γαζή, ο οποίος τελικά είχε αναλάβει έναν πολύ αποφασιστικό ρόλο στη διάδοση της Φιλικής Εταιρείας, αναθέτοντάς του τη μύηση κλεφτών και αρματολών της Στερεάς Ελλάδας. Ο ίδιος ανέλαβε να διαδώσει την ιδέα της Φιλικής Εταιρείας στην Πελοπόννησο, περνώντας για αυτόν ακριβώς το σκοπό από την Κωνσταντινούπολη.

Το 1818 με προτροπή του Σκουφά, η έδρα της Φιλικής Εταιρείας μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Σκουφάς μύησε τον Παναγιώτη Σέκερη (αδελφό τού ήδη μυημένου Γεωργίου Σέκερη) ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην χρηματοδότηση του έργου της Εταιρείας. Ο Σκουφάς ισχυριζόταν ότι η έδρα της Εταιρείας έπρεπε να μεταφερθεί στην Πελοπόννησο παρά τις αντιρρήσεις των άλλων δύο συνιδρυτών[3] .

Ωστόσο, η κακή υγεία του δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει την αποστολή του. Πέθανε στις 31 Ιουλίου 1818 στο Μέγα Ρεύμα της Κωνσταντινούπολης και τάφηκε στον τοπικό ναό των Ταξιαρχών.

Το όνομά του έχει δοθεί σε δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, στο Κολωνάκι.

Αδαμάντιος Κοραής

Αδαμάντιος Κοραής

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ (1748-1833)

Ο Αδαμάντιος Κοραής γεννήθηκε στη Σμύρνη και η οικογένειά του καταγόταν από τη Χίο. Μεγάλωσε σε περιβάλλον λογίων και αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή επί διευθύνσεως του Ιερόθεου Δενδρινού. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εκμάθηση ευρωπαϊκών γλωσσών. Το 1772 έφυγε για το 7, τυπικά για να εργαστεί στις επιχειρήσεις του εμπόρου Στάθη Θωμά, ουσιαστικά όμως για να διευρύνει τους πνευματικούς και κοινωνικούς του ορίζοντες. Δέκα χρόνια αργότερα κατόρθωσε παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της οικογένειάς του να φύγει στο Μομπελιέ της Γαλλίας για σπουδές ιατρικής (τις οποίες ολοκλήρωσε το 1787, οπότε αναγορεύτηκε διδάκτωρ). Εκεί μυήθηκε στο πνεύμα του γαλλικού Διαφωτισμού και αφοσιώθηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής γραμματείας. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση που αντιμετώπισε μετά το θάνατο των γονιών του ένα χρόνο αργότερα, τον ανάγκασε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μετάφραση. Από το 1788 και ως το τέλος της ζωής του έζησε στο Παρίσι και έζησε από κοντά τη Γαλλική Επανάσταση, τα γεγονότα της οποίας επηρέασαν καθοριστικά τη σκέψη του. Μέλος της Εταιρείας των Παρατηρητών του Ανθρώπου, ανέπτυξε φιλογαλλική δράση, μετέφρασε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και άλλα φιλελεύθερα νομικά και πολιτικά κείμενα. Το ενδιαφέρον του για την πολιτική κατάσταση στο νέο ελληνικό κράτος, αν και από απόσταση, τον συντρόφεψε ως τα τελευταία χρόνια του, οπότε τήρησε πολεμική στάση έναντι της διακυβέρνησης του Καποδίστρια. Παράλληλα ο Κοραής εξελίχθηκε σε κεντρική μορφή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, εμβαθύνοντας περισσότερο στις φιλολογικές και γλωσσολογικές μελέτες και διευρύνοντας τον κύκλο των γνωριμιών του με γάλλους και έλληνες ομογενείς. Στις αρχές του 19ου αιώνα οδηγήθηκε σταδιακά στη διαμόρφωση μιας θεωρίας για το νεοελληνικό γλωσσικό ζήτημα, γνωστής ως θεωρία της «μέσης οδού», η οποία αποτέλεσε σημείο αναφοράς και είχε ποικίλες επιπτώσεις στη μετέπειτα εξέλιξη της νεοελληνικής γλώσσας και γραμματείας.

Εργογραφία

• Άσμα πολεμιστήριον των εν Αιγύπτω περί ελευθερίας μαχομένων Γραικών. Παρίσι, 1800.

• Σάλπισμα πολεμιστήριο. Παρίσι, 1801 (και επαυξημένη έκδοση, Παρίσι, 1821).

• Ομήρου Ιλιάδος, ραψ. Α΄-Δ΄. Παρίσι, 1811-1820 (στα Προλεγόμενα συμπεριλαμβάνεται και ο Παπατρέχας).

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

(Ψευδώνυμο: Ιωαννίδης ή Ιωακείμ)

Στυλοβάτης  της  Φιλικής  Εταιρίας Πολιτικός Σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη

Ο Αναγνωστόπουλος Παναγιώτης γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1790, όπου έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Το 1808 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, και σε ηλικία 20 χρόνων μετέβη στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος στο εμπορικό του Θανάση Σέκερη.

Στην Οδησσό γνώρισε τους πρώτους Φιλικούς (Σκουφά, Τσακάλωφ, Ξάνθο), μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία  από τον Σκουφά και θεωρείται ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας. Ο Εμμανουήλ Ξάνθος στέλνει στην Εθνοσυνέλευση το 1843 μια ιδιόγραφη αναφορά η οποία φυλάσσεται στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, με αριθμό 9142 και στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι πρώτοι συσκεφθέντες και αρχίσαντες το έργον εις Οδησσόν κατά τον Νοέμβριο του 1814 έτους, ήσαν τέσσερα άτομα, ο Νικόλαος Σκουφάς εκ της Άρτης, ο Αθανάσιος Φίρου Τσακάλωφ, Ιωαννίτης, ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, Πελοποννήσιος και ο Εμμανουήλ Ξάνθος εκ της Πάτμου…».  Μετά το 1818 (θάνατος Σκουφά – μετάβαση Τσακάλωφ στην Ιταλία) έμειναν με τον Ξάνθο οι στυλοβάτες της Φιλικής Εταιρείας.

Κατήχησε στη Φιλική Εταιρεία ανθρώπους οικονομικά ισχυρούς (Παναγιώτη Σέκερη, Ασημάκη Κροκιδά) που λειτούργησαν, ως οικονομικοί ενισχυτές της Εταιρείας, αλλά και άλλους σημαντικούς αγωνιστές (Αναγνωσταρά, Δημητρόπουλο, Νεόφυτο Δούκα). Ως εκ τούτου θεωρείται ανεκτίμητη η προσφορά του στην προκοπή της Εταιρείας και στην προετοιμασία του Μεγάλου Σηκωμού του Γένους.

Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος έπεισε το Δημήτριο Υψηλάντη να κατέβη στο Μοριά και τον συνόδευσε από την Αυστρία του Μέτερνιχ στην επαναστατημένη Ελλάδα, με διαβατήρια που εξέδωσε ο Ρώσος διοικητής Ίντσωφ. Ο Αναγνωστόπουλος ταξίδεψε με το όνομα Σωστοπόπουλος Αθανάσιος, έμπορος, και ο Υψηλάντης με το όνομα Χαρίτος, Διευθυντής του Εμπορικού οίκου .

Έφθασαν στο Μοριά στις 19 Ιουνίου 1821 και ήταν ο πολιτικός σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη, ώστε να μην μπορούν εύκολα να τον αποπροσανατολίσουν οι κοτζαμπάσηδες, καθότι ήταν ενημερωμένος για τις πρακτικές των προκρίτων. «Πολεμούμε, για να ζήσουμε κι εμείς και να τους κάνουμε να ζήσουνε κι αυτοί (οι Τούρκοι) κάτω από νόμους δίκαιους, ανθρωπινούς. Εμείς δεν πολεμάμε τους Τούρκους, τα άτομά τους, μα κατά της Τυραννίας», έλεγε ο Αναγνωστόπουλος εξηγώντας το πλατύ νόημα του Ελληνικού αγώνα, τον οποίο τοποθετούσε πάνω από φυλετικά και εθνικά μίση. Η συγκεκριμένη στάση ζωής οδήγησε στον παραγκωνισμό τόσο του Δ. Υψηλάντη όσο και του ίδιου του Αναγνωστόπουλου.

Στην Καποδιστριακή περίοδο διορίστηκε «έκτακτος επίτροπος Ηλείας» και από το 1831 ως το 1843 διετέλεσε διαδοχικά Διοικητής Σπάρτης, Σύρου, Εύβοιας και Θήρας. Το 1843 διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα Νομάρχης Λακωνίας και Μεσσηνίας.

Πέθανε το 1854 στην Αθήνα από χολέρα, επιδημία που είχε μεταδοθεί στην πρωτεύουσα από τα αγγλογαλλικά στρατεύματα κατοχής.

Ιωάννης Βαρβάκης α

Ιωάννη Βαρβάκη, του Ψαριανού κουρσάρου

Τη συναρπαστική ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη, του Ψαριανού κουρσάρου που έγινε μεγάλος εθνικός ευεργέτης .
Ο σπουδαίος ευεργέτης γεννήθηκε στα Ψαρά το 1745 επί Τουρκοκρατίας με το επίθετο Λεοντίδης.
Η εκπομπή εξηγεί πώς βγήκε το παρατσούκλι «Βαρβάκης» από ένα παιδικό πείραγμα των συνομήλικων του και τι σχέση έχει με το αρπακτικό γεράκι του Αιγαίου, τον Μαυροπετρίτη.
Πίσω στον 18ο αιώνα, όταν η Μεσόγειος ήταν μια επικίνδυνη θάλασσα, με πειρατές που καιροφυλακτούσαν σε κάθε στενό.
Η Γαλλία και η Αγγλία διεκδικούσαν την κυριαρχία στους εμπορικούς θαλάσσιους δρόμους και ζήτησαν βοήθεια από τους Έλληνες.
Ο Βαρβάκης ήταν από τους πρώτους Ψαριανούς που έγινε κουρσάρος, έχοντας αρχικά την αγγλική σημαία στο πλοίο του.
Ο Βαρβάκης ήταν από τους πρώτους Ψαριανούς που έγινε κουρσάρος, έχοντας αρχικά την αγγλική σημαία στο πλοίο του και στη συνέχεια τη ρωσική.
Ιστορικοί και ερευνητές μιλούν για τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768 και το «ελληνικό» σχέδιο της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Μ. Αικατερίνης, που επιθυμούσε να ξαναδημιουργήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.
Στο Τσεσμέ, με τη συμβολή του Ιωάννη Βαρβάκη, ο οθωμανικός στόλος υπέστη την μεγαλύτερη καταστροφή του μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Με συμμάχους τους Έλληνες, που άρχισαν να ξεσηκώνονται απέναντι στον τουρκικό ζυγό, το Αιγαίο έγινε πεδίο μάχης.
Η έρευνα καταγράφει πως ο Βαρβάκης, που είχε καταφέρει να γίνει πετυχημένος έμπορος και κουρσάρος, αποφασίζει το 1770 να ακολουθήσει τον ρωσικό στόλο στην Πελοπόννησο.
Ο ψαριανός, γνωρίζοντας τους θαλάσσιους δρόμους, κέρδισε την εμπιστοσύνη του ναυάρχου Ορλόφ και πρωταγωνίστησε στη ναυμαχία του Τσεσμέ.
Με τη συμβολή του Ιωάννη Βαρβάκη, ο οθωμανικός στόλος υπέστη την μεγαλύτερη καταστροφή του μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Ο Ιωάννης Βαρβάκης ονομάστηκε «εθελοντής ήρωας του Τσεσμέ».
Ερευνητές και ιστορικοί περιγράφουν το τεράστιο ταξίδι του Ιωάννη Βαρβάκη στη ενδοχώρα της Ρωσίας και την προσπάθειά του να συναντήσει προσωπικά την αυτοκράτειρα.
Αυτό το κατάφερε μετά την τυχαία συνάντησή του με τον θρυλικό Γκρικγόρι Ποτέμκιν. Κέρδισε τον σεβασμό του και του άνοιξε την πόρτα της Μ. Αικατερίνης.
Η συνάντησή του Βαρβάκη με τον θρυλικό Γκρικγόρι Ποτέμκιν του ανοίγει την πόρτα της αυτοκράτειρας και έτσι ο δαιμόνιος Ψαριανός ξεκινά να χτίζει την δική του επιχειρηματική αυτοκρατορία στο Αστραχάν της Κασπίας θάλασσας.
Η τσαρίνα γοητεύτηκε από τον Ιωάννη Βαρβάκη και του παραχώρησε γενναία προνόμια για την εγκατάσταση του Έλληνα στο Αστραχάν της Κασπίας θάλασσας.
Σε αυτήν την περιοχή, ξεκίνησε την επιχειρηματική δραστηριότητά του. Η εκπομπή περιγράφει πως ο δαιμόνιος έλληνας βρήκε το χαβιάρι, που ήταν ένα άγνωστο τοπικό προϊόν και το ανέδειξε σε έδεσμα της υψηλής κοινωνίας.
Η τσαρίνα γοητεύτηκε από τον Ιωάννη Βαρβάκη και του παραχώρησε γενναία προνόμια για την εγκατάσταση του Έλληνα στο Αστραχάν της Κασπίας θάλασσας Ο Ιωάννης Βαρβάκης, υπήρξε πρωτοπόρος.
Αρνήθηκε να πάρει στη δούλεψή του δουλοπάροικους και προσέλαβε μισθωτούς εργάτες. Έτσι κατήργησε τη δουλεία στη Ρωσία, 85 χρόνια, προτού την καταργήσει επίσημα η Αυτοκρατορία.
Η εκπομπή αναλύει την κοινωνική δράση του Ιωάννη Βαρβάκη, που ήρθε σε επαφή με λόγιους της εποχής και συνειδητοποίησε ότι η παιδεία και η μόρφωση ήταν καθοριστικές για την απελευθέρωση της Ελλάδας.
Με τα χρήματα που απέκτησε, ευεργέτησε τόσο τη Ρωσία, όπου έζησε σχεδόν 50 χρόνια, αλλά και την πατρίδα του, ενώ την εποχή που η Ελληνική Επανάσταση γινόταν πραγματικότητα, χρηματοδότησε τον απελευθερωτικό αγώνα.
Η «Μηχανή του Χρόνου» αναλύει την κοινωνική και εθνική δράση του Ιωάννη Βαρβάκη.
Ο Βαρβάκης μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και χρηματοδότησε τον απελευθερωτικό αγώνα
Η «Μηχανή του Χρόνου», αναφέρεται στο άδικο τέλος του μεγάλου εθνικού ευεργέτη, που το 1824 επέστρεψε στην Ελλάδα.
Σε μεγάλη ηλικία και με την Ελλάδα διχασμένη σε ρωσικό, αγγλικό και γαλλικό κόμμα, ο Βαρβάκης κατηγορήθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση για κατασκοπεία.
Δυσαρεστημένος, αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρωσία.
Δεν το κατάφερε και πέθανε στην Αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο.

ακρυγιάννης

(Αβορίτι Δωρίδας 1797 – Αθήνα 1880)

Αγωνιστής του 1821, στρατιωτικός και δραστήριο πολιτικό πρόσωπο μετά

από τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους, αυτοδίδακτος συγγραφέας Απομνημονευμάτων.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης Τριανταφυλλοδημήτρης.

Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τότε αφοσιώθηκε στον Αγώνα.

Πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Κατά τους εμφύλιους τάχθηκε στο πλευρό των κυβερνητικών και μετά εισέβαλε στην Πελοπόννησο και έμεινε εκεί για να οργανώσει την άμυνα εναντίον του Ιμπραήμ.

Υπερασπίστηκε ηρωικά την Ακρόπολη, όπου τραυματίστηκε τρεις φορές.

Η επαναστατική του δράση κλείνει με τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις

του Πειραιά το 1827.

Με τον ερχομό του Καποδίστρια διορίστηκε «Γενικός αρχηγός Σπάρτης». Δυσανασχετώντας για την απραξία της θέσης άρχισε να γράφει τα «Απομνημονεύματα» (1829).

Χαιρέτησε με θερμά λόγια την άφιξη του Όθωνα, γρήγορα όμως απογοητεύτηκε και στράφηκε στην καλλιέργεια της γης.

Ως δημοτικός σύμβουλος έπεισε το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας το 1837 να υποβάλει στον Όθωνα αναφορά για την παραχώρηση Συντάγματος.

Η πράξη του αυτή οδήγησε στην παύση του, διάλυση του δημοτικού συμβουλίου και στον κατ” οίκον περιορισμό του ίδιου.

Απ” το παλάτι θεωρήθηκε ως ο κύριος οργανωτής της συνωμοτικής κίνησης που οδήγησε στην Eπανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.

Το Μάρτιο του 1853 δικάστηκε από στρατοδικείο για έσχατη προδοσία και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποφυλακίστηκε αργότερα με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη.

Μετά την έξωση του Όθωνα του ξαναδόθηκε ο τίτλος του αντιστρατήγου (1864).

Πετιμεζαίοι ή Πετμεζαίοι

Μέλη της ομώνυμης ιστορικής οικογένειας που καταγόταν από την Ήπειρο, αλλά κατέφυγε στην Αχαΐα λόγω των τουρκικών διώξεων.

Οι σπουδαιότεροι: Αθανάσιος, Αναγνώστης, Βασίλειος, Θρασύβουλος, Κωνσταντίνος, Νικόλαος. Αυτοί και αρκετοί άλλοι πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην πατρίδα πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821.

Ο Αναγνώστης (Σουδενά Καλαβρύτων 1765-Βασιλικά Κορίνθου 1822), φιλικός και αγωνιστής του 1821. Πολέμησε με το Θ. Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς. Σκοτώθηκε σε τουρκική ενέδρα μαζί με το δεκαεφτάχρονο γιο του.

Ο Βασίλειος (Σουδενά Καλαβρύτων 1785-Αίγιο 1872), φιλικός και αγωνιστής, στρατιωτικός και πολιτικός. Πληρεξούσιος στις Eθνοσυνελεύσεις, στρατηγός, βουλευτής, γερουσιαστής, διετέλεσε ακόμη επίτιμος υπασπιστής του Γεωργίου Α΄.

Ο Κωνσταντίνος (Σουδενά Καλαβρύτων 1764-1825), κλεφταρματολός, φιλικός, αγωνιστής του 1821. Φιλικός, με πλούσια δράση, εκλέχθηκε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις Επιδαύρου και Aστρους. Στους εμφύλιους πολέμους συντάχθηκε με τους στρατιωτικούς, προκαλώντας την οργή των πολιτικών.

Ο Νικόλαος (Σουδενά Καλαβρύτων 1790-Καλάβρυτα 1865), φιλικός, αγωνιστής του 21, στρατιωτικός, πολιτικός. Συνδέθηκε με το Θ. Κολοκοτρώνη και συμπολέμησε με τον Οδ. Ανδρούτσο. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση του 1844 και επανειλημμένα βουλευτής.

Λιδωρίκης

Eπώνυμο οικογενείας από τη Δωρίδα.

Μέλη της ανέπτυξαν εθνική δραστηριότητα στα προεπαναστατικά χρόνια, αγωνίστηκαν στην Επανάσταση του 1821 και αναδείχτηκαν στην πολιτική και στα γράμματα στα νεότερα χρόνια.

Ως Γενάρχης της αναφέρεται ο κοτζαμπάσης της περιφέρειας Λιδωρικίου

Αναγνώστης Λιδωρίκης (1767 ­ 1827).

Ο γιος του Αναστάσιος Λιδωρίκης (1797 ­ 1845) ήταν από τους αξιολογότερους αγωνιστές της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας, και αντιπροσώπευε τη Δωρίδα στις εθνοσυνελεύσεις. Ο άλλος του γιος Παναγιώτης Λιδωρίκης (1800 ­ 1860) έδρασε κυρίως

ως γερουσιαστής κατά τη βασιλεία του Όθωνα.

ΚΟΥΝΤΟΥΡΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Κουντουριώτης Γεώργιος (Ύδρα 1782 ­ 1858)

Ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς άνδρες της Επανάστασης.

Πήρε μέρος στη Β Εθνική Συνέλευση του “Aστρους και το Δεκέμβριο του 1823 διορίστηκε πρόεδρος του Εκτελεστικού Σώματος.

Στη θέση αυτή παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου στον οποίο η ανάμειξή του υπήρξε καθοριστική και η σύγκρουσή του με τον Κολοκοτρώνη επέφερε βαρύτατο πλήγμα στον Αγώνα.

Στις αρχές του 1825 ανέλαβε την ευθύνη των επιχειρήσεων εναντίον του Ιμπραήμ, η απειρία του όμως είχε ως συνέπεια διαδοχικές αποτυχίες που οδήγησαν στην παραίτησή του. Ανήκε στην αντικαποδιστριακή παράταξη.

Το 1837 διορίστηκε από τον Όθωνα αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας και μετά το 1843 πρόεδρος της Γερουσίας.

Το 1848 σχημάτισε κυβέρνηση ανίκανη να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα και αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Κανάρη.

Ως τον θάνατό του ήταν αφοσιωμένος στον Oθωνα.

Τσόκρης Δημήτριος (1796-1875)

Οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821.

Έμπορος στην Κωνσταντινούπολη, ήρθε αμέσως στην Ελλάδα με την έκρηξη της Eπανάστασης και τάχθηκε υπό τις διαταγές του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Πήρε μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου και σε μάχες εναντίον του Δράμαλη. Αξιομνημόνευτη ενέργειά του ήταν η πυρπόληση του Αργολικού κάμπου και η καταστροφή των αποθηκευμένων σιτηρών της Αργολίδας.

Στο διάστημα 1825-26 αγωνίστηκε εναντίον του Ιμπραήμ στα περισσότερα Πελοποννησιακά μέτωπα.

Υπέρμαχος της πολιτικής Καποδίστρια, μετά το θάνατο του Κυβερνήτη εκτέλεσε χρέη Προέδρου του έκτακτου στρατοδικείου και καταδίκασε σε θάνατο το Γεώργιο Μαυρομιχάλη.

Από την Αντιβασιλεία διώχθηκε και φυλακίστηκε, ενώ αποκαταστάθηκε το 1847. Αντιοθωνιστής, αναμίχθηκε στη Ναυπλιακή επανάσταση του 1862 και εξορίστηκε. Ύστερα από την έξωση του Όθωνα επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1864 έγινε υπασπιστής του Γεωργίου Α.

Θεόφιλος Παγκώστας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1764-1833)

Γεννήθηκε στην Πάτμο το 1764 και διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα στη γενέτειρά του. Στη συνέχει μετέβη στην Αδριανούπολη για να σπουδάσει, κοντά στο θείο του Παρθένιο, πρωτοσύγκελο του μητροπολίτη Καλλίνικου και μετέπειτα πατριάρχη Αλεξανδρείας. Το 1789 πήγε στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια διορίσθηκε διδάσκαλος στο Κάιρο, έγινε μοναχός, αρχιμανδρίτης και το 1797 μητροπολίτης Λιβύης.

Το 1802 ήλθε στη Ρόδο και γνώρισε τον Μητροπολίτη Αγάπιο και τον εξόριστο, τότε βοεβόδα της Μολδαβίας, Αλέξανδρο Σούτσο. Το 1806, μετά το θάνατο του θείου του Παρθένιου, εκλέχθηκε Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Το 1819 έφθασε στην Πάτμο για να αναρρώσει κι εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, μέλος της Εφορείας της Πάτμου. Μετά την κήρυξη της Επανάστασης ύψωσε στην Πάτμο τη σημαία της ανεξαρτησίας, στις 12 Απριλίου 1821, εκφωνώντας φλογερό λόγο για να εμψυχώσει τους Πάτμιους για τον υπέρ πατρίδος Αγώνα.

Κανταριτζής Θοδωρής

Κανταριτζής Θοδωρής ή Κανταρτζόγλου, αγωνιστής του 1821 από την Κάσο, γνωστός ως ο «Κανάρης της Δωδεκανήσου». Γιος του Δημήτρη Σκιαδά-Κανταριτζή από την Πελοπόννησο και από μάνα Κασιώτισα, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και με το πλοίο «Αμαζών» έγινε ο φόβος και τρόμος των Τούρκων, καταδιώκοντάς τους στα παράλια της Κρήτης, της Κύπρου και της Αιγύπτου.

Τον Απρίλη του 1822, επικεφαλής έξι κασιώτικων πλοίων, βοήθησε τα επαναστατικά σώματα στην Κρήτη, στη μάχη των Χανίων. Σκοτώθηκε από θραύσμα κανονιού, που έσπασε την ώρα των πανηγυρισμών για τα νικητήρια και θάφτηκε στον Πλατανιά της επαρχίας Κυδωνίας. Μετά, θάνατον, του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος του πλοιάρχου (1872).

Μάρκος Μαλλιαράκης

Μάρκος Ιωάννου ή Μαλλιαράκης, καπετάνιος και αγωνιστής του 1821, γνωστός σαν Διακομάρκος, από την Κάσο. Από τις πρώτες μέρες της Επανάστασης βρέθηκε στις επάλξεις του Αγώνα. Τον Ιούνιο του 1821, με το «μπεργαντίνον» του «Λεωνίδας» και 59 ναύτες, έσπευσε να βοηθήσει με δικά του εφόδια και έξοδα τους Κρητικούς, που απειλούνταν από τον εχθρό. Στις 28 Ιουλίου ενώθηκε με τον ελληνικό στόλο και επιτέθηκε στην εχθρική φλότα, κοντά στην Κω. Διορίστηκε τον Ιούλιο του 1822 από τον έπαρχο Κάσου, «φροντιστής της θάλασσας», με καθήκον να φροντίζει τα πολεμικά πλοία της επαρχίας και να εποπτεύει το έργο των λιμεναρχών. Τον Μάιο του 1823 διορίστηκε έπαρχος Καρπάθου και οργάνωσε αποτελεσματικά τη διοίκηση και την άμυνα του νησιού.

Αντιπροσώπευσε την Κάσο στη Β” Εθνοσυνέλευση του Άστρους Κυνουρίας, το 1823. Ηγέτης του ηρωικού αγώνα των Κασιωτών εναντίον του ισχυρότατου στόλου του Ισμαήλ Γιβραλτάρ και των Αλβανών υπό τον Χουσείνμπεη, που κατέληξε στη θυσία και στο Ολοκαύτωμα της Κάσου, στις 7 Ιουνίου του 1824. Με τον ηρωισμό του προκάλεσε το θαυμασμό του ίδιου του Χουσεϊν. Σκοτώθηκε κατατρυπημένος από τα μαχαίρια των εχθρών, αφού αρνήθηκε την προσφορά του Χουσεϊν να του χαρίσει τη ζωή, με αντάλλαγμα να τον ακολουθεί στις εκστρατείες του.

Το 1827, το Υπουργείο Ναυτικών του απένειμε το βαθμό του πλοιάρχου.

Θέμελης Δημήτριος (1772/74-1826)

Δημήτριος Θέμελης, αγωνιστής της επανάστασης του 1821, από την Πάτμο.

Σπούδασε στην Πατμιάδα σχολή και στην Κωνσταντινούπολη και εργάστηκε στη Μολδαβία ως οικοδιδάσκαλος.

Προεστός της Πάτμου, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Παπαφλέσσα και συνδέθηκε με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Ανέλαβε την αποστολή να προετοιμάσει την επανάσταση στο Αιγαίο και επισκέφθηκε τα νησιά Ψαρά, Μυτιλήνη, Σάμο και Πάτμο, όπου άρχισε να κατηχεί τους εύπορους κατοίκους της Καλύμνου, Νισύρου και

των άλλων νησιών. Για τις ενέργειές του αυτές καταδικάστηκε σε θάνατο από τις Αρχές της Κωνσταντινούπολης και κρύφτηκε στην Πάτμο, μέχρι την κήρυξη της Επανάστασης.

Με την έναρξη του Αγώνα πήρε μέρος στις ναυτικές επιδρομές στα μικρασιατικά παράλια και το Σεπτέμβρη του 1822, στην άλωση της Τριπολιτσάς.

Αντιπρόσωπος της Πάτμου στο Βουλευτικό, εκλέχτηκε πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση, το 1824. Βρήκε ένδοξο θάνατο στις επάλξεις της πολιορκημένης πόλης του Μεσολογγίου, στις 26 Μαρτίου 1826.

Παναγιώτης Ρόδιος (1789-1851)

Γεννήθηκε στη Ρόδο το 1789. Ο πατέρας του, Γεώργιος, ήταν εμποροπλοίαρχος, και ιδιοκτήτης πλοίου. Τα πρώτα του γράμματα, τα έμαθε στη Ρόδο και δεν θέλησε να ακολουθήσει το επάγγελμα του καραβοκύρη.

Μετά το θάνατο του πατέρα του, πούλησε το πλοίο του και πήγε για σπουδές στο Φιλολογικόν Γυμνάσιον Σμύρνης όπου και διακρίθηκε. Στο σχολείο της Σμύρνης δίδασκαν σημαντικότατοι δάσκαλοι, εκπρόσωποι του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, όπως ο Κων/νος Κούμας και οι αδελφοί Στέφανος και Κων/νος Οικονόμος. Από τη Σμύρνη ταξίδεψε αρχικά για την Πάδουα και στη συνέχεια στο Παρίσι για να σπουδάσει ιατρική. Εκεί προσχώρησε στις ιδέες του Διαφωτισμού και στον κύκλο του εκφραστή τους, Αδαμάντιο Κοραή, ο οποίος αποτέλεσε το πνευματικό του πρότυπο.

Όμως, πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του, ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση το 1821. Τότε, εγκατέλειψε το Παρίσι και τον Αύγουστο του 1821 επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάσσεται στο πρώτο τακτικό σώμα στρατού. Μετέχοντας στη συνοδεία του Σκωτσέζου φιλέλληνα Τόμας Γκόρντον, κατευθύνθηκε στο Άστρος, όπου θα συναντούσαν τον Δημήτριο Υψηλάντη. Ο Ρόδιος ενταγμένος στο επιτελείο του Υψηλάντη συμμετείχε στην πολιορκία της Τριπολιτσάς μέχρι την πτώση της.

Ο διακεκριμένος Φαναριώτης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, πολιτικός και διανοούμενος, συνάντησε τον Ρόδιο στην Κόρινθο και τον έθεσε υπό την πολιτική του προστασία.

Ο Ρόδιος έλαβε μέρος στη μάχη του Πέτα, με το βαθμό του λοχαγού, διακρίθηκε για την ανδρεία του και ήταν από τους ελάχιστους επιβιώσαντες. Με τα λείψανα του τακτικού στρατού συμμετείχε στην κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες.

Τον Νοέμβριο του 1822 ο Ρόδιος ανέλαβε τη διοίκηση του πρώτου τάγματος του τακτικού στρατού, παίρνοντας προαγωγή στο βαθμό του ταγματάρχη.

Ο Ρόδιος, προσχώρησε στην κυβέρνηση του Κουντουριώτη παίρνοντας μάλιστα τη σημαντικότερη πολιτική θέση της σταδιοδρομίας του, εκείνη του προσωρινού Γενικού Γραμματέα του Εκτελεστικού, αναπληρώνοντας τον Μαυροκορδάτο, δεύτερος πολιτειακός παράγοντας, μετά τον πρόεδρο του Εκτελεστικού, Κουντουριώτη.

Από τον Ιούλιο του 1824 ο Ρόδιος προήχθη στο βαθμό του συνταγματάρχη, επιφορτισμένος με τα καθήκοντα του αρχηγού του τακτικού σώματος στρατού. Τον Ιούλιο του 1824, συνυπέγραψε την επίσημη ανασύσταση του τακτικού στρατού, την οποία ανέλαβε να φέρει σε πέρας. Το 1825 παρέδωσε τη διοίκηση του τακτικού στρατού στον Γάλλο αξιωματικό, Φαβιέρο.

Διετέλεσε στενός συνεργάτης του πρώτου Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και Γραμματέας επί των Στρατιωτικών. Επί υπουργίας του συμβάλλει στην ίδρυση του Κεντρικού Πολεμικού Σχολείου.

Ο Ι. Καποδίστριας δολοφονείται τον Οκτώβριο του 1831 και το 1833 ο Όθων φθάνει στην Ελλάδα ως πρώτος βασιλιάς της. με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3η2 Φεβρουαρίου 1830 αναγνωρίζεται διεθνώς το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.

Μετά την εξέγερση της 3η1 Σεπτεμβρίου του 1843 ο Ρόδιος διορίζεται στρατιωτικός διοικητής Αργολίδος. Ο βασιλιάς Όθωνας προάγει τον Ρόδιο σε υποστράτηγο. Ο Ρόδιος συμμετέχει ως πληρεξούσιος του Ναυπλίου στην Εθνοσυνέλευση και μετέχει, ως μέλος της συντακτικής Επιτροπής του Συντάγματος. Το 1844 αναλαμβάνει καθήκοντα Γραμματέως επί των Στρατιωτικών, ενώ το 1848 διατελεί και πάλιν, Υπουργός Στρατιωτικών.

Παντρεύτηκε, αλλά δεν είναι γνωστό το όνομα της συζύγου του,

από την οποία απέκτησε δυό κόρες, ένα υιό που απέθανε σε βρέφική ηλικία και

τον ταγματάρχη Ιωάννη Ρόδιο (1833-1906),

ο οποίος νυμφεύθηκε την Αικατερίνη Κολοκοτρώνη

κόρη του Γενναίου (1847-1917).

Πέθανε το 1851 σε ηλικία 62 ετών.

Επιμέλεια: Εκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΠΟΠΟΥΛΟΣ

Βιογραφικά αγωνιστών της επανάστασης

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ 1821 ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑ

ΟΙ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΕΑ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

(Ψευδώνυμο: Ιωαννίδης ή Ιωακείμ)

Στυλοβάτης  της  Φιλικής  Εταιρίας

Πολιτικός Σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη

Ο Αναγνωστόπουλος Παναγιώτης γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1790, όπου έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Το 1808 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, και σε ηλικία 20 χρόνων μετέβη στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος στο εμπορικό του Θανάση Σέκερη.

Στην Οδησσό γνώρισε τους πρώτους Φιλικούς (Σκουφά, Τσακάλωφ, Ξάνθο), μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία  από τον Σκουφά και θεωρείται ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας. Ο Εμμανουήλ Ξάνθος στέλνει στην Εθνοσυνέλευση το 1843 μια ιδιόγραφη αναφορά η οποία φυλάσσεται στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, με αριθμό 9142 και στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι πρώτοι συσκεφθέντες και αρχίσαντες το έργον εις Οδησσόν κατά τον Νοέμβριο του 1814 έτους, ήσαν τέσσερα άτομα, ο Νικόλαος Σκουφάς εκ της Άρτης, ο Αθανάσιος Φίρου Τσακάλωφ, Ιωαννίτης, ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, Πελοποννήσιος και ο Εμμανουήλ Ξάνθος εκ της Πάτμου…».  Μετά το 1818 (θάνατος Σκουφά – μετάβαση Τσακάλωφ στην Ιταλία) έμειναν με τον Ξάνθο οι στυλοβάτες της Φιλικής Εταιρείας.

Κατήχησε στη Φιλική Εταιρεία ανθρώπους οικονομικά ισχυρούς (Παναγιώτη Σέκερη, Ασημάκη Κροκιδά) που λειτούργησαν, ως οικονομικοί ενισχυτές της Εταιρείας, αλλά και άλλους σημαντικούς αγωνιστές (Αναγνωσταρά, Δημητρόπουλο, Νεόφυτο Δούκα). Ως εκ τούτου θεωρείται ανεκτίμητη η προσφορά του στην προκοπή της Εταιρείας και στην προετοιμασία του Μεγάλου Σηκωμού του Γένους.

Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος έπεισε το Δημήτριο Υψηλάντη να κατέβη στο Μοριά και τον συνόδευσε από την Αυστρία του Μέτερνιχ στην επαναστατημένη Ελλάδα, με διαβατήρια που εξέδωσε ο Ρώσος διοικητής Ίντσωφ. Ο Αναγνωστόπουλος ταξίδεψε με το όνομα Σωστοπόπουλος Αθανάσιος, έμπορος, και ο Υψηλάντης με το όνομα Χαρίτος, Διευθυντής του Εμπορικού οίκου .

Έφθασαν στο Μοριά στις 19 Ιουνίου 1821 και ήταν ο πολιτικός σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη, ώστε να μην μπορούν εύκολα να τον αποπροσανατολίσουν οι κοτζαμπάσηδες, καθότι ήταν ενημερωμένος για τις πρακτικές των προκρίτων. «Πολεμούμε, για να ζήσουμε κι εμείς και να τους κάνουμε να ζήσουνε κι αυτοί (οι Τούρκοι) κάτω από νόμους δίκαιους, ανθρωπινούς. Εμείς δεν πολεμάμε τους Τούρκους, τα άτομά τους, μα κατά της Τυραννίας», έλεγε ο Αναγνωστόπουλος εξηγώντας το πλατύ νόημα του Ελληνικού αγώνα, τον οποίο τοποθετούσε πάνω από φυλετικά και εθνικά μίση. Η συγκεκριμένη στάση ζωής οδήγησε στον παραγκωνισμό τόσο του Δ. Υψηλάντη όσο και του ίδιου του Αναγνωστόπουλου.

Στην Καποδιστριακή περίοδο διορίστηκε «έκτακτος επίτροπος Ηλείας» και από το 1831 ως το 1843 διετέλεσε διαδοχικά Διοικητής Σπάρτης, Σύρου, Εύβοιας και Θήρας. Το 1843 διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα Νομάρχης Λακωνίας και Μεσσηνίας.

Πέθανε το 1854 στην Αθήνα από χολέρα, επιδημία που είχε μεταδοθεί στην πρωτεύουσα από τα αγγλογαλλικά στρατεύματα κατοχής.

ΑΜΠΑΡΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Προεστός της Ανδρίτσαινας και φιλικός

Ο Αμπαριώτης Γεώργιος γεννήθηκε το 1740 . Υπήρξε  Προεστός της Ανδρίτσαινας. Πήρε μέρος στα Ορλωφικά (1769) και μετά την αποτυχία της εξέγερσης κατέφυγε στο βουνό Λύκαιο, από όπου αγωνίστηκε εναντίον των Τουρκαλβανών. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πολυχρόνη Τζανέτο και εργάστηκε δραστήρια  για την προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα.

ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Μεγαλέμπορος της Τεργέστης. Φιλικός – Σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη

Πολιτικός και Οικονομικός παράγων Ναυπλίου

Ο Γεώργιος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας το 1800. Διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα στο Σχολείο της Ανδρίτσαινας και σε ηλικία 12 ετών μετέβη στην Τεργέστη προσκληθείς από το θείο του Αναστάσιο Αντωνόπουλο.

Φοίτησε στην περίφημη Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, όπου σπούδασε ελληνική ιστορία και φιλολογία και έμαθε τη γερμανική και ιταλική γλώσσα.

Το 1817, μετά το θάνατο του θείου του Ανασ. Αντωνόπουλου, ανέλαβε με τον αδελφό του τη διεύθυνση των εμπορικών εργασιών του οίκου Αντωνoπούλου.  Ο οίκος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και τραπεζική επιχείρηση, με εισαγωγές και εξαγωγές εμπορευμάτων μέσω του λιμανιού της Τεργέστης.

Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, εργάστηκε για τον ιερό σκοπό, και  μαζί με τον αδελφό του προσέφεραν σημαντικότατα ποσά για την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το Μάιο του 1821, όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης – κατά την κάθοδό του προς την αγωνιζόμενη για την ελευθερία Ελλάδα, έφθασε στην Τεργέστη, ο Γεώργιος Αντωνόπουλος έθεσε στην υπηρεσία της αγωνιζόμενης Ελλάδας τον εαυτόν του και την περιουσία του. Ακολούθησε το Δημήτριος Υψηλάντη, που συνοδευόταν   από τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ως σύμβουλος, ταμίας και υπασπιστής και συνέβαλε πολύ στην οργάνωση της διοίκησης και των οικονομικών του αγώνα.

Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου εγκαταστάθηκε εκεί, αγόρασε σπίτι και στεφανώθηκε την Ειρήνη, κόρη του εμπόρου και φιλικού Σταματέλου Αντωνοπούλου. Στο Ναύπλιο επεβλήθη με την προσωπικότητά του και εξακολούθησε να προσφέρει υπηρεσίες στο έθνος εκλεγείς πληρεξούσιος στις Εθνικές Συνελεύσεις, Γερουσιαστής,  Δήμαρχος Ναυπλιέων και Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

Ο Γ. Αντωνόπουλος, ως Δημογέρων του Ναυπλίου, το 1828 υποδέχτηκε τον πρώτο Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, με τον οποίο συνεργάστηκε εποικοδομητικά και το 1833 τον Όθωνα.

Ετάχθη με την αντιοθωνική μερίδα στην υπόθεση της καταδίκης των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα και υπέρ της αποπομπής των Βαυαρών. Έλαβε μέρος στο κίνημα που κατέλυε την απόλυτη Μοναρχία(03 Σεπτεμβρίου1843) και εψήφισε το Σύνταγμα, ως πληρεξούσιος Ναυπλίας. Συμμετείχε ενεργά στις οργανωθείσες στο Ναύπλιο επαναστάσεις του 1861-62 «προς απόκτησιν των δικαιωμάτων του Έθνους».

Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα απεσύρθη από την πολιτική ζωή, έζησε απλά και αποπνέοντας τον απόηχο σημαντικού συντελεστή της πολιτικής, οικονομικής, κοινω-νικής και πνευματικής ανάπτυξης της Ελλάδας.

Πέθανε το 1865 στο Ναύπλιο.

ΒΑΡΔΟΥΝΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (1847-1924)

Καταξιωμένος νομικός,  δημοσιογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος και κυρίως ιστορικός

Εξέχουσα προσωπικότητα του Άργους. Γεννήθηκε στο Άργος το 1847 και καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και άσκησε μέχρι το θάνατό του δικηγορία στην ιδιαίτερή του πατρίδα. Ήταν ασκητικός και δεν αγαπούσε την κοινωνική ζωή. Του άρεσε να εργάζεται ώρες ατέλειωτες. Σε όλη του τη ζωή ήταν αφοσιωμένος στο λειτούργημά του και στο συγγραφικό του έργο.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αργείων «Ο ΔΑΝΑΟΣ», από τον οποίο αποχώρησε το 1900, επειδή διαφώνησε με τον πρόεδρο Χρήστο Παπαοικονόμο ως προς την τακτική του συλλόγου, καθότι επιθυμούσε να έχει ο σύλλογος ιστορικό προσανατολισμό, αποσκοπώντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού για την ιστορία του Άργους.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Σπ. Καλμούχου την τετραετία 1883-87, οπότε δεν επανεκλέγεται. Ηταν οπαδός του Θ. Δηλιγιάννη, τον οποίο μάλιστα προσφώνησε, όταν πέρασε από το Άργος. Αργότερα εμφανίζεται οπαδός του Χαρ. Τρικoύπη. Με το Σπήλιο Καλμούχο είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις και τον υποστήριξε στην αρθρογραφία του. Ο ίδιος εξέδιδε την εφ. «Άργος» από το 1885 έως το 1889. Μετά την επανάσταση στο Γουδί ανήκε στους μετριοπαθείς αντιβενιζελικούς. Αλλά όταν επήλθε η ρήξη ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο, ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση κατά του Βενιζέλου, με αποτέλεσμα να εξοριστεί το Φεβρουάριο 1918 σε ηλικία 71 χρονών στη Μυτιλήνη, από όπου επέστρεψε ύστερα από λίγους μήνες ταλαιπωρημένος.

Το πνευματικό έργο του Βαρδουνιώτη άφησε τη σφραγίδα του στα γράμματα του Άργους για 50 ολόκληρα χρόνια. Με εμφανή τα ίχνη του ρομαντισμού έγραψε ποιήματα και διηγήματα, τα οποία όμως δεν άντεξαν στο σαρωτικό πέρασμα του χρόνου.  Αλλά το ιστορικό και ιστοριοδιφικό του έργου είναι πολύ σημαντικό και προσελκύει ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον. Ακούραστος στην ιστορική έρευνα, με μεθοδικότητα και υπευθυνότητα συνέβαλε στην εξακρίβωση της ιστορικής αλήθειας και μας έδωσε πολλές πληροφορίες για το έπος του 1821 και για πολλές προσωπικότητες της εποχής εκείνης. Ιδιαίτερη θέση κατέχει «Η καταστροφή του Δράμαλη», που αναφέρεται στη μάχη των Δερβενακίων. Επίσης, έγραψε για τη δίκη του Κολοκοτρώνη, τη Μπουμπουλίνα και άλλους ήρωες και αγωνιστές του 1821. Άλλα σημαντικά του έργα είναι η «Εκδρομή εις τας Μυκήνας», «Η Αφνειός Κόρινθος», «Η Φρύνη», «Παρά τον Ερασίνον» κ.ά. Πολλά δημοσιεύματά του φιλοξενήθηκαν στον τύπο του Άργους, στα ημερολόγια Σκόκκου και Σβορώνου και αλλού. Υπέγραφε πολλές φορές με τα ψευδώνυμα Έσπερος και Τίμων.

Ο Βαρδουνιώτης απέκτησε δύο παιδιά. Πέθανε στο Άργος το 1924.

ΓΡΙΒΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ή ΣΒΙΓΓΑΣ  (Περατιά,1767 – Μεσολόγγι, 1826)

Ο Γεώργιος Γρίβας ήταν γιός του Χρήστου Γρίβα και γόνος της ακαρνανικής, ιστορικής οικογένειας Γρίβα, της οποίας η δράση υπήρξε σημαντικότατη στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, στην επανάσταση του 1821, καθώς και στο ελεύθερο ελληνικό κράτος. Σκοτώθηκε κατά την τελευταία πολιορκία του Μεσολογγίου το 1826.

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Νομικός – Πολιτικός – Υπουργός Δικαιοσύνης

Ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1864 στην Ιστορική Καρύταινα  της Γορτυνίας, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γ΄ Γυμνάσιο Αθηνών, στη Φιλοσοφική Σχολή (δύο χρόνια) και στη Νομική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε με άριστα.

Μετά την πρακτική του εξάσκηση και τη διατριβή του, ασχολήθηκε με τη δικηγορία και διακρίθηκε γρήγορα  ως δικηγόρος. Το 1909 εκλέχτηκε παμψηφεί καθηγητής Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά δεν αποδέχτηκε την εκλογή του, γιατί ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική.

Υπηρέτησε ως λοχίας στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και τις τραυματικές, πολεμικές εμπειρίες που αποκόμισε τις δημοσίευσε σε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Καιροί».

Η έντονη δραστηριότητά του τον οδήγησε σε ενασχόληση με την πολιτική από το 1906 μέχρι το 1920. Εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη βουλευτής και του ανατέθηκε το Υπουργείο Δικαιοσύνης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις 06-10-1910. Η συμβολή του Δημητρακόπουλου, ως Υπουργού Δικαιοσύνης, στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής νομοθεσίας υπήρξε επιβλητική.

Το Μάιο του 1912 ο Δημητρακόπουλος διαφώνησε με τον Πρωθυπουργό και υπέβαλε την παραίτησή του. Ίδρυσε το «Προοδευτικό κόμμα» και εκλέχτηκε βουλευτής στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1915. Δεν πήρε μέρος στις εκλογές του 1920, για λόγους υγείας, αλλά το κόμμα του εξέλεξε 14 βουλευτές.

Πέθανε το 1921 στη Βιέννη, όπου είχε πάει για θεραπεία, αφήνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο, νομικού και ιστορικοπολιτικού περιεχομένου.

Η Βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας φιλοξενεί χειρόγραφα από το προσωπικό αρχείο του Νικόλαου Δημητρακόπουλου το οποίο δώρισε η κ. Χριστίνα Ζήση με ενέργειες του Δ/ντή της Βιβλιοθήκης,  Δημητρίου Πρίγγουρη.

ΖΑΡΙΦΟΠΟΥΛΟΙ

Όνομα οικογένειας από την Ανδρίτσαινα, της οποίας αρχηγός ήταν ο πλούσιος προύχοντας Ζαρίφης

Ζαριφόπουλος Αναγνώστης

Αγωνιστής του 1821.

Ζαριφόπουλος Νικόλαος

Αδελφός του Ανδρέα Ζαριφόπουλου από την Ανδρίτσαινα. Κατηχήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819, σε ηλικία 35 χρόνων, από το Ν. Πονηρόπουλο. Πολέμησε, ως καπετάνιος των Ανδριτσάνων στην πρώτη μάχη που έδωσε ο Κολοκοτρώνης κατά των Τούρκων, έξω από την Καρύταινα. Όταν κατέβηκε ο Δράμαλης, θορυβημένοι οι πολιτικάντηδες τον έστειλαν με το Ν. Πονηρόπουλο στη Ζάκυνθο να ζητήσουν με αναφορά την Αγγλική προστασία. Ο Μαίητλαντ δεν ανταποκρίθηκε και μετά την καταστοφή του Δράμαλη οι Έλληνες αποστασιοποιήθηκαν από τέτοιες πρακτικές.

ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ή ΓΙΑΤΡΑΚΟΣ

Αγωνιστής και πρακτικός γιατρός

Αγωνιστής από τη Λακωνία. Πολεμούσε και γιάτρευε τους συμπολεμιστές του με τις ιατρικές γνώσεις που είχε, ως πρακτικός γιατρός. Υπηρέτησε τον αγώνα από την αρχή μέχρι τέλους, έχοντας υπό τις οδηγίες του στρατιωτικό σώμα με το οποίο πολέμησε ο ίδιος σε πολλές μάχες και το οποίο τροφοδοτούσε ο ίδιος. Θυσίασε όλη την περιουσία του στον Αγώνα.

Πέθανε πάμπτωχος μετά το 1846.

Μετά το θάνατό του η επιτροπή εκδουλεύσεων τον κατέταξε στην τάξη των αξιωματικών.

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΙ

Κανελλόπουλος Αναγνώστης

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης

Ο Κανελλόπουλος Αναγνώστης καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και εμπορευόταν στην Τριπολιτσά.

Προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στον αγώνα κατά την εκστρατεία του Δράμαλη στην Πελοπόννησο με την ακόλουθη ενέργεια: όταν η Πελοποννησιακή Γερουσία δεν είχε καθόλου μολύβι να εφοδιάσει με μπαρουτόβολα τα στρατεύματα, για να αντιμετωπιστεί ο Δράμαλης, παρουσιάστηκε ο Αναγνώστης Κανελλόπουλος και προσέφερε ενενήντα καντάρια μολύβι που το είχε στείλει ο αδελφός του Δήμος από τη Μάλτα για να το εμπορευτεί.

Τα βόλια από το πολύτιμο υλικό τσάκισαν τη στρατιά του Δράμαλη.

Ο Κανελλόπουλος πολέμησε και κατά του Ιμπραΐμ.

Για τις υπηρεσίες που προσέφερε, μετά την επανάσταση τάχτηκε λοχαγός της φάλαγγας.

Κανελλόπουλος Δήμος

Αδελφός του Αναγνώστη  Κανελλόπουλου.

Κανελλόπουλος  Παναγιώτης

Αγωνιστής από τη Δημητσάνα. Σκοτώθηκε στο Μανιάκι.

ΚΡΕΣΤΕΝΙΤΗΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ   (Πύργος Ηλείας 1793 – 1873)

Φιλικός, αγωνιστής και πολιτικός

Ο Κρεστενίτης Λυκούργος καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας και ήταν γιος του Ιωάννη Κρεστενίτη, προκρίτου του Πύργου.

Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Ζάκυνθο και τις ολοκλήρωσε στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας.

Πριν την Επανάσταση είχε αναλάβει το ρόλο του δάσκαλου στον Πύργο.

Στα παιδιά μιλούσε για ελευθερία και τα μάθαινε στρατιωτικές κινήσεις.

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και εργάστηκε για τη διάδοσή της.

Η δραστηριότητά του έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο  και αναγκάστηκε να κρυφτεί από τους Τούρκους.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε υπό το Χαράλαμπο Βιλαέτη επί κεφαλής πολλών Πυργίων και πήρε μέρος σε διάφορες μάχες στη Δ. Πελοπόννησο.

Με την εισβολή του Δράμαλη βρισκόταν στην Αργολίδα και επηρεασμένος από τον πανικό που απλώθηκε έφυγε με τους συντρόφους του για τον Πύργο.

Κατά την πρώτη φάση του εμφυλίου ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν πολιτικός αντίπαλος του Θ. Κολοκοτρώνη, λόγω της φιλίας του με τον Ανδρέα Ζαΐμη. Μετά την άφιξη του Ιμπραΐμ και την αποφυλάκιση του Θ. Κολοκοτρώνη ο Κρεστενίτης διορίστηκε από την κυβέρνηση στην επιτροπή εφοδιασμού του στρατοπέδου που ίδρυσε ο Θ. Κολοκοτρώνης στο Μακρυπλάγι.

Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ηλείας σε διάφορες Εθνοσυνελεύσεις.

Αργότερα υπηρέτησε σε διάφορες πολιτικές θέσεις και εκλέχτηκε πολλάκις βουλευτής Ηλείας από το 1844 μέχρι το 1869.

Διετέλεσε Διοικητής της επαρχίας Κυναίθης, Υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών και Δικαιοσύνης,  Πρόεδρος της Βουλής και Γερουσιαστής.  Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας πρωταγωνίστησε σε αρκετά σκάνδαλα μικροκομματικού τύπου και διαφθοράς.

Ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν παντρεμένος με τη Μαριγώ Μαυρομιχάλη πρωτότοκη κόρη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, γεγονός που του έδινε πολιτική δύναμη, αφού το συγγενικό δίκτυο της οικογένειας Μαυρομιχάλη ήταν αρκετά ισχυρό.

Πέθανε στον Πύργο Ηλείας το 1873

ΚΟΥΝΤΟΥΡΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Πολιτικός της Επανάστασης και της Οθωνικής περιόδου

Ο Γεώργιος Κουντουργιώτης γεννήθηκε το 1782 και ήταν γιος του Αναγνώστη  Κουντουργιώτη από την Ύδρα.

Αναμείχτηκε ενεργά στα δημόσια πράγματα τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα, όσο και κατά την πρώτη περίοδο του ελεύθερου ελληνικού κράτους.

Πήρε μέρος στη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (1823) και διορίστηκε Πρόεδρος του Εκτελεστικού Σώματος, θέση στην οποία παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1823-24).

Στον εμφύλιο συγκρούστηκε με τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους στρατιωτικούς τού αντίπαλου στρατοπέδου, γεγονός που έφερε βαρύτατο πλήγμα στον αγώνα.

Στις αρχές του 1825 το Βουλευτικό  Σώμα του ανέθεσε την ευθύνη των επιχειρήσεων κατά του Ιμπραΐμ, αλλά η απειρία του τον οδήγησε σε αποτυχίες και τελικά σε παραίτηση.

Στη συνέλευση της Τροιζήνας (1826) δεν υποστήριξε την εκλογή του Καποδίστρια, ως Κυβερνήτη της Ελλάδας, και αργότερα άσκησε έντονη αντιπολιτευτική δράση εναντίον του.

Επί  Όθωνα χρημάτισε  Γερουσιαστής, Σύμβουλος της Επικρατείας, Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, Υπουργός Ναυτικών και Πρόεδρος της Κυβέρνησης Κουντουριώτη, η οποία σχηματίστηκε στις 8 Μαρτίου 1848 αλλά, επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα της χώρας, αντικαταστάθηκε από κυβέρνηση με Πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Κανάρη, στις 15 Οκτωβρίου 1848.

Στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ελάχιστα αναμείχθηκε με την πολιτική, έμεινε όμως αφοσιωμένος στον Όθωνα.

Πέθανε στην Ύδρα στις 9 Απριλίου 1858.

ΠΑΠΑΛΕΞΗΣ

Αρχιπροεστός της Πελοποννήσου – Κληρικός – Αγωνιστής

Ο Παπαλέξης καταγόταν από το χωριό Αμπελιώνα της Ανδρίτσαινας και ήταν γιός του Παναγιώτη Κανέλλου ή Κανελλέτου ή Κανελλάκη και της Κρηνιώς.

Το βαφτιστικό του ήταν Αλέξης και είχε την ιδιότητα του κληρικού.

Διακρινόταν για τη φυσική του εξυπνάδα και το θάρρος του.

Έμαθε την τουρκική γλώσσα, απέσπασε την εύνοια της Βαλιδέ Σουλτάνας και διορίστηκε  Μπας  Κοτζάμπασης, δηλαδή «Προεστώς των Προεστώτων» του Μοριά, αξίωμα από το οποίο απόκτησε μεγάλη δύναμη, επιρροή και περιουσία. Χρημάτισε βεκίλης επανειλημμένα στην Κωνσταντινούπολη.

Γύρισε στο Μοριά το 1818 και ήταν μαζί με το Θεόδωρο Δεληγιάννη Μοραγιάνηδες, όταν οι Toύρκοι άρχισαν να υποψιάζονται τον ετοιμαζόμενο σηκωμό.

Ο Παπαλέξης καθησύχασε τους Τούρκους προσφέροντας πολύτιμη υπηρεσία στο έθνος  για την προετοιμασία του απελευθερωτικού κινήματος.

Όταν άρχισε η Επανάσταση , οι Τούρκοι τον φυλάκισαν μαζί με άλλους προύχοντες και δεσποτάδες, οι περισσότεροι από τους οποίους πέθαναν σε άθλιες συνθήκες.

Ο Παπαλέξης πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου 1821, λίγες μέρες πριν την άλωση της Τριπολιτσάς.

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ

Πελοποννησιακή Γερουσία ονομάστηκε o οργανισμός διοίκησης που συγκροτήθηκε από τους επαναστατημένους Έλληνες της Πελοποννήσου τον Μάιο του 1821, δηλ. η δημιουργία κεντρικής εξουσίας με τοπικό χαρακτήρα.

Το τρίτο δεκαήμερο του Μαΐου 1821 συγκεντρώθηκαν πρόκριτοι και αρχιερείς  της Πελοποννήσου – ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση του Π. Μαυρομιχάλη και των Δεληγιανναίων – στη Μονή των Καλτεζών, στα σύνορα των σημερινών Νομών Αρκαδίας και Λακωνίας, όπου και ψήφισαν τη σύσταση της πρώτης μεγάλης γερουσίας, η οποία ονομάστηκε «Πελοποννησιακή Γερουσία» (26 Μαΐου 1821).

Η Πελοποννησιακή Γερουσία που έμελλε ν΄ ασκήσει τα διοικητικά της καθήκοντά μέχρι την πτώση της Τριπολιτσάς, την επόμενη ημέρα, στις 27 Μαΐου του 1821, μετακινήθηκε στη Μονή Χρυσοπηγής στη Στεμνίτσα.

Από τη Συνέλευση των Καλτεζών απουσιάζουν εντελώς οι στρατιωτικοί και οι εκπρόσωποι του λαού και αυτό αποκαλύπτει αφ’ ενός πόσο μονόπλευρα επιχειρήθηκε να λυθεί το πρόβλημα της διοίκησης, αφ’ ετέρου τα αίτια της έναρξης των προστριβών πολιτικών και στρατιωτικών.

ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΒΑΣ

ΠΕΤΡΟΒΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ή ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΒΑΣ  (1745 – 1838)

Αγωνιστής  στα Ορλωφικά και την Επανάσταση του 1821

Πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη

Ο Μήτρος Πέτροβας ή Μητροπέτροβας γεννήθηκε το 1745 στη Γαράντζα της Μεσσηνίας.

Ανέπτυξε πολεμική δραστηριότητα εναντίον των Τούρκων στα Ορλωφικά 1770, μαζί με τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη (πατέρα του Θεόδωρου) και εργάστηκε για την προετοιμασία της επανάστασης.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε στο πλευρό του Θ. Κολοκοτρώνη και τον ακολούθησε στην Αρκαδία.

Παρά την προχωρημένη ηλικία του πολέμησε ηρωικά και ως την τελειωτική νίκη στη μάχη του Βαλτετσίου.

Πήρε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, σε διάφορες πολεμικές συγκρούσεις και εναντίον του Ιμπραΐμ (1825).

Το 1823 πήρε το βαθμό του χιλιάρχου και στις εμφύλιες διενέξεις ήταν πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το γαμπρό του, Γιαννάκη Γκρίτζαλη, από την Κυβέρνηση του Γ. Κουντουργιώτη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα (1825).

Υπήρξε πολέμιος της Αντιβασιλείας και μετά την καταδίκη του Κολοκοτρώνη πρωτοστάτησε στην ανταρσία των Μανιατών εναντίον των Βαυαρών (1834) και λίγο αργότερα στην εξέγερση της Μεσσηνίας.

Για τη συμμετοχή του στο αντικυβερνητικό κίνημα καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε η ποινή λόγω του προχωρημένου της ηλικίας.

Μετά από χρόνια αμνηστεύθηκε και αποτραβήχτηκε στη γενέτειρά του, όπου και πέθανε το 1838.

ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ ΚΟΛΙΑΣ

ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ ΚΟΛΙΑΣ (1735 – 1827)

Κλεφταρματολός – Αγωνιστής στα Ορλωφικά και στην Επανάσταση του 1821

Ο Κόλιας Πλαπούτας γεννήθηκε στο χωριό Σουλιμά της Τριφυλίας το 1735    και στα 18 του χρόνια αναγκάστηκε να γίνει κλέφτης στα βουνά της Γορτυνίας, διότι σκότωσε έναν Τούρκο.

Συνδέθηκε με άλλους ονομαστούς κλέφτες του Μοριά (Ζαχαριά, Κ. Κολοκοτρώνη, Πετιμεζαίους κ. α.) και συμμετέσχε στην ελληνική εξέγερση του 1770 (Ορλωφικά) και στο διωγμό των Τουρκαλβανών.

Μετά την κήρυξη του αγώνα, ο Πλαπούτας λόγω της προχωρημένης ηλικίας φρόντιζε για τη στρατολόγηση ανδρών και την εξεύρεση πολεμοφοδίων για τις ανάγκες του αγώνα.

Πέθανε στη Μονή Προδρόμου της Στεμνίτσας το 1827, όπου τον είχαν μεταφέρει τα παιδιά του για ασφάλεια.

ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ή ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (1786 – 1864)

Φιλικός και οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης

Εξέχουσα στρατιωτική φυσιογνωμία της Ελληνικής Επανάστασης, γιός του Κόλια Πλαπούτα και στενός συνεργάτης του Θ. Κολοκοτρώνη.

Γεννήθηκε στην Παλούμπα της Γορτυνίας το 1786.

Το 1806 με τους διωγμούς των κλεφτών του Μοριά από τους Τούρκους κρατήθηκε όμηρος, αλλά, όταν απελευθερώθηκε, κατέφυγε στα Επτάνησα.

Το 1811 υπηρέτησε στη Ζάκυνθο στον αγγλικό στρατό ως εκατόνταρχος. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και επιστρέφοντας στη γενέτειρά του επιδόθηκε στη μύηση νέων φιλικών για την προετοιμασία του αγώνα.

Ο Πλαπούτας πρωτοστάτησε στον ξεσηκωμό της Γορτυνίας και μετά τον ξεσηκωμό στάθηκε στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων στην Πελοπόννησο, υπό τις διαταγές του Θ. Κολοκοτρώνη. Αξίζει να αναφερθεί η συμμετοχή του στις μάχες του Λεβιδιού, της Καρύταινας, της Πιάνας, του Βαλτετσίου, του Λάλα και στην πολιορκία της Τριπολιτσάς κατά το 1ο έτος της Επανάστασης.

Στη συνέχεια συνέβαλε στην πολιορκία της Πάτρας, στην απόκρουση του Δράμαλη (1822) και του Ιμπραΐμ (1825).

Στις εμφύλιες διενέξεις ο Πλαπούτας έμεινε αρχικά πιστός στο Θ. Κολοκοτρώνη, αλλά μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Γ. Κουντουργιώτη προσπάθησε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες παρατάξεις.

Υποστήριξε την πολιτική του Καποδίστρια και πήρε το βαθμό του Συνταγμα-τάρχη.

Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Γορτυνίας στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829) και μέλος επταμελούς επιτροπής για την επικοινωνία με τον Κυβερνήτη.

Το 1832 ταξίδεψε στο Μόναχο, ως μέλος Επιτροπής, για να υποβάλουν τα σέβη τους στο νέο Βασιλιά Όθωνα.

Το 1833 ο Πλαπούτας κατηγορήθηκε από την Αντιβασιλεία, όπως και ο Κολοκοτρώνης, ως ύποπτος συνωμοσίας εναντίον της νόμιμης εξουσίας.

Συνελήφθη, φυλακίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Η ποινή του μειώθηκε από τον Όθωνα και τελικά του δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκε στις 29 Μαΐου 1835.

Τα επόμενα χρόνια χρημάτισε πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση της Αθήνας, τιμήθηκε με τον τίτλο του επίτιμου υπασπιστή του βασιλιά και διετέλεσε Γερουσιαστής. Πέθανε στη γενέτειρά του το 1864.

ΦΡΑΤΖΗΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΦΡΑΤΖΗΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ  (1781-1851)

Κληρικός – Φιλικός και Αγωνιστής του 1821 – Ιστοριογράφος – Λόγιος

Ο  αγωνιστής  κληρικός

Ο Φραντζής Αμβρόσιος γεννήθηκε στο Μεσορούγι Καλαβρύτων το 1781     και μορφώθηκε στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, όπου σε νεανική ηλικία εκάρη μοναχός.

Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία το 1819 και εργάσθηκε με επιτυχία για την προετοιμασία της Επανάστασης και την έναρξη του Αγώνα .

Πήρε μέρος στη σύσκεψη της Βοστίτσας (Ιαν.1821) και αντιμετώπισε με διπλωματικότητα την τουρκική διοίκηση.

Ως Πρωτοσύγκελος στην Κυπαρισσία, πέτυχε την έναρξη και εξάπλωση της Επανάστασης στη ΝΔ Πελοπόννησο. Συμμετέσχε στη συν- έλευση των Καλτεζών ( Μάιος 1821), ως αντιπρόσωπος της Μητροπόλεως «Χριστια-νουπόλεως» (Τριφυλίας) και έγινε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και μέλος της «Εθνικής Βουλής». Το 1827 έγινε πληρεξούσιος στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Ερμιόνης.

Εκτός από τη διοίκηση ο Φραντζής πρωτοστάτησε και σε μάχες στην Τριφυλία, Μεσσηνία και Αρκαδία.

Σημαντική υπήρξε η παρουσία του στη μάχη του Λάλα, στην πολιορκία του Νεοκάστρου και στο Μανιάκι.

Τάχθηκε με την παράταξη του Θ. Κολοκοτρώνη και τον κατατρέξανε γι’ αυτό οι αντίθετοι κατά τις εμφύλιες διαμάχες, αλλά και από το καθεστώς της Αντιβασιλείας διώχτηκε και φυλακίστηκε (1834).

Μετά την αποφυλάκισή του έγραψε την τετράτομη «Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος» που εξιστορεί γεγονότα από το 1715 έως το 1835. Αποτελεί σπουδαία πηγή για τον αγώνα στη ΝΔ Πελοπόννησο.

Πέθανε στην Κυπαρισσία το 1851

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΙ

Όνομα αγωνιστών του 1821

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Γενάρχης της οικογένειας

Ο Αναστάσης Χρήστου γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1700. Ήταν εγγράμματος, σώφρων και με πατριωτικά αισθήματα.

Διετέλεσε Προεστός της επαρχίας Φαναρίου και  οργάνωσε τη διοίκησή της.

Αναφέρεται ότι υπήρξε δάσκαλος στο Σχολείο που λειτουργούσε στην Ανδρίτσαινα κατά την Τουρκοκρατία, το οποίο πυρπολήθηκε μετά τα Ορλωφικά.

Έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1769-1770 (Ορλωφικά) ξεσηκώνοντας ολόκληρη την επαρχία Φαναρίου και στέλνοντας πολλούς Ολυμπίους να βοηθήσουν τους Μανιάτες.

Μετά την αποτυχία της επανάστασης συνελήφθη από τους Τούρκους και σουβλίστηκε στην Ανδρίτσαινα ή εκρεμάσθη (1770).

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Γιος του Αναστάση

Ο γιος του Αναστάση, Χρήστος Αναστασίου, μετά την αποτυχία της επανάστασης του 1769-70 (Ορλωφικά) κατέφυγε στη Ζάκυνθο με τα αδέλφια του (Ιωάννη και Τζαννέτο), ενώ η περιουσία της οικογένειας δημεύθηκε.

Επανήλθαν στην Ανδρίτσαινα αργότερα, όταν δόθηκε αμνηστία  και αποδόθηκαν τα δημευθέντα πατρικά κτήματα.

Ήταν εγγράμματος, ενάρετος και θερμός πατριώτης. Αναδείχτηκε προεστός της επαρχίας Φαναρίου και επέδειξε σημαντική δραστηριότητα όπως: ίδρυση σχολείου στην Ανδρίτσαινα (1783), οργάνωση εργαστηρίων βιοτεχνίας, προώθηση εμπορικής κίνησης, πολιτιστικής ζωής και αγωνιστικής διάθεσης.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρέτησε ως έφορος επί των εσόδων και εξόδων της επαρχίας Φαναρίου και φρόντιζε για τον ανεφοδιασμό των στρατιωτικών της επαρχίας του.

Οι γιοι του Χρήστου

Αναστάσης, Γιωργάκης, Ζαρίφης, Παναγιώτης, Τζανέτος, Χαράλαμπος

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Ο Αναστάσης γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα και ήταν γιος του Χρίστου Αναστασίου Χριστόπουλου.

Σπούδασε αρχικά στη Σχολή του Άργους και κατόπιν στην Κωνσταντινούλη, στην Πίζα και στο Βουκουρέστι νομικά και φιλοσοφικά.

Άσκησε το επάγγελμα του δασκάλου στο Βουκουρέστι και στο Ιάσιο και έλαβε μέρος, ως ιερολοχίτης, στη μάχη του Δραγατσανίου με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Μετά την Επανάσταση επέστρεψε στην Ελλάδα και χρημάτισε δικαστής, μέχρι του βαθμού του Εφέτου.

Συνέγραψε γραμματική της ελληνικής γλώσσας και σχολίασε τον Ισοκράτη.

Πέθανε στην Αθήνα το 1854.

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

Φιλικός και αγωνιστής του 1821

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Φιλικός και αγωνιστής του 1821

Ο Παναγιώτης πριν την Επανάσταση ήταν έμπορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία.

Με την έναρξη της επανάστασης κατέβηκε στο Μοριά και έλαβε μέρος σε μάχες του αγώνα.

Το 1836 εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου δικηγόρησε.

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΤΖΑΝΕΤΟΣ

Φιλικός και καπετάνιος

Ο Τζανέτος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1788 και μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στην Κωνσταντινούπολη, όπου εμπορευόταν.

Πριν την επανάσταση κατέβηκε στο Μοριά και ανέλαβε την αρχηγία των φιλικών στην  επαρχία Φαναρίου.

Στις 25 Μαρτίου 1821 κήρυξε επίσημα την επανάσταση  στην Ολυμπία και κτύπησε, σε συνεννόηση με το Θ. Κολοκοτρώνη, τους Τούρκους της περιφέρειάς του.

Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες τόσο στο Μοριά όσο και στη Ρούμελη, ως αρχηγός σώματος και κάτω από τις διαταγές του Πλαπούτα και του Νικηταρά.  Παρίστατο σε όλες τις Εθνικές Συνελεύσεις, ως αντιπρόσωπος της επαρχίας Φαναρίου.

Μετά την απελευθέρωση έγινε Συνταγματάρχης της Φάλλαγγος και τιμήθηκε με το Σταυρό του Σωτήρος. Πέθανε το 1878.

Χαράλαμπος Χριστόπουλος | ΑΒΕΡΩΦ

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

Κρατικός λειτουργός-Συγγραφέας – Πολιτικός

Ο Χαράλαμπος Χριστόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα, πιθανόν το 1809. Ήταν ο τελευταίος γιος του Χρήστου Αναστασίου και της Αγγελικής, το γένος Νικολή Τζανέτου, αδελφής του ιδρυτή της Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας, Κωνσταντίνου Νικολόπουλου.

Πήγε σχολείο στην Αίγινα και παρακολούθησε μαθήματα ως ακροατής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Στη συνέχεια σπούδασε νομικά στο Παρίσι.

Επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών.

Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά το 1850 και εκλέχθηκε βουλευτής Ολυμπίας.

Διετέλεσε Υπουργός των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως από το 1855 μέχρι το 1859, οπότε και παραιτήθηκε.

Το 1861 έγινε Υπουργός Εσωτερικών στην ίδια κυβέρνηση και παραιτήθηκε μετά από ένα χρόνο.

Επανεκλέχτηκε βουλευτής της επαρχίας Ολυμπίας στις βουλευτικές εκλογές του 1865 και διετέλεσε Υπουργός των Εξωτερικών, Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.

Αποτέλεσε , ως Υπουργός Παιδείας,  ιδρυτικό μέλος του Γυμνασίου Ανδρίτσαινας, ένα από τα αρχαιότερα Γυμνάσια του Ελληνικού κράτους.

Πέθανε στην Αθήνα στις 8 Απριλίου 1871.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α΄ ΠΑΥΛΟΒΙΤΣ

Τσάρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (1825-1855)

Ο Νικόλαος Α΄ Παύλοβιτς γεννήθηκε το 1796 και ήταν τριτότοκος γιός του Παύλου Α΄ Πέτροβιτς και της τσαρίνας Μαρίας της Βυρτεμβέργης.

Πενταετής (1801) εβίωσε την οδυνηρή εμπειρία της δολοφονίας του εστεμμένου πατέρα του.

Ακολούθησε στρατιωτικές σπουδές, για τις οποίες έδειξε ιδιαίτερη κλίση καθώς και προσήλωση στη στρατιωτική πειθαρχία. Παράλληλα έδειξε ενδιαφέρον και για τη μουσική.

Το 1814 εντάχθηκε στο Ρωσικό στρατό. Νυμφέφτηκε τη Γερμανίδα πριγκίπισσα Καρλόττα, που έγινε ορθόδοξη και μετονομάστηκε σε Αλεξάνδρα.

Ανέλαβε το αυτοκρατορικό αξίωμα μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου Α΄(1825), παρακάμπτοντας τα δικαιώματα διαδοχής του πρεσβύτερου αδελφού του Κωνσταντίνου Παύλοβιτς (αντιβασιλέα της Πολωνίας), ο οποίος παραιτήθηκε από κάθε διεκδίκηση.

Η εσωτερική του πολιτική διακρινόταν από ακραίες απολυταρχικές ιδέες, και ως εκ τούτου θεμελίωσε ένα αυταρχικότατο γραφειοκρατικό καθεστώς.

Αποκλήθηκε από τους υπηκόους του «σιδηρούς τσάρος» και «δήμιος».

Η εξωτερική πολιτική του Νικολάου Α΄ επηρέασε σημαντικά τις διεθνείς εξελίξεις στην Ανατολή και συνέβαλε στην αίσια κατάληξη του αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία.

Συγκεκριμένα, ο Ρώσος μονάρχης υποστήριξε θερμά τις αντιφιλελεύθερες αρχές της Ιεράς Συμμαχίας, αλλά παράλληλα εμφανίστηκε αυτόκλητος υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, σφοδρός πολέμιος του Ισλάμ και οπαδός της αυτονομίας των βαλκανικών λαών, που ήσαν υποτελείς στους Τούρκους, προκειμένου να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις ανατολικές βλέψεις της Αγγλίας και Γαλλίας.

Στα πλαίσια της ανωτέρω πολιτικής εντάσσεται η συμμετοχή της Ρωσίας στην περίφημη ναυμαχία του Ναυαρίνου και ο νικηφόρος για τους Ρώσους πόλεμος εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1828-29).

Αποτέλεσμα του ανωτέρω πολέμου είναι η αναγνώριση της ελληνικής εθνικής ανεξαρτησίας από την Πύλη (Τουρκία) με τη Συνθήκη της Ανδριανούπολης 1829.

Πέθανε το 1855 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου (1853-56), ο οποίος κατέληξε σε ήττα της Ρωσίας και φέρει βαρύτατες ευθύνες ο Νικόλαος ο Α΄ για την προετοιμασία και διεξαγωγή του, καθότι αυτός ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα του ανταγωνισμού της Ρωσίας με τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία-Γαλλία).

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΩ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

Επιμέλεια Γιάννης Δ. Λύρας απο τα Αρχεία ΓΑΚ, ΕΒΙΕ, Θόδωρου Μαργαρίτη, Σταύρου Καπετανάκη και, Μίμη Φερέτου

ΚΟΝΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ. Από ΝΑΖΗΡΙ. Τη συμμετοχή του βεβαιώνουν οι παλιοι αξιωματικοί και τότε δήμαρχοι:

ΠΑΝ. ΔΑΡΕΙΩΤΗΣ , ΠΑΜΜΙΣΟΥ

ΠΑΝ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ, ΕΥΑΣ

ΑΘΑΝ. ΔΑΝΗΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓ.ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ,ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗ

ΓΕΩΡ. ΔΗΜ. ΜΠΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ,ΙΘΩΜΗΣ και

ΑΝΓ. ΣΤΑΘΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΟΙΧΑΛΙΑ.

Ηγείτο 40-50 ανδρών και τους συντηρούσε με δικά του έξοδα.

ΗΛΙΑΣ ΚΟΡΜΑΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Ηταν ενας από τους ισχυρούς οπλαρχηγούς της επαρχίας Ανδρούσης.Εμυήθη από τον Παπαφλέσσα ,στη φιλική εταιρεία.Το 1823 διετάχθη να εκστρατεύση υπο την αρχηγία του Δημητρίου Παπατσώνη ,αρχηγου της επαρχίας Εμπλακίων, στον Ισθμό της Κορίνθου.Στον εμφύλιο του 1823 εκινήθη κατά της κυβέρνησης μαζί με τους οπλαρχηγούς της περιοχής του ΓΙΑΝΝΗ ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟ,ΠΑΝ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ και ΘΕΟΔ. ΜΑΡΓΕΛΗ. Ο γυμνασιάρχης από του ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ Δ.Β.ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗΣ,με τον τίτλο του βιβλίου ¨Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ¨,αναφέρει τους Κεφαλληναίους που έπεσαν μαζί του στο ΜΑΝΙΑΚΙ με τον ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ,ΚΕΦΑΛΑ,ΜΠΙΤΣΑΝΗ, ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ και πολλούς άλλους τους:ΗΛΙΑ,ΓΕΩΡΓΙΟ,ΚΩΝ\ΝΟ και ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΟΡΜΑ,ΠΑΝ ΠΑΝΟΥΣΗ,ΚΩΝ. ΣΚΡΕΠΕΡΟ,ΦΩΤΕΙΝΟ ΣΚΡΕΠΕΤΟ,ΔΗΜ. ΤΣΕΚΟΥΡΑ,και ΠΑΝ. ΤΣΕΚΟΥΡΑ.Υπάρχει και μοιρολόϊ που αναφέρεται στους Κορμαίους και τον Παπαφλέσσα που σκοτώθηκαν στο Μανιάκι.

ΚΟΤΖΙΑΣ ή ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ.Από ΡΕΥΜΑΤΙΑ.Πολέμησε στη ΤΡΙΠΟΛΗ,ΒΑΛΤΕΤΣΙ,ΑΡΓΟΣ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ, κατά του ΔΡΑΜΑΛΗ και στο Μανιάκι υπο τις διαταγές του ΗΛΙΑ ΚΟΡΜΑ και επέζησε της μάχης.

ΤΣΕΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Είχε συμπολεμιστεί απο Κεφαλληνουύ τον Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ,ΑΧΕΒ,φακ.ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ.

ΤΣΟΠΕΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ. Από περιοχή Ιθώμης.

ΔΕΛΛΗΓΙΑΝΗΣ Δ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ .Από ΜΕΛΙΓΑΛΑ.

ΣΚΡΕΠΕΤΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Στρατιώτης του οπλαρχηγού ΗΛΙΑ ΚΟΡΜΑ. Πολέμησε στη ΤΡΙΠΟΛΗ,ΒΑΛΤΕΤΣΙ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ και ΚΟΡΙΝΘΟ.Εχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 4695 και σκοτώθηκε στο Μανιάκι.

ΣΜΥΡΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Από ΓΚΟΛΕΜΙ ΙΘΩΜΗΣ.Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δημαρχιακός πάρεδρος του χωριού του ,στο δήμο Ιθώμης.ΓΑΚ Μοναστηριακά,φακ 370,19 Ιουνίου και 3 Ιουλίου 1840.

ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ.Από ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ ΙΘΩΜΗΣ.Εχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 4760.

ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ. Από ΡΕΥΜΑΤΙΑ.Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δημογέροντας του χωριού του και το 1841 κληρώθηκε ένορκος στο κακουργοδικείο της Τρίπολης. Εχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 7377.

Εφημερίδα Ελληνικός ταχυδρόμος, 20–10-1841,σελ. 123. Το 1852 διορίστηκε δημαρχιακός πάρεδρος στο δήμο Ιθώμης. ΓΑΚ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ,ΦΑΚ 340, 3-7-1840.

ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Από ΜΠΕΤΣΙ ΙΘΩΜΗΣ.Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δημογέροντας του χωριού του και το 1840 δημαρχιακός πάρεδρος στο δήμο ΙΘΩΜΗΣ. ΓΑΚ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΦΑΚ.340,3-7-1840.

ΠΙΚΟΥΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ Από ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ.Τέθηκε επικεφαλής συχωριανώ του ως καπετάνιος και έλαβε μέρος στις μάχες ΚΑΡΥΤΑΙΝΑΣ,ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ,ΤΡΙΠΟΛΗΣ,ΑΡΓΟΥΣ και ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΩΝ.Στα 1830 συνυπογράφει ευχαριστήριο αναφορά στον ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

ΣΚΡΕΠΕΤΟΣ ΦΩΤΗΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ.Πολέμησε σε διάφορες μάχες και το 1825 σκοτώθηκε στο Μανιάκι με τον ΗΛΙΑ ΚΟΡΜΑ.

ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ.Πολέμησε στη ΤΡΙΠΟΛΗ,ΒΕΛΤΕΤΣΙ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ,ΚΟΡΙΝΘΟ, και σκοτώθηκε στο Μανιάκι.ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ σελ.92.

ΞΑΠΛΑΝΤΕΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ. Από ΣΙΑΜΟΥ.Ηταν στρατιώτης του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΕΦΑΛΑ.

ΞΕΡΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ. Από ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ.Πολέμησε μαζί με τον καπετάνιο του χωριού τουΑΛΕΞΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟ στη ΤΡΙΠΟΛΗ ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ,ΒΑΛΤΕΤΣΙ, ,υπο την γενική αρχηγία του ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΒΑ.Σκοτώθηκε στο Μανιάκι.

ΠΑΝΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ. Από ΜΕΛΙΓΑΛΑ. Εχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 4522.

ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΩΔΟΡΟΣ. Από περιοχή Ιθώμης.Πολέμησεστη ΤΡΙΠΟΛΗ, ΒΑΛΤΕΤΣΙ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ,και ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ ΚΑΣΤΡΑ.Το 1840 ηταν δημοτικός σύμβουλος Ιθώμης ,εφημερίδα ΑΙΩΝ φύλλο170,12-6-1840.Το 1841 ηταν πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Ιθώμης.Συνελήφθηκε,εκρατήθηκε και κακοποιήθηκε γιατι διαμαρτυρήθηκε για τη κακαμεταχείριση συχωριανών του. Εημερίδα ΑΙΩΝ φύλλο 233,9-2-1841 ,σελ 3α

ΣΓΑΤΖΟΣ ή ΣΓΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ .Από ΑΓΙΟ ΦΛΩΡΟ. Ηταν στρατιώτης του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΑΓΡΕ και σκοτώθηκε στο Μανιάκι.

ΣΚΛΗΡΗΣ ΚΑΜΑΡΙΝΟΣ.Από ΜΕΛΙΓΑΛΑ.Πολέμησε σαν ομαδάρχης στη ΤΡΙΠΟΛΗ,ΒΑΛΤΕΤΣΙ,ΑΡΓΟΣ ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ, ΤΡΙΚΟΡΦΟ και ΔΡΑΜΠΑΛΑ.Εχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 4513.Το 1842 ήταν δημαρχιακός πάρεδρος στο δήμο ΟΙΧΑΛΙΑΣ. Στον εμφύλιο του 1848 ήταν εναντίον της κυβέρνησης, κατεδιώχθη και αργότερα έτυχε αμνηστείας. Εφημερίδα ΑΘΗΝΑ, 19-9-1848 σελίδα 3.

ΚΟΡΜΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Αδελφός του ΗΛΙΑ ΚΟΡΜΑ.Σώθηκε στη μάχη στο Μανιάκι και διαδέχτηκε τον αδελφό του. Στον εμφύλιο και τη ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1834 είχε χαρακτηριστεί εχθρός του καθεστώτος και αδικήθηκε από τους βαβαροκράτες ,αναγνωρίζοντας το βαθμό Α τάξης.

ΚΟΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ. Από ΜΕΛΙΓΑΛΑ.Εχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 4500.

ΚΟΥΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ.Από περιοχή Ιθώμης.

ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ .Από περιοχή Ιθώμης. Σκοτώθηκε στη διάρκεια του αγώνα.

ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.Από ΧΑΣΑΜΠΑΣΑ.Διετέλεσε δήμαρχος Ιθώμης και συνέδεσε το ονομά του με κοινωφελή έργα.

ΚΑΡΜΠΑΛΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ. Από ΟΙΧΑΛΙΑ. Πολέμησε στη Τρίπολη,Βαλτέτσι, Τρίκορφα, Δερβενάκια και Δραμπάλα.Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δημογέροντας και δημαρχιακός πάρεδρος.ΓΑΚ Μοναστηριακά φάκελος 371.

Οι ΜΠΟΥΡΙΚΑΣ ,ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ,ΛΕΒΕΝΤΗΣ και ΜΟΥΡΙΚΗΣ .Από ΡΕΥΜΑΤΙΑ .Του ΜΟΥΡΙΚΗ η πολεμική στολή και τα όπλα του βρίσκονται στο μουσείο Μπενάκη.

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Από ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΕΙΟ. Πολέμησε στη ΤΡΙΠΟΛΗ,ΒΑΛΤΕΤΣΙ ΑΡΓΟΣ και ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ.Από την επαρχιακή δημογεροντία Μικρονάκης το 1825 επροτάθη πεντηκόνταρχος.

ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821 ,ΑΠΟ ΣΚΑΛΑ* ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Α\Α ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ

1 ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

2 ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ

3 ΓΑΛΟΠΟΥΛΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

4 ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

5 ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

6 ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΘΗΣ

7 ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

8 ΚΑΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

9 ΚΑΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΝΗΣ

10 ΚΑΛΑΜΠΟΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

11 ΚΑΠΟΜΠΑΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

12 ΚΑΠΟΜΠΑΣΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

13 ΚΑΡΥΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

14 ΚΑΡΥΔΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

15 ΚΟΤΣΙΝΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

16 ΚΟΤΣΙΝΟΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

17 ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

18 ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

19 ΜΠΑΚΑΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

20 ΜΠΑΚΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

21 ΜΠΑΜΠΑΤΣΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ

22 ΜΠΟΥΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

23 ΜΠΟΥΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

24 ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

25 ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

26 ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

27 ΠΑΝΟΥΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

28 ΠΑΝΟΥΣΙΟΠΟΥΛΟΣΝΙΚΟΛΑΟΣ

29 ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

30 ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ

31 ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΟΣ

32 ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

33 ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

34 ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

35 ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΓΙΩΡΓΗΣ

36 ΣΙΝΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

37 ΤΣΙΛΙΚΑΣ ΓΙΩΡΓΗΣ

38 ΤΣΙΛΙΚΑΣ ΝΙΚΟΛΟΣ

39 ΤΣΕΚΟΣ ΓΙΩΡΓΗΣ

40 ΦΡΟΝΙΜΟΣ

*Υπάρχουν και αλλα ονόματα από Σκάλα που αναφέρονται σε διάφορα έγγραφα που έχουμε γράψει παραπάνω και υπάρχουν φωτοαντίγραφα για τους περισσότερους,τα οποία είναι στη διάθεση του κάθε ενδιαφερόμενου.

ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΛΙΝΑΡΔΟΥ* ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΗ,ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΔΕΡΩΝ ΕΙΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑ,ΕΤΩΝ 48.ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΙΟΥ. ΕΝ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΗ ΤΗ 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1839.Ο αναφερόμενος δήμαρχος, κάτοικος του δήμου τούτου ,δεν υπάρχουν άλλοι δημότες του φέροντος το τοιούτον όνομα και επώνυμο και δεν κατεδικάστη από το άρθρο 22 του Ποινικού Νόμου. Εγεννήθη εν Τζεφερεμίνη Μεσσηνίας.

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΕΡΩΝ

ΣΦΑΓΙΔΑ-ΥΠΟΓΡΑΦΗ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΝΑΡΔΟΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟΝ ΔΕΡΩΝ

Ο υποφαινόμενος δεν έλειψε από του να συντρέξει απ΄αρχής μέχρι τέλους είς όλας τας μάχας τας γενομένας κατά των Οθωμανών, δια του περί ανεξαρτησίας αγώνος υπο την οδηγίαν του οπλαρχηγού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΕΦΑΛΑ.Υπηρέτησε με βαθμό λοχαγού. Ανεφέρθην κατά το 1836 με την επι των αριστείων επιτροπήν επισυνάψας τα πιστοποιητικά με την αναφοράν μου, αλλά μέχρι τούδε με απορίαν μου δεν έλαβα το ανήκον αριστείον.Δια τούτο παρακαλείσθε κύριε δήμαρχε να διευθύνεται την παρούσαν όπου δει και να απολαύσω το ως είρηται αριστείον για να φαίνομαι και εγώ ως εις των αγωνιστών της πατρίδος.

Υποσημειούμαι Ευσεβάστως.

Ο ευπειθέστατος

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΛΙΝΑΡΔΟΣ

* Το πρωτότυπο φωτοαντίγραφο είναι στη διάθεση του οποιουδήποτε ενδιαφερομένου

ΓΕΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ,ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ –ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1821,ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΩ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΧΩΡΙΑ

ΟΙΧΑΛΙΑ Φ218ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΧΡΥΣΟΥΝ

ΔΗΜΗΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΥΣΟΥΝ

ΙΣΑΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΧΡΥΣΟΥΝ

ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ Ι.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΡΥΣΟΥΝ

ΣΥΡΑΚΟΣ Α.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΥΝ

ΣΥΡΑΚΟΣ Ι. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΥΝ

ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥ 

ΛΑΜΠΑΙΝΑ Φ218

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΣΑΡΔΕΛΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΝΑΖΗΡΙ Φ218

ΓΙΑΝΝΟΥΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΓΙΑΝΝΟΥΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΚΑΡΙΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΚΑΣΤΑΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΠΛΑΤΥ Φ218

ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΔΗΜΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΚΟΥΤΣΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΝΤΕΝΤΕΡΟΥΚΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΤΖΑΚΩΝΑΚΗΣ ΗΛΙΑΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΤΟΥΡΝΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΣΚΑΛΑ Φ 218 ΕΛΑΒΑΝ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΛΑΝΤΖΟΥΝΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ

ΜΠΑΚΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

Φ246 , ΕΓΓΡΑΦΟ 134 ,ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΠΌ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΘΟΥΡΙΑ-ΣΠΕΡΧΟΣΓΕΙΑ-ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΘΟΥΡΙΑ

ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ ΕΥΣΡΑΘΙΟΣ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ Π. ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΜΠΟΥΡΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

ΝΙΚΗΤΑΚΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΝΤΗΜΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΠΛΑΚΩΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑ

ΓΚΟΥΡΑΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΔΡΟΥΓΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΖΕΠΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΜΟΥΡΑΦTΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΠΑΚΟΛΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΜΠΑΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΠΑΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΝΤΟΥΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΕΡΩΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΠΕΡΩΤΗΣ Α. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΛΙΒΟΥΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΞΙΝΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

ΞΙΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΑΤΡΟΜΑΝΙΑΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΠΕΡΙΒΟΛΑΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΣΠΑΝΙΔΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΑΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΦΩΝΕΝΑΚΗΣ ΠΟΥΛΟΣ

 

Φ 250, ΕΓΓΡΑΦΟ 72,ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΠΌ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟ,ΑΡΙΣ,ΑΡΦΑΡΑ,ΠΛΑΤΥ

ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ

ΓΟΥΛΙΑΜΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΔΗΜΑΡΕΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΔΗΜΑΡΕΣΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΨΑΘΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΡΙΣ

ΓΚΟΥΔΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΚΟΝΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

ΜΑΝΤΖΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΜΠΟΥΓΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΣΤΟΥΝΟΣ ή ΧΡΥΣΟΒΕΡΓΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΤΣΑΛΤΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΤΣΑΛΤΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΤΣΑΦΟΥΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΣΙΤΟΥΡΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΑΡΦΑΡΑ

ΚΑΡΤΖΟΝΑΣ Θ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΛΙΒΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΛΙΒΑΣ Α. ΗΛΙΑΣ

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΣΟΡΖΩΝΗΣΗ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΣΤΑΘΑΚΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΤΣΑΛΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΤΣΑΛΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΠΛΑΤΥ

ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣΔΗΜΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΜΠΟΥΖΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΝΤΕΝΤΕΡΟΥΚΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Φ250 ,ΕΓΓΡΑΦΟ 70,ΑΠΟΝΕΜΗΘΗΚΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΧΩΡΙΑ,ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ,ΑΡΙΟΧΩΡΙ,ΑΡΦΑΡΑ,ΠΛΑΤΥ,ΑΛΩΝΙΑ ΑΡΙ

ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ

ΚΑΤΖΗΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΜΥΛΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΑΡΙΟΧΩΡΙ

ΑΝΤΑΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΓΙΑΝΝΕΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΚΙΜΙΡΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΣΥΡΟΠΟΥΛΟΣΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΨΥΧΑΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΑΡΦΑΡΑ

ΜΟΥΤΕΒΕΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ

ΣΟΥΡΛΑΚΗΣ Β.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΠΛΑΤΥ

ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΒΛΑΧΟΝΙΚΟΛΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΓΙΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΜΠΙΤΣΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΓΟΥΡΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΤΖΟΥΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΛΩΝΙΑ

ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΥΛΟΣ

ΓΚΡΕΤΣΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΑΠΟΥΡΑΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΜΑΚΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΝΤΟΥΡΕΚΑΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

ΑΡΙΣ ΕΓΓΡΑΦΟ 72

ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΚΑΛΕΛΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΚΑΛΙΜΑΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΤΣΑΜΠΑΝΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ

ΚΑΤΣΙΛΙΕΡΗΣ ή ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΠΑΤΣΙΡΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ

ΣΟΥΣΟΥΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΣΙΤΟΥΡΑΣ Ν. ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΤΣΙΤΟΥΡΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΤΣΙΤΟΥΡΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣΦΑΒΑΤΑΣ Π.Φ.

Φ258 ΑΠΌ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΟΛΑΚΙ ΕΛΑΒΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ Ο ΠΑΝΟΥΡΓΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΑΠΌ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΟΙΧΑΛΙΑ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΔΑΜΗΣ,ΚΑΡΟΥΜΠΑΛΙΩΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΡΟΖΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ,ΑΠΌ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ ΟΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ι. ΘΕΟΔΩΡΟΣ,ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,ΑΠΌ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΙΑΜΟΥ ΟΙ ΓΕΩΡΓΑΚΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ, ΜΠΑΚΟΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ,ΞΑΠΛΑΝΤΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΔΑΜΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΠΌ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΣ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ,ΙΕΡΕΑΣ,ΧΑΛΚΙΝΟ

Φ 258 ΕΓΓΡΑΦΟ12,14 .ΕΛΑΒΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΠΌ ΤΑ ΧΩΡΙΑ

ΜΗΛΑ

ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΤΣΟΥΡΑΜΠΑΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΕΥΑ

ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΚΙΤΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΑΡΑΝΤΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣΒΑΣΙΛΗΣ

ΘΟΥΡΙΑ

ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΓΥΦΤΑΚΗΣ Μ. ΒΑΣΙΛΗΣ

ΖΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΚΑΝΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΚΑΖΟΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

ΚΟΡΩΝΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΟΥΤΖΙΛΙΕΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΟΥΤΖΙΛΙΕΡΗΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ

ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΗΤΡΟΣ

ΝΙΚΗΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΝΤΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ

ΝΤΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΤΥΛΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΤΖΟΤΖΟΝΗΣ Θ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΖΟΤΖΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΕΡΕΑΣΦΡΑΓΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΦΡΑΓΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΧΡΟΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΑΟΣ ΧΩΜΑΤΑΣΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ

ΓΕΩΡΓΑΡΟΓΑΜΒΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΜΟΥΡΟΥΦΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΟΥΡΟΥΦΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

ΤΣΑΚΑΛΟΣ Α

ΦΡΑΓΚΟΣ ΕΥΣ. ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΣΑΜΑΡΙ

ΓΚΟΤΣΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΣΙΜΙΖΑ

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΛΕΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΠΑΜΠΑΔΗΜΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΝΤΟΚΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΟΤΙΩΤΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΤΖΗΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑ

ΓΕΩΡΓΑΝΑΣ ΗΛΙΑΣ

ΔΡΟΥΓΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΖΑΧΑΡΙΑΡΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ

ΖΑΧΑΡΙΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΟΛΟΠΡΟΤΣΟΝΟΓΑΜΒΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΚΟΡΣΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΜΑΛΙΚΟΥΡΤΗΣ Π. ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΑΛΙΚΟΥΡΤΗΣ Α. ΗΛΙΑΣ

ΜΠΟΥΤΣΗΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΝΤΟΥΣΗΣ Ν. ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΓΑΜΒΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ Η.ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ ΗΛΙΑΣ

ΣΑΜΙΤΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΣΠΗΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΤΑΤΑΡΟΥΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΧΕΛΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΕΓΓΡΑΦΟ 220 ΤΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ 258 .ΕΛΑΒΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΧΩΡΙΑ ΟΙ:

ΑΛΩΝΙΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΡΕΤΖΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΑΚΡΟΓΑΜΒΡΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Ι. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ

ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΖΑΛΟΧΩΡΗΣ ΑΣΗΜΑΚΗΣ

ΚΑΤΖΗΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΜΥΛΩΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΑΡΙΟΧΩΡΙ

ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΤΖΕΜΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΖΕΜΕΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΑΡΙΣ

ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΛΕΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΑΜΟΥΤΖΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΚΟΥΒΕΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΥΛΟΣ

ΜΠΟΥΓΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΜΠΟΥΓΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΠΡΟΥΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΝΤΟΥΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΞΕΝΟΥΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΞΕΝΟΥΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΞΗΝΤΑΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΙΕΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΠΟΛΙΤΗΣ Α. ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΧΑΝΤΖΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΧΑΝΤΖΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΧΡΥΣΟΒΕΡΓΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΧΡΥΣΟΥΛΗΣ Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΧΡΥΣΟΥΛΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Φ258,ΕΓΓΡΑΦΟ 38 ΕΛΑΒΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΧΩΡΙΑ ΟΙ:

ΑΓΡΙΛΟΒΟΥΝΟ, ΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

ΑΝΔΑΝΙΑ

ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΕΥΘΥΜΙΟΠΟΥΛΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΖΑΡΟΚΑΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΟΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΡΑΚΑΣ Κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΝΤΟΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΧΑΤΖΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΜΗΛΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΦΑΝΗΣ

ΠΑΠΑΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΠΑΠΑΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣΤΖΩΡΤΖΗΣ ΑΛΙΑΣ

ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙ

ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΖΟΡΟΤΙΩΤΗΣ Β. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΤΖΟΡΟΤΙΩΤΗΣ Π. ΣΠΥΡΟΣ

ΚΕΝΤΡΙΚΟ

ΚΑΜΑΡΙΝΟΣ Δ.ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΤΖΟΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ

ΚΑΠΟΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΣ

ΛΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΣΤΕΦΑΝΗΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΜΑΤΖΑΡΙ

ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΧΑΣΟΜΕΡΗΣ Δ.ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΕΛΠΕΙΑ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΚΑΣΤΡΙΝΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Α. ΑΓΓΕΛΗΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΓΑΛΑΜΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΓΙΑΛΑΜΑΣ ΓΙΑΝΝΟΣ

ΓΙΑΛΑΜΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΓΙΑΛΑΜΑΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΓΙΑΛΑΜΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

ΓΙΑΝΝΟΣ Δ. ΠΑΝΑΓΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

ΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΑΛΟΓΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΑΝΝΕΛΟΣ Π. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΚΑΝΝΕΛΟΣ Π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΝΝΕΛΟΣ Π.ΚΟΣΜΑΣ

ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ

ΚΑΡΑΝΤΡΙΑΣ ΑΛΕΞΙΟΣ

ΚΑΡΑΝΤΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΚΑΛΟΜΠΡΙΤΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΟΝΙΒΟΝΟΥΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΟΥΖΟΥΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΚΟΥΖΟΥΛΗΣ Ι. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΟΥΖΟΥΛΗΣ Ι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΟΥΣΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΜΑΓΚΑΦΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΑΓΚΑΦΑΣ Δ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΑΝΤΕΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΜΑΝΤΕΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΑΝΤΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΜΠΑΛΑΟΥΡΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΜΠΟΥΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΝΙΚΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΝΤΟΤΖΟΣΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΖΙΟΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΖΙΟΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΠΕΤΡΟΒΑΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΣΑΛΕΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΣΚΟΡΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΣΚΟΥΡΛΗΣ Α.ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΤΖΕΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΞΕΡΟΚΑΣΙ

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΝΟΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΠΟΥΛΙΤΖΙ

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΤΡΙΚΟΡΦΟ

ΠΕΤΖΩΤΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ Π. ΓΙΑΝΝΗΣ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Φ258, ΕΓΓΡΑΦΟ 22 ΕΛΑΒΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΧΩΡΙΑ ΟΙ:

ΑΓΡΙΛΙΑ (ΑΪΔΗΝΙ)

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΑΝΤΩΝΑΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΕΙΟ

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΚΟΥΒΕΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΟΣ Κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙ

ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΑΡΑΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣΔ.ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

ΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ Γ. ΑΝΤΩΝΗΣ

ΚΑΤΖΟΥΡΗΣ Κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΤΖΟΥΡΗΣ Δ. ΙΩΑΝΝΗΣ

ΛΑΡΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΟΣΧΟΥΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΞΟΥΡΑΦΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΣΑΝΤΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΧΑΡΙΤΣΗΗ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΦΩΤΟΣ

ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΚΟΥΛΕΤΖΙΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΧΑΡΜΠΙΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΜΕΛΠΕΙΑ

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Σ. ΙΩΑΝΝΗΣ

ΑΛΕΒΙΖΟΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ

ΑΛΕΒΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

ΓΚΟΝΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΦΗΡΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΟΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΟΚΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ

ΚΟΥΓΙΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΜΑΝΤΕΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΠΑΓΚΑΝΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ

ΚΑΤΖΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΛΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΟΣ

ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΠΙΠΕΡΙΤΣΑ

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΓΚΟΝΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

ΚΑΚΑΒΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΠΑΣΑΒΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΤΑΣΙΝΟΠΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Φ 258 ΕΓΓΡΑΦΑ 8,16,20 ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ή ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΑΙΠΕΙΑ

ΦΑΤΟΥΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΧΡΙΣΤΟΓΑΜΒΡΟΣΘΟΔΩΡΗΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΑΜΜΟΣ

ΚΟΥΤΖΟΥΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΚΟΥΤΖΟΥΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΑΡΦΑΡΑ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΝΟ.ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΛΑΒΑΝ ΟΛΟΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΓΕΩΡΓΟΥΤΖΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ

ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΝΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΘΑΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΛΙΒΑΣ Π. ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΑΓΚΛΑΡΗΣΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΜΑΓΚΛΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΑΛΑΠΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΠΙΤΣΑΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

ΜΩΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΕΛΟΣ

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΘΟΥΡΙΑ ΕΛΑΒΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΟΙ

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ή ΠΟΠΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΜΑΛΑΜΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΑΤΣΑΡΟΥ

ΜΑΓΚΟΥΝΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ή ΜΟΥΤΕΒΕΛΟΓΑΜΒΡΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΠΛΑΤΥ .ΕΛΑΒΑΝ ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ 2 ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ Κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΒΛΑΧΟΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΔΗΜΑΡΕΣΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΚΟΣΥΒΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΟΥΤΖΟΘΕΟΔΩΡΟΓΑΜΒΡΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΛΑΜΠΙΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΛΑΠΑΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ

ΜΠΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΝΙΚΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΣΓΟΥΡΑΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΚΑΡΜΟΥΤΖΟΣ ή ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΣΗΜΑΚΗΣ

ΤΖΩΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

Φ258 ΕΓΓΡΑΦΑ10,15,24 ΕΛΑΒΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

ΖΕΖΑ

ΚΑΡΑΒΙΤΗΣ Γ. ΗΛΙΑΣ

ΚΙΟΣΕΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΟΡΑΚΗΣ ΜΗΤΡΟΣ

ΓΚΟΛΕΜΙ

ΣΜΥΡΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΛΑΠΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΑΛΕΞΙΟΣ

ΜΠΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΗΛΕΚΤΡΑ

ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΑΝΕΛΛΟΠΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΚΑΠΟΥΤΖΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ

ΚΟΛΙΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

ΚΟΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΚΟΣΟΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΩΣΤΑΔΑΡΟΠΟΥΛΟΣΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΛΟΥΡΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

ΛΥΜΠΑΡΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΜΑΝΙΟΣ ΚΟΤΖΟΣ

ΜΗΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΝΤΟΝΑΣ ΜΗΤΡΟΣ

ΝΤΟΝΑΣ Μ. ΧΡΗΣΤΟΣ

ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ

ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΟΥΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΠΙΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΣΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ Α. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΣΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΤΖΙΛΙΜΠΗΣ ΝΙΚΟΛΕΤΟΣ

ΚΑΤΣΑΡΟΥ

ΚΑΡΔΑΡΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΑΡΔΑΡΑΣΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΗΣ

ΝΤΕΛΗΣ ή ΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΛΟΥΤΡΟ

ΗΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΗΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣΘΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ

ΜΥΛΩΝΑΣ ΑΔΑΜΗΣ,ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ και ΣΑΡΑΝΤΗΣ

ΜΑΓΓΑΝΙΑΚΟ

ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΑΡΑΚΑΪΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΟΥΜΟΥΤΣΟΣ Π

ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΣ,ΑΝΤΩΝΙΟΣ,ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ και ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΑΓΟΥΛΑ

ΜΑΝΙΚΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΜΗΛΑ

ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΟΣ

ΑΝΤΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΑΤΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΑΠΕΛΕΤΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ

ΚΟΥΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΑΝΙΑΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ

ΜΠΑΚΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΤΖΩΡΤΖΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΤΟΥΡΚΟΦΙΚΗΣ ΣΤΑΘΗΣ,ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ και ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΤΣΟΥΡΑΠΑΣ ΔΗΜΟΣ

ΦΕΡΜΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ

ΤΡΙΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΜΠΑΛΑ

ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΚΟΥΡΚΟΥΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΝΙΑΡΧΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ

ΝΙΑΡΧΟΣ ΜΑΡΚΟΣ

ΝΙΑΡΧΟΣ Θ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΠΕΤΣΙ

ΛΑΧΑΝΑΣ Γ.ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΟΙΧΑΛΙΑ

ΓΚΛΙΤΣΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΣΚΑΛΑ

ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑ

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝ. ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΠΑΤΑΧΑΒΑΣ ΘΟΔΩΡΟΣ

ΣΩΤΗΡΟΓΑΜΒΡΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΣΤΕΝΥΚΛΗΡΟ

ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

ΤΖΟΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

ΦΙΛΙΑ

ΚΑΛΑΜΠΟΚΗΣΠΑΝΑΓΟΣ

ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΥΦΤΟΣ

ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

ΣΚΛΙΒΑΓΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Φ 258 ΕΓΓΡΑΦΑ 6,17,24

ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΛΑΒΑΝ ΧΑΛΚΙΝΟ ή ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

ΧΑΛΚΙΝΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

ΑΓΡΙΛΟΒΟΥΝΟ

ΓΚΟΤΣΗΣ Δ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΚΡΙΜΑΚΟΣ ΑΔΑΜΗΣ

ΑΙΘΑΙΑ

ΝΤΟΥΤΝΤΟΥΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΑΝΘΕΙΑ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΦΥΣΚΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΕΙΟ

ΔΑΜΗΛΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

ΚΟΥΒΕΛΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΠΑΝΤΑΖΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ

ΑΡΣΙΝΟΗ

ΝΤΕΜΠΕΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΤΣΙΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΓΚΟΛΕΜΙ

ΑΜΥΡΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΔΕΣΥΛΛΑ

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΚΟΝΤΟΒΟΥΝΙΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΕΥΑ

ΑΝΑΡΓΥΡΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ…………

ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΟΥΤΕΒΕΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ

ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ

ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

ΗΛΕΚΤΡΑ

ΝΤΟΝΑΣ ΜΗΤΡΟΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΘΟΥΡΙΑΑΡΓΥΡΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΑΠΡΟΣ Δ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΠΟΥΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΠΟΛΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΠΑΜΠΑΤΖΑΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΜΠΟΥΓΑ

ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘ. ΔΗΜΟΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Μ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΔΑΜΗΣ

ΤΡΙΒΕΛΙΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ

ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘ.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΜΠΟΥΖΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΟΤΖΩΝΗΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΝΤΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΣΚΟΥΤΖΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΣΚΟΥΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ

ΤΖΙΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΑΛΚΙΝΟ

ΛΑΜΠΑΙΝΑ

ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΑΓΓΑΝΙΑΚΟ

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

ΣΠΥΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ

ΚΟΤΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΣΚΛΗΡΗΣ Δ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ Δ. ΠΑΝΑΓΟΣ

ΛΟΥΠΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΜΗΛΑ

ΜΠΑΡΚΟΥΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΕΡΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ

ΜΠΑΛΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

ΝΙΑΡΧΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ

ΝΙΑΡΧΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΠΕΤΣΙ ΚΟΥΤΖΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ

ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΕΛΑΒΑΝ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

ΑΓΡΙΛΟΒΟΥΝΟ

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Ν.ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΓΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΜΟΥΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΠΑΠΟΥΤΖΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΣΑΪΚΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ

ΚΕΝΤΡΙΚΟ

ΗΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ

ΚΑΜΑΡΙΝΟΣ ΑΘ. ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΑΜΑΡΙΝΟΣ ΑΘ. ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΝΑΚΟΣ Π.ΙΩΑΝΝΗΣ

ΠΙΠΕΡΙΤΣΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΑΚΑΒΑΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΕΛΑΒΑΝ

ΠΑΡΑΠΟΥΓΚΙ

ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ή ΝΤΡΙΑΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΓΑΚ ΑΡΙΣΤΕΙΑ, ΦΑΚΕΛΟΣ 220,ΕΓΓΡΑΦΟ 21 ΜΕ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΑΡΓΥΡΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

ΑΛΑΓΟΝΙΑ

ΚΟΥΤΟΥΜΑΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

ΑΡΙΣ

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΤΖ. ΛΙΒΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΤΣΑΛΤΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΤΖΑΦΟΥΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΑΡΦΑΡΑ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΜΠΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΤΑΘΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΤΖΑΜΠΟΥΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΘΟΥΡΙΑ

ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΞΥΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

ΠΕΤΡΟΜΑΝΙΑΤΗΣΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΠΛΑΤΥ

ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

ΓΑΚ ΑΡΙΣΤΕΙΑ, ΦΑΚΕΛΟΣ 220,ΕΓΓΡΑΦΟ 52 , ΜΕ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΑΡΓΥΡΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

ΒΑΛΥΡΑ

ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΙΕΡΕΑΣ

ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ

ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ

ΑΝΔΡΟΥΣΙΑΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΙΕΡΕΑΣ

ΚΟΛΙΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΘΟΥΡΙΑ

ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ

ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΓΚΑΪΤΖΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΔΡΟΥΓΑΣ Κ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΑΛΑΘΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΟΚΟΡΟΓΙΑΝΝΗΣ-ΤΣΙΧΟΣΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΑΝΔΗΛΑΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΜΠΟΥΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΝΤΑΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΝΤΟΥΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΡΟΥΣΗΣ Δ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Κ.ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΚΑΡΤΕΡΟΛΙ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ Π. ΣΠΥΡΟΣ

ΚΑΤΣΑΡΟΥ

ΑΛΕΒΙΖΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΙ

ΤΖΙΡΟΓΙΑΝΝΗΣΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΛΟΥΤΡΟ

ΜΥΛΩΝΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ

ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΜΕΛΙΓΑΛΑ

ΣΚΛΗΡΗΣ Δ. ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΜΕΛΠΕΙΑ

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΖΩΤΗΣ

ΚΟΛΟΜΠΡΙΝΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΠΕΤΡΟΒΑΣ Π. ΔΡΑΚΟΣ

ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΤΣΙΛΙΒΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΠΑΛΑ

ΝΙΑΡΧΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

ΟΙΧΑΛΙΑ

ΣΠΙΝΟΥΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΙΕΡΕΑΣ

ΣΙΑΜΟΥ

ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ

ΣΚΑΛΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ ,ΙΕΡΕΑΣ

ΣΠΑΝΟΧΩΡΙ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΣΤΕΝΥΚΛΗΡΟΣ ή ΣΤΕΝΥΚΛΑΡΟΣ

ΑΛΕΒΙΖΟΣ ΚΑΝΝΕΛΟΣ

ΜΑΡΜΑΡΑΣ ΜΗΤΡΟΣ

ΦΙΛΙΑ

ΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΟΤΖΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΓΑΚ ΦΑΚΕΛΟΣ 220 ΕΓΓΡΑΦΑ 26,28,55,73,99,119 ΜΕ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΑΡΓΥΡΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

ΑΛΩΝΙΑ

ΓΙΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΜΙΧΕΛΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΣΙΝΟΣ

ΑΜΜΟΣ

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ –ΤΖΙΝΗΣ

ΑΝΔΑΝΙΑ

ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΙΕΡΕΑΣ

ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΖΑΖΑΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΑΡΝΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΗΣ

ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Γ.

ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΜΠΕΡΕΔΗΜΑΣ ΔΗΜΑΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ή ΓΚΟΥΜΑΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΣΟΥΛΙΜΙΩΤΗΣ ΧΡΟΝΗΣ

ΦΟΥΤΖΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ

ΓΟΥΛΙΑΜΟΣΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΑΡΙΣ

ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΓΟΥΛΙΑΜΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΔΗΜΑΡΕΣΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΚΟΡΟΜΗΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΑΝΤΑΖΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΠΙΤΖΙΚΟΥΡΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΠΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΣΤΟΥΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΤΖΑΦΟΥΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΖΑΦΟΥΛΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΤΖΙΤΟΥΡΑΣ Γ..

ΧΡΥΣΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΑΡΦΑΡΑ

ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

ΛΙΒΑΣ ΗΛΙΑΣ

ΜΠΟΥΡΑΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ

ΝΙΑΡΧΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ,ΙΕΡΕΑΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΗΛ.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΘΟΔΩΡΟΣ

ΧΑΤΖΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΕΥΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΟΝΤΟΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

ΜΑΓΑΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΣΑΡΑΝΤΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΑΡΑΝΤΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΦΑΣΟΥΛΑΚΗΣ ΗΛΙΑΣ

ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ

ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΑΤΣΑΡΟΥ

ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ

ΠΑΛΜΑΣ ΡΑΦΑΗΛ

ΟΙΧΑΛΙΑ

ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ΚΑΡΑΚΙΤΣΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΚΟΥΡΟΥΣΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΣ

ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΧΡΟΝΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

ΓΑΚ Φ 234 ΕΓΓΡΑΦΑ 149-50

ΖΗΣΗΣ ΠΕΤΡΟΒΑΣ ,ΑΠΟ ΜΕΛΠΕΙΑ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΕΤΡΟΒΑΙΩΝ ΠΡΩΤΗ ΥΨΩΣΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ. Ο ΓΕΡΟ ΜΗΤΡΟ ΠΕΤΡΟΒΑΣ

ΩΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΠΟΤΕ ΜΕ 200 ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΕ 300 ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΤΗ ΚΑΡΥΤΑΙΝΑ,ΒΑΛΤΕΤΣΙ,ΑΛΩΣΗ ΤΡΙΠΟΛΗΣ,ΑΡΓΟΣ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ,ΝΑΥΑΡΙΝΟ,ΔΡΑΜΠΑΛΑ,ΤΡΙΚΟΡΦΟ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟ.ΤΟ 1834 Ο ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΓΚΡΙΤΖΑΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΕΘΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΒΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ , ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΑΒΑΡΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ .ΓΙ ΑΥΤΟ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΗΣΗΣ ΠΕΤΡΟΒΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ –ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΠΕΣΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΒΑΡΟΚΡΑΤΙΑΣ ,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΝΕΜΗΘΟΥΝ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΙΑ.

ΦΙΛΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ ΑΠΟ ΜΕΛΠΕΙΑ ΓΑΚ ,ΥΠ. ΕΣ. ΦΑΚΕΛΟΣ43 19-9-1824

ΟΙ ΠΡΟΚΡΙΤΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΦΙΛΟ ΚΩΝ\ΝΟ ,ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΝΟΜΙΜΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΓΝΗΣΙΟΣ ΝΟΜΙΜΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΝΔΡΟΥΣΑΣ.

ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΚΡΙΤΟΙ

ΓΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΣ ΠΕΤΡΟΒΑΣ, ΕΠΑΡΧΙΑ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ

ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ ΚΟΡΜΑΣ ΑΠΟ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΓΚΑΣ, ΑΠΟ ΑΝΔΡΟΥΣΑ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΑΠΟ ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΠΟ ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΟΙ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ

ΑΝΤΡΟΥΤΣΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ, ΑΠΟ ΜΗΛΑ

ΦΩΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΘΕΤΟ ,ΑΠΟ ΖΕΖΑ

ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ, ΑΠΟ ΜΠΕΤΣΙ

ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΡΙΣΚΟΛΑΛΕΞΗΣ(ΜΠΡΙΣΚΟΛΑΣ), ΑΠΟ ΓΚΟΛΕΜΙ

ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΠΟ ΑΓΡΙΛΟΒΟΥΝΟ

ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΩΛΗΣ ,ΑΠΟ ΜΕΛΠΕΙΑ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΚΟΝΟΣ, ΑΠΟ ΜΑΛΤΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ ΝΑΝΟΣ ,ΑΠΟ ΜΑΤΖΙΑΡΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΠΟ ΜΠΟΥΓΑ

ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΠΟ ΒΟΥΡΝΑΖΙ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ

ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΑΛΕΥΡΑΣ ,ΑΠΟ ΠΙΠΕΡΙΤΣΑ

Ο ΦΙΛΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ ΗΤΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΠΡΟΕΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ. ΜΥΗΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΗΧΘΗ ΣΕ ΧΙΛΙΑΡΧΟ ΤΟ 1824. ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΤΗ ΤΡΙΠΟΛΗ, ΒΑΛΤΕΤΣΙ, ΑΡΓΟΣ ΚΑΙ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ, ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΛΗΣ

Η ΜΑΧΗ ΒΕΡΓΑΣ-ΑΛΜΥΡΟΥ (22-24\6 -1826 )

Στην ιστορική μάχη της Βέργας* ,ο ΙΜΠΡΑΗΜ ο οποίος ήθελε να καταλάβει τη Μάνη, συνάντησε εκτός του πέτρινου τείχους (ξερολιθιά) μήκους 900 μέτρων

(σήμερα σώζονται 170 μέτρα) και ανθρώπινο τείχος ,από 5 χιλιάδες πολεμιστές εκ των οποίων πολλοί ήταν Μεσσήνιοι.Οι πολεμιστές των χωριών απο τους δήμους ΟΙΧΑΛΙΑΣ-ΑΝΔΑΝΙΑΣ ηταν:

ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ

ΝΙΑΡΧΟΣ,ΚΟΥΡΕΤΑΣ και ΚΑΜΑΡΙΝΟΣ από ΜΠΑΛΛΑ

ΤΡΑΓΟΣ και ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ από ΚΑΤΣΑΡΟΥ

ΑΔΕΛΦΟΙ ΡΕΡΑΙΟΙ από ΚΑΛΥΒΙΑ

ΚΡΙΜΠΑΣ,ΜΑΡΤΑΚΛΗΣ,ΝΤΑΛΑΧΑΝΗΣ,ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ,ΚΩΣΤΟΛΙΑΣ και ΚΟΜΙΝΗΣ από ΜΕΡΟΠΗ

ΜΗΤΡΑΚΑΣ,ΡΙΖΟΣ,ΠΡΟΥΝΤΖΟΣ,ΛΑΠΙΩΤΗΣ από ΟΙΧΑΛΙΑ

ΛΙΑΡΟΣ ΝΤΑΒΡΑΒΤΑΣ,ΜΠΑΡΑΜΠΟΣ και ΜΑΥΡΑΝΔΡΑΣ από ΛΟΥΤΡΟ

ΠΙΚΟΥΛΑΣ και ΣΟΥΛΙΜΙΩΤΗΣ (ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ) από ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ

ΜΑΡΜΑΡΑΣ από ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙ

ΠΕΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ από ΜΑΓΟΥΛΑ

ΚΙΡΚΙΛΗΣ ,ΔΗΜΑΡΑΣ,ΜΑΚΡΗΣ,ΜΠΟΥΤΟΣ ΔΟΡΚΟΦΥΚΗΣ,ΔΕΛΙΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ και ΦΩΤΟΣ από ΜΕΛΙΓΑΛΑ.

ΛΥΡΑΣ ΦΕΙΔΑΣ,ΞΥΔΗΣ ή ΞΥΔΟΠΟΥΛΟΣ και ΦΕΡΜΑΝΗΣ από ΒΑΛΥΡΑ

ΧΟΝΔΡΟΣ ,ΤΣΙΛΙΚΑΣ,ΚΑΒΟΥΡΑΣ και ΛΑΤΖΟΥΝΗΣ από ΣΚΑΛΑ 

ΔΗΜΟΣ ΑΝΔΑΝΙΑΣ

ΠΑΠΑΓΚΟΝΟΣ,ΠΕΤΡΟΒΑΣ,ΓΚΟΤΣΗΣ,ΔΙΑΜΑΝΤΗΣκαι ΣΟΥΡΛΗΣ από ΓΑΡΑΤΝΤΖΑ

ΛΑΡΔΑΣ ,ΧΕΙΛΑΣ,ΞΙΦΑΡΑΣ και ΧΟΥΡΔΟΥΠΗΣ (πρακτικός γιατρός) από ΤΡΥΦΑ

ΜΠΟΥΝΤΟΣ και ΣΙΟΥΤΗΣ από ΣΑΝΔΑΝΙ

ΜΠΕΛΝΤΕΚΟΣ και ΔΡΑΒΟΛΙΑΡΗΣ από ΜΠΟΥΓΑ

ΜΠΟΥΡΑΣ,ΚΟΝΙΔΗΣ και ΚΑΠΠΟΣ από ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΣ

*Ο ΣΠΥΡΟΣ ΤΑΣΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ΙΑΤΡΟΣ-ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ –ΙΣΤΟΡΙΟΔΙΦΗΣ συνέταξε το παραπάνω κατάλογο «ΕΘΝΙΚΟ ΨΥΧΟΚΕΡΙ»,χωρίς πλήρη στοιχεία (μόνο επώνυμο-χωριό),για να φωτίζει αιώνια τη μνήμη τους.

Η μάχη της Βέργας –Αλμυρού δημοσιεύτηκε στο Μεσσηνιακό λόγο σε 4 συνέχειες 1,8,15 και 22 Ιουλίου 1999

Οι Μεσσήνιοι αργηγοί στη μάχη της ΒΕΡΓΑΣ-ΑΛΜΥΡΟΥ ΗΤΑΝ:MΗΤΡΟΠΕΤΡΟΒΑΣ,ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ,ΓΚΡΙΤΖΑΛΗΣ,ΚΑΛΑΜΑΡΙΩΤΗΣ,

ΔΑΡΕΙΩΤΗΣ,και από τη ΣΚΑΛΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ οι: ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΑΒΟΥΡΑΣ και ΝΙΚ.ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-ΛΟΥΚΑΣ

Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ,πολέμησε με τους άνδρες του στη ΒΕΡΓΑ ,υπο την αρχηγία του Γ. ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ.Το βεβαιώνουν οι Π. ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ και ο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ.Συντηρούσε με δικά του έξοδα 250 ανδρες μεταξύ των οποίων ήταν και πολλοί Σκαλαίοι.Με την υπ΄αριθμό 13914\1825 προήχθη σε αντιστράτηγο του αγώνα.Σε έγγραφο ,ένας πρόχειρος υπολογισμός ,τα έξοδα που εκανε στον οκτάχρονο αγώνα ήταν 2000 φοίνικες ,ποσό κολοσιαίο για την εποχή εκείνη.Τα δάνεια που πήραν στη διάρκειατου πολέμου τα άφαγαν οι ΚΩΛΕΤΤΗΣ,ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ, σε συνεργασία με τον ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ.

Ο ΚΑΡΑΊΣΚΑΚΗΣ μιλούσε με καταφρόνηση για το ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟ ,επειδή τον είχε παραπέμψει στο ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ σε δίκη για προδοσία λέγοντας:Δεν κάθομαι να με διοικεί το «τσογλάνι» και η «κουκούλα» με τον αρχηγό το «γεμιτζή».Τσογλάνι αποκαλούσε το ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟ,κουκούλα τον Κουντουριωτη που φημιζόταν για το πείσμα εκδίκησης,αλαζονείας.απληστίας,φιλαργυρίας, αγραμματοσύνης και αμάθειας που χωρίς το Μαυροκορδάτο δεν μπορούσε να κάνει βήμα και γεμιτζή τον ΣΚΟΥΡΤΗ ,που διόρισε ο πρόεδρος αρχιστράτηγο του στρατού ξηράς.

Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΑΒΟΥΡΑΣ υπηρέτησε στον Αγγλικό στρατό και πριν την επανάσταση μυήθηκε στη φιλική εταιρεία ασχολούμενος με την προετοιμασία του αγώνα και στη συνέχεια συμμετείχε στις περισσότερες μάχες της Πελοποννήσου υπο την αρχηγία του ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑ,ΝΙΚΗΤΑ ΔΙΚΑΙΟΥ, αδελφού του Παπαφλέσσα,και ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ.Στον Αγιο Φλώρο έδωσε μάχη με τους αραπάδες του ΙΜΠΡΑΗΜ σκοτώνοντας 50 και αιχμαλωτίζοντας 10.Το ονομά του είναι πρώτο στη κατάσταση των 34 Βρωμοβρυσαίων αγωνιστών,που υπηρετούσαν υπο των ΝΙΚΗΤΑ ΔΙΚΑΙΟ ΦΛΕΣΣΑ (ΑΧΕΒ Φ.27).Αργότερα παντρεύτηκε τη Χρυσαυγή ,κόρη του κοτσαμπάση ΘΟΔΩΡΟΥ ΠΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΚΑΤΈΣΤΗΣΕ ΑΡΓΌΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΚΑΙ ΑΡΧΗΓΊΑ ΤΟΥ ΚΌΜΜΑΤΟΣ.Το 1848 έλαβε μέρος στην εξέγερση της Μεσσηνίας ,στον 3ο εμφύλιο σπαραγμόοπου επαναστάτησαν οι Γ. ΠΕΡΩΤΤΗΣ,ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑΣ και ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ,στο αντιοθωνικό στασιαστικό κίνημα.Ηταν για πολλά χρόνια αστυνόμος στο δήμο Οιχαλίας.

Ο ΝΙΚ.ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-ΛΟΥΚΑΣ ηταν εκατόνταρχος του αγώνα ,πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην επανάσταση του 1821 όπως αναφέρεται στο πιστοποιητικό που του χορηγήθηκε από τον ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ,αδελφό του ΠΕΤΡΟΜΠΕΗ.

Πιστοποιώ……………..ο Νικόλαος Νικολακοπουλος έδειξε κατά τον χρόνο καθ΄ον διετέλη υπο των διαταγών μου δείγματα ανδρείας και γεναιότητας στις μάχες κατά του Δράμαλη στα Δερβενάκια,στις μάχες Δραμπάλας,Τρικόρφων,άλωση Τρίπολης,Μεσσηνιακά Φρούρια και στη μάχη Βέργας –Αλμυρού. ΚΑΛΑΜΑΤΑ,15-8-1846 .

Ο ΟΠΛΑΡΧΓΗΓΟΣ Α.ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ

Επικυρούται ,ο δήμαρχος Καλαμών ΙΩΑΝ. Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ.

Από τα γενικά αρχεία του κράτους στους διάφορους φακέλους υπάρχουν ονόματα και στην αιτησή τους περιγράφουν που πολέμησε ο καθένας.. Αποδελτιώσαμε τα ονόματα εκείνων που πολέμησαν εκτός των άλλων και στις μάχες ΜΑΝΙΑΚΙΟΥ 1825,ΒΕΡΓΑΣ-ΑΛΜΥΡΟΥ 1826 και ΑΘΗΝΩΝ 1827. Υπάρχουν σε φωτοαντίγραφα και είναι στη διάθεση του οποιουδήποτε ενδιαφερομένου.Οι φάκελοι με τα ονόματα και τα αντίστοιχα έγγραφα είναι:

Φ115

33. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΜΠΑΛΟΠΟΥΛΟΣ. ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ. 25-8- 1841 ΜΑΝΙΑΚΙ,ΒΕΡΓΑ-ΑΛΜΥΡΟ,ΑΘΗΝΑ, 25-8-1641.Το βεβαιώνουν οι οπλαργηγοί ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ,ΜΗΤΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ και ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΡΗΣ.

35. ΜΗΤΡΟΣ ΘΑΝΑΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ. ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ. ΑΛΜΥΡΟ-ΜΑΝΙΑΚΙ.27-8-1841.

40. ΘΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ. ΑΠΟ ΣΙΜΙΖΑ. ΜΑΝΙΑΚΙ., 21-8-1841

42.ΚΩΝ\ΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ .ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ.,ΜΑΝΙΑΚΙ –ΑΛΜΥΡΟ, 30-8-1841

44.ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΝΤΖΑΡΗΣ. ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ , ΑΛΜΥΡΟ,24-8-1841.

63 .ΘΟΔΩΡΟΣ ΦΕΡΕΤΟΣ. ΑΠΟ ΠΟΛΙΑΝΗ,ΜΑΝΙΑΚΙ,17-9-1841. ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ Ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΦΛΕΣΣΑΣ, ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ ,ΠΟΥ ΗΤΑΝ 30 ΑΔΕΛΦΙΑ.

76. .ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΠΟ ΖΑΓΑΡΕΝΑ, ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ, 6-12-1841.

79. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΣΙΜΙΖΑ,ΜΑΝΙΑΚΙ ΑΛΜΥΡΟ-ΑΘΗΝΑ 17-8-1841.

92. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ,ΜΠΕΤΣΙ,ΜΑΝΙΑΚΙ 20-8-1841

92. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Π.ΜΠΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ,ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ-ΑΘΗΝΑ,22-8-1841.

96. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΠΟΥΖΑΣ, ΜΠΕΤΣΙ,ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ-ΑΘΗΝΑ,19-8-1841 Το βεβαιώνουν οι οπλαργηγοί ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ,ΜΗΤΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ και ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΡΗΣ.

98.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ , ΜΑΝΙΑΚΙ,19-8-1841.

98. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ, ΜΑΝΙΑΚΙ,19-8-1841.

Φ144

17. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΛΥΚΟΣ ή ΧΕΛΙΩΤΗΣ ,ΑΠΟ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΙ,ΑΛΜΥΡΟ.Συμμετείχε ενεργά στην Μεσσηνιακή Επανάσταση και έφτασε μέχρι την Κόρινθο,19-9-1841.

19. ΗΛΙΑΣ ΜΠΟΤΣΙΚΑΣ, ΑΠΟ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΙ,ΜΑΝΙΑΚΙ,30-8-1841.

Φ109

199. ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΛΑΠΑΝΗΣ , ΑΠΟ ΠΟΛΙΑΝΗ,ΔΗΜΟΥ ΑΜΦΕΙΑΣ , ΜΑΝΙΑΚΙ , 10-12-1841. 

Φ135

182.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ, ΜΗΛΑ, ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ,26-9-1841.

470.ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΖΑΝΑΣ, ΑΠΟ ΜΗΛΑ, ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ, ΑΘΗΝΑ ,9-10-1841.

472. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΖΑΝΑΣ, ΑΠΟ ΜΗΛΑ, ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ-ΑΘΗΝΑ, 25-11-1841. 

Φ227

115.ΛΑΜΠΡΟΣ,ΜΗΤΡΟΣ,ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΠΟ ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ,ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ,21-6-1844.

116-7,ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΣ,ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ,ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ,ΔΗΜΟΣ ,ΠΕΤΡΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ,ΑΠΟ ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ,ΜΑΝΙΑΚΙ-ΑΛΜΥΡΟ, 1-1-1844.

Φ232

77-78.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ,ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΟΤΗΣ,ΑΔΑΜ ΠΛΑΣΤΙΡΟΓΑΜΒΡΟΣ,ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΑΛΑΚΑΣ,ΚΟΛΙΟΣ ΜΑΝΘΟΣ,ΚΟΛΙΟΣ ΚΑΛΑΜΠΟΚΗΣ,ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ και ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΦΟΓΑΜΒΡΟΣ,ΑΠΟ ΣΚΑΛΑ ,ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ, ΜΑΝΙΑΚΙ,20-10-1843.

79.-80 ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ,ΘΑΝΑΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ,ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΙΑΓΚΡΗΣ,ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΡΑΜΠΟΥΘΗΣ,ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ και ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΙΑΓΚΡΗΣ,ΑΠΟ ΚΑΤΣΑΡΟΥ,ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ,ΜΑΝΙΑΚΙ, ΒΕΡΓΑ,20-12-1843,ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΝΙΚΗΤΑΣ ΦΛΕΣΣΑΣ.

83.ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΚΗΣ,ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ,ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ και ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ …., ΑΠΟ ΚΑΤΣΑΡΟΥ.

95.ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ,ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ,ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ,ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,Α.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ, ΑΠΟ ΚΑΤΣΑΡΟΥ.

135,ΑΣΛΑΝΑΓΑ ή ΑΡΙΣ 9 ΟΝΟΜΑΤΑ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ,ΑΝΤΩΝΙΟΣ,ΚΩΝ-ΝΟΣ,ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΧΑΤΣΙΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΩΝ\ΝΟΣ ΚΟΛΙΑΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΑΛΤΗΣ

ΜΗΤΡΟΣ ΤΡΙΠΛΑΚΗΣ

ΜΗΤΡΟΣ ΦΟΥΡΚΙΩΤΗΣ

Φ131

183 ΜΕΛΙΓΑΛΑ

368 . ΑΠΟ ΕΥΑ, ΣΠΥΡΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑΣ,ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑΣ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΡΑΗΜ

Φ43

202 ΘΟΥΡΙΑ

367-368 ΕΥΑ

277 ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΠΟ ΕΥΑ

278 ΠΑΝΑΓΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΚΟΣ, ΑΠΟ ΕΥΑ 

Φ131 ΕΥΑ

367-368 ΦΡΑΓΚΙΣΤΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Φ58 ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ,1-8-1831,11 ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΒΑΛΥΡΑ

Φ74 ΕΠΑΡΧΙΕΣ ΑΝΔΡΟΥΣΑΣ,ΜΙΚΡΟΜΑΝΗΣ,ΕΜΠΛΑΚΙΩΝ

Φ66 ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ. 

Φ207

ΕΓΓΡΑΦΟ 10

ΑΠΟ ΑΡΦΑΡΑ

ΑΥΞΟΝΤΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ

38.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ή ΚΑΠΟΥΡΑΛΟΣ

39.ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

40.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΠΟΥΡΑΣ

41.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

42.ΠΑΝΑΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΠΟΥΡΑΣ

43ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΠΟΥΡΑΣ

44.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΜΠΟΥΡΑΣ

45.ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

46.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

47.ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

48.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

49.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΜΠΟΥΡΑΣ

Έρευνα –Μελέτη: Γιάννης Δ. Λύρας

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ –ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821 ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΙΘΩΜΗΣ*

1. Κλεφτόγιαννης Γεώργιος. Αγωνιστής του 1821 ΑΜ 7393 (Ζερμπίσια – Στρατιώτης)

2. Ηλίας Κορμάς. Έπεσε στο Μανιάκι μαζί με τον Παπαφλέσσα.Ηταν ενας από τους ισχυρούς οπλαρχηγούς της επαρχίας Ανδρούσης . Εμυήθη από τον Παπαφλέσσα ,στη φιλική εταιρεία. Το 1823 διετάχθη να εκστρατεύσει υπό την αρχηγία του Δημητρίου Παπατσώνη ,αρχηγού της επαρχίας Εμπλακίων, στον Ισθμό της Κορίνθου. Στον εμφύλιο του 1823 εκινήθη κατά της κυβέρνησης μαζί με τους οπλαρχηγούς της περιοχής του ΓΙΑΝΝΗ ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟ,ΠΑΝ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ και ΘΕΟΔ. ΜΑΡΓΕΛΗ. Ο γυμνασιάρχης από του ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ Δ. Β.ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗΣ, με τον τίτλο του βιβλίου ¨Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ¨, αναφέρει τους Κεφαλληναίους που έπεσαν μαζί του στο ΜΑΝΙΑΚΙ με τον ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ, ΚΕΦΑΛΑ, ΜΠΙΤΣΑΝΗ, ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ και πολλούς άλλους τους: ΗΛΙΑ, ΓΕΩΡΓΙΟ, ΚΩΝ\ΝΟ και ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΟΡΜΑ, ΠΑΝ ΠΑΝΟΥΣΗ, ΚΩΝ. ΣΚΡΕΠΕΡΟ, ΦΩΤΕΙΝΟ ΣΚΡΕΠΕΤΟ, ΔΗΜ. ΤΣΕΚΟΥΡΑ, και ΠΑΝ. ΤΣΕΚΟΥΡΑ. Υπάρχει και μοιρολόι που αναφέρεται στους Κορμαίους και τον Παπαφλέσσα που σκοτώθηκαν στο Μανιάκι.

Ήταν αρχηγός Κοντοβουνίων (Ιθώμης, Τριπύλα, Αριστομένης). Από Κεφαλληνού.

3. Γεώργιος Κορμάς. Διαδέχθηκε τον αδελφό του στην αρχηγία του σώματος των Ιθωμιτών. Προήχθη σε εκατόνταρχο. Αδικήθηκε από το βαυαρικό καθεστώς.

4. Πανούσης Παναγιώτης. Έπεσε ηρωικά στο Μανιάκι (Κεφαλληνού).

5. Πανουσόπουλος Θεόδωρος Δ. Πολέμησε στην ΤΡΙΠΟΛΗ, ΒΑΛΤΕΤΣΙ ,ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ, και ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ ΚΑΣΤΡΑ. Το 1840 ήταν δημοτικός σύμβουλος Ιθώμης ,εφημερίδα ΑΙΩΝ φύλλο170,12-6-1840.Το 1841 ήταν πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Ιθώμης. Συνελήφθηκε, κρατήθηκε και κακοποιήθηκε γιατί διαμαρτυρήθηκε για τη κακομεταχείριση συχωριανών του. Εφημερίδα ΑΙΩΝ φύλλο 233,9-2-1841 ,σελ 3α

6. Σκρεπετός Φώτης. Έπεσε στο Μανιάκι με πολλούς άλλους αγωνιστές (Κεφαλληνού)

7. Σκρεπετός Κωνσταντίνος Χιλίαρχος (Κεφαλληνού) 8. Τσεκούρας Δημήτριος. Έπεσε στο Μανιάκι Κεφαλληνού.9. Κούτσος Γιαννάκης. Αγωνιστής το 1821 (περιοχή Ιθώμης).10. Πολυχρονόπουλος Αναστάσιος. Έπεσε το 1821 (περιοχή Ιθώμης).11. Λαμπρόπουλος Θοδωρής. Πολεμιστής το 1821 (Βουρνάζι).12. Δεδούσης Κ. Πολεμιστής το 1821 (περιοχή Ιθώμης). 13. Δημακόπουλος Ιωσήφ. (Μονή Βουλκάνου).14. Κορμάς Ν. (Σιμίζα).15. Κλεφτόγιανης Παν. Πρόκριτος, Πολεμιστής το 1821.

16. Σωτηρόπουλος Γεώργιος. Πολέμησε με τον Ηλία Κορμά (Ρευματιά) 17. Κουτρουμπής Παναγιώτης Α.Μ. 7377. Διετέλεσε αγωνιστής, δημογέροντας και ένορκος στο Κακουργιοδικείο Τρίπολης (Ρευματιά). Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δημογέροντας του χωριού του και το 1841 κληρώθηκε ένορκος στο κακουργιοδικείο της Τρίπολης. Έχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 7377.Εφημερίδα Ελληνικός ταχυδρόμος, 20 –10 1841,σελ. 123 Το 1852 διορίστηκε δημαρχιακός πάρεδρος στο δήμο Ιθώμης. ΓΑΚ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ,ΦΑΚ.340,3-7-1840.18. Από το χωριό Λάμπαινα πολεμιστές το 1821 ήταν οι: Αργυρόπουλος, Θεοφιλόπουλος, Καλογερόπουλος, Κοσμάς, Παπαγεωργίου, Πουλημενάκος, Σταθόπουλος, Σταματόπουλος και Χρονόπουλος. 19. ΚΟΤΖΙΑΣ ή ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Από ΡΕΥΜΑΤΙΑ. Πολέμησε στην ΤΡΙΠΥΛΗ, ΒΑΛΤΕΤΣΙ, ΑΡΓΟΣ, ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ, κατά του ΔΡΑΜΑΛΗ και στο Μανιάκι υπό τις διαταγές του Ηλία Κορμά και επέζησε της μάχης.

20.ΤΣΕΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Είχε συμπολεμιστή απο Κεφαλληνού τον Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ,ΑΧΕΒ,φακ.ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ.21 ΤΣΟΠΕΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ. Από περιοχή Ιθώμης.

22..ΔΕΛΛΗΓΙΑΝΗΣ Δ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ .Από ΜΕΛΙΓΑΛΑ.

23.ΣΜΥΡΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Από ΓΚΟΛΕΜΙ ΙΘΩΜΗΣ. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δημαρχιακός πάρεδρος του χωριού του ,στο δήμο Ιθώμης. ΓΑΚ Μοναστηριακά, φακ 370, 19 Ιουνίου και 3 Ιουλίου 1840.

24.ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ .Από ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ ΙΘΩΜΗΣ. Έχει αριθμό στο μητρώο αγωνιστών 4760.

25.ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Από ΜΠΕΤΣΙ ΙΘΩΜΗΣ. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δημογέροντας του χωριού του και το 1840δημαρχιακός πάρεδρος στο δήμο ΙΘΩΜΗΣ. ΓΑΚ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΦΑΚ.340,3-7-1840.

26.ΣΚΡΕΠΕΤΟΣ ΦΩΤΗΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Πολέμησε σε διάφορες μάχες και το 1825 σκοτώθηκε στο Μανιάκι με τον ΗΛΙΑ ΚΟΡΜΑ.

27. ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Πολέμησε στη, ΤΡΙΠΟΛΗ, ΒΕΛΤΕΤΣΙ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ ,ΚΟΡΙΝΘΟ, και σκοτώθηκε στο Μανιάκι. ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ σελ.92.

28.ΓΑΤΖΟΣ ή ΣΓΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ .Από ΑΓΙΟ ΦΛΩΡΟ .Ήταν στρατιώτης του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΑΓΡΕ και σκοτώθηκε στο Μανιάκι.

29.ΚΟΡΜΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Από ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ. Αδελφός του ΗΛΙΑ ΚΟΡΜΑ. Σώθηκε στη μάχη στο Μανιάκι και διαδέχτηκε τον αδελφό του Στον εμφύλιο και τη ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1834 είχε χαρακτηριστεί εχθρός του καθεστώτος και αδικήθηκε από τους βαβαροκράτες ,αναγνωρίζοντας το βαθμό Α τάξης..

30..ΚΟΥΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ. Από περιοχή Ιθώμης.

31..ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ . Από περιοχή Ιθώμης. Σκοτώθηκε στη διάρκεια του αγώνα.

32.ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.Από ΧΑΣΑΜΠΑΣΑ. Διετέλεσε δήμαρχος Ιθώμης και συνέδεσε το ονομά του με κοινωφελή έργα.

33. Οι ΜΠΟΥΡΙΚΑΣ ,ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ,ΛΕΒΕΝΤΗΣ και ΜΟΥΡΙΚΗΣ .

Από ΡΕΥΜΑΤΙΑ .Του ΜΟΥΡΙΚΗ η πολεμική στολή και τα οπλα βρίσκονται στο μουσείο Μπενάκη.

34. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Από ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΕΙΟ.

Πολέμησε στη ΤΡΙΠΟΛΗ, ΒΑΛΤΕΤΣΙ ΑΡΓΟΣ και ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ. Από την επαρχιακή δημογεροντία Μικρομάνης το 1825 επροτάθη πεντηκόνταρχος.

35. Αφήσαμε τελευταίο το Νικολιούλια.

Ήταν το φόβητρο και ο τρόμος των Τούρκων.

Τον δηλητηρίασε ο κουμπάρος του στη Μάνη και πριν ξεψυχήσει τον σκότωσε λέγοντά του.

Εγώ 99 και εσύ 100.

Άφησε απόγονους τους Κλεφτογιανναίους που ζουν ακόμη στο Ζερμπίσια.

* Υπάρχουν σε πρωτότυπα φωτοαντίγραφα σε δερματόδετο τόμο τα παραπαάνω στοιχεία καθώς και για πολλά χωριά της άνω Μεσσηνίας

Α\Α. 354-359 ΤΖΑΦΕΡΕΜΙΝΙ ΟΙΧΑΛΙΑΣ

Ονομαστικός κατάλογος με Χαλκούν Αριστείον από τα χωριά ΤΖΑΦΕΡΕΜΙΝΙ , ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ ,ΣΙΜΙΖΑ και ΛΟΥΜΙ , α\α=354-436

Από το χωριό ΤΖΑΦΕΡΕΜΙΝΙ

354. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΟΒΗΣ 55. ΠΑΝΑΓ. ΔΟΥΡΑΜΑΚΟΣ 56. ΠΑΝ. ΜΠΟΥΡΙΚΑΣ 57. ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΠΟΥΡΙΚΑΣ 58. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΤΣΙΛΙΕΡΗΣ 359. ΑΓΓΕΛΟΣ ΛΙΟΝΤΗΡΗΣ

Από το χωριό ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ 397. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 401. ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

402. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΑΤΑΛΟΠΟΥΛΟΣ 403. ΚΩΝ. ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ 406. ΦΩΤ. Κ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ 407. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Από το χωριό ΣΙΜΙΖΑ

412. ΠΑΝΑΓ. ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ 436. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΚΟΥΣΟΠΗΣ

Από το χωριό ΛΟΥΜΙ

413. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ 414. ΦΩΤΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΙΘΩΜΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΚΕΛΟΥΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

ΜΑΥΡΟΜΑΤΙ

Φ.115. Γεώργιος Μπαλόπουλος Χαλκούν, Θεόδωρος Δ. Παναγόπουλος Χαλκούν Κων/νος Γεωργακόπουλος Χαλκούν,Φ.268. Αλέξιος Κότζαρης Χαλκούν, Δημήτριος Θεοχαρόπουλος Χαλκούν, Κ . Ντούφας Χαλκούν,Φ.281. Γιαννάκης Σταθόπουλος Αργυρούν,Φ. 43. Κωνσταντής Κουβελάκης Αργυρούν, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος Αργυρούν Μήτρος Θαναντικόπουλος Αργυρούν, Φ.86. Κώστας Κωστόπουλος Αργυρούν, Φ.220. Αριστεία 1844, Γεώργιος Ν. Σταθόπουλος εξ Ιθώμης Σιδηρούν, Σπύρος Γεωργόπουλος εξ Ιθώμης Σιδηρούν, Φ135 Γιαννης Σταθόπουλος , Κωσταντής Παπαγιάννης , Αντώνιος Δ Γεωργοπουλος, Ιωάννης Γ. Κουβελάκης Πανουσόπουλος Βασίλειος Αναστάσης Χριστοπουλος , Αναστάσιος Κουντούρης (ΟΛΟΙ ΣΙΔΗΡΟΥΝ)

ΣΙΜΙΖΑ

Φ286 Κωνσταντίνος Γατόπουλος , Γιάννης Ντόκος, Φ.281. Νικόλαος Λέκας, Αργυρό

Φ.232. Νικόλαος Κορμάς πολέμησε εις Τρίπολη , Τρίκορφο, Μεσσηνία και Φρούρια .

Φ.258. Αδαμόπουλος Κωνσταντής. Μπαμπαδήμος Δημήτριος Ντόκος Γιαννάκης Πανουσόπουλος Γεώργιος. Ποτιώτης Κωνσταντής Τζήρος Παναγιώτης Χριστοφιλόπουλος Δημήτριος Χριστοφιλόπουλος Ευστάθιος Γιάννης Λέκας Γιάννης Τζήρος Ντεπεγιώτης Παναγιώτης Τσίρος Γιαννάκης..

ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ

Φ.115. Παναγιώτης Κλεφτογιάννης ΧαλκούνΦ135 Γεώργιος Κλεφτόγιαννης ΣιδηρούνΦ258 Ιωάννης Π. Κλεφτόγιαννης Σιδηρουν Νικόλαος Αναστασόπουλος Σιδηρουν Φ244 Ηλίας Γεωργόπουλος Σιδηρουν Ευστάθιος Ηλιόπουλος Σιδηρουν Γιαννάκης Σταθόπουλος Σιδηρούν ή Κορμάς Στρατίκης Σκραπετός Σιδηρουν Νικόλαος Γεωργόπουλος Σιδηρουν Ζωης Γιαννακόπουλος Σιδηρουν ή Παπαδημας

ΚΑΦΑΛΛΗΝΟΥ

Φ.207 Πανάγος Ηλιόπουλος Χαλκούν Παναγιώτης Κορμάς Χαλκούν Παναγιώτης ΚατζούραςΧαλκούν Γιαννάκης Κάτζουρας ΧαλκούνΦ258Κωστής Κωστόπουλος Σιδηρούν Δημήτριος Κωστόπουλος Σιδηρούν Γεώργιος Ντελής ή Θανασόπουλος Σιδηρούν Χρίστος Παναγιωτόπουλος ΣιδηρούνΦ.286. Γεώργιος Μπέκλος Χαλκούν Θωδορής Γιαννακόπουλος Σιδηρούν Ιωάννης Ρίζος Σιδηρουν Αθανάσιος Παναγόπουλος Σιδηρούν Παναγιώτης Παναγόπουλος Σιδηρούν

Φ286 ΛΟΥΜΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΖΗΣ Σιδηρούν ΗΛΙΑΣ ΚΟΝΤΑΞΗΣ Σιδηρούν ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Σιδηρούν Φ258 ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Σιδηρούν

. ΛΕΖΙ

Φ.170 Ιωάννης Λέκας Φ218 Σιδηρούν Φ258 [34] Γιάννης Θεοδωρακόπουλος Χαλκούν Θεοδωράκης Καλιμάνης ΧαλκούνΧασάμπασαΦ.175. ΑναγνώστηςΛυμπερόπουλος Αργυρούν Φ258 006,017,024 Δαμήλης Λάμπρος,Κούβελας Ανας, Πανταζής Δημ. Μπουρνάζι Φ.227 258 006,017,024 Θεοδωρόπουλος Γιάννης

Φ43

202.Αριστεία των: ΗΛΙΑ ΜΠΟΤΣΙΚΑ κατοίκου Τζαφερεμινίου, ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ κατοίκου ΘΟΥΡΙΑΣ ΚΑΙ 3 από ΑΝΩ ΚΑΡΒΕΛΙ δήμου Αλαγωνίας, 5-10-1841.

203.Κατάσταση Αριστείων.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΡΜΑΣ χαλκούν ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ σιδηρουν ΣΚΑΛΑ

207.Αιτηση για αριστείο του ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ από Σκάλα Μεσσηνίας ,προς το δήμαρχο ΔΕΡΡΩΝ Βασίλη Λινάρδο και περιγράφει σε ποιες μάχες πολέμησε, 26-9-1839.212.Ομοίως ως ανω ,αίτηση ΗΛΙΑ ΜΠΟΤΣΙΚΑ,3-10-1839

222. Ομοίως ως ανω, αίτηση ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΠΑΚΑΝΔΡΑΚΗ από Σκάλα Μεσσηνίας

223.ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ. Ονομαστικη κατάσταση α\α 1-44

1. ΗΛΙΑΣ ΜΠΟΤΣΙΚΑΣ ΤΖΑΦΕΡΕΜΙΝΙ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ

6. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΖΑΝΑΣ ΜΗΛΑΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΚΟΣ

7. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΕΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΙΜΙΖΑ, ΠΕΤΡΟΣ ΘΑΝΑΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ 18.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΔΕΔΟΥΣΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑ19.ΔΗΜΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ 20.ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΗΛΑ 21.ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΙΚΑΣ ΛΟΥΜΙ ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΕΚΚΑΣ ΣΙΜΙΖΑ 32. 33.ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ 42.ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΑΖΗΡΙ 228.Αίτηση για αριστείο του ΓΕΩΡΓΑΚΗ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ , προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ ετών 49, 25-7-1839 και περιγράφει σε ποιες μάχες πολέμησε.

229. Αίτηση για αριστειο του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΖΑΝΑ ετων 52 κατοίκου ΜΗΛΑ προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ ετών 49, 25-7-1839 και περιγράφει σε ποιες μάχες πολέμησε .230.Αιτηση αριστείων δημάρχου ΙΘΩΜΗΣ,16-7-1839.

231.Αιτηση δημάρχου ΙΘΩΜΗΣ Δ. ΜΠΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, προς τη διοίκηση Μεσσηνίας,13-7-1839 ,10 συνδημοτών του για περαιτέρω ενέργειες.232.Αιτηση του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ, γεν το 1789 προς το δήμαρχο Ι ΘΩΜΗΣ, ότι υπηρέτησε καθ΄ολην την διάρκεια του υπέρ ελευθερίας αγώνος 23-8-1839233.Αιτηση του ΠΑΝΑΓΙΏΤΟΥ ΝΤΟΚΟΥ , γεν το 1790, κατοίκου ΣΙΜΙΖΑ προς τον δήμαρχο ΙΘΩΜΗΣ ότι ήταν πενήνταρχος σ΄ολη την διάρκεια του αγώνα, 20\71839.

234. Αιτηση του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΕΚΟΠΟΥΛΟΥ , γεν το 1802 προς το δήμαρχο ΙΘΩΜΗΣ, ότι υπηρέτησε καθ΄ολην την διάρκειαν του υπέρ ελευθερίας αγώνος 20-7-1839, κατοίκου Σιμίζα.

235 . Αιτηση του ΜΗΤΡΟΥ ΘΑΝΑΣΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, γεν το 1793 προς το δήμαρχο ΙΘΩΜΗΣ, ότι υπηρέτησε καθ΄ολην την διάρκειαν του υπέρ ελευθερίας αγώνος 20-7-1839, κατοικος Μαυρομματίου.236. Αίτηση του ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ , γεν το 1795 προς το δήμαρχο ΙΘΩΜΗΣ, ότι υπηρέτησε καθ΄ολην την διάρκεια του υπέρ ελευθερίας αγώνος23-8-839, κατοικος Μαυρομματίου 237. Αίτηση του ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ,γεν το 1802 προς το Δήμαρχο ΙΘΩΜΗΣ, ότι υπηρέτησε καθ΄ολην την διάρκεια του υπέρ ελευθερίας αγώνος 18-7-1839, κάτοικος Μαυρομματίου

238.Ομοίως αίτηση ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ, γεν το 1794 κατοίκου ΣΙΜΙΖΑ, 18-7-1839 Φ220.ΑΠΟΦΑΣΗ 9-5-1844, ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΡΓΥΡΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΟΥ .ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΑΛΩΝΙΑ, ΑΜΜΟ, ΑΝΔΑΝΙΑ, ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ, ΑΡΙ, ΑΡΦΑΡΑ, ΕΥΑ, ΚΑΤΣΑΡΟΥ, ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ, ΟΙΧΑΛΙΑ, ΠΛΑΤΥ,ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑ,ΒΑΛΥΡΑ,ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ,ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ,ΘΟΥΡΙΑ,ΚΑΡΤΕΡΟΛΙ,ΚΑΤΣΑΡΟΥ,ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΙ,ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ,ΜΕΛΙΓΑΛΑ,ΜΕΛΠΕΙΑ,ΜΠΑΛΑ,ΣΙΑΜΟΥ,ΣΠΑΝΟΧΩΡΙ,ΣΚΑΛΑ,ΣΤΕΝΥΚΛΗΡΟΣ και ΦΙΛΙΑ.

6. αα 1-45,χωριά Μεσσηνίας ,Δυρράχι 22. Αναγνώστης Γεωργόπουλος ,Τζεφερεμίνι 43. Μιχάλης Βρετός Ιθώμηαα1-61 ,χωριά Μεσσηνίας ,Δυρράχι 20. Μιχάλης Σταματόπουλος (ιερέας), Τζεφερεμίνι 25. Γιαννάκης Σκλήρης, Μελιγαλά 26. Νικήτα Νιάρχο ,Μπάλα 27. Γεωργάκης Κλεφτόγιαννης, Ζερμπίσια 29. Κωνσταντης Μιχαλόπουλος Μαυρομμάτιαα1-61, χωριά Μεσσηνίας,Αναστάσοβα,Αρφαρά,Ασλάναγα,ΠολιανήΤσερνίτσα 41. Από Γαρδίκι, Παπακυριαζής.26. αα1-17,χωριά Μεσσηνίας ,Γκορτζόγλι,Ασλάγανα,Αρφαρά,Σίτζοβα,Μπούγα, Σίτσοβα,Πολιανή.28-28α. αα1-59, χωριά Μεσσηνίας52α. αα44-74. Από Κορώνη τα 30 ονόματα

55. αα1-56,χωριά Μεσσηνίας 35. Γεώργιος Ν. Σταθόπουλος Ιθώμ 36.Γεώργιος Π. Φερέτος Αμφεια 48.Παναγάκης Ν ικολακόπουλος,Ζευγολατιό72-73α-73β. αα 1-133 Χωριά Μεσσηνίας ,Καλαμάτα,Αλαγονία,Ανδανία,Οιχαλία ,Θουρία Εύα,Αριστομένη,Δήμος Παμίσου 37. Σταύρος Γεωργόπουλος ,δήμος Ιθώμης 38. Κωνσταντής Γεωργακόπουλος ,δήμος Ιθώμης 39. Αθανάσιος Κλεφτόγιαννης ,δήμος Ιθώμης 40. Μήτρος Θανασακόπουλος ,δήμος Ιθώμης 73α ,41. Αναγνώστης ,,,,,,,,,,,, ,δήμος Ιθώμης 42. Βασίλειος Κωνσταντόπουλος ,δήμος Ιθώμης 43. Χαράλαμπος Φλώρος ,δήμος Ιθώμης 44. Γεώργιος Ν. Σταθόπουλος ,δήμος Ιθώμης95.αα 1-55,χορήγηση αργυρού αριστείου από χωριά Σίτσοβα,Αναστάσοβα, Λαδά, Πολιανή κλπ. Από ΣΚΑΛΑ Μεσσηνίας Δημητριος Μπακάλης, από Ζευγολατιό Δημήτρης Μαράκας,από Σολάκι Δημ. Βασιλόπουλος και από ΑνΔανία Αντώνιος Μπότσος.99-99α. αα1-48, χωριά Μεσσηνίας ,Ανδανία, Θουρία, Οιχαλία, Αμφεια 31. Διαμαντής Νικολακόπουλος, Οιχαλία 32. Κων. Νικολακόπουλος ,Οιχαλία 49. Δημήτριος Τζεφερεμίνης ,Οιχαλία119-119α-119β. αα1-133, Χωριά Μεσσηνίας,Θουρία ,Αρις, Αμφεια61. Αθανάσιος Οικονομόπουλος ,Οιχαλία 62. Δημήτριος Καρδαράς,Οιχαλία 68. Καλόγερος Χριστόπουλος Δήμος Ιθώμης 69. Θόδωρος Δημητρακόπουλος

239. Ομοίως αίτηση ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, γεν το 1793 κατοίκου

ΣΙΜΙΖΑ, 29-7-1839 240. Ομοίως αίτηση ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ ΜΠΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, γεν το 1798 κατοίκου ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙΟΥ ,29-7-1839.241. . Ομοίως αίτηση ΚΑΛΑΜΠΟΚΗ ……, γεν το 1799 , κατοίκου ΜΠΕΤΣΙ * , 20-7-1839.* Το χωριό ΜΠΕΤΣΙ τώρα δεν υπάρχει. Ο παλιός μαθητής μου στο ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, καταγωγή από ΝΙΟΧΩΡΙ, κατόπιν πολλών οραμάτων έφτειαξε μόνος του το ναό του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ , ο οποίος εγκαινιάστηκε την 1-5-2003 και είναι ένα στολίδι της περιοχής που το φυσικό τοπίο και ο χώρος θα αποζημιώσει τον επισκέπτη.242. Προς την στρατιωτική γραμματεία της επικράτειας. Περί αριστείων.Αίτηση των δημοτών ΒΕΛΥΡΑΣ :

ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΥ ΤΖΩΡΤΖΗ, ΔΗΜΟΥ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΠΟΥΡΙΚΑ, ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΑΝ. ΚΟΡΜΑ, ΓΕΩΡΓΑΚΗ ΝΤΕΔΟΥΣΗ και ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΝΕΖΗ, δια του διοικητού Μεσσηνίας. Ο γραμματεύς

Γ. ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ

243. Αίτηση του δημάρχου ΒΕΛΥΡΑΣ προς τη διοίκηση Μεσσηνίας των 7 συνδημοτών του για έγκριση αριστείων ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ, 13\7\1839.

244.Αίτηση προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ του ΓΕΩΡΓΑΚΗ ΔΕΔΟΥΣΗ , γεν το 1790 κάτοικος ΧΡΥΣΟΒΑΣ, 10-7-1839.

245. Αίτηση προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ του ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΝΕΖΗ , γεν το 1780 κάτοικο ΛΟΥΜΙ, 11-7-1839.

246. Αίτηση προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ του Δ.ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, γεν το 1801 κάτοικος ΜΗΛΑ, 9 -7-1839.

247. Αίτηση προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ του Η.ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, γεν το 1792 κάτοικος ΜΗΛΑ ,9 -7-1839.

248. Αίτηση προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ του ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΥΡΙΚΑ, γεν το 1801 κάτοικος ΛΟΥΜΙ , 9 -7-1839.

249. Αίτηση προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΡΜΑ, γεν το 1795 κάτοικος ΛΟΥΜΙ , 10 -7-1839.

250. Αίτηση προς το δήμαρχο ΒΕΛΥΡΑΣ του ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΥ ΤΖΩΡΤΖΗ .Περιγράφει τις μάχες που πολέμησε.

262.Αίτηση του δημάρχου Ιθώμης προς τη διοίκηση Μεσσηνίας των συνδημοτών ΙΩΑΝΝΗ ΛΕΚΚΑ και ΠΑΝΑΓΙΏΤΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ , για περαιτέρω ενέργειες.

263.Αίτηση του ΙΩΑΝΝΗ ΛΕΚΚΑ, γεν.το 1780 προς το δήμαρχο Ιθώμης. Περιγράφει που πολέμησε στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα. ΣΙΜΙΖΑ, 14-8-1839.

264. Αίτηση του Π.ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ , γεν. το 1799 προς το δήμαρχο Ιθώμης.

Περιγράφει που πολέμησε στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα. ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ , 14-8-1839.

277.Αίτηση του ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ προς το δήμαρχο ΕΥΑΣ. Κάτοικος ΝΑΖΗΡΙΟΥ. ΝΑΖΗΡΙ 30-8-1839.

278. Αίτηση του ΠΑΝΑΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΚΟΥ προς το δήμαρχο ΕΥΑΣ Περί εθνοσήμου κάτοικος ΝΑΖΗΡΙΟΥ. ΝΑΖΗΡΙ 30-8-1839.

ΦΙΛΟΣ ΚΩΝ\ΝΟΣ ΑΠΟ ΜΕΛΠΕΙΑ ΓΑΚ ,ΥΠ. ΕΣ. ΦΑΚΕΛΟΣ 43 19-9-1824

ΗΤΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΠΡΟΕΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ. ΜΥΗΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ. ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΗΧΘΗ ΣΕ ΧΙΛΙΑΡΧΟ ΤΟ 1824. ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΕ ΤΡΙΠΟΛΗ, ΒΑΛΤΕΤΣΙ, ΑΡΓΟΣ ΚΑΙ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ ,ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΛΗ.

ΟΙ ΠΡΟΚΡΙΤΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΦΙΛΟ ΚΩΝ\ΝΟ ,ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΝΟΜΙΜΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΓΝΗΣΙΟΣ ΝΟΜΙΜΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΝΔΡΟΥΣΑΣ

ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΚΡΙΤΟΙ:

ΓΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΣ ΠΕΤΡΟΒΑΣ, ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ ΚΟΡΜΑΣ ΑΠΟ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΓΚΑΣ ΑΠΟ ΑΝΔΡΟΥΣΑ, ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΩΛΗΣ ΑΠΟ ΜΕΛΠΕΙΑ. ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΚΟΝΟΣ ΑΠΟ ΜΑΛΤΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ ΝΑΝΟΣ ΑΠΟ ΜΑΤΖΙΑΡΙ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΠΟΥΓΑ, ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΒΟΥΡΝΑΖΙ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ, ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΑΛΕΥΡΑΣ ΑΠΟ ΠΙΠΕΡΙΤΣΑ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟ ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΚΑΛΑΜΑΡΑ,

ΟΙ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ

ΑΝΤΡΟΥΤΣΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ ΑΠΟ ΜΗΛΑ, ΦΩΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΘΕΤΟ ΑΠΟ ΖΕΖΑ, ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ ΑΠΟ ΜΠΕΤΣΙ, ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΡΙΣΚΟΛΑΛΕΞΗΣ (ΜΠΡΙΣΚΟΛΑΣ) ΑΠΟ ΓΚΟΛΕΜΙ, ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΑΓΡΙΛΟΒΟΥΝΟ 

Φ115. ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

29. Παναγιώτης Κουτρουμπής, Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι, 31-32. Γ. Δ. Μπαλόπουλος 32,33, , Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι, 34-35. Μήτρος Θανασακόπουλος , Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι, 36. Παναγιώτης Κλεφτόγιαννης , Δήμος Ιθώμης,Ζερμπίσια, 40. Θοδωρής Πανουσόπουλος , Δήμος Ιθώμης, Σιμίζα ,42. Κων. Γεωργακόπουλος , Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι, 44. Αλέξης Κάτζαρης , Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι, 63. Θόδωρος Φερέτος, Δήμος Αμφειας ,Πολιάνή, 76. Παπαπαναγιωτόπουλος Αναγνώστης ,Ζαγάρενα,77. Νικόλαος Λεκόπουλος , Δήμος Ιθώμης, Σιμίζα,

78. Αδαμόπουλος Παναγιώτης, Δήμος Ιθώμης, Σιμίζα 79. Παναγιώτης Αδαμόπουλος , Δήμος Ιθώμης, Σιμίζα,86. Πανάγος Γεωργακόπουλος , Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι ,94. Αθαν. Π. Μπαλόπουλος , Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι, 98. Γεώργιος Παπαδόπυλος, Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι ,Αναστάσιος Κουτσούκος, Δήμος Ιθώμης, Μπέτσι, Αναστάσιος Μπούζας , Δήμος Ιθώμης, Μπέτσι.

Φ 127*Υπουργείο πολέμου 30-31\8 \1825Φύλλα 101-104

101.Ονομαστικός κατάλογος στρατιωτών του στρατηγού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΕΦΑΛΑ α\α 1-127

102. Ονομαστικός κατάλογος στρατιωτών (όνομα, επίθετο, πατρίς, μισθός και διάρκεια της δηλώσεως)

103.Δεύτερος ονομαστικός κατάλογος στρατευμένων υπό την οδηγία του στρατηγού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΕΦΑΛΑ (ονομα, επίθετο, πατρίς, εποχή ) α\α 1-101. Από το χωριό ΤΖΑΦΕΡΕΜΙΝΙ Α\Α 24-38. Ο ΛΥΡΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (παππούς μου) έχει α\α 29 και συμμετείχε από τις 10 Σεπτεμβρίου.

104. Λογαριασμοί σιτηρεσίου στρατιωτών .Ημέρες 64=14+50=28\6-31\8. Σύνολο δραχμές 3.697,36.

*Υπάρχει στη σελίδα 419 των Μεσσηνιακών του Α τόμου του 1968 του Μίμη Φερέτου.

Φ135. ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

108. Από Μαυρομμάτι Ιθώμης. Χρίστος Πετρόπουλος, Πανάγος Φράγκος, Αθανάσιος Φράγκος, Ηλίας Κλεφτόγιαννης και Μήτρος Αλεξόπουλος.,110. Ηλίας Μητρογιαννόπουλος ,Δημος Ιθώμης, Μήλα 167. Γεώργιος Δεδούσης ,Δημος Ιθώμης,Χρύσοβα,169. Παναγιώτης Ντόκος, Δήμος Ιθώμης, Σιμίζα 173. Αθαν. Δεδούσης ,Δημος Ιθώμης, Χρύσοβα,182. Αθαν. Φράγκος ,Δημος Ιθώμης, Μήλα, 470. Ανασ. Καζανάς ,Δημος Ιθώμης, Μήλα, 472. Γιώργης Καζανάς , Δημος Ιθώμης, Μήλα,473. Δημήτρης Τσουραπάς, Δημος Ιθώμης, Μήλα,475.Λάμπρος Τζώρτζης , Δημος Ιθώμης, Μήλα,477. Παναγιώτης Τζώρτζης , Δημος Ιθώμης, Μήλα,478. Χριστόφιλος Τζώρτζης , Δημος Ιθώμης, Μήλα,481. Δημήτριος Καζανάς , Δημος Ιθώμης, Μήλα,483. Δημήτριος Ανδρούτσος , Δημος Ιθώμης, Μήλα,485. Γεώργιος Κλεπτόγιαννης , Δήμος Ιθώμης,Ζερμπίσια,487. Κων. Κουβελάκης , Δήμος Ιθώμης, Μαυρομμάτι ,491.Θανάσης Ρούφος , Δημος Ιθώμης, Μήλα,0-60. Δημος Αριος,61-72 Ανδανία, 72-100 Εύα, 101-107 Ανδανία,118-147Θουρία,151 Ανδανία,373-386,498-514 Αλαγονία –Σίτσοβα 391,400-4

Φ135. ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

1.ΗΛΙΑΣ ΜΗΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ, 2.ΠΑΝΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ 3 .ΜΗΤΡΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ 4. ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΗΛΑ ΣΙΔΗΡΟΥΝ 5.ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΤΣΙΚΟΣ ΜΠΟΥΓΑ ΑΡΓΥΡΟΥΝ 6.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΛΕΠΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ ΣΙΔΗΡΟΥΝ 7.ΚΩΝ.ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ

Φ144 . ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

16. Αιτηση αριστείου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΛΥΚΟΥ του χωρίου ΤΖΑΦΕΡΕΜΙΝΙ δήμου Οιχαλίας 22-9-1841.

17. Περιγραφή στην αίτηση που πολέμησε . 19-9-1841.

18. Αιτηση αριστείου ΗΛΙΑ ΜΠΟΤΣΙΚΑ του χωρίου ΤΖΑΦΕΡΕΜΙΝΙ, ετών 45 , 22\9\1841.

19. Περιγραφή στην αίτηση, που πολέμησε. 30-8-1841

Φ169. ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

184.Στάθης Αναγνωστόπουλος, Χασάμπασα Θουρία, Μέλπεια ,Εύα ,Καλαμάτα

Φ170. ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

128.Κώστας Κανελλόπουλος Μαυρομματι Ιθώμης Ιωάννης Λέκκας, Σιμίζα Ιθώμης Ανδανία, Εύα, Αρις, Θουρία

Φ175. ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ

17.Κατάσταση ονομάτων αα 1-35. Παπατσώνης Παναγιώτης Ναζήρι Εύας Αναγνώστης Λυμπερόπουλος ή Χασαμπασιώτης ,Χασάμπασα Εύας

Φ207.ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΡΙΣΤΟΥΧΩΝ ΠΡΟΣ ΧΡΗΣΙΝ ΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΩΝ

7. αα1-32 ,χωριά Μεσσηνίας9. αα1-48, χωριά Μεσσηνίας 10. Αα 1-63, χωριά Μεσσηνίας, Αρφαρά ,Πολιανή, Μικρομάνη, Μπούγα 1Αλέξιος Κατζαρης ,Μαυρομμάτι 2Κων. Γεωργακόπουλος ,Μαυρομμάτι 3.Θόδωρος Πανουσόπουλος, Σιμίζα 4.Γεώργιος Μπαλόπουλος, Μαυρομμάτι 5.Μήτρος Θανασακόπουλος ,Μαυρομμάτι6. Παναγιώτης Κλεφτόγιαννης ,Ζερμπίσια 9.Παναγιώτης Κουτρουμπής, Ρεμματιά 18.Διονύσιος (παπάς) Αντωνίου,Μήλα 28.Αναστάσιος Κουτσούκος, Μπέτσι 29.Αθ. Π. Μπαλόπουλος ,Μαυρομμάτι 30.Ανασ. Μ πούζας, Μπέτσι 31.Γεώργιος Παπαδόπουλος, Μαυρομμάτι 54. Νικόλαος Λεκόπουλος ή Λέκας, Σιμίζα 55. Παναγίώτης Αδαμόπουλος, Σιμίζα 12. Χωριά Μεσσηνίας αα1-20 και 30-59 Πανάγος Ηλιόπουλος, Παναγιώτης Κορμάς και Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, από Κεφαλληνού Εύας, χαλκούν αριστείον Αναστάσης Ρέππας ,από Γλιάτα Πολίχνης, χαλκούν αριστείον Από το χωρίο Μελιγαλά έλαβαν σιδηρούν αριστείο οι :Αθανάσιος Σκλήρης Γιιαννάκης Σκλήρης Θοδωράκης Κυρκιλής Δημήτριος Δελιγιάννης και Παναγιώτης Δελιγιάννης.

 

Φ 218 ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΩΝ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑΙΝΑ (ΣΙΔΗΡΟΥΝ

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ και ΣΑΡΔΕΛΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

 

Φ220.ΑΠΟΦΑΣΗ 9-5-1844,ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΡΓΥΡΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΟΥ. ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ: ΑΛΩΝΙΑ, AΜΜΟ,

ΑΝΔΑΝΙΑ, ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ, ΑΡΙ, ΑΡΦΑΡΑ, ΕΥΑ, ΚΑΤΣΑΡΟΥ, ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ, ΟΙΧΑΛΙΑ, ΠΛΑΤΥ, ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑ, ΒΑΛΥΡΑ, ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ, ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ, ΘΟΥΡΙΑ, ΚΑΡΤΕΡΟΛΙ, ΚΑΤΣΑΡΟΥ, ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΙ, ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ, ΜΕΛΙΓΑΛΑ, ΜΕΛΠΕΙΑ, ΜΠΑΛΑ, ΣΙΑΜΟΥ, ΣΠΑΝΟΧΩΡΙ, ΣΚΑΛΑ, ΣΤΕΝΥΚΛΗΡΟΣ και ΦΙΛΙΑ

7. αα 1-45, χωριά Μεσσηνίας ,Δυρράχι 22. Αναγνώστης Γεωργόπουλος ,Τζεφερεμίνι 43. Μιχάλης Βρετός Ιθώμη αα1-61 ,χωριά Μεσσηνίας ,Δυρράχι 20. Μιχάλης Σταματόπουλος (ιερέας), Τζεφερεμίνι 25. Γιαννάκης Σκλήρης, Μελιγαλά 26. Νικήτα Νιάρχο ,Μπάλα 27. Γεωργάκης Κλεφτόγιαννης, Ζερμπίσια 29. Κωνσταντης Μιχαλόπουλος ,Μαυρομμάτιαα1-61, χωριά Μεσσηνίας,Αναστάσοβα,Αρφαρά,Ασλάναγα,ΠολιανήΤσερνίτσ 41. Από Γαρδίκι, Παπακυριαζής.26. αα1-17,χωριά Μεσσηνίας ,Γκορτζόγλι,Ασλάγανα,Αρφαρά,Σίτζοβα,Μπούγα, Σίτσοβα,Πολιανή.28-28α. αα1-59, χωριά Μεσσηνίας52α. αα44-74. Από Κορώνη τα 30 ονόματα55. αα1-56,χωριά Μεσσηνίας 35. Γεώργιος Ν. Σταθόπουλος Ιθώμη 36.Γεώργιος Π. Φερέτος Αμφεια 48.Παναγάκης Ν ικολακόπουλος,Ζευγολατιό72-73α-73β. αα 1-133 Χωριά Μεσσηνίας ,Καλαμάτα,Αλαγονία,Ανδανία,Οιχαλία ,Θουρία Εύα,Αριστομένη, Δήμος Παμίσου 37. Σταύρος Γεωργόπουλος ,δήμος Ιθώμης 38. Κωνσταντής Γεωργακόπουλος ,δήμος Ιθώμης 39. Αθανάσιος Κλεφτόγιαννης ,δήμος Ιθώμης 40. Μήτρος Θανασακόπουλος , δήμος Ιθώμης 73α ,41. Αναγνώστης ,,,,,,,,,,,, ,δήμος Ιθώμης 42. Βασίλειος Κωνσταντόπουλος ,δήμος Ιθώμης 43. Χαράλαμπος Φλώρος ,δήμος Ιθώμης 44. Γεώργιος Ν. Σταθόπουλος ,δήμος Ιθώμης95.αα 1-55,χορήγηση αργυρού αριστείου από χωριά Σίτσοβα, Αναστάσοβα, Λαδά, Πολιανή κλπ.

Από ΣΚΑΛΑ Μεσσηνίας Δημητριος Μπακάλης, από Ζευγολατιό Δημήτρης Μαράκας,από Σολάκι Δημ. Βασιλόπουλος και από Αν- Δανία Αντώνιος Μπότσος.99-99α. αα1-48, χωριά Μεσσηνίας ,Ανδανία, Θουρία, Οιχαλία, Αμφεια 31.

Διαμαντής Νικολακόπουλος, Οιχαλία 32

. Κων. Νικολακόπουλος ,Οιχαλία 49.

Δημήτριος Τζεφερεμίνης ,Οιχαλία119-119α-119β. αα1-133,

Χωριά Μεσσηνίας,Θουρία ,Αρις, Αμφεια61.

Αθανάσιος Οικονομόπουλος ,Οιχαλία62.

Δημητριος Καρδαράς,Οιχαλία 68.

Καλόγερος Χριστόπουλος Δήμος Ιθώμης69. Θόδωρος Δημητρακόπουλος70.

Αναγνώστης Λυμπερόπουλος 71. Ππαναγιώτης Παγώνης72.

Γιάννης Θεοδωρόπουλος73. Παναγιώτης Καλογερόπουλος 74.

Τάσος Παπαδήμος75.

Ιωάννης Π. Σταθόπουλος85.

Παν. Μπόβης ,Δήμος Οιχαλίας86.

Παν.Παπασαραντόπουλος87.

Νικόλαος Μπάκας88.

Ιωάννης Μπακόπουλος (ιερέας)89.

Παν. Πανόπουλος, δήμος Ιθώμης90. Αθαν.Παντζόπουλος91 .

Γεώργιος Παντζής92.

Αναγν. Ψ υχογιός99.

Χρίστος Κυριακόπουλος,Οιχαλία100.Δημήτριος Παπασαραντόπουλος, Οιχαλία

 

Φ227.ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ.ΝΑΖΗΡΙ,16-3-1843

111-112. Π. Κωνσταντόπουλος και Ηλίας Κωνσταντόπουλος από Εύα113-115. Λάμπρος, Γιώργος και Μήτρος Θεοδωρόπουλος από Βουρνάζι.116-117. Γεώργιος, Δήμος, Χρισόφιλος, Κωνσταντής και Πέτρος Αργυρόπουλος από Βουρνάζι.

Φ244 . ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΖΕΡΜΠΙΣΙΑ

1.ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 2.ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ 3.ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ή ΚΟΡΜΑΣ 4.ΣΤΡΑΤΙΚΗΣ ΣΚΡΕΠΕΤΟΣ. 5. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 6. ΖΩΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ή ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ

α\α. 40 ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΕΚΑΣ ΣΙΜΙΖΑ α\α. 44 ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ

 

ΓΕΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΦΥΛΛΟ 66, 16-8-1830. Ψήφισμα στον Ι. Καποδίστρια, από Βαλύρα Ν. Μαυροειδής

ΦΥΛΛΟ 58, 1-8-1831.Ψήφισμα πολιτών της επαρχίας Μικρομάνης στις 19-7-1831 .Από τη Βαλύρα υπογράφουν οι :Παπασαράντος Μ. ιερεύς Οικονόμος Παπαγιάννης Θαν. Μπόβης Β.Λιναρδόπουλος

Σ. Σαραντόπουλος Α.Ράγκος Ν.Μαυροειδής και Π.Σπηλιωτόπουλος

Από τη Μικρόμάνη υπογράφει ο Α. Τζεφερεμινέος .Ακολουθούν υπογραφές από άλλα 6 χωριά

ΦΥΛΛΟ 74, 26-9-1831. Ψήφισμα πολιτών της επαρχίας Ανδρούσης .

Υπογραφές από τα χωριά της περιοχής.

Από Σιμίζα,Λέκας-ΤσίροςΑπο Ζερμπίσια, Π. Κλεφτόγιαννης Από Μαυρομμάτι Α. Δημόπουλος Από Μπέτσι Γ.Κουτσούκος Από Γκολέμι Γ.Μπρισκόλας Από Βουρνάζι Θ Λαμπρόπουλος, Χριστόπυλος και από Ζέζα,Φ. Κωνσταντόπουλος, Α. Οικονομίδης και Α. Αργυρόγαμπρος.

Αναρτήθηκε από ΧΡ.ΠΑΠ

Αναγνωστόπουλος Παναγιώτης

Τσάμης Καρατάσος

Ασημάκης Φωτήλας

Αντώνιος Κριεζής

Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

Κόμης Ανιμπάλε Σανταρόζα

Λάμπρος Βέικος

Λυκούργος Λογοθέτης

Γρηγόριος Ε

Ανδρέας Ζαΐμης

Ιωάννης Κωλέττης

Εμμανουήλ Ξάνθος

Ανδρέας Μιαούλης

Αθανάσιος Διάκος

Γεώργιος Καραϊσκάκης

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Δημήτριος Πλαπούτας

Δημήτριος Υψηλάντης

Αλέξανδρος Υψηλάντης

Ιωάννης Μακρυγιάννης

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

Κωνσταντίνος Κανάρης

Μαντώ Μαυρογένους

Μάρκος Μπότσαρης

Νικηταράς τουρκοφάγος

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Πανουργιάς Δημήτριος

Ρήγας Φεραίος

Παπαφλέσσας

Γιάννης Δυοβουνιώτης

ΒΑΡΔΟΥΝΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Δημήτριος Μακρής

Λόρδος Βύρων

Ναστούλης Δαγκλής

Δημήτριος Παπανικολής

Αναγνωσταράς

Κάρολος Φαβιέρος

Παλαιών Πατρών Γερμανός

Κίτσος Τζαβέλας

 Εμμανουήλ Τομπάζης

Γεώργιος Σισίνης

Χρήστος Καψάλης

Εμμανουήλ Παπάς

Ιωάννης Καποδίστριας

Νικόλαος Σκουφάς

Αδαμάντιος Κοραής

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΠΑΝΟΣ

ΚΟΥΝΤΟΥΡΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΒΑΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α΄ ΠΑΥΛΟΒΙΤΣ

Το επίθετο Κολοκοτρώνης

Τα πλούτη του έθνους

Υπάρχουν όντως ευεργέτες;

Οταν κανένας θελήσει ν” αντιμετωπίσει το πρόβλημα για το ποιος μπορεί να θεωρείται, ποιος μπορεί επάξια να φέρει τον τιμητικό τίτλο του ευεργέτη, ιδιαίτερα του εθνικού ευεργέτη, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει ν” ακολουθήσει τη μέθοδο της ορίζουσας, δηλαδή του οργανοποιού κινήτρου της κίνησης, της εξέλιξης όλων των πλευρών της κοινωνικής ζωής με βάση τη διαλεκτική κάθε εποχής (με βάση το νόμο της αντίφασής της).

Αλλη ήταν η σημασία της ευεργεσίας και άλλη η έννοια του ευεργέτη στην αρχαιότητα και άλλο το σύγχρονο περιεχόμενό της.

Απαιτείται, λοιπόν, η μελέτη της δοσμένης ιστορικά κοινωνικής διάρθρωσης, της ιστορικής-κοινωνικής διάρθρωσης και της ιστορικής διάρθρωσης γενικά.

Η πιό πάνω αντιμετώπιση του προβλήματος θα μας αποδείξει ότι εθνικοί ευεργέτες δεν υπήρξαν ούτε στη δουλοκτητική αρχαιότητα, ούτε στο φεουδαλικό μεσαίωνα. Εμφανίζονται από τότε που ολοκληρώνεται η εθνογενετική εξέλιξη των λαών και εμφανίζεται η εθνική συνείδηση.

Κι αυτό είναι φαινόμενο των νεώτερων χρόνων, που σημαδεύονται με την εποχή του αποικιοκρατικού καπιταλισμού, δηλαδή από τότε που αποκτάει και η παγκόσμια ιστορία ενιαία ιστορική εξελικτική διαδικασία.
Είναι αυτονόητο ότι εθνικός ευεργέτης είναι εκείνος που ωφέλησε με το έργο της ζωής του, με τις πράξεις του, το έθνος του για να αναπτυχθεί παραπέρα, για να είναι ελεύθερο και ταυτόχρονα ικανό να προσφέρει, ως σύνολο, με τον πολιτισμό του, τις υπηρεσίες του για το καλό της ανθρωπότητας, για το καλό όλων των εθνών του κόσμου (ας μην ξεχνάμε ότι η φύση του καπιταλισμού είναι τέτοια, που επιβάλλει το αντίθετο: την καταπίεση έθνους από έθνος).

Το πρόβλημα είναι όμως αν τηρούνται τα αντικειμενικά κριτήρια: ποιος κρίνει, ποιος αποφασίζει και ποιος απονέμει αυτό τον τίτλο του εθνικού ευεργέτη;

Η ιστορική εμπειρία μας λέει ότι εδώ τα πράγματα περιπλέκονται τα μέγιστα, γιατί επιδρούν πολλές και διάφορες δυναμικές κοινωνικές σχέσεις.

Φυσικά, αν μια φορά ισχύει η παροιμία «πες μου με ποιον κάθεσαι για να σου πω ποιος είσαι» για τον καθένα μας, χίλιες φορές ισχύει περισσότερο για όσους αποκτούν τον τίτλο του εθνικού ευεργέτη.

Το ελληνικό έθνος ολοκληρώθηκε μέσα στη σκλαβιά Και ήταν το πιό καταπιεσμένο έθνος της βάρβαρης μεσαιωνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Κ. Μάρξ).

Στα χρόνια της εθνεγερσίας, αλλά και μετά από την ίδρυση του μικρού ελληνικού αστικού κράτους, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας συνεχίστηκε για πάνω από έναν αιώνα. Και συνεχίζεται (Κύπρος).

Σε όλο αυτό το διάστημα αντικειμενικά, εμφανίστηκαν πολλοί εθνικοί ευεργέτες.

Παρά το γεγονός ότι η διαλεκτική του ανερχόμενου καπιταλισμού γεννούσε την ιδεολογία της ατομικής επιτυχίας και κυρίως και πρωταρχικά το στόχο της συσσώρευσης πλούτου, υπήρξαν άνθρωποι, Ελληνες, που έδωσαν τα πάντα για το έθνος τους και όχι μονάχα γι” αυτό.

Ενας, ο μεγαλύτερος απ” αυτούς, ήταν ο Ρήγας ο Βελεστινλής. Εδωσε και την περιουσία του και το μεγάλο διαφωτιστικό έργο του, μα και τη ζωή του. Υπερίσχυσε η εθνική και όχι η ταξική συνείδησή του.

Αλλά και μετά εμφανίστηκαν και άλλοι που έδωσαν τα πάντα για το έθνος, για την προκοπή του, και άλλοι που δώρησαν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους για να αναπτυχθεί η Ελλάδα.

Αυτούς τους τελευταίους δεν τους ονόμασαν εθνικούς ευεργέτες, αφού η καπιταλιστική ιδεολογία, κυρίαρχη και στην ελληνική κοινωνία, θεωρεί το κέρδος τη μέγιστη των αξιών.

Ο Σολωμός, ο Κάλβος, όλοι οι μεγάλοι στοχαστές μας, όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες μας, αυτοί, «επισήμως», ποτέ δε θεωρήθηκαν εθνικοί ευεργέτες.

Γιατί;

Επειδή το τεράστιο σε πολιτισμικό πλούτο έργο τους δε μπορεί να μετρηθεί με παράδες.

Κι αν αυτά συνέβαιναν την εποχή που ο καπιταλισμός ακολουθούσε την ανιούσα πορεία, ας σκεφτούμε τι συμβαίνει σήμερα που βρίσκεται σε κατιούσα πορεία προς την αυτοκαταστροφή του!

Παρ” όλα αυτά και σε στιγμές παρακμής γεννιούνται εθνικοί ευεργέτες κι αυτό γιατί το έθνος έχει μέλλον, ενώ ο καπιταλισμός ήδη ιστορικά ξεπερνιέται.

ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ

ΖΑΠΠΑΣ. Ο Ευάγγελος Ζάππας, μαζί με τον εξάδελφό του Κωνσταντίνο τιμούνται ως εθνικοί ευεργέτες από το 1859, όταν ιδρύθηκαν τα «Νέα Ολύμπια», έκθεση γεωργική, τεχνική και βιομηχανική που ορίστηκε να πραγματοποιούνται ανά τετραετία (στο «Ζάππειο»).

Η τεράστια περιουσία τους δεν οφειλόταν μόνο στις επιχειρήσεις που διατηρούσαν στη Ρουμανία: «Το τουρκικόν κράτος ολίγους προ της παραχωρήσεως της Θεσσαλίας μήνας, επώλησε πάντα τα εκ της δημεύσεως προελθόντα τσιφλίκια εις Μεγάλους του Εθνους Ευεργέτας, οίτινες υπήρχε βεβαιότης ότι ήθελον τα κληροδοτήσει εις το έθνος των. Ούτω μεν άλλα (16) τσιφλίκια ηγόρασεν ο Ευάγγελος Ζάππας, άλλα (32) τσιφλίκια ηγόρασεν ο Στεφάνοβικ, άλλα ο Ζαρίφης και άλλα ο Χρηστάκης εφένδης Ζωγράφος. Σπουδαίως επέδρασεν εις τας αποφάσεις και τα βίαια μέτρα των ελληνικών κυβερνήσεων η ιδιότης αύτη των νέων αγοραστών των τσιφλικίων.» (Από το κλασικό «μανιφέστο» του Σοφοκλή Τριανταφυλλίδη «Οι κολλίγοι της Θεσσαλίας», πρώτη έκδοση 1906, επανέκδοση «Στοχαστής» 1974).
Ο εθνικός ευεργέτης Ευάγγελος Ζάππας πολέμησε στο πλευρό του Μάρκου Μπότσαρη το 1821. Αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πριν πεθάνει από ψυχική νόσο, χρηματοδότησε το Ζάππειο Μέγαρο - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 Σερ Μπάζιλ Ζαχάρωφ:

υπήρξε στις αρχές του αιώνα γνωστός έμπορος όπλων και μεγαλοτραπεζίτης, ο οποίος πουλούσε πολεμικό υλικό τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία.

Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, ο Ζαχάροφ έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Ελλάδας, όταν αποφάσισε να τεθεί αποκλειστικά στο πλευρό της (1910).

Δώρισε στο κράτος 2.500.000 δολάρια το 1912-1913 και άλλα 1.250.000 το 1916-1917. Ηδη το 1911 είχε προσφέρει στην ελληνική κυβέρνηση ένα παρισινό μέγαρο, όπου επρόκειτο να στεγαστεί αργότερα η ελληνική πρεσβεία.

ΖΩΓΡΑΦΟΣ.

Ο Χρηστάκης εφένδης Ζωγράφος συγκαταλέγεται στη χορεία των ευεργετών από την εποχή που προσέφερε την ομώνυμη βιβλιοθήκη.

Κανείς δεν θυμάται πια ότι πρόκειται για τον στυγνό τσιφλικά της Θεσσαλίας, αυτόν που πρωταγωνίστησε σε κάθε δίωξη των αγροτών κατά την περίοδο του Κιλελέρ.

Ο ίδιος πάντως στη μελέτη του «Το αγροτικό ζήτημα εν Θεσσαλία» δεν μασάει τα λόγια του: «Ο θεσσαλικός χωρικός [,,,] συνδέων και συγχέων την ιδέαν της οθωμανικής κυριαρχίας προς την της ιδιοκτησίας, ενόμιζεν ότι καταλυομένης της μεν, έδει και η ετέρα να καταρρεύση συγχρόνως.

Οθεν, ευθύς μετά την προσάρτησιν της Θεσσαλίας και Αρτης, οι καλλιεργηταί διεξεδίκησαν την ιδιοκτησίαν της γης.

Επεμβάσης όμως της Πολιτείας προς φρούρησιν νομίμως κεκτημένων δικαιωμάτων, μετά είδαν ματαιωμένας τας προσδοκίας των.»

ΚΟΝΔΥΛΗΣ.

Από μία αναφορά του Γεωργίου Ράλλη στη Βουλή του 1934 πληροφορούμαστε ότι ο Ευάγγελος Κονδύλης δεν ήθελε να αφήσει στην Ελλάδα την περιουσία του, βλέποντας την κακή τύχη που περίμενε το κληροδότημα του Κωνσταντίνου Ζάππα.

Μάλιστα είχε επιλέξει ως λύση να δωρίσει την περιουσία του στην Αλβανία.

Εκνευρισμένος, ο τότε πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης είχε προσπαθήσει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Υποθέτω ότι κακοί σύμβουλοι ενέβαλον εις τον αείμνηστον εκείνον δωρητήν Κονδύλην την ιδέαν να αφήση την περιουσίαν του εις άλλον κράτος.

Ευτυχώς όμως τα γενναία αισθήματα αυτού τον ήγαγον την τελευταίαν στιγμήν να αφήση την περιουσίαν του εις ένα ελληνικόν ίδρυμα.»

ΜΠΕΝΑΚΗΣ.

Ο Εμμανουήλ Μπενάκης, ο σημαντικότερος ίσως από τους οικονομικά ισχυρούς υποστηρικτές του Ελευθερίου Βενιζέλου, άφησε πλήθος δωρεών (νοσοκομεία, περίθαλψη προσφύγων, εκπαιδευτικά ιδρύματα, βιβλιοθήκη, μουσείο). Δεν γλίτωσε όμως τη χαρακτηριστική βολή του ιστορικού Γιάννη Κορδάτου που τον κατατάσσει στο «σωρό» των ευεργετών: «Δυστυχισμένοι Αρβανίτες της Αττικής, πού να ξέρετε πως τα έργα και οι δωρεές του Συγγρού, το πιο πολύ είναι ιδρώτας και αίμα δικό σας.

Κακόμοιροι αγρότες που σας μαθαίνουν στα σχολεία ένα σωρό παραμύθια για τους «μεγάλους ευεργέτες του Εθνους», πού να ξέρετε πως οι Τοσίτσηδες, οι Ζαππαίοι, οι Μπενάκηδες, οι Αβέρωφ, οι Ζωγράφηδες, οι Βαλλιάνοι, οι Μαρασλήδες και τράβα κορδέλα, ήταν σκληροί εκμεταλλευτές των αγροτών και εργατών της Αιγύπτου, Τουρκίας, Ρουμανίας, Ρωσίας…» («Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας», τ. 4, έκδ. 20ός Αιώνας, Αθήνα 1958, σ. 445).

ΜΠΟΔΟΣΑΚΗΣ.

Προτού κατορθώσει να αναλάβει το μονοπώλιο της πυρίτιδας και του τηλεφωνικού δικτύου στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης-Αθανασιάδης έπρεπε να αποδείξει ότι προτιμά το ελληνικό από το τουρκικό κράτος.

Κι αυτό, επειδή έως το 1910 ήταν προμηθευτής του τουρκικού στρατού.

Προκειμένου να πείσει για τις προθέσεις του, χρειάστηκε να δώσει 7 εκατομμύρια φράγκα για την αγορά ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στην Κωνσταντινούπολη και να το προσφέρει στην κυβέρνηση.

Οπως είναι γνωστό, στη συνέχεια χρηματοδότησε ολόκληρη σειρά παραστρατιωτικών οργανώσεων κατά τη δεκαετία του ’20.

ΣΤΑΥΡΟΥ.

Δεν εφείσθη πράξεων φιλανθρωπικού χαρακτήρα ο ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας Γεώργιος Σταύρου, ιδιαίτερα προς την πόλη των Αθηνών, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου.

Τα ελληνικά χαρτονομίσματα απεικόνιζαν τη μορφή του για πολλά χρόνια.

Αρχίζοντας τη σταδιοδρομία του ως ταμίας του Αλή Πασά, ο Γεώργιος Σταύρου υπήρξε ιδρυτής και πρώτος διοικητής της πρώτης σύγχρονης ελληνικής τράπεζας, η οποία ήταν «μια επιχείρηση πραγματοποιημένη από την γαλλική πολιτική, όπου όμως ο βασιλικός οίκος των Βίτσελμπαχ έχει ένα σημαντικό μερίδιο.» (Κ. Μοσκώφ).

ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ.

Ο Στέφανος Σκουλούδης υπήρξε τραπεζίτης και πολιτικός. Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, για ένα διάστημα υπήρξε μαζί με τον Ανδρέα Συγγρό υπεύθυνος της Τράπεζας Κωνσταντινουπόλεως.

Αργότερα έγινε βουλευτής Σύρου, υπουργός και πρωθυπουργός.

Το 1918 κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία.

Στη διαθήκη του δώριζε τη συλλογή πινάκων του στην Εθνική Πινακοθήκη.

Ομογένεια 

Η ελληνική ψυχή ανά τους αιώνες μεγαλούργησε επιδεικνύοντας δείγματα μεγαλοψυχίας, γενναιοδωρίας, υπερβάσεως του «εγώ», αλτρουισμού και αυτοθυσίας.

Αυτές οι υψηλές αξίες και τα ιδανικά του Έλληνα νοηματοδοτούν την ύπαρξή του, συνυφαίνονται στενά με την ταυτότητά του και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής του κληρονομιάς.

Τα παραπάνω στοιχεία τα αναγνωρίζουμε στην προσωπικότητα των μεγάλων Ελλήνων ευεργετών, οι οποίοι δεν παρέλειψαν να διαθέσουν μεγάλα χρηματικά ποσά για τη δημιουργία κοινωφελών έργων, δείχνοντας έμπρακτα την έντονη φιλοπατρία και την ευγνωμοσύνη τους στον Έλληνα – συνάνθρωπο – συμπατριώτη.

Αρκετά από τα έργα αυτά ακόμη και σήμερα δεσπόζουν στον Ελληνικό χώρο αγέρωχα και ευθυτενή, μεταλαμπαδεύοντας τον ψυχικό πλούτο των Ελλήνων ευεργετών, τα ευγενή συναισθήματα αυτών για την ανθρώπινη ψυχή και την αμέριστη αγάπη και γενναιοδωρία τους προς τον Ελληνικό πολιτισμό.

Η άνοιξη της φύσης και η άνοιξη για την ελευθερία των Ελλήνων.

Από τα πρώτα, προεπαναστατικά επεισόδια στη Χελωνοσπηλιά και τη Φροξυλιά της Κατσάνας (περιοχή της Κλειτορίας Καλαβρύτων), στις 16 Μαρτίου 1821, μέχρι την ύψωση του Ιερού Λαβάρου του Αγώνα και την ορκωμοσία των αγωνιστών, από τον Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, την απελευθέρωση των Καλαβρύτων στις 21 Μαρτίου 1821 -της πρώτης πόλης στην Ελλάδα που απελευθερώθηκε, μετά από μάχη-, των Πατρών στις 22 Μαρτίου, της Καλαμάτας, στις 23 και στη συνέχεια και άλλων πόλεων, χωριών και περιοχών στο Μοριά, τη Ρούμελη και τα νησιά, η φλόγα της επανάστασης για την απελευθέρωση από την μακραίωνη υποδούλωση των Τούρκων, επεκτείνεται, γιγαντώνεται, θεριεύει και δημιουργεί, αναγεννά, τη νέα, ελεύθερη, πατρίδα.

Είναι χαρακτηριστικές, οι αναφορές του αγωνιστή του ’21, γραμματέα του Δημητρίου Υψηλάντη, δημοσιογράφου, εκδότη της εφημερίδας «Αιών» και ιστορικού Ιωάννη Φιλήμονος (1798 – 1874) που γράφει, ότι, «τα Καλάβρυτα, πιστή ηχώ του κηρύγματος του Υψηλάντη δίνουν το σύνθημα» και «από την «Αίτνα» των Καλαβρύτων, κατέβαινε στις πεδιάδες, ως ποταμός λάβας, η επανάσταση».

Και, πράγματι, η είδηση για την επίθεση των αγωνιστών στην πόλη των Καλαβρύτων και την απελευθέρωσή της, στις 21 Μαρτίου 1821, λειτούργησε ως καταλύτης και για τις άλλες οργανωμένες επαναστατικές ενέργειες που ακολούθησαν.

Ήταν το «ποδαρικό», ο «καλός σεφτές» του μεγάλου Αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας, μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιά.

Στο Δήμο Καλαβρύτων (και σε όλο τον Οικουμενικό Ελληνισμό), κάθε Μάρτιο, θυμόμαστε, τιμούμε, αποτίουμε σεβασμό στη μνήμη των αγωνιστών, πρωτεργατών της επανάστασης, διδασκόμαστε και εμπνεόμαστε από τα μηνύματα, εκείνης, της μοναδικής, συγκλονιστικής, λυτρωτικής εξέγερσης.

Διοργανώνουμε εκδηλώσεις, για τα πρώτα προεπαναστατικά επεισόδια και την απελευθέρωση των Καλαβρύτων, που κορυφώνονται με τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου του 1821, στις 25 του κάθε Μάρτη, στο Πανελλήνιο Ηρώο Αγωνιστών και στο ιστορικό μοναστήρι Αγίας Λαύρας.

Στις εκδηλώσεις μας αυτές, που κατακλύζονται, από πλήθος κόσμου και ιδίως νέων παιδιών, εξέχουσα θέση κατέχουν οι γλαφυρές και διδακτικές αναπαραστάσεις της ορκωμοσίας των αγωνιστών του ’21, στην Αγία Λαύρα και των προεπαναστατικών γεγονότων της Χελωνοσπηλιάς.

Ανάλογες εκδηλώσεις διοργανώνονται κάθε χρόνο, σε όλη την Ελλάδα και στον απανταχού της γης, Απόδημο Ελληνισμό, σε όλο τον κόσμο, ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς που αγωνίσθηκαν, θυσιάστηκαν και μας χάρισαν την ελευθερία μας αλλά και για τον παιδευτικό και διδακτικό χαρακτήρα τους, να προβληματιζόμαστε και να εμπνεόμαστε από τα κλέη, τα κατορθώματα, τους αγώνες και τις αξίες των αγωνιστών του ’21.

Αξίες και αρχές, που αναδεικνύουν, πρωτίστως, την καθοριστική σημασία της ομόνοιας και της ενότητας, όλων των Ελλήνων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και των ομογενών μας, σ’ όλη, την Οικουμένη, γιατί μόνο με πανεθνική ομοψυχία, σύμπνοια και αλληλεγγύη, θα καταφέρουμε να βγούμε νικητές και στο σημερινό δύσκολο αγώνα που δίνει η πατρίδα μας και που όλοι οι Έλληνες, πρέπει να συμβάλλουμε και να δώσουμε το προσωπικό, εθνικό και πατριωτικό μας παρόν.

Η έναρξη της επανάστασης των Ελλήνων, από τα Καλάβρυτα, αλλά και η επανάσταση, αυτή καθεαυτή, στο σύνολό της, δεν είναι, παρά, η τελευταία μεγάλη φάση της ακατάπαυστης και ακατάβλητης αντίστασης του ελληνικού λαού, ενός ανελέητου πολέμου, που αρχίζει από τα πρώτα, κιόλας, χρόνια της σκλαβιάς.

Οι παντοειδείς αυθαιρεσίες, μιας άδικης και τυραννικής εξουσίας, με τις απαγορεύσεις, τις βαριές φορολογίες και αγγαρείες, τις καταδιώξεις, τις κακοποιήσεις, τις φυλακίσεις και εκτελέσεις, η προσβολή των αυστηρών αντιλήψεων ηθικής των ραγιάδων με την αρπαγή και το κλείσιμο των παιδιών τους στα χαρέμια ή με άλλες ακολασίες και οι δευτερεύουσες άλλες αιτίες καταπίεζαν, στον υπέρτατο βαθμό, τα ένστικτα της αυτοσυνήρησης και της ελεύθερης έκφρασης, καθώς και το αίσθημα της τιμής των Ελλήνων.

Όλα αυτά τα δεινά, δημιουργούσαν μία αφόρητη κατάσταση τρομοκρατίας, γέμιζαν με αγωνία την ζωή τους, τους απέλπιζαν και τους έσπρωχναν προς την εξέγερση.

Ορθά λοιπόν, καθόριζε, ένας μπέης της περιοχής –όπως αναφέρει ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του- τον χαρακτήρα της ανταρσίας των ραγιάδων από την αρχή κιόλας του 1821 και προέβλεπε την επιτυχία της: «Πασάδες και μπέηδες, θα χαθούμε, θα χαθούμε… Ότι, ετούτος ο πόλεμος, δεν είναι, μήτε, με το Μόσκοβο, μήτε, με τον Εγγλέζο, μήτε, με τον Φραντζέζο. Αδικήσαμεν τον ραγιά, έλεγε, και από πλούτη και από τιμή και τον αφανίσαμε και μαύρισαν τα μάτια του και μας σήκωσε ντουφέκι… Και η αρχή είναι τούτη, οπού θα χαθεί το βασίλειόν μας…» (Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη σ. 24-25).

Τα δεινοπαθήματα λοιπόν των Ελλήνων, επί τουρκοκρατίας, μαζί με την επίδραση των λαϊκών πνευματικών θησαυρών, των παραδόσεων (τόσο της λαϊκής παράδοσης όσο και της λόγιας), των θρύλων, των ιστορικών τραγουδιών και των διαφόρων προφητειών που αναφέρονταν στην ιστορία και στη μελλοντική του αποκατάσταση, αποτελούσαν μόνιμη ιστορική δύναμη και ασκούσαν, μέσα στην ψυχή τους, συνεχείς επιδράσεις, για τη δημιουργία, μιας νέας, ελεύθερης και καλύτερης ζωής.

Αυτοί οι παράγοντες καθώς και η απελπισία από την πολύχρονη και συνεχή καταπίεση, αποτέλεσαν το ψυχολογικό ελατήριο, που έσπρωχνε τους Έλληνες στον πόθο για την ελευθερία, που τους αφύπνιζε εθνικά και κοινωνικά.

Την εθνική αφύπνιση των Ελλήνων μάλιστα υποβοήθησε πάρα πολύ και η οικονομική άνοδος, κυρίως των εμπόρων και των ναυτικών, τόσο στη σκλαβωμένη Ελλάδα όσο και περισσότερο στο εξωτερικό, των Ελλήνων της Διασποράς, των ομογενών, των Ελλήνων της Εσπερίας, των Απόδημων Ελλήνων, συγκροτουμένης έτσι, στη διάρκεια των χρόνων, μιας ισχυρής τάξης, τα μέλη της οποίας εκτός από πλούτο και νέες αντιλήψεις ζωής που μεταφέρουν στην Πατρίδα, γίνονται και οι κύριοι φορείς του επαναστατικού πνεύματος κατά των Τούρκων, οι θερμοί και δραστήριοι κήρυκες που αφυπνίζουν το Ελληνικό Έθνος και οργανώνουν την πανελλήνια εξέγερση.

Η «αφύπνιση της σκλαβωμένης πατρίδας», ένας, σκλαβωμένος, για αιώνες λαός, για να επαναστατήσει, χρειάζεται φωτισμό και στην περίπτωση των υπόδουλων Ελλήνων, αυτό το ρόλο, τον έχουν, οι διανοούμενοι, οι λόγιοι, αλλά και οι Απόδημοι Έλληνες, οι πάροικοι στις πόλεις και στις χώρες του εξωτερικού, που με την πέννα τους, το λόγο τους, αλλά και την οικονομική τους υποστήριξη, προετοίμασαν τον Αγώνα και καθοδήγησαν την Παλιγγενεσία.

Το «δουλωμένο γένος» σημάδεψε τις ψυχές και το φρόνημα πολλών γενεών Ελλήνων επί τέσσερις αιώνες.

Στιγμή τη στιγμή, ημέρα την ημέρα, χρόνο το χρόνο, αιώνα τον αιώνα.

Είναι μισή χιλιετία που αναδίνεται τόσος σπαραγμός και τόσος καημός από το δουλωμένο γένος.

Είναι ο ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης, σ’ όλη της την έκταση, σ’ όλη την Οικουμένη.

Ώσπου έφτασε η στιγμή, που έπαυσαν οι Έλληνες να διηγούνται τα βάσανά τους, κλαίγοντας. Και εξεγέρθηκαν, πήραν τα όπλα, επαναστάτησαν.

Είναι αδιαμφισβήτητο επίσης, ότι, η Ορθοδοξία και η Γλώσσα απετέλεσαν τα ισχυρά ερείσματα του Ελληνισμού, καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και συνέβαλαν καθοριστικά στην εθνική μας αφύπνιση.

Η αφύπνιση αυτή εκφράστηκε, με πάμπολλες επαναστατικές εξεγέρσεις, τις οποίες, σχεδόν πάντοτε, πλήρωναν, με ποτάμια αίματος.

Όμως, τα παθήματα των υπόδουλων Ελλήνων, είχαν και αγαθά αποτελέσματα.

Κράτησαν ακονισμένη τη μαχητικότητά τους, δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στην Οθωμανική αυτοκρατορία, συντήρησαν το εθνικό φρόνημα και διατήρησαν ζωντανή, στους ξένους λαούς, τη μνήμη του Ελληνισμού, αναγκάζοντας και τους ηγεμόνες τους, να λογαριάζουν την ύπαρξή του.

Είναι γνωστό ότι, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες, για να αποφεύγουν τις Τουρκικές θηριωδίες, ακολούθησαν το δρόμο της ξενιτιάς, μεταφέροντας το Ελληνικό Πνεύμα και την Ελληνική Παιδεία σ’ όλον τον κόσμο, δημιουργώντας τις Ελληνικές Κοινότητες της Διασποράς.

Οι κοινότητες αυτές, αποτέλεσαν εστίες συσπείρωσης και εθνικής αυτογνωσίας, Βιέννη, Παρίσι, Βουκουρέστι, Ιάσιο, Οδησσός, Βουδαπέστη, Τεργέστη, Κωνσταντινούπολη, Βενετία, είναι, μερικά, από τα κέντρα του παροικιακού Ελληνισμού, στα οποία καλλιεργήθηκε ο πολυδύναμος Πόθος του δουλεύοντος Γένους, να διεκδικήσει και να καταλάβει θέση, μεταξύ των Πολιτισμένων Εθνών της Ευρώπης.

Από πολύ νωρίς οι Έλληνες της Διασποράς συναισθάνθηκαν ότι, η απελευθέρωση της Πατρίδας τους, δεν ήταν υπόθεση, μόνο, των ομοεθνών τους, που ζούσαν υπό τον Τουρκικό ζυγό, αλλά και δική τους ευθύνη και καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η συμβολή τους υπήρξε σημαντική και πολύπλευρη, οι αλλεπάλληλες και διαρκείς εκδόσεις της αρχαιοελληνικής γραμματείας, έπαιζαν σοβαρό ρόλο στην αυτοσυνείδηση και αυτογνωσία της μακράς, ανά τους αιώνες, διαδρομής του ελληνισμού και της ευθύνης για την αναγέννησή του.

Στις Ελληνικές κοινότητες, τις παροικίες του εξωτερικού, καλλιεργήθηκε και διαδόθηκε η ιδέα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Στη Ρωσία ιδιαίτερα, όλος εκείνος ο απλός ελληνικός λαός, οι ανώτεροι και ανώτατοι Έλληνες, υπάλληλοι, διπλωμάτες, πρέσβεις, υπουργοί, στρατιωτικοί, λόγιοι, μοναχοί, Μητροπολίτες, έμποροι και μεγαλέμποροι, όλοι οι, πρωτεύοντες στις εκδηλώσεις της Ρωσικής ζωής, Έλληνες, πλούτιζαν, την καθημερινή, λόγια και επιστημονική γλώσσα των Ρώσων, με ελληνικές λέξεις.

Έτσι εμβολιάζουν το ρωσικό λαό, με τα νάματα της Ελληνικής σκέψης και του Ελληνικού πολιτισμού.

Οι Έλληνες των παροικιών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, κρατούσαν άσβεστα τα ελληνικά ήθη κι έθιμα – τέχνες, πολιτισμό, νόμους, δημοκρατία, όλα ελληνικά, σ’ αυτό συνετέλεσε το πλήθος των ελληνικών σχολείων και των εκκλησιών, που είχαν ιδρυθεί σ’ όλες τις πόλεις που ζούσαν Έλληνες.

Αξίζει να τονίσουμε, με συγκίνηση, την ιδιαίτερη προσφορά της Οδησσού (Ακρόπολη της Ανατολής), η οποία, ήταν η πλέον ακμάζουσα ελληνική πόλη, των 2.500 Ελλήνων κατοίκων και 650 Ρώσων το 1794.

Το εμπόριο της Οδησσού, ήταν στα χέρια των Ελλήνων και οι μεγαλύτεροι εμπορικοί οίκοι, ανήκαν σ’ αυτούς.

Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι, ο Ελληνισμός της Οδησσού και κυρίως οι έμποροι, γίνονται μεγιστάνες του μικροπλούτου και βοηθούν, τη σκλαβωμένη πατρίδα, παντοιοτρόπως.

Στέλνουν πολεμοφόδια και χρήματα για τον αγώνα του 1821, πληρώνουν για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων, κτίζουν σχολεία και εκκλησίες, δαπανούν για φτωχοκομεία και νοσοκομεία, χρηματοδοτούν τη Φιλική Εταιρεία, γίνονται εθνικοί ευεργέτες (Βαρβάκης – Ριζάρης, Υψηλάντηδες, Ζωσιμάδες, Καπλάνης κ.ά.). Στην Οδησσό, από Έλληνες πάροικους, ιδρύθηκε και η Φιλική Εταιρεία.

Η Επανάσταση του ’21, δεν ήταν ένα γεγονός που αιφνιδίασε, αλλά, αποτέλεσμα, μακράς κυοφορίας, των υποδούλων, ότι, είχαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι.

Η συνειδητοποίηση αυτή, έγινε πιο συγκεκριμένη τα τελευταία προεπαναστατικά χρόνια και οφείλεται εξ’ ολοκλήρου στον Ελληνισμό της Διασποράς.

Οι Έλληνες, εντός και εκτός, άρχισαν να διανοούνται και να προετοιμάζουν μια νέα, ανεξάρτητη, πατρίδα.

Η εθνεγερτική αυτή διαδικασία, στηρίχτηκε στην αρχαιογνωσία και την ορθόδοξη παράδοση.

Οι Έλληνες πραματευτάδες της διασποράς, διέσωσαν ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής μας παράδοσης, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, με το να στηρίζουν κάθε εκδοτική πρωτοβουλία, που ήταν ωφέλιμη για το γένος.

Χωρίς τη δική τους συμβολή, ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής μας κληρονομιάς, θα είχε χαθεί, δεν θα είχε εκδοθεί και δεν θα επηρέαζε την ωρίμανση της ελληνικής συνείδησης και τον αγώνα, προς την ελευθερία.

Ο Ελληνισμός της Διασποράς, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του Ελληνισμού, στη διαχρονική του πορεία.

Είναι μια νοητή προέκταση του Ελληνισμού, πολύ πέρα, από τα οριοθετημένα γεωγραφικά σύνορα του κράτους της Ελλάδας.

Σε λίγες ημέρες, στις 25 Μαρτίου 2017 αλλά και όλο, σχεδόν, το μήνα Μάρτιο, γιορτάζουμε την εθνική μας παλιγγενεσία και αποτίουμε φόρο τιμής σ’ όλους τους αγωνιστές του ’21, επώνυμους και ανώνυμους, σε στεριά και θάλασσα. Στεκόμαστε όμως, με σεβασμό, για την προσφορά και συμμετοχή των αδελφών, Ελλήνων της Διασποράς, στο μεγάλο ξεσηκωμό του γένους των Ελλήνων.

Υποκλινόμαστε στην καθοριστική και πολύτιμη εθνεγερτική δύναμη, ενίσχυση και στήριξη του Μεγάλου Αγώνα του Έθνους, από τους, όπου γης, Απόδημους Έλληνες.

Αυτούς – τους Έλληνες της Διασποράς – που αποτελούν, την «Ελλάδα του Εξωτερικού» ή όπως, χαρακτηριστικά, έλεγε ο αείμνηστος Λεωνίδας Λειβαδάς, εκδότης της εφημερίδας «ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΗΜΩΝ», τη «Μεγάλη Ελλάδα της Ελλάδος».

Πολύ περισσότερο, που τα Καλάβρυτα και οι Καλαβρυτινοί, έχουν μεγάλο μερίδιο στη Διασπορά και στον Απόδημο Ελληνισμό, με τους απανταχού της γης Καλαβρυτινούς, που είναι οργανωμένοι στους κατά τόπους πατριωτικούς και ενθικοτοπικούς συλλόγους, σε κάθε χώρα και πόλη του εξωτερικού και όλοι μαζί στην Παγκόσμια Ένωση των Καλαβρυτινών (Π.Ε.ΚΑ).

Ως μια ένδειξη τιμής στον αγώνα των Ελλήνων της Διασποράς, σε κάθε ιστορική περίοδο, για την ελευθερία, την πρόοδο, την ευημερία και την ανάπτυξη της πατρίδας μας, εφέτος, μαζί με το σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Αμβρόσιο, θα παραβρεθούμε και θα συμμετάσχουμε στις εκδηλώσεις που διοργανώνει ο Σύλλογος Καλαβρυτινών του Σικάγο, για την Εθνική Επέτειο της 25 Μαρτίου 1821.

Από τα ιστορικά και μαρτυρικά Καλάβρυτα, στέλνουμε τους αδελφικούς, πατριωτικούς μας χαιρετισμούς, σ’ όλους τους απόδημους συμπατριώτες μας, τους ευχόμαστε, προσωπική και οικογενειακή υγεία, ευτυχία και κάθε προκοπή και αναφωνούμε:

Τιμή και δόξα στους γνωστούς και άγνωστους αγωνιστές που μας χάρισαν την ελευθερία μας.

Τιμή και δόξα, στους Έλληνες της Διασποράς, για την καθοριστική συμβολή τους στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 και στην Εθνική μας αφύπνιση αλλά και για τη συνεχή και αδιάλειπτη στήριξη που προσφέρουν στην πατρίδα μας.

*Ο Γεώργιος Α. Λαζουράς είναι δήμαρχος Καλαβρύτων. E-mail: lazourasg@gmail.com

Οι βλάχοι ευεργέτες 

Προκαλεί κατάπληξη σε όσους θα προσπαθήσουν να ερευνήσουν τους μεγάλους ευεργέτες και δωρητές του Γένους μας: Θα διαπιστώσει πως όλοι σχεδόν οι Μεγάλοι Ευεργέτες είναι Βλάχοι.

Και αυτή η κατάπληξη είναι που οδήγησε τον (Βλάχο) δημοσιογράφο Νικόλαο Μέρτζο να τονίσει: «Βλάχοι όλοι περίπου οι Μεγάλοι Εθνικοί ευεργέτες πλην του Συγγρού».

Γι αυτό και επιχείρησα να καταγράψω τους μεγαλύτερους Δωρητές του Έθνους και τα πιο σημαντικά μνημεία που έγιναν με τα χρήματα τους.

Επίσης έχω καταγράψει και τους σημαντικότερους Βλάχους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821, έναν άλλο τομέα όπου οι μεγάλοι πρωταγωνιστές επίσης ήταν Βλάχοι.

Κλείνοντας την εισαγωγή αυτή, και απλά για να δείξω το μέγεθος της φιλοπατρίας των βλαχόφωνων Ελλήνων αναφέρω τα παρακάτω περιστατικά: Στους δωρητές του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρεται και το όνομα ενός πάμφτωχου Μετσοβίτη ονόματι Όκας, ο οποίος βρέθηκε νεκρός από το κρύο ένα χειμωνιάτικο βράδυ, και που στο χέρι του κράταγε το πουγγί του με το μοναδικό του τάλιρο μέσα, και ένα σημείωμα που έγραφε: «για τον έρανο του Πανεπιστημίου».

Το τάλιρο αυτό όμως, μαζί με τις εικοσιοκτώ δραχμές ενός άλλου πολύ φτωχού Μετσοβίτη ονόματι Φαφαλά, συγκίνησαν και ευαισθητοποίησαν τόσο πολύ την Αθηναϊκή κοινωνία ώστε να πολλαπλασιαστούν οι δωρεές και να πετύχει ο έρανος για αυτόν τον ιερό σκοπό.
Ή την περίπτωση του Ι. Μπάγκα από την Κορυτσά, ο οποίος με πολλές στερήσεις έγινε πλούσιος στην Ρουμανία και σε μεγάλη ηλικία αποφάσισε να μείνει στην Αθήνα.

Αφού δώρισε όλη την περιουσία του στο Ελληνικό κράτος, κράτησε για τον εαυτό του 500 δρχ. τον μήνα, που και αυτές πάντα τις μοιραζόταν με αγωνιστές αγνοημένους από το επίσημο κράτος.

«Εδώ και πενήντα χρόνια οι Βλάχοι δούλεψαν για να γίνουν κάθε μέρα περισσότερο Έλληνες και για να σκορπίσουν γύρω τους την ελληνική πίστη. Υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Γένους.

Κληροδότησαν τα πιο όμορφα δώρα, έκτισαν για τον ελληνικό λαό τα πιο όμορφα οικοδομήματα, θεμελίωσαν στην Αθήνα τα ομορφότερα φιλανθρωπικά και εκπαιδευτικά κτίρια του ελληνικού κόσμου».

Victor Berard
“La Turqie et l’ Hellenisme Contemporain”
Paris 1896

Γνωστοί Βλάχοι Εθνικοί Ευεργέτες και Δωρητές είναι:

Αβέρωφ Γεώργιος (1818-1899). Γεννήθηκε στο Μέτσοβο και πέθανε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Απόκτησε με το εμπόριο τεράστια περιουσία την οποία διέθεσε για εθνικούς και κοινωφελείς σκοπούς.

Με χρήματα του εκτός των άλλων που αναφέραμε στην προηγούμενη σελίδα, έγιναν οι ανδριάντες του Ρήγα Φεραίου και του πατριάρχη Αθηναγόρα του Ε΄ που κοσμούν τα προπύλαια του Πανεπιστημίου των Αθηνών.

Διαχειριστή της τεράστιας κληρονομιάς του όρισε την ανιψιά του Μαριγούλα Αβέρωφ, μητέρα του στρατηγού Παπάγου.

Το άγαλμά του βρίσκεται μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ (1818-1899)

Αρσάκης Απόστολος (1792-1874). Γεννήθηκε στη Χοτάχοβα της Ηπείρου, σπούδασε Ιατρική στη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

ΑΡΣΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1792-1824)

Δούμπας Νικόλαος (1830-1900). 

Είχε καταγωγή από το Μπλάτσι (Βλάστη) της Μακεδονίας. Μεγαλέμπορος και βουλευτής στη Βιέννη, χάρισε στην πατρίδα του το πρώτο ελληνικό αλληλοδιδακτικό σχολείο το οποίο και συντήρησε με τακτικές επιχορηγήσεις.

Στο σπίτι του Ν. Δούμπα στη Βιέννη ο Γιόχαν Στράους συνέθεσε το μοναδικό αριστούργημα, τον ¨Γαλάζιο Δούναβη¨, τον εθνικό ύμνο της Βιέννης.

Επίσης προς τιμήν του έγραψε το έργο “Dumba Marsch” ο Άντον Κραλ.

Οι δωρεές του Ν. Δούμπα κοσμούν και σήμερα τη Βιέννη, με σπουδαιότερο το ¨Musikvereinsaal¨ το Μέγαρο Μουσικής της Βιέννης δηλαδή, και γι’ αυτό ο κεντρικός δρόμος της Βιέννης μπροστά από το Μέγαρο φέρει σήμερα το όνομά του (Dumba Strasse).

Ο εμπορικός και τραπεζικός οίκος Δούμπα είχε το 1866 τη φίρμα: ¨Fratii M. Dumba, Viena¨.

Η οδός Δούμπα στη Βιέννη προς τιμήν του Νικ. Δούμπα

Δούμπας Στέργιος.

Ο πατέρας του Νικόλαου Δούμπα. Πλούτισε στην Αυστρία από το εμπόριο βαμβακιού. Δώρισε μεγάλα ποσά για εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Επίσης του οφείλουμε τα έργα του Rahl στα Προπύλαια και την στοά του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΔΟΥΜΠΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Ζάππας Ευάγγελος (1800-1865). 

Γεννήθηκε στο Λάμποβο της Βορ. Ηπείρου. Πολέμησε στον αγώνα του 1821 στο Σούλι, στο Μεσολόγγι, στη Γραβιά και αλλού.

Μετανάστευσε στη Ρουμανία όπου έγινε γαιοκτήμονας και πλούτισε.

Άφησε μία τεράστια περιουσία στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να την παραλάβει γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις των δύο κρατών.

Ζάππας Κων/νος (1813-1895). Εξάδελφος του Ευαγγ. Ζάππα, μετά το θάνατο του οποίου φροντίζει για την πιστή εκτέλεση της διαθήκης του.

Υλοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το κληροδότημά του, έχτισε το Ζάππειο Μέγαρο και τους κήπους του Ζαππείου.

Ίδρυσε επίσης διάφορα σχολεία και ιδρύματα, όπως επίσης και τα περίφημα Ζάππεια εκπαιδευτήρια της Κωνσταντινούπολης.

Στο έθνος κληροδότησαν τόσο απέραντα κτήματα στις Ηγεμονίες, ώστε η Ρουμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο με το αιτιολογικό ότι χάνει μεγάλο μέρος της επικρατείας της.

ΖΑΠΠΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Ποστολάκας Δημήτριος. Γεννήθηκε στο Μέτσοβο. Από τους ιδρυτές και πρώτος ευεργέτης της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Σίνας Γεώργιος (1783-1856). 

Μεγάλος εθνικός ευεργέτης από τη Μοσχόπολη της Βορ. Ηπείρου.

Απέκτησε τεράστια περιουσία από το εμπόριο βαμβακιού, και επίσης ίδρυσε ατμοπλοϊκές εταιρείες, σιδηροδρομικές εταιρείες, κλπ. Διορίστηκε γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Βιέννη.

Ο Γεώργιος Σίνας δανείζει την Αυστριακή κυβέρνηση όταν η Αυστροουγγαρία κατά τους πολέμους του Ναπολέοντα είχε εξαντληθεί οικονομικά, και έτσι αποφεύγεται η οικονομική κατάρρευση της Αυστροουγγαρίας.

Επίσης δωρίζει μεγάλη ποσότητα χρυσού στη νεοϊδρυθείσα Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.

Δωρίζει ποσά στην νέα πρωτεύουσα της Ελλάδος την Αθήνα και χτίζεται στο Λόφο των Νυμφών το Αστεροσκοπείο, χρηματοδοτεί την Μητρόπολη Αθηνών, το Οφθαλμιατρείο, το Αμαλίειο ορφανοτροφείο κλπ.

Στην Βιέννη έχτισε το ναό της Αγίας Τριάδος για τους εκεί Έλληνες.

Ο ίδιος ενισχύει την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Μοσχόπολη, ακόμη και την Κοινότητα των Αμπελακίων που τα οικονομικά της κατατεθειμένα στην Τράπεζα της Βιέννης είχαν εκμηδενισθεί.

Αγοράζει μεγάλες εκτάσεις στην Ουγγαρία. Σε εκτάσεις δικές του είναι χτισμένο σήμερα το ελληνικό χωριό Μπελογιάννης κοντά στα σύνορα με την Αυστρία.

Ακόμη χρηματοδοτεί και εκμεταλλεύεται για μακρό χρονικό διάστημα την γέφυρα πάνω από τον Δούναβη που ενώνει τη Βούδα με την Πέστη και που σήμερα ακόμη δεσπόζει επιβλητικά στη σύγχρονη Βουδαπέστη.

Για όλα αυτά του απονέμεται ο κληρονομικός τίτλος του «Βαρώνου της Αυστρίας και της Ουγγαρίας».

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΝΑΣ (1783-1856)

Σίνας Σίμωνας (1810-1876).

 Γιος του Γεωργίου Σίνα, εξαιρετικά μορφωμένος και ελληνολάτρης.

Σπούδασε φιλοσοφία, ιστορία και πολιτική οικονομία.

Συμπλήρωσε τον εξοπλισμό του Αστεροσκοπείου, οικοδόμησε την Ακαδημία της Βουδαπέστης, τελείωσε τον ορθόδοξο ναό της Αγ. Τριάδος στη Βιέννη, την Ιερά Μητρόπολη Αθηνών, και δώρησε το μέγαρο στο οποίο οικοδομήθηκε το Πολυτεχνείο της Βιέννης.

Αποκορύφωμα των δωρεών του Σίμωνα Σίνα αποτελεί η ανέγερση του νεοκλασικού μεγάρου της (Σιναίας) Ακαδημίας που μέχρι σήμερα κοσμεί την Αθήνα.

Είναι χαρακτηριστικές οι περιγραφές των ξένων περιηγητών που επισκέπτονται την Αθήνα σχετικά με το κτίσμα.

Χαρακτηριστικά είναι τα απομνημονεύματα του Γερμανού Ed. Engel στο βιβλίο του (Griechische Fruhlingstage, Δρέσδη 1887) όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει ότι :
«…Με τη Σιναία Ακαδημία, η νεότερη Αθήνα προκαλεί τη ζηλοτυπία όλων των πόλεων του κόσμου και ότι για ένα τέτοιο αρχιτεκτονικό καλλιτέχνημα θα χαίρονταν και οι Αθηναίοι του 5ου π. χ. αιώνα…»

Ο ΒΑΡΟΝΟΣ ΣΙΝΑΣ ΣΙΜΩΝΑΣ (1810-1876)

Είναι χαρακτηριστική η επιστολή του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια που τον Μάιο του 1830 εκφράζει την ευγνωμοσύνη της Ελληνικής Πολιτείας προς τον Σίμωνα Σίνα και τους Γραικόβλαχους της Βιέννης για τις μεγάλες δωρεές προς το έθνος.


Επιστολή του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος Ι. Καποδίστρια προς τον Σίμωνα Σίνα, με το οποίο τον ευχαριστεί για τις προσφορές του προς το Έθνος.

Στουρνάρας Νικόλαος (1806-1853). Ευεργέτης από το Μέτσοβο.

Με τα 100.000 τάλιρα που άφησε στη διαθήκη του «για τη σύσταση Πολυτεχνείου στην Ελλάδα», καθώς και με χρήματα του Τοσίτσα και του Γ. Αβέρωφ κτίστηκε το Πολυτεχνείο Αθηνών.

Με την ίδια διαθήκη άφησε 300.000 τάλιρα για σχολεία στο Μέτσοβο και στην Αλεξάνδρεια.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ (1806-1853)

Τοσίτσας Μιχαήλ (1787 – 1856).

 Ευεργέτης από το Μέτσοβο. Απέκτησε τεράστια περιουσία στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την οποία διέθεσε για εθνικούς σκοπούς.

Ίδρυσε σχολείο, εκκλησία και νοσοκομείο στην Αλεξάνδρεια, και σχολείο και στο Μέτσοβο.
Στη διαθήκη του άφησε μεγάλα ποσά για το Πανεπιστήμιο, το Αρσάκειο, το Πολυτεχνείο και άλλα ιδρύματα.

ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΣΙΤΣΑΣ (1787-1856)
Μεγάλος ευεργέτης, πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια

Τοσίτσας Θεόδωρος. 

Νεώτερος αδελφός του Μιχ. Τοσίτσα.

Απέκτησε και αυτός τεράστια περιουσία στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Μετά την απελευθέρωση γύρισε στην Ελλάδα όπου δώρισε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του σε ιδρύματα.

Τοσίτσας Μιχαήλ (1885 – 1950). Ευεργέτης από το Μέτσοβο εγγονός του εθνικού ευεργέτη Μιχ. Τοσίτσα.

Έζησε στην Ελβετία και διέθεσε την τεράστια περιουσία του για κοινωφελή έργα στο Μέτσοβο και στην Ήπειρο.

Για τον σκοπό αυτό όρισε τον Ευάγγελο Αβέρωφ να γίνει ο εκτελεστής της περιουσίας του και τον υιοθέτησε.

Από τότε ο Αβέρωφ απέκτησε και το επώνυμο του ευεργέτη του και ονομάζεται Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας.

Το ίδρυμα Τοσίτσα αποπεράτωσε πάνω από 107 σχολεία μόνο στην Ήπειρο.

Ο ΒΑΡΟΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΣΙΤΣΑΣ (1885-1950)

Μπέλλιος Κωνσταντίνος (1772-1837)

 Έμπορος και τραπεζίτης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και στη Βιέννη. Βαρόνος της Αυστροουγγαρίας.

Φιλικός και πολεμιστής του Ιερού Λόχου κατά την Εθνεγερσία και χρηματοδότης του Αλεξάνδρου Υψηλάντη.

Μέγας Εθνικός ευεργέτης.

Ίδρυσε τον οικισμό Νέα Πέλλα της Αταλάντης όπου εγκαταστάθηκαν οι Μακεδόνες εθνικοί αγωνιστές του 1821.

Δώρισε το νοσοκομείο «Η Ελπίς» στο Δήμο Αθηναίων και την τεράστια βιβλιοθήκη του στην Εθνική Βιβλιοθήκη για τη Μακεδονία.

Κληροδοτήματά του σπουδάζουν ακόμη νέους Μακεδόνες.

Γκαρμπολάς Σοφοκλής (1833-1911).

Λόγιος από την Κρανιά Ολύμπου. Ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη την πρώτη ελληνική εφημερίδα «Ερμής».

Προσέφερε μεγάλες εθνικές υπηρεσίες και όλη την περιουσία του στη Μακεδονία.

ΓΚΑΡΜΠΟΛΑΣ ΣΟΦΟΚΛΗΣ (1833-1911)

Ιωάννης Ζαν Νίκου (1875-1930). Αυτοδημιούργητος μεγιστάνας του καπνεμπορίου στις Σκανδιναβικές Χώρες Σουηδία, Νορβηγία και Φιλανδία.

Γενικός Διευθυντής του Σουηδικού Μονοπωλίου Καπνού και ιδρυτής της πρώτης καπνοβιομηχανίας τσιγάρων στη Σουηδία.

Ουδέποτε λησμόνησε την γενέτειρά του Νυμφαίο, όπου κάθε χρόνο επέστρεφε και αφιέρωσε μεγάλες δωρεές.
Αποκατέστησε τον ναό του πολιούχου Αγίου Νικολάου, άνοιξε τον πρώτο αυτοκινητόδρομο και ανήγειρε την μνημειώδη ¨Νίκειο Σχολή¨. Εθνικός ευεργέτης, και προσωπικός φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Τιμήθηκε από την πατρίδα Ελλάδα με τα ανώτατα παράσημα.

Πέθανε στην Στοκχόλμη όπου ετάφη σε τάφο που ο ίδιος είχε παραγγείλει με πλήρη αναπαράσταση του Θόλου των Δελφών.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΑΝ ΝΙΚΟΥ

Σταύρου Γεώργιος (1795-1869). Δημιουργός της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας. Προερχόταν από Γιαννιώτικη οικογένεια εμπόρων και εργάστηκε αρχικά στον εμπορικό οίκο του πατέρα του στη Βιέννη, ενώ παράλληλα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Ο Καποδίστριας εκτιμώντας τις οικονομικές γνώσεις του Σταύρου, του ανέθεσε τη συγκρότηση του Υπουργείου Οικονομικών και τη σύσταση μίας τράπεζας καθαρά ελληνικής.

Η ιδέα της τράπεζας αυτής συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση των Άγγλων κυρίως, που επιθυμούσαν με την “Ιονική” των Επτανήσων να ελέγχουν την ελληνική οικονομία.

Ύστερα από τρομερές δυσκολίες, στις 18-3-1841, ψηφίστηκε ο νόμος για την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Διευθυντής ανέλαβε ο Σταύρου, ο οποίος τη διεύθυνε επί 27 χρόνια.

Ο Σταύρου με τη διαθήκη του διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του για την ίδρυση και συντήρηση Ορφανοτροφείου στα Γιάννενα και νοσοκομείου στην Πάρνηθα.

ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (1795-1869)

Άλλοι Επιφανείς Βλάχοι:

Γεώργιος Σβαρτς (Μαύρος) (1738-1800). Έμπορος από την Μοσχόπολη εγκατεστημένος στη Βιέννη.

Ίδρυσε στα Αμπελάκια και διηύθυνε την περίφημη Συντροφιά που υπήρξε ο πρώτος στην Ευρώπη οργανωμένος αγροτοβιομηχανικός και εμπορικός συνεταιρισμός στον οποίο είχαν συσσωματωθεί οι παραγωγοί αγρότες, οι εργάτες, οι κεφαλαιούχοι και οι έμποροι.

Η ¨Συντροφία Αμπελακίων¨ παρήγαγε, έβαφε και εμπορευόταν νήματα με ανεξίτηλη φυσική βαφή ντόπιας παραγωγής και κατέκτησε τις μεγάλες αγορές σε Ανατολή και Δύση.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Λάιος.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΒΑΡΤΣ (ΜΑΥΡΟΣ) (1738-1800)

Σωτήριος Βούλγαρης (1857-1932). 

Αργυροχρυσοχόος από τους Καλαρρύτες. Μαζί με τον ομότεχνό του Τάκη Κρέμο από το Νυμφαίο, άσκησαν την τέχνη τους στην Ιταλία.

Ο Σωτήριος Βούλγαρης, εργαζόμενος πολύ σκληρά και με μεγάλη ευφυΐα, θεμελίωσε και ανέπτυξε από το 1910 τα φημισμένα κοσμηματοπωλεία ¨Bulgari¨, με έδρα τη Ρώμη.

Οι γιοι του αναδείχθηκαν κοσμηματοπώλες των ¨Βασιλέων του Κόσμου¨ κατά τον Μεσοπόλεμο. Τα κοσμηματοπωλεία Bulgari, με έργα εξαιρετικής τέχνης και αμύθητης αξίας εξελίχθηκαν σε παγκόσμια αυτοκρατορία.
Κατά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο τα εγγόνια του χρησιμοποίησαν την πολιτική επιρροή που είχαν αποκτήσει στη Ρώμη αποτρέποντας σχέδιο των ιταλικών και αλβανικών αρχών κατοχής για την εκτέλεση ελλήνων προκρίτων της Ηπείρου.

Ιωάννης Κωλέττης (1774-1847). Ήταν ιατρός και σύμβουλος του Αλή Πασά.

Μέλος της Φιλικής Εταιρίας και πρωταγωνιστής του Αγώνα της Παλιγγενεσίας.

Ήταν ο πρώτος συνταγματικός Πρωθυπουργός της Ελλάδος.

Πατέρας της Μεγάλης Ιδέας.

Σπυρίδων Λάμπρος (1851-1919). Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο μεγαλύτερος μεσαιωνολόγος και ιστοριοδίφης της Νεότερης Ελλάδας.

Με τους αδελφούς του ίδρυσαν την Αρχαιολογική Εταιρία Αθηνών και τον φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός».

Δώρισαν επίσης τις πολύτιμες συλλογές τους στο Εθνικό Νομισματικό Μουσείο κατά την ίδρυσή του.

Διετέλεσε και πρωθυπουργός της Ελλάδος.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΛΑΜΠΡΟΣ (1851-1919)

Κωνσταντίνος Σμολένσκης (1843-1915). Ως συνταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού κατά τον ατυχή πόλεμο του 1897 είναι ο μόνος που αντιστάθηκε και νίκησε τους Τούρκους στη Θεσσαλία υπερασπιζόμενος το Βελεστίνο και έγινε θρύλος.

Διετέλεσε επανειλημμένα υπουργός των Στρατιωτικών και Βουλευτής.

Η οικογένειά του κατέφυγε από τη Βόρεια Ήπειρο (Μοσχόπολη), στο Σμόλενσκ της Πολωνίας, από όπου πήρε την επωνυμία Σμολένσκη.

Ο πατέρας του εγκατέλειψε το Σμόλενσκ και πολέμησε εθελοντής στον Αγώνα του ΄21.

Νικόλαος Σπαθάρης. Εκπληκτικής ακτινοβολίας Βλάχος θεωρείται και ο Νικόλαος Σπαθάρης, του οποίου η ιδιόχειρη αυτοβιογραφία σε άπταιστη ελληνική γλώσσα φυλάσσεται στη Βιβλιοθήκη της Οξφόρδης.

Φέρεται δε και με την επωνυμία Milescu μετά την αποδημία της πατρικής οικογένειας του στη Μολδαβική περιοχή Milesti.

Σπουδάζει στη Μεγάλη του Γένους Σχολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Γίνεται διάσημος ελληνιστής.

Δραστηριοποιείται στη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού βιβλίου στην ανατολική Ευρώπη.

Διαπρέπει ως διπλωμάτης διεθνούς κύρους, ο οποίος επέτυχε την πρωτοφανή για την εποχή σύνδεση Μόσχας – Πεκίνου, Ευρώπης – Ασίας, και χαρακτηρίζεται «Homo Universalis».

Έσωσε την Ευρώπη κατά την πολιορκία της Βιέννης το 1683 παραδίδοντας τα πολεμικά σχέδια των επιτιθεμένων Οθωμανών στους αμυνομένους, πολιορκημένους, οι οποίοι καλά πληροφορημένοι απώθησαν τους εχθρούς και απέφυγαν τον εξισλαμισμό.

Ιωάννης Κωττούνικος (1577-1658). Από την Βέροια. Αφού με μεγάλη επιτυχία επιδόθηκε στις ιατρικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Πάδοβας, συνάμα δε, εκλέχθηκε καθηγητής της φιλοσοφίας και των ελληνικών γραμμάτων.

Παράλληλα τον απασχόλησε σοβαρά η προσέλκυση σπουδαστών από τον απανταχού Ελληνισμό εξασφαλίζοντάς τους στέγη και τροφή στο Κωττοννιανό Κολέγιο ή Κωττούνιο Κολέγιο ή Ελληνομουσείο, οικοτροφείο, που ανέθρεψε εκλεκτούς διδασκάλους της Μεγάλης του Γένους Σχολής του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Μίχας εφένδης Τσίρλης. Αυτοδημιούργητος γαιοκτήμονας και έμπορος βαμβακιού της Αιγύπτου.

Μέγας ευεργέτης και προστάτης των Ελληνικών Γραμμάτων στην Μακεδονία.

Μεταξύ άλλων ανήγειρε στη γενέτειρά του (το Νυμφαίο), και κόσμησε τον ναό του πολιούχου Αγίου Νικολάου (1867), και το Παρθεναγωγείο το οποίο και συντηρούσε.
Για τις μεγάλες ευεργεσίες του τιμήθηκε από την Πατρίδα Ελλάδα με τα ανώτατα Παράσημα, και με τον τίτλο του επιτίμου Συνταγματάρχου του Οθωμανικού Στρατού από τον Σουλτάνο, που του δώρησε ολόχρυσο σπαθί.

Ανέπτυξε μεγάλη εθνική δράση και γι” αυτό το αρχοντικό έχει ανακηρυχθεί επίσημα ως ¨Στρατηγείο του Μακεδονικού Αγώνα¨.

ΜΙΧΑΣ ΕΦΕΝΔΗΣ ΤΣΙΡΛΗΣ

Ιωάννης Μανάκιας (1868-1954) & Μιλτιάδης (1878-1964). Με καταγωγή από την Αβδέλλα Γρεβενών οι αδελφοί Μανάκια ήταν φωτογράφοι, και οι πρώτοι κινηματογραφιστές σε όλα τα Βαλκάνια (από το 1907).

Άρχισαν την καριέρα τους στα Ιωάννινα το 1898, και από το 1905 συνέχισαν στο Μοναστήρι.

Για πάνω από 66 χρόνια κατέγραψαν με το φωτογραφικό και κινηματογραφικό τους φακό την καθημερινή ζωή και το κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι μιας ολόκληρης εποχής, αφήνοντας 70 ταινίες – ντοκουμέντα μεγάλης ιστορικής αξίας (Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί πόλεμοι, Α΄ Παγκ. Πόλεμος).

Η φίρμα τους ήταν «Μανάκια, Βαλκάνια». Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου τους βρίσκεται στα Σκόπια.

Ο Μιλτιάδης Μανάκια με την κινηματογραφική του μηχανή

Βλάχα πλέκει δίπλα στη σαρμανίτσα (η βλάχικη κούνια)
Βραβευμένη φωτογραφία των αδελφών Μανάκια

Δωρεές βλάχων ευεργετών

(Αβερώφειο) Γυμνάσιο Μετσόβου. Κτίστηκε με χρήματα του Γεωργίου Αβέρωφ στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

(Αβερώφειο) Παναθηναϊκό στάδιο Αθηνών. Αναμαρμαρώθηκε από τον Γεώργιο Αβέρωφ το 1895, ο οποίος προσέφερε συνολικά 2.000.000 χρυσά φράγκα και χάρη στον οποίο έγινε δυνατό να διοργανωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896.

Αβερώφειος Γεωργική Σχολή Λάρισας. Δώρο προσφορά του Γεώργιου Αβέρωφ στην πόλη της Λάρισας το 1911.

Αβερώφειος Σχολή (Γυμνάσιο) Αλεξάνδρειας. Ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Αβέρωφ (περιελάμβανε Δημοτικό, Γυμνάσιο και Παρθεναγωγείο).

Αβερώφειος Σχολή Ευελπίδων Αθηνών. Όλο το συγκρότημα των κτιρίων έγινε με δωρεά του Γεωργίου Αβέρωφ.

Φυλακές Αβέρωφ. Κτίστηκαν από τον Γ. Αβέρωφ (1896) και αρχικά προορίζονταν για τους ανήλικους.

Ωδείο Αθηνών. Άλλη μία προσφορά του Γεωργίου Αβέρωφ.

Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ». Θωρακισμένο καταδρομικό το οποίο ναυπηγήθηκε (1909-1911) στην Ιταλία με κληροδότημα 2.500.000 χρυσών φράγκων του Γεωργίου Αβέρωφ. Σήμερα αποτελεί εθνικό μνημείο – μουσείο.

Αρσάκειο – Ελληνικό Εκπαιδευτήριο θηλέων. Έγινε από τον Απόστολο Αρσάκη.

Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Σταύρου.

Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών. Έργο των Μετσοβιτών Γεωργίου Αβέρωφ, Νικολάου Στουρνάρα και Μιχαήλ Τοσίτσα (1878).

Ζάππειο Μέγαρο Αθηνών. Κτίστηκε από τον Κων/νο Ζάππα ο οποίος ήταν εκτελεστής του κληροδοτήματος του Ευαγγέλου Ζάππα, σε σχέδια Ευαγγέλου Ζάππα (1874-1888). Ξεπέρασε τα 2 εκατομμύρια δραχμές εκείνης της εποχής.

Ακαδημία Αθηνών. Κτίστηκε με δαπάνες αποκλειστικά του Σίμωνα Σίνα. Θεωρήθηκε ως ¨ένα από τα λαμπρότερα δημόσια οικοδομήματα όλης της Ευρώπης¨.

Αστεροσκοπείο Αθηνών. Κτίστηκε και εξοπλίστηκε το 1842-1846 με έξοδα του Γεωργίου Σίνα. Ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα στην Ευρώπη εκείνη την εποχή.

Μητροπολιτικός Ναός Αθηνών. Κτίστηκε με δαπάνες του μεγάλου ευεργέτη Γ. Σίνα.

Τοσίτσειο Παρθεναγωγείο Αθηνών. Ιδρύθηκε από το Μιχαήλ Τοσίτσα.

Φοιτητική Εστία Μιχαήλ Τοσίτσα. Κτίστηκε από το Μιχαήλ Τοσίτσα στην Κάτω Κηφισιά και παρέχει δωρεάν στέγη σε φοιτητές του νομού Ιωαννίνων.

Σε αυτή τη σελίδα θα βρείτε τις βιογραφίες 50 από τις σημαντικότερες μορφές της Επανάστασης του 1821, Έλληνες και Φιλέλληνες ξένους, των ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας και των μεγάλων Δασκάλων του Γένους.

https://neoskosmos.com/el/54852/οι-έλληνες-της-διασποράς-και-το-1821/

http://klikstimathisi.blogspot.com/p/1821.html

http://www.andritsainalibrary.gr/collections/archive/revolutionaries/

Επιμέλεια: ΜΟΣΧΟΒΟΥ ΑΝΝΑ (ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ)

https://www.aigiorama.gr/πολιτικά-πρόσωπα-αιγιαλείας/1886-ανδρέας-λόντος

https://cognoscoteam.gr/γρηγόριος-δικαίος-ο-μπουρλοτιέρης-τ/

http://lyrasi.blogspot.com/2010/09/1821.html

http://www.iospress.gr/ios1997/ios19970323b.htm

Μεγάλοι ευεργέτες του 1821 στο σύνδεσμο παρακάτω πληροφορίες

https://www.google.gr/search?authuser=0&sxsrf=ALeKk00wJA0CMKyIG9YY3exLO8LvBvsiXg:1582590058273&q=Οι+ευεργετες+του+1821&spell=1&sa=X&ved=2ahUKEwiB-P2xt-vnAhXL0aQKHbk3B5YQBSgAegQINBAt&biw=1320&bih=627

Βιογραφικά αγωνιστών της επανάστασης

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ 1821 ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑ
ΟΙ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΕΣ

Επιμέλεια: ΜΟΣΧΟΒΟΥ ΑΝΝΑ (ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ)

http://www.andritsainalibrary.gr/collections/archive/revolutionaries/

Αν υπάρχουν διαφωνίες για τα στοιχεία, ή παρέλειψα κάποιους, θα παρακαλούσα να με ενημερώσουν.

Στο αφιέρωμα δεν έχω βάλει την αχαριστία και την συμπεριφορά των ευγερτηθέτων απέναντι στους ΗΡΩΕΣ μας, θα το κάνω σε επόμενο αφιέρωμα.

θα παρακαλέσω τους αναγνώστες αν ξέχασα κάποιον να μου το στείλουν να το συμπεριλάβω!

σήμερα 29-3-2021 έπεσε στα χέρια μου και αυτό.

Munchen, υπάρχει ένας τάφος με το όνομα Λεωνίδας Ανδρούτσος

Maria Fragkou

Μέσα στο παλιό νεκροταφείο της πόλης του Μονάχου, Alter Sudlicher Friedhof – Kapuziner Str., 80469 Munchen, υπάρχει ένας τάφος με το όνομα Λεωνίδας Ανδρούτσος, όπου είναι θαμμένος ο γιος του ήρωα του 1821 Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Κάποια μέρα ο πρόεδρος του συλλόγου «Λόγου, Τέχνης και ελληνικού πολιτισμού της Βαυαρίας» Χρήστος Χατζησπυρίδης, διάβασε γι΄αυτόν τον τάφο και μαζί με την γυναίκα του Γεωργία έψαξαν και τον βρήκαν χορταριασμένο και παρατημένο.

Τον περιποιήθηκαν, καθιέρωσαν ετήσιο μνημόσιο μέσω του συλλόγου για τον άγνωστο γιο του Ήρωα και διηγήθηκαν την ιστορία του:

Γεννήθηκε το 1824 στις Λιβανάτες Φθιώτιδας από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και την γυναίκα του, Ελένη Καρέλη. Βαφτίστηκε Λεωνίδας προς τιμήν του ήρωα της Μάχης των Θερμοπυλών.

Όταν δολοφονήθηκε ο υπερήφανος Σταυραετός της Ρούμελης Οδυσσέας Ανδρούτσος, την νύχτα 4 προς 5 Ιουνίου 1825, η γυναίκα του Ελένη Καρέλη – Ανδρούτσου και ο γιος του Λεωνίδας, μόλις ενός έτους, βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση.

Είχαν να αντιμετωπίσουν από την μιά την απειλή της ζωής τους αφού ο Ι. Γκούρας έπειτα από εντολή του Κωλέττη, είχε οργανώσει αποσπάσματα, τα οποία έψαχναν να τους βρουν και να τους δολοφονήσουν καί από την άλλη την φτώχεια και την ανέχεια.

Ο άτυχος ήρωας Οδυσσέας Ανδρούτσος, είχε διαθέσει όλη του την περιουσία, για τον Ιερό Αγώνα του Γένους και με δικά του χρήματα είχε οχυρωθεί η Ακρόπολη της Αθήνας.

Αλλά τι τραγική ειρωνία, το 1825 σ’ αυτό το φρούριο τον βασάνισαν (στόν Πύργο διπλα από τα Προπύλαια) και πέταξαν κάτω από τον Πύργο της Ακρόπολης το νεκρό του σώμα.

Έτσι μητέρα και γιος αναγκάστηκαν να κρύβονται σε σπίτια φίλων και σε σπηλιές, κατατρεγμένοι και φτωχοί.

Βασιλιάς στη Βαυαρία ήταν τότε ο φιλέλληνας Λουδοβίκος ο Α’, ο οποίος συγκινήθηκε από το δράμα της οικογένειας τού ήρωα και αποφάσισε να προστατέψει τον μικρό Λεωνίδα και την μητέρα του.

Έτσι λοιπόν τους κάλεσε στην Βαυαρία και τους φιλοξένησε στο παλάτι του.

Το μέλλον για τον μικρό Λεωνίδα ήταν πλέον λαμπρό, ο Λουδοβίκος τον είχε σαν γιο του και τον μεγάλωνε με τους καλύτερους δασκάλους.

Όμως δυστυχώς, η επιδημία χολέρας που θέριζε εκείνη την εποχή, δεν έκανε διάκριση σε κανένα, ούτε στον γιο του ήρωα, ούτε στον ευνοούμενο τού Βασιλιά.

Ο Λεωνίδας πέθανε στα δώδεκά του χρόνια, χτυπημένος από την φοβερή αρρώστια στις 11 Δεκεμβρίου 1836.

Ο Λουδοβίκος τον έθαψε με τιμές και κατέθεσε ένα ποσό στην τράπεζα, με την εντολή, να γίνεται η συντήρηση του τάφου, από τους τόκους των χρημάτων.

Μεσολάβησαν όμως τα γεγονότα του παγκοσμίου πολέμου, χάθηκαν τα χρήματα και ο μικρός Λεωνίδας ξεχάστηκε!

Στο ταφικό μνημείο του Λεωνίδα Ανδρούτσου χαράχτηκε δίγλωσση επιγραφή του φιλέλληνα ουμανιστή Θείρσιου στα ελληνικά και γερμανικά.

Εκτός από τα προσωπικά στοιχεία και την ιστορία του μνημείου, φέρει την εξής επιγραφή:

«Ειμί θάλος πολυανθές, υπ’ ανδρών βλαστέν αρίστων,οίτινες αντ’ αρετής έργ οδυνηρά πάθον.

Τον δε πάππον ελών νηλεώς εφόνευσ ο τύραννος,ου βία αλλά δολω, φάρμακα λυγρά διδούς.

Τον δ ου γεννητήρα, τον εν πολέμοις αδάμαστον, εχθροδαποί πύργον κρήμνισαν εκ μεγάλου.

Μήτηρ δε, η Παρνασσού ενί σπηλαίοις μ’έτικτεν,ενθάδε δωδεκάτη κλαύσεν αποφθίμενον»

Η μετάφραση στα νέα ελληνικά:

“Είμαι ένας μικρός θάμνος με πολλά άνθη, που με φύτεψαν με στοργή ξεχωριστοί άνθρωποι, οι οποίοι αντί για αγάπη, δόξα και τιμές, έπαθαν φοβερά δεινά.

Τον δοξασμένο παπού μου τον κυνήγησε και τον σκότωσε ο τύρανος Τούρκος που τον ξεγέλασε με τεχνάσματα και τον δηλητηρίασε.

Τον πατέρα μου, τον φοβερό και αδάμαστο πολεμιστή, αδερφικά ελληνικά χέρια, τον πέταξαν από τον ψηλό Πύργο της Ακρόπολης και τον σκότωσαν.

Η μητέρα μου, που με γέννησε στο απρόσιτο σπήλαιο του Παρνασσού, απαρηγόρητη με θρηνεί, εμένα το άτυχο παιδί της.

Κλάψε μητέρα κλάψε.

………………….

Έλληνες, ρωμιοί και Φαναριώτες

«Στο μεσαίωνα κάθε συνειδητός δεσμός ανάμεσα στον ελληνικό λαό και στην αρχαία Ελλάδα είχε λείψει. Έλλην σήμαινε τον ειδωλολάτρη και τίποτε άλλο.. Οι ίδιοι ήταν Ρωμιοί, Γραικοί, Χριστιανοί, μια φορά όχι Έλληνες», γράφει ο Ι. Θ. Κακριδής.

Ο πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού Κωνσταντίνος Κούμας (1777-1836), περιγράφοντας συνοπτικά την κατάσταση των Ελλήνων υπό το Οθωμανικόν σκήπτρον (διαδόχου της υποκάτω των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων καταστάσεως), τονίζει ιδιαιτέρως τον ρόλο του Πατριαρχείου εις την ακλόνητον υπακοήν εις την εξουσίαν, ως ένα εκ των δύο κυριότερων καθηκόντων του.

Το καθεστώς αυτό προέκυψε σύμφωνα με τα προνόμια («Πατριάρχευε επ’ ευτυχία και έχε την φιλίαν ημών εν οίς θέλεις, έχων πάντα τα σά προνόμια, ως και οι προ σού πατριάρχαι είχον») που ο Μωάμεθ Β’ παραχώρησε προς τον μοναχό Γεώργιο Κουρτέση, χρίζοντάς τον πρώτο υπότουρκο Πατριάρχη των Ρωμιών.

Ο επικεφαλής των λεγομένων «ανθενωτικών» Κουρτέσης, περισσότερο γνωστός ως Γεννάδιος Σχολάριος, ήταν ορκισμένος εχθρός του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού, αλλά φίλος και δάσκαλος (της ελληνικής γλώσσας) του Μωάμεθ Β.’

Τα προνόμια ήταν το αντάλλαγμα για την παράδοση της «βασιλευούσης» (…) «διότι ο Μωάμεθ διά μόνης βυζαντινής προδοσίας γενόμενος κύριος της Πόλεως», γράφει ο Κωνσταντίνος Σάθας (1894) και συνεχίζει: «Ο αναγιγνώσκων τους δύο επί τη αλώσει λόγους του πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου, αισθάνεται αληθή φρικίασιν, ακούων τον μέγαν ένοχον κυνικώς εξιστορούντα πως οι περί αυτόν αληθείς και θεόπνευστοι χριστιανοί συνήρχοντο εν τω παλατίω του πένητος βασιλέως και επρόβαλλον τούτω την εις τους Τούρκους παράδοσιν, επί τη επιδείξει ιερών χρησμών τούτο κελευόντων, ατυχώς οι χρησμοί ούτοι διεσώθησαν μετά του ονόματος αυτού του πλαστουργήσαντος αυτούς, Γενναδίου του Σχολαρίου»!

Είναι γνωστό ότι ο Σχολάριος, αν και ελληνόφωνος, δήλωνε χριστιανός και όχι Έλλην («Έλλην ών τη φωνή, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, διά το μην φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες, άλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και εί τις εροιτό με τις ειμί, αποκρινούμαι χριστιανός είναι»).

Και όπως ομολογεί το 1933, ο βυζαντινολόγος, Ακαδημαϊκός & Υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Πλαστήρα (1945), Κωνσταντίνος Άμαντος (1874-1960) «..εις την Ανατολήν.. το κράτος λέγεται και είναι ρωμαϊκόν κατ’αρχάς (βυζαντινόν ωνομάσθη εις τους νεωτέρους χρόνους), οι δε Έλληνες της Ανατολής χριστιανοί με υπερηφάνειαν ονομάζονται Ρωμαίοι (ρωμιοί), αφού έπρεπε να διακρίνονται από τους «εθνικούς» ομοεθνείς των.

Το όνομα δηλαδή Έλληνες κατήντησε θρησκευτικόν και ελέγετο περι μη χριστιανών, και αν ακόμη ούτοι ήσαν Σαρακηνοί.»

Ο Κούμας, λοιπόν, δίδοντας τον ορισμό και την προέλευση του ονόματος «ρωμιός» (Ρωμαίος), που χρησιμοποιεί η Εκκλησία της Ανατολής, αναφέρεται στην προνομιούχο κάστα των λεγόμενων Φαναριωτών, οι οποίοι ονομάσαντες εαυτούς το περίβλεπτον γένος των Ρωμαίων, καθώς και στην απέχθεια αυτών προς το εθνικό όνομα των Ελλήνων (βλασφημίαν ήκουαν, αν τους ωνόμαζέ τις Γραικούς ή Έλληνας), η οποία συνεχίζεται εισέτι.

Γράφει ο Κούμας:

«Εντελής περιγραφή των Ελλήνων, αφού υπετάχθησαν εις το Οθωμανικόν σκήπτρον, είναι πράγμα αδύνατον.

Ουδέ ποία ήτο η κατάστασίς των υποκάτω των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων εξεύρομεν εντελώς, πολύ πλέον αφού το σκότος της αμαθείας επυκνώθη από την Ασιανήν δυναστείαν… Ίδαμεν εις την ιστορίαν της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως (Τομ. Ζ΄, σελ. 369), ότι ο δορικτήτωρ έδωκε προνόμια τινά εις τον Πατριάρχην της Κωνσταντινουπόλεως και δι’ αυτού εις όλον το χριστιανικό γένος, και τα ανεκαίνισε μετέπειτα Σολεϊμάννης ο Α’ (Ζ, σελ. 438 Σημ.).

Ο Πατριάρχης έκτοτε εγνωρίζετο και ωνομάζετο από την κυβέρνησιν Κορυφαίος του προκρίτου γένους των Ρωμαίων (Ρωμαίους ονομάζουσιν οι Τούρκοι όλους τους Χριστιανούς υπηκόους των, τους ακολουθούντες τα δόγματα της Ανατολικής Εκκλησίας)… Ούτος δε ανελάμβανε δύω τα πρώτιστα καθήκοντα, να επαγρυπνή εις τους χριστιανούς πρώτον να διατηρώσιν απαρασάλευτον την θρησκεία των, και μετά τούτο ακλόνητον υπακοήν εις την εξουσίαν… Η αυλή λοιπόν του Πατριάρχου εχρειάζετο βοηθούς και λειτουργούς δια να διατάσση πλήθος εκκλησιαστικών και κοσμικών υποθέσεων, και τούτους τόσον πλέον προκομμένους, όσον η βαρβαρότης των χρόνων σπανίως ανέδειχνε ένα γραμματισμένον Πατριάρχην…

Όταν περι της ιζ΄ εκατονταετηρίδος μετετέθη το πατριαρχείον εκ της Παμμακαρίστου εις το μέρος της πόλεως το ονομαζόμενον Φανάριον (Τομ. Ζ΄, σελ. 459), εκατοίκησαν εκεί και οι κληρικοί, και εκ τούτου ωνομάζοντο έπειτα Φαναριώται… Αυτοί ονομάσαντες εαυτούς το περίβλεπτον γένος των Ρωμαίων (βλασφημίαν ήκουαν, αν τους ωνόμαζέ τις Γραικούς ή Έλληνας), δεν ήθελαν να έχουν κοινωνίαν με τους αναξίους της συγγενείας των πραγματευτάς ή τεχνίτας».

Ο Αδαμάντιος Κοραής αντιτιθέμενος σφόδρα στη χρήση του ονόματος «ρωμιός», επισημαίνει στο «Σάλπισμα Πολεμιστήριον»:

«Αδελφοί, φίλοι και Συμπατριώται, Απόγονοι των Ελλήνων, και γενναίοι της ελευθερίας του ελληνικού γένους υπέρμαχοι… έδωκαν και εις εσάς, ώ τέκνα μου, τους Γραικούς, το όνομα των Ρωμαίων, όνομα το οποίον ούτε εις αυτούς πλέον δεν ήρμοζεν, επειδή τα στρατεύματα, αντί γνησίων Ρωμαίων, ύψωναν πολλάκις εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον Θράκας, Βουλγάρους, Ιλλυρίους, Τριβαλλούς, Αρμενίους και άλλους τοιούτους τρισβαρβάρους δεσπότας, των οποίων ο ζυγός έγινε τόσον βαρύτερος, όσον και τα φώτα της Ελλάδος ηφανίζοντο εν μετά το άλλο, και οι ταλαίπωροι Έλληνες έχασαν έως και το προγονικών αυτών όνομά, αντί Γραικών ονομασθέντες Ρωμαίοι… για να καταλήξει προτρέποντας: όλοι ομού ενωμένοι, γενναίοι του ελληνικού ονόματος κληρονόμοι, πολεμήσατε γενναίως… αν θέλετε να φανήτε άξιοι των παλαιών Ελλήνων απόγονοι, αν θέλετε να αφήσετε ως εκείνοι, το όνομά σας αείμνηστον εις τους αιώνας των αιώνων. Γένοιτο!»

«Είς πλείστας στιγμάς τού έθνικού βίου» -γράφει ό Πιπινέλης- «οί Φαναριώται ως άνώτεροι ύπάλληλοι τού Τουρκικού κράτους έπαιξαν ρόλον δημίου κατά των έθνικών εξεγέρσεων τής Τουρκοκρατίας. Μαυρογέναι, Μουρούζηδες, Καλλιμάχαι, κλπ. ήσαν πολλοί δραγουμάνοι του στόλου οίτινες είς ποικίλλας περιστάσεις έξετέλεσαν σκληρώς σουλτανικάς άποφάσεις κατά τής Μάνης, τής Ύδρας, κλπ…»

Γιάννης Μπαντέκας (2021).

“Διήγησις επιλεγμένων συμβάντων της Ελληνικής Επαναστάσεως, με κέντρο το βίο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, την κλεφτουριά του Μοριά και τις ιστορικές τους καταβολές”, σελ. 75-77.

από το Συλλογικό Έργο: Δεκάξι Αιώνες Υπόδουλο Έθ

 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο

Άγνωστοι ΗΡΩΕΣ της Επαναστασης.

Η εξοδίτισσα του Μεσολογγίου η Ελένη Στάϊκου.

Τη νύχτα της Εξόδου, ντύθηκε με αντρικά ρούχα και μαζί με τον πατέρα της, Ζαχαράκη Στάϊκο εφόρμησαν προς τον θάνατο.

Σώθηκαν και οι δύο από την Έξοδο.

Πιάστηκαν όμως από τους Τούρκους

Η Ελένη προτίμησε να βγάλει το δεξί μάτι της με ένα πιρούνι, για να μην πουληθεί σε σκλαβοπάζαρο.

Στη φωτογραφία απεικονίζεται σε μεγάλη ηλικία, καθώς απεβίωσε το 1887 στο Αγρίνιο

Στην κηδεία της ζήτησε να φορέσει τα αντρικά ρούχα της Εξόδου.

ο Αναστάσιος Πολυζωίδης

Σαν σήμερα 20 Φεβρουαρίου, το 1802, γεννιέται στο Μελένικο της Μακεδονίας ο Αναστάσιος Πολυζωίδης. Δικαστικός, συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Ηταν μέλος του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Ηταν ο κύριος συντάκτης της “Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος” που ΄συμπεριλήφθηκε στο πρώτο Σύνταγμα της χώρας.

Το 1828, εξέδωσε την εφημερίδα “Απόλλων” η οποία διώχθηκε και διέκοψε την έκδοση της μετά την δολοφονία του Καποδίστρια.

Το 1832, διορίστηκε από την αντιβασιλεία, πρόεδρος του δικαστηρίου που θα δίκαζε τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα.

Η αντιβασιλεία προσδοκούσε στην συγκατάθεση του στην προαποφασισμένη απόφαση για την καταδίκη των οπλαρχηγών, θυμίζοντας του την εχθρότητα του πρός τον Κολοκοτρώνη.

Ο Πολυζωίδης όμως γνωρίζοντας καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, όχι μόνο ψήφισε κατά της ενοχής τους, μαζί με τον Γεώργιο Τερτσέτη, αλλά και αρνήθηκε να υπογράψει την καταδικαστική απόφαση σαν πρόεδρος του δικαστηρίου.

Πράξη που προκάλεσε την φυλάκιση του.

Αργότερα αποκαταστάθηκε και διορίστηκε υπουργός παιδείας και εσωτερικών.

Από την θέση αυτή συνέβαλε στην θεμελίωση του Εθνικού Πανεπιστημίου.

Ο Πολυζωίδης ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο “Ιερή Πόλη” για το Μεσολόγγι, όρος που καθιερώθηκε από τότε.

Πέθανε το 1873 στην Αθήνα.

Ολόκληρη την επιμέλεια  και την εύρεση πληροφοριών έκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

http://arxaiaithomi.gr

Μοιραστείτε το!